[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 09

คนใจร้าย

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อๆๆ”ฮยอนซึงยังคงดิ้นไปดิ้นมาเพื่อขัดขืนการกระทำของจุนฮยอง

 

“อย่าพยายามเลย เดี๋ยวจะไม่มีแรงเดินกลับบ้าน”จุนฮยองมองผิวขาวๆของฮยอนซึงอย่างกระหาย ทุกครั้งที่ได้เชยชมเขาจะรู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างมากระตุ้นอารมณ์ของเขา จุนฮยองใช้ลิ้นเลียบริเวณหน้าท้องของฮยอนซึงและลากยาวจนถึงหน้าอกและลำคอ ก่อนจะจบด้วยการจูบปากของฮยอนซึง

 

“ฮึกๆ”ฮยอนซึงพยายามกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ เพราะไม่อยากให้จุนฮยองเห็นว่าตัวเองอ่อนแอไปมากกว่านี้เสื้อผ้าของฮยอนซึงเริ่มถูกถอดออกทีละชิ้น อารมณ์ของจุนฮยองก็เริ่มที่จะควบคุมไม่อยู่

 

“อย่านะ”ฮยอนซึงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าจุนฮยองกำลังจะถอดกางเกงตัวเองออก จุนฮยองไม่ฟังแถมยังกระชากดึงกางเกงออกอย่างไม่ใยดี

 

“แก ไอ้ชั่ว อะ…อุ๊บ”จุนฮยองไม่ยอมให้ฮยอนซึงพูดอะไร เขาจู่โจมฮยอนซึงอย่างหนักขึ้น แล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองออกบ้าง

 

“อื้ม”

 

“อื้อ”ถึงแม้ฮยอนซึงจะพยายามดิ้นแค่ไหนแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นยิ่งเหนื่อย ยิ่งดิ้นยิ่งหมดแรง ยิ่งดิ้นยิ่งถูกใจจุนฮยอง

 

“อ๊า”เสียงครางเบาๆของฮยอนซึงยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของจุนฮยองหนักเข้าไปใหญ่

 

“อย่าทำ อย่านะ”ฮยอนซึงพยายามขัดขืนไม่ให้จุนฮยองพลิกตัวเพื่อจะสำเร็จความใคร่ของตัวเอง แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงและอารมณ์กามในตอนนี้ของจุนฮยองได้ สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมจำนนให้ต่อคนชั่วอย่างจุนฮยอง

 

“อ๊า อ๊า”ฮยอนซึงครางออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้ทำให้จุนฮยองหยุดบรรเลงเพลงรักของตัวเอง จุนฮยองกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งกามอารมณ์

 

“อ่า อ่า”คราวนี้เป็นเสียงครางของจุนฮยองบ้าง เขาแนบตัวลงกับแผ่นหลังของฮยอนซึง

 

“อื้อ อื้อ ฮึก”ฮยอนซึงกำลังหลั่งน้ำตาของความเจ็บปวดออกมาอย่างหนัก ในใจก็นึกถึงทำไมอูยองถึงยังไม่กลับมาเสียที ทำไมถึงต้องปล่อยให้คนชั่ว คนสารเลวคนนี้ทำร้ายเขาแบบนี้

 

“อ่า สุดยอด อ่า อ๊า อ่า~”จุนฮยองกำลังเร่งความเร็วมากขึ้นเนื่องจากอารมณ์กำลังพุ่งถึงขีดสูงสุด

 

“อ๊าๆๆ”เสียงร้องของฮยอนซึงยิ่งทำให้เขารู้สึกเร่าร้อนมากยิ่งขึ้น

 

“อ๊ากกกก เฮ่อๆๆ”จุนฮยองสำเร็จความใคร่ของตัวเองไปเรียบร้อย เขาล้มตัวลงนอนพร้อมกับหายใจหอบๆด้วยความเหนื่อยในการใช้แรง ฮยอนซึงเองก็นอนหายใจหอบๆและสะอื้นอยู่ข้างๆ เขาพยายามจะคลานลงจากเตียงแต่ก็ถูกมือของจุนฮยองกอดเอวเขาเอาไว้

