รักของเรา.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่เข้าใจ"เสียงของเขามันทำให้ฉันใจเสีย น้ำเสียงของเขาเหมือนฉันกำลังทำให้เขาร้องไห้ นี่ฉันกำลังทำอะไร...

 

 

 

 

"ปล่อยฉันได้แล้ว"ฉันไม่มีอะไรจะพูด ณ ตอนนี้เพราะฉันเองก็ไม่เคยใจแข็งแบบนี้มาก่อน ฉันก็อ่อนแอเหมือนกันนะ

 

 

 

 

"ผมไม่ปล่อย ผมขอเหตุผล"

 

 

 

 

"ฉันเกลียดคุณพอใจหรือยัง!"

 

 

 

 

...

 

 

 

 

...

 

 

 

 

ถึงฉันจะพูดแบบนั้นออกไป แต่ฉัน ฉันรักเขา รักเขาสุดหัวใจ ตอนนี้ฉันเหมือนคนที่จุกจนพูดไม่ออกแต่ฉันต้องพูด คนตรงหน้า คนตรงหน้าที่กำลังกอดฉันอยู่ ตอนนี้อ้อมกอดมันเริ่มคลายออกมาอย่างช้าๆ ฉันในตอนนี้รู้สึกชาไปทั้งตัว เป็นไปได้ฉียอยากจะตัดปากตัวเองทิ้งซะที่พูดแบบนั้นออกไป แต่จะให้ฉันทำยังไงถ้าไม่พูดแบบนั้นออกไปเขาจะต้องตามตื้นฉันแน่ๆ ใบหน้าของเขาในตอนนี้มีแต่คาบน้ำตา ฉันอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดให้เขาเหลือเกิน ความต้องการของฉันมันต้องหยุดเพราะถ้าฉันทำแบบนั้นมันไม่ดีแน่ มันไม่ดีต่อเขาแน่ๆ 

 

 

 

 

"ผมจะไม่ถามเหตุผลว่าทำไมคุณถึงเกลียดผม แต่นอนนี้คุณกำลังบังคับให้ผมทำแบบนี้"

 

 

 

 

น้ำเสียงการพูดของเขาเปลื่ยนไป มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองทิ้งต่อหน้าฉัน ฉันได้แต่มองอย่างแปลกๆใจ รอยยิ้มของเขากระตุกต่อหน้าฉัน ฉันเริ่มหวั่นเพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากเขาเลย มันดูเย็นชา ต่างจากเมื่อก่อนที่มันอ่อนโยน

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

ฟุ่บ!

 

 

 

 

ไม่รู้ว่าฉันเหม่อไปนานเท่าไหร่ แต่ในตอนนี้ร่างกายของฉันมันถูกคนตรงหน้ายกขุ้นมาไว้บนบ่าเรียบร้อยแล้ว 

 

 

 

 

"ปล่อยนะคุณโทโมะ ปล่อยแก้วนะค่ะ"

 

 

 

 

ฉันพยายามดิ้นสุดแรง แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลย เขายังคงเดินดุ่มๆ ไปที่ไหนฉันเองก็ไม่รู้ ในตอนนี้ความรู้สึกของฉันกลัวเขาเหลือเกิน กลัวสายตาของเขาในตอนนั้น กลัวรอยยิ้มของเขา 

 

 

 

 

"ปล่อยฉันนะ"

 

 

 

 

ตุ๊บ!

 

 

 

 

ร่างของฉันถูกโยนใส่รถคันหรูของเขา เขาค่อยๆโน้มตัวลงมาช้าๆ ฉันที่กลัวมากก็ได้แต่หลับตาปี๋ 

 

 

 

 

"ถ้าหนี เราได้เห็นดีกันแน่"เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับ ฉันอยากจะเปิดประตูออกไปจริงๆ แต่คำพูดของเขามันทำให้ฉันหดหู่

 

 

 

 

"อร๊ายยย คุณขับรถช้าๆหน่อยสิค่ะ"

 

 

 

 

"หึ...กลัวหรอ"

 

 

 

 

"ขับช้าๆ ฉันขอร้อง"

 

 

 

 

ตอนนี้ฉันเริ่มกลัวเขามากขึ้น มันทวีคูรฉันไม่ชอบให้เขาขับรถแบบนี้เลย ฉันจะทำยังไง ฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้ในหัวของฉันมันตื้อ หูมันอื้อ ทำอะไรไม่ถูก ฉันกลัว ฉันกลัวจริงๆ 

 

 

 

 

"ฉันขอร้องเธอ เธอคิดจะให้ฉันบอกมั้ย แล้วคราวนี้เกิดเ็นอะไรขึ้นมาล่ะ หันมาขอร้องฉันทำไม"

 

 

 

 

น้ำเสียงเย็นชาที่สุดเเสนน่ากลัวนั้นทำให้ฉันชะงัก นี่เขากำลังจะทำอะไร เขาจะทำอะไรกับฉันกันแน่ 

 

 

 

 

"หยุดรถเดี๋ยวนี้นะค่ะ ฉันบอกให้หยุด!!!"

 

 

 

 

ฉันกดฟันตะโกนออกไปอย่างกล้าๆ แต่ทว่าคนตรงหน้ากลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ได้เเต่ขับรถไปอย่างเดียว ตอนนี้ฉันก็ได้แค่นั่งเงียบจับเบลล์ไปอย่างผวา 

 

 

 

 

อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด 

 

 

 

 

แหมะ~

 

 

 

 

ฉันไม่อาจห้ามน้ำตาแห่งความกลัวได้เลย ในตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวเขามาก น้ำตาที่พยายามกลั้นมาเป็นเวลานานตอนนี้มันได้สิ้นสุดลงแล้ว น้ำตาของฉันมันไหลออกมาอย่างไม่อายใคร เพราะในตอนนี้ถึงจะกลั้นไปมันก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อตอนนี้เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรฉันแล้ว

 

 

 

 

เอี๊ยดดดด

 

 

 

 

รถของเขาเบรกกระทันหัน เขาตัวรีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งฉัน ฉันรีบปาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอทิ้งลงไปทันที 

 

 

 

 

"ลงมา"มือหนาของเขาเอื้อมมาปลดเบลล์ที่คาดฉันอยู่

 

 

 

 

"ไม่ คุณจะพาฉันไปไหน"ฉันได้แต่หาที่เกาะยื้อจะไม่ลงจากรถ ตรงหน้าฉันมันเหมือนบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ 

 

 

 

 

"หึ"เขากลั้วหัวเราะออกมานั่นทำให้ฉันกลัวมาก 

 

 

 

 

ฟึ่บ

 

 

 

 

ร่างกายของฉันกระเด็นปลิวออกมาจากรมากระทบอกกว้างของเขาอย่างจัง เจ็บจัง 

 

 

 

 

"โอ๊ะ"ฉันร้องออกทานออกมา

 

 

 

 

"ยัยผู้หญิงใจร้าย"เขาว่านั่นทำให้ฉันเจ็บมาก

 

 

 

 

ร่างกายฉันลูกลากอย่างทารุนเข้าไปในบ้านเรือนไทยนั้น 

 

 

 

 

แอ๊ด

 

 

 

 

ตุ๊บ

 

 

 

 

ร่างของฉันได้แต่ถลาลงมาที่เตียงนุ่มที่นาวสะอาด ฉันฟุ่บไปนอนลงกับพื้นเตียงอย่างเลี่ยงไม่ได้ในเมื่อคนตัวสูงข้างหน้าเหวี่ยงฉันลงมาอย่างแม่นยำ

 

 

 

 

แกร๊ก

 

 

 

 

เสียกล็อกประตูดังขึ้นนั่นทำให้ฉันเด้งตัวลุกขึ้นมามองหน้าคนตัวสูงที่กำลัค่อยๆเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า

 

 

 

 

"จะถอยไปไหนล่ะ"เขาว่าพร้อมเดินมาหาฉันอย่างช้าๆ ฉันส่ายหน้ารัวไ นี่เขาคิดจะทำอะไร ฉันกลัวเขากลัวเขาจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อ่าาา ขอโทษน้าหายไปนานไม่มาอัพให้อ่านกันน่า ช่วยนี้มันยุ่งๆ T^t

 

 

ลีดเดอร์จะยังไม่หายไปใช่มั้ย TT

 

 

ใครคิดถึงเรื่องนี้เม้นเยอะไเป็นกำลังใจหน่อยน้าาาาา