[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 
 
 
 
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 08
คนดีหรือเปล่า
 
 
 
 
 
 
 
 
ติ้งๆๆ ตึ้งๆๆ
 
เสียงเพลงยังคงดังไม่หยุด ผ่านไปไม่นานเท่าไหร่นักกีกวังก็เต้นอย่างเริงร่าร่วมกับวัยรุ่นคนอื่นๆอย่างลืมตัว คงเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้
 
“โห ดงอุน แกดูหนุ่มหน้าน่ารักคนนั้นดิวะ แมร่ง โดนใจสุดๆเลย หุ่นเซ็กซี่โคตรๆ”จงฮยอนสะกิดดงอุนที่นั่งอยู่ข้างๆให้มองดูกีกวังที่กำลังลั้นลาอยู่ท่ามกลางผู้คน ดงอุนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาที่ได้เจอกับกีกวัง
 
“แกเดี๋ยวฉันมานะ ไปทักทายคนรู้จักหน่อย”ดงอุนพูดกับจุนฮยองก่อนจะรีบวิ่งออกไปหากีกวังอย่างรวดเร็ว
 
“สวัสดีครับ”กีกวังที่กำลังโยกตามจังหวะเพลงอย่างสนุกก็หันมามองดงอุนที่กำลังยืนยิ้มให้กับเขาอยู่อย่างมึนๆ
 
“แฮ่ๆ หวัดดีคร๊าบบบบบบบ”กีกวังยกมือผลักหัวดงอุนเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมา
 
“เอ่อ นายเป็นอะไรหรือเปล่าอ่า ท่าทางแปลกๆ”
 
“ฉัน”กีกวังชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ดงอุนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
 
“ถามฉันงั้นเหรอ ฮ่าๆ นายถาม ฉันก็ต้องตอบใช่ไหม”กีกวังปรือตามองดงอุนก่อนจะหัวเราะคิกคัก
 
“ก็ใช่อ่านะ นายโอเคหรือเปล่าเนี่ย”กีกวังมองใบหน้าของดงอุนเล็กน้อย เขาสำรวจร่างกายของดงอุนอย่างละเอียด ก่อนจะแลบลิ้นออกมา เขามองแขนที่ดูแข็งแรงและร่างกายที่ดูอบอุ่นของดงอุน แล้วความรู้สึกแปลกประหลาดก็พุ่งเข้าสู่จิตใจและสมองของเขา กีกวังกลืนน้ำลายลงคอ
 
“นายเป็นอะไรเหรอ ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ”ดงอุนรู้สึกขนลุกเล็กน้อยที่เห็นสายตาของกีกวังมองมาที่ตัวเอง
 
พรึ่บ!
 
กีกวังพุ่งเข้ากอดดงอุนอย่างรวดเร็วจนดงอุนถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ กีกวังกอดดงอุนแน่นแล้วก็เอาหน้าซบกับหน้าอกของเขา ดงอุนพยายามดันกีกวังออกแต่ก็ไม่เป็นผล
 
“นายทำอะไรของนายเนี่ย”ดงอุนพูดแล้วก็หันไปมองหน้าคนรอบๆที่ยืนมองเขากับกีกวังอยู่ด้วยความสนใจ
 
“นี่ นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”ดงอุนพยายามจะดันกีกวังออก แต่กีกวังพยายามจะกอดและคุกคามดงอุน เอ่อ มันก็ค่อนข้างเป็นภาพที่ไม่น่ามองเท่าไหร่นักสำหรับคนอื่น เพราะไอ้คนที่กำลังจะลวนลามดงอุนนั้น เอาแต่เลียปากไปมาอย่างกระหายเหมือนคนกำลังหิวอย่างจัด
 
“จุ๊บๆๆ”ดงอุนตาโตทันทีที่ได้ยินกีกวังพูดออกมาอย่างนั้น เขาเริ่มอายคนที่กำลังมองและเริ่วหัวเราะ
 
