Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

หลังจากที่แช่น้ำร้อนแล้ว ซาสึเกะก็ประคองซากุระไปยังห้องนอน ด้วยความห่วงว่าเธอจะเป็นอะไรไป เค้ากังวลจริงๆ ไม่รู้ว่าอาการของคนรักจะกำเริบอีกเมื่อไหร่
ถึงดูเผินๆจะไม่เป็นไร แต่จริงๆเป็นยังไงก็ไม่รู้ แถมช่วงนี้ก็กินน้อยมาก กินสามคำอิ่ม ปกติ เท่าที่รู้จักกันมา เธอกินจุพอตัว แต่ไม่ยักกะอ้วน ลูบหน้าท้อง ก็ไม่เจอพุง ท้องนี่แบนราบเนียน ผิดกับนม ที่บิ๊กเกินตัว เป็นพวกซ่อนรูป มีลูกที คงให้นมได้เยอะ (พี่เกะคิดไปไกลมากค่ะพี่:นิกซ์)
ซาสึเกะประคองคนรักให้นอนที่ฟูกที่เค้าได้จัดการปูให้ เป็นฟูกเดียว
“ทำไมไม่ปูแยกกันล่ะ”
“ทำไม อึดอัดเหรอ”
“กลัวท้อง”
งานนี้ทำเอาอุจิวะหนุ่มหน้าแดง”ชั้นไม่จะขืนใจเธอหรอก ชั้นจะทำก็ต่อเมื่อเธอพร้อมและเต็มใจเท่านั้น แต่ได้จูบก็ดี”
ซากุระซบอกของคนรักด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจนั้นกลับร่ำไห้ เวลาของเธอกำลังเหลือน้อยเต็มทีแล้ว เธออยากจะวิงวอนต่อสวรรค์ ขอให้เธออยู่กับเค้าให้นานที่สุดได้มั้ย
ร่างบางนอนน้ำตาไหลจนผล็อยหลับไป ซาสึเกะมองคนรักที่หลับไปทั้งน้ำตาอย่างปวดใจ ก่อนจะใช้นิ้วปาดน้ำตาให้
“ฝันดีนะ ที่รัก”
…
ในห้วงฝัน ซากุระรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในชุดกระโปรงสีขาว ยืนอยู่บนทุ่งร้างแต่เพียงลำพัง
“เจอกันอีกครั้งแล้วนะ สาวน้อย”
ซากุระหันไปประจันหน้า คนๆนั้นคือชายชราที่เธอเจอเมื่อสิบปีก่อน
“คุณคือใครกันแน่  ต้องการอะไร”
“ก็ตามสัญญา ที่เธอทำไว้ไง”ชายชรายื่นกระดาษสีดำที่มีหยดเลือดหยดไว้ “นี่คือ สัญญาเลือด ของเธอ ที่พ่อของเธอให้เธอทำยังไงล่ะ”
“หมายความว่ายังไง”
“ถามพ่อของเธอเองสิ เด็กน้อย”
เบื้องหลังชายชรา คือพ่อของเธอเอง
“ชั้นอุตส่าห์พามาจากโลกวิญญาณเชียวนะ”
สองพ่อลูกประจันหน้ากัน
“พ่อคะ หมายความว่ายังไง”
คนถูกถามยิ้มให้ “เพราะพ่อรู้ว่าลูกจะต้องตาย เพราะช่วยคนที่สังหารเทพแห่งขุนเขาที่ต้องคำสาป”
ซากุระเบิกตากว้าง เธอมองพ่ออย่างไม่เชื่อสายตา
“พ่อเดาว่าลูกเจอพ่อแล้ว ที่มิติลับ ดูท่าจดหมายจะส่งไปถึงลูกจริงๆ”
“พ่อรู้ได้ยังไง ว่าจดมายจะถึงมือหนู”