 

“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”

 

“จุ๊บ”จุนฮยองจูบซอกคอขาวๆของฮยอนซึงเบาๆ แล้วก็ใช้มือจัดจุดอ่อนไหวของฮยอนซึง

 

“เฮือก!!!”จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อยที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก ฮยอนซึงพยายามดันตัวเองออกห่างจากจุนฮยอง แต่จุนฮยองกลับกอดฮยอนซึงไว้อย่างแน่น

 

“จะไปไหน ฉันไม่ชอบเลยเวลาทำกิจกรรมเสร็จแล้วไม่ได้นอนกอดคู่ร่วมรักบนเตียงแบบนี้”

 

“มันเรื่องของแก ไม่เกี่ยวกับฉัน ปล่อย”ฮยอนซึงยกมือเช็ดน้ำตาก่อนจะแกะมือของจุนฮยองออก

 

“ถ้าไม่นอนนิ่งๆ มีต่อแน่”จุนฮยองกระซิบข้างๆหูของฮยอนซึง นั่นทำให้ ฮยอนซึงเลิกดิ้นและนิ่งไป จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“ดีมาก จุ๊บ”จุนฮยองจูบที่หน้าผากของฮยอนซึง ก่อนจะออกแรงหันตัว ฮยอนซึงให้มาเผชิญหน้ากับเขา จุนฮยองจับคางของฮยอนซึงให้เงยขึ้น

 

“อย่าร้องไห้เลย ไม่มีประโยชน์หรอก สิ่งที่เสียไปแล้ว ไม่มีทางเอากลับมาได้”ฮยอนซึงปรือตาขึ้นไปสบกับดวงตาของจุนฮยอง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

 

“โกรธฉันเหรอ เกลียดฉัน โมโหฉัน แล้วนายทำอะไรได้ ฮึ”จุนฮยองก้มลงไปจูบปากของฮยอนซึงเบาๆ

 

“โชคร้ายจังที่สวรรค์ไม่เข้าข้างนาย”จุนฮยองเหยียดยิ้มออกมาอย่างสะใจ

 

“ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับบ้านนายไปซะ”จุนฮยองพูดเสียงเรียบแล้วปล่อยมือออกจากอ้อมกอดของฮยอนซึงก่อนจะนอนดีดขาอย่างสบายใจ ฮยอนซึงกำหมัดแน่นก่อนจะลงจากเตียงใส่เสื้อผ้า ทุกการกระทำของฮยอนซึงตกอยู่ในสายตาของจุนฮยองทั้งนั้น เขามองร่างกายของฮยอนซึงอย่างไม่วางสายตา ไม่น่าเชื่อว่าความต้องการในตัวของฮยอนซึงจะมีในตัวของจุนฮยองได้มากขนาดนี้ จุนฮยองต้องเบนหน้าทำเป็นมองไปทางอื่นเพื่อหยุดอารมณ์ของตัวเอง ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จ เขาหันไปมองจุนฮยองอีกครั้ง

 

“มองทำไม จะเอาเงินเหรอ ถ้าอยากได้ก็หยิบได้ตามสบายเลยนะ”จุนฮยองเหล่ตามองฮยอนซึงเล็กน้อย ฮยอนซึงทำอะไรไม่ได้นอกจากข่มอารมณ์แล้วเดินขากระเผลกออกจากห้องไป จุนฮยองมองฮยอนซึงเล็กน้อย

 

“ชิส โดนแค่นั้นถึงกลับขาเดี้ยงเลยงั้นเหรอ”ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้นแต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก จุนฮยองรีบใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้อง  เขามองหามือถือแล้วก็เดินไปหยิบ

 

“เอ๋”จุนฮยองมองมือถือที่มีข้อความเข้าก่อนจะเปิดอ่าน

 

….ขอโทษน๊า พอดีฉันคงไม่ได้กลับเข้าไป ขอโทษด้วยจริงๆ มีเรื่องด่วน….

