[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 08

คนดีหรือเปล่า

 

 

 

 

 

 

 

 

ติ้งๆๆ ตึ้งๆๆ

 

เสียงเพลงยังคงดังไม่หยุด ผ่านไปไม่นานเท่าไหร่นักกีกวังก็เต้นอย่างเริงร่าร่วมกับวัยรุ่นคนอื่นๆอย่างลืมตัว คงเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้

 

“โห ดงอุน แกดูหนุ่มหน้าน่ารักคนนั้นดิวะ แมร่ง โดนใจสุดๆเลย หุ่นเซ็กซี่โคตรๆ”จงฮยอนสะกิดดงอุนที่นั่งอยู่ข้างๆให้มองดูกีกวังที่กำลังลั้นลาอยู่ท่ามกลางผู้คน ดงอุนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาที่ได้เจอกับกีกวัง

 

“แกเดี๋ยวฉันมานะ ไปทักทายคนรู้จักหน่อย”ดงอุนพูดกับจุนฮยองก่อนจะรีบวิ่งออกไปหากีกวังอย่างรวดเร็ว

 

“สวัสดีครับ”กีกวังที่กำลังโยกตามจังหวะเพลงอย่างสนุกก็หันมามองดงอุนที่กำลังยืนยิ้มให้กับเขาอยู่อย่างมึนๆ

 

“แฮ่ๆ หวัดดีคร๊าบบบบบบบ”กีกวังยกมือผลักหัวดงอุนเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมา

 

“เอ่อ นายเป็นอะไรหรือเปล่าอ่า ท่าทางแปลกๆ”

 

“ฉัน”กีกวังชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ดงอุนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

 

“ถามฉันงั้นเหรอ ฮ่าๆ นายถาม ฉันก็ต้องตอบใช่ไหม”กีกวังปรือตามองดงอุนก่อนจะหัวเราะคิกคัก

 

“ก็ใช่อ่านะ นายโอเคหรือเปล่าเนี่ย”กีกวังมองใบหน้าของดงอุนเล็กน้อย เขาสำรวจร่างกายของดงอุนอย่างละเอียด ก่อนจะแลบลิ้นออกมา เขามองแขนที่ดูแข็งแรงและร่างกายที่ดูอบอุ่นของดงอุน แล้วความรู้สึกแปลกประหลาดก็พุ่งเข้าสู่จิตใจและสมองของเขา กีกวังกลืนน้ำลายลงคอ

 

“นายเป็นอะไรเหรอ ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ”ดงอุนรู้สึกขนลุกเล็กน้อยที่เห็นสายตาของกีกวังมองมาที่ตัวเอง

 

พรึ่บ!

 

กีกวังพุ่งเข้ากอดดงอุนอย่างรวดเร็วจนดงอุนถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ กีกวังกอดดงอุนแน่นแล้วก็เอาหน้าซบกับหน้าอกของเขา ดงอุนพยายามดันกีกวังออกแต่ก็ไม่เป็นผล

 

“นายทำอะไรของนายเนี่ย”ดงอุนพูดแล้วก็หันไปมองหน้าคนรอบๆที่ยืนมองเขากับกีกวังอยู่ด้วยความสนใจ

 

“นี่ นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”ดงอุนพยายามจะดันกีกวังออก แต่กีกวังพยายามจะกอดและคุกคามดงอุน เอ่อ มันก็ค่อนข้างเป็นภาพที่ไม่น่ามองเท่าไหร่นักสำหรับคนอื่น เพราะไอ้คนที่กำลังจะลวนลามดงอุนนั้น เอาแต่เลียปากไปมาอย่างกระหายเหมือนคนกำลังหิวอย่างจัด

 

“จุ๊บๆๆ”ดงอุนตาโตทันทีที่ได้ยินกีกวังพูดออกมาอย่างนั้น เขาเริ่มอายคนที่กำลังมองและเริ่วหัวเราะ