“อย่างแรก พ่อรู้นิสัยพี่ฮารุยดี ว่าจะเป็นคนเลี้ยงดูลูก และอีกอย่าง พ่อรู้อนาคตดี คงจะถึงเวลาที่พ่อจะต้องบอกทุกอย่างให้ลูกฟังแล้วนะ…”
…
ซากุระรู้สึกตัวตื่น ก็พบว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของซาสึเกะ ที่กำลังหลับพริ้มอย่างมีความสุข ในตอนนี้ เค้าช่างน่ารักเหมือนแมวน้อยจริงๆ เธอไม่อยากให้เค้าต้องร้องไห้ เหมือนตอนนั้น ตอนที่เค้าสูญเสียครอบครัวไป…
เมื่อเจ็ดปีก่อน…
เด็กชายผมเป็ด แอบมาร้องไห้คนเดียวที่ป่าในโคโนฮะ
“เป็นอะไรไป”
เด็กชายเงยหน้าขึ้น เบื้องหน้าของเค้าคือเด็กหญิงผมสีชมพู ที่น่ารัก สวมชุดกระโปรงสีดำ
“ไม่เป็นอะไรสักหน่อย”
เด็กหญิงยิ้มอ่อนโยน”เธอสูญเสียครอบครัวใช่ไหม”
เด็กชายผมก้นเป็ดตวาดลั่นพลางปาดน้ำตาอย่างลวก“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!”
เด็กหญิงตกใจเล็กน้อย“พวกเค้าไม่ได้จากไปไหนหรอก พวกเค้ายังอยู่ อยู่ในใจของเธอนะ”
ความเศร้าที่กัดกินจิตใจของเด็กชาย กลับรู้สึกว่าได้รับการเยี่ยวยา
เด็กสาวยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้เค้า พอเด็กชายรับมา เด็กหญิงจากไป ก่อนคำอำลาด้วยรอยยิ้ม”ลาก่อนนะ”
“เธอชื่ออะไรเหรอ”
“ฮารุโนะ ซากุระ แล้วเธอล่ะ”
“อุจิวะ ซาสึเกะ”
เด็กชายรับผ้าเช็ดหน้ามา พลางมองไปที่ร่างของเด็กผมสีชมพูที่กำลังวิ่งไป
…
ซาสึเกะลืมตาตื่นขึ้นมาก็สบเข้ากับตาสีมรกตสวยที่มองตา ตาแป้ว
“อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ที่รัก”
ชายหนุ่มยิ้มหวาน อดไม่ได้ที่จะจูบเบาๆที่ริมฝีปากของร่างบาง
“ชอบจังที่เธอเรียกชั้นว่าที่รักแบบนี้น่ะ”
หญิงสาวยิ้มก่อนจะซุกอกคนรัก
“อุ่นจัง”
“นอนต่อดีไหม คนอื่นในทีมจะได้พัก”
“ไม่ล่ะ นอนพอแล้ว”ร่างบางผละตัวออกห่างก่อนจะลุกขึ้น นั่นทำให้ซาสึเกะเลือดกำเดาไหล
“เป็นอะไรไป”
คนถูกถามไม่ตอบ ซากุระมองตามก็พบว่ายูกาตะที่สวมเริ่มหลุดลุ่ย จนจะเห็นอกเธอหมดแล้ว เธอเอามือปิดแล้วตบหน้าคนรักจนหน้าหัน
“เจ็บนะ”
“คนลามก”
“ก็มันเห็นเองนี่นา อีกอย่าง เห็นแค่เนินอกขาวๆเปิดให้มากกวานี้หน่อยก็ไม่ได้
“หวงนะ”
ซาสึเกะ คว้ามือบางมาจูบ“เอาไว้แต่งแล้วจะยอมไหมล่ะ”