“ทนไม่ไหวแล้ว ฮึ่ย!”แล้วดงอุนก็อุ้มกีกวังออกจากผับไปอย่างรวดเร็วเพราะทนความอายไม่ไหว
 
“นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย ทำยังกับคนเสียสติ”ดงอุนบ่นเบาๆขณะพากีกวังเดินไปที่รถ แล้วเขาก็วางกีกวังไว้บนเบาะก่อนจะเดินขึ้นรถไป
 
“บ้านนายอยู่ไหน”
 
“แฮ่ๆ”กีกวังไม่ตอบเอาแต่นั่งยิ้มมองดงอุนตาเยิ้ม
 
“ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ บ้านนายอยู่ไหน”
 
“ฮี่ๆ”กีกวังก็ยังไม่ตอบ ดงอุนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างมึนงง แล้วก็เอาแต่จ้องหน้ากีกวัง ส่วนกีกวังก็ได้แต่ยิ้ม อาการแบบนี้คงจะเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้าที่เขาดื่มเข้าไปเป็นจำนวนมาก แต่ก็บอกว่าไม่เมา กีกวังนั่งนิ่งแล้วก็เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา เขาเริ่มลูบไล้บริเวณซอกคอตัวเอง ดงอุนมองอย่างตกใจกับอาการที่ได้เห็น
 
“เฮ้ นายทำอะไร ทำยังกับคนโดนยา”
 
“เฮือก!”กีกวังสะดุ้งอย่างแรงเล่นเอาดงอุนที่นั่งอยู่ข้างๆก็สะดุ้งตามไปด้วย กีกวังหันหน้ามามองดงอุนก่อนจะจับแขนของดงอุนอย่างรวดเร็ว
 
“นี่ นะนายจะทำอะไรเนี่ย”ดงอุนมองกีกวังอย่างตกใจกับอาการของเขากีกวังเลียปากตัวเอง ก่อนจะก้มลงจูบที่แขนของดงอุนโดยไม่ทันตั้งตัว
 
“นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ไม่ไหวแล้ว”ดงอุนรีบสตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ตลอดทางเขาก็พยายามถามว่าบ้านของกีกวังอยู่ไหน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ สิ่งที่ได้มีเพียงมือของกีกวังที่ลูบไล้ตามร่างกายของเขาจนตัวเขาเองรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวแล้ว
 
“โธ่เอ๊ย! อย่าจับฉันได้ไหม โอ๊ยๆ เอาว่ะ ไปบ้านฉันก็ได้ นายจะได้หายบ้าเสียที”ดงอุนตัดสินใจขับรถตรงไปยังคอนโดของตัวเอง
 
“นี่ อย่าจับก้นฉันนะ”ดงอุนพูดขณะที่อุ้มกีกวังขึ้นห้องของตัวเอง
 
“โอ๊ย! ตรงนั้นห้ามนะ”ดงอุนพูดขึ้นอีกเมื่อกีกวังลูบบริเวณจุดอ่อนไหวของตัวเอง
 
แอ๊ดดด
 
ปัง!
 
ตุบ!
 
ดงอุนวางกีกวังลงบนโซฟาทันที เขาจ้องหน้ากีกวังที่ตอนนี้เหงื่อไหลยิ่งกว่าเดิม
 
“โอเค นายเป็นอะไรของนายเนี่ย”กีกวังไม่พูดอะไร เขาเอาแต่นั่งหายใจหอบๆจ้องจุดอ่อนไหวของดงอุนไม่วางสายตา ดงอุนเห็นอย่างนั้นก็รีบยกมือขึ้นมาปิดบังไว้อย่างรวดเร็ว
 
“นายมองอะไรของนายเนี่ย”กีกวังไม่ตอบแต่ลุกขึ้นทั้งๆที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ลูกชายของดงอุน
 
