อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

 

"อ้าว แล้วแม่คุณล่ะค่ะ " ฟางถาม

 

        คำพูดของฟางวนกลับเข้าในหัวของป๊อปปี้อีกครั้ง

 

"เอ่อ...คุณป๊อป คือฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเสียใจนะ ...ฉันขอโทษ "ฟางพูดด้วยความรู้สึกผิด

 

"ผมน่ะหรอเสียใจ...ผมไม่เคยนึกถึงมันต่างหาก "

 

"คุณหมายความว่าไงอ่ะ " ฟางสงสัย

 

"ผมไม่อยากนึกถึงมันอีก " ป๊อปปี้พูด จากนั้นเขาก็เดืนจากไป   ฟางยืนงงอย่างไม่เข้าใจความหมายที่ป๊อปปี้กำลังสื่อ

 

 

 

 

 

"เอาล่ะ  นี่เเหละห้องนอนของหล่อน "ป้าสมใจบอก

 

"โห  ทำไมถึงไก้ใหญ่โตขนาดนั้นล่ะค่ะ " ฟางอึ้ง

 

"นี่มันบ้านเศรษฐีนะย่ะ จะให้ไปนอนซุกกองขยะได้ไง....รีบๆจัดข้าวของซะ  แล้วเดี๋ยวลงไปของล่างด้วย "ป้าสมใบอก  ป้าสมใจกำลังจะเดินออกไป

 

"เดี๋ยวค่ะ " ฟางรีบขัดขึ้น

 

"มีอะไร " ป้าสมใจถาม

 

"คือ...ฟาง เอ้ย ฝนอยากรู้เรื่องของคุณป๊อปกับ...แม่ของเขานะค่ะ  ป้าช่วยบอกฝนได้ไม๊ค่ะ "  ฟางเกือบหลุดปากชื่อของเธอไป  

 

"มันไม่ใช่เรื่องของหล่อน  จะอยากรู้ไปทำไม " ป้าสมใจทำเมินหน้าหนีไม่สนใจ

 

"แต่! ฝนอาจจะช่วยคลายความเศร้าให้คุณป๊อปได้  นะค่ะป้าสมใจ " ฟางพูดจาชัดถ้อยชัดคำอย่างมุ่งมั่น  ทำให้ป้าสมใจนึกใจอ่อนในที่สุด

 

 

 

 

 

ฟางเดินลงมาจากบรรไดช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง เธอนึกถึงคำพูดที่พูดกับป้าสมใจเมื่อครู่นี้

 

"แม่ของคุณป๊อปเธอชื่อคุณเปียทิพย์ คุณเปียเป็นคนดีมากแต่ช่างน่าเศร้าใจ คุณเปียเธอถูกสามีคือพ่อของคุณป๊อปชื่ออนุย์ทิ้งเธอไป ตอนที่เขารู้ว่าคุณเปียท้อง  จนกระทั้งคุณป๊อปคลอดได้4เดือน ตั้งแต่วันนั้นคุณเปียก็ทุกข์ทรมานเพราะเธอไม่มีเงินเลยสักกะแดงเดียว  คุณเปียทุกใจมากเธอกลัวว่าลูกจะอดตาย  เธอจึงมาปรึกษากับฉันว่า..."

 

"สมใจ เปียจะทำยังไงดี  ตอนนี้บ้านเราไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียว  ที่มันต้องเป็นแบบนี้เพราะไอผัวชั่วมันทิ้งหนี้สินทุกอย่างให้กับเปียและลูก  เปียไม่อยากให้ลูกของเปียต้องตาย  เปียต้องทำยังไง ฮือๆ "

 

"คุณเปียอย่าร้องไห้เลยค่ะ มันต้องมีทางออกสิ"

 

"แล้วจะให้เปียทำยังไง  หนี้สินทุกอย่างเปียจะชดใช้มันยังไง "เปียทิพย์ร้องไห้ไม่หยุด

 

"สมใจว่าเราค่อยๆคิดกันดีกว่า " 

 

 

 

"เปียนึกออกแล้วล่ะ " เปียทิพย์นึกบางอย่างออก เธอมองป๊อปปี้ที่กำลังหลับอยู่ เธอลูบหัวของป๊อปปี้ด้วยความสงสาร

 

 

"ตั้งแต่วันนั้นคุณเปียก็ตัดสินใจยอมแลก....ศักศรีของตัวเองไปปนเปรอกับพวกเสี่ยชั่วๆ พวกนั้น เธอเอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้จากการขายตัวของเธอมาใช้หนี้และ ซื้อกับข้าวให้คุณป๊อปหาเงินฝากให้คุณป๊อปทุกเดือน    จนกระทั่งคุณป๊อปเริ่มโตเป็นหนุ่ม คุณป๊อปต้องเห็นเสี่ยและผู้ชายข้าบ้านแทบทุกวัน  จนวีนนึงคุณป๊อปและคุณเปียก็มีปากเสียงต่อกัน..."

 

 

"ผมไม่เอา! " ป๊อปปี้ฟัดเงินที่เปียทิพย์ยื่นให้ลงพื้น

 

"เมื่อไหร่ป๊อปจะเข้าใจว่าที่แม่ทำไปเพราะอะไร  ที่แม่ทำไปก็เพราะป๊อปนะลูก" เปียทิพย์พยายามอธิบสยให้ป๊อปปี้ฟัง

 

"แม่ทำเพื่อป๊อป?  เพื่ออะไรครับแม่!!  เงินที่แม่ได้ก็เป็นเงินจากไอพวกชั่วที่แม่ปรมเปรอให้พวกเขาทั้งนั้น! "ป๊อปปี้ตะหวาดใส่เปียทิพย์อย่างรุนแรง

 

เพี้ยะ!  (เปียทิพย์ตบหน้าป๊อปปี้อย่างแรง)

 

"ป๊อป....แม่ขอโทษ" เปียทิพย์มือสั่นเธอน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ   ป๊อปปี้อึ้งที่แม่ตบหน้าเขา ป๊อปปี้รีบวิ่งหนีออกไปทันที

 

"ป๊อป!  ป๊อป!  " เปียทิพย์ทรุดลงกับพื้นร้องไห้ไม่หยุด  ป้าสมใจเดินเข้ามาปลอบ

 

"ไม่เป็นไรนะค่ะคุณเปีย สมใจเชื่อค่ะว่าสักวันคุณป๊อปต้องเข้าใจ " 

 

 

"พอคุณเปียใช้หนี้ทุกอย่่างครบและเก็บตังให้ป๊อปปี้จนเกือบล้าน คุณเปียก็ตัดสินใจฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้ความผิดที่ทำให้ป๊อปปี้เสียใจ  ตั้งแต่วันนั้นคุณป๊อปก็ไม่กล้าที่จะรักผู้หญิงคนไหนเพราะคิดว่าผู้หญิงทุกนก็คงเหมือนกับแม่ของตน  "  ป้าสมใจเล่าเรื่องให้ฟางฟังจนจบ

 

 

 

"ลงมาแล้วหรอ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟางพอดี

 

"เอ่อ..คุณจะพาฉันไปไหน " ฟางยังอึ้งๆกับเรื่องราวระหว่างป๊อปปี้กับแม่ของเขาอยู่แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

 

"ตามผมมาเถอะ" ป๊อปปี้กระชากข้อมือของฟางให้เดินตามเขาแต่แล้วก็....

 

"โอ้ย! " ฟางล้มลงกับพื่น

 

"ฝน! " ป๊อปปี้ตกใจเขารีบวิ่งมาดูฟางทันที

 

"โอ้ยย " เมื่อป๊อปปี้สัมผัสทำฟางฟางก็สะดุ้งเพราะเธอยังเจ็บเท้า ตอนที่วิ่งหนีลูกน้องของเสี่ยเพ้งด้วยเท้าเปล่า ตอนนี้มีเพียงผ้าที่พันแผลเธอไว้

 

"จริงสิ คุณยังเจ็บเท้าอยู่นิ...ขอโทษล่ะกัน " ป๊อปปี้พูดโดยไม่สบตาฟางเพราะวางมาดเอาไว้  ฟางแอบอมยิ้มในท่าทางของป๊อปปี้

 

"ค่อยๆลุกล่ะ " ป๊อปปี้ค่อยๆพยุงฟางให้ลุกขึ้นช้าๆ 

 

"โอ๊ะ! " ฟางเกือบล้มอีกครั้งแต่!....ป๊อปปี้รับเอาไว้ทัน...ใบหน้าทั้งคู่ใกล้กันจนจมูกแทบจะชนกันด้วยซ้ำ  ในดวงตาเปล่งประกายทั้งคู่สบตากันโดยที่ไม่สามารถคลาดสายตาจากกันและกันได้

 

"เอ่อ....ขอบคุณค่ะ " ฟางบอกพวกเขารีบเบี่ยงสายตาออกจากกันทันที

 

"อืม....แล้ว...คุณไหวรึเปล่า "ป๊อปปี้ถาม

 

"ฉันไหว " ฟางตอบ

 

"งั้นเดี๋ยวผมช่วยประคองคุณไปเอง " ป๊ปปี้แสดงความเป็นสุภาพบุรุษออกมา

 

"โทษนะ " ป๊อปปี้ขออนุญาติฟาง ก่อนที่เขาจะเริ่มโอบเอวฟางเอาไว้  แล้วค่อยๆประคองฟางเดินไปที่รถ   ฟางแอบมองป๊อปปี้แล้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก....

 

 

 

"โถ่เว้ย! "เสี่ยเพ้งซัดหนังสือพิมพ์ลงพื้นด้วยความโกรธ

                   เพราะข้าวหน้านึงโดยมีการพาดหัวข่าวว่า...เสี่ยเพ้งหน้าแตก! เจ้าสาวหนีกลางงานแต่ง!

 

"อั้วไม่ยอม!!  อาฟาง...ลือคิดว่าจะหนีอั้วผมหรอ " เสี่ยเพ้งพูดด้วอารมณ์โกรธ

 

"พวกลื้อ  แยกย้ายกันไปตามตัวอาฟางให้เจอ  ถึงต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องทำ! " เสี่ยเพ้งสั่งลูกน้องเพื่อตาหาตัวฟาง

 

 

 

 

 

"นี่คุณพาฉันมาตลาดทำไมอ่ะ "ฟางถาม

 

"คุณยังไม่มีเสื่อผ้าใส่ผมก็เลยพาคุณมาเลือก " ป๊อปปี้บอก

 

"ฉันไม่มีเงินหรอกนะคุณ ตอนนี่ฉันมีแต่ตัวเปล่า ฉันจะซื้ออะไรได้ " ฟางซึมไปชั่วขณะ

 

"ผมจ่ายให้เอง " ป๊อปปี้บอก

 

"แต่..."

 

"ไม่มีแต่  ผมบอกว่าจะจ่ายให้กจ่ายให้สิ " ป๊อปปี้ดุ

 

"ก็ได้ "

 

 

 

"ว้าววว  ตัวนี้น่ารักจัง " ฟางเลือกดูเสื่อผ้าจนสะดุดตาตัวนึงเป็นแนวที่เธอชอบ

 

 

 

 

 

"สองพัน!!  ไม่เอาๆ  แพงเกิน " ฟางรีบวางเสื้อผ้าไว้ที่เดิมแ้วดูร้านอื่นทันที   ป๊อปปี้มองแล้วแอบขำ

 

       ทั้งคู่เริ่มดูเสื่อผ้าด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน

 

"เอาไป  " ป๊อปปี้ยื่นยกทรงให้ฟาง

 

"เห้ย!  คุณทำอะไรของคุณเนี่ย " ฟางเขินทำตัวไม่ถูก

 

"เอ้า  ก็ของคุณไง  ดูเหมาะกับคุณดี " ป๊อปปี้ไม่รู้สะทบสะท้านอะไรทั้งนั้น  เขายังวางตัวปกติ

 

"นี่คุณไม่รู้สึกอายบ้างรึไง " ฟางถาม

 

"อายทำไม  ก็ของใช้ของผู้หญิงแล้วมันแปลกตรงไหน " 

 

"โหยย  บ้า! " ฟางรีบส่งยกทรงคืนให้ป๊อปปี้ก่อนจะรีบเดินกะเผกกะเผกออกจากร้านเพื่อหนีป๊อปปี้

 

"อะไรว่ะ" ป๊อปปี้วางยกทรงลง ก่อนจะรีบตามฟางไป

 

---

 

ตอนหน้าสนุกแน่ๆ  อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