[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 
 
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 40
ใจอ่อน…อ่อนใจ
 
 
“เขาไม่มาหรอก”จุนฮยองพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าดงอุนชะเง้อคอมองหาใครบางคน
 
 
“สามวันแล้ว ไม่มาเลยเหรอ”
 
 
“อื้ม กินน้ำไหม”
 
 
“ไม่อ่า”ดงอุนถอนหายใจออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอน
 
 
“เสียใจเหรอ”
 
 
“อื้ม”
 
 
“แล้วจะทำยังไง”
 
 
“ไม่รู้ คิดอะไรไม่ออก ปวดหัว”
 
 
“อ่า กินผลไม้นี่ก่อน ฮยอนซึงซื้อมาเยี่ยม”ดงอุนหันไปมองผลไม้ที่วางอยู่ในจานอย่างอึ้งๆ
 
 
“ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม”
 
 
“จริงๆ หมอนั่นมาเยี่ยมมึงทุกวันแหละ แต่มึงหลับตลอดเลย กินซะสิ เผื่อจะได้มีแรง”ดงอุนยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผลไม้ขึ้นมากินแล้วน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา
 
 
“เฮ้ย!! ร้องไห้ทำเชี่ยอะไรของมึง”
 
 
“กูซึ้ง”จุนฮยองยิ้มแล้วก็ส่ายหน้านิดๆอย่างขำๆ
 
 
“สบายใจเถอะ ฮยอนซึงน่ะ เขาไม่โกธรพวกเราแล้วแหละ หมอนั่นน่ะ เป็นคนที่เยี่ยมที่สุดเลย”จุนฮยองยิ้มออกมาอย่างชื่นชมในความเข้มแข็งของ ฮยอนซึง
 
 
“ใช่ เขาเป็นคนที่เยี่ยมจริงๆ แล้วมึงไม่ไปเรียนเหรอ มาเฝ้ากูอยู่ได้ เบื่อขี้หน้าแล่ว”
 
 
“เออๆ ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อน กูไปก็ได้วะ ป่านนี้ฮยอนซึงจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
 
 
“เขาไปมหาวิทยาลัยเหรอ”
 
 
“อื้ม”
 
 
“งั้นมึงก็รีบไปเถอะ อย่ามาอยู่กับกูเลย หมอนั่นคงกำลังลำบากแน่ๆ” จุนฮยองมองตาดงอุนเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินออกไป
 
 
“กีกวัง ไม่เป็นห่วงฉันเลยเหรอ ไม่ห่วงกันเลยใช่ไหม”ดงอุนกินผลไม้อย่างเศร้าๆ หัวใจของเขาตอนนี้ปวดร้าวเหลือเกิน แต่เขาก็จะอดทน เพื่อคนที่เขารัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นมันฮยอนซึงนี่นา”
 
 
“ใช่จริงๆด้วยอ่า”
 
 
“นั่นใช่ไหม ใช่จริงๆด้วย ฮยอนซึงนี่”ฮยอนซึงพยายามเดินอย่างไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทาของนักศึกษา เขากำหมัดแน่นอย่างข่มใจ
 
 
ไม่ได้ นายห้ามอ่อนแอนะฮยอนซึง ต้องทำได้
 
 
กึก
 
 
ขาของฮยอนซึงหยุดเดินเมื่อนักศึกษากลุ่มหนึ่งเดินมาขวางทางตรงหน้าเขา
 
 
“ว่าไงจ๊ะคนสวย”น้ำเสียงและแววตาที่มองมายังฮยอนซึงทำให้เขารู้สึกใจคอไม่ดีเล็กน้อย
 
 
“มีอะไร”
 
 
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะมาดูหน้าเมียไอ้จุนฮยองคนขี้แพ้ก็เท่านั้นแหละ”ฮยอนซึงเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจ เขาเดินถอยหลังเมื่อคนรูปหล่อตรงหน้าเดินมาหาตัวเอง
 
 
“หนีทำไม ไม่รู้หรือไงว่าใครๆก็อยากอยู่ใกล้กับฉัน”
 
 
“ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ถอยไปนะ”
 
 
“จุ๊ๆ อย่าเพิ่งไล่กันสิคนสวย ฉันชเวซีวอน ไม่รู้จักกันหรือไง”ฮยอนซึงรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
 
 
“ฉันไม่เคยรู้จักแก ขอตัวนะ”ฮยอนซึงเลือกที่จะเดินหนี ชเวซีวอน เขาจำได้ คนที่จุนฮยองเคยพูดถึงในตอนแรก
 
 
หมับ!!!
 