“อย่าเข้ามานะ ฉันว่านายแปลกๆอ่า”ดงอุนถอยหลังหนีกีกวังไปเรื่อยๆ ส่วนกีกวังก็เดินหน้าอย่างไม่หยุด
 
“นายๆ สติๆ สติมา อย่านะ อย่า”เมื่อเห็นท่าไม่ดีดงอุนก็พยายามที่จะวิ่งหนี แต่ดันโชคร้ายเพราะความเร่งรีบทำให้สะดุดกับพรมปูฟื้นแล้วล้มหน้าฟาดทันที
 
“โอยๆๆ”ดงอุนดิ้นไปดิ้นมาด้วยความเจ็บปวด เขาพลิกตัวเองให้นอนหงายขึ้น
 
พรึ่บ!
 
หมับ!
 
แต่เพียงแค่นอนหงายเท่านั้น ร่างของกีกวังก็นั่งทับร่างของเขา แถมมือทั้งสองข้างยังถูกจับไว้อย่างแน่นหนาอีกด้วย
 
“นี่ นายจะทำอะไรน่ะ”กีกวังไม่พูดแต่ยิ้มออกมาแล้วก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ดงอุน
 
“จุ๊บ!”
 
กึก
 
ดงอุนอึ้งในทันทีที่กีกวังจุ๊บปากตัวเองเบาๆ เขากระพริบตาปริบๆมองกีกวัง นั่นน่ะถือได้ว่า เป็นจูบแรกในชีวิตของหนุ่มน้อยกีกวังเลยก็ว่าได้
 
“นี่ นาย ฉันว่านะ…อุ๊บ”ดงอุนยังไม่ทันจะพูดอะไรกีกวังก็จูบปากของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนจะถอนออกแล้วก็ยิ้มตาเยิ้มให้ เหงื่อของกีกวังก็ยังคงไหลไม่หยุด ดงอุนสังเกตอาการของกีกวังก่อนจะครุ่นคิดอย่างหนัก
 
“ทำไมนายเหมือนคะ…อุ๊บ!”แล้วกีกวังก็จูบปากของดงอุนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่เพียงแค่จูบ แต่ใช้ลิ้นสอดเข้าไปในปากของดงอุน เขาสะดุ้งเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะว่าไม่เคย ชีวิตนี้เขาผ่านเรื่องแบบนี้มาเยอะ แต่ที่สะดุ้งเพราะรู้สึกแปลกประหลาดกับจูบครั้งนี้ ความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับจากใครกับการจูบ ความรู้สึกพิเศษกว่าคนไหนๆ ดงอุนเคลิบเคลิ้มไปกับจูบของกีกวัง จากที่เป็นฝ่ายรับก็กลายมาเป็นฝ่านรุก ดงอุนหมุนตัวกีกวังให้ไปนอนอยู่ข้างล่างแล้วก็เป็นฝ่ายเล้าโลมกีกวังแทน
 
“อื้อ”ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มแล้วมันก็มากขึ้นเรื่อยๆเมื่อฤทธิ์ยาเลิฟเริ่มออกมามากขึ้น กีกวังเริ่มคั่นเนื้อคั่นตัวแล้วความต้องการก็มีมากขึ้น เขาพลิกตัวดงอุนในนอนข้างล่างก่อนที่จะจูบไล้ไปตามตัวของดงอุน
 
“อ่า อ่า”ดงอุนครางออกมาเบาๆด้วยความรู้สึกที่เสียวแปลกๆ กีกวังก็เริ่มมีอาการมากขึ้น เนื้อตัวสั่นไปหมด ดงอุนที่กำลังจะเคลิ้มก็เกิดรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
 
เฮ้ย! ทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันทำแบบนี้กับคนที่ไม่รู้จัก แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้ ไม่ได้ๆ ฉันทำไม่ได้
 
ตุบ!
 