 

“ไม่กลับมาเหรอ”จุนฮยองรีบยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องหวังเพียงจะตามฮยอนซึงให้ทัน จุนฮยองวิ่งลงมาชั้นล่างก็เห็นว่า ฮยอนซึงกำลังยืนรอรถอยู่ เขาไม่รอช้ารีบวิ่งไปทันที

 

พรึ่บ!!!

 

ฮยอนซึงหันหน้ามามองจุนฮยองอย่างตกใจ เขาพยายามจะแกะมือของจุนฮยองออก

 

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆๆ”

 

“อย่าดิ้นได้ไหม มานี่”จุนฮยองพยายามจะลากฮยอนซึงเพื่อไปที่รถของตัวเอง แต่ฮยอนซึงกลับขัดขืนไม่ยอมไป

 

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้ากาม ปล่อยๆ”

 

“นี่ หยุดแหกปากซักทีได้ไหมฮะ ถ้าไม่หุบปากมีเรื่องแน่”คำขู่ของจุนฮยองได้ผล ฮยอนซึงนิ่งไปทันที

 

“ฉันไปส่ง”

 

“ไม่”

 

“ฉันบอกว่าจะไปส่ง”

 

“ไม่”

 

“ฮยอนซึง”

 

“อย่ามาเรียกชื่อฉัน”ทั้งสองคนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

 

“ถ้านายไม่หยุด…”

 

“จะทำร้ายฉันอย่างนั้นเหรอ หึ อยากทำอะไรก็เชิญเลย ฉันไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่”ฮยอนซึงพูดพร้อมกับสะบัดมือจนหลุดออกจากมือของจุนฮยอง

 

“อยากมากไหม ถ้าอยากมาก เดี๋ยวจัดให้”พูดจบฮยอนซึงก็จัดการถอดเสื้อของตัวเองออก

 

“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”จุนฮยองจับมือของฮยอนซึงที่กำลังจะถอดกางเกงตัวเองไว้

 

“ทำไม ฉันทำไม่ได้งั้นเหรอ ปล่อยมือฉัน”

 

“พอๆได้แล้ว”

 

“เฮอะ”จุนฮยองปล่อยมือจากฮยอนซึง เขาสะดุดตากับสร้อยที่ฮยอนซึงใส่เล็กน้อย

 

“ไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก แล้วก็หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก”

 

“ฉันไปส่ง กลับบ้านเถอะ”จุนฮยองไม่ฟังที่ฮยอนซึงพูดเขาเดินตรงไปแล้วอุ้มฮยอนซึงทันที

 

“นี่ ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไปกลับกับแก ปล่อย”

 

“เงียบเถอะน่า อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนได้ไหม”คำพูดของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงนิ่งไปชั่วขณะนั่นทำให้จุนฮยองลากฮยอนซึงขึ้นรถของเขาทันที

 

“ฉันไม่ไปกับแก ถอยไป”ฮยอนซึงจะออกจากรถให้ได้ แต่จุนฮยองกลับปิดประตูใส่หน้าแล้วก็เดินขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

 

“เผด็จการ เลวครบสูตรจริงๆ”

 

“จะถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน”จุนฮยองแสยะยิ้มออกมาก่อนจะขับรถออกไป

 

“บ้านายอยู่ไหน”

 

“เรื่องอะไรจะต้องบอก ฉันไม่ยอมบอกแกหรอก”ฮยอนซึงพูดโดยหันมองแต่นอกหน้าต่างรถ

 

“ก็ได้ งั้นคืนนี้นายกับฉันไปนอนโรงแรมก็แล้วกันนะ”จุนฮยองยิ้มออกมาเมื่อได้แกล้งฮยอนซึง

 

“ขับตรงไปเรื่อยๆนั่นแหละ”ฮยอนซึงจำใจต้องพูดออกไปอย่างช่วยไม่ได้

 

เอี๊ยดดดดด

 

ปัง!!!

