Fic Naruto พันธสัญญาสีดำ ความเศร้า ความรัก ภาค1

ซาสึเกะ ซุยเงสึและโทบิ ที่เพิ่งแวะคุยกับเด็กสาวเสร็จ กำลังดูแผนที่ ที่เพิ่งถูกค้นพบ โดยบังเอิญ

โทบิเอ่ยขึ้น"เหลือเชื่อ เจ้านั่นมันรู้แล้วรึ!?"

ซุยเงสึพินิจดูแผนที่ที่ถูกคลี่ออก"มันคุ้นๆอยู่นะ"

อุจิวะหนุ่มเอ่ยถาม"นายรู้จักรึ?"

"ก็ ไม่เชิงนะ มันน่าจะอยู่ในหมู่บ้านคิริงาคุเระ เป็นที่ๆใครก็ไม่อยากไปหรอก"

โทบิออกความเห็น"คงเป็นปราสาทร้างของ โฮเซ็นชิ "

ซุยเงสึยิม"นั่นแหละ เจ้าโอโรจิมารุ ได้เคล็ดวิชาย้ายชีพมาจากที่นั่นแหละ...แต่วิชาที่โอโรจิมารุได้ไปมันเป็นวิชาลวงน่ะสิ"

ซาสึเกะนึกสงสัย"งั้นรึ ทำไมนายรู้ดีจัง ซุยเงสึ"

คนถูกถามยักไหล่"มีคนเล่าให้ฟังนะ แต่ชั้นว่าไอ้ที่ซ่อนที่ว่าน่าจะลวงเหมือนกันนะ"

ในใจโทบิเองก็อยากจะพิสูจน์ให้เห็นกับตา เนื่องจากยาทิพย์นั้นแทบไม่มีใครเอ่ยถึง แต่มีบ้างเฉพาะพวกอาวุโสในห้าแคว้นซึ่งแทบจะนับคนได้ ส่วนมากได้หมดลมหายใจไปแล้ว

"งั้น...เอาอย่างนี้ ชั้นจะไปพิสูจน์ดู ส่วนพวกเธอก็จับตาดูเด็กคนนั้นไว้ก่อนก็แล้วกัน"

"ได้"

ทางด้านซากุระที่ตอนนี้ได้พยายามตีสนิทกับซายะ ซึ่งก็ได้ผล สองสาวคุยกันอย่างถูกคอ โดยที่ซากุระนั้นได้เลี่ยงที่จะถามถึงครอบครัวของอีกฝ่าย

สำหรับซายะนันเห็นว่า สาวผมชมพูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ตรงกันข้ามกับน่ารักมากเสียด้วยซ้ำ หากแต่เธอก็รู้สึกได้ว่า หญิงสาวคนนี้เดาใจยาก

"นี่ซายะจัง เย็นนี้เรามาช่วยกันทำอาหารดีไหมจ๊ะ"

"จะไหวเหรอซากุระจัง คือชั้นหมายถึงเธอแข็งแรงดีแล้วเหรอ"

"จ้า เรามาช่วยกันนะ"

"จ้ะ"

สองสาวก็กระวีกระวาดไปที่ครัวแล้วเริ่มลงมือทำอาหาร ในระหว่างที่กำลังทำอาหารนั้น ในหัวของซากุระกำลังคิดหาทางวางยาคาริน เพื่อที่จะตัดกำลังของทีมเหยี่ยว อย่างน้อยถ้าเธอคิดจะไปหนี ก็จะสามารถหนีไปได้โดยที่ทีมเหยี่ยวติดตามเธอไม่ได้...เราอยากจะกล่อมให้ซาสึเกะคุงกลับใจ กลับใจเสียที เพราะเธอยังรักเค้าอยู่ และไม่อยากให้เค้ายึดติดกับความแค้น...หากเค้าไม่กลับตัวกลับใจ เธอจำต้องปล่อยให้เป็นไปตามชะตาฟ้าลิขิต แต่ลึกๆเธอยังมีความหวัง...หวังว่าเค้าจะกลับใจได้เพราะเนื้อแท้ของซาสึเกะนั้นเป็นคนอ่อนโยน ความอ่อนโยนนั้นน้อยคนจะได้เห็น...

ซากุระเกำลังเคี่ยวซุปในขณะที่ซายะกำลังก่อไปหุงข้าว ซากุระก็นึกถึงอดีตเมื่อสามปีก่อน...

สามปีก่อน...

ช่วงสอบจูนิน ในป่ามรณะ....

หลังจากที่ซาสึเกะได้จัดการไล่พวกนินจาโอโตะไปแล้ว และทีมเจ็ดก็แยกกับพวกโคโนฮะที่เหลือ

ค่ำนั้น...