 

“ทนไม่ไหวแล้ว ฮึ่ย!”แล้วดงอุนก็อุ้มกีกวังออกจากผับไปอย่างรวดเร็วเพราะทนความอายไม่ไหว

 

“นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย ทำยังกับคนเสียสติ”ดงอุนบ่นเบาๆขณะพากีกวังเดินไปที่รถ แล้วเขาก็วางกีกวังไว้บนเบาะก่อนจะเดินขึ้นรถไป

 

“บ้านนายอยู่ไหน”

 

“แฮ่ๆ”กีกวังไม่ตอบเอาแต่นั่งยิ้มมองดงอุนตาเยิ้ม

 

“ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ บ้านนายอยู่ไหน”

 

“ฮี่ๆ”กีกวังก็ยังไม่ตอบ ดงอุนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างมึนงง แล้วก็เอาแต่จ้องหน้ากีกวัง ส่วนกีกวังก็ได้แต่ยิ้ม อาการแบบนี้คงจะเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้าที่เขาดื่มเข้าไปเป็นจำนวนมาก แต่ก็บอกว่าไม่เมา กีกวังนั่งนิ่งแล้วก็เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา เขาเริ่มลูบไล้บริเวณซอกคอตัวเอง ดงอุนมองอย่างตกใจกับอาการที่ได้เห็น

 

“เฮ้ นายทำอะไร ทำยังกับคนโดนยา”

 

“เฮือก!”กีกวังสะดุ้งอย่างแรงเล่นเอาดงอุนที่นั่งอยู่ข้างๆก็สะดุ้งตามไปด้วย กีกวังหันหน้ามามองดงอุนก่อนจะจับแขนของดงอุนอย่างรวดเร็ว

 

“นี่ นะนายจะทำอะไรเนี่ย”ดงอุนมองกีกวังอย่างตกใจกับอาการของเขากีกวังเลียปากตัวเอง ก่อนจะก้มลงจูบที่แขนของดงอุนโดยไม่ทันตั้งตัว

 

“นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ไม่ไหวแล้ว”ดงอุนรีบสตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ตลอดทางเขาก็พยายามถามว่าบ้านของกีกวังอยู่ไหน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ สิ่งที่ได้มีเพียงมือของกีกวังที่ลูบไล้ตามร่างกายของเขาจนตัวเขาเองรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวแล้ว

 

“โธ่เอ๊ย! อย่าจับฉันได้ไหม โอ๊ยๆ เอาว่ะ ไปบ้านฉันก็ได้ นายจะได้หายบ้าเสียที”ดงอุนตัดสินใจขับรถตรงไปยังคอนโดของตัวเอง

 

“นี่ อย่าจับก้นฉันนะ”ดงอุนพูดขณะที่อุ้มกีกวังขึ้นห้องของตัวเอง

 

“โอ๊ย! ตรงนั้นห้ามนะ”ดงอุนพูดขึ้นอีกเมื่อกีกวังลูบบริเวณจุดอ่อนไหวของตัวเอง

 

แอ๊ดดด

 

ปัง!

 

ตุบ!

 

ดงอุนวางกีกวังลงบนโซฟาทันที เขาจ้องหน้ากีกวังที่ตอนนี้เหงื่อไหลยิ่งกว่าเดิม

 

“โอเค นายเป็นอะไรของนายเนี่ย”กีกวังไม่พูดอะไร เขาเอาแต่นั่งหายใจหอบๆจ้องจุดอ่อนไหวของดงอุนไม่วางสายตา ดงอุนเห็นอย่างนั้นก็รีบยกมือขึ้นมาปิดบังไว้อย่างรวดเร็ว

 

“นายมองอะไรของนายเนี่ย”กีกวังไม่ตอบแต่ลุกขึ้นทั้งๆที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ลูกชายของดงอุน

 

