[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
10.0
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
45 ตอน
5 วิจารณ์
74.39K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
36) ฉันจะปกป้องนายเอง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 36
ฉันจะปกป้องนายเอง
“พี่ต้องมีอะไรกับผม”
กึก
จุนฮยองมองหน้าคีย์ด้วยความตกใจ
“นายรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”
“ผมรู้ตัวดี คืนนี้พี่ต้องมีอะไรกับผม ถ้าพี่ไม่ทำ คลิปนั่นกระจายไปทั่วอินเตอร์เน็ตแน่นอน”คีย์ใช้คำขู่ที่คิดว่าจุนฮยองจะไม่มีทางปฏิเสธเขา จุนฮยองกำหมัดแน่นแล้วเดินไปจ้องหน้าคีย์
“นายคิดว่าฉันจะยอมงั้นเหรอ”
“แล้วพี่คิดว่าผมไม่กล้างั้นเหรอ”คีย์ยิ้มออกมาที่มุมปากนิดๆ สายตาของเขาดูจริงจังไม่มีทางพูดเล่น จุนฮยองค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆคีย์ เพียงเท่านั้นหัวใจของคีย์ก็เริ่มสั่น เขาค่อยๆหลับตาลงเมื่อปากของจุนฮยองอยู่ใกล้ไม่ถึงฝ่ามือ คีย์หลับตารอรับสัมผัสจากคนที่เขารักมาโดยตลอด
“หึ ฝันเอายังง่ายกว่าไหม”
กึก
คีย์ลืมตาขึ้นมามองจุนฮยองอย่างอึ้งๆ จุนฮยองผลักคีย์เล็กน้อย
“พี่กล้าลองดีกับผมงั้นเหรอ”
“แล้วนายจะทำไม ฉันอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้และ ฉันทำร้ายฮยอนซึงมามาก จะไม่ยอมให้เรื่องแค่นี้มาทำให้ฮยอนซึงกับฉันต้องห่างกันหรอก ฟังฉันให้ชัดๆนะ ฉันรักฮยอนซึง ต่อให้ต้องตาย ฉันก็จะรักเพียงแต่ฮยอนซึง เท่านั้น”จุนฮยองแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป น้ำตาของคีย์ไหลออกมาด้วยความเสียใจและเจ็บใจ
“พี่จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นนะ”คีย์วิ่งลงบันไดไปขวางทางจุนฮยองเอาไว้
“นายจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย ฉันไม่ทนนายอีกต่อไปแล้ว หลบไป”
“ไม่ๆ ผมไม่ให้พี่ไป พี่ต้องอยู่กับผม พี่ต้องรักผม ผมรักพี่นะ พี่จุนฮยอง”คีย์นั่งลงกับพื้นกอดขาของจุนฮยองไว้แน่นทั้งน้ำตา
“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่มีวันรักคนอย่างนาย ความรักของนายมันคือรักที่เห็นแก่ตัว ปล่อย”
พรึ่บ!!!
จุนฮยองสะบัดขาจนคีย์ยอมปล่อยมือออก เขาหันไปมองคีย์ที่นั่งร้องไห้มองเขาด้วยความเจ็บปวด
“รักคนที่เขารักนายดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจและเจ็บปวด”
“ถ้าพี่เดินไปอีกก้าวเดียว ฉันจะฆ่าตัวตาย”พูดจบคีย์ก็วิ่งไปหยิบกรรไกรที่วางอยู่บนโต๊ะมาจ่อไว้ที่หัวของตัวเอง จุนฮยองได้แต่มองเขานิ่ง
“ถ้าชีวิตนายมันไร้ค่านัก ก็เชิญตายได้ตามสบาย ถึงนายตายไป ฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว ดีซะอีก ฉันจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนที่ฉันเกลียดอยู่บนโลกใบนี้”น้ำตาของคีย์ยิ่งไหลออกมาอย่างหนัก
“ฮึกๆ”
“แต่แม่ของนายคงจะเจ็บปวดน่าดู เฮอะ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ มันเป็นผลดีต่อฉันมากกว่า นายตายไป แม่นายอาจจะตรอมใจตายตามนายไปก็ได้”จุนฮยองแสยะยิ้มก่อนจะเดินออกจากบ้านไปโดยไม่หันมามองคีย์ที่ยืนร้องไห้มือสั่นอย่างปวดร้าว เขาค่อยๆนั่งลงกับพื้นแล้วปล่อยกรรไกรออกจากมือ
“ฮือออ พี่จุนฮยอง ฮือออ คนใจร้าย ฮืออออ”คีย์นั่งร้องไห้อย่างทรมานทั้งกายและจิตใจ เขาได้แต่คิดน้อยใจที่ไม่เคยได้รับความรักจากจุนฮยองคนที่เขารักเลย
“ถ้าผมไม่ได้เกิดเป็นลูกแม่ พี่จะรักผมไหม รักผมหรือเปล่า ฮือออ”คีย์ฟุบหน้าลงกับพื้นแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
“ผมเจ็บ เจ็บเหลือเกิน ฮึกๆ แล้วผมก็จะไม่ยอม ยอมเจ็บปวดคนเดียว ผมไม่ยอมแน่พี่จุนฮยอง”คีย์กำหมัดแน่น เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองรูปครอบครัวที่ถูกแขวนเอาไว้ เขาจ้องไปที่จุนฮยองที่ยืนหน้านิ่งไม่แสดงอาการใดๆอยู่ในรูป
“แล้วพี่จะเสียใจ ที่ทำให้ผมต้องร้องไห้ พี่จะต้องเสียใจ พี่จุนฮยอง!!!!”
จุนฮยองรีบขับรถออกจากบ้านของตัวเองตรงไปยังบ้านของฮยอนซึงทันที
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
แต่แล้วเขาก็ต้องเบรกรถกะทันหันเมื่อหันไปเป็นใครบางคนที่คล้ายกับ ฮยอนซึงยืนอยู่บนสะพาน จุนฮยองเพ่งมองแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเป็นฮยอนซึงจริงๆ
“ฮยอนซึง นี่นายคงไม่คิด”ไม่รอช้าจุนฮยองรีบลงจากรถแล้วไปดึงฮยอนซึงลงจากสะพานทันที
ตุบ!!!
“โอ๊ย!!!”ฮยอนซึงร้องออกมาอย่างดังเมื่อตัวของตัวเองกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง
“นายบ้าไปแล้วเหรอ คิดจะทำบ้าอะไรของนาย”จุนฮยองตะคอกใส่ฮยอนซึงอย่างโมโห
“คือ”
“นายทำอะไรไม่คิดถึงฉันเลยหรือไง ถ้าเกิดเกิดอะไรขึ้นกับนายแล้วฉันจะอยู่ยังไง”ฮยอนซึงกระพริบตาปริบๆอย่างมึนงง
“จุน”
“ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันคงอยู่ต่อไปไม่ได้ ฉันรักนายมากนะฮยอนซึง อย่าทำแบบนี้เลยนะ ได้โปรดอยู่กับฉันนะ”น้ำตาเอ่อล้นขอบตาของจุนฮยอง เขามองฮยอนซึงด้วยสายตาอ้อนวอนเต็มที่
“ฉันรักนาย รักนายเสมอ ฉันขอโทษที่พูดจาไม่ดีใส่ ที่ต้องทำอย่างนั้นเพราะฉันอยากจะปกป้องนาย อย่าไปไหนเลยนะ”น้ำตาของจุนฮยองหยดลงบนใบหน้าของฮยอนซึง
“ไม่ได้ ฉันต้องไป”
กึก
จุนฮยองเบิกตามองฮยอนซึงกว้างอย่างตกใจ
“นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ฉันไม่ยอมให้นายไป นายต้องอยู่กับฉัน อยู่ให้ฉันรักและดูแลนาย”
“จุนฮยอง ฉันต้องไปจริงๆ”ฮยอนซึงพูดเสียงเรียบ จุนฮยองรีบล้มตัวลงกอดฮยอนซึงไว้ทันที
“ฉันไม่ยอมให้นายไปไหนทั้งนั้น ฉันไม่ยอม”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขายกมือลูบหัวจุนฮยองเบาๆ
“ฉันต้องไปเอารองเท้า นายช่วยลุกจากตัวฉันหน่อยได้ไหม”จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงอย่างตกใจ
“นายว่าอะไรนะ”
“รองเท้าฉันติดอยู่ที่สะพาน”จุนฮยองหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะมองหน้า ฮยอนซึงแล้วก็ลุกออกจากตัวของฮยอนซึงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเช็ดน้ำตาออก ฮยอนซึงค่อยๆลุกขึ้นมา เขาจับเอวตัวเองเล็กน้อยเพราะรู้สึกปวดนิดๆ
“ให้ตายเถอะ กำลังจะหยิบได้อยู่แล้ว”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองก่อนจะเดินไปดูที่ราวสะพาน
“แง๊ มันหายไปแล้วอ่า หล่นลงไปในน้ำแน่เลย เพราะนายคนเดียวเลยจุนฮยอง”ฮยอนซึงหันมามองหน้าฮยอนซึงอย่างงอนๆ
“ง่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ เพียงแค่คิดว่านาย”
“จะฆ่าตัวตายว่างั้น”จุนฮยองได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
“ให้ตายเถอะ ถึงฉันจะเสียใจที่นายไม่รักฉัน แต่ฉันก็ยังอยากจะอยู่ต่อ อยู่เพื่อรักนาย เข้าใจไหม”ฮยอนซึงพูดออกมาอย่างเขินๆ จุนฮยองยิ้มออกมาก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะฮยอนซึง ฉันรักนาย รักนายมาตลอด ไม่เคยคิดที่จะหลอกนายเลย ฉันรักนาย รักนายเพียงคนเดียว ฉันรักนาย ฮยอนซึง”จุนฮยองกระชับกอดพร้อมกับบอกรักฮยอนซึงอย่างดีใจ ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆ
“ฉันรู้แล้วน่า ไม่ต้องพูดมากขนาดนั้นก็ได้”
“นายไม่โกรธนะ”
“ตอนแรกยอมรับว่าโกรธและโมโหมาก แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ตอนที่ฉันเดินร้องไห้ออกมาจากบ้านนาย ฉันได้ไปเจอตากับยายคู่หนึ่งกำลังจูงมือกันข้ามถนนพร้อมกับฉัน ฉันมองภาพนั้นแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ”จุนฮยองขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง
“เอ่อ แล้วมันเกี่ยวกันยังไง”
“แฮ่ๆ ไม่เกี่ยวเลย ไม่เกี่ยวเลยสักนิด”
“นายทำฉันงงนะฮยอนซึง”
“แฮ่ๆ ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันเห็นแล้วก็แค่อยากจะอยู่กับนายไปจนถึงตอนนั้นเหมือนตากับยายคู่นั้น ก็เท่านั้นเอง”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆ แต่จุนฮยองก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“เข้าใจอะไรยากจัง”ฮยอนซึงทำปากป่องอย่างเซ็งๆ จุนฮยองเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมกับยกมือลูบหัวฮยอนซึงเล่น
“ไม่เป็นไร เอาเป็นว่า ฉันรักนายแล้วนายก็รักฉัน สรุปง่ายๆแบบนี้แล้วกันนะ”พูดจบฮยอนซึงก็เอียงคอยิ้มให้กับจุนฮยอง
“อย่าทำตัวน่ารักแบบนี้ได้ไหม เห็นแล้วเดี๋ยวจะอดใจไม่ไหว”
“แล้วทำไมจะต้องอดด้วยล่ะ อยากทำก็ทำสิ”จุนฮยองแทบจะหัวเราะออกมากับคำเชื้อเชิญของฮยอนซึง
“อย่าท้าฉันนะ เดี๋ยวนายจะเจ็บหนัก”
“เจ็บไม่กลัว กลัวนายไม่กล้าซะมากกว่า แบร่”ฮยอนซึงแลบลิ้นให้กับ จุนฮยองอย่างหมั่นไส้ จุนฮยองเห็นอย่างนั้นก็พุ่งเข้าจูบปากของฮยอนซึงทันที
“อื้อๆๆ”
“ความกล้าของฉันมีอยู่แล้ว หึหึ”จุนฮยองถอนจูบออกแล้วก็มองหน้า ฮยอนซึงที่ตอนนี้กำลังแดงอย่างน่ารัก
“บ้าจริงๆเลยนายเนี่ย”
“บ้าได้ไง นายบอกเองนะ”ฮยอนซึงยกมือขึ้นตีอกจุนฮยองเบาๆ ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างยิ้มๆ จุนฮยองมองเท้าของ ฮยอนซึงที่มีรองเท้าอยู่ข้างเดียว เขารีบถอดรองเท้าของตัวเองออกแล้วก็นั่งลงสวมรองเท้าให้กับ ฮยอนซึงทันที
“นายจะทำอะไร”ฮยอนซึงชักเท้าหนีแต่จุนฮยองกลับจับเอาไว้
“เดี๋ยวเท้านายจะถลอก ใส่รองเท้าฉันไว้นะ”
“แล้วนายล่ะ”
“เท้าฉันมันด้าน ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากให้เท้าของนายนุ่มแบบนี้”จุนฮยองเงยหน้าขึ้นมาขยิบตาให้กับฮยอนซึงแล้วก็สวมรองเท้าของตัวเองให้กับฮยอนซึงทั้งสองข้าง ฮยอนซึงยิ้มออกมามองจุนฮยองอย่างอ่อนโยน
“นายรักฉันมากเลยเหรอ อ่อนโยนกับฉันจังเลย”จุนฮยองค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วก็กุมมือของฮยอนซึงเอาไว้
“ใช่ ฉันรักนายมากฮยอนซึง มากพอที่จะทำทุกอย่างให้กับนาย มากพอที่จะยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อนาย มากพอที่แม้แต่ชะ…”ฮยอนซึงยกมือขึ้นไปแตะปากของจุนฮยองไม่ให้พูดประโยคถัดไปออกมา
“ฉันไม่ยอมให้นายทำอย่างนั้นหรอก เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานแสนนาน จุนฮยอง”จุนฮยองยิ้มออกมาก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆกับฮยอนซึง เขาดันมือของฮยอนซึงจนมือไปติดกับปาก จุนฮยองยิ้มออกมาบางๆ
“จะให้มือกันความต้องการของเราเอาไว้งั้นเหรอ”ฮยอนซึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“โอ๊ยยยยยยย!!! ฉันเจ็บนะ”จุนฮยองจับปากของตัวเองที่ถูกมือของ ฮยอนซึงบิดเมื่อกี้เล็กน้อย
“ง่า สงสัยปากนายจะยื่นออกมามากเกินไปหน่อย ฉันจับได้ซะเต็มมือเลยอ๊ะ”จุนฮยองเม้มปากเข้าหากันพร้อมกับมองหน้าฮยอนซึงอย่างงอนๆ
“โอ๋ๆ นี่นายงอนฉันเหรอ ไม่เป็นไรนะ ปากนายหนาและห้อยยังไงฉันก็รัก”
“ฮยอนซึง นายแกล้งฉันเหรอ”
“อ๊ะ เปล่านะ อ๊ากก จุนฮยองปล่อยฉันลงนะ ปล่อยๆ”ฮยอนซึงพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการอุ้มของจุนฮยอง
“ไม่เอา ฉันจะกินนายเดี๋ยวนี้แหละ”จุนฮยองจูบปากของฮยอนซึงทั้งๆที่เขายังอุ้มฮยอนซึงเอาไว้
“นายมันบ้า”
“ก็บ้ารักนายไง ไปบ้านนายกันนะ บนเตียงสะดวกกว่า”
“ไม่เอา ยังไม่กลับบ้าน ฉันจะรอดูพระอาทิตย์ตกดินก่อน”
“ง่า ตอนนี้อารมณ์มันวิ่งไปทั่วตัวเลย ทำก่อนแล้วค่อยมาดูไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงต้องมาดูพระอาทิตย์ขึ้นแทนแล้วแหละ” ฮยอนซึงย่นหน้าใส่จุนฮยองเล็กน้อย ที่เขาพูดนั่นมันถูกต้องนะ ถ้าตอบสนองความต้องการของจุนฮยอง มีหวังได้มาดูพระอาทิตย์ขึ้นแทน เพราะกิจกรรมของพวกเขานั้นกว่าจะจบก็ยันเช้า หึหึ
“ก็ได้ๆ พระอาทิตย์ตกปุ๊บ เสื่อป่าขอขย้ำนางแมวเลยนะ”จุนฮยองพูดพร้อมกับปล่อยฮยอนซึงวางลงกับพื้น
“ง่า ได้ไง ไม่มีชุดใส่”
“ก็เดี๋ยวค่อยไปซื้อมาใส่ไง”
“บ้า โรคจิตจริงๆเลยนาย เป็นฉันกับนายก็พอแล้ว”จุนฮยองหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“ก็ได้ๆ เป็นแค่ฉันกับนาย”ฮยอนซึงยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วเขาก็เดินไปตรงราวสะพานมองดูแม่น้ำที่นิ่งสงบ
“เดี๋ยวพระอาทิตย์ก็จะตก แล้วพระจันทร์ก็จะขึ้นมาแทนที่”จุนฮยองเดินมายืนอยู่ข้างๆฮยอนซึงแล้วก็มองเขาอย่างยิ้มๆ
“นายไม่คิดจะถามฉันเหรอว่าทำไมถึงทำกับนายแบบนั้น”
“จะถามทำไม ฉันรู้อยู่แล้ว”
“เอ๋ นายรู้ รู้ว่าอะไร”ฮยอนซึงหันไปยิ้มให้กับจุนฮยอง
“รู้ว่านายรักฉันไง จุนฮยอง”จุนฮยองโอบกอดเอวของฮยอนซึงให้มาแนบชิดกับตัวเอง
“อิอิ พระอาทิตย์กำลังตกลงเรื่อยๆแล้ว”
“อื้ม”
“คืนพรุ่งนี้ ไปงานกับฉันนะ”
“ถ้าไม่ไปกับนายแล้วจะไปกับใครล่ะ”จุนฮยองส่ายหัวเบาๆ
“นั่นสิเนอะ เพราะเรามีกันอยู่สองคนนี่นา”จุนฮยองกุมมือฮยอนซึงแน่น
“แล้วก็จะมีกันอยู่สองคนตลอดไปด้วย”ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองแล้วก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จุนฮยองเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากของฮยอนซึงเบาๆก่อนะหัวเราะออกมา
ฉันจะปกป้องนายเองฮยอนซึง จะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับนายเป็นอันขาด เพื่อคนที่ฉันรักแล้ว ฉันจะทำให้จงได้ เพื่อนายแล้ว ฉันจะทำ ทำให้ได้
จุนฮยองจูบหน้าผากของฮยอนซึงเบาๆ
“ฉันรักนายนะฮยอนซึง”
“ฉันก็รักนาย จุนฮยอง”
“โอ๊ย ปวดหัวจังเลยอ่าพี่ดูจุน”โยซอบเดินกุมหัวตัวเองออกมาจากห้องนอนแต่เช้า เขามองดูดูจุนที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่เล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆแล้วก็ล้มตัวลงนอนหนุนตัก
“นวดให้หน่อย มึนมากๆเลย”โยซอบกระพริบตามองดูจุนอย่างน่ารัก ดูจุนบีบจมูกของโยซอบเล็กน้อยก่อนจะนวดให้
“ใครบอกให้ดื่มเยอะขนาดนั้นเล่า เห็นไหมตื่นมาก็ปวดหัว”
“ก็กี….เอ่อเค้าแค่อยากจะลองอ่า สีมันสวยดี อิอิ”โยซอบยิ้มให้กับดูจุน เขาเกือบเผลอหลุดปากพูดออกไป
“หึหึ แล้วเป็นไง ปวดมากไหม”
“ปวดมาก มากถึงมากที่สุดเลย โอ๊ยๆๆ”โยซอบรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อดูจุนบีบหัวของเขาอย่างหมั่นเขี้ยว
“เค้าเจ็บนะ”
“ก็ตั้งใจจะให้เจ็บไงล่ะ คราวหลังพี่ไม่ให้เราดื่มแล้วนะ”โยซอบเบะปากอย่างหน้าบึ้ง
“ไม่เอาแล่ว ดื่มทีไรเละแบบนี้ทุกทีเลย ไม่น่าเชื่อ….เชื่อว่าจะดื่มไปมากขนาดนั้น”โยซอบยกมือเกาหัวตัวเองเมื่อเกือบจะหลุดเผลอพูดคำที่กีกวัง บอกออกไป
“ไปอาบน้ำ แต่งตัว พี่จะสั่งอาหารรอข้างล่าง วันนี้เราจะไปล่องเรือตกปลากัน”
“อ๊ะ จริงเหรอฮะ เยี่ยมไปเลย อิอิ”โยซอบยิ้มแล้วก็ปรบมือเหมือนเด็กได้ขนมกิน
“อย่ามามัวแต่ยิ้ม เดี๋ยวพี่ไปรอนะ รีบๆล่ะ อาหารหมดไม่รู้ด้วย”ดูจุนยีหัว โยซอบเล่นก่อนจะเดินออกจากห้องไป โยซอบยกมือขึ้นจับหัวตัวเองเล็กน้อย
“ล่องเรือๆ อิอิ ว่าแต่ ฮึ่ย”โยซอบรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์กดหาตัวก่อเรื่องทันที
“กีกวัง ฉันจะฆ่านาย!!!”โยซอบตะโกนเสียงดังใส่มือเต็มที่ ดงอุนซึ่งเป็นคนรับโทรศัพท์แทบจะปามือถือทิ้ง
(กีกวัง ของนายอ่า ป้าที่ไหนไม่รู้ ส่งเสียงโวยวายแต่เช้าเลย”โยซอบอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำที่ดงอุนพูด
(โหลๆ ฮ้าวว นายโทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย)กีกวังรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
“ตบกบาลแฟนนายหนึ่งทีแล้วเค้าจะบอก”
ป๊าบบบบ
(โอ๊ย กีกวัง นายตบหัวฉันทำไมเนี่ย เจ็บนะ”เสียงของดงอุนรอดผ่านโทรศัพท์มา ทำให้โยซอบยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“เยี่ยมมากที่ยังเห็นเพื่อนดีกว่าแฟนอยู่นิดหน่อย”
(ฉันรักเพื่อนมากกว่า อย่าห่วงเลย”กีกวังพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูดีขึ้นมาหน่อย
(เฮ้ นายพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่รักฉันงั้นเหรอ จะงอนแล้วนะกีกวัง)โยซอบเหลือกตาขึ้นอย่างทำใจกับคำพูดของดงอุน
“กีกวัง อีกหนึ่งทีจะขอบคุณมาก”
(นายไม่บอก ฉันก็ทำ)
ป๊าบบบบบ
(โอ๊ย กีกวัง ฉันเจ็บนะ)ดงอุนพูดอย่างหัวเสีย
(นายต้องรักเพื่อนให้มากๆนะดงอุน เพื่อนน่ะ สำคัญมาก จำเอาไว้)กีกวังพูดกับดงอุนก่อนจะแลบลิ้นให้กับเขา
พรึ่บ!!!
ดงอุนลุกขึ้นแล้วนั่งทับกีกวังทันที กีกวังได้แต่กระพริบตามองปริบๆ
(นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย)
“ฮะ”
(ฉันไม่ได้พูดกับนาย ดงอุน นายลงไปเลยนะ ฉันหนัก)
“เฮ้ๆ นี่นายสองคนกำลังจะป่ามป๊ามกันใช่ไหม เอาดิ ทำเลยๆ ห้ามกดวางสายด้วย”
(โยซอบ นายจะบ้าเหรอ ดงอุนบอกให้ลงไปไง มันหนัก)ดงอุนไม่พูดอะไรเขาเอาแต่ยิ้มแล้วก็จูบลงที่หน้าอกของกีกวังเบาๆ
(บ้า นายทำอะไรเนี่ย อ๊าย อย่านะ ดงอุน ไอ้โรคจิต)กีกวังดิ้นไปดินมาแต่นั่นยิ่งทำให้ดงอุนได้ใจ
(นายรักฉันใช่ไหม กีกวัง)ดงอุนถามกีกวังอย่างยิ้มๆ โยซอบพยายามตั้งใจฟังสุดชีวิต
(เออ รักเว๊ยรัก แต่ลงไปก่อน ขอคุยกับโยมันก่อน ดูเหมือนมันจะมีเรื่อง)
“กีกวัง ไม่เป็นไรๆ ทำต่อเลย แต่ห้ามวางสาย”
“ไอ้โย แกจะบ้าเร๊อะ อายเป็นนะเว๊ย เฮ้ย ลงไป ไม่ลงถีบแมร่งเลย”
ตุบ!!!
(โอ๊ย กีกวัง นายใจร้าย…..มันเรื่องของนาย อยากพูดไม่รู้เรื่องทำไมเล่า โยซอบ ว่าไง มีอะไร)โยซอบถอนหายใจพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
“ใจร้ายจัง ถีบดงอุนทำไม เจ็บไหมนั่น”
(ทีนายบอกให้ฉันตีหัว ไม่เห็นจะกลัวเลยว่าเขาจะเจ็บ)กีกวังพูดแล้วก็แลบลิ้นให้กับดงอุนที่นั่งมองอยู่อย่างเศร้าๆ
(นี่ตกลงโทรมามีอะไร อย่าบอกนะว่า โทรมารายงานเรื่องเมื่อคืน)
“ใช่”
(อ๊ายย เป็นยังไงมั่ง เสร็จแล้วใช่ไหม)
“ใช่ เสร็จแล้ว เสร็จจริงๆ”
(ฮ่าๆ ฉันบอกแล้วว่ามันต้องได้ผล)
“ใช่ ได้ผลมาก มากเลยแหละ ได้ผลจริงๆ”โยซอบพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเต็มที่
(เฮ้ ทำไมเสียงนายดูแปลกๆ เสร็จอีท่าไหนของนายเนี่ย)
“ท่าอ้วก”
(เอ๋ ท่าอ้วก เป็นยังไงหว่า ดงอุน เรื่องอย่างว่ามันมีท่าอ้วกด้วยเหรอ)กีกวังหันไปถามดงอุนที่เอาแต่นั่งมองเขานอนคุยโทรศัพท์อยู่ ดงอุนมองกีกวัง อย่างงอนๆก่อนจะกอดอกแล้วก็เชิดหน้าหนีมองทางอื่น
(งอนยังกับตุ๊ด เฮ้ย โยซอบ ท่าใหม่เหรอ)พอพึ่งดงอุนไม่ได้ก็ถามโยซอบเองเลย
“หึหึ ท่าใหม่กับผีน่ะสิ โอ๊ย!! อยากจะบ้าตาย”กีกวังขมวดคิ้วอย่างงงๆ
(ทำไมอยาจะบ้าตาย นี่นายเสร็จอะไรของนายเนี่ย)
“เสร็จสิ เสร็จเหล้าไปเต็มๆเลย อ้วกแตกอีกต่างหาก วิธีบ้าบออะไรของนายเนี่ยกีกวัง”
(ฮ่าๆๆๆ ฉันว่าแล้วเชียว ฮ่าๆๆ โอ๊ยขำๆ ฮ่าๆๆ”กีกวังหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง โยซอบถึงกลับเบิกตากว้าง
“กีกวังบ้า นายแกล้งเค้างั้นเหรอ”
(ฮ่าๆ ไม่ใช่นะ เออๆ นิดหน่อยก็ได้ ฮ่าๆๆ นี่นายอ้วกใส่ดูจุนหรือเปล่า)
“เปล่าอ่า แค่เกือบ”
(โอย ทำไมไม่อ้วกใส่ไปเลย หมั่นไส้ ขอโทษน๊าโย ฉันตั้งใจนิดหน่อย อยากแกล้งดูจุนน่ะ)
“กีกวัง นายบ้าที่สุดเลย เค้าเลยพลอยอดไปด้วยเลยเห็นไหม”โยซอบหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ
(โอ๋ๆ ขอโทษน๊า อย่างอนนะ ห้ามโกธรด้วย งั้นฉันขอแก้ตัวใหม่)
“ไม่เอาแล่ว เค้าไม่ฟังอะไรนายอีกแล้ว แค่นี้นะ”
(ง่า อย่างอนสิ ขอโทษน๊า ขอโทษจริงๆ ถ้านายอยากเสร็จจริงๆ ให้ดื่มแค่นิดเดียวพอ แบบนายน่ะ จิบเดียวก็แทบจะไม่มีสติแล้ว จิบนิดๆพอให้มึนๆงงๆ แล้วก็ยั่วดูจุนไปซะ หลังจากนั้นก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ ปล่อยให้ดจุนเป็นคนทำ ส