 

เพียงแค่รถจอดฮยอนซึงก็เปิดประตูแล้วก็วิ่งลงรถพร้อมกับไขกุญแจบ้านอย่างรวดเร็วแล้วก็เข้าบ้านพร้อมล็อคประตูอย่างแน่นหนา จุนฮยองที่นั่งมองอยู่ในรถได้แต่ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

 

“ตลกจัง”จุนฮยองยิ้มออกมาก่อนจะลงจากรถแล้วมองดูบ้านของฮยอนซึงอย่างละเอียด

 

“ล็อคดีๆนะ ล็อคไม่ดีนายเสร็จฉันแน่”จุนฮยองแกล้งตะโกนเสียงดังเพื่อให้ฮยอนซึงได้ยิน

 

“ลองสิ ฉันได้ฆ่าแกจริงๆแน่”ฮยอนซึงที่ยืนมองจุนฮยองอยู่ที่หน้าต่างพูดขึ้น แล้วสักพักจุนฮยองก็ขับรถออกไป นั่นทำให้ ฮยอนซึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเป็นอย่างมาก

 

“ชาตินี้ทั้งชาติ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคนใจชั่วใจดำอำมหิตอย่างแกแน่”ฮยอนซึงเลิกมองแล้วก็เดินมานั่งที่โซฟา เขามองรอบบ้านเล็กน้อยก็เห็นว่าเงียบผิดปกติ

 

“จริงสิ วันนี้กีกวังไม่ได้รอเราอย่างทุกวัน ไปไหนนะ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ อ่า”กีกวังที่นอนหลับอย่างสบายในตอนแรกก็เริ่มขยับตัวเล็กน้อย เขาค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วก็นั่งขยี้ตาอย่างมึนๆ เขามองไปรอบๆห้องก็เห็นแต่ความมืด

 

“โห ยังค่ำอยู่เลยเหรอเนี่ย”กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อย แต่แล้วมือของเขาก็ไปจับโดนร่างของใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ

 

“อ่า พี่มานอนกับผมอีกแล้วเหรอ เฮ้อ”กีกวังนึกว่าเป็นฮยอนซึง แถมยังนึกว่าที่นี่คือบ้านของตัวเอง เขาค่อยๆล้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วก็กอดดงอุนที่นึกว่าเป็นฮยอนซึงแน่น

 

“พี่ฮยอนซึง ฝันดีนะครับ”กีกวังจูบที่หน้าผากดงอุนเบาๆก่อนจะหลับไปอีกครั้ง

 

จิ๊บๆๆ

 

เสียงนกร้องในยามเช้า แสงของพระอาทิตย์ก็เริ่มสาดส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มสองคนกำลังนอนกอดกันอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตา กีกวังขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาแล้วพบกับใบหน้าของดงอุนที่กำลังนอนหลับอยู่

 

“เอ๋”กีกวังหลับตาลงอีกครั้งแล้วก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ แต่ก็ยังคงเห็นเป็นใบหน้าของดงอุนอยู่ดี

 

“พี่ฮยอนซึง”กีกวังทำหน้างงเต็มที่ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

 

ไม่จริงอ่า ต้องเป็นพี่ฮยอนซึงสิ แล้วทำไมถึงเป็นหมอนี่ล่ะ ทำไม ทำไม  นะโมๆพุทโธๆ สาธุ เพี้ยง!!

 

กีกวังค่อยๆลืมตาข้างซ้ายขึ้นมามอง แล้วใบหน้าของดงอุนก็ฉายให้เห็นอีกครั้ง คราวนี้กีกวังเบิกตากว้างทั้งสองข้าง

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกก”ก่อนจะแหกปากร้องลั่น แล้วจับมือของดงอุนที่กอดเขาอยู่ออกพร้อมกับกระโดดลงจากเตียง

 

“อ๊ากกกกกกก”เสียงร้องของกีกวังทำให้ดงอุนที่นอนอยู่บนเตียงยกหมอนขึ้นมาอุดหู กีกวังเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งแหกปากเข้าไปใหญ่