ในขณะที่นารูโตะกำลังหลับเอาแรง ซาสึเกะรับหน้าที่เฝ้ายาม ซากุระที่อ่วมเลยหันไปทำแผลตัวเอง ดีที่เธอนำชุดปฐมพยาบาลติดมาด้วย 

ร่างบางกำลังพันผ้าพันแผลที่แขนซ้ายอย่างลำบาก หลังจากที่ทำแผลที่ศีรษะของตนแล้ว

"ทำอะไรน่ะ"

"ซาสึเกะคุง...ทำแผลน่ะจ้ะ มีอะไรเหรอ"

"มานี่"เด็กหนุ่มแย่งผ้าพันแผลในมือของเด็กสาวมาก่อนจะลงมือพันให้อย่างนุ่มนวล หลังจากพันแขนทั้งสองข้างเสร็จ เค้าก็สั่งให้ยื่นขาทั้งสองข้างออกมา ในตอนแรกเด็กสาวบอกไปว่าไม่เป็นอะไรหากแต่ เด็กหนุ่มยังย้ำก่อนจะดึงขาทั้งสองข้างของเด็กสาวออกมาดู ก็พบว่าขาขวามีแผลโดนคุไนแทง

"ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรไง"

" น่า...เดี๋ยวชั้นทำ..."ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบ

"ชั้นทำเอง!"

ในที่สุดซาสึเกะก็ได้ทำแผลให้กับซากุระ เค้าพยายามทำแผลให้เบามือที่สุด

ในที่กำลังพันแผล"ขอโทษ..."

"ขอโทษอะไรเหรอ..."

"ไม่มีอะไร"

เด็กหนุ่มมองผมสีชมพูที่เมื่อก่อนเคยยาวสลวยแต่บัดนี้มันกลับถูกตัดสั้นเพื่อปกป้องเค้า

เด็กหนุ่มคิด...สักวันผมเธอจะกลับมายาวสลวยอีกครั้ง...และชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธออีกแน่...

กลับมาปัจจุบัน

ซากุระกับซายะต่างช่วยกันจัดโต๊ะอาหาร โดยที่ซากุระนั้นจะพยายามสร้างความไว้ใจกับทีมเหยี่ยวเพื่อที่จะสามารถหาช่องวางยาคารินได้...ก่อนอื่นก็ต้องสังเกตพฤติกรรมยัยนั่นก่อนสินะ...

พอทุกคนมารวมตัวกัน ซากุระสังเกตเห็นว่าชายสวมหน้ากากนั้นไม่อยู่...ไปไหนกัน...

ซุยเงสึมองกับข้าวที่วาง"โอ้โห น่ากินดีนะ"

"ชิ ยังกระเดือกได้รึเปล่าเฮอะ"

ซายะนึกหมั่นไส้"ก็ยังดีกว่าใครบางคนนะ ที่แค่หุงข้าวยังไหม้"

คารินหน้าเสีย 

ซาสึเกะจึงตัดบท"กินเถอะ"

ทุกคนนั่งลงทันที โดยที่คารินและซายะต่างก็นั่งขนาบข้าง ส่วนซากุระนั่งข้างๆซายะ ตรงข้างคือซุยเงสึและจูโกะ

ระหว่างที่กินข้าว ทั้งซุยเงสึและซายะต่างชมไม่ขาดปาก

"ซากุระจังช่วยสอนชั้นบ้างสิ"

คารินเบะปาก"น้อยๆหน่อยซายะ ยัยนี่มันอยู่ในฐานะเชลย"

ซากุระชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะเเปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้ม"ดูท่าเธออยากจะให้ชั้นสาดน้ำซุปให้สินะ เธอถึงจะหยุดเห่าน่ะ"

คารินทนไม่ไหวลุกขึ้นเข้ามาหมายจะตบร่างบาง ยังไม่ทันที่จะได้เข้าใกล้

'ซ่า'

"อ๊ายยย นี่แกกล้าสาดน้ำใส่ชั้นเหรอ!!"

"รอบนี้คือน้ำ แต่รอบหน้าคือซุปร้อนๆ ชั้นพูดจริงทำจริง! ถ้าไม่เชื่อก็เข้ามา! เดี๋ยวแม่จะเอาให้เสียโฉมเลย!!"แววตาของซากุระนั้นบ่งบอกว่าเอาจริง

ซาสึเกะเอ่ยเสียงเย็นแฝงความเหี้ยม"คาริน กลับมานั่งซะ"ก่อนจะหันไปเอ่ยกับซากุระด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ"เธอเองก็อย่าไปถือสา ยัยนี่เลย กินข้าวต่อเถอะ"

คารินข่มความอายไว้ในอก ในขณะที่ซายะนั้นเริ่มกลัวๆร่างบางผมชมพูเข้าตะงิดๆ...ถ้ายัยนี่ไม่เป็นไอ้อักขระบ้าๆนั่นล่ะก็ แค่จะไปจับมาก็จับไม่ได้แน่...

ทามะที่มองดูนายสาวจากมุมห้องโดยที่ตนได้พรางตัวนั้นก็อดเสียวสันหลังไม่ได้ เพราะนายสาวคนนี้นอกจากหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกับ ฮารุชิ เจ้านายคนแรกของมัน ราวกับพิมพ์เดียว แถมนิสัยซาดิตส์กับสัตว์เลี้ยงและความเลือดร้อนเนี่ย เจ้าหล่อนได้มันมาเต็มๆ 

มาอัพแล้วจร้า ให้คนอ่านหายคิดถึง...เม้นเป็นกำลังใจให้นิกซ์ด้วยนะค่ะ  จะได้มีแรงใจแต่งต่อนะค่ะ  รักคนอ่านทุกคน!