ดงอุนผลักกีกวังออกอย่างแรงด้วยความเสียดายนิดๆ เขามองกีกวังที่เริ่มมีสีหน้าเจ็บปวด แล้วก็เหงื่อไหลออกมาไม่หยุด
 
“นายไปทำอะไรมา”ดงอุนถาม แต่กีกวังไม่ตอบพุ่งเข้ามาหาดงอุน เขาจึงลุกหนี แต่กีกวังก็ยังตามมายังกับคนกระหายอะไรซักอย่าง
 
“นายไปกินอะไรมา”
 
“เฮ่อๆๆ อยาก เฮ่อๆ”กีกวังพาร่างกายที่แสนทรมานด้วยฤทธิ์ยาไปหาดงอุน เขาต้องการที่จะสำเร็จความใคร่ที่มีอยู่ในตัว แล้วตอนนี้มันก็เพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกทรมานเพราะไม่ได้รับสัมผัสจากดงอุน
 
“ทำยังกับคนโดนยา”
 
พรึ่บ!
 
ในช่วงที่ดงอุนกำลังคิด กีกวังก็พุ่งเข้ากอดแล้วก็พยายามถอดเสื้อผ้าดงอุน อาการทุรนทุรายของกีกวังทำให้ดงอุนเริ่มเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กีกวังจูบเล้าโลมตามร่างกายของดงอุนอย่างกระหาย ดงอุนนอนนิ่งแต่ทว่ามือก็เอื้อมไปหยิบกางเกงที่เขาถอดทิ้งไว้ กีกวังก็ยังคงเล้าโลมอยู่ ดงอุนยกมือ กอดกีกวัง นั่นทำให้ความทรมานลดน้อยลง เขาจับมือกีกวังก่อนจะใช้กางเกงมัดมือเอาไว้
 
“ทำอะไร ปล่อย อื้อๆๆ”กีกวังดิ้นไปดิ้นมาเพื่อจะหลุดออกจากการถูกมัด แต่ดงอุนก็ไม่ยอม เขาหยิบกางเกงอีกตัวมามัดขาของกีกวังไว้อย่างแน่น   กีกวังมองดงอุนด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ได้รับการตอบสนอง
 
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก มันไม่ถูกต้อง”ดงอุนอุ้มกีกวังเข้าไปนอนในห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะรีบวิ่งออกมานั่งที่โซฟาแล้วก็ถอนหายใจยาวออกมา
 
“เฮ้ออออออ ไม่ได้ๆ หยุดคิดนะซนดงอุน”ดงอุนพยายามควบคุมสติของตัวเองเพื่อไม่ให้คิดแบบนั้นกับกีกวัง
 
“อื้อ อื้อ อื้อ”เสียงร้องของกีกวังดังเข้ามาทำลายสติของเขา เขาต้องรีบเดินเข้าไปในห้องก็พบว่ากีกวังกำลังดิ้นอย่างทรมาน ดงอุนมองแบบนั้นก็รู้สึกสงสารขึ้นมา เขาตรงเข้าไปหากีกวังก่อนจะอุ้มขึ้นแล้วพาไปห้องน้ำ
 
ซ่า ซ่า ซ่า ซ่า
 
ดงอุนเปิดน้ำใส่ร่างกายของกีกวังจนเปียกโชก พอกีกวังโดนน้ำความทรมานก็เริ่มน้อยลง เขาหายใจอ่อนลงอย่างหมดแรงที่ต้องต่อสู้กับฤทธิ์ยาเลิฟ ดงอุนเห็นกีกวังนิ่งไปก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะปิดน้ำ
 
“นายๆ”ดงอุนเขย่ากีกวังเบาๆแต่ดูเหมือนว่ากีกวังจะหมดแรงแล้วก็หลับไปแล้ว
 
“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย”ดงอุนอุ้มกีกวังออกจากห้องน้ำแล้วนำไปวางไว้บนเตียง เขามองร่างที่เปียกโชกของกีกวังก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย
 
