รักเราต่างกัน

  ณ คอนโดหรู

 

    "นี่นายจะไปไหนหน่ะ"หญิงสาวถามเขา

 

 

    "ฉันไปบริษัทหน่อยหน่ะมีปัญหานิดหน่อย"เขาบอก

 

 

    "นายไม่ได้เป็นคนค้ายาแต่เป็นผู้จัดการทำงานบริษัทใหญ่ๆจริงๆสินะ"เธอบอก ทำเอาชายหนุ่มแอบขำ

 

 

    "นี่เธอยังไม่เลิกคิดว่าฉันเป็นคนค้ายาและเศรษฐีอีกหรอ..แต่ช่างเถอะฉันจะไปทำงานแล้วล่ะ"เขาพูดจบแล้วกำลังจะออกไป

 

 

    "เอ่อ..คือฉันขอไปด้วยสิ"เธอขอ

 

 

    "ห้ะ"

 

 

    "คือฉันไม่อยากอยู่เฉยๆหน่ะ ฉันขอไปกับนายด้วยได้ไม"เธอถามด้วยสายตาอ้อนวอน

 

 

    "อะไรนะ..."

 

 

   "ฉันสัญญาเลยนะว่าฉันจะไปเป็นตัวุ่นวายให้นายเกิดปัญหา"เธอบอกแล้วยกสามนิ้วขึ้นเพื่อแทนคำสัญญา

 

 

    "แล้วแต่เธอแล้วกัน"เขาพูดจบก็ออกไปทันที

 

 

 

 

  ณ บ้านจิระคุณ

 

 

    "เธอชื่อจริญญา ศิริมงคงสกุล ชื่อเล่นว่าแก้ว ที่บ้านของเธอดูจะมีปัญหาด้วยนะ แต่ผมไม่รู้ว่ามันมีปัญหาอะไร"น้องเล็กของบ้านจิระคุณ(เขื่อน)พูดขึ้น

 

 

    "ที่บ้านมีปัญหาหรอ แล้วเกี่ยวกับนิสัยของเธอด้วยรึเปล่า"โทโมะถามน้องชายของเขา

 

 

    "เท่าที่ผมสืบมาที่นิสัยเธอเป็นแบบนี้ก็เพราะ ทางบ้านของเธอทั้งพ่อและแม่ไม่เคยพูดจาดีๆกับเธอสักครั้ง แต่เธอก็ยังรักและคอยดูแลพ่อแม่อยู่ตลอด"

 

 

    "แล้วเธอเข้ามาอยู่ที่มหาลัยนี้ได้ยังไง"โทโมะถามเขา

 

 

    "ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่เท่าที่ผมรู้คือเธอเป็นคนที่เรียนเก่งจนมีคนอุปถัมให้เธอเข้ามาเรียนที่นี่หน่ะครับ"

 

 

   "เป็นอย่างนี้เองสินะ เธอถึงไม่ชอบให้ใครมาว่าเธอเป็นเด็กสลัม"

 

 

   "แล้วทำไมพี่ให้ผมมาหาประวัติของเธอล่ะครับเนี่ย พี่สนใจเธอหรอ"เขาแหย่โทโมะ

 

 

    "สนใจอะไร พี่แค่อยากรู้ก็เท่านั้นเอง ว่าแต่นายเถอะได้ข่าวว่าน้องโบว์เธอสนใจนายมากเลยไม่ใช่หรอ"โทโมะล้อกลับ

 

 

    "โถ่พี่! ผมกับน้องเค้าเป็นแค่พี่น้องกันนะครับ"เขื่อนบอก

 

 

    "แต่น้องเค้าน่ะดิ่ว้ะ คิดแบบนายรึเปล่า"โทโมะบอก เขื่อนถึงกับเซ็ง 

 

      โบว์เป็นคู่หมั้นของเขื่อนเธออายุน้อยกว่าเขาปีเดียว เขื่อนต้องคอยไปรับไปส่งอยู่เสมอแต่เขื่อนคิดกับโบว์แค่พี่น้องเท่านั้น

 

 

    "ช่วงนี้พี่ป๊อปไหายไปเลยนะครับว่าไม"เขื่อนนึกถึงพี่คนโต เมื่อเขาไม่ค่อยกลับบ้านสักเท่าไหร่

 

 

    "คงยุ่งอยู่กังานบริษัทที่จำใจยอมรับจากพ่อหน่อสิ โทรไปก็ไม่ค่อยรับเลย"โทโมะนึกเป็นห่วงพี่ชายของเขา

 

 

 

 ณ บริษัท

 