“อย่าเข้ามานะ ฉันว่านายแปลกๆอ่า”ดงอุนถอยหลังหนีกีกวังไปเรื่อยๆ ส่วนกีกวังก็เดินหน้าอย่างไม่หยุด

 

“นายๆ สติๆ สติมา อย่านะ อย่า”เมื่อเห็นท่าไม่ดีดงอุนก็พยายามที่จะวิ่งหนี แต่ดันโชคร้ายเพราะความเร่งรีบทำให้สะดุดกับพรมปูฟื้นแล้วล้มหน้าฟาดทันที

 

“โอยๆๆ”ดงอุนดิ้นไปดิ้นมาด้วยความเจ็บปวด เขาพลิกตัวเองให้นอนหงายขึ้น

 

พรึ่บ!

 

หมับ!

 

แต่เพียงแค่นอนหงายเท่านั้น ร่างของกีกวังก็นั่งทับร่างของเขา แถมมือทั้งสองข้างยังถูกจับไว้อย่างแน่นหนาอีกด้วย

 

“นี่ นายจะทำอะไรน่ะ”กีกวังไม่พูดแต่ยิ้มออกมาแล้วก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ดงอุน

 

“จุ๊บ!”

 

กึก

 

ดงอุนอึ้งในทันทีที่กีกวังจุ๊บปากตัวเองเบาๆ เขากระพริบตาปริบๆมองกีกวัง นั่นน่ะถือได้ว่า เป็นจูบแรกในชีวิตของหนุ่มน้อยกีกวังเลยก็ว่าได้

 

“นี่ นาย ฉันว่านะ…อุ๊บ”ดงอุนยังไม่ทันจะพูดอะไรกีกวังก็จูบปากของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนจะถอนออกแล้วก็ยิ้มตาเยิ้มให้ เหงื่อของกีกวังก็ยังคงไหลไม่หยุด ดงอุนสังเกตอาการของกีกวังก่อนจะครุ่นคิดอย่างหนัก

 

“ทำไมนายเหมือนคะ…อุ๊บ!”แล้วกีกวังก็จูบปากของดงอุนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่เพียงแค่จูบ แต่ใช้ลิ้นสอดเข้าไปในปากของดงอุน เขาสะดุ้งเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะว่าไม่เคย ชีวิตนี้เขาผ่านเรื่องแบบนี้มาเยอะ แต่ที่สะดุ้งเพราะรู้สึกแปลกประหลาดกับจูบครั้งนี้ ความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับจากใครกับการจูบ ความรู้สึกพิเศษกว่าคนไหนๆ ดงอุนเคลิบเคลิ้มไปกับจูบของกีกวัง จากที่เป็นฝ่ายรับก็กลายมาเป็นฝ่านรุก ดงอุนหมุนตัวกีกวังให้ไปนอนอยู่ข้างล่างแล้วก็เป็นฝ่ายเล้าโลมกีกวังแทน

 

“อื้อ”ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มแล้วมันก็มากขึ้นเรื่อยๆเมื่อฤทธิ์ยาเลิฟเริ่มออกมามากขึ้น กีกวังเริ่มคั่นเนื้อคั่นตัวแล้วความต้องการก็มีมากขึ้น เขาพลิกตัวดงอุนในนอนข้างล่างก่อนที่จะจูบไล้ไปตามตัวของดงอุน

 

“อ่า อ่า”ดงอุนครางออกมาเบาๆด้วยความรู้สึกที่เสียวแปลกๆ กีกวังก็เริ่มมีอาการมากขึ้น เนื้อตัวสั่นไปหมด ดงอุนที่กำลังจะเคลิ้มก็เกิดรู้สึกแปลกๆขึ้นมา

 

เฮ้ย! ทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันทำแบบนี้กับคนที่ไม่รู้จัก แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้ ไม่ได้ๆ ฉันทำไม่ได้

 

ตุบ!

