ยังรักกันอยู่ไหม...

 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
           วันต่อมา
 
 
 
 
" พี่ฟางง "  เสียงใสๆๆดังขึ้นภายในห้องพักของคนไข้ ฟางที่ได้ยินเสียงก็ลืมตาหาต้นเสียง เพราะห้องนี้มีเพียงเธอและน้องสาวของเธอที่หลับใหลอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์ เฟย์ เป็๋นยังไงบ้างเรา " ฟางรีบวิ่งเข้าไปหาน้องสาว เฟย์ยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์เจ็บจังเลยพี่ฟาง " อยู่ดีดี เฟย์ก็พูดกับพี่สาว น้ำตาค่อยๆๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ฟางสงสารน้องสาวจับใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่าร้องเลยเฟย์ เดี๋ยวเราจะเจ็บแผลน่ะ " ฟางพยายามเช็ดน้ำตาให้เฟย์แต่ตัวเองกลับร้องไห้ไปพร้อมกับน้องสะอย่างนั้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ฟาง เฟย์ฮึกฮืออ เฟย์เลิกกับเขาแล้ว " เฟย์ร้องไห้ ทั้งเจ็บที่ร่างกายเจ็บที่ใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่รู้ว่าเราคิดดีแล้ว หยุดดร้องเถอะน่ะผู้ชายคนั้นไม่มีค่าพอที่น้องสาวของพี่จะต้องไปเสียน้ำตาให้อีกแล้วน่ะ " ฟางลูบผมให้น้องสาวอย่างอ่อนโยน เฟย์ยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พ่อกับแม่ละคะ " เฟย์ถามหาพ่อแม่ ฟางยิ้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พ่อกับแม่พี่ให้ท่านกลับไปพักผ่อนที่บ้านหน่ะ เดี๋ยวท่านก็มา หิวน้ำไหม " เฟย์พยักหน้าก่อนที่ฟางจะหยิบแก้วน้ำมาให้น้องสาวทาน เฟย์ยังคงสอดส่องหาใครบางคน จนฟางเองก็พอจะเดาออกว่าหาใคร 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" 3 คนนั้นไม่อยู่หรอกเฟย์ พ่อสั่งห้ามไม่ให้พวกเขาเข้ามาหาเฟย์ " ฟางพูด เฟย์เบือนหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์เปล่ามองหาเขาสักหน่อย แค่นี้ก็ดูได้แล้วว่าเขาไม่เคยที่จะรักเฟย์เลย " เฟย์พูดนิ่งๆๆ ฟางเดินเข้าไปลูบผมเฟย์ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พักผ่อนเถอะน่ะ จะได้หายไวๆ " ฟางบอกน้องสาว ก่อนที่เฟย์จะล้มตัวลงนอน ฟางเห็นน้องสาวนอนแล้ว ก็จะโทรหาแฟนหนุ่มเพราะเมื่อคืนเธอไม่เห็นเขาเลย เขาเองก็ไม่คิดที่จะโทรมาหาเธอเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮัลโลป๊อป อยู่ไหนคะ " ฟางถามทันทีเมื่อปลายสายรับสาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อปเขาอาบน้ำอยู่ มีอะไร ฝากพิมไว้ก่อนก็ได้คะ "  พิม์ยิ้ม เมื่อเห็นว่าสายเรียกเข้าของคนที่อยู่กับเธอทั้งคืนคือใคร ก็กดรับแล้วทำเป็นไม่รุ้เรื่อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณเป็นใคร " ฟางพยายามปรับเสียงไม่ให้สั่น ถามกลับไป พิมแสยะยิ้มก่อนจะตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็เป็น เมีย ของป๊อปไงละแล้วหล่อนละเป็นใคร กล้าเนาะโทรหาผัวชาวบ้านเค้าเนี่ย " พิมพุดอย่างไม่อายปาก ฟางน้ำตาล่วง เมียเลยหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ว๊ายย!! ฮึ่ย" ป๊อปปี้ที่เดินออกมาเห็นพิมยืนคุยโทรศัพทของตัวเองอยู่ก็รีบเดินเข้าไปดึงออกมาาแล้วดูชื่อก็ต้องโมโหที่ สาวเจ้ากล้ามายุ่งกับโทรศัพท์ของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮัลโลฟาง อย่าเพิ่ง!..." ป๊อปปี้รีบพูดก่อนที่ร่างบางจะเข้าใจอะไรไป ฟางรีบพูดห้าม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ช่างเถอะป๊อป ฟาง คะแค่จะโทรมาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าเห้นหายไป แต่...