รักเราต่างกัน

   
ก๊อกๆๆ
   "ใครคะ"เสียงหญิงสาววัย40ถามขึ้น เธอเป็นแม่บ้านของที่นี่
 
 
   "แม่ ฟางเองจ้ะ"ฟางตะโกนบอก
 
 
   "ฟาง!"ผู้เป็นแม่รีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
 
 
   "ทำไมมาที่นี่ล่ะห้ะ มีอะไรรึเปล่าลูก"ผู้เป็นแม่ถาม
 
 
   "คือหนูมีอะไรอยากให้แม่ช่วยหน่อยหน่ะค่ะ"ฟางพูด แล้วทำหน้าอ้อนวอน
 
 
   "อะไร"
 
 
  
 
  ณ ห้องพยาบาล
 
   "เห้ย ไอป๊อปน้องเค้าเป็นไรป่าวว้ะ"พิชชี่รีบตามมาดูทันที
 
 
   "เป็นไงบ้างไอหมอ"เขื่อนถามเขา หมอเป็นเพื่อนที่เขื่อนสนิทด้วยอีกคน
 
 
   "เธอแค่เป็นลมไป อาจเป็นเพราะเธอมีอาการแพ้แดด ถ้าถูกแดดนานๆก็จะหน้ามืดไปได้"หมอ
บอก ทำให้รุ่นพี่รู้สึกผิดกันมาก
 
 
   "แล้วเธอจะตื่นเมื่อไหร่ว้ะ"เขื่อนถาม
 
 
  "เดี๋ยวก็คงตื่นแล้ว แกไปทำกิจกรรมต่อเถอะเว้ย น้องคนนี้คงไปทำกิจกรรมกับแกไม่ได้ก่อนเพราะเธอยังต้องพัก"ทันทีที่หมอบอก เขื่อนพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปอย่างช้าๆ
 
 
   "ไอเขื่อนแกกับน้องเค้ารู้จักกันมาก่อนหรอว้ะ"พิชชี่ถาม
 
 
   "พี่เขื่อน!"เสียงเรียกของโบว์ดังขึ้น
 
 
   "อ้าวน้องรหัสฉันนี่หว่า"พิชชี่สงสัย
 
 
   "โบว์ มีอะไรรึเปล่าครับ"เขื่อนถาม
 
 
   "คือโบว์เอาน้ำเปล่ามาให้หน่ะค่ะ เห็นพี่เขื่อนเหงื่อออกเยอะมากเลย"โบว์พูดก่อนจะยื่นน้ำให้
 
 
   "ขอบคุณครับโบว์"เขื่อนรับน้ำมาแล้วยิ้มให้เธอ
 
 
   "อะไรว้ะเนี่ย ไอเขื่อนกับ้องรหัสฉันเป็นแฟนกันหรอว้ะ ฮี้วววว"พิชชี่แซว
 
 
   "ไม่ใช่เว้ย"เขื่อนกดหัวพิชชี่มีนึงก่อนจะพูด
 
 
   "พี่น้องกัน แกนี่คิดอะไรว้ะห้ะ"เขื่อนบอก ทำให้โบว์ถึงกับหน้าเศร้า
 
 
   "แกดูน้องเค้าดิ่ว้ะ หน้าเศร้าเลยว่ะ"พิชชี่พูด เขื่อนจึงหันไปมองโบว์
 
   
   "เศร้าอะไรกันค่ะ โบว์จะเศร้าไปทำไม"โบว์พูดแล้วยิ้มให้เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
 
   "นั้นเราไปกันดีกว่า"เขื่อนพูดก่อนจะเดินไป
 
 
 
 
 
    "บ้านถูกพวกนั้นเอาไปหมดแล้วหรอ"แม่ของฟางตกใจ
 
 
    "จ้ะ ฟางขอโทษจ้ะที่ฟางดูแลบ้านหลังนั้นไว้ไม่ได้"ฟางพูด แล้วน้ำตาซึม
 
 
    "ไม่เป็นไรฟาง เดี๋ยวแม่จะถามคุณพรรษาให้"แม่ฟางบอก
 
 
    "ขอบคุณมากจ้ะแม่"ฟางพูดแล้วเข้าไปกอดผู้เป็นแม่อย่างแนบแน่น 
 
 
    "แล้วตอนนี้ลูกยังอยู่กับพ่อหนุ่มคนนั้นหรอ"แม่เขาถาม ทันที่แม่ของเธอพุดถึงเขาทำให้ฟางหน้าเศร้าไปทันที
 
 
   "เมื่อไหร่ที่แม่ขอคุณผู้หญิงได้ ฟางก็จะออกจากที่นั่นทันทีหน่ะจ่ะ"ฟางบอก
 
 
   "นั้นฟางขอตัวก่อนนะจ้ะ"ฟางบอกก่อนจะบอกลา
 
 
 