    "คุณต้องปรับเปลี่ยนตรงนี้ใหม่นะครับ เพราะผมอยากให้้โฟกัสในเรื่องของงานชิ้นนี้มากที่สุด"ป๊อปปี้บอกพนักงานทีกำลังยุ่งมาก

 

 

    "เดี๋ยวฉํนจะรีบแก้ให้เร็วที่สุดเลยนะคะ"พนักงานบอกเขา

 

 

    "อื้ม"เมื่อสนทนาจบเขาก็มองไปนอกหน้าต่างเห็นหญิงสาวนั่งอ่านหนังสือในมุมเงียบๆอยู่คนเดียว เขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลยก็ไม่รู่ทำไมเหมือนกัน

 

 

    "คุณป๊อปคะ มีเอกสารที่จะให้คุณเซ็นหน่ะค่ะ"เลขาของเขาเอาเอกสารสำคัญมาให้เขาจนเต็มโต๊ะ

 

 

    "นี่ครับ ถ้ามีอะไรอีกก็เอามาให้ผมได้เลยนะ"ป๊อปปี้บอกกับเลขาสาว

 

 

    "ค่ะ"เธอขานรับก่อนจะเดินออกไป 

 

 

    "เอ้ะ!"เขาหันไปหาเธออีกครั้งแต่เมื่อหันไปกลับไม่พบเธอแล้ว ป๊อปปี้มองดูรอบๆก็ไม่พจึงตัดสินใจออกไปหา

 

 

 

    "อยู่ไหนของเค้านะ"ป๊อปปี้เดินไปทั่วจู่ๆเขาก็มีความรู้สึกเป็นห่วงเธอมาก

 

 

     "นี่จ้ะ"เสียงหวานที่ดังอยู่ใกล้นี้ ทำให้ป๊อปปี้จึงเดินไปดู

 

 

    "กินให้อร่อยนะคะ"เขาเห็นหญิงสาวกำลังเอาไอติมให้กับเด็ผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเขามองหญิงสาวในมุมนั้นทำให้เธอดูเหมืนอนางฟ้าที่รักเด็กๆ ทำเอาป๊อปปี้ที่ยืนดูอยู่ถึงกับยิ้มออกทันที

 

 

    "้ขอบคุณค่ะ"เด็กสาววิ่งออกไปทันที ก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึกว่ามีคนแอบมองเธออยู่ เธอจึงหันไปมองบ้าง สายตาของทั้งสองมองกันอย่างลึกซึ้ง หัวใจเริ่มเต้นแรง 

 

 

    "ทำมาอยู่ตรงนี้"เขาถาม

 

 

   "ฉันเห็นน้องเขาอยากทานไอติ่มหน่ะ ก็เลยซื้อให้"หญิงสาวบอก

 

 

   "เสร็จงานแล้ว กลับกันเถอะ"ป๊อปปี้บอก

 

 

 

   ณ  บ้านจิระคุณ

 

    "นี่ป้าน้อย ทำไมทำอาหารเดิมๆอีกแล้วล่ะ รู้ไม๊ว่าฉันเบื่อแล้วหน่ะ"คุณผู้หญิงของบ้านดุแม่ครัว

 

 

    "เดี๋ยวฉันจะเอาไปเปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะคุณพรรษา"ป้าน้อยพูดขึ้น

 

 

     "ไม่ต้อง เปลืองเปล่าๆแต่ทีหลับเลิกทำเมนูนี้ได้แล้วนะ ฉันเบื่อ"คุณผู้หญิงบอก

 

 

    "มีอะไรอีกหรอครับแม่"โทโมะถาม

 

 

    "ก็ป้าน้อยแกทำแต่อาหารเดิมๆหน่ะสิแม่ล่ะเบื่อ ว่าแต่นี่ลูกได้ไปหาหนูพิมบ้างรึยังล่ะ"แม่ของเขาถามด้วนสีหน้าตื่นเต้น

 

 

    "ไปทำไมล่ะครับ"โทโมะพูดด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย

    

 

    "ก็หนูพิมเป็นคู่หมั้นลูกนะโทโมะ นี่ยังไม่ไปอีกหรอลูก"พรรษาตกใจ เพราะเธอให้โทโมะไปหาพิมที่เป็นคู่หมั้นของเขาแต่เขาก็ไม่เคยไปเลย

 

 

    "ผมไม่ค่อยว่างหน่ะครับแม่"โทโมะพูด

 

 

    "อะไรกันไม่ได้นะโทโมะ พรุ่งนี้ลูกต้องไปหาหนูพิมถ้าลูกไม่ไปล่ะก็แม่โกรธจริงๆด้วย"พรรษาพูดอย่างจริงจัง

---

 

   ไรเตอร์อยากได้กำลังใจจุง ช่วยเม้นและโหวตด้วยนะค้ะ