รักของเรา.

 

 

 

"แก้ว เย็นนี้เราไปทานอาหารที่ผมนะ"เสียง 'โทโมะ' แฟนของฉันที่กำลังจะไม่ใช่แล่วในวันนี้ก็ตามฉันจะไม่มีวันให้เขาตกเป็นขี้ปากของใครต่อใครอีกแล้ว และวันนี้ฉันจะทำมัน ทำมันแน่ๆ!

 

 

 

 

"แกๆ ดูสิคุณโทโมะก็ออกจากหล่อ จะรวย แล้วมาชอบยัยเลขาจนๆเนี้ยนะ! เหอะ! ไม่เข้าเอาซะเลย"

 

 

 

"เขาอาจจะคิดว่ายัยนั่นเป็นของแก้เหงาก็ได้ มีอย่างที่ไหนคนรวยๆจะมาชอบคนจนๆ โลกนี้ไม่มีหร๊อก!"

 

 

 

 

 

"แกๆ มีไปรัไปส่งแบบนี้ไม่ธรรมดาแล้วนะแก"

 

 

 

"ฉันก็ว่างั้น ฉันว่านังานนี้มีต้องเอาตัวเข้าแลกแหงๆ"

 

 

 

 

 

หลากหลายคำพูดมากมยที่ดูถูก เหยียดหยาบฉัน แต่ฉันไม่โกรธ ฉันไม่อยากจะให้ใครมานินทาคุณโทมะอีกแล้วไม่ว่ายังไง ฉันจะไม่ยอมทำให้เขาไม่สบายใจ

 

 

 

ฉันจะทำให้เขาเจอคนที่ดีกว่า ดีกว่านี้แน่ๆ..

 

 

 

"แก้วๆ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

 

 

 

"เปล่าๆ ค่ะ"

 

 

 

"ก็เห็นคุณเหม่อ"

 

 

 

"ฉันก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ"

 

 

 

เพื่อนจะไม่ให้เขา ไม่สบายใจฉันขอเลืกที่จะโกหกไว้ก่อน

 

 

 

"เป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรหรึกษาผมได้นะที่รัก"

 

 

 

รอยยิ้มของเขามักทำให้ฉันใจอ่อนทุกที..

 

 

 

"ไม่ค่ะ ไม่มี^^"

 

 

 

และฉันต้องข่มใจพูดออกไป แล้วเมื่อไหร่ฉันจะกล้าพูดไปน่ะว่าเรา 'เลิกกันเถอะ'

 

 

 

"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?"

 

 

 

"คือ.."

 

 

 

"เป็นอะไร?!!!"

 

 

 

"แก้วว่าเราห่างกันเถอะค่ะ"

 

 

 

ฉันทนไม่ได้ที่จะพูดว่าเลิกกัน อย่างน้อยให้มันสื่อสารผ่านคำว่าห่างเถอะ..

 

 

 

"ว่ายังไงนะ!!!"

 

 

 

"..."

 

 

 

ฉันขอเลือกที่จะเงียบแล้วหลันหลังให้เขา ไม่เอา ไม่เอา ไม่ร้อง ถ้าฉันมองหน้าเขาอีกแค่วินาทีเดียว น้ำตาของฉันมันจะต้องไหล ต้องไหลต่อหน้าเขาแน่ๆ และฉันจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด!

 

 

 

"หันกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องสิ!"

 

 

 

ไม่พูดเปล่าเขาจับไหล่ฉันให้หันไปประจันหน้ากับใบหน้าของเขาที่นิ่วหน้า คิ้วจะผูกกันเป็นปมแล้ว

 

 

 

"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ แก้วเหนื่อย อยากพักผ่อนแก้ว แก้วจะกลับบ้านแก้วค่ะ"

 

 

 

พยายามจะเเกะมือของเขาออกจากไหล่ทั้งสองข้างของฉัน แต่ทำไมนะ ทำไมมันถึงได้ยากขนาดนี้!

 

 

 

"มีอะไรพูดกันมาตรงๆ ผมไม่เข้าใจคำว่าห่าง และจะไม่ห่าง!"

 

 

 

"ทำไมต้องยื้อด้วยล่ะค่ะ แก้วรู้แก้วก็แค่คนจนๆ คุณไม่จำเป็นต้องมาให้ความหวังแก้วเลยนะค่ะ"

 

 

 

ไม่ได้แล้ว ม่านน้ำตาของฉันมันมีภูมิต้านทานแค่นี้หรือไง! ทำไมน้ำตาบ้าบออะไรต้องไหลมาตอนนี้ด้วย!

 

 

 

"แก้ว..อย่าร้องไห้สิ"

 

 

 

มือหน้ายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้ฉันอยากอ่อนใจ

 

 

 

"..ปล่อยฉันเถอะค่ะ"

 

 

 

"ไม่!!"

 

 

 

"จะยื้อฉันไว้ทำไมกัน มันไม่มีประโยชน์สักหนอย!"

 

 

 

เป็นไงเป็นกันวันนี้เขาต้องเลิกยุ่งกันฉัน เลิกยุ่งกับฉันเพื่อชีวิตที่ดีของเขา

 

 

 

"ทำไมมันจะไม่มีประโยชน์มันมีประโยชน์มาก ไม่รู้ว่าแก้วไม่ได้ยินอะไรมานะ แต่ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปเชื่อคำพูดของคนอื่น! ใฟ้เชื่อผม! ผมที่เป็นแฟนคุณ!!! ไม่ใช่คนอื่นที่มาเมาท์อะไรต่างๆ นาๆ เสียๆ หายๆ ผมไม่แคร์ ไม่เเคร์อะไรเลย มันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะนินทาว่าร้ายกัน แค่คุณเข้มเเข็งแล้วผ่านมันไปกับผม แค่นี้ แค่นี้เอง ทำให้ผมไม่ได้หรอ.."

 

 

 

คนตรงหน้าพูดยาวรวดเดียว พร้อมน้ะตาที่เริ่มไหล่รินลงมา ฉันทำให้เขาร้องไห้งั้นหรอ ฉันเลวจริงๆ

 

 

 

ผลั่ก!

 

 

 

"คุณโทโมะ!!"

 

 

 

ผบั่ก ผลั่ก

 

 

 

"หยุดนะค่ะ!"

 

 

 

ฉันรีบดิ่งตรงหข้าไปกอดแขาของเขาในทันที ไม่รู้ทำไมเขาถึงไปชหกำแพงแบบนี้ นี่เอาทำอะไร เขากำลังทำให้ฉันรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเจ็บ

 

 

 

"ปล่อยสิ ถ้าคุณทิ้งผม ผมเองก็จะต่อยมันแบบนี้แหละ"

 

 

 

"หยุดนะ! หยุดทำอะไรแบบนี้สักที ฉันเกลียดที่สุด!! ฮึก"

 

 

"แก้ว.."

 

 

"หยุดสักที ทำแบบนี้ทำไม เกลียดที่สุดเกลียดที่สุดเลย!!"

 

 

"..."

 

 

"เกลียดที่สุด ไอ้ผีบ้าตัวไหนมันมาสิงคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"

 

 

ตุ๊บๆๆๆ

 

 

ฉันทุบหน้าอกเขารัวๆ ผีตัวไหนมันดลใจให้เขาทำแบบนี้ หยุดสักที ก่อนฉันจะทนไม่ไหว 

 

 

"แออกไปนะไอ้ผีบ้า!! ฮึก อื้ออออ"

 

 

 

ริมฝีปากของคนที่ถูกตีประกบมายังริมฝีปากของฉันอย่างจงใจ

 

 

 

"..."

 

 

 

ฉํนเงียบมองหน้าเขาที่ถอดริมฝีปากเขาออก

 

 

 

"ขอร้อง.."

 

 

 

"..."

 

 

 

"อย่าไปจากผม.."

 

 

 

ทำไม..ทำไมฉัน..

 

 

 

"ได้โปรด.."

 

 

 

ฉันจะไม่...ไม่ใจอ่อน

 

 

 

"ผมรักคุณ ผมรักแก้ว"

 

 

 

หมับ!

 

 

 

คนตรงหน้าดึงฉันเข้าไปกอดอย่างแน่น ไม่ให้ตัวฉันกระดิกได้แม้แต่น้อย กอดนนี้ กอดนนี้ถ้ามันจะเป็นกอดสุดท้าย ฉันจะให้เขา..