[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) เวรกรรม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 07
เวรกรรม
“ว้าว ห้องนายสะอาดเหมือนที่คิดไว้เลย ไม่เปลี่ยนไปเลยนะพ่อมังกร”อูยองพูดขึ้นเมื่อได้เห็นห้องอันเป็นระเบียบเรียบร้อยของจุนฮยอง เขามองรอบๆห้องด้วยรอยยิ้มที่ดูตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษ
“มีห้องนอนห้องเดียวเหรอ”
“อื้ม ก็ฉันอยู่คนเดียวจะมีทำไมหลายห้องล่ะ”
“ว๊า แย่จัง แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะนอนด้วยกันก็ได้เพื่อนกันนี่นา”จุนฮยองตาโตทันทีที่ได้ยินสิ่งที่อูยองพูด
“ไม่เป็นไรหรอก นายนอนในห้องเถอะ เดี๋ยวฉันนอนที่โซฟานี่ดีกว่า”
“ทำไมอ๊ะ หรือว่านายรังเกียจฉัน”
“ไม่ใช่ๆ นอนสองคนบนเตียงมันจะไม่สบายนะ”อูยองขมวดคิ้วเข้ามากันก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนของจุนฮยอง
“เตียงก็กว้างนี่นา นอนด้วยกันเถอะ ฉันไม่กล้านอนคนเดียวอ่า นะนะนะนะ จุนฮยองน๊า”อูยองออกอาการออดอ้อนจุนฮยองอีกครั้ง แล้วท่าทางแบบนั้นใครมันจะปฏิเสธได้ลงคอ
“ก็ได้ๆ แต่ห้ามนอนดิ้นนะ”
“อิอิ ฉันเคยนอนดิ้นที่ไหนกันเล่า ไว้ใจได้เลยว่านายจะหลับสบายทั้งคืน” อูยองยักคิ้วให้อย่างน่ารักเล่นเอาจุนฮยองถึงกลับหน้าร้อนด้วยความอาย
“เอ่อ นายรออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันไปซื้ออะไรมาให้กิน”
“อ๊า ไม่เอาๆ ฉันไปด้วย”จุนฮยองมองหน้าของอูยองเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“อิอิ น่ารักจริงๆเลยเพื่อนใครเนี่ย”อูยองควงแขนจุนฮยองก่อนจะพากันเดินออกจากห้องไปยังห้างสรรพสินค้า
“สปาเก็ตตี้ นะ”อูยองหันไปมองจุนฮยองเล็กน้อย
“นายจะทำงั้นเหรอ”
“เราสองคนไง”
“ครั้งล่าสุดเมื่อสองปีที่แล้วนายทำห้องครัวตัวเองไหม้นะ”อูยองย่นหน้าใส่จุนฮยองเล็กน้อย
“นั่นมันเมื่อสองปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้วล่ะ เพราะว่ามีคนสอนฉันมาเป็นอย่างดี”
“ใครเหรอ”
“ความลับ บอกไม่ได้ถึงเวลาก็จะรู้เองแหละ ซื้อของต่อกัน”อูยองขึ้นไปยืนบนรถเข็นแล้วให้จุนฮยองเข็นไป เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ไม่ต้องเดิน
“อ๊า เอาอันนี้ด้วย อันนั้นด้วยนะ”อูยองชี้ไปที่ของที่ตัวเองต้องการแล้วให้จุนฮยองหยิบ
“นี่ ไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”อูยองกระโดดลงจากรถแล้วก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว จุนฮยองได้แต่ส่ายหัวไปมา
“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย”อูยองยิ้มออกมาเมื่อได้ถ่ายเทน้ำออกจากร่างกาย เขาเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือ
แอ๊ดดดดดดดดดด
สักพักก็มีคนเดินออกมาจากห้องน้ำ อูยองมองหน้าของชายหนุ่มคนนั้นเล็กน้อย ก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อพอนึกขึ้นได้ว่าคนที่เดินออกมาคือใคร
“จางฮยอนซึง”ฮยอนซึงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็หันไปมองอูยองอย่างงงๆก่อนรอยยิ้มจะเผยออกมาให้เห็นเมื่อจำอูยองได้
“จางอูยอง นั่นนายเหรอ”
