อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

 
ตกดึก
 
ในที่สุดป๊อปปี้ก็ตัดสินใจที่จะนอนเฝ้าฟางที่โรงพยาบาลตามคำขอร้อง
 
"พ่อ...พ่อ..." ฟางนอนละเมอโดยไม่รู้ตัว  เธอฝันถึงพ่อของเธอ...น้ำตาจากความฝันของเธอก็ค่อยๆไหลออกมา
 
      ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนที่เขาจะตื่นแล้วเดินไปหาฟาง ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆเตียงของฟาง 
 
"ฝนๆ " เขาปลุกฟางเบาๆแต่ก็ไม่ไเ้ทำให้ฟางตื่นขึ้นมา
 
"พ่อ...ฮือๆ  หนูรักพ่อ " ฟางพึมพำออกมาอีกครั้ง  เธอเอื้อมมือไปจับกับมือของป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน  ทำเอาป๊อปปี้ตกใจ!  ก่อนที่ฟางจะขยับมานอนซบบนแขนของป๊อปปี้ช้าๆ
 
"ฝน..." ป๊อปปี้อึ้ง  หัวใจเต้นไม่เป็รจังหวะ แต่ป๊อปปี้เองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรทั้งนั้น หลังจากนั้นป๊อปปี้ก็ฟุบหลับไปโดยไม่รู้ตัว
 
 
 
 
 
เช้าวันรุ่งขึ้น
 
"อื้อออ " ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เธอหันไปเห็นป๊อปปี้กำลังนอนหลับอย่างข้างๆเธอ ฟางอึ้ง!
 
             แต่ในขณะนั้น ป๊อปปี้ก็ตื่นขึ้นมาพอดีเขาลืมตาขึ้นแล้วพูดอย่างสะลึมสะลือ
 
"ตื่นแล้วหรอ " ป๊อปปี้ถาม
 
"อื้ม! " ฟางรีบปล่อยมือออกจากมือของป๊อปปี้โดยเร็ว
 
"เอ่อ...ฉัน..ขอโทษนะ ที่...จับมือคณน่ะ " ฟางบอกด้วยความเขินอาย
 
"ไม่เป็นไรหรอก  ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนิ " ป๊อปปี้แกล้งทำเมิน 
 
 
 
"ขอโทษค่ะ " จู่ๆก็มีพยาบาลและหมอเปิดประตูเข้ามา ป๊อปปี้และฟางตกใจเล็กน้อย
 
"พอดีหมอจะมาตรวจคนไข้น่ะครับ " หมอบอก
 
"เชิญครับ " ป๊อปปี้หลีกทางให้หมอเดินมาตรวจอาการของฟาง
 
 
"เอาล่ะครับ  ตอนนี้คนไข้อาการดีขึ้นมาก พอถุงน้ำเกลือหมดก็สามารถกลับบ้านได้เลยครับ " 
 
"กลับบ้าน! " ฟางตกใจ 
 
"ใช่ครับ  ถ้าไม่มีอะไรแล้ว  งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ " หมอพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
 
                     ฟางนั่งเครียดด้ววความกังวลเรื่องแม่เลี้ยงและเสี่ยเพ้งตอนนี้เธอเกิดความกลัวขึ้นในจิตใจ ป๊อปปี้แอบมองอย่างสงสัย
 
 
 
 
"ทำไมต้องเครียดด้วยห่ะ "ป๊อปปี้ถาม
 
"ฉัน...ฉัน..." ฟางลังเลที่จะพูด
 
  "ไม่นะฉันกลับบ้านไม่ได้  ถ้าฉันกลับบ้านไป ฉันต้องถูกจับแต่งงานอีกแน่ๆ ฉันจะไม่ยอมถูกบังคับเด็ดขาด "  ฟางคิดในใจ
 
 
"คุณไม่ต้องเครียดหรอก  เดี๋ยว..ผมจะรับผิดชอบคุณเอง " ป๊อปปี้บอก  เขายังเก๊กไม่เลิก
 
"คุณหมายความว่าไงอ่ะ " ฟางถามงงๆ
 
"ผมจะให้คุณไปอยู่กับผม " ป๊อปปี้บอก
 
"จริงหรอค่ะ! " ฟางคว้ามือป๊อปปี้มากุมไว้ด้วยความดีใจ  ป๊อปปี้อึ้ง
 
"อืม " ป๊อปปี้ค่อยๆแกะมือฟางออก
 
"อุ้ย ขอโทษค่ะ...พอดีฉันลืมตัว " ฟางบอก 
 
 
 
 
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
  ป๊อปปี้จอดรถลงที่หน้าบ้านของเขา
 
"ลงได้แระ "  ป๊อปปี้บอก  แล้วฟางก็ลงตามคำสั่ง
 
"ว้าววว  นี่หรอค่ะ บ้านของคุณน่ะ " ฟางมองด้วยความอึ้งบ้านของป๊อปปี้เป็นบ้านสองชั้นที่ดูหรูหรา
 
"อืม  ตามผมมา " ป๊อปปี้เดินนำหน้าฟางเพื่อพาฟางเข้าบ้าน  ฟางรีบเดินตามด้วยความตื่นเต้น
 
 
 
"อ้าววว!!  คุณหนูกลับมาแล้วหร... " ใครคนนึงวิ่งมาแต่ไกลเพื่อมาหาป๊อปปี้
 
"นี่ป้าสมใจ เป็นพี่เลี้ยงของผมตั้งแต่เด็กๆ " 
 
"อ้าว  แล้วแม่คุณละค่ะ " ฟางถามขึ้น  ป๊อปปี้กลับนิ่งไม่ยอมตอบ
 
"เอ่อคือ...ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่าค่ะ " ฟางเริ่มกลัวๆ
 
"นี่หล่อน!  หล่อนเป็นใครย่ะ  ถ้าไม่พูดอะไรสักอย่างก็ไม่มีใครหาว่าหล่อนเป็นไบ้หรอก " ป้าสมใจดุฟาง
 
"เอ่อคือ... " ฟางไม่รู้จะพูดขอโทษยังไงดี
 
                   ป๊อปปี้เมินก่อนที่เขาจะเดินออกไปในทันที  
 
"คุณป๊อป! " ฟางรู้สึกผิดเธอรีบวิ่งตามป๊อปปี้ไป
 

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!  อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค่ะ