อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม
เขียนโดย 
prettyice
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.30 น.
แก้ไขเมื่อ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 09.56 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ฝน! ฝน! " ป๊อปปี้เดินตามหาฟางตอนนี้ทั้งสองต่างแยกกันเดินโดยไม่รู้ตัว
"ว้าวว ชุดนี้น่ารักจัง " ฟางยังเลือกเสื้อผ้าโดยไม่รู้เลยว่าเเยกกับป๊อปปี้ไปซะเเล้ว
"คุณป๊อป ฉันชอ...เอ้า คุณป๊อปหายไปไหนอ่ะ " เมื่อฟางหันหลังไปเธอก็ไม่พบป๊อปปี้ ฟางจึงออกจากร้านแล้วเดินตามหาป๊อปปี้
"คุณป๊อป! คุณป๊อป! " ฟางเดินกะเผกๆตะโกนเรียกหาป๊อปปี้
"นั่นมันลูกน้องไอ้เสี่ยเพ้งนี่หนา " ฟางตกใจเมื่อเธอเจอลูกน้องของเสี่ยเพ้งพอดี เธอยืนอึ้งชั่วขณะ
"เห้ย! มันอยู่นั่น! "พวกเขาหันมาเห็นฟางพอดี
เมื่อฟางได้สติเธอก็รีบวิ่งหนีทันทีถึงแม้ว่าจะเจ็บเท้าก็ตาม
"ตามเว้ย! "ลูกน้องเสี่เพ้งรีบวิ่งไล่ตามฟางไป
"ฝน! ฝน! คุณอยู่ไหน ฝน!...โถ่เว้ย! "ป๊อปปี้เริ่มโมโหตัวเองที่ตามหาฟางไม่เจอ
"โอ้ย! " ฟางวิ่งจนเลือดไหลเต็มเท้าของเธอ ทำให้เธอเธอล้มลง
"มันอยู่นั่น! " ลูกน้องพวกนั้นก็วิ่งตามฟางมาจนเกือบจะทัน
"ฉันต้องสู้! " ฟางพยายามลุกขึ้นยืน...จนในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ ฟางไม่รอช้ารีบวิ่งหนีพวกมันต่อ
"เห้ย หยุดสิว่ะ "
"ช่วยด้วย! คุณป๊อป! " ฟางวิ่งเธอเริ่มน้ำตาซึมด้วยความกลัว
"คุณป๊อป...ช่วยฟางด้วย ฉันจะไม่ไหวแล้ว..."
ฟางพูดเพียงในใจด้วยความกลัวที่เธอกำลังเผชิญหน้ากับมัน
"อร๊ายย! " จู่ๆฟางถูกใครบางคนฉุดเธอไปในช่องแคบๆระหวางตึกสองตึก
"เห้ย นี่นายเป็นใครน่ะ " ฟางถามด้วยความตกใจ
"ฉู่! เงียบๆสิ เดี๋ยวพวกนั้นก็ได้ยินหรอก"
"คุณป๊อป..."ฟางจำเสียงทุ้มๆนั้นได้ ผู้ชายที่ช่วยเธอไว้คือ...ป๊อปปี้ ฟางดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
"หายไปไหนแล้วว่ะ "
"มึงไปทางซ้าย เดี๋ยวกูจะไปทางขวาเอง " จากนั้นพวกมันก็แยกย้ายกันไป
"โฮ้ว! " ป๊อปปี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาก้มหน้ามองฟางที่กำลังซบ อกเขาอยู่อย่างแนบชิด
"นี่คุณ..เป็นอะไรรึเปล่า " ป๊อปปี้ถาม
"ขอบคุณนะค่ะ...ขอบคุณที่ช่วยฉัน " ฟางพูดด้วยเสียงแผ่วเบาด้วยความกลัว...
ณ ที่บ้าน
"เดินช้าๆนะ " ป๊อปปี้ประคองฟางเข้าบ้านอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆนั่งลง
"เจ็บมากไม๊ "ป๊อปปี้ถาม
"ลองมาเป็นดูไมล่ะ " ฟางกวนป๊อปปี้กลับ
"นี่ผมอุตส่าห์ช่วยคุณไว้นะเนี่ย ยังจะมากวนประสาทผมอีก " ป๊อปปี้ดุ
"ฉันล้อเล่น แค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วยไม่รู้ " ฟางแกล้งงอนป๊อปปี้
"ม่ะ เดี๋ยวผมทำแผลให้แล้วกัน " ป๊อปปี้พูดจบ เขาก็เดินไปเอากล่องยาแล้วนั่งพันแผลให้กับฟาง
"โอ้ย เบาๆสิคุณ "ฟางสะดุ้งเพราะแสบ
"ใครใช้ให้คุณไปเดินเล่นเพ่นพ่านแบบนั้น ไม่รู้บ้างรึไงว่าทำให่ใครเค้าเป็นห่...! " ป๊อปปี้ระบายใส่ฟางจนเกือบพูดคำๆนึงออกไป
"เป็นอะไร " ฟางงง?
"เป็น...เป็น..อะไรก็ช่างเหอะ " ป๊อปปี้รีบปฏิเสธ
"เอ้า บ้ารึเปล่า " ฟางแอบบ่นป๊อปปี้เบาๆ
"นี่คุณ ผมได้ยินนะ "
"ก็อยากให้คุณได้ยินน่ะสิ บ้ารึเปล่าาาา ฟังชัดม่ะ " ฟางประชดประชันป๊อปปี้
"โอ็ย!! นี่คุณ! ฉันเจ็บนะ " ป๊อปปี้กดแผลของฟางจนฟางร้อง โอ้ย เขาต้องการแกล้งฟาง
"อยากเถียงผมทำไมล่ะ " ป๊อปปี้พูด
"ชิ " ฟางทำเมิน
"ว้ายยยยย คุณหนูทำอะไรค่ะนั่น " ป้าสมใจเดินมาเห็นพอดี หล่อนรีบวิ่งไปหาป๊อปปี้
"เอ่อ คือ ผมทำแผลให้ฝนน่ะครับ เธอบาดเจ็บนิดหน่อย "ป๊อปปี้บอก
"แต่นั่นมันเท้านะค่ะ มันเป็นของต่ำ เค้าเจ็บเองก็ให้เค้าทำเองสิค่ะ "ป้าสมใจบอก
"แต่.. "
"ไม่เป็นไรคุณ เดี๋ยวฉันทำเอง " ฟางพูดจบ เธอก็หยิบสำลีจากมือป๊อปปี้ทันที
จบเร็วหน่อยนะวันนี้ ติดธุระ ไว้เดี๋ยวว่างจะรีบอัพให้น้าาาา เม้นๆกันด้วย!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