“อึ๋ย นายจริงๆด้วยอ่า ฮ่าๆดีใจจังเลย”อูยองวิ่งเข้าไปกอดฮยอนซึงด้วยความดีใจ ฮยอนซึงเพียงแต่ยิ้มบางๆเท่านั้น
“ว้าวไม่เจอกันตั้งนานนายไม่ค่อยเปลี่ยนเลยนะ แต่ทำไมดูหน้าซีดๆล่ะ” อูยองจับใบหน้าของฮยอนซึงหันไปมา
“อ่อ ไม่ค่อยสบายน่ะ นายมาทำอะไรเหรอ”
“มาซื้อของไปทำกับข้าว เฮ้ นายทำกับข้าวอร่อยนี่นา ไปกินด้วยกันไหม”
“อย่าเลย”
“เถอะนะ ไปฉลองที่เราได้พบกัน นะนะนะฮยอนซึงน๊า ฉันจะทำสปาเก็ตตี้ด้วย นายชอบกินไม่ใช่เหรอ นะนะนะ”อูยองจับมือฮยอนซึงแล้วก็อ้อนอย่างที่อ้อนจุนฮยอง
“แต่ว่า…”
“อย่าแต่สิ นานๆทีเราจะได้เจอกัน นะ มีเพื่อนฉันอีกคนด้วยกินกันสองคนมันไม่สนุกหรอกไปกันหลายๆคนสนุกกว่า”อูยองทำแก้มป่องเพื่อขอความเห็นใจของฮยอนซึง
“ก็ได้ๆ”
“อ๊า เย้ๆฮยอนซึงน่ารักที่สุดเลย ห้ามกลับคำพูดนะ”อูยองพูดพร้อมกับจูบลงที่ฝ่ามือของตัวเองเบาๆ ฮยอนซึงเห็นอย่างนั้นก็ทำตามแล้วทั้งสองคนก็จับมือกัน
“คนจริงใจไม่มีวันผิดคำพูด”สองเสียงประสานกันดังลั่นห้องน้ำ อูยองยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของฮยอนซึง
“นายยังจำได้ด้วยเหรอฮยอนซึง”
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ทีนายยังจำได้เลย”
“นั่นสินะ เฮ้อ ไปกันเถอะป่านนี้เพื่อนของฉันคงจะหน้าบูดเป็นตูดหมาแล้ว”อูยองจับมือฮยอนซึงก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังบุคคลที่ไม่คาดคิดของฮยอนซึง
“จุนฮยอง”อูยองปล่อยมือจากฮยอนซึงแล้ววิ่งไปหาจุนฮยองที่นั่งรออยู่ ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเดินไปหาเพื่อนของอูยอง แต่เท้าก็ต้องหยุดชะงักกับคนที่อูยองเกาะแขนอยู่
“วันนี้มีเพื่อนฉันไปกินข้าวด้วยนะ โน่นๆ”อูยองชี้มือมาที่ฮยอนซึง จุนฮยองยิ้มแล้วก็หันมามอง แต่พอเจอหน้ารอยยิ้มนั้นก็ได้หุบลงไปแล้วก็มีสีหน้าไม่ต่างอะไรกับฮยอนซึงเลย อูยองเดินมาจูงมือฮยอนซึงให้เข้าไปใกล้จุนฮยอง
“จุนฮยองนี่ฮยอนซึงเพื่อนของฉัน ฮยอนซึงส่วนนี่จุนฮยองเพื่อนของฉันเช่นกัน”ทั้งสองคนเหมือนไม่ได้ยินเสียงของอูยองเลยแม้แต่น้อย อูยองมองหน้าฮยอนซึงกับจุนฮยองสลับกันไปมาก่อนจะยิ้มนิดๆ
“แหมๆ ฉันรู้ว่าฮยอนซึงอ่าสวยยังกับผู้หญิง ไม่ต้องมองซะตาค้างขนาดนั้นก็ได้”อูยองตบแขนจุนฮยองจนเขาสะดุ้ง
“อิอิ สวยใช่ม๊า ฮ่าๆๆ”อูยองหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“อูยอง คือฉัน…”
“ไปบ้านจุนฮยองกันเต๊อะ”อูยองพูดตัดหน้าฮยอนซึงก่อนจะเดินไปควงแขนฮยอนซึงที่ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงเดิน
“ไปสิฮยอนซึง ไม่ต้องกลัวหรอกนะ บ้านของจุนฮยองน่ะสะอาดที่สุดเลยแหละ ปะ”อูยองออกแรงดึงฮยอนซึงแต่เขาก็ไม่สามารถขยับขาเดินได้
“ทำไม นี่ เดี๋ยวก็ให้จุนฮยองอุ้มซะเลยนี่”ฮยอนซึงหันไปมองหน้าอูยองเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินตามไปแต่โดยดี เขาหันไปสบกับดวงตาของจุนฮยอง เขาแสยะยิ้มเล็กน้อยนั่นทำให้ฮยอนซึงถึงกลับตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เขาปฏิเสธไม่ได้ว่า กลัวจุนฮยองมากขนาดไหน
ทำไมจะต้องมาเจอะเจอกับแกด้วย ไอ้คนสารเลว!!