“ทำไมนายเซ็กซี่แบบนี้เนี่ย ฮึ่ย! ไม่ได้ๆ ห้ามคิดนะ เฮ้อ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”แล้วดงอุนก็เดินไปหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้าตัวเองมา ก่อนจะหลับหูหลับตาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับกีกวัง เขาต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากในการที่จะอดใจของตัวเองไว้ แล้วในที่สุดเขาก็สามารถเปลี่ยนไปได้ด้วยดีโดยไม่เกิดอะไรขึ้น
 
“ให้ตายเถอะ เสียดายชิบหายเลย”ดงอุนเลียปากตัวเองอย่างเสียดาย เขาส่ายหัวให้กับความคิดชั่วๆ แต่พอจะลุกขึ้นก็ถูกมือของกีกวังจับเอาไว้ดงอุนหันไปมองอย่างตกใจ
 
“ขอบใจ”กีกวังพูดออกมาแสนจะเบาแล้วก็หลับไป
 
“ฮะ อะไรนะ เฮ้ นาย”ดงอุนไม่ได้ยินที่กีกวังพูด แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะคะยั้นคะยอ เขามองร่างกายของกีกวังอีกครั้ง
 
“รอให้นายมีสติก่อนนะ แล้วฉันจะจัดให้ชุดใหญ่เลย”ดงอุนยิ้มออกมาบางๆอย่างชอบใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เขาเป็นยังไงบ้างครับหมอ”ดูจุนถามหมออย่างรวดเร็วทันทีที่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
 
“ไข้สูงมาก ถ้าหากมาช้ากว่านี้เขาอาจจะช็อคแล้วก็อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้”
 
กึก
 
คำพูดของหมอเล่นเอาดูจุนถึงกลับหน้าซีดไปเลยทีเดียว
 
“คราวหลังอย่าปล่อยคนไข้ไว้นานนะครับ ถ้าหากไม่สบายให้รีบมาหาหมอ ตอนนี้หมอจะพาคนไข้ไปพักที่ห้องพิเศษ”ดูจุนพยักหน้าเบาๆ สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงที่มีร่างของโยซอบนอนนิ่งด้วยสภาพที่โทรมสุดๆออกมา ดูจุนมองอย่างรู้สึกผิดแล้วก็เดินตามบุรุษพยาบาลไปที่ห้อง
 
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็เรียกได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”บุรุษพยาบาลพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป ดูจุนมองโยซอบแล้วก็เดินไปนั่งข้างๆ ก่อนจะลูบหัวโยซอบเบาๆ
 
“น้าฝากน้องด้วยนะ ดูแลน้องแทนน้าด้วย”
 
ดูจุนนึกถึงคำพูดของแม่โยซอบแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด ตั้งแต่เด็กโยซอบก็เป็นคนขี้โรคบ่อยๆ น่าแปลกที่เมื่อก่อนเขาไม่ได้รู้สึกรำคาญหรือเกลียดโยซอบเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะเหตุการณ์นั้น เหตุการณ์ที่ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจในตัวของโยซอบเป็นอย่างมากมาย
 
“ฉันรักนาย คบกับฉันนะ”
“ไม่ เค้าไม่ได้รักนาย เค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว”
“ใคร”
 
ดูจุนคิดถึงเหตุการณ์อันแสนเจ็บปวดในวันนั้น เขามองหน้าโยซอบคนที่ได้หัวใจคนที่เขารักสุดหัวใจ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายของเขา น้องชายที่เขารักมากที่สุด แล้วมันจะไม่เลวร้ายเลย ถ้าหาก…
 
“เค้ารักรุ่นพี่ คบกับเค้านะ”
“โยซอบ!”
“เควิล!”
เอี๊ยดดดดดดดด
ตู้มมมมมมมมมมมมมม
 
ดูจุนที่กำลังจับมือโยซอบอยู่ก็บีบมือของโยซอบอย่างแรง เหตุการณ์วันนั้นยังคงหลอกหลอนเขามาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะโยซอบมาบอกรักเขา เควิลน้องรักก็คงไม่ด่วนจากโลกใบนี้ไป
 