    "แก้ว!ไปไหนมาอ่ะ"กั้งรีบวิ่งมาหาหญิงสาวแต่ไกล
 
 
   "ฉันไปหาที่เงียบอยู่ๆหน่ะ"แก้วบอก
 
 
   "ฉันก็นึกว่าเธอเป็นอะไรไปซะอีก"กั้งพูดด้วยความเป็นห่วง
 
  
   "อ้าว ไอโมะแกเจอแก้วทำไมไม่บอกฉันว้ะ"กั้งถาม
 
 
   "เมื่อกี้เกิดเรื่องนิดหน่อยว่ะ ฉันเลยไม่ทันได้บอกแก"โทโมะพูด
 
 
   "ฉันหิวแล้ว ฉันขอตัวก่อนะ"แก้วบอกก่อนจะเดินไปทันที
 
 
   "แก้วเธออยากกินอะไรอร่อยๆนะบอกฉันได้เลยนะ ฉํนหน่ะรู้จักแม่ค้าทุกร้านเลย"กั้งบอก แต่แก้วก็ไม่สนใจ
 
 
   "เฮ้อ"ขณะที่แก้วเดินอยู่ก็มีกลุ่มคนกำลังวิ่งมาอย่างเร็ว ทันใดนั้นเอง
 
 
  ฟรึ้บ
 
     โทโมะรีบดึงร่างของเธอมาทันที ทำให้แก้วอยู่ในอ้อมอกของโทโมะ
 
 
    "ไอโมะ.."กั้งอึ้งทันทีที่เห็นภาพนั้น
 
  
    "แก!ดูดิ่ยัยทอมนั่นกล้าดียังไงมาอยู่ในอ้อมอกของโทโมะของฉัน!"นักเรียนหญิงต่างซุบซิบนินทากันยกใหญ่ บ้างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเพราะโทโมะเป็นลูกชายของเจ้าของมหาลัยนั่นเอง
 
 
    "ดูทางบางสิ"โทโมะบอก เมื่อแก้วรู้สึกตัวเธอก็ีบผลักเขาออกห่างทันที
 
 
    "แก้วเธอไม่เป็นไรใช่ไม"กั้งเข้าไปตรวจดูตามร่างกายของเธอ
 
 
    "ฉันไม่เป็นไร"แก้วพูดจบก่อนจะมองดูโทโมะ แล้วรีบเดินหนีไปทันที
 
 
   
 
    "อื้อ"เสียงงัวเงียของหญิงสาวที่อยู่บนเตียง
 
 
   "อ้าว ตื่นแล้วหรอ"หมอเดินไปดูเธอทันที
 
 
   "ฉันเป็นลมอีกแล้วหรอคะ"เฟย์พูดแล้วจับหัวตัวเองที่ปวดไปหมด
 
 
   "นี่เธอก็รู้อยู่แล้วหรอว่าตัวเองเป็นโรคแพ้แดด"หมอถาม
 
 
   "ค่ะ"เฟย์ตอบรับ
 
 
   "แต่เธอก็ยังไปวิ่งกลางแดดที่ร้อนแบบนั้นหน่ะหรอ!"
 
 
   "ฉันแค่ไม่อยากยอมแพ้ผู้ชายคนนั้น"เฟย์พูด ทำให้หมอรู้สึกเอะใจ
 
 
   "ไอเขื่อนหน่ะหรอ"หมอถามด้วยความสงสัย เฟย์ไม่ตอบ
 
 
   "เอาเถอะจะเหตุผลอะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่คราวหน้าถ้าเธอยังวิ่งอยู่ล่ะก็เธอจะแย่กว่านี้"หมอเตือน เฟย์พยักหน้าเบาๆ
 
 
   "แต่คุณหมอคะ เมื่อกี้ใครพาฉันมาส่งหรอคะ ฉันจะได้ไปขอบคุณเขา"เฟย์ถาม
 
 
   "อยากรู้จริงๆหรอ"
 
 
  "ทำไมเฟย์ถึงไม่อยากรู้ล่ะคะ เค้าต้องมาอุ้มฉันที่ตัวหนักขนาดนี้ ฉํนต้องไปขอบคุณเค้า"เฟย์บอก
 
 
  "คนที่เธออยากเอาชนะด้วยนั่นแหละ เค้าอุ้มเธอมาส่ง อย่าลืมไปขอบใจเค้าล่ะ"หมอบอก ทำให้เฟย์ถึงกับพูดไม่ออก เธอไม่คิดว่าจะเป็นเขา
 
 
 

 
  เฟย์จะยอมไปขอโทษเขื่อนรึเปล่า แล้วโทโมะกับแก้วจะเป็นอย่างไร ป๊อปฟางจะต้องจากกันเร็วๆนี้หรอ!
    อย่าพลาดตอนต่อไป ขอเม้นนนน และโหวตตตตค่ะ