 
“เฮือก!!!”ฮยอนซึงสะดุ้งทันทีที่ถูกซีวอนจับมือของตัวเอง
 
 
“ปล่อยฉันนะ”
 
 
“ว้าว ตัวนุ่มซะด้วย สนใจจะมาเป็นเมียของฉันหรือเปล่าจ๊ะ ฮึ”แล้วซีวอนก็ยกมือของฮยอนซึงขึ้นไปหอม
 
 
“ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า ปล่อย”
 
 
ตุบ!!!
 
 
ฮยอนซึงถีบเข้าที่หน้าท้องของซีวอนอย่างแรง ผู้คนเริ่มมามุงด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก
 
 
“จับมันไว้”
 
 
พรึ่บ!!!
 
 
แล้วฮยอนซึงก็ถูกล็อคแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ซีวอนเดินเข้ามาใกล้ฮยอนซึงพร้อมกับเลียปากของตัวเอง
 
 
“นายกล้ามากไปแล้วนะ”ซีวอนจับคางของฮยอนซึงแล้วบีบอย่างแรง
 
 
ถุย!!!
 
 
แต่ฮยอนซึงกลับถุยน้ำลายใส่หน้าของซีวอน เขาถึงกลับเบิกตากว้างด้วยความโกรธ
 
 
“วอนซะแล้ว”ซีวอนง้างมือขึ้นเพื่อจะตบหน้าของฮยอนซึง แต่ทว่า….
 
 
หมับ!!!!
 
 
“ไอ้หน้าตัวเมีย!!!”ซีวอนหันหน้าไปมองจุนฮยองที่จับแขนของเขาแน่น
 
 
“หึ”ซีวอนสะบัดแขนของจุนฮยองออกพร้อมกับหันไปมองหน้าจุนฮยองนิ่ง
 
 
“มึงว่าแต่กู ไม่ดูตัวเองเลยนะ”
 
 
“ปล่อยคนของฉันซะ”
 
 
กึก
 
 
ฮยอนซึงเบิกตามองจุนฮยองอย่างตกใจที่เขาพูดออกไปอย่างนั้น ตอนนี้หัวใจของฮยอนซึงกำลังเต้นแรงด้วยความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
 
 
“กล้าพูดนะ มึงได้มันมาด้วยการข่มขืน ยังจะกล้าพูดออกมาได้อีกนะ”เหล่านักศึกษาต่างพากันซุบซิบนินทาอีกครั้ง จุนฮยองปลายตามองคนเหล่านั้นด้วยสายตาน่ากลัว ก่อนที่เสียงจะเงียบไปด้วยความเกรงกลัว  จุนฮยอง
 
 
“มันเรื่องของกู มึงปล่อยฮยอนซึงเดี๋ยวนี้”
 
 
“โอ๊ะ ชื่อฮยอนซึงเหรอเนี่ย อ่าฮะ ฉันจะจำเอาไว้ เฮ้ย!! ปล่อยฮยอนซึงคนสวยซะ”ซีวอนยิ้มที่มุมปากแล้วมองตาของจุนฮยองด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินชนไหล่จุนฮยองจากไป จุนฮยองมองเหล่านักศึกษาอีกครั้ง แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป เขารีบเดินเข้าไปหาฮยอนซึงและกอดทันที
 
 
“ขอโทษนะ ฉันขอโทษ”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆ
 
 
“เฮ้อ ไม่อยากเรียนแล้วอ่า พาไปนั่งรถเล่นหน่อยสิ”จุนฮยองผลักฮยอนซึงออกพร้อมกับลูบหัวของเขาอย่างอ่อนโยน
 
 
“อยากไปไหน ผมยินดีรับใช้ครับ”
 
 
พรึ่บ!!!
 
 
จุนฮยองนั่งคุกเข่าลงกับพื้น ฮยอนซึงหัวเราะออกมานิดๆ ก่อนจะจับหัวของจุนฮยองแล้วลูบเบาๆ
 
 
“ไปไหนก็ได้ที่ที่มีนายอยู่”จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆก่อนจะจับมือของ  ฮยอนซึงแล้วก็ยืนขึ้น
 
 
“ไปทะเลกันไหม ฉันจะพาไปปล่อยความทุกข์”จุนฮยองสบตากับฮยอนซึงนิ่ง
 
 
“อื้อ แต่ฉันขอเป็นคนขับนะ”
 
 
“เอ๋ นายขับรถเป็นด้วยเหรอ”
 
 
“ไม่เป็นหรอก นายก็สอนฉันสิ”
 
 
“ก็ได้ครับ งั้นไปกันเถอะ”แล้วจุนฮยองก็จูงมือของฮยอนซึงไปที่รถ
 
 
“เลี้ยวซ้ายๆ ขวาๆ ตรงๆหน่อย ฮยอนซึง ซ้ายๆ ขวาๆ เอาตรงๆ”
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
 