ขณะที่ทั้งสองกำลังกินอาหารเช้าที่โรงแรมเตรียมให้ โดยที่ทั้งคู่ก็กินมื้อเช้าที่ห้อง ขณะที่กำลังกินอาหารอยู่นั้น
“แย่แล้วค่ะ นายท่าน!”สาวใช้เปิดประตูพรวดพลาดเข้ามา
“มีอะไร”ชายหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจ
“หิมะถล่ม ปิดทางเข้าบริเวณนี้หมดเลยเจ้าค่ะ”
“อีกกี่วัน ที่จะเดินทางได้”
“น่าจะสามสี่วันเจ้าค่ะ”
“ไปได้แล้ว”
สาวใช้คนนั้นค่อยๆเดินออกจากห้องไป
ซาสึเกะนึกบางอย่างออก
“ซากุระ ชั้นมีบางอย่างอยากให้เธอดู”
ซาสึเกะนำแผนที่ ที่โทบิส่งคืนมาให้ เปิดให้คนรักดู
ซากุระเอ่ยขึ้นทันที”แผนที่อะไรเนี่ย มีตราประจำตระกูลเต็มไปหมด”
“ตระกูลอะไรบ้างล่ะ”
“ก็ ตระกูลอิชิน จุนมะ โอซู”นิ้วเรียวของเด็กสาวชี้ไปยังสัญลักษณ์ต่างๆ
“เธอรู้มาจากไหน”
หญิงสาวรีบคุมสติกลบเกลื่อน“ชั้นเคยอ่านเจอในห้องสมุดน่ะ”
ซาสึเกะสังเกตกิริยาของหญิงสาวก็ดูไม่น่ามีเลศนัยแต่ในใจนั้นกลับรู้สึกว่า เธอกำลังปิดบังบางอย่างไว้
สำหรับซากุระนั้น เธอไม่ได้รู้มาจากห้องสมุดโคโนฮะหรอก เธอรู้มากจากแผนที่ ที่พ่อของเธอเคยให้ดูเมื่อตอนฝึกวิชาที่มิติลับ ถึงเธอจะเก่งขึ้นแต่นั่นน่ะ เธอยังฝึกได้ไม่เต็มที่ เพราะสภาพร่างกายที่เจ็บป่วยแบบนี้ นอกจากการฝึกวิชา เธอยังได้เรียนการปรุงยา ความรู้หลายๆด้าน เรียกได้ว่า พ่อของเธอถ่ายทอดความรู้ให้เยอะมากและยังเล่าเรื่องราวของตระกูลที่เกี่ยวข้องกับยาทิพย์อีก นั่นน่ะทำให้เธอรู้ว่า มีชีวิตอีกหลายชีวิตที่ต้องสังเวยไปเพราะความโลภของผู้ที่ต้องการรู้สูตรยาทิพย์ พวกเค้าพยายามรักษาความลับเอาไว้พร้อมๆกับพยายามปรับปรุงสูตรยาให้สามารถใช้ได้ โดยไม่ต้องสกัดจากชิ้นส่วนของมนุษย์
และภาระนั้นก็ตกมาสู่เธอแล้ว เธอจะไม่ยอมให้อะไรมาขวางหรอก
ทั้งสองก็กินมือเช้าต่อ จากนั้นก็ตัดสินใจไปติดต่อขอพักที่โรงแรมเพิ่มจนกว่าจะสามารถเดินทางต่อไปได้ ซึ่งเจ้าของโรงแรมก็ไม่ได้คิดเงินเพิ่มเลย กลับให้พักฟรี ขอโทษที่ทำให้ยุ่งยาก ซึ่งซาสึเกะก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีเสียอีกที่ไม่ต้องเสียเงินเพิ่ม
จากนั้นเค้าก็พาคนรักไปแช่น้ำร้อนเสียด้วยกัน สองชะนีก็ตั้งท่าจะตามไปด้วยแต่ ซุยเงสึและจูโกะ รู้งานจึงเข้าขวางไว้
จูโกะเอ่ยอย่างเหลือทน “นี่บอกไปตั้งหลายครั้งแล้ว อย่าไปยุ่งกับคนทั้งคู่”
“ยุ่ง”
“ตามใจ โดนตอกกลับหน้าหงายไม่รู้ด้วย”นินจาผมส้มถอยห่าง
ซายะตรงไปที่ห้องอาบน้ำรวม ก็พบว่า ประตูล็อคจากข้างใน
ซาสึเกะที่กำลังเปลี่ยนชุดยิ้มในใจ ดีที่ตนพกยันต์ล็อคประตูเอาไว้ ทำให้ไม่มีใครเข้ามากวนเค้าได้
“ทำอะไรอยู่คะ”เสียงหวานร้องเรียก
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เสียงที่เล็ดลอดออกมาทำให้ซายะ รู้เลยว่า คนที่จัดการล็อคประตูคือ ใคร และเรื่องป้ายทำความสะอาดเมื่อคืนคงเป็นฝีมือของเค้าสินะ …เจ็บใจ!อะไรจะรักกันขนาดนั้น!รอก่อน อีกไม่นาน นังนั่นก็ตายแล้ว...สาวผิวน้ำผึ้งในยามนี้จิตใจกำลังลุกเป็นไฟ ไฟที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง
…
ซาสึเกะลงมาแช่น้ำร้อนที่หญิงคนรักรออยู่
“ทำอะไรอยู่เมื่อกี้”
“ธุระ นิดหน่อย รู้สึกสบายดีไหม”
“สบายตัวดีค่ะ  น้ำอุ่นมาก”
“ผิวเธอ ดูสวยขึ้นนะ”
“คงเพราะแช่น้ำที่นี่ล่ะมั้ง”
ซากุระหลับตาแช่น้ำซบอกคนรักอย่างเป็นสุข  ในตอนนี้ ในตอนนี้เธอขอตักตวงความสุขให้มากที่สุดก็พอแล้ว
หลังจากที่แช่น้ำกันพอสมควร ซาสึเกะจัดการประคองพาคนรักกลับไปพักที่ห้องต่อ
ซาสึเกะคอยสังเกตอาการของซากุระ ที่ดูเหมือนว่าจะยังคงทรงตัวอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะกำเริบอีกไหม เพราะลำพังแค่เดิน ซากุระก็ยังจะล้มอยู่แล้ว เธอไม่น่าจะทำอะไรได้
พอทั้งคู่มาถึงห้อง
“ซากุระ”
“อะไรเหรอ”
“เรื่องสัญลักษณ์ตระกูล ที่อยู่บนแผนที่ เธอคิดว่ายังไง”
“….”
“คิดว่า ทำไมสัญลักษณ์พวกนั้นถึงได้อยู่บนแผนที่”
ซากุระทำท่าครุ่นคิด ในหัวพยายามหาคำตอบที่ไกลตัวที่สุด”ไม่รู้สิจ๊ะ”…แย่แล้ว…
ซาสึเกะพยายามหรี่ตามองหญิงสาวคนรัก …มีพิรุธแฮะ…
“ซากุระ”
หญิงสาวยิ้มรับ
ร่างสูงจับคร่อม
“ทำอะไรน่ะ อย่านะ”…เกิดหื่นอะไรเอานี้เนี่ย ป้องกันตัวไม่ทันนะ…
ใบหน้าของซาสึเกะยังคงนิ่งเฉย
…แย่แล้ว…
ตาสีรัตติกาลแปรเป็นเนตรวงแหวน สบเข้ากับดวงตาสีมรกต
หยาดน้ำตาได้ไหลเอ่อล้นจากดวงตาสีมรกต อยากจะร้องก็ร้องไม่ออก
ซาสึเกะพยายามค้นในหัวของหญิงสาวคนรัก แต่ค้นไปค้นมา มันไม่เจอ เค้าพยายามค้นเข้าไปในหัวของเธออยู่นาน จึงหยุด
เนตรวงแหวนกลายเป็นตาสีรัตติกาลตามเดิม
เค้าพบว่า ซากุระ ได้สลบไปแล้ว แต่ตายังเบิกโพลง น้ำตาได้ไหลออกมา เค้ารู้สึกผิดต่อเธอจริงๆ รู้สึกตัวคงจะโกรธเค้าน่าดูสินะ ซาสึเกะจัดการปิดตาของร่างบาง แล้วใช้นิ้วปาดน้ำตาเบาๆ แล้วบรรจงจูบที่หน้าผากเนียนนั้นอย่างแผ่วเบา
จากนั้นก็พาร่างบางไปนอนที่ฟูก ที่ได้ปูเอาไว้แล้วล้มตัวนอนข้างๆ
ระหว่างที่นอนเล่นอยู่นั้น ซาสึเกะได้นำแผนที่นั้นออกมาดู ภายในแผนที่มีสัญลักษณ์ประจำตระกูล ของตระกูลต่างๆที่เค้าไม่รู้จักมากมาย อย่างมาดาระ น่าจะพอรู้จักบ้างนะ
แต่จะทิ้งคนรักไว้ในห้องนี้คนเดียว คงไม่ดีแน่ เค้ารู้สึกว่าซายะ เริ่มจะคิดไม่ดีต่อซากุระ อันตรายจริงๆ จะฆ่า หรือเก็บไว้ใช้งานดีนะ ถ้าเทียบกับคาริน ซายะถือว่าไร้ประโยชน์สิ้นดี ที่เค้าให้เข้าร่วมทีมนั้น ก็เป็นเพราะเจ้าหล่อนมีความสามารถในการต่อสู้ระยะไกล รู้เรื่องนอกออกในโคโนฮะ พอสมควร…”ถ้าคิดจะทำร้ายซากุระของชั้น ได้ตายดีแน่”…จะเผาไม่ให้เหลือเศษธุลีเลย…
เห็นทีจึงใจ โทรจิตหาโทบิ
…คุณอยู่แถวนี้รึเปล่า…
…อยู่ มีธุระอะไรรึ…
…มีเรื่องอยากจะคุยด้วย ออกไปเจอที่หน้าโรงเตี๋ยม…
…ได้…
ซาสึเกะจัดการห่มผ้าให้คนรักอย่างอ่อนโยนแล้วจูบที่หน้าผากและที่ปากซ้ำอย่างรักใคร่ “เดี๋ยวมานะ คนดี”
…
ซาสึเกะออกมานอนโรงเตี๋ยม
“ชั้นลองถามซากุระดูแล้ว เธอว่าว่าสัญลักษณ์พวกนั้นคือ สัญลักษณ์ประจำตระกูล”
โทบิรู้สึกฉงน พอได้ยินชื่อตระกูลที่อุจิวะหนุ่มเอ่ยออกมา
“มันแปลกดีนะ ที่โคโนฮะมีบันทึกแบบนี้เก็บไว้ด้วย เพราะมันเป็นตระกูลที่หมดโคตรไปแล้ว ไม่แน่…”
“ไม่แน่อะไร”
“ไม่แน่ ตระกูลเหล่านั้นอาจจะโดนนินจาโคโนฮะกวาดล้างก็ได้ หรือไม่ก็เด็กคนนั้น…”
“ชั้นลองค้นดูในหัวของซากุระแล้ว ไม่มีอะไร หรือว่าคุณยังสงสัยเธอ”
“ขอยอมรับว่า จริง ชั้นยังคงสงสัยเด็กคนนั้นอยู่ ดูลักษณะแล้ว ไม่ใช่คนหัวอ่อนไปซะทีเดียว ดูแล้วท่าทางจะใจเด็ดพอดู ตระกูลฮารุโนะน่ะ ใจเด็ดกันทุก ถ้าต้องตายก็จะยอมตาย แบบไม่เสียดายชีวิตซะด้วย” เหมือนเธอคนนั้น…
“ไม่มีทาง ชั้นจะไม่ปล่อยให้ซากุระต้องตาย ยาทิพย์มีจริงๆแน่ โลงผลึกแก้วนั่นคือหลักฐาน เราต้องพยายามหาเบาะแสให้เจอ บางที อาจจะมีคนในตระกูลเหล่านั้นเหลือรอดอยู่ก็ได้”
“ยาก…ว่ากันตามตรงนะ เพราะมันนานแล้ว แต่…ก็อาจจะมีหวัง ช่วยถามเด็กคนนั้นด้วยนะ”
“เรื่องอะไร”
“ตอนแสงอุสาบุกโคโนฮะ ก็ดันไปทำลายหอสมุด ที่เก็บรวบรวมข้อมูลต่างๆเอาไว้ ไม่แน่ เด็กคนนั้นอาจจะรู้อะไรมากขึ้นก็ได้ ชั้นอยากรู้ว่า ในบรรดาสัญลักษณ์ในแผนที่ มีอันไหนที่ไม่น่าใช่ บางที ที่ตรงนั้นอาจจะเป็นจุดที่เก็บข้อมูลหรือที่ซ่อนยาทิพย์ก็ได้”
…
“ขอบคุณที่ช่วยเป็นธุระ บอกความจริง ให้ผมนะครับ”ฮารุชิ ยิ้มละไมให้ชายชราสวมหมวกสีดำ ที่กำลังนั่งจิบชา ตรงกันข้ามกับเค้า ในตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งจิบชาที่โต๊ะกาแฟเล็กๆในห้องพักที่มิติลับ ที่เวลาว่างๆเค้าจะมานั่งพักจิบชาใช้ความคิดเงียบๆอยู่เสมอๆ
“หึๆเล็กน้อย อันที่จริงมันเป็นงานที่ชั้นต้องทำอยู่แล้ว เพราะชั้นต้องพึ่งเด็กคนนั้นไปนำ’สิ่งนั้น’คืนมาอยู่ดี”
“นั่นสินะครับ หลังจากที่ท่านได้ของๆท่านคืนแล้ว อย่าลืมสัญญาล่ะ”
ชายชราหัวเราะร่วน”ช่างเป็นพ่อที่รักลูกจริงๆนะ แน่นอนๆ ชั้นไม่ลืมแน่ สัญญาก็ระบุไว้ชัดเจนอยู่แล้ว ขอบใจสำหรับน้ำชานะ ทำเอาชั้นดูไม่ออกเลยว่าเธอตายไปแล้วนะเนี่ย”
ชายนุ่มโค้งศีรษะให้เล็กน้อย “ขอบคุณสำหรับคำชม”
“ขอตัวก่อนนะ ชั้นคิดว่า เธอคงต้องรีบเดินทางนะ ฮารุชิคุง”
“ครับ…”
ร่างของชราพลันหายไป รอยยิ้มที่อ่อนหวานของฮารุชิก็หายไปเช่นเดียวกัน “เหนื่อยจริงๆ ที่ต้องมาคุยกับปีศาจแบบนี้”
ชายหนุ่มตรงไปหยิบคัมภีร์ดาบคู่มาใส่ที่กระเป๋าข้างเอวแล้วสะพายกระเป๋าใบโตแล้วสวมผ้าคลุมสีดำยาวมาทับอีกทีแล้วดึงฮู้ดมาคลุมศีรษะ ตบท้ายด้วยการสวมหน้ากากจิ้งจอก “เอาล่ะ…เราเริ่มดำเนินแผนที่วางไว้เถอะ ลูกรัก…”
…
 
หลังจากที่คุยกับโทบิเสร็จแล้ว  ซาสึเกะก็กลับมาที่ห้อง เค้าก็เตรียมทำใจอยู่แล้ว ว่าแม่ยอดดวงใจของเค้าจะต้องโกรธเค้าแน่ เค้าอาจจะโดนอะไรที่มากกว่าตบแน่ ชักเสียวๆแฮะ ไม่รู้ว่านารูโตะทนมาได้ยังไงกัน อ่า…เค้าลืมไป มันเป็นร่างสถิตของสัตว์หาง อาการบาดเจ็บเลยหายไว เลยทนมือทนเท้าเจ้าหล่อนได้ดี ไม่รู้ว่าแต่งกันแล้วเกิดเค้าทำอะไรไม่ถูกใจซากุระขึ้นมา เค้ามีสิทธ์โดนซ้อมจนตายแน่ อ่า…ท่าทางเธอจะได้ความร้ายกาจมาจากคุณพ่อตาของเค้านะเนี่ย
…นี่ถ้าเค้ายังมีชีวิตอยู่ ตูไม่โดนซ้อมข้อหาทำลูกสาวเค้าเสียน้ำตารึไงเนี่ย…
พอเค้ากลับมาถึงห้อง
“กลับมาแล้วเหรอคะ”ร่างบางผมสีซากุระยิ้มหวาน นัยย์ตาสีมรกตที่มองมาที่เค้าช่างหวานหยดย้อย
ผิดปกติแล้ว
“จ้ะ เพิ่งตื่นรึ”ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
“ค่ะ”
“เหนื่อยรึเปล่าจ๊ะ”ร่างสูงเข้าสวมกอดอย่างหลวมๆทำให้อีกฝ่ายเขินอาย
“ก็…ไม่เหนื่อยอะไรนี่คะ”
ชายหนุ่มเข้าโน้มตัวกระซิบที่ข้างหู”เรามาต่อจากเมื่อคืนไหมล่ะ” กลิ่นตัวไม่ใช่และ…
“จะดีเหรอคะ”ร่างบางหน้าขึ้นสี ก่อนจะซบอก แต่ซาสึเกะผลักร่างบางออก
“เธอ-เป็น-ใคร”
“เอ่อ…”
“ไม่ได้ยินที่ชั้นถามรึไง”
ร่างบางสั่นเทา “รู้ด้วยเหรอว่าไม่ใช่”
“ใช่ อย่างแรก เมียชั้นไม่ได้ฉีดน้ำหอมเหม็นๆนั่น สอง ซากุระไม่ได้มีกิริยาอย่างเธอ ซายะ”
ซายะคืนร่างทันที แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น”ทำไม เป็นชั้นไม่ได้ล่ะคะ”ยูุกาตะของสาวผิวน้ำผึ้งเริ่มหลุดลุ่ย เผยให้เห็นอกอวบงาม
อุจิวะหนุ่มเมินหน้าไปทางอื่น เเล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เพราะเป็นซากุระ ไม่มีใครมาแทนผู้หญิงคนนั้นได้" แล้วหันมาถามสาวผิวน้ำผึ้งเสียงแข็ง "ซากุระอยู่ที่ไหน”
“ชั้นไม่รู้ค่ะ”
ซาสึเกะกระชากแขนสาวผิวน้ำผึ้งก่อนตะคอก “เธอต้องรู้!!”
“ดูเหมือนว่า เค้าจะยังอยู่ในห้องห้องนี้นะ”จูโกะเดินเข้าห้องมา “ชั้นเห็นแต่ซายะเข้ามาในห้อง และไม่ได้ออกไป ซากุระน่าจะยังอยู่ในห้องนี่นะ”
ซาสึเกะตรงที่ตู้เก็บฟูก ก็พบว่า ซากุระยังคงหลับอยู่ โดยที่ไม่รู้เรื่อง “ซายะ ออกไปให้พ้นหน้าชั้นเดี๋ยวนี้”
ร่างของซายะสั่นเทา เธอพยายามกลั้นน้ำตา จนจูโกะต้องพาออกจากห้องไป
ซาสึเกะอุ้มซากุระออกมานอกตู้ แล้วจัดท่านอนของหญิงสาวให้นอนในท่าสบายๆ แล้วมานอนข้างๆพลางใช้นิ้วม้วนผมสีลูกกวาดเล่น “ไม่มีใคร มาแทนเธอได้ทั้งนั้นนะ ซากุระ”
 
…
 
“เมี๊ยว แหมๆเจ้านายเรามันร้าย”ใช่ มันเห็นเหตุการณ์มาตลอดตอนที่สาวผิวสี เข้ามาในห้องตอนนายของมันหลับ แล้วจัดการอุ้มเอาร่างของเจ้านายมันไปไว้ในตู้ มันรู้ว่า นายของมันตื่นนานแล้ว ตั้งแต่สาวผิวสีเข้ามาในห้องนั่นแหละแต่แกล้งหลับ เพื่อดูว่า ผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไร อ่าฮะ ทำไมมันรู้น่ะเหรอ
เพราะตอนนี้ นายของมันกำลังทำเนียนละเมอกอดคนรัก ซะแน่นเลยน่ะสิ…
 
…
 
ซากุระที่แกล้งหลับนั้น เธอได้พลิกตัวไปซุกอกชายคนรักก่อนที่จะกอดเค้าแน่นๆ
“ซากุระ ตื่นแล้วเหรอ”
ตาสีมรกตลืมขึ้น สบกับตาสีรัตติกาล
“ค่ะ ตื่นนานแล้ว ทันได้ยินอะไรบางอย่างนะคะเห็นว่ามั่นคงกับเค้านะ จะยกโทษตอนที่ใช้เนตรวงแหวนกับเค้าก็แล้วกัน แต่ซาสึเกะคุงต้องยอมเป็นหมอนข้างเค้านะ จุ๊บๆ”ร่างบางยื่นหน้าไปจุ๊บที่แก้มทั้งสองข้างของคนรักอย่างเอาใจ ขณะที่เธอกอดเค้าแน่นๆ
ซาสึเกะยิ้มรับ ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากของคนรักอย่างทะนุทนอม “ชั้นรักเธอนะ”
“ชั้นก็เหมือนกันจ้ะ”
ตอนนี้เธอขอเก็บเกี่ยวความสุขให้เต็มที่ก่อนก็แล้วกัน
อีกด้าน
จูโกะที่พาซายะออกมานอกห้อง เค้าไม่รู้จะปลอบใจสาวร่างเล็กคนนี้ยังไงดี เค้าไม่ใช่พวกปลอบใจเก่งซะด้วย ซายะต่างจากคารินมาก คารินเนื้อแท้ไม่ใช่คนเลวอะไร ที่พอรู้ว่า ซากุระเป็นคนดี ที่ไม่ได้รังเกียงเธอ และยอมช่วยชีวิตคารินไว้ นั่นทำให้คารินซึ้งในน้ำใจของซากุระมาก คารินเองก็เป็นคนเข้มแข็งพอตัว เธอสามารถทำใจเรื่องของซาสึเกะได้ ผิดกับซายะ ที่ดูเหมือนเข้มแข็งแต่จริงๆใจเบาะบางมาก
ในตอนนี้ซายะเอาแต่ร้องไห้เพราะพิษรัก
"ร้องให้พอนะ เธออย่าลืมนะว่า เธอเข้าร่วมกับเราเพื่ออะไร"
คำพูดของจูโกะทำให้ซายะปาดน้ำตา "จริงสินะ ในตอนนี้ ชั้นต้องล้างแค้นให้พ่อกับแม่" รอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าของซายะ"ขอบใจนะจูโกะ"
นินจาผมส้มร่างยักษ์ยิ้มรับ "ไม่เป็นไร เธอยิ้มได้ก็ดีแล้วน่ะนะ"
 
 
 
มาอัพแล้วจ้า ถึงจะไม่ใช่ตอนที่ซาสึเกะเสียน้ำตาก็ตามที แต่อีกไม่นานนะ(กำลังหาทางแกล้งเป็ดอยู่) ใครชอบก็เม้น ไลท์ แชร์กันได้ตามสบายเลย โดยเฉพาะเม้นให้กำลังใจนิกซ์บ้าง ตอนนี้ กำลังใจเริ่มห่อเหี่ยวแล้ว
 
ขอฝากฟิคอีกเรื่องนะ (ไม่เกี่ยวกับฟิคนี้นะ อย่าสับสน และเม้นให้กำลังใจและให้คะแนนด้วย นะ) http://www.keedkean.com/fiction/KK0011356.html
Fic naruto ภาค พายุโลหิต
 
 
รักคนอ่านทุกคน
ตอนต่อไปพยายามอัพให้เร็วที่สุดนะ ขอบคุณค่าาาาาา