คงไม่ต้องแล้วละ ฟางไม่กวนแล้วแค่นี้น่ะคะ  " ฟางพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ แต่มันก็ไม่ไดช่วยอะไรเลย ป๊อปปี้รูทันทีว่าร่างบางตอนนี้คงกำลังร้องไห้อยู่เป็นแน่ คิดได้ก็รีบหันมามองแม่ตัวดีที่นั่งแต่งตัวอยูไม่ไกลจากเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เธอมีสิทธิอะไรมายุ่งกับของของฉันห้ะ!!! " ป๊อปปี้เดินตรงเข้าไปบีบแขนพิมพ์อย่างโมโห พิมเองก็ใช่ย่อย มองกลับอย่างไม่กลัว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมกลัวมันรู้รึไงว่าคุณนอกใจมัน " พิมพูดอย่างไม่กลัว ป๊อปปี้ผลักพิมจนล้ม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เหอะ!! อย่าพูดถึงคู่หมั้นของฉัน เพราะเธอสูงส่งกว่าผู้หญิงที่ขายตัวไปวันๆอย่างเธอ พิม "  ป๊อปปี้พูดจบก็เดินหันกลับไปหยิบกุญแจรถกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์แล้วเดิออกจากห้องไปเพื่อที่จะไปหาร่างบางของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เหอะสูงส่ง แล้วจะมาอยู่กับคนต่ำต่ำแบบฉันทำไม " พิมตะโกนไล่หลังป๊อปปี้ ป๊อปปี้ไม่ฟังอะไรเดินออกไปนิ่งๆๆ ก่อนที่จะเจอกับโทโมะและเขื่อนที่รอยู่หน้าเค้าเตอร์อยู่แล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าว้ะไอ้ป๊อปหน้าเครียดดๆ " เขื่อนถามป๊อปปี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กูจะไปหาฟาง พวกเมิงจะกลับบ้านกันก่อนก็ได้น่ะ " ป๊อปปี้พูด โทโมะและเขื่อนมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กูจะไปหาแก้ว " โทโมะพูดกับป๊อปปี้ก่อนที่ทั้ง3คนจะเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์!!!!! " เสียงแก้วดังมาแต่ไกล ก่อนจะถลาเข้าไปกอดเฟย์ยิ้มขำ รวมถึงฟางด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" นึกว่าจะตายสะละ " แก้วพูดติดตลก ก่อนจะโดนฟาดเข้าที่แขน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 " ถ้าเฟย์ตายก็ต้องมีคนร้องไห้เยอะอ่ะดิไม่ดีหรอกเฟย์เป้นคนดี ไม่อยากเห้นน้ำตาคนอื่น " เฟย์พูดยิ้มๆๆ ฟางเดินเข้ามากอดน้องสาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จร้าาา ไม่อยากเห็นน้ำตาคนอื่น ก็อย่าให้คนอื่นเห้นน้ำตาตัวเองด้วยละเข้าใจไหม " แก้วพูดก่อนจะลุบผมของฟย์เบาๆๆ เฟย์ยิ้มบางๆๆให้แก้ว ก่อนจะสังเกตุว่าแก้วดูตาบวๆๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แก้วไปทำอะไรมา ทำไมตาบวมๆๆ " เฟย์ถามฟางก็เลยจ้องจนแก้วต้องเลี่ยงเปลี่ยนเรื่อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" บ้าา เออ นี่แก้วซื้อขนมมาเพียบเลยหิวป้ะเนี่ยเดี่ยวกินกันดีกว่าเนาะ " แก้วพดูดก่อนจะแกะขนม เฟย์และฟางมองหน้ากัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เรื่องโทโมะอีกแล้วใช่ไหมแก้ว " ฟางพูดกับแก้วอย่างอ่อนโยน แก้วนิ่งไม่ยอมเงยหน้าสบตากับเพื่อนสาว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมใจเรามันไม่รักดีเลยน่ะเฟย์ฟาง ทั้งๆๆที่เขาทำร้ายเราทุกอย่างเรากลับรักเขาและไม่อยากเสียเขาไป " แก้วพูดจบก็เงยหน้ามองเพื่อนสาว ทั้งน้ำตา ฟางน้ำตาคลอดนั่สิ ทั้งรักยอมทุกอย่าง แต่ทำไมเขาเอาแต่ทำร้ายให้เธอเจ็บอย่างนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เลิกสิ เชื่อเฟย์น่ะ " เฟย์พูดเมื่อเห็นพี่สาวและเพื่อนสาวเศร้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ให้เลิก!!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 เอ้า!!!! ก็อยากเลิกมีปัญหาอ๋ออออ 5555 อย่าลืมเม้นน่ะ ขอเม้นเยอะๆๆ5555