 
ฮยอนซึงเบรกรถอย่างแรง มือของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจ
 
 
“ไม่ได้ชนใช่ไหม หมาน่ะ”ฮยอนซึงหลับตาปี๋ เขาไม่กล้าลืมตาขึ้นมามอง จุนฮยองชะเง้อมองหน้ารถเล็กน้อยก็เห็นว่าหมาวิ่งหนีไปแล้ว เขาหันไปมองหน้าฮยอนซึงที่ตอนนี้กำลังหลับตาปี๋ก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
“ตายแล้วฮยอนซึง”
 
 
“ฮะ อะไรนะ ไม่จริงอ่ะ อุ๊บ!!!”ฮยอนซึงลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ เขาหันหน้าไปมองจุนฮยองแต่ก็ต้องถูกขโมยจูบโดยไม่ทันตั้งตัว
 
 
“อื้อๆ”
 
 
“อิอิ”จุนฮยองถอนจูบออกแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ ฮยอนซึงได้แต่มองอย่างงอนๆ
 
 
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย ไม่ตลกเลยนะ”
 
 
“โอ๋ๆ ฉันขอโทษ หมาไม่เป็นไร วิ่งหนีไปแล้ว อย่างอนเลยน๊า”จุนฮยองใช้มือสองข้างจับหน้าของฮยอนซึงแล้วส่ายไปมา
 
 
“มาขับรถเองเลย ไม่ขับแล้ว”
 
 
“ก็ได้ครับๆ”จุนฮยองลงจากรถแล้วไปเปิดประตูด้านคนขับทันที
 
 
“ลงมาสิ”
 
 
“ไม่!!”
 
 
“ง่า ถ้านายไม่ลงแล้วฉันจะนั่งยังไง”
 
 
“นั่นก็เรื่องของนาย คิดเอาเองสิ”ฮยอนซึงยิ้มที่มุมปากนิดๆ จุนฮยองมองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
“เล่นแบบนี้ ก็ได้ เดี๋ยวจัดให้”แล้วจุนฮยองก็จับฮยอนซึงออกมาจากรถแล้วตัวเองก็นั่งที่เบาะก่อนจะดึงฮยอนซึงให้ลงมานั่งบนตักพร้อมกับปิดประตูอย่างรวดเร็ว
 
 
“นั่งแบบนี้ โอเคไหม”ฮยอนซึงหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จุนฮยองยักคิ้วนิดๆก่อนจะขับรถออกไป
 
 
“ไม่หนักหรือไง”
 
 
“นายตัวเบาจะตาย ฉันเคยบ่นหรือไงว่านายตัวหนัก เวลานายอยู่บนตัวของฉัน เคยบ่นให้นายได้ยินหรือเปล่า”
 
 
ตึก!!!
 
 
รถวิ่งตกหลุมเล็กน้อย ฮยอนซึงถึงกลับสะดุ้งเมื่อก้นของเขากระแทกกับมังกรน้อยของจุนฮยอง
 
 
“ง่า ฉันกลับไปนั่งเบาะข้างๆดีกว่า”ฮยอนซึงจะลุกหนีแต่จุนฮยองกลับใช้มือข้างหนึ่งกอดเอวเอาไว้
 
 
“ไม่อยากลองอะไรแปลกๆบ้างเหรอ”ฮยอนซึงหน้าแดงมากขึ้นกว่าเดิม
 
 
“ไม่เอา เดี๋ยวรถคว่ำ”
 
 
“ไม่คว่ำหรอก ขับช้าๆ อีกอย่างทางนี้ก็ไม่ค่อยมีรถผ่านด้วย”จุนฮยองพูดพร้อมกับเลียที่ท้ายทอยของฮยอนซึง
 
 
“นายบ้าไปแล้วเหรอจุนฮยอง”
 
 
“ถอดกางเกงสิ ข้างหน้าหลุมเยอะนะ”ฮยอนซึงถึงกลับหลับตาแล้วถอนหายใจออกมาอย่างทำใจ เพราะตอนนี้อารมณ์ของเขาก็เริ่มมาตั้งแต่ตกหลุมแรกแล้ว ฮยอนซึงค่อยๆปลดกระดุมกางเกงแล้วก็ดึงกางเกงลง
 
 
“ของฉันด้วยสิ แล้วก็ปลุกมังกรน้อยให้ตื่นด้วยนะ”จุนฮยองยิ้มออกมานิดๆ แล้วฮยอนซึงก็ถอดกางเกงของจุนฮยองพร้อมกับกางเกงใน เขาค่อยๆจับมังกรของจุนฮยองแล้วรูดขึ้นรูดลง
 
 
“อ่า เสียวจังเลยฮยอนซึง”
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดด
 
 
จุนฮยองเบรกรถอย่างแรง
 
 
“จอดทำไม”
 
 
“เรามาปลุกอารมณ์กันก่อน แล้วค่อยปลดปล่อยกับทางขรุขระข้างหน้าดีไหม”ฮยอนซึงหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ จุนฮยองค่อยๆปรับเบาะให้เอนลง แล้ว ฮยอนซึงก็หันหน้าเข้าหาจุนฮยองนั่งลงบันตักของเขาก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปจูบกันอย่างดูดดื่ม
 
 
“อื้ม อื้ม”มือของจุนฮยองลูบไล้ที่ก้นของฮยอนซึงแล้วก็บีบตามจังหวะอารมณ์เสียงซ่านของตัวเอง
 
 
“อ๊า อย่าจิกสิ เดี๋ยวก้นเป็นรอย”ฮยอนซึงตีหน้าอกของจุนฮยองเบาๆ
 
 
“จะออกแล้ว”ฮยอนซึงเม้มปากนิดก่อนจะหันหลังแล้วจับมังกรน้อยของจุนฮยองค่อยๆสอดเข้าไปในช่องของตัวเอง
 
 
“อ๊า อ๊า”
 
 
“ช้าๆสิฮยอนซึง”ฮยอนซึงหลับตาปี๋ก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงจนมังกรของจุนฮยองเข้าไปในตัวของเขาจนมิด แล้วจุนฮยองก็ปรับเบาะให้อยู่ในสภาพปกติ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วค่อยๆขับออกไป ระหว่างทางฮยอนซึงก็โยกตัวไปมาจนอารมณ์ของเขาเริ่มแตกกระจาย
 
 
“อื้อ อ๊า อ๊า”
 
 
“อ่าส์ ฮยอนซึง เบาๆ เสียว”จุนฮยองบังคับรถอย่างลำบากนิดๆเพราะความเสียวทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ เขาชะเง้อมองทางข้างหน้าเล็กน้อย
 
 
“อีกนิดเดียวฮยอนซึง”
 
 
“อ๊า อ๊า ไม่ไหวแล้ว ของแรงๆ อ๊า”จุนฮยองได้ยินอย่างนั้นก็เหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นอีกนิด เขาสูดหายใจเข้าพร้อมที่จะปลอดปล่อยอารมณ์ของตัวเอง แล้วรถก็วิ่งเข้าสู่เส้นทางที่เต็มไปด้วยหลุมมากมาย
 
 
“อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า”ฮยอนซึงครางออกมาเสียงดังเมื่อรถวิ่งตกหลุมแล้วตัวของเขากระแทกทิ้งน้ำหนักลงจนมังกรของจุนฮยองเข้าลึกอย่างเสียวซ่านได้ใจ แล้วเสียงร้องของทั้งสองคนก็ดังประสานกันเมื่ออารมณ์ถึงขีดสุด
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
 
 
จุนฮยองเหยียบเบรกอย่างแรง
 
 
“อ๊า เฮ่อๆ”ฮยอนซึงเหงื่อออกท่วมตัว เขาค้ำมือไว้กับหน้ารถ จุนฮยองเอนหลังพิงเบาะอย่างหอบๆ
 
 
“สุดยอดไปเลยฮยอนซึง”ฮยอนซึงหน้าแดงด้วยความอายเล็กน้อย ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยบ้าบิ่นขนาดนี้มาก่อนเลย
 
 
“นายมันบ้าจริงๆเลยจุนฮยอง โรคจิต”
 
 
“ว่าฉันก็เหมือนกับว่าตัวเองแหละน่า”ฮยอนซึงหันไปมองหน้าจุนฮยองเล็กน้อย เขารีบปรับเบาะให้นอนลง แล้วก็ยกตัวออกจากมังกรน้อยของจุนฮยอง น้ำขุ่นสีขาวไหลเละเต็มรถไปหมด
 
 
“นายล้างเองเลยนะ”ฮยอนซึงพูดขึ้นหลังจากที่ไปนั่งที่เบาะข้างคนขับเรียบร้อย
 
 
“ช่วยกันไม่ได้เหรอ”
 
 
“ไม่เอา ล้างเองเลย นายเริ่มก่อน”
 
 
“ก็ได้ครับ คุณผู้หญิง แต่คืนนี้ต้องนอนค้างที่นี่นะ”
 
 
“จะนอนที่ไหนเล่า”
 
 
“บ้านพักฉันไง ไม่งั้นก็ต้องช่วยกันล้าง”
 
 
“นอนก็นอนสิ”แล้วฮยอนซึงก็เอื้อมไปหยิบกางเกงของตัวเองที่วางอยู่ที่เท้าของจุนฮยอง
 
 
“นั่นมันกางเกงฉันนะ”ฮยอนซึงกัดปากแน่นเมื่อหยิบผิด เขาปาใส่หน้า จุนฮยองก่อนจะหยิบของตัวเองมาใส่อย่างรวดเร็ว
 
 
“จะมองอะไรนักหนา”
 
 
“ก็มันน่ามองนี่นา”
 
 
“ไม่เบื่อหรือไงกัน มองแต่ของเดิมๆ”จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อย
 
 
“ไม่มีวันเบื่อหรอก เพราะเป็นของของนาย ต่อให้ตายก็จะไม่มีวันเบื่อ”ฮยอนซึงรีบหันหน้าหนีมองนอกหน้าต่างเพื่อกลบความอาย จุนฮยองหัวเราะนิดๆก่อนจะใส่กางเกงของตัวเองแล้วก็ขับรถไปยังบ้านพักตากอากาศของเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“กีกวัง ไม่ไปด้วยกันจริงๆเหรอ”โยซอบถามอีกครั้งเพื่อความชัวร์
 
 
“ฉันไม่ว่างกำลังดูทีวีอยู่ไม่เห็นหรือไง”กีกวังพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าของโยซอบ ดูจุนที่ยืนมองอยู่ได้แต่มองอย่างทำอะไรเพื่อเพื่อนไม่ได้ ตอนนี้เขารู้เรื่องทุกอย่างจากจุนฮยองแล้ว เขารู้สึกสงสารเพื่อน แต่อีกใจก็เข้าใจกีกวัง
 
 
“กีกวังอา ดงอุนไม่สบายมากนะ ไม่ไปเยี่ยมหน่อยเหรอ โกรธอะไรกัน งอนกันอยู่ใช่ไหม”กีกวังถอนหายใจออกมาก่อนจะหันไปมองหน้าโยซอบเล็กน้อยแล้วก็หันไปมองดูจุนอย่างไม่ชอบใจนัก
 
 
“ใช่ เพราะฉะนั้น ฉันไม่ไป”
 
 
พรึ่บ!!!
 
 
กีกวังปิดทีวีพร้อมกับลุกขึ้น
 
 
“นายจะไปก็ไปเถอะนะ ฉันเพลียอยากนอนแล้ว ปิดประตูบ้านให้ด้วยล่ะ”แล้วกีกวังก็เดินขึ้นห้องของตัวเองไป
 
 
“ง่า งอนอะไรดงอุนนะ ท่าทางจะหนัก”
 
 
“เฮ้อ ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาสองคนเถอะโย”ดูจุนตบไหล่ของโยซอบเบาๆ
 
 
“กีกวังไม่เคยเป็นแบบนี้นะ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ดงอุนต้องไปทำเรื่องร้ายแรงแน่ๆเลยอ่า เง้อ ทำไมถึงไม่มีใครบอกอะไรเค้าเลยนะ แย่จัง เลยไม่รู้เรื่องเหมือนชาวบ้านเลย”โยซอบทำหน้างอแงเล็กน้อย ดูจุนยิ้มอย่างเศร้าๆ
 
 
พี่ขอเห็นแก่ตัวไม่บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับโยแล้วกันนะ พี่กลัว กลัวว่าโยจะรับไม่ได้ แล้วทิ้งพี่ไป แล้วก็กลัว กลัวว่าโยจะลืมพี่ไปจริงๆ ขอโทษนะโย เพราะว่าพี่รักโย แล้วพี่ก็รู้ว่าโยรักพี่ พี่ทำร้ายความรักของเราไม่ได้ อยู่เป็นโยน้อยคนน่ารักแบบนี้ของพี่ไปนานๆเถอะนะ พี่จะรักโยให้มากๆ พี่สัญญา
 
 
“พี่ดูจุน ไปเยี่ยมดงอุนกันเถอะ”
 
 
“จะไปอีกแล้วเหรอ คิดถึงดงอุนหรือไงกัน”
 
 
“ใช่!!!”
 
 
“โยซอบ!!”
 
 
“อิอิ เค้าล้อเล่นหรอกน่า ในเมื่อกีกวังไม่ไปงั้นก็ ไปหาอะไรทำกันเถอะ”
 
 
“เอ๋ ไปหาอะไรทำ ทำอะไรเหรอ หรือว่า…”
 
 
“อย่ามาคิดทะลึ่งเชียวนะ เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้ว ขอเวลาพักหน่อยสิ เมื่อยๆ เข้าใจไหมว่ามันปวดร้าวระบมไปหมดแล้ว”ดูจุนขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทางของโยซอบ
 
 
“อะไรกัน พี่ไม่เห็นจะเป็นเหมือนกับโยเลย”
 
 
“ก็พี่ไม่ได้เป็นคนโดนนี่นา ลองมาโดนบ้างแล้วจะรู้สึก”
 
 
“งั้นเหรอ แล้วมันรู้สึกยังไงอ่า”
 
 
“ก็เสียว เฮ้ อย่ามาหลอกถามกันได้ไหม”โยซอบหน้าแดงทันทีเมื่อรู้ทันดูจุน
 
 
“เสียวแค่ไหนกัน มากไหม”โยซอบยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าด้วยความอับอาย
 
 
“ไม่รู้ไม่ชี้”
 
 
“งั้นเหรอ”
 
 
“ก็ใช่….”โยซอบเบิกตากว้างเมื่อเอามืออกก็พบกับใบหน้าของดูจุนที่กำลังยิ้มอยู่ใกล้ๆเขา
 
 
“ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนั้นด้วยเล่า”
 
 
“พี่สายตาสั้น ต้องมองใกล้ๆน่ะ”
 
 
“โม้อีกแล้ว ขี้โม้จริงๆเลย”
 
 
“ง่า ไม่ได้โม้น๊า พี่พูดจริงๆ ขนาดอยู่แค่นี้ยังจะมองไม่เห็นเลย”
 
 
“จริงอ่า”ดูจุนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
 
 
“แล้วแค่นี้ล่ะ”โยซอบเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ดูจุนอีกนิด
 
 
“มองเห็นไหม”
 
 
“ไม่เห็นอ่า ใกล้เข้ามาอีกนิดสิ”แล้วโยซอบก็เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกจนจมูกของทั้งสองคนแตะกัน
 
 
“มองเห็นหรือยัง”
 
 
“ยังเลย อีกนิดได้ไหม”ดูจุนยิ้มที่มุมปากนิดๆ
 
“ก็ได้ๆ”แล้วโยซอบก็เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีก เขายิ้มออกมาก่อนจะเลื่อนปากขึ้นไปกัดจมูกของดูจุน
 
 
“อ๊ากกก โยพี่เจ็บนะ ปล่อยๆ”
 
 
“ฮ่าๆๆ แบร่ๆ สมน้ำหน้า เค้าไม่ได้ซื่อขนาดนั้นนะ ชิชะ อิอิ”แล้วโยซอบก็เดินออกจากบ้านของกีกวังไป ดูจุนยกมือจับจมูกของตัวเองเบาๆก่อนจะเดินตามโยซอบออกไป
 
 
“โยรอพี่ด้วย รอพี่ก่อนนะครับ”ดูจุนรีบวิ่งไปดักหน้าโยซอบอย่างรวดเร็ว
 
 
“พี่อ่าชอบแกล้งเค้าอยู่เรื่อยเลย”
 
 
“ก็พี่รักโยไงถึงได้เอาแต่คอยแกล้ง รักดอกจังหยอกเล่น ไม่เคยได้ยินหรือไงกัน อย่างอนน๊า”ดูจุนทำหน้าอ้อนโยซอบเต็มที่
 
 
“ชิชะ ไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้น งอนอยู่ ง้อด้วย”
 
 
“ง่า ก็กำลังง้ออยู่นี่ไงครับ โอ๋ๆดีกันๆน๊า”ดูจุนชูนิ้วก้อยขึ้นเพื่อง้อโยซอบ
 
 
“ไม่เอา แค่นี้ยังไม่หาย”
 
 
“ง่า แล้วโยจะให้พี่ทำอะไร บอกมาได้เลย”โยซอบยืนกอดอกยิ้มออกมาทันที ดูจุนหน้าเสียเล็กน้อยที่ได้เห็นรอยยิ้มของโยซอบแบบนั้น
 
 
“ตะโกนบอกรักเค้าดังๆสิ”
 
 
“ง่ายมาก อิอิ อ่ะแฮ่มๆ”ดูจุนยืนตัวตรง เขาอมยิ้มมองหน้าโยซอบเล็กน้อย
 
 
“พี่รักโยที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยย”
 
 
“ไม่พอใจอ่า”
 
 
“พี่รักโย รักมาก รักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”โยซอบยิ้มนิดๆแต่ก็ยังอยากที่จะแกล้งดูจุนต่อ
 
 
“ไม่เอาแล้วๆ ทำอย่างอื่นดีกว่า”
 
 
“ โยจะให้พี่ทำอะไร บอกมาได้เลยครับผม”
 
 
“วิดพื้นพร้อมกับร้องเพลงบอกรักเค้าดังๆด้วย”
 
 
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา ว่าแต่กี่ที”
 
 
“จนกว่าเค้าจะพอใจ”
 
 
“รับทราบ!!!”แล้วดูจุนก็จัดการทำตามที่โยซอบบอกอย่างว่าง่าย
 
 
ฉันนั่งยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง สุขยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา…
ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น เรื่องจริงกับความฝันเกิดขึ้นด้วยกันทันตา…
 
 
โยซอบยิ้มออกมากับเพลงที่ดูจุนกำลังร้องให้กับเขา ถึงแม้จะวิดพื้นอยู่ แต่ดูจุนก็มองตาของโยซอบตลอด
 
 
ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ ตั้งแต่วินาทีที่ชีวิตมีเธอเข้ามา…
เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้า อู้วว นั้นกล้าจะเปิดหัวใจ…
 
 
ดูจุนเลิกวิดพื้นแล้วลุกขึ้นจับมือของโยซอบมาวางที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ดูจุนมองตาโยซอบเพื่อถ่ายถอดความรู้สึกของตัวเองให้กับโยซอบ
 
 
หยุด หยุด ชีวิต หยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีซักแค่ไหน…
หยุด หยุด ความรัก ทั้งหัวใจ หยุดอยู่กับเธอคนเดียว…
 
 
โยซอบยิ้มและบิดตัวเขินไปเขินมาด้วยความอาย ดูจุนดึงโยซอบเข้าไปกอด
 
 
“พี่รักโยนะครับ”พร้อมกับกระซิบบอกรักข้างๆหูเบาๆ โยซอบรู้สึกใจเต้นอย่างแรง เขากระชับกอดดูจุนแน่น
 
 
“รู้แล้วน่า เค้าก็รักพี่เหมือนกัน อิอิ อ๊ากกก”โยซองร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจที่ดูจุนยกตัวเขาแล้วหมุนรอบไปมา
 
 
“เดี๋ยวเค้าตกนะ”
 
 
“ไม่ตกหรอกน่า พี่ไม่ยอมให้โยตกหรอก เชื่อใจพี่สิ”
 
 
“อ๊ากกก ไม่เอาๆแล้ว เวียนหัว อ๊ากกก พี่ดูจุนบ้า ปล่อยเค้านะ”ดูจุนหัวเราะออกมาก่อนจะยอมปล่อยโยซอบลง
 
 
“บ้าที่สุดเลยอ๊ะ ชิส”โยซอบรีบวิ่งขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว ดูจุนส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
 
 
“เด็กบ้า แค่นี้ก็เขินจนต้องหลบ เด็กดื้อ เด็กบ้าจริงๆเลย อิอิ แต่ก็รัก แฮ่ๆ” ดูจุนรีบวิ่งขึ้นรถตามโยซอบไป น้ำตาของกีกวังไหลออกมาหลังจากที่ยืนดูดูจุนกับโยซอบอยู่นาน เขาค่อยๆปิดม่านลงแล้วก็ถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงวันคืนที่ตัวเองเคยมีความสุขอย่างนั้นกับคนที่รักอย่างดงอุน
 
 
“นายจะเป็นยังไงบ้างนะ ดงอุน”กีกวังนั่งมองรูปในมือถือของตัวเอง เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วออกจากบ้านตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
 
 
“วันนี้อากาศปลอดโปร่ง….”
 
 
ติ๊ด
 
 
“สรุปข่าววันนี้…”
 
 
ติ๊ด
 
 
ดงอุนถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายเนื่องจากไม่มีอะไรให้เขาดู
 
 
“คุณจะทำอะไร จะทิ้งผมไปงั้นเหรอ”ดงอุนสะดุดกับละครที่กำลังเล่นอยู่
 
 
ติ๊ด
 
ดงอุนตัดสินใจปิดทีวีลง
 
 
“เฮ้ออออออออ ฉันคิดถึงนายจังเลยกีกวัง ทำไมนายไม่มาหาฉันบ้างนะ”
 
 
แอ๊ดดดดดดดดดดดด
 
 
ดงอุนหันหน้าไปมองที่ประตูแล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อคนที่กำลังคิดถึงกำลังเดินเข้ามาหาเขา
 
 
“กีกวัง”ดงอุนมองกีกวังอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมาอยู่ตรงนี้ได้
 
 
“นายมาได้ยังไงกัน”กีกวังมองดงอุนนิ่งก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ
 
 
“กีกวัง ฉันคิดถึงนาย คิดถึงนายเหลือเกิน”ดงอุนจับมือของกีกวังขึ้นมาแนบแก้มของตัวเองอย่างอ่อนโยน
 