“เพราะนายคนเดียว ยังโยซอบ”ดูจุนมองโยซอบที่มีแต่แววตาของความเกลียดแค้น เขาออกแรงบีบมือโยซอบอย่างไม่รู้สึกตัว
 
“อื้อ”โยซอบครางออกมาเบาๆนั่นทำให้ดูจุนปล่อยมือออก เขามองมือของโยซอบที่ตอนนี้แดงจนน่ากลัวด้วยฝีมือของเขา
 
“น้องฉันรักนายมากขนาดนั้น แล้วทำไมนายถึงไม่รักเควิล นายก็รู้ว่าฉันเกลียดนายเพราะนายทำให้น้องชายของฉันตาย แล้วทำไมยังหน้าด้านหน้าทนมายุ่งกับฉันอยู่ได้”ดูจุนเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว เวลาที่เขาคิดถึงเควิลที่ไรก็มักจะต้องหลั่งน้ำตาเสมอ แล้วก็เพราะการตายของเควิลนั่นเองที่ทำให้ดูจุนเกลียดและไม่เคยดูแลใส่ใจโยซอบอย่างที่แม่ของโยซอบเคยฝากเอาไว้ ตรงกันข้าม เขากลับทำร้ายจิตใจของโยซอบครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่ใยดี
 
“นายจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ อย่างที่เควิลเจ็บปวด ยังโยซอบ”ดูจุนแสยะยิ้มออกมา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง
 
“อื้อๆ” โยซอบส่ายหน้าไปมาอย่างเจ็บปวดดูจุนได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ
 
“แม่ อย่าไป อย่าจากเค้าไป”
“แม่ ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ ฮือๆๆ”
“อย่าจากเค้าไป กลับมาๆ ฮือๆๆ”
 
โยซอบส่ายหน้าไปมาแล้วเหงื่อก็เริ่มไหล ความฝันอันเจ็บปวดและเลวร้ายกำลังทำร้ายจิตใจของเขา น้ำตาของโยซอบค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ดูจุนจ้องมองด้วยความสงสัย
 
“อย่า ไปด้วย”โยซอบยกมือขึ้นมาเหมือนจะเอื้อมจับอะไรบางอย่างบนอากาศ ดูจุนยกมือขึ้นไปจับมือของโยซอบ แล้วก็ถูกโยซอบดึงเข้าไปกอดอย่างแน่น
 
“อยู่นะ อย่าไป ไม่เอา ไม่ให้ไป”โยซอบละเมอพูดจาไม่รู้เรื่อง เขากอดมือของดูจุนแน่น
 
“เป็นอะไรของนาย”ดูจุนพูดก่อนจะดึงมือออก แต่ก็ไม่เป็นผล เขาพยายามดึงออกอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เขามองหน้าโยซอบเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
 
“ตื่นมาโดนดีแน่ ยังโยซอบ”ดูจุนพูดขู่ๆก่อนจะนั่งนิ่งมองใบหน้าของโยซอบที่ตอนนี้สีหน้าเริ่มดีขึ้นมานิดหน่อย เขากำลังจะยกมือไปเช็ดเหงื่อให้ แต่ก็ต้องหยุดการกระทำลง
 
“ไม่จำเป็น”ดูจุนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาขยับมือเล็กน้อยเผื่อจะหลุดออก แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ ตาของดูจุนเริ่มเบลอเพราะความง่วงกำลังครอบงำ ใบหน้าของโยซอบค่อยๆเลือนรางลงไปทุกที ทุกที หัวของดูจุนก็เริ่มเอนไปเอนมา
 
ฟุบ!
 