 

ดงอุนผลักกีกวังออกอย่างแรงด้วยความเสียดายนิดๆ เขามองกีกวังที่เริ่มมีสีหน้าเจ็บปวด แล้วก็เหงื่อไหลออกมาไม่หยุด

 

“นายไปทำอะไรมา”ดงอุนถาม แต่กีกวังไม่ตอบพุ่งเข้ามาหาดงอุน เขาจึงลุกหนี แต่กีกวังก็ยังตามมายังกับคนกระหายอะไรซักอย่าง

 

“นายไปกินอะไรมา”

 

“เฮ่อๆๆ อยาก เฮ่อๆ”กีกวังพาร่างกายที่แสนทรมานด้วยฤทธิ์ยาไปหาดงอุน เขาต้องการที่จะสำเร็จความใคร่ที่มีอยู่ในตัว แล้วตอนนี้มันก็เพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกทรมานเพราะไม่ได้รับสัมผัสจากดงอุน

 

“ทำยังกับคนโดนยา”

 

พรึ่บ!

 

ในช่วงที่ดงอุนกำลังคิด กีกวังก็พุ่งเข้ากอดแล้วก็พยายามถอดเสื้อผ้าดงอุน อาการทุรนทุรายของกีกวังทำให้ดงอุนเริ่มเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น กีกวังจูบเล้าโลมตามร่างกายของดงอุนอย่างกระหาย ดงอุนนอนนิ่งแต่ทว่ามือก็เอื้อมไปหยิบกางเกงที่เขาถอดทิ้งไว้ กีกวังก็ยังคงเล้าโลมอยู่ ดงอุนยกมือ กอดกีกวัง นั่นทำให้ความทรมานลดน้อยลง เขาจับมือกีกวังก่อนจะใช้กางเกงมัดมือเอาไว้

 

“ทำอะไร ปล่อย อื้อๆๆ”กีกวังดิ้นไปดิ้นมาเพื่อจะหลุดออกจากการถูกมัด แต่ดงอุนก็ไม่ยอม เขาหยิบกางเกงอีกตัวมามัดขาของกีกวังไว้อย่างแน่น   กีกวังมองดงอุนด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ได้รับการตอบสนอง

 

“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก มันไม่ถูกต้อง”ดงอุนอุ้มกีกวังเข้าไปนอนในห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะรีบวิ่งออกมานั่งที่โซฟาแล้วก็ถอนหายใจยาวออกมา

 

“เฮ้ออออออ ไม่ได้ๆ หยุดคิดนะซนดงอุน”ดงอุนพยายามควบคุมสติของตัวเองเพื่อไม่ให้คิดแบบนั้นกับกีกวัง

 

“อื้อ อื้อ อื้อ”เสียงร้องของกีกวังดังเข้ามาทำลายสติของเขา เขาต้องรีบเดินเข้าไปในห้องก็พบว่ากีกวังกำลังดิ้นอย่างทรมาน ดงอุนมองแบบนั้นก็รู้สึกสงสารขึ้นมา เขาตรงเข้าไปหากีกวังก่อนจะอุ้มขึ้นแล้วพาไปห้องน้ำ

 

ซ่า ซ่า ซ่า ซ่า

 

ดงอุนเปิดน้ำใส่ร่างกายของกีกวังจนเปียกโชก พอกีกวังโดนน้ำความทรมานก็เริ่มน้อยลง เขาหายใจอ่อนลงอย่างหมดแรงที่ต้องต่อสู้กับฤทธิ์ยาเลิฟ ดงอุนเห็นกีกวังนิ่งไปก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะปิดน้ำ

 

“นายๆ”ดงอุนเขย่ากีกวังเบาๆแต่ดูเหมือนว่ากีกวังจะหมดแรงแล้วก็หลับไปแล้ว

 

“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย”ดงอุนอุ้มกีกวังออกจากห้องน้ำแล้วนำไปวางไว้บนเตียง เขามองร่างที่เปียกโชกของกีกวังก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย

 

“ทำไมนายเซ็กซี่แบบนี้เนี่ย ฮึ่ย! ไม่ได้ๆ ห้ามคิดนะ เฮ้อ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”แล้วดงอุนก็เดินไปหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้าตัวเองมา ก่อนจะหลับหูหลับตาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับกีกวัง เขาต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากในการที่จะอดใจของตัวเองไว้ แล้วในที่สุดเขาก็สามารถเปลี่ยนไปได้ด้วยดีโดยไม่เกิดอะไรขึ้น

 

“ให้ตายเถอะ เสียดายชิบหายเลย”ดงอุนเลียปากตัวเองอย่างเสียดาย เขาส่ายหัวให้กับความคิดชั่วๆ แต่พอจะลุกขึ้นก็ถูกมือของกีกวังจับเอาไว้ดงอุนหันไปมองอย่างตกใจ

 

“ขอบใจ”กีกวังพูดออกมาแสนจะเบาแล้วก็หลับไป

 

“ฮะ อะไรนะ เฮ้ นาย”ดงอุนไม่ได้ยินที่กีกวังพูด แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะคะยั้นคะยอ เขามองร่างกายของกีกวังอีกครั้ง

 

“รอให้นายมีสติก่อนนะ แล้วฉันจะจัดให้ชุดใหญ่เลย”ดงอุนยิ้มออกมาบางๆอย่างชอบใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขาเป็นยังไงบ้างครับหมอ”ดูจุนถามหมออย่างรวดเร็วทันทีที่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

 

“ไข้สูงมาก ถ้าหากมาช้ากว่านี้เขาอาจจะช็อคแล้วก็อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้”

 

กึก

 

คำพูดของหมอเล่นเอาดูจุนถึงกลับหน้าซีดไปเลยทีเดียว

 

“คราวหลังอย่าปล่อยคนไข้ไว้นานนะครับ ถ้าหากไม่สบายให้รีบมาหาหมอ ตอนนี้หมอจะพาคนไข้ไปพักที่ห้องพิเศษ”ดูจุนพยักหน้าเบาๆ สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงที่มีร่างของโยซอบนอนนิ่งด้วยสภาพที่โทรมสุดๆออกมา ดูจุนมองอย่างรู้สึกผิดแล้วก็เดินตามบุรุษพยาบาลไปที่ห้อง

 

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็เรียกได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”บุรุษพยาบาลพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป ดูจุนมองโยซอบแล้วก็เดินไปนั่งข้างๆ ก่อนจะลูบหัวโยซอบเบาๆ

 

“น้าฝากน้องด้วยนะ ดูแลน้องแทนน้าด้วย”

 

ดูจุนนึกถึงคำพูดของแม่โยซอบแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด ตั้งแต่เด็กโยซอบก็เป็นคนขี้โรคบ่อยๆ น่าแปลกที่เมื่อก่อนเขาไม่ได้รู้สึกรำคาญหรือเกลียดโยซอบเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะเหตุการณ์นั้น เหตุการณ์ที่ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจในตัวของโยซอบเป็นอย่างมากมาย

 

“ฉันรักนาย คบกับฉันนะ”

“ไม่ เค้าไม่ได้รักนาย เค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว”

“ใคร”

 

ดูจุนคิดถึงเหตุการณ์อันแสนเจ็บปวดในวันนั้น เขามองหน้าโยซอบคนที่ได้หัวใจคนที่เขารักสุดหัวใจ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายของเขา น้องชายที่เขารักมากที่สุด แล้วมันจะไม่เลวร้ายเลย ถ้าหาก…

 

“เค้ารักรุ่นพี่ คบกับเค้านะ”

“โยซอบ!”

“เควิล!”

