รักเราต่างกัน

  ณ คอนโดหรู
 
    "นี่นายจะไปไหนหน่ะ"หญิงสาวถามเขา
 
 
    "ฉันไปบริษัทหน่อยหน่ะมีปัญหานิดหน่อย"เขาบอก
 
 
    "นายไม่ได้เป็นคนค้ายาแต่เป็นผู้จัดการทำงานบริษัทใหญ่ๆจริงๆสินะ"เธอบอก ทำเอาชายหนุ่มแอบขำ
 
 
    "นี่เธอยังไม่เลิกคิดว่าฉันเป็นคนค้ายาและเศรษฐีอีกหรอ..แต่ช่างเถอะฉันจะไปทำงานแล้วล่ะ"เขาพูดจบแล้วกำลังจะออกไป
 
 
    "เอ่อ..คือฉันขอไปด้วยสิ"เธอขอ
 
 
    "ห้ะ"
 
 
    "คือฉันไม่อยากอยู่เฉยๆหน่ะ ฉันขอไปกับนายด้วยได้ไม"เธอถามด้วยสายตาอ้อนวอน
 
 
    "อะไรนะ..."
 
 
   "ฉันสัญญาเลยนะว่าฉันจะไปเป็นตัวุ่นวายให้นายเกิดปัญหา"เธอบอกแล้วยกสามนิ้วขึ้นเพื่อแทนคำสัญญา
 
 
    "แล้วแต่เธอแล้วกัน"เขาพูดจบก็ออกไปทันที
 
 
 
 
  ณ บ้านจิระคุณ
 
 
    "เธอชื่อจริญญา ศิริมงคงสกุล ชื่อเล่นว่าแก้ว ที่บ้านของเธอดูจะมีปัญหาด้วยนะ แต่ผมไม่รู้ว่ามันมีปัญหาอะไร"น้องเล็กของบ้านจิระคุณ(เขื่อน)พูดขึ้น
 
 
    "ที่บ้านมีปัญหาหรอ แล้วเกี่ยวกับนิสัยของเธอด้วยรึเปล่า"โทโมะถามน้องชายของเขา
 
 
    "เท่าที่ผมสืบมาที่นิสัยเธอเป็นแบบนี้ก็เพราะ ทางบ้านของเธอทั้งพ่อและแม่ไม่เคยพูดจาดีๆกับเธอสักครั้ง แต่เธอก็ยังรักและคอยดูแลพ่อแม่อยู่ตลอด"
 
 
    "แล้วเธอเข้ามาอยู่ที่มหาลัยนี้ได้ยังไง"โทโมะถามเขา
 
 
    "ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่เท่าที่ผมรู้คือเธอเป็นคนที่เรียนเก่งจนมีคนอุปถัมให้เธอเข้ามาเรียนที่นี่หน่ะครับ"
 
 
   "เป็นอย่างนี้เองสินะ เธอถึงไม่ชอบให้ใครมาว่าเธอเป็นเด็กสลัม"
 
 
   "แล้วทำไมพี่ให้ผมมาหาประวัติของเธอล่ะครับเนี่ย พี่สนใจเธอหรอ"เขาแหย่โทโมะ
 
 
    "สนใจอะไร พี่แค่อยากรู้ก็เท่านั้นเอง ว่าแต่นายเถอะได้ข่าวว่าน้องโบว์เธอสนใจนายมากเลยไม่ใช่หรอ"โทโมะล้อกลับ
 
 
    "โถ่พี่! ผมกับน้องเค้าเป็นแค่พี่น้องกันนะครับ"เขื่อนบอก
 
 
    "แต่น้องเค้าน่ะดิ่ว้ะ คิดแบบนายรึเปล่า"โทโมะบอก เขื่อนถึงกับเซ็ง 
 
      โบว์เป็นคู่หมั้นของเขื่อนเธออายุน้อยกว่าเขาปีเดียว เขื่อนต้องคอยไปรับไปส่งอยู่เสมอแต่เขื่อนคิดกับโบว์แค่พี่น้องเท่านั้น
 
 
    "ช่วงนี้พี่ป๊อปไหายไปเลยนะครับว่าไม"เขื่อนนึกถึงพี่คนโต เมื่อเขาไม่ค่อยกลับบ้านสักเท่าไหร่
 
 
    "คงยุ่งอยู่กังานบริษัทที่จำใจยอมรับจากพ่อหน่อสิ โทรไปก็ไม่ค่อยรับเลย"โทโมะนึกเป็นห่วงพี่ชายของเขา
 
 
 
 ณ บริษัท
 
    "คุณต้องปรับเปลี่ยนตรงนี้ใหม่นะครับ เพราะผมอยากให้้โฟกัสในเรื่องของงานชิ้นนี้มากที่สุด"ป๊อปปี้บอกพนักงานทีกำลังยุ่งมาก
 