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”กีกวังร้องดังกว่าเดิมเมื่อก้มมองดูเสื้อผ้าที่ไม่คุ้นตา

 

“โอ๊ยยยยย หมาที่ไหนมันร้องวะเนี่ย”

 

“อุ๊บ!!!”กีกวังได้แต่ยืนหุบปากชี้หน้าของดงอุน

 

“ฉันไม่ใช่หมานะ”

 

“เฮ้ย!!!”ดงอุนสะดุ้งขึ้นจากเตียงอย่างตกใจที่ได้ยินเสียงของกีกวัง เขาหันมองหาต้นเสียงทั่วห้อง

 

“ทางนี้”

 

“เฮ้ยยยย!!!!”ดงอุนลุกขึ้นจากที่นอนแล้วก็ชี้มาที่กีกวังที่ยืนมองอยู่

 

“นี่ นายซนดงอุน!!!”

 

“นาย นาย”ดงอุนพยายามเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆแล้วภาพของเมื่อคืนก็ชัดเจนขึ้นในสมองของเขา

 

“หยุดนะ อย่าเพิ่งพูดอะไร ตอบคำถามฉัน”ดงอุนนั่งลงแล้วก็หยักหน้า

 

“ที่นี่ที่ไหน”

 

“บ้านฉัน”กีกวังเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยิน

 

“ฉันมาอยู่ที่บ้านนายได้อย่างไร”

 

“เมื่อคืนนายเมามาก แล้วบังเอิญมาเจอฉัน คือนาย….”ดงอุนมองหน้ากีกวังอย่างลำบากใจ

 

“พูดมาให้หมดและห้ามโกหกด้วย”ดงอุนยิ้มแล้วก็ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง

 

“นายบอกว่าอยากจะจูบฉัน ฉันอายเพราะคนเริ่มมองก็เลยอุ้มนายมาที่รถ”

 

“แล้ว…”กีกวังพยายามอย่างมากในการข่มใจที่จะไม่โวยวายอะไรออกมา

 

“แล้วฉันก็ถามนายว่า บ้านนายอยู่ไหน แต่นายไม่ตอบ”

 

“ทำไมฉันถึงไม่ตอบ”ดงอุนกระพริบตาปริบๆพร้อมกับกลืนน้ำลาย

 

“จะให้ฉันพูดจริงๆเหรอ”กีกวังยืนกอดอกแล้วพยักหน้า ดงอุนยิ้มแห้งๆก่อนจะเล่าเหตุการณ์อย่างละเอียดให้กีกวังฟัง

 

“ไม่นะ!!!”กีกวังพอได้ฟังก็ถึงกลับส่ายหัวไปมาอย่างรับไม่ได้

 

“ทุกเรื่องมันคือเรื่องจริง”

 

“เฮือก!!!”กีกวังยกมือขึ้นไปแตะริมฝีปากของตัวเองอย่างตกใจ

 

“งั้น ปากฉัน ปากนายก็ ก็ ตะแตะกันอ่าดิ”ดงอุนพยายามกลั้นขำเป็นอย่างมากกับท่าทางและหน้าตาของกีกวังที่ดูจะตกใจ จะว่าน่าสงสารก็น่าสงสาร แต่มันน่าขำมากกว่า

 

“อ่าฮะ เฮ้ นายจะซีเรียสทำไม มันไม่ใช่จูบแรกของนายหรอก อิอิ”รอยยิ้มของดงอุนจางลงและเสียงหัวเราะก็เบาลงเมื่อเห็นสีหน้าซีดๆของกีกวังที่มองมาที่เขา

 

“นายคงไม่ได้”

 

“ฮือๆๆๆๆ แง๊ๆๆๆ เอาคืนมานะ เอาคืนมา ฮือๆๆ”กีกวังนั่งลงกับพื้นแล้วดิ้นไปมางอแงเหมือนเด็ก ดงอุนได้แต่มองอย่างทำอะไรไม่ถูก

 