เอี๊ยดดดดดดดด

ตู้มมมมมมมมมมมมมม

 

ดูจุนที่กำลังจับมือโยซอบอยู่ก็บีบมือของโยซอบอย่างแรง เหตุการณ์วันนั้นยังคงหลอกหลอนเขามาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะโยซอบมาบอกรักเขา เควิลน้องรักก็คงไม่ด่วนจากโลกใบนี้ไป

 

“เพราะนายคนเดียว ยังโยซอบ”ดูจุนมองโยซอบที่มีแต่แววตาของความเกลียดแค้น เขาออกแรงบีบมือโยซอบอย่างไม่รู้สึกตัว

 

“อื้อ”โยซอบครางออกมาเบาๆนั่นทำให้ดูจุนปล่อยมือออก เขามองมือของโยซอบที่ตอนนี้แดงจนน่ากลัวด้วยฝีมือของเขา

 

“น้องฉันรักนายมากขนาดนั้น แล้วทำไมนายถึงไม่รักเควิล นายก็รู้ว่าฉันเกลียดนายเพราะนายทำให้น้องชายของฉันตาย แล้วทำไมยังหน้าด้านหน้าทนมายุ่งกับฉันอยู่ได้”ดูจุนเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว เวลาที่เขาคิดถึงเควิลที่ไรก็มักจะต้องหลั่งน้ำตาเสมอ แล้วก็เพราะการตายของเควิลนั่นเองที่ทำให้ดูจุนเกลียดและไม่เคยดูแลใส่ใจโยซอบอย่างที่แม่ของโยซอบเคยฝากเอาไว้ ตรงกันข้าม เขากลับทำร้ายจิตใจของโยซอบครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่ใยดี

 

“นายจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ อย่างที่เควิลเจ็บปวด ยังโยซอบ”ดูจุนแสยะยิ้มออกมา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง

 

“อื้อๆ” โยซอบส่ายหน้าไปมาอย่างเจ็บปวดดูจุนได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ

 

“แม่ อย่าไป อย่าจากเค้าไป”

“แม่ ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ ฮือๆๆ”

“อย่าจากเค้าไป กลับมาๆ ฮือๆๆ”

 

โยซอบส่ายหน้าไปมาแล้วเหงื่อก็เริ่มไหล ความฝันอันเจ็บปวดและเลวร้ายกำลังทำร้ายจิตใจของเขา น้ำตาของโยซอบค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ดูจุนจ้องมองด้วยความสงสัย

 

“อย่า ไปด้วย”โยซอบยกมือขึ้นมาเหมือนจะเอื้อมจับอะไรบางอย่างบนอากาศ ดูจุนยกมือขึ้นไปจับมือของโยซอบ แล้วก็ถูกโยซอบดึงเข้าไปกอดอย่างแน่น

 

“อยู่นะ อย่าไป ไม่เอา ไม่ให้ไป”โยซอบละเมอพูดจาไม่รู้เรื่อง เขากอดมือของดูจุนแน่น

 

“เป็นอะไรของนาย”ดูจุนพูดก่อนจะดึงมือออก แต่ก็ไม่เป็นผล เขาพยายามดึงออกอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เขามองหน้าโยซอบเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

“ตื่นมาโดนดีแน่ ยังโยซอบ”ดูจุนพูดขู่ๆก่อนจะนั่งนิ่งมองใบหน้าของโยซอบที่ตอนนี้สีหน้าเริ่มดีขึ้นมานิดหน่อย เขากำลังจะยกมือไปเช็ดเหงื่อให้ แต่ก็ต้องหยุดการกระทำลง

 

“ไม่จำเป็น”ดูจุนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาขยับมือเล็กน้อยเผื่อจะหลุดออก แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ ตาของดูจุนเริ่มเบลอเพราะความง่วงกำลังครอบงำ ใบหน้าของโยซอบค่อยๆเลือนรางลงไปทุกที ทุกที หัวของดูจุนก็เริ่มเอนไปเอนมา

 

ฟุบ!