แล้วดูจุนก็ฟุบหลับไปในที่สุด มือของเขาก็กับถูกโยซอบจัดกอดไว้อย่างนั้น
 
“รุ่นพี่”โยซอบละเมอออกมากเบาๆอีกครั้ง น้ำตาของเขาก็ยังคงไหลอยู่
 
“ขอโทษฮะ”โยซอบบีบมือของดูจุนแน่น แล้วก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาแล้วๆ”หลังจากที่ฮยอนซึงนั่งรออูยองและจุนฮยองทำสปาเก็ตตี้อยู่นานทั้งสองคนก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับจานสปาเก็ตตี้และกลิ่นหอม
 
“เห็นไหมว่าฉันทำได้ อิอิ ฮยอนซึง อร่อยที่สุดเลย อ่า”อูยองยื่นจานสปาเก็ตตี้ให้กับฮยอนซึง เขายิ้มรับบางๆก่อนจะหันไปมองจุนฮยอง
 
“นั่งกันสิ”
 
“อ่า ใช่ อิอิ จุนฮยองนั่งเร็วจะได้กินกัน”อูยองจับมือจุนฮยองให้นั่งลง
 
“อ๊า จริงสิ ลืมเลยอ่า”จู่ๆอูยองก็พูดออกมาเสียงดังพร้อมกับหน้าตาที่ดูตกใจ
 
“มีอะไรเหรอ”
 
“เราน่าจะมีเครื่องดื่มหน่อยนะ ลืมได้ไงเนี่ย”อูยองเกาหัวในความสะเพร่าของตัวเอง
 
“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อให้นะ”ฮยอนซึงพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วอูยองก็ลุกตาม
 
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง นายรออยู่นี่คุยกับจุนฮยองไปก่อนก็แล้วกันนะ”คำพูดของอูยองแทบจะทำให้ฮยอนซึงแทบจะหงายหลังล้มลง เขาหันไปมองหน้าจุนฮยองที่จ้องเขาอยู่
 
“ไม่เป็นไร ฉันไปซื้อให้ดีกว่า”อูยองเดินเข้ามาแล้วจับไหล่ฮยอนซึงให้นั่งลงอย่างเดิม
 
“รออยู่นี่แหละ แปบเดียว”
 
“น้ำเปล่าก็ได้ ดื่มน้ำเปล่าก็ได้ ไม่ต้องลำบากนายลงไปซื้อหรอก”ฮยอนซึงพยายามหาทุกทางเพื่อจะรั้งอูยองไว้ เขาไม่อยากอยู่ในห้องแบบนี้กับผู้ชายเลวๆแบบจุนฮยอง
 
“ฮยอนซึง นายเปลี่ยนไปนะเนี่ย ไม่รู้แหละ รอนี่นะ”แล้วอูยองก็รีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
 
ปัง!
 
เสียงปิดประตูอย่างดังทำให้ฮยอนซึงสะดุ้งอย่างตกใจ บรรยากาศที่อึดอัดอยู่แล้วก็อึดอัดยิ่งขึ้น
 
“หึ”เสียงของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงต้องหันไปมองใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์
 
“ขี้ขลาด”ฮยอนซึงจ้องตาจุนฮยองอย่างไม่พอใจ เขาเลือกที่จะเงียบ
 
“เป็นใบ้หรือไง”
 
“พูดกับคนชั่วอย่างแก เปลืองน้ำลายเปล่าๆ”ฮยอนซึงพูดเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองจุนฮยอง
 
“งั้นเหรอ ว่าฉันเป็นคนชั่ว แต่คนชั่วอย่างฉันก็เป็นผัวของนาย ชิส แถมยังเป็นคนแรกอีกด้วยสิ”จุนฮยองเหยียดยิ้มอย่างสะใจที่ได้พูดจากระแทกแดกดันฮยอนซึง
 
“คิดเสียว่าให้หมามันกิน ฉันไม่ถือหรอก”
 
ตุบ!
 