 
“ปล่อยมือฉันเถอะ”ดงอุนมองหน้ากีกวังนิ่งก่อนจะยอมปล่อยมืออย่างว่าง่าย
 
 
“นายมาเยี่ยมฉันแล้วเหรอ รู้ไหมว่าฉันรอนายตั้งนาน”
 
 
“ดงอุน”
 
 
“ครับ”กีกวังเงยหน้าขึ้นไปมาสบตากับดงอุนที่กำลังยิ้มให้กับเขาอยู่
 
 
“ฉันกับนาย ยังรักกันอยู่ใช่ไหม”ดงอุนรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
 
 
“ฉันยังรักนายอยู่ รักนายเหมือนเดิม รักนายไม่เปลี่ยนแปลง”กีกวังยิ้มออกมาบางๆ
 
 
“ถ้านายรักฉัน ช่วยอะไรฉันอย่างได้ไหม”
 
 
“ได้สิ หลายๆอย่างก็ได้ ฉันทำให้นายได้หมดนั่นแหละ ขอแค่นายบอกมา”ดงอุนจับมือของกีกวังขึ้นมากุมไว้
 
 
“ก็ดี”
 
 
“นายจะให้ฉันช่วยอะไรเหรอ”กีกวังสบตากับดงอุนนิ่ง เขาบีบมือของดงอุนเบาๆ
 
 
“ช่วยเป็นเพื่อนฉัน ได้ไหม”
 
 
กึก
 
 
“กีกวัง”ดงอุนมองหน้าของกีกวังอย่างตกใจ น้ำตาของเขาไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว
 
 
“ได้ไหมดงอุน”ดงอุนส่ายหน้า
 
 
“เรื่องนี้มันยากเกินไป ฉันทำให้ไม่ได้ ขอโทษนะ”ดงอุนปล่อยมือออกจากกีกวัง แต่กีกวังกลับจับมันเอาไว้
 
 
“ไหนบอกช่วยฉันได้ทุกเรื่องไง”
 
 
“ยกเว้นเรื่องนี้ เรื่องที่จะให้ฉันเลิกรักนาย ห่างจากนาย เป็นเพื่อนกับนาย เรื่องแบบนี้ฉันทำให้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!!!”ดงอุนขึ้นเสียงดัง น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาไม่หยุด
 
 
“แค่สองปีเอง ทำไม่ได้เหรอ”ดงอุนเบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
 
 
“นายว่าอะไรนะกีกวัง เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”กีกวังยิ้มให้กับดงอุนบางๆ
 
 
“เป็นเพื่อนกับฉัน แค่สองปี นายทำได้ไหม”
 
 
“ทำไม จะต้องสองปีด้วย”กีกวังเปิดประเป๋าหยิบเอกสารบางอย่างออกมาให้กับดงอุนดู
 
 
“กีกวัง”
 
 
“ฉันจะไปนิวซีแลนด์สองปี  จะไปเรียนที่นั่น”
 
 
“ทำไมนายต้องไปด้วย”
 
 
“ขอโทษนะที่ทำร้ายนาย นายจะรอฉันได้ไหม ขอเวลาฉันหน่อยนะดงอุน”
 
 
“แต่ฉันรักนาย อยากอยู่กับนายนี่กีกวัง”
 
 
“สองปี มันคงไม่นานเกินไปหรอกนะ ช่วยฉัน ทำเพื่อฉัน ไม่ได้เหรอ”
 
 
“แต่ว่า….”
 
 
“งั้นก็ ขอโทษที่รบกวนนะ”กีกวังยื่นมือไปดึงกระดาษคืน
 
 
“ก็ได้ๆ สองปี แค่นี้ฉันรอได้ เพื่อนายคนที่ฉันรักแล้ว ฉันทำได้ เพราะว่าฉันรักนายกีกวัง”กีกวังยิ้มออกมาบางๆก่อนจะกอดดงอุนเบาๆ
 
 
“ขอบใจนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะลืมเรื่องราวทุกอย่างแล้วกลับมาเป็นกีกวังคนเดิมของนาย ซนดงอุน”ดงอุนกระชับกอดกีกวังแน่น เขายิ้มออกมาทั้งน้ำตาแห่งความดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน
 
 
“ฉันจะรอนาย รอวันที่นายพร้อม ฉันรักนายนะกีกวัง รักมากที่สุดแล้วจะรักตลอดไป”กีกวังยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
 
 
ขอบคุณมากนะดงอุน ขอบคุณนายจริงๆ
 
 
 
-----------
10-11-2014
#ฟิคแบดเลิฟ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