 

แล้วดูจุนก็ฟุบหลับไปในที่สุด มือของเขาก็กับถูกโยซอบจัดกอดไว้อย่างนั้น

 

“รุ่นพี่”โยซอบละเมอออกมากเบาๆอีกครั้ง น้ำตาของเขาก็ยังคงไหลอยู่

 

“ขอโทษฮะ”โยซอบบีบมือของดูจุนแน่น แล้วก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาแล้วๆ”หลังจากที่ฮยอนซึงนั่งรออูยองและจุนฮยองทำสปาเก็ตตี้อยู่นานทั้งสองคนก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับจานสปาเก็ตตี้และกลิ่นหอม

 

“เห็นไหมว่าฉันทำได้ อิอิ ฮยอนซึง อร่อยที่สุดเลย อ่า”อูยองยื่นจานสปาเก็ตตี้ให้กับฮยอนซึง เขายิ้มรับบางๆก่อนจะหันไปมองจุนฮยอง

 

“นั่งกันสิ”

 

“อ่า ใช่ อิอิ จุนฮยองนั่งเร็วจะได้กินกัน”อูยองจับมือจุนฮยองให้นั่งลง

 

“อ๊า จริงสิ ลืมเลยอ่า”จู่ๆอูยองก็พูดออกมาเสียงดังพร้อมกับหน้าตาที่ดูตกใจ

 

“มีอะไรเหรอ”

 

“เราน่าจะมีเครื่องดื่มหน่อยนะ ลืมได้ไงเนี่ย”อูยองเกาหัวในความสะเพร่าของตัวเอง

 

“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อให้นะ”ฮยอนซึงพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วอูยองก็ลุกตาม

 

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง นายรออยู่นี่คุยกับจุนฮยองไปก่อนก็แล้วกันนะ”คำพูดของอูยองแทบจะทำให้ฮยอนซึงแทบจะหงายหลังล้มลง เขาหันไปมองหน้าจุนฮยองที่จ้องเขาอยู่

 

“ไม่เป็นไร ฉันไปซื้อให้ดีกว่า”อูยองเดินเข้ามาแล้วจับไหล่ฮยอนซึงให้นั่งลงอย่างเดิม

 

“รออยู่นี่แหละ แปบเดียว”

 

“น้ำเปล่าก็ได้ ดื่มน้ำเปล่าก็ได้ ไม่ต้องลำบากนายลงไปซื้อหรอก”ฮยอนซึงพยายามหาทุกทางเพื่อจะรั้งอูยองไว้ เขาไม่อยากอยู่ในห้องแบบนี้กับผู้ชายเลวๆแบบจุนฮยอง

 

“ฮยอนซึง นายเปลี่ยนไปนะเนี่ย ไม่รู้แหละ รอนี่นะ”แล้วอูยองก็รีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

 

ปัง!

 

เสียงปิดประตูอย่างดังทำให้ฮยอนซึงสะดุ้งอย่างตกใจ บรรยากาศที่อึดอัดอยู่แล้วก็อึดอัดยิ่งขึ้น

 

“หึ”เสียงของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงต้องหันไปมองใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์

 

“ขี้ขลาด”ฮยอนซึงจ้องตาจุนฮยองอย่างไม่พอใจ เขาเลือกที่จะเงียบ

 

“เป็นใบ้หรือไง”

 

“พูดกับคนชั่วอย่างแก เปลืองน้ำลายเปล่าๆ”ฮยอนซึงพูดเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองจุนฮยอง

 

“งั้นเหรอ ว่าฉันเป็นคนชั่ว แต่คนชั่วอย่างฉันก็เป็นผัวของนาย ชิส แถมยังเป็นคนแรกอีกด้วยสิ”จุนฮยองเหยียดยิ้มอย่างสะใจที่ได้พูดจากระแทกแดกดันฮยอนซึง

 

“คิดเสียว่าให้หมามันกิน ฉันไม่ถือหรอก”

 

ตุบ!

