อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

 
"ฝน! ฝน! " ป๊อปปี้เดินตามหาฟางตอนนี้ทั้งสองต่างแยกกันเดินโดยไม่รู้ตัว
 
"ว้าวว ชุดนี้น่ารักจัง " ฟางยังเลือกเสื้อผ้าโดยไม่รู้เลยว่าเเยกกับป๊อปปี้ไปซะเเล้ว
 
"คุณป๊อป ฉันชอ...เอ้า คุณป๊อปหายไปไหนอ่ะ " เมื่อฟางหันหลังไปเธอก็ไม่พบป๊อปปี้ ฟางจึงออกจากร้านแล้วเดินตามหาป๊อปปี้
 
"คุณป๊อป!  คุณป๊อป! " ฟางเดินกะเผกๆตะโกนเรียกหาป๊อปปี้
 
"นั่นมันลูกน้องไอ้เสี่ยเพ้งนี่หนา " ฟางตกใจเมื่อเธอเจอลูกน้องของเสี่ยเพ้งพอดี เธอยืนอึ้งชั่วขณะ
 
"เห้ย!  มันอยู่นั่น! "พวกเขาหันมาเห็นฟางพอดี  
 
      เมื่อฟางได้สติเธอก็รีบวิ่งหนีทันทีถึงแม้ว่าจะเจ็บเท้าก็ตาม
 
"ตามเว้ย!  "ลูกน้องเสี่เพ้งรีบวิ่งไล่ตามฟางไป
 
 
"ฝน! ฝน! คุณอยู่ไหน ฝน!...โถ่เว้ย! "ป๊อปปี้เริ่มโมโหตัวเองที่ตามหาฟางไม่เจอ
 
 
 
"โอ้ย! " ฟางวิ่งจนเลือดไหลเต็มเท้าของเธอ  ทำให้เธอเธอล้มลง
 
"มันอยู่นั่น! " ลูกน้องพวกนั้นก็วิ่งตามฟางมาจนเกือบจะทัน
 
"ฉันต้องสู้! " ฟางพยายามลุกขึ้นยืน...จนในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ    ฟางไม่รอช้ารีบวิ่งหนีพวกมันต่อ
 
"เห้ย  หยุดสิว่ะ " 
 
 
 
"ช่วยด้วย! คุณป๊อป! " ฟางวิ่งเธอเริ่มน้ำตาซึมด้วยความกลัว
 
"คุณป๊อป...ช่วยฟางด้วย ฉันจะไม่ไหวแล้ว..."
               ฟางพูดเพียงในใจด้วยความกลัวที่เธอกำลังเผชิญหน้ากับมัน
 
"อร๊ายย! " จู่ๆฟางถูกใครบางคนฉุดเธอไปในช่องแคบๆระหวางตึกสองตึก 
 
"เห้ย นี่นายเป็นใครน่ะ " ฟางถามด้วยความตกใจ
 
"ฉู่! เงียบๆสิ เดี๋ยวพวกนั้นก็ได้ยินหรอก"
 
"คุณป๊อป..."ฟางจำเสียงทุ้มๆนั้นได้  ผู้ชายที่ช่วยเธอไว้คือ...ป๊อปปี้  ฟางดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
 
"หายไปไหนแล้วว่ะ "
"มึงไปทางซ้าย เดี๋ยวกูจะไปทางขวาเอง " จากนั้นพวกมันก็แยกย้ายกันไป
 
"โฮ้ว! " ป๊อปปี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่  เขาก้มหน้ามองฟางที่กำลังซบ อกเขาอยู่อย่างแนบชิด
 
"นี่คุณ..เป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้ถาม
 
"ขอบคุณนะค่ะ...ขอบคุณที่ช่วยฉัน " ฟางพูดด้วยเสียงแผ่วเบาด้วยความกลัว...
 
 
 
 
ณ  ที่บ้าน
 
 
"เดินช้าๆนะ " ป๊อปปี้ประคองฟางเข้าบ้านอย่างช้าๆ  แล้วค่อยๆนั่งลง
 
"เจ็บมากไม๊ "ป๊อปปี้ถาม
 
"ลองมาเป็นดูไมล่ะ " ฟางกวนป๊อปปี้กลับ
 
"นี่ผมอุตส่าห์ช่วยคุณไว้นะเนี่ย  ยังจะมากวนประสาทผมอีก " ป๊อปปี้ดุ
 
"ฉันล้อเล่น  แค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วยไม่รู้ " ฟางแกล้งงอนป๊อปปี้
 
"ม่ะ เดี๋ยวผมทำแผลให้แล้วกัน " ป๊อปปี้พูดจบ เขาก็เดินไปเอากล่องยาแล้วนั่งพันแผลให้กับฟาง
 
"โอ้ย  เบาๆสิคุณ "ฟางสะดุ้งเพราะแสบ
 
"ใครใช้ให้คุณไปเดินเล่นเพ่นพ่านแบบนั้น  ไม่รู้บ้างรึไงว่าทำให่ใครเค้าเป็นห่...! " ป๊อปปี้ระบายใส่ฟางจนเกือบพูดคำๆนึงออกไป
 
"เป็นอะไร " ฟางงง?
 
"เป็น...เป็น..อะไรก็ช่างเหอะ " ป๊อปปี้รีบปฏิเสธ
 
"เอ้า  บ้ารึเปล่า " ฟางแอบบ่นป๊อปปี้เบาๆ
 
"นี่คุณ  ผมได้ยินนะ " 
 
"ก็อยากให้คุณได้ยินน่ะสิ  บ้ารึเปล่าาาา  ฟังชัดม่ะ " ฟางประชดประชันป๊อปปี้
 
"โอ็ย!!  นี่คุณ! ฉันเจ็บนะ "   ป๊อปปี้กดแผลของฟางจนฟางร้อง โอ้ย  เขาต้องการแกล้งฟาง
 
"อยากเถียงผมทำไมล่ะ " ป๊อปปี้พูด
 
"ชิ " ฟางทำเมิน
 
 
"ว้ายยยยย  คุณหนูทำอะไรค่ะนั่น " ป้าสมใจเดินมาเห็นพอดี หล่อนรีบวิ่งไปหาป๊อปปี้
 
"เอ่อ คือ ผมทำแผลให้ฝนน่ะครับ   เธอบาดเจ็บนิดหน่อย "ป๊อปปี้บอก
 
"แต่นั่นมันเท้านะค่ะ  มันเป็นของต่ำ เค้าเจ็บเองก็ให้เค้าทำเองสิค่ะ "ป้าสมใจบอก
 
"แต่.. " 
 
"ไม่เป็นไรคุณ  เดี๋ยวฉันทำเอง " ฟางพูดจบ เธอก็หยิบสำลีจากมือป๊อปปี้ทันที
 

 
จบเร็วหน่อยนะวันนี้  ติดธุระ ไว้เดี๋ยวว่างจะรีบอัพให้น้าาาา เม้นๆกันด้วย!!