Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1
เขียนโดย 
นิกซ์
วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 07.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2564 21.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
62) บทที่ 55 เส้นทางผูกพันของสองเรา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความซากุระกำลังนอนซุกอกของคนรักราวกับแมวน้อย
“ซาสึเกะคุง...”
“อะไรเหรอ...”
เด็กสาวเอ่ยอย่างอ่อนล้า “กลับโคโนฮะ กลับหมู่บ้านโคโนฮะกันไหม”
“ไม่ ชั้นว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
ใจของเด็กสาวห่อเหี่ยว...นี่เรา...จะเปลี่ยนใจเค้าไม่ได้เลยใช่ไหม...
“เป็นอะไรไป ซากุระ”
“ไม่มีอะไรจ้ะ ขอนอนพักนะ”ร่างบางพลิกตัวมานอนข้างๆคนรักแทน
“อาการเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เรื่อยๆ อย่าสนใจเลย ของีบสักหน่อย คงจะดี”
ซาสึเกะมองคนรักอย่างห่วงใยเค้าสังเกตว่าเธอมักจะอ่อนเพลีย นอนหลับง่ายมาก แถมหลับลึกมาก...แต่เค้าไม่กล้าทำอะไร ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากเจอผีพ่อตาต่อยซี่โครงหักหรือดั้งยุบ ข้อหาแต๊ะอั๋งลูกสาว หรอกนะ จากการปะทะในครั้งนั้น (ย้อนกลับไปอ่านที่บทที่49 การพบกันระหว่างว่าที่พ่อตาและว่าที่ลูกเขย2 ได้นะ) ทำให้เค้าคิดเลยว่า นินจาแพทย์โหดทุกคน! โดยเฉพาะพ่อของเธอ ที่ดูแล้วโหดสุดๆ จากที่ฟังมาดาระเล่า วีรกรรมของพ่อตา ช่างไร้ความปราณีไม่สมเป็นแพทย์เลย และอีกเหตุผลคือ เค้าไม่อยากให้เธออาการแย่ไปมากกว่านี้ เค้าสูญเสียมาพอแล้ว
เด็กหนุ่มจูบที่ขมับของเด็กสาวคนรักเบาๆ “ฝันดีนะครับ”
ในห้วงฝันของซากุระ...
หญิงสาวผมชมพูยาวสยายในชุกยูกาตะขาวถูกมักข้อมือเอาไว้ ท่าทางของเจ้าหล่อนดูหวาดกลัว
ชายฉกรรจ์สองคนมองอย่างกระลิ้มกระเหลี่ย คนหนึ่งเอ่ยขึ้น “งามจริงๆถ้าขายทีคงราคางาม”
“แต่ขอลิ้มรสก่อนได้ไหม สวยๆขาวๆอย่าง น่าเสียดะ..”
ร่างของชายหื่นกามทั้งล้มตึ้ง เลือดพุ่งกระชูดราวกับน้ำพุ
หยาดเลือดได้กระเซ็นมาโดนใบหน้างาม
เบื้องหน้าของเธอคนชายหนุ่มรูปงาม มีเอกลักษณ์คือใต้ตาแต่งแต้มสีฟ้า ผมสีน้ำตาลยาว ในชุดสีขาว ในมือถือดาบเปื้อนเลือด เค้าช่างหลอเหลา สง่างาม เย็นชาและอำมหิตไปในเวลาเดียวกัน
ร่างบางขวัญผวาพยายามถอยหนีแต่อีกฝ่ายก็ช้อนตัวร่างบาง “อย่ากลัว”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างอบอุ่นผิดกับรูปลักษณ์ เค้าบรรจงใช้นิ้วเรียวของตนเช็ดคราบเลือดที่เปื้อนใบหน้างามนั้น
หญิงสาวถูกพามายังคฤหาสน์หลังงามที่มีทาสรับใช้นับร้อย เหล่าสาวใช้ได้พาเธอไปยังห้องอาบน้ำ แต่งตัวด้วยกิโมโนตัวงาม ผัดหน้าทาปาก อย่างเรียบร้อย และพาไปทานอาหาร
ส่วนหญิงสาวทำได้แต่งุนงง ทำไม ทำไม เธอถึงถูกปฏิบัติดีแบบนี้ เธอจำไม่ได้ว่าเธอคือใคร เธอจำอะไรไม่ได้ แม้แต่ชื่อของตัวเอง
ไม่ช้า ชายผู้ที่นำเธอมาก็เข้ามาใกล้ มือหนาลูบไล้ใบหน้าอย่างอ่อนโยน
“กลัวอะไร เจ้าสาวข้า”
คำว่าเจ้าสาว ทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยง
“ข้าน่ะเหรอ”
“ข้าเลือกเจ้าแล้ว อย่าขัดขืน”
ร่างสูงสง่าเข้าจับมือบางก่อนจะดึงเข้าหาตัว
ภาพก็แปรเปลี่ยนเป็นภาพของหญิงสาวผมสีชมพูหวานยาวสยาย ในสภาพอ่อนล้าเหงื่อโทรมกาย ข้างๆตัวมีทารกที่นอนหลับพริมอยู่