“ฮือๆๆ เอาจูบแรกของฉันคืนมา ฮือออออ”กีกวังยกมือสองข้างมาขยี้ตาตัวเอง ดงอุนต้องรีบลงมาจากเตียงแล้วมาปลอบกีกวังอย่างรวดเร็ว

 

“นี่ อย่าร้องไห้สิ อย่าร้องไห้”

 

“ฮือๆๆ ทำไมนายไม่หลบหรือเตะฉันไปไกลๆตัวนาย ฮือออออ”กีกวังร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม ดงอุนยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเอง

 

“รอแปบนะ รอก่อนนะ”แล้วดงอุนก็รีบวิ่งออกจากห้องไป สักพักเขาก็วิ่งกลับมาพร้อมกับถุงขนมหลากสี

 

“กินนี่ก่อนนะ โอ๋ๆ อย่าร้องนะ โอ๋ๆ”ดงอุนเอาหัวกีกวังมาซบกับหน้าอกของตัวเองอย่างเนียนพร้อมกับลูบหัว กีกวังเหล่มองดงอุนเล็กน้อย ก่อนจะผลักดงอุนจนล้มลงกับพื้น

 

“เนียนเกินไปและ ฮึ่ย!! นี่มันวันซวยอะไรวะเนี่ย”

 

“ไม่ร้องไห้แล้วเหรอ”ดงอุนมองกีกวังอย่างงงๆ

 

อะไรกันวะ เมื่อกี้ร้องไห้แทบตาย มาตอนนี้ อ่าว นั่น นั่น

 

ดงอุนอ้าปากมองกีกวังที่หยิบขนมขึ้นมากินหน้าตาเฉย

 

นายคือนายคนที่ฉันคุยด้วยที่มหาวิทยาลัยจริงๆเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ

 

“เฮ้อ เฮ้ย!!”กีกวังสะดุ้งอย่างตกใจ เขามองหน้าดงอุนเล็กน้อย ดงอุนเริ่มทำตัวไม่ถูกเนื่องจากเริ่มกลัวกีกวังขึ้นมานิดหน่อย

 

“กี่โมงแล้วเนี่ย”ดงอุนรีบก้มมองดูนาฬิกาทันที

 

“จะสิบโมงแล้ว”

 

“ตายห่า!!!”ดงอุนเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำอุทานของกีกวัง

 

“อยู่ไม่ได้แล้ว”พูดเสร็จกีกวังก็วิ่งออกจากห้องของดงอุนไปอย่างรวดเร็ว

 

“อะไรของเขาว๊ะ โด่”ดงอุนส่าหน้าเล็กน้อย

 

ตุบ!!!

 

แต่เขาก็ต้องสะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อจู่ๆกีกวังก็วิ่งกลับเข้ามาในห้อง

 

“เงินๆๆ อ้อ”แล้วกีกวังก็วิ่งมาหยิบกระเป๋าเงินตัวเองก่อนจะวิ่งออกไปอีกครั้ง

 

“ไรว๊า เฮ้ แล้วชื่อ เฮ้ย!! ลืมถามอีกแล้ว อะไรว๊า”ดงอุนส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจก่อนจะหยิบขนมขึ้นมากินอย่างมึนๆงงๆกับพฤติกรรมและอาการแปลกๆที่เขาเพิ่งเคยเห็นจากคนที่ให้คำปรึกษาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

รุ่นพี่ อยู่เฝ้าเค้าจริงๆเหรอ ใช่รุ่นพี่แน่เหรอ พาเค้ามาหาหมอใช่ไหม รุ่นพี่พาเค้ามาใช่ไหม

 

โยซอบลูบหัวดูจุนที่กำลังฟุบหลับอยู่ข้างๆเขาก่อนจะยิ้มออกมา มันทำให้เขามีความสุขเป็นอย่างมากที่ตื่นมาแล้วได้พบกับคนที่เขาอยากจะเจอมากที่สุด

 

