อุบัติรัก ยัยความจำเสื่อม

 

ตกดึก

 

ในที่สุดป๊อปปี้ก็ตัดสินใจที่จะนอนเฝ้าฟางที่โรงพยาบาลตามคำขอร้อง

 

"พ่อ...พ่อ..." ฟางนอนละเมอโดยไม่รู้ตัว  เธอฝันถึงพ่อของเธอ...น้ำตาจากความฝันของเธอก็ค่อยๆไหลออกมา

 

      ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนที่เขาจะตื่นแล้วเดินไปหาฟาง ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆเตียงของฟาง 

 

"ฝนๆ " เขาปลุกฟางเบาๆแต่ก็ไม่ไเ้ทำให้ฟางตื่นขึ้นมา

 

"พ่อ...ฮือๆ  หนูรักพ่อ " ฟางพึมพำออกมาอีกครั้ง  เธอเอื้อมมือไปจับกับมือของป๊อปปี้อย่างอ่อนโยน  ทำเอาป๊อปปี้ตกใจ!  ก่อนที่ฟางจะขยับมานอนซบบนแขนของป๊อปปี้ช้าๆ

 

"ฝน..." ป๊อปปี้อึ้ง  หัวใจเต้นไม่เป็รจังหวะ แต่ป๊อปปี้เองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรทั้งนั้น หลังจากนั้นป๊อปปี้ก็ฟุบหลับไปโดยไม่รู้ตัว

 

 

 

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

"อื้อออ " ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เธอหันไปเห็นป๊อปปี้กำลังนอนหลับอย่างข้างๆเธอ ฟางอึ้ง!

 

             แต่ในขณะนั้น ป๊อปปี้ก็ตื่นขึ้นมาพอดีเขาลืมตาขึ้นแล้วพูดอย่างสะลึมสะลือ

 

"ตื่นแล้วหรอ " ป๊อปปี้ถาม

 

"อื้ม! " ฟางรีบปล่อยมือออกจากมือของป๊อปปี้โดยเร็ว

 

"เอ่อ...ฉัน..ขอโทษนะ ที่...จับมือคณน่ะ " ฟางบอกด้วยความเขินอาย

 

"ไม่เป็นไรหรอก  ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนิ " ป๊อปปี้แกล้งทำเมิน 

 

 

 

"ขอโทษค่ะ " จู่ๆก็มีพยาบาลและหมอเปิดประตูเข้ามา ป๊อปปี้และฟางตกใจเล็กน้อย

 

"พอดีหมอจะมาตรวจคนไข้น่ะครับ " หมอบอก

 

"เชิญครับ " ป๊อปปี้หลีกทางให้หมอเดินมาตรวจอาการของฟาง

 

 

"เอาล่ะครับ  ตอนนี้คนไข้อาการดีขึ้นมาก พอถุงน้ำเกลือหมดก็สามารถกลับบ้านได้เลยครับ " 

 

"กลับบ้าน! " ฟางตกใจ 

 

"ใช่ครับ  ถ้าไม่มีอะไรแล้ว  งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ " หมอพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

 

                     ฟางนั่งเครียดด้ววความกังวลเรื่องแม่เลี้ยงและเสี่ยเพ้งตอนนี้เธอเกิดความกลัวขึ้นในจิตใจ ป๊อปปี้แอบมองอย่างสงสัย

 

 

 

 

"ทำไมต้องเครียดด้วยห่ะ "ป๊อปปี้ถาม

 

"ฉัน...ฉัน..." ฟางลังเลที่จะพูด

 

  "ไม่นะฉันกลับบ้านไม่ได้  ถ้าฉันกลับบ้านไป ฉันต้องถูกจับแต่งงานอีกแน่ๆ ฉันจะไม่ยอมถูกบังคับเด็ดขาด "  ฟางคิดในใจ

 

 

"คุณไม่ต้องเครียดหรอก  เดี๋ยว..ผมจะรับผิดชอบคุณเอง " ป๊อปปี้บอก  เขายังเก๊กไม่เลิก

 

"คุณหมายความว่าไงอ่ะ " ฟางถามงงๆ

 

"ผมจะให้คุณไปอยู่กับผม " ป๊อปปี้บอก

 

"จริงหรอค่ะ! " ฟางคว้ามือป๊อปปี้มากุมไว้ด้วยความดีใจ  ป๊อปปี้อึ้ง

 

"อืม " ป๊อปปี้ค่อยๆแกะมือฟางออก

 

"อุ้ย ขอโทษค่ะ...พอดีฉันลืมตัว " ฟางบอก 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด

  ป๊อปปี้จอดรถลงที่หน้าบ้านของเขา

 

"ลงได้แระ "  ป๊อปปี้บอก  แล้วฟางก็ลงตามคำสั่ง

 

"ว้าววว  นี่หรอค่ะ บ้านของคุณน่ะ " ฟางมองด้วยความอึ้งบ้านของป๊อปปี้เป็นบ้านสองชั้นที่ดูหรูหรา

 

"อืม  ตามผมมา " ป๊อปปี้เดินนำหน้าฟางเพื่อพาฟางเข้าบ้าน  ฟางรีบเดินตามด้วยความตื่นเต้น

 

 

 

"อ้าววว!!  คุณหนูกลับมาแล้วหร... " ใครคนนึงวิ่งมาแต่ไกลเพื่อมาหาป๊อปปี้

 

"นี่ป้าสมใจ เป็นพี่เลี้ยงของผมตั้งแต่เด็กๆ " 

 

"อ้าว  แล้วแม่คุณละค่ะ " ฟางถามขึ้น  ป๊อปปี้กลับนิ่งไม่ยอมตอบ

 

"เอ่อคือ...ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่าค่ะ " ฟางเริ่มกลัวๆ

 

"นี่หล่อน!  หล่อนเป็นใครย่ะ  ถ้าไม่พูดอะไรสักอย่างก็ไม่มีใครหาว่าหล่อนเป็นไบ้หรอก " ป้าสมใจดุฟาง

 

"เอ่อคือ... " ฟางไม่รู้จะพูดขอโทษยังไงดี

 

                   ป๊อปปี้เมินก่อนที่เขาจะเดินออกไปในทันที  

 

"คุณป๊อป! " ฟางรู้สึกผิดเธอรีบวิ่งตามป๊อปปี้ไป

 

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!  อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะค่ะ