ชายหนุ่มร่างสูงสง่าก็เปิดประตูเข้ามา
หญิงสาวพยายามยิ้มแต่เรี่ยวแรงที่มีช่างน้อยนัก “ทะ...ที่รัก”
“ไม่ต้องพูด ลูกของเราปลอดภัย กลั้นใจกินยา ไม่ช้าเจ้าจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง”
“ข้า...มะ..ไม่ไหวแล้ว รักลูกให้มากๆ และขอให้ท่าน ปะ...เป็นผู้นำที่ดีนะคะ...ลาก่อน...”สิ้นเสียงนาง ชายคนนั้นก็ปล่อยโฮลั่น พร้อมดึงร่างอันไร้วิญญาณมากอดโดยไม่สนทารกน้อยร้องไห้จ้า
“ท่านพี่...”ชายหนุ่มผมดำตาสีเขียวมรกตสวย ในชุดสีขาว เอ่ยขึ้น
“อะไรรึ ฮาชิริน”
“เก็บร่างของพี่สะใภ้ไว้ก่อนเถิด ข้าจะหาวิธีนำนางกลับมาจากความตายเอง”
“เจ้าทำได้รึ”
“ข้าจะพยายาม”
ภาพต่อมา
คือร่างหญิงสาวที่ไร้ลมหายใจ แต่ในยามนี้เหมือนกำลังหลับใหลในโล่งแก้ว เบื้องหน้ามีชายคนรักที่ครานี้มาพร้อมทารกชายในอ้อมแขน และชายอีกคน นั่นก็คือคนที่รับอาสาช่วยนำชีวิตหญิงสาวกลับมา เค้าเปิดโลงแก้วนั่น ไอเย็นลอยขึ้นมา กระทบกายคนทั้งสาม ชายผมดำตาสีเขียวนำขวดยาขนาดเล็กสีอำพันออกมา แล้วบรรจงป้อนใส่ปากจิ้มลิ้มของร่างที่ไร้ลมหายใจนั่น เมื่อป้อนยาเสร็จ ไม่ช้า...ผิวกายที่ขาวซีดกลับมีสีระเรื่อ ลมหายใจเริ่มเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ไม่ช้าเปลือกตานั้นค่อยๆลืมตา เผยให้เห็นตาสีมรกตสดใส
สองพ่อลูกโผลเข้ากอดหญิงสาวผู้ที่รัก
“เจ้ากลับมา...”
หญิงสาวน้ำตาใหลก่อนจะอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขน “ข้ายังจะสามารถให้น้ำนมลูกได้รึไม่”
ฮาชิรินยิ้ม “ลองดูเลย ตอนนี้ท่านกลับมามีชีวิตแล้ว”เมื่อตอบคำถามขบเค้าก็ก้มหน้า
ชายหนุ่มผู้เป็นสามีเอาตัวบังหญิงสาวผู้เป็นภรรยาไว้ ค่อยๆเปลื้องผ้าส่วนอกเผยให้เห็นอกอวบที่เต็งตึงมีน้ำนมใหล ทารกน้อยดูดกินด้วยความหิวโหย กลายเป็นภาพที่อบอุ่นหัวใจ
ภาพก็แปรเปลี่ยน
ชายหนุ่มร่างสูงสง่าได้อ่านคัมภีร์ม้วนหนึ่ง “จงเอามันไปทำลายซะ”
ชายผมดำตาสีมรกตร้องถาม”ทำไม ท่านพี่ เรื่องนี้ไม่มีใครรู้แน่”
“ความลับไม่มีในโลก ถ้าไม่ทำลายก็ปรับปรุงมัน ไม่ให้เดือดร้อน และอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
“ขอรับ”
‘เฮือก!’
ตาสีมรกตเบิกกว้าง ร่างบางหอบหายใจอย่างรุนแรง
“ซากุระ!”ซาสึเกะร้องเสียงหลงเมื่อเห็นคนรักเหมือนอาการจะกำเริบ
ภาพของชายคนนั้น ชายที่เป็นคนรักของหญิงสาวผมสีชมพูหมือนเธอกลับทับซ้อนกับร่างของแฟนเธอ ทำเอาซากุระต้องกระพริบตาสองสามที
“ชั้นไม่เป็นอะไร แค่ฝัน...”
เด็กหนุ่มถอดใจอย่างโล่งอก “ก็ดีแล้ว อ้าว จะนอนต่อรึ”
เด็กสาวพลิกตัวหลับตา “อยากใช้ความคิดน่ะ”ชายผมดำตาสีเดียวกับเธอนั้น เหมือนกับพ่อของเธอมาก...ฝันนั้นจะสื่ออะไรกับเรา...ทำไม เราถึงเห็นเป็นฉากๆแบบนั้น
ขณะที่เด็กสาวกำลังใช้ความคิด ว่าสิ่งที่เธอฝันเมื่อครู่ หมายความว่าอะไร
‘ยัยหนู พ่อมาแล้วจ้า’
เสียงกระแสจิตของพ่อ ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งนิดๆ ซาสึเกะที่นั่งเฝ้าก็คิดว่าคนรักคงหนาวจึงห่มผ้าให้
‘พ่ออยู่ที่ไหน’
‘ห่างจากที่นี่ 7 กิโล หากลงใต้ไปยี่สิบกิโลจะไปที่สุสานตระกูลเรา ถึงเวลาที่ลูกจะต้อง ตาย ได้แล้ว’
โปรดติดตามตอนต่อไป และเม้นให้กำลังใจนิกซ์บ้างนะคะ จะได้มีแรงใจแต่งต่อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