 

จุนฮยองทุบโต๊ะอย่างแรง ฮยอนซึงกำหมัดแน่นเพื่อข่มอาการหวาดกลัวคนตรงหน้าเอาไว้ จุนฮยองลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างๆฮยอนซึง

 

“จุ๊บ”จุนฮยองขโมยหอมแก้มฮยอนซึงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ฮยอนซึงหันไปมองอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก

 

“แก้มเมียเนี่ย ห๊อมหอม ชักมีอารมณ์แล้วสิ”

 

ปัง!

 

ฮยอนซึงลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วจนเกาอี้หงายหลังล้มลงกับพื้นอย่างแรง เขาหันไปมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะเดินถอยหลังออกห่างคนตรงหน้า

 

“บอกอูยองว่าฉันมีธุระ”ฮยอนซึงกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่จุนฮยองกลับวิ่งไปคว้าเอวของเขาเอาไว้

 

“ปล่อยนะ ไอ้บ้า ปล่อยฉัน”ฮยอนซึงพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นจุนฮยองก็ยิ่งกอดแน่นแล้วก็สะใจมากขึ้น จุนฮยองหอมที่ซอกคอของฮยอนซึงเบาๆ

 

“อ่า ตัวนายหอมเป็นบ้าเลย ไปสนุกกันดีกว่านะ เมียจ๋า”

 

พรึ่บ!

 

แล้วจุนฮยองก็อุ้มฮยอนซึงเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ฮยอนซึงทั้งตี ทั้งทุบจุนฮยองก็ไม่ยอมปล่อย

 

ตุบ!

 

“นะ…อุ๊บ อื้อๆๆ”จุนฮยองไม่เปิดโอกาสให้ฮยอนซึงพูดอะไร เขาก็จู่โจมจูบปิดปากของฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว

 

“อื้อๆๆ”ฮยอนซึงพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดและจูบของคนชั่ว แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งเสียแรงเปล่า

 

“ฮ่าๆ หวานจริงๆ”จุนฮยองถอนจูบออกแล้วก็มองหน้าฮยอนซึงด้วยรอยยิ้ม

 

เพี๊ยะ!

 

ฮยอนซึงใช้โอกาสนั้นตบหน้าจุนฮยองอย่างแรง น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ถูกคนตรงหน้าทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า จุนฮยองเลียปากตัวเองเล็กน้อยก่อนจะยกมือสัมผัสใบหน้าที่ถูกตบ แล้วความโกรธก็เข้ามาแทนที่ ฮยอนซึงมองใบหน้าของเขาด้วยความหวาดกลัว น้ำตาก็ไหลลงมาใหยุด จุนฮยองจับไหล่ฮยอนซึงแล้วกดลงอย่างแรง

 

“อ๊า”ฮยอนซึงเม้มปากอย่างเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา

 

“นายกล้ามากนะ”จุนฮยองยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของฮยอนซึง

 

“ถ้าหาก….”จุนฮยองค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ฮยอนซึงจนจมูกของเขาแตะกับปลายจมูกของฮยอนซึง ฮยอนซึงเองก็พยายามดิ้นและเบนหน้าหลบ แต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด

 

“อูยองกลับมาไม่ทัน นายคงต้องเป็นของฉันจริงๆอีกรอบ”ฮยอนซึงเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น จุนฮยองจูบปากของฮยอนซึงอีกครั้ง

 

“สวดมนต์ภาวนาเองแล้วกันนะ”แล้วจุนฮยองก็จู่โจมฮยอนซึงทันที น้ำตาของเขากำลังไหลออกมา ในใจก็ภาวนาให้อูยองกลับเข้ามาเร็วๆก่อนที่เขาจะโดนทำร้ายมากไปกว่านี้

 

 

 

 

 

 

----------------------

06-07-2014

 

ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันเสมอมานะคะ