รักของเรา.

 

 

 

 

"คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ พาฉันมาที่นี่ทำไม"ถามไปทั้งๆที่ก็รู้ว่าเค้าเองคงจะไม่ตอบ

 

 

 

 

 

 

"ถามทำไมล่ะ หึ"

 

 

 

 

 

 

ร่ายกายกำยำของเขาเริ่มเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ เข้ามาใกล้จนตัวฉันเองเริ่มสั่นไหว ด้วยความกลัว ไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้ว่าพาฉันมาที่นี่ทำไม แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกดขาแบบนี้

 

 

 

 

 

 

"คะ คุณจะทำอะไร"

 

 

 

 

 

 

ใบหน้าของเขาเริ่มใกล้หน้าฉันเข้ามาทุกที นี่มันอะไร เขากำลังจะทำอะไร ตอนนนี้ในหัวฉันมันตื้อตันไปหมดแล้ว

 

 

 

 

 

 

"ทำไมล่ะ ทำไมฉันต้องถอย"

 

 

 

 

 

 

ลมหายใจของฉันมันเริ่มเหลือน้อยเต็มทีเพราะคนที่กำลังเเย่งอากาศหายใจของฉันเขายังไม่ลดละที่จะห่างจากฉันไป ฉันเบือนหน้าหนีแต่ไม่สำเร็จ มือหนาของเขาจับหน้าฉันให้หันมาประจันหน้าของเขาดังเดิม

 

 

 

 

 

 

"ปะ...อื้อ!" ยังไม่ทันที่ฉันได้พูดจบ เสียงของฉันมันก็ขาดหายไปเพราะคนตัวโตได้ยัดเยียดสัมผัสที่จาบจ้วงมาให้ฉัน

 

 

 

 

 

 

"อื้มม"เขาครางออกมาอย่างมีความสุข ซึ่งต่างจากฉันที่พยายามดิ้นอย่างสุดฤทธิ์ แต่ทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

 

 

 

 

 

 

ม่านน้ำตาได้ก่อขึ้นมาอีกครั้ง ฉันกลัวจนไม่รู้จะทำยังไงนอกจากตอนนี้ที่ทำได้เพียงเเค่ร้องไห้ คนตรงหน้าช่างโหดร้าย โหดร้ายเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

"ถึงกับร้องไห้เลยหรือไง"เขาผละจูบออกจากฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ได้รับรู้ตอนนี้คือเสียงของเขาที่พูดิงดูถูกฉัน

 

 

 

 

 

 

"ฮึก คนเลว ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ"~ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันกลัวคน คนนี้มกๆ ำยังไงดี ฉันต้องทำยังไงถึงจะออกไปจากที่นี่ ทำยังไงดีแก้ว คิดสิ

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีทาง! ทีฉันขอร้องเธอ เธอคิดจะทบ้างมั้ย แต่มาแบบนี้มาขอร้องให้ฉันปล่อย หึ คิดผิดถนัดเลยล่ะแก้ว"มุมปากของเขากระตุกยิ้มอย่างผู้มีชัย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา ต่างจากเมื่อครู 

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยฉันไปซะ เราเลิกกันแล้ว!"

 

 

 

 

 

 

"เลิกหรอ หึ"

 

 

 

 

 

 

"อื้อ!"

 

 

 

 

 

 

ริมฝีปากของฉันถูกเขาครอบครองมันอีกแล้ว 

 

 

 

 

 

 

ผลัก!

 

 

 

 

 

 

ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดผลักเขาออกไปจนกระเด็น ฉันไม่รู้จะทำยังไง รีบลุกขึ้นจะวิ่งออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแต่ทว่า

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

ตุ๊บ!

 

 

 

 

 

 

ความเร็วฉันมันยังไม่ไม่พอคนตัวสูงจับแขนฉันแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง ตอนนี้ฉันไม่มีทางว่าจะหีพ้นเพราะดูเหมือนคนตัวโตจะโกรธฉันมาก แววตาฉายเห็นได้ชัดเจน 

 

 

 

 

 

 

"กล้ามากนะที่ผละจูบของฉัน"เขาพูดแต่ไม่พูดเปล่า มือไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงเเล้วหยิบเชือกมาผูกแขนชั้นไว้เหนือหัวมัดไว้กันเตียง

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยชั้นนะคุณทำบ้าอะไรเนี้ย ปล่อย!"

 

 

 

 

 

 

"เงียบ! น่ารำคาญ!!!"