 
    "เดี๋ยวฉํนจะรีบแก้ให้เร็วที่สุดเลยนะคะ"พนักงานบอกเขา
 
 
    "อื้ม"เมื่อสนทนาจบเขาก็มองไปนอกหน้าต่างเห็นหญิงสาวนั่งอ่านหนังสือในมุมเงียบๆอยู่คนเดียว เขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลยก็ไม่รู่ทำไมเหมือนกัน
 
 
    "คุณป๊อปคะ มีเอกสารที่จะให้คุณเซ็นหน่ะค่ะ"เลขาของเขาเอาเอกสารสำคัญมาให้เขาจนเต็มโต๊ะ
 
 
    "นี่ครับ ถ้ามีอะไรอีกก็เอามาให้ผมได้เลยนะ"ป๊อปปี้บอกกับเลขาสาว
 
 
    "ค่ะ"เธอขานรับก่อนจะเดินออกไป 
 
 
    "เอ้ะ!"เขาหันไปหาเธออีกครั้งแต่เมื่อหันไปกลับไม่พบเธอแล้ว ป๊อปปี้มองดูรอบๆก็ไม่พจึงตัดสินใจออกไปหา
 
 
 
    "อยู่ไหนของเค้านะ"ป๊อปปี้เดินไปทั่วจู่ๆเขาก็มีความรู้สึกเป็นห่วงเธอมาก
 
 
     "นี่จ้ะ"เสียงหวานที่ดังอยู่ใกล้นี้ ทำให้ป๊อปปี้จึงเดินไปดู
 
 
    "กินให้อร่อยนะคะ"เขาเห็นหญิงสาวกำลังเอาไอติมให้กับเด็ผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเขามองหญิงสาวในมุมนั้นทำให้เธอดูเหมืนอนางฟ้าที่รักเด็กๆ ทำเอาป๊อปปี้ที่ยืนดูอยู่ถึงกับยิ้มออกทันที
 
 
    "้ขอบคุณค่ะ"เด็กสาววิ่งออกไปทันที ก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึกว่ามีคนแอบมองเธออยู่ เธอจึงหันไปมองบ้าง สายตาของทั้งสองมองกันอย่างลึกซึ้ง หัวใจเริ่มเต้นแรง 
 
 
    "ทำมาอยู่ตรงนี้"เขาถาม
 
 
   "ฉันเห็นน้องเขาอยากทานไอติ่มหน่ะ ก็เลยซื้อให้"หญิงสาวบอก
 
 
   "เสร็จงานแล้ว กลับกันเถอะ"ป๊อปปี้บอก
 
 
 
   ณ  บ้านจิระคุณ
 
    "นี่ป้าน้อย ทำไมทำอาหารเดิมๆอีกแล้วล่ะ รู้ไม๊ว่าฉันเบื่อแล้วหน่ะ"คุณผู้หญิงของบ้านดุแม่ครัว
 
 
    "เดี๋ยวฉันจะเอาไปเปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะคุณพรรษา"ป้าน้อยพูดขึ้น
 
 
     "ไม่ต้อง เปลืองเปล่าๆแต่ทีหลับเลิกทำเมนูนี้ได้แล้วนะ ฉันเบื่อ"คุณผู้หญิงบอก
 
 
    "มีอะไรอีกหรอครับแม่"โทโมะถาม
 
 
    "ก็ป้าน้อยแกทำแต่อาหารเดิมๆหน่ะสิแม่ล่ะเบื่อ ว่าแต่นี่ลูกได้ไปหาหนูพิมบ้างรึยังล่ะ"แม่ของเขาถามด้วนสีหน้าตื่นเต้น
 
 
    "ไปทำไมล่ะครับ"โทโมะพูดด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย
    
 
    "ก็หนูพิมเป็นคู่หมั้นลูกนะโทโมะ นี่ยังไม่ไปอีกหรอลูก"พรรษาตกใจ เพราะเธอให้โทโมะไปหาพิมที่เป็นคู่หมั้นของเขาแต่เขาก็ไม่เคยไปเลย
 
 
    "ผมไม่ค่อยว่างหน่ะครับแม่"โทโมะพูด
 
 
    "อะไรกันไม่ได้นะโทโมะ พรุ่งนี้ลูกต้องไปหาหนูพิมถ้าลูกไม่ไปล่ะก็แม่โกรธจริงๆด้วย"พรรษาพูดอย่างจริงจัง

 
   ไรเตอร์อยากได้กำลังใจจุง ช่วยเม้นและโหวตด้วยนะค้ะ