จุนฮยองทุบโต๊ะอย่างแรง ฮยอนซึงกำหมัดแน่นเพื่อข่มอาการหวาดกลัวคนตรงหน้าเอาไว้ จุนฮยองลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างๆฮยอนซึง
 
“จุ๊บ”จุนฮยองขโมยหอมแก้มฮยอนซึงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ฮยอนซึงหันไปมองอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก
 
“แก้มเมียเนี่ย ห๊อมหอม ชักมีอารมณ์แล้วสิ”
 
ปัง!
 
ฮยอนซึงลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วจนเกาอี้หงายหลังล้มลงกับพื้นอย่างแรง เขาหันไปมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะเดินถอยหลังออกห่างคนตรงหน้า
 
“บอกอูยองว่าฉันมีธุระ”ฮยอนซึงกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่จุนฮยองกลับวิ่งไปคว้าเอวของเขาเอาไว้
 
“ปล่อยนะ ไอ้บ้า ปล่อยฉัน”ฮยอนซึงพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นจุนฮยองก็ยิ่งกอดแน่นแล้วก็สะใจมากขึ้น จุนฮยองหอมที่ซอกคอของฮยอนซึงเบาๆ
 
“อ่า ตัวนายหอมเป็นบ้าเลย ไปสนุกกันดีกว่านะ เมียจ๋า”
 
พรึ่บ!
 
แล้วจุนฮยองก็อุ้มฮยอนซึงเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ฮยอนซึงทั้งตี ทั้งทุบจุนฮยองก็ไม่ยอมปล่อย
 
ตุบ!
 
“นะ…อุ๊บ อื้อๆๆ”จุนฮยองไม่เปิดโอกาสให้ฮยอนซึงพูดอะไร เขาก็จู่โจมจูบปิดปากของฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว
 
“อื้อๆๆ”ฮยอนซึงพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดและจูบของคนชั่ว แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งเสียแรงเปล่า
 
“ฮ่าๆ หวานจริงๆ”จุนฮยองถอนจูบออกแล้วก็มองหน้าฮยอนซึงด้วยรอยยิ้ม
 
เพี๊ยะ!
 
ฮยอนซึงใช้โอกาสนั้นตบหน้าจุนฮยองอย่างแรง น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ถูกคนตรงหน้าทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า จุนฮยองเลียปากตัวเองเล็กน้อยก่อนจะยกมือสัมผัสใบหน้าที่ถูกตบ แล้วความโกรธก็เข้ามาแทนที่ ฮยอนซึงมองใบหน้าของเขาด้วยความหวาดกลัว น้ำตาก็ไหลลงมาใหยุด จุนฮยองจับไหล่ฮยอนซึงแล้วกดลงอย่างแรง
 
“อ๊า”ฮยอนซึงเม้มปากอย่างเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา
 
“นายกล้ามากนะ”จุนฮยองยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของฮยอนซึง
 
“ถ้าหาก….”จุนฮยองค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ฮยอนซึงจนจมูกของเขาแตะกับปลายจมูกของฮยอนซึง ฮยอนซึงเองก็พยายามดิ้นและเบนหน้าหลบ แต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด
 
“อูยองกลับมาไม่ทัน นายคงต้องเป็นของฉันจริงๆอีกรอบ”ฮยอนซึงเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น จุนฮยองจูบปากของฮยอนซึงอีกครั้ง
 
“สวดมนต์ภาวนาเองแล้วกันนะ”แล้วจุนฮยองก็จู่โจมฮยอนซึงทันที น้ำตาของเขากำลังไหลออกมา ในใจก็ภาวนาให้อูยองกลับเข้ามาเร็วๆก่อนที่เขาจะโดนทำร้ายมากไปกว่านี้
 
 
 
 
 
 
----------------------
06-07-2014
 
ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันเสมอมานะคะ