[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
39) เข้าใจ…แต่ไม่ยอม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 39
เข้าใจ…แต่ไม่ยอม
“โย ตื่นได้แล้วครับ เราต้องกลับกันวันนี้นะ”ดูจุนกระซิบข้างๆหูของโยซอบในขณะที่คนตัวเล็กกำลังหลับตาปุ๋ยอยู่ ดูจุนยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทีของโยซอบจะไม่ลุก เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปจูบที่หน้าอกของโยซอบที่ตอนนี้ไม่มีอะไรมาปิดบังเบาๆ
“อื้อ”โยซอบครางออกมาเบาๆก่อนจะขยับตัวแล้วก็หลับตา ดูจุนส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ เขาค่อยๆมุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างช้าๆแล้วก็จูบที่จุดอ่อนไหวของโยซอบที่ตอนนี้กำลังหลับสนิทอยู่
“อื้อออ”โยซอบหุบขาเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวนอนตะแคงแล้วก็หลับต่อไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา ดูจุนถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะโผล่หน้าออกไปจากผ้าห่มแล้วก็มองโยซอบที่ไม่ยอมตื่นเสียที
“โยซอบครับ”ดูจุนเรียกชื่อแล้วก็จูบลงเบาๆที่หัวไหล่ของโยซอบ
“โย ตื่นได้แล้วนะ”แล้วดูจุนก็ไล่จูบทั่วบริเวณแขนของโยซอบ แต่คนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่ก็ได้แต่ขยับแขนไปมาแต่ไม่ยอมตื่นขึ้นมา
“หลับไม่ตื่นแบบนี้ หรือว่าเมื่อคืนจะหนักเกินไป โยคงจะเหนื่อยสินะตลอดสองวันนี้….”ดูจุนยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาเขากับโยซอบแทบไม่เป็นอันทำอะไรกันเลยนอกจากกิจกรรมอย่างว่า
“โยเหนื่อยเหรอครับ”
“อื้อ เจ็บ”โยซอบตอบทั้งๆที่กำลังหลับตาและนอนหันหลังให้กับดูจุน
“เจ็บมากเหรอ”
“อื้อ ปวดด้วย”ดูจุนอมยิ้มกับท่าทางน่ารักของโยซอบเล็กน้อย เขาค่อยๆจับตัวของโยซอบให้นอนหงายแล้วก็เขาขยับตัวของเขาขึ้นไปนอนทับตัวของโยซอบ
“อื้อ หนัก”โยซอบค่อยๆลืมตาขึ้นมาสบกับดวงตาของดูจุนที่อยู่ห่างเพียงแค่เอื้อม ดูจุนยิ้มออกมาก่อนจะก้มหน้าลงไปเอาจมูกแตะกับปากบางๆของโยซอบ
“เค้าหนักนะ”ดูจุนยกจมูกของเขาออกแล้วใช้ปากของเขาแทน
“อื้อๆ”โยซอบครางออกมาเบาๆกับจูบที่ดูจุนมอบให้
“หวานจัง”
“หวานอะไร ฟันยังไม่แปรงเลยนะ”โยซอบหน้าหงิกเล็กน้อย
“ยังไงก็หวาน ลมหายใจของโยยังหวานเลย”
“ง่า โรคจิตแล้ว อื้อๆ เค้าหนักนะ ลงไปเลย”โยซอบหน้าเริ่มแดงขึ้นมา
“หนักอะไรกัน ทีเมื่อคืนยังไม่เห็นบ่นเลย”
“ก็นั่นมันเมื่อคืนนี่นา ลงไปเลยเค้าหนักแล้ว”โยซอบจะดันตัวของดูจุนลงแต่ถูกดูจุนจับแขนกดลงกับเตียงแล้วก็จูบที่ซอกคอของโยซอบ
“อื้อ อื้ม”เท้าของโยซอบเกร็งเนื่องจากรู้สึกเสียวนิดๆ
“อ่า รอยเก่ายังไม่หายเลย อยู่นานจริงนะ”ดูจุนก้มลงจูบทับรอยจูบเดิมที่จูบโยซอบไว้ตอนแรกในวันที่โยซอบเป็นของเขา
“ก็พี่ทำเค้าแรงเอง จะหายง่ายๆได้ยังไง”โยซอบเบะปากนิดๆอย่างอายๆ ตอนนี้หน้าของเขาเริ่มแดงมากขึ้น
“โยอายมากเลยเหรอ หน้าแด๊งแดง”โยซอบกัดปากตัวเองแน่นเมื่อดูจุนเอ่ยถาม อันที่จริงก็ไม่ได้อายอะไรหรอก แต่ที่เขาหน้าแดงเพราะว่ามังกรของดูจุนตอนนี้มันชิดกับมังกรของเขา แล้วรู้สึกมันจะขยับนิดๆด้วย
“เปล่าน๊า ลุกขึ้นเลย เค้าหนัก เดี๋ยวตัวแบน”ดูจุนเบิกตากว้างเมื่อได้ยินโยซอบพูดอย่างนั้น
“ไม่แบนง่ายๆหรอกน่า โยมีหลายชั้น”
“ง่า พี่หาว่าเค้าอ้วนเหรอ”
“ใช่ โยอ่าอ้วน”
“ลงไปเลยๆ ไม่ต้องมาอยู่บนตัวเค้าแล้ว ลงไปๆ”โยซอบผลักดูจุนจนเขายอมลงจากตัวของโยซอบ ดูจุนมองโยซอบที่ตอนนี้กำลังงอนตุ๊บป่อง เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้าใกล้กับหูของโยซอบ
“แต่ไม่เป็นไร ถ้าเรามีอะไรกันทุกคืน รับรอง โยผอมแน่นอน”โยซอบเบิกตากว้างหันไปมองดูจุนอย่างรวดเร็ว แต่การหันไปนั้นทำให้ดูจุนที่ตั้งท่ารออยู่แล้วรีบจูบปากโยซอบทันที
“อื้อๆ”โยซอบดิ้นเล็กน้อยเพราะตอนนี้เขากำลังงอนและอายจนหน้าแดงแป๊ดดดดดด
“อ่า”โยซอบมองดูจุนเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ทำให้ดูจุนได้เห็นแผ่นหลังของโยซอบที่ขาวเนียนน่าจูบเป็นที่สุด
“โยกำลังยั่วพี่อีกแล้วนะ”โยซอบกัดปากแน่นก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง
“อะไรกัน อี๋”โยซอบจะหันไปดุดูจุนแต่ต้องรีบหันหน้ากลับเพราะตอนนี้ร่างกายเปลือยของดูจุนไม่มีอะไรปิดอีกแล้ว
“อิอิ จะอายทำไม เคยเห็นแล้ว”
“ไม่เอาๆ หาอะไรมาปิดเลยนะ”
“งั้นโยก็เอาผ้าห่มมาให้พี่สิ”
“ก็เอาไปสิ เอาไปๆ”โยซอบดึงผ้าห่มที่คลุมตัวเองอยู่ให้กับดูจุนอย่างลืมตัวเพราะมัวแต่ตกใจ ดูจุนยิ้มออกมาอย่างถูกใจที่โยซอบหลงกลอย่างที่คิดเอาไว้
“อ๊า เอามานะ แล้วเค้าล่ะ”โยซอบรีบยกเข่าขึ้นชันแล้วกอดหน้าอกของตัวเองไว้ ดูจุนแกล้งโดยโยนผ้าห่มลงจากเตียง แล้วตอนนี้ก็มีเพียงร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองคน โยซอบหันไปมองหมอนที่อยู่หัวเตียงเล็กน้อย
พรึ่บ!!
ตุบ!!
ตุบ!!!
แต่มือของดูจุนที่เร็วกว่าก็โยนหมอนลงจากเตียงทั้งสองใบอย่างรวดเร็ว โยซอบอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ เขาหันไปมองหน้าดูจุนที่กำลังเลียปากตัวเองมองมาที่ร่างกายของเขา
“ฮ่าๆ เราจะกลับบ้านกันวันนี้ไม่ใช่เหรอ เก็บของเถอะฮะ”รอยยิ้มสู้ของโยซอบเริ่มจางหายไปเมื่อดูจุนค่อยๆเข้ามาหาตน
“พี่ดูจุน เค้าหิวข้าวแล้ว ไปหาอะไรกินกันนะ”โยซอบค่อยๆถอยหลังหนีดูจุน แต่ทว่าดูจุนก็ยังคงจ้องมองร่างกายของโยซอบอย่างหื่นกระหาย หัวใจของโยซอบแทบจะเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการ แต่ตอนนี้เขารู้สึกอ่อนเพลียนิดๆเหตุจากกิจกรรมระหว่างเขากับดูจุนที่ร้อนแรงขึ้นทุกครั้ง
“พี่ดูจุน เค้าวะ…”
ตุบ!!!
“โอ๊ย!!!”
“โยซอบ!!!”โยซอบที่เอาแต่ถอยหลังหนีดูจุนจนไม่ทันมองว่าตัวเองอยู่ขอบเตียงก็ได้ลงไปนอนกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
“อ๊า เจ็บจังเลยอ่า”โยซอบค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ดูจุนรีบลงไปพยุงโยซอบให้ลุกขึ้นทันที
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษนะ ขอโทษนะครับ”ดูจุนรีบง้อโยซอบอย่างรวดเร็ว
“ง่า ระบมไปหมดเลย แง๊ ปวดๆๆ เจ็บๆๆ”โยซอบงอแงเหมือนเด็ก ดูจุนหน้าเสียเล็กน้อยที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
“ขอโทษนะครับ คราวหน้าไม่เอาแบบนี้แล้ว พี่สัญญา”โยซอบมองหน้าดูจุนอย่างหงุดหงิด
“ไม่สัญญาๆแล้ว แฮ่ๆ”โยซอบยิ้มออกมาเล็กน้อย ที่จริงเขาชอบด้วยซ้ำที่ ดูจุนมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น
“เก็บของกลับบ้านดีกว่า คิดถึงกีกวังแล้ว”
“ก็ได้ๆ แต่อาบน้ำด้วยกันได้ไหม พี่อยากอาบให้”
“ไม่เอา”โยซอบรีบปฏิเสธทันที
“เค้าจะอาบคนเดียว”ดูจุนหน้าบึ้งเล็กน้อย
“แล้วพี่ต้องนั่งมองเค้าอาบน้ำ”ดูจุนเงยหน้าของมามองโยซอบอย่างตกใจ เขายิ้มที่มุมปากนิดๆ
“แค่มอง ไม่งั้น โกรธ ไม่พูดด้วยห้านาที”
“งั้นยอมให้โกรธ”
“หนึ่งเดือน!!”
“โอเคครับ แค่นั่งมองเฉยๆ”โยซอบยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ดูจุนมองเรือนร่างโยซอบตั้งแต่หัวจรดเท้าจากด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“อย่าหื่นนักสิ ลำบากโยซอบนะ ไอ้ดูจุนบ้า”ดูจุนเขกหัวตัวเองแล้วก็เดินตามโยซอบเข้าไปในห้องน้ำ พอเดินเข้าไปก็เห็นว่าโยซอบกำลังจะลงอ่างอาบน้ำ ดูจุนรีบเดินไปจับแขนของโยซอบอย่างรวดเร็ว
“ระวังจะลื่น”แล้วดูจุนก็ช่วยพยุงโยซอบลงอ่าง
“เทสบู่ใส่ให้หน่อย”โยซอบชี้มือไปที่ขวดครีมอาบน้ำสีชมพูที่วางอยู่
“ได้ครับ คุณผู้หญิง”แล้วดูจุนก็บีบครีมอาบน้ำลงอ่าง โยซอบตีน้ำเบาๆจนตอนนี้ฟองสบู่เต็มอ่างปิดร่างกายเปลือยของโยซอบซะหมด ดูจุนมองอย่างน่าเสียดาย โยซอบยิ้มที่มุมปากนิดๆที่เห็นสีหน้าของดูจุนเป็นแบบนั้น
“เฮ้อ ห๊อมหอม น้ำก็เย๊นเย็น วู้”โยซอบปัดฟองสบู่ใส่หน้าดูจุนแล้วก็หัวเราะออกมา ดูจุนได้แต่นั่งมองอย่างอดทนอดกลั้น แล้วเขาก็แทบจะกระอักเลือด เมื่อโยซอบยกขาขึ้นมาพาดขอบอ่างแล้วก็ถูขึ้นลงพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเอง ดูจุนกำหมัดแน่น เขาเหล่มองเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นทำให้โยซอบพอใจเป็นอย่างมาก แล้วโยซอบก็เริ่มถูแขนทั้งสองข้างของตัวเองและตามลำตัว
“พี่ดูจุน ถูหลังเร็ว”โยซอบเม้มปากพร้อมกับกระพริบตาปริบๆอย่างออดอ้อน ดูจุนย้ายที่นั่งไปนั่งบนหัวของโยซอบ ขาของเขาสองข้างก็หย่อนลงน้ำไป
“เอาให้สะอาดเลยนะ”โยซอบพูดเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆตอนนี้เขากำลังสนุกกับการแกล้งดูจุน ดูจุนกัดปากตัวเองก่อนจะค่อยๆถูหลังให้โยซอบอย่างเบามือ
อิอิ การทดสอบความอดทนของคนนี่มันสนุกดีจริงๆเลย ถูกยั่วขนาดนี้ คงจะอึดอัดจนแทบระเบิด
โยกำลังแกล้งพี่อยู่ใช่ไหม ยั่วพี่ใช่ไหม ได้ โยน่ะ ยังรู้จักพี่ไม่ดีพอ จะบอกให้ หึหึ
“เฮือก!!”โยซอบสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อมือของดูจุนบีบที่ก้นของเขาเบาๆ
“เดี๋ยวพี่จะถูให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย ไม่ต้องห่วงนะ”โยซอบเริ่มใจไม่ดียังไงแปลกๆชอบกล แล้วดูจุนก็ลูบไล้หลังของโยซอบอย่างแผ่วเบา เขากดแรงลงเป็นจุดๆ ทำให้โยซอบเริ่มบิดตัวไปมาอย่างห้ามไม่ได้
“อ่า อ๊า”ดูจุนแกล้งครางออกมาเบาๆ โยซอบถึงกลับขนลุกเมื่อได้ยินเสียงครางอันเซ็กซี่ของดูจุนที่เขาชอบมากๆ
“พอแล้วๆ สะอาดแล้ว”โยซอบรีบถอยห่างออกจากดูจุนไปนั่งอีกฟากหนึ่ง ดูจุนยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เห็นว่าหน้าของโยซอบแดงอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่อาบแล้วเหรอ”
“อาบสิ ยาสระผม หยิบให้ด้วย”ดูจุนยิ้มนิดๆเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก เขาก็เอื้อมมือไปหยิบขวดยาสระผมที่วางอยู่ข้างขอบอ่างอาบน้ำ
“โอ๊ะ!!!”
ตูมมมมมมม
ดูจุนแกล้งทำเป็นมือลื่นขอบอ่างจนตัวตกลงในอ่างอาบน้ำ โยซอบสะดุ้งอย่างตกใจ
พรึ่บ!!!
โยซอบเบิกตากว้างเมื่อดูจุนโผล่มาตรงหน้าของเขาที่ใกล้แสนใกล้ปากแทบจะแตะกันอยู่แล้วถ้าหากไม่มีจมูกกั้น โยซอบกระพริบตาปริบๆ แต่ดูจุนกลับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะค่อยๆเอียงหน้าอย่างช้าๆเพื่อที่จะจูบปากบางสีชมพูของโยซอบที่ตอนนี้กำลังสั่นระริก ปากของดูจุนแตะเข้ากับปากของโยซอบ โยซอบหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสจากดูจุน แล้วดูจุนก็ค่อยๆดันลิ้นเข้าไปในปากของโยซอบ แต่กลับติดฟันของโยซอบ ดูจุนลืมตามองโยซอบเล็กน้อย ก่อนจะจับเอวของโยซอบแล้วบีบเบาๆทำให้โยซอบอ้าปากแล้วเขาก็สอดลิ้นเข้าไปก่อนทั้งสองคนจะจูบกันอย่างดูดดื่ม ตัวของดูจุนนั่งอยู่บนตัวของโยซอบ มังกรน้อยทั้งสองกำลังตื่นตัวขึ้นอย่างช้าๆ
“อืม อืม”เสียงครางของทั้งสองคนดังออกมาเป็นระยะๆ ดูจุนจับหัวนมของโยซอบก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยไปมาทำให้โยซอบแอ่นอกขึ้นตามอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า มือของดูจุนก็ลูบไล้ไปตามลำตัวของโยซอบอย่างเร่าร้อน
“พี่ดูจุน”โยซอบพูดออกมาขณะที่ดูจุนกำลังจูบที่ซอกคอของโยซอบ ดูจุนเลิกจูบแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองโยซอบ
“หืม”
“คือ เค้าไม่ไหว เจ็บ”โยซอบพูดออกไปอย่างเกรงใจ แต่ถ้าจะให้เขาฝืนคงจะไม่ไหว ดูจุนยิ้มออกมาก่อนจะจูบลงเบาๆที่หน้าผากของโยซอบ
“โยอาบน้ำให้พี่บ้างนะ”ดูจุนยิ้มออกมาก่อนจะถอยหลังไปพิงขอบอ่างอีกข้างหนึ่ง โยซอบยิ้มออกมาที่ดูจุนเข้าใจ
“พี่ให้เวลาพักก็ได้ แต่อย่านานล่ะ พี่ติดใจในตัวของโยจนอยากจะทำทุกเวลาเลย”โยซอบก้มหน้าหลบสายตาของดูจุนอย่างอายๆก่อนจะขยับไปใกล้ดูจุนเพื่อถูตัวให้ ดูจุนมองโยซอบอย่างมีความสุข
“พี่รักโยนะครับ”
“อื้ม เค้าก็รักพี่ รักมากๆ รักมากที่สุด”ดูจุนยกมือตบหัวโยซอบอย่างเอ็นดูก่อนจะนอนนิ่งหลับตาให้โยซอบจัดการทำความสะอาดร่างกายของเขา
“อื้อ อื้อ”ฮยอนซึงค่อยๆบิดไปมาอยู่บนเตียงอย่างอ่อนล้า เป็นเพราะเมื่อคืนตากฝนหนักเกินไปทำให้เขาปวดหัวนิดๆ ฮยอนซึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกับหาวเบาๆ เรื่องราวเมื่อคืนทำให้เขาคิดจนแทบจะนอนไม่หลับ วันนี้เขาเลยตัดสินใจไม่ไปมหาวิทยาลัย เขายังไม่พร้อมที่จะรับกับสายตาและคำนินทาของคนทั่วมหาวิทยาลัย
“ข้าวต้มร้อนๆครับผม”
“เอ๋”ฮยอนซึงเบิกตามองกีกวังที่ถือถ้วยข้าวต้มเข้ามา กลิ่นข้าวต้มหอมจนชวนหิว
“เช้านี้น้องชายคนนี้ทำสุดฝีมือ อร่อยที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้”กีกวังวางถ้วยข้าวต้มแล้วยิ้มให้กับฮยอนซึงที่มองเขาอย่างงุนงง
“อยากได้อะไร ต้องการอะไร บอกกีกวังน้อยคนนี้ได้ จะจัดหาให้ทุกอย่างที่หวัง กีกวังน้อยยินดีรับใช้ครับผม”กีกวังยืนตัวตรงพร้อมกับทำท่าเคารพของตำรวจ
“กีกวัง”ฮยอนซึงมองกีกวังอย่างไม่เข้าใจ แต่เขาสัมผัสได้ว่ามันต้องมีอะไรที่ผิดปกติ แล้วฮยอนซึงก็พอจะคิดได้ว่าเมื่อคืนนี้กีกวังก็ไปงาน
“พี่ฮยอนซึง อยากดื่มนมไหม”ฮยอนซึงมองน้องชายตัวเองก่อนจะพยักหน้า แล้วกีกวังก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อเอานมมาให้กับฮยอนซึง
“นมร้อนๆอุ่นๆมาแล้วครับผม”กีกวังวางนมไว้บนโต๊ะก่อนจะยิ้ม
“พี่อยากได้น้ำส้ม”
“ได้ครับ”แล้วกีกวังก็วิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้งก่อนจะกลับมาด้วยแก้วน้ำส้มแล้ววางไว้ข้างกับแก้วนม
“กีกวัง”
“ครับผม”
“นายไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดๆ”
“เปล่าครับ”กีกวังยิ้มให้กับฮยอนซึง รอยยิ้มนั้นที่ฮยอนซึงเห็นแล้วถึงกลับใจสั่น
“เอ้อ วันนี้ไม่ไปเที่ยวไหนกับดงอุนเหรอ ปกติเห็นตัวติดกันจะตาย”รอยยิ้มของกีกวังค่อยๆหายไป แล้วน้ำตาก็เริ่มเอ่อล้นขึ้นมา กีกวังรีบส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มให้กับฮยอนซึงใหม่
“ไม่ครับ วันนี้น้องชายจะอยู่ดูแลพี่ชาย เพราะพี่ชายไม่สบาย”ฮยอนซึงสัมผัสได้ดีกับความรู้สึกของกีกวัง
“กีกวัง”
“ต้องการอะไรเหรอครับ อ้อ น้ำเปล่าใช่ไหม งั้นรอสักครู่นะ”แล้วกีกวังก็หันหลังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะรีบเดินลงไปข้างล่าง
“ฮึกๆ”กีกวังสะอื้นออกมาขณะที่กำลังเทน้ำใส่แก้ว เมื่อคืนเขาเอาแต่นอนร้องไห้จนไม่ได้หลับ มือถือของเขาก็ดังตลอดเวลาพร้อมกับข้อความที่ส่งเข้ามาตลอดทั้งคืนเช่นกัน
“ฮึกๆ”กีกวังเม้มปากแน่น
พรึ่บ!!!
ฮยอนซึงวางมือบนบ่าของกีกวัง นั่นทำให้น้ำตาของกีกวังไหลออกมาไม่หยุด มือของเขาเทน้ำจนตอนนี้น้ำล้นแก้วออกมา ฮยอนซึงต้องจับมือของกีกวังแล้วดึงเหยือกน้ำออก
“ฮึกๆ”ความอ่อนแอกลับเข้าสู่หัวใจของกีกวังอีกครั้ง เขาค่อยๆหันไปแล้วกอดฮยอนซึงอย่างแน่น
“ฮืออออออ พี่ฮยอนซึง ฮืออออ ขอโทษนะครับ ผมขอโทษ ฮือออออออ”กีกวังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ฮยอนซึงได้แต่ลูบหลังของกีกวัง น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมาเพราะรับรู้ถึงสิ่งที่กีกวังพูดออกมา
“ผมทำร้ายพี่ ทำร้ายพี่ที่รัก ผมขอโทษ ขอโทษนะครับ ฮือออออ”
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะน้องรักของพี่”
“ผมขอโทษ ผมมันเลว ฮือออออออ”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมา
“อย่าพูดแบบนั้นเลยนะ นายไม่ได้เลว เพียงแค่ไม่รู้เท่านั้น”
“ผมเสียใจครับ ฮือออออ”
“อย่าเสียใจเลย เรื่องมันผ่านมาแล้ว ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว เสียใจไป ร้องไห้ไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก”
“ฉันเสียใจนะกีกวัง แต่ฉันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
คำพูดของฮยอนซึงกับคำพูดของดงอุนทำให้กีกวังเสียใจหนักไปยิ่งกว่าเดิม
“อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว กีกวัง เข้าใจไหม”กีกวังส่ายหน้าทั้งน้ำตา
“ยังไงผมก็ยังเสียใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมทำร้ายพี่ โดยการคบกับหมอนั่น”
“กีกวัง”ฮยอนซึงผลักกีกวังออกแล้วมองหน้าอย่างตกใจ
“เพราะพวกนั้นทำให้พี่ต้องร้องไห้ เพราะพวกนั้น ฮึกๆ”
“กีกวัง ฟังพี่นะครับ ทุกอย่างมันจบแล้ว เข้าใจไหม”
“ใช่ มันอาจจะจบแล้ว แต่พี่จะทนได้เหรอที่จะต้องถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นจากคนอื่นน่ะ พี่ทนได้เหรอพี่ฮยอนซึง”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาอย่างเจ็บปวด คำพูดของคนที่อยู่ในงานเขายังจำมันได้ดี เขามองหน้ากีกวังทั้งน้ำตา เพราะเขาเองก็ไม่สามารถตอบอะไรได้
“ผมรู้ว่าพี่ทนไม่ได้หรอก ใช่ไหม”ฮยอนซึงยกมือเช็ดน้ำตาออก
“ไม่เอาแล้ว ไม่พูดเรื่องนี้”
“พี่ยังจะอยู่กับคนที่ทำร้ายพี่อีกเหรอ พี่ไม่โกรธ ไม่โมโหเลยเหรอ”กีกวังถามไปถึงจุนฮยอง
“พี่รักเขา”ฮยอนซึงตอบเพียงสั้นๆแต่นั่นทำให้กีกวังถึงกลับเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“แต่เขาทำร้ายพี่นะ เขาทำร้ายพี่นะ พี่ฮยอนซึง”กีกวังจับไหล่ฮยอนซึงเขย่าไปมาอย่างแรง
“ใช่ เขาทำร้ายพี่ แต่พี่ก็ยังรักเขา”
“พี่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลยพี่ฮยอนซึง”
“หึ”ฮยอนซึงหัวเราะนิดๆ
“ความรักมันจำเป็นด้วยเหรอที่จะต้องมีเหตุผล มีเพียงแค่หัวใจของคนสองคน ยังไม่พออีกเหรอ”ฮยอนซึงจับมือของกีกวังแล้วบีบเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ทั้งน้ำตา
“จะเลวจะชั่วยังไง พี่ก็รัก เพราะหัวใจพี่ต้องการ”กีกวังมองฮยอนซึงตาค้าง น้ำตาของเขายังคงไหลไม่หยุด
“คนเราน่ะ ทำผิดพลาดกันได้ การให้อภัยคือสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้”
“พี่ลืมได้อย่างงั้นเหรอ”ฮยอนซึงส่ายหน้า
“พี่ไม่มีวันลืม แต่พี่ไม่อยากจะจำ ความเจ็บปวด ความทรมาน ทำไมจะต้องเก็บมาคิดให้ปวดหัวใจตัวเอง”
“พี่จะบอกว่า พี่ให้อภัยคนพวกนั้นเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมพะ…”
“ความรัก!!!”ฮยอนซึงพูดตัดหน้ากีกวัง
“พี่ฮยอนซึง”
“พี่ก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจ แต่พี่มีความสุข”
“พี่ฮยอนซึง ไม่รักหมอนั่นไม่ได้เหรอ”ฮยอนซึงดึงกีกวังเข้ามากอดพร้อมกับลูบหลังเบาๆ
“จำได้ไหมว่าพี่เองก็เคยห้ามเรา”กีกวังกระชับกอดแน่นเมื่อนึกถึงวันนั้น
“พี่ฮยอนซึง ฮึกๆ”
“แล้วเราทำได้ไหม ดื้อ ไม่ยอมฟัง เพราะอะไรกัน”
“ฮืออ พี่ฮยอนซึง”
“ความรัก เพราะความรัก”กีกวังรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก เขาเข้าใจที่ฮยอนซึงพูด เขาเข้าใจ แต่หัวใจของเขามันรับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ
ตุบ!!!
สองพี่น้องสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหน้าบ้าน กีกวังรีบเช็ดน้ำตาออก
“เดี๋ยวผมไปดูก่อนนะ”แล้วกีกวังก็เดินไปเปิดประตูดู เพียงแค่เปิดประตูออกเขาก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อพบคนที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นหน้าบ้าน
“ดงอุน!!”ฮยอนซึงที่เดินออกมาดูก็ต้องตกใจกับดงอุนที่นอนหน้าซีดอยู่ กีกวังได้แต่ยืนมองนิ่ง
“ตายแล้ว อยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยเหรอ”ฮยอนซึงจะเดินเข้าไปดูดงอุน แต่กีกวัง กลับขวางเอาไว้
“กีกวัง”
“ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ ทำไมจะต้องไปสนใจ”ฮยอนซึงมองหน้าน้องชายอย่างตกใจ ที่เขาพูดไปเมื่อกี้ไม่ได้เข้าหัวของกีกวังเลย
“กีกวัง ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ”
ปัง!!!
กีกวังปิดประตูเสียงดังลั่น แล้วก็หันไปมองหน้าฮยอนซึง
“ทำไมจะทำไม่ได้ ก็แค่ปิดประตูแล้วก็ไม่สนใจ ง่ายนิดเดียว”
“กีกวัง อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ถ้าเกิดหมอนั่นเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”
“สะใจมั้ง ผมรู้ว่าพี่ไม่ชอบเขาเท่าไหร่ อย่าไปสนใจเลย”
“ไม่ได้ พี่เป็นคน พี่จะต้องช่วย หลบไป”ฮยอนซึงดึงกีกวังออกจากทางประตูแล้วเปิดประตูออกไปดูดงอุนที่นอนนิ่งอยู่
“ตัวร้อนจี๋เลย”กีกวังยืนมองนิ่งก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองไป ฮยอนซึงส่ายหน้าเล็กน้อย
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
ฮยอนซึงหันไปมองรถที่มาจอดอยู่หน้าบ้าน เขายิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นจุนฮยอง
“ดงอุน!!”จุนฮยองรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนตัวเองอย่างรวดเร็ว
“พาเขาไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ”จุนฮยองรีบแบกดงอุนขึ้นรถไป ฮยอนซึงหันไปมองบ้านตัวเองเล็กน้อยก่อนจะวิ่งขึ้นรถตามจุนฮยองไป
พรึ่บ!!!
ผ้าม่านจากห้องของกีกวังถูกปิดลงเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไป น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างเจ็บปวด เขารักดงอุน รักมากพอๆกับที่ดงอุนรักเขา แต่เขาทำใจไม่ได้จริงๆ
“ดงอุน ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ฮือออออออ”กีกวังล้มตัวลงนอนแล้วก็ร้องไห้ออกมา
ดงอุน ตอนนี้มันคงยังไม่ใช่วันของเรา ฉันขอโทษที่ใจไม่กว้างพอ ขอโทษที่อ่อนแอเกินไป ขอโทษที่อ่อนไหวเกินไป แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันมองหน้านายตอนนี้ไม่ได้ ฉันอยู่กับนายไม่ได้ ถ้าหากฉันเห็นนาย ฉันจะต้องเจ็บปวดและรู้สึกผิด
ขอโทษจริงๆนะดงอุน ได้โปรด นายอย่าเป็นอะไรนะ
ติ๊งหน่องๆๆ
“ฮึกๆ”กีกวังลุกขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาออก เขารีบเดินลงไปข้างล่างเพื่อจะดูว่าใครมาหา
แอ๊ดดดดดดดดดด
“กีกวัง เค้าคิดถึงจังเลย”
พรึ่บ!!!