 

 

 

 

 

 

หลังจากสเียงคำรามของคนตัวสูง ปากของฉันมันเหมือนถูกมนต์สะกด มันนิ่งชาไปทันที

 

 

 

 

 

 

"คะ คุณถอดเสื้อทำไม"

 

 

 

 

 

 

เสียงสั่นเครือของฉันเอ่ยถามคนตัวโตที่ตอนนี้กำลังถอดเสื้ออยู่

 

 

 

 

 

 

"ถามได้นะที่รัก ถ้าไม่ถอดเราจะมาทำกิจกรรมคู่รักกันยังไงล่ะ"

 

 

 

 

 

 

ไม่พูดเปล่าเขาก้มลงมาไซร้ซอกคอฉันอย่างรุนแรง

 

 

 

 

 

 

"ฮึก ปล่อย ฉัเจ็บ! ฮึกก"สัมผัสของเขามันช่างหนักหน่วง ฉันเจ็บไปหมดแล้ว 

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"อื้อ! ปล่อย ฮึก ฉันเจ็บ ฮึก คนเลวปล่อบฉันนะ!"

 

 

 

 

 

 

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านบนฉันทำอะไรไม่ได้เลยมือถูกมัดไว้เหนือหัว คนตัวสูงยังไม่หยุดไซร้ซอกคอ มือของเขาที่ไม่อยู่สุขบีบเคล้นที่หน้าอกของฉันอย่างเมามัน 

 

 

 

 

 

 

"เจ็บ! ปล่อยแก้ว ปล่อยฉัน ฮึก!"

 

 

 

 

 

 

แคว่ก!

 

 

 

 

 

 

ไม่ฟังฉันพูดไม่พอเขากระชากเสื้อของฉันหลุดติดกับมือ ตอนนี้ร่างหายของฉันเหลือแต่ชุดชั้นในที่ปิดบังส่วนสำคัญอยู่

 

 

 

 

 

 

"หึ ยังไงเธอต้องเป็นของฉัน จริญญา!"

 

 

 

 

 

 

"ไม่! ปล่อย ฮึก!"

 

 

 

 

 

 

สัมผัสที่จาบจ้วงนั้นยังไม่ผ่อนลงแม้แต่น้อย ตอนนี้ร่างกายฉันไม่มีอะไรปิดบังอยู่เเล้ว เขาเองก็เช่นกัน ตอนนี้ฉันทั้งอายทั้งเสียใจ ทำไมคนที่ฉันรักต้องมาทำอะไรฉันแบบนี้ ทำไมกัน

 

 

 

 

 

 

คนที่ฉันรักคนเดิมไปไหน คนที่สุภาพ ไม่ทำอะไรแบบนี้กับฉัน เขาไปไหน!

 

 

 

 

 

 

"อึก! เจ็บ ชั้นเจ็บ"ร่างกายฉันดิ้ยผล่ายเมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่เขามาภายในตัวฉัน ก็รีบดิ้นทันที

 

 

 

 

 

 

"อย่าเกร็ง!"ไม่มีอะไรนอกจากคำเตือนนี้ให้ฉัน ฉันรู้สึกว่าเขากำลังอ่อนลง 

 

 

 

 

 

 

"เอาออกไป ฉันเจ็บเอาออกไป! ฮึก"ฉันอยากจะผลัดดันคนตัวโตนี่ออกไปไกลๆ แต่ทำไม่ได้ในเมื่อมือของฉันมันยังถูกมัดไว้อยู่

 

 

 

 

 

 

"อย่าเกร็ง ถ้ายิ่งเกร็งเธอจะยิ่งเจ็บ"เขาพูดเตือนฉันอีกรอบ ฉันพยายามทำตามที่เขาบอกนานนับสิบนาทีอาการเจ็บเมื่อกี้เริ่มผ่อยลงอย่างรู้สึกได้

 

 

 

 

 

 

"ฮึก ทำแบบนี้ทำไม เอาออกไป สกปรก!"ถ้าพูดดีๆแล้วเขาไม่ยอมออกไปจากตัวฉันสักทีมันก็ต้องพูดแบบนี้แหละ!

 

 

 

 

 

 

"สกปรกงั้นหรอ หึ เอาออกแน่หลักจากปากเธอมันจะเป็นปกตินะคนสวย"พูดจบเขาก็ยัดเยียดการกระเเทกแรงๆให้ฉันหลายต่อหลายครั้ง ฉันเจ็บไปทั้งตัวแต่หัวใจ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทำไม! 

 

 

 

 

 

 

"กรี๊ดดดดดดด!!"ไม่มีอะไรจะพูดหรือร้องขออะไร มีเเต่เสียงกรี๊ดของฉันที่แสดงถึงความเจ็บปวดแต่ดูเหมือนคนข้างบนจะไม่รู้สึกอะไร ยังคงทำสิ่งที่ตนทำอยู่อย่างไม่ใยดีฉันเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขอโทษน้า มาอัพเเล้ว เอา NC ไปกินนน!! 5555 

 

 

 

เม้นหน่อยน้าาา