“อื้อ”เสียงของดูจุนทำให้โยซอบที่ตื่นก่อนต้องแกล้งทำเป็นหลับตา ดูจุนตื่นขึ้นมาก็มองใบหน้าของโยซอบเล็กน้อย ก่อนจะมองมือที่โยซอบยังคงจับไว้อยู่ แล้วก็ค่อยๆแกะออก

 

“นอนอยู่ได้ ไม่เมื่อยหรือไงกัน”ดูจุนบ่นออกมาเบาๆ

 

ก๊อกๆ

 

“ขอโทษนะคะ”ดูจุนหันไปมองพยาบาลที่เข็นรถอาหารเข้ามา

 

“เอาอาหารเช้ามาให้ค่ะ ต้องให้คนไข้กินให้ได้นะคะจะได้กินยา”พยาบาลยิ้มพร้อมกับวางถ้วยข้าวต้มไว้บนโต๊ะ ดูจุนพยักหน้าเบาๆแล้วพยาบาลก็เดินออกไป

 

“ไม่ตื่นแบบนี้จะกินได้ยังไง”เสียงบ่นของดูจุนทำให้โยซอบค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ หวังเพียงจะได้รับการปฏิบัติดีๆจากคนที่เขารัก อยากจะกินข้าวที่เขาป้อนสักครั้ง ซักคำก็ยังดี

 

“อื้อ”โยซอบลืมตาขึ้นแล้วก็มองไปรอบๆห้อง

 

“รุ่นพี่”

 

“ตื่นแล้วใช่ไหม”

 

“ฮะ ทำไมรุ่นพี่ถึงมาอยู่ที่นี่”

 

“ฉันกลับล่ะ”ดูจุนไม่ตอบแต่ทำท่าจะลุกขึ้น โยซอบเห็นอย่างนั้นก็รีบคว้าแขนของเขาเอาไว้

 

“อยู่ก่อนสิฮะ”

 

“โง่หรือไง ฉันไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องอยู่กับคนไร้ค่าอย่างนาย”

 

กึก

 

คำพูดของดูจุนเล่นเอาโยซอบถึงกลับอึ้ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ตกใจอะไรมากนัก เพราะเขาเจอแบบนี้จนชินแล้ว

 

“เค้าหิวข้าว”โยซอบปั้นหน้ายิ้มให้กับดูจุน

 

“อยากกินก็หยิบเอง ไม่เกี่ยวกับฉัน ปล่อยมือด้วย”ดูจุนมองมือที่โยซอบจับอยู่เล็กน้อย

 

“เค้าหยิบไม่ถึง รุ่นพี่หยิบให้หน่อยสิฮะ”

 

“โยซอบ นายไม่ได้พิการนะ”ดูจุนจ้องตาโยซอบนิ่ง สายตาแบบนั้นที่โยซอบไม่ชอบเอาซะเลย

 

“ปล่อยมือฉัน”

 

“รุ่นพี่”

 

“ฉันบอกว่าให้ปล่อย”โยซอบส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ

 

“อย่าพูดไม่รู้เรื่องได้ไหมโยซอบ ทำไมชอบเป็นตัวน่ารำคาญอยู่เรื่อยเลย”

 

“ก็เค้าอยากอยู่ใกล้ๆรุ่นพี่นี่ฮะ”

 

“ชิส แล้วเคยถามฉันไหมว่าอยากอยู่ใกล้นายหรือเปล่า จะบอกอะไรให้นะ ถ้าหากเป็นไปได้ ฉันไม่อยากให้นายอยู่บนโลกใบเดียวกับฉันด้วยซ้ำไป”มือของโยซอบที่จับดูจุนไว้เริ่มสั่น โยซอบมองมือนั้นอย่างเจ็บปวดก่อนจะค่อยๆปล่อยมืออย่างช้าๆ

 

“รุ่นพี่ใจร้ายจังเลยนะฮะ”

 

“ฉันเตือนนายแล้วนะ เลิกยุ่งกับฉันซะถ้าไม่อยากเจ็บปวด”โยซอบเงยหน้าขึ้นไปมองดูจุนทั้งน้ำตา น้ำตาที่ไหลเท่าไหร่คนตรงหน้าก็ไม่เคยที่จะรู้สึกอะไรเลยสักนิด

 

“อยากให้ฉันเลิกใจร้ายมากงั้นเหรอ อยากให้ฉันกลับไปเป็นดูจุนคนเดิมอย่างงั้นเหรอ”ดูจุนแสยะยิ้มออกมา

 

“ถ้านายเอาน้องชายฉันกลับมาได้ ฉันก็จะกลับไปเป็นดูจุนคนเดิมของนาย”โยซอบอึ้งจนแทบจะหายใจไม่ออกกับสิ่งที่ได้ยิน เขามองดูจุนอย่างเจ็บปวด

 

“เป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็จงอย่าหวังเลย ยังโยซอบ!!!”แล้วดูจุนก็เดินจากไปทิ้งให้โยซอบนั่งร้องไห้อย่างโดดเดี่ยว

 

“ฮือๆๆๆ”โยซอบยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าตัวเองแล้วก็ร้องไห้ออกมา

 

เควิล เควิล เควิล เมื่อไหร่รุ่นพี่จะเลิกโทษเค้าซักที ทำไมต้องโทษเค้าด้วย ฮือๆๆ

 

โยซอบร้องไห้อย่างเจ็บปวด ณ ตอนนี้เขาต้องการเพียงใครสักคนมานั่งอยู่เป็นเพื่อน เพียงแค่ใครสักคนที่มานั่งอยู่เงียบๆโดยไม่พูดอะไร แค่ใครสักคนที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ร้องไห้และเจ็บปวดอยู่เพียงลำพัง โยซอบเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่วางอยู่ แล้วกดโทรหาคนที่มักจะทำให้เขายิ้มได้เสมอ

 

“ฮึกๆ กีกวัง ฮึก”

 

(โยซอบ นายร้องไห้เหรอ เฮ้ ไอ้หมาบ้า หลบไปไกลๆฉันเลยนะ โยซอบ ตอนนี้นายอยู่ไหนเนี่ย โอ๊ย ไอ้หมาบ้า โยซอบ)

 

“กีกวัง เค้า ฮึก เค้า ฮือๆๆๆ”โยซอบพูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้ นั่นยิ่งทำให้กีกวังถึงกลับคิดมาก

 

(โยซอบ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ)

 

ติ๊ด

 

โยซอบนั่งก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทุกคนพูดและแววตาของดูจุนที่มีต่อเขา มันช่างโหดร้ายกับจิตใจของเขาเหลือเกิน ตลอดสองปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เควิลได้จากไป เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับเรื่องของแม่และดูจุน ทั้งๆที่บอกจะดูแล แต่ทำไมถึงได้ทิ้งขว้างไม่สนใจ ทำไม ทำไม

 

สวรรค์ ผมผิดนักใช่ไหมที่ไม่ได้รักเควิล ผมทำให้เควิลเสียใจและทุกข์ใจ นี่คือผมกรรมที่ผมทำไว้กับเควิลใช่ไหม ฮือๆๆ

 

ปัง!!!

 

“โยซอบ!!”กีกวังตรงดิ่งเข้ามาหาโยซอบแล้วก็กอดเพื่อนตัวเองทันที

 

“ฮือๆๆ กีกวัง ฮืออออ”

 

“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ อย่าร้องๆ”

 

“ฮือๆๆๆ เค้าเจ็บ ฮือๆๆ”กีกวังกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่ทำให้เพื่อนรักต้องร้องไห้

 

“ฉันจะฆ่ามัน ไอ้ใจดำนั่น”

 

“ฮือๆๆ”โยซอบไม่ได้พูดอะไร เอาแต่ร้องไห้ออกมา แล้วก็เป็นกีกวังที่คอยกอดปลอบและซับน้ำตาให้กับโยซอบเสมอ

 

ยุนดูจุน ฉันเจอนายเมื่อไหร่ เจ็บตัวแน่!!!

 

 

 

 

 

 

 

----------------

07-07-2014

 

ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