โยซอบพุ่งเข้ากอดกีกวังด้วยรอยยิ้ม กีกวังชะงักเล็กน้อยก่อนจะกอดโยซอบตอบ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ดูจุนที่กำลังเดินมาพร้อมกับของฝาก
“ตายแล้ว ฉันไม่เจอนายไม่กี่วัน ดูโทรมเชียวนะ”ดูจุนแกล้งแซวกีกวังเล่นตามปกติ
“เอ๋ ไหนดูหน่อยสิ”โยซอบผลักกีกวังออกแล้วก็จับหน้ากีกวังหันไปมา
“จริงด้วยอ่า กีกวัง นายไปทำอะไรมา ทำไมตาบวมแบบนี้ หน้าก็ซีดด้วย ตาก็แดง ไม่สบายเหรอ”กีกวังมองโยซอบเล็กน้อย
“เปล่าหรอก เป็นไง ไปเที่ยวมาสนุกไหม”กีกวังฝืนยิ้มทั้งๆที่ไม่อยากจะยิ้มเลยด้วยซ้ำ โยซอบหน้าแดงขึ้นมาก่อนจะจูงมือกีกวังเข้าไปในบ้าน ดูจุนอมยิ้มนิดๆก่อนจะเดินตามเข้าไป
“มีความสุขมากๆเลยแหละ อิอิ”โยซอบกระซิบบอกกับกีกวังเบาๆพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“ฉันทำตามที่นายบอก มันได้ผลด้วย”กีกวังมองใบหน้าของโยซอบที่เต็มไปด้วยความสุข นั่นทำให้เขาคิดหนักกับเรื่องที่คิดจะบอกกับโยซอบ เขาหันไปมองดูจนเล็กน้อย
“งั้นเหรอ ก็ดีแล้ว”กีกวังกำหมัดแน่นอย่างข่มใจ
โยซอบ ฉันไม่อยากเห็นนายเศร้า ไม่อยากเห็นน้ำตาของนาย งั้น…นายไม่สมควรจะมารับรู้เรื่องพวกนี้ เพราะไม่เช่นนั้น รอยยิ้มของนายจะหายไปตลอดกาล
กีกวังถอนหายใจออกมา เขาหันไปมองดูจุนด้วยสายตาไม่ชอบใจ ดูจุนแอบสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรเพราะคิดว่ากีกวังคงจะมองเขาอย่างที่ผ่านๆมา
“เค้าซื้อของมาฝากด้วยนะ พี่ดูจุน เอาของมาให้กีกวังเร็ว”
“ครับๆ คุณหญิง”ดูจุนเดินเข้ามายื่นถุงของฝากให้กับกีกวัง
“อะไรเหรอ”
“ของชิ้นนี้เค้าซื้อมาให้กีกวังกับดงอุนนะ ลองเปิดดูสิ”กีกวังใจสั่นเล็กน้อยที่ได้ยินชื่อของดงอุน
“เดี๋ยวค่อยเปิดก็ได้”
“ง่า เอางั้นก็ได้ เฮ้อ พรุ่งนี้เค้าจะเอาของไปให้กับพี่จุนฮยอง แล้วนี่ของพี่ ฮยอนซึง”แล้วโยซอบก็ดึงถุงอีกถุงจากมือของดูจุนส่งให้กับกีกวัง
“ฝากให้ด้วยนะ”
“อื้ม”
“งั้นเค้าไปก่อนนะ เมื่อยตัวไปหมดเลย พรุ่งนี้เจอกันที่มหาวิทยาลัยน๊า” โยซอบหอมแก้มกีกวังหนึ่งทีก่อนจะจับมือของดูจุนแล้วเดินจากบ้านกีกวังไป
“โยซอบ”กีกวังยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆก่อนจะก้มมองของที่อยู่ในมือ เขาไม่อยากจะเปิดดูเลยสักนิด
“เมื่อกี้ทำอะไรอ่า เลือดขึ้นหน้าพี่เลยนะ”
“อะไรกัน แค่หอมแก้มเพื่อน หึงด้วยเหรอ”
“หึง!!!”ดูจุนพูดเสียงดัง โยซอบหน้าเหวอไปทันที เขาคาดเข็มขัดแล้วก็มองหน้าดูจุนอย่างบึ้งๆ
“หึงได้แม้กระทั่งเพื่อนของเค้า แถมยังเป็นแฟนของเพื่อนพี่ด้วยนี่นะ”
“ใช่!!”
จุ๊บ!!
แล้วดูจุนก็แอบหอมแก้มโยซอบ
“ง่า หอมเค้าทำไมเนี่ย”
“ก็อยากจะหอมอ่า ทำไมเหรอ แบร่”ดูจุนแลบลิ้นใส่โยซอบก่อนจะขับรถออกไป โยซอบได้แต่มองอย่างงอนๆ
“ชอบเนียนอยู่เรื่อยเลยนะ”โยซอบพูดพร้อมกับก้มหน้ามองมือของดูจุนที่วางอยู่บนตักของตัวเอง
“อ่าว ไม่ใช่เกียร์รถหรอกเหรอ ว๊า จับผิดซะงั้น อิอิ”ดูจุนหัวเราะออกมาก่อนจะขับรถไปส่งโยซอบอย่างอารมณ์ดี
“ให้ตายเถอะ!!!”
-----------------------
10-11-2014
#ฟิคแบดเลิฟ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมานะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