แอ๊ดดดด
ตุบ!
ดูจุนเปิดประตูห้องออกเพื่อจะออกไปข้างนอก แต่เพียงแค่เปิดประตูร่างของใครบางคนก็ล้มลงกับพื้นทันที ดูจุนก้มมองโยซอบที่นอนอยู่ที่พื้นอย่างตกใจนิดหน่อย
“ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก” ดูจุนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย ก่อนจะนั่งยองๆลงจับตัวของโยซอบดู
“ตัวร้อนนี่ ชิส เรื่องของนาย ฉันไม่สน” ดูจุนลากโยซอบที่นอนขวางประตูไปไว้ข้างๆก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
“จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ นายทำตัวของนายเอง ยังโยซอบ” แล้วดูจุนก็เดินจากไปโดยไม่สนใจเหลียวหลังมามองคนที่นอนน้ำตาไหลอยู่เลยสักนิด
“เฮ้ ดูจุน” ดงอุนโบกมือเรียกดูจุนที่เดินเข้ามาภายในผับที่คนยังคงเยอะเหมือนเดิม
“แล้วไอ้จุนอ่า”
“โอย อย่าไปสนใจมันเลย ป่านนี้คงนั่งมองเจ้าอูยองจนตาเยิ้มแล้วมั้ง”
“อูยอง จางอูยองอ่านะ”
“เออ เพิ่งกลับมาถึงเกาหลี เฮ้ย! อย่าพูดเรื่องคนอื่นเลย อ่า” ดงอุนยื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆสีแดงให้กับดูจุน
“อะไรของมึงวะ”
“ขอบขวัญไง” ดงอุนยิ้มออกมาเล็กน้อย
“กูเพื่อนมึงนะเว๊ย จะลืมวันเกิดมึงได้ไง” ดูจุนส่ายหัวเบาๆเขามองหน้าดงอุนอย่างซึ้งใจนิดๆ
“เฮ้ย! แล้วหน้าไปโดนอะไรมาอ่า” ดูจุนจับหน้าดงอุนหันไปมา
“ตีนใครเหรอ”
“เชี่ย ตีนอะไรของมึง” ดงอุนลูบหน้าตาเองเบาๆ
“มือเว๊ยมือ”
“มึงโดนตบ”
“เออ”
“แล้วเป็นไง มึงซัดหมอนั่นจนเลือดกระอักเลยหรือเปล่า” ดงอุนส่ายหน้า เล่นเอาดูจุนถึงกลับอึ้งไปเลย
“เป็นไปได้ไงวะ มึงโดนตบแต่ไม่ทำอะไรเลย”
“ไม่กล้า กลัวเขาเจ็บ” ดูจุนยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“ใครทำ”
“ผู้ชายคืนนั้นน่ะ กูไปขอโทษเขามา” ดูจุนนิ่งไปเล็กน้อย ภาพของฮยอนซึงที่ร้องไห้วันนั้นเขายังจำมันได้อยู่เลย
“งั้นเหรอ แล้วเขาว่าไง”
“ไปตายซะ หายไปจากโลกนี้ ต่างคนต่างอยู่” ดงอุนพูดขึ้นก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“ต่อให้กูกราบตีนเขาล้านครั้งก็ไม่มีวันหรือต่อให้กูตายไปจริงๆก็ไม่ให้อภัย ใจแข็งชิบ” ดูจุนพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่ยังไงกูก็ไม่ยอมหรอก เป็นตายร้ายดียังไงก็ต้องทำให้เขายกโทษและให้อภัยกับกูให้ได้” ดงอุนพูดอย่างมั่นใจ ดูจุนได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“ต่อไปมึงคงโดนตีนแล้วล่ะ”
“เรื่องของกู โดนมากกว่านี้ก็ยอม” ดูจุนหัวเราะออกมาเบาๆ
“มึงหัวเราะบ้าอะไรวะ ตลกหรือไง”
“เปล่า ท่าทางของมึงทำให้กูนึกถึง….” ดูจุนกระพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อตัวเอง
“นึกถึงใคร”
“เอ่อ เปล่าไม่มีอะไร ไร้สาระว่ะ”
“เอ๊า มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ พูดจาอะไรไม่รู้เรื่อง” ดงอุนส่ายหน้าให้กับความแปลกของเพื่อน
“เฮ้ย! กูขอบใจเรื่องของขวัญ กลับก่อนนะ”
“อ่าว ไปไหนวะเพิ่งมาเองแล้วก็ยังไม่ได้แดกซักอึก”
“ไม่ล่ะ ท้องไส้ช่วงนี้ไม่ค่อยดี แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ บายๆ” ดูจุนเดินออกมาเล่นเอาดงอุนเกาหัวอย่างมึนงง
“อะไรของมันวะ เฮ้อ”
ดูจุนรบเดินไปที่รถของตัวเองอย่างรวดเร็ว
ปัง!
“บ้าจริง เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย”
บรืนนนนนนน
กึก
ดูจุนกำถุงยาที่แวะซื้อมาแน่นเมื่อยังคงเห็นโยซอบนอนอยู่ที่เดิม เขาเดินเข้าไปหาโยซอบอย่างช้าๆแล้วก็นั่งลง
“บ้าชิบ” ดูจุนอุทานออกมาหลังจากที่แตะมือที่หน้าผากของโยซอบ ตอนนี้ตัวของเขาร้อนขึ้นกว่าเดิม ดูจุนอุ้มโยซอบเข้าไปนอนในห้องนอนของเขา
“โยซอบๆ”
“อื้อ” ดูจุนถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแล้วแล้วนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ เขาปลดกระดุมเสื้อของโยซอบแล้วก็ถอดออกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนของโยซอบ ดูจุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเช็ดตามลำตัวให้
“นี่หรือคนที่มีการศึกษา ชิส” ดูจุนวางผ้าไว้ที่หน้าผากของโยซอบก่อนจะห่มผ้าให้
“นายมันโง่ ยังโยซอบ รักคนที่ไม่มีใจให้ นั่นแหละคือสิ่งที่โง่ที่สุด” ดูจุนส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะเดินไปนั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น
ตุบ!
ดูจุนสะดุ้งอย่างตกใจที่ได้ยินเหมือนเสียงอะไรหล่นลงพื้น พอนึกขึ้นได้ก็วิ่งเข้าไปในห้องนอนทันที
“โยซอบ!” ดูจุนรีบวิ่งเข้าไปหาโยซอบที่ตอนนี้นอนนิ่งอยู่กับพื้น
“โยซอบๆๆ” ดูจุนเขย่าตัวโยซอบเบาๆแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบสนอง ใบหน้าของโยซอบซีดเป็นอย่างมาก ริมฝีปากก็เขียวจนดูน่ากลัว ดูจุนรีบอุ้มโยซอบแล้วพาไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
ตึงๆๆ ตังๆๆ แตนๆๆๆ
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับชื่อดังที่มีเหล่าวัยรุ่นมากมายมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ดงอุนที่นั่งมองหนุ่มๆหน้าหวานที่กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนานก็ได้แต่ยิ้มกับความน่ารักของพวกเขา
“ไม่ไปเต้นกับพวกเขาหน่อยเหรอวะ มองกันอยู่ได้” ดงอุนเงยหน้าไปมองจงฮยอนเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน
“ไม่อ่า มองสบายใจกว่า”
“โว้ว มีอย่างนี้ด้วยเว้ย เออๆ งั้นฉันไปก่อนนะ เผื่อจะได้ใครสักคนกลับไปนอนกก” จงฮยอนตบไหล่ดงอุนก่อนจะเดินลงไปที่ฟลอร์เต้น ดงอุนได้แต่ส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มบางๆ
“กีกวัง เร็วหน่อยสิ ชักช้าอยู่ได้” กีกวังยังคงเหรอหรามองบรรยากาศที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียงของผับแห่งนี้
“เดี๋ยวสิ มันน่าตื่นเต้นมากๆเลย ฉันมาครั้งแรกขอเก็บรายละเอียดหน่อย” กีกวังยิ้มเอ๋อๆให้เพื่อนก่อนจะมองบรรยากาศรอบๆพร้อมกับโยกตัวไปตามจังหวะเพลง
“เออๆ งั้นฉันไปก่อนนะ อยากแดนซ์” แล้วเพื่อนทั้งสองคนก็เดินจูงมือกันหายไป กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะมองเห็นบาร์ขนาดใหญ่ เขายิ้มออกมา
“อย่างนี้ต้องลอง” ไม่รอช้ากีกวังรีบเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าบาร์ เขามองหน้าหนุ่มบาร์เทนเดอร์รูปหล่ออย่างยิ้มๆ
“รับอะไรดีครับ”
“ขอทุกอย่างเลย” บาร์เทนเดอร์ดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตามที่กีกวังบอก สักพักเครื่องดื่มหลากสีก็มาวางเรียงกันอยู่ตรงหน้าของกีกวัง เขาแลบลิ้นออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหยิบแก้วแรกขึ้นดื่ม
“อ่า ซี๊ดดดดด” กีกวังย่นหน้าเล็กน้อยเนื่องจากเพิ่งจะเคยลอง แต่ก็ยกดื่มซะเหมือนกับคนที่เคยดื่ม ก่อนจะมองไปที่แก้วถัดไปแล้วก็ยกขึ้นดื่มอีก
“อ๊า อ่า ฮี่ๆ” กีกวังยิ้มหวานให้กับบาร์เทนเดอร์ที่กลืนน้ำลายมองเขาอยู่
“นี่ คืนนี้เราใช้ไอ้นี่นะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆกีกวัง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร นอกจากเครื่องดื่มตรงหน้า
“จะเอาจริงเหรอ มันแรงนะ”
“แรงแล้วไง ไม่อยากสนุกเหรอ” หญิงสาวชูขวดยาเล็กๆที่อยู่ในมือให้ชายหนุ่มดูก่อนจะกระซิบข้างๆหูของเขา
“ยาเลิฟ อยากจะลองสักครั้ง” ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะแย่งขวดยามาจากมือของหญิงสาว
“ไม่ได้หรอกนะ อย่าเลย” ชายหนุ่มพูดแต่ก็เปิดฝาขวดออกแล้วก็สูดดมกลิ่นเล็กน้อย
“เอามานี่นะ” หญิงสาวจะแย่งคืนแต่ชายหนุ่มกลับยกหนี แล้วฝาขวดก็ก้มลงเป็นผลทำให้ยาไหลออกจากขวดลงสู่แก้วเครื่องดื่มแก้วสุดท้ายของกีกวังทันที
“โห ไม่เห็นเมาเลย แก้วสุดท้ายแล้ว” กีกวังหันไปมองแก้วสุดท้ายที่วางอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมามองแล้วก็ยิ้มตาเยิ้ม
“งั้นคืนนี้ใช้ไอ้นี่ก็ได้” ชายหนุ่มพูดอกมาก่อนจะยื่นขวดยาคืนให้หญิงสาว แต่แล้วทั้งสองคนก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น
“อ่าว ไปไหนเนี่ย หายไปไหน” ชายหนุ่มพูดอย่างงงๆ หญิงสาวตอนนี้กำลังอึ้งตาค้างไปเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มหันไปมองด้านหลังก็พบกับกีกวังกำลังดื่มเครื่องดื่มแก้วนั้นอยู่
ตุบ!
“อ่า รู้สึกดีจังแฮะ คึกคักแปลกๆ ฮี่ๆ ขออีกน๊า” กีกวังหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์อีกครั้ง หญิงสาวและชายหนุ่มได้แต่มองหน้ากันแล้วก็กลืนน้ำลาย
“กลับบ้านเถอะนะ” หญิงสาวลากมือของชายหนุ่มออกไปจากผับทันที
“ฮี่ๆ รสชาติดี กินแล้วคึกคัก อะไรเหรอเนี่ย ฮี่ๆ” กีกวังนั่งยิ้มยังกับคนบ้าและพูดคุยกับแก้วเครื่องดื่มอย่างเมามัน
แล้วคืนนี้ เขาจะเป็นอย่างไร ในเมื่อโดนยาเลิฟเข้าไปอย่างนั้น หึหึ
------------------------------
06-07-2014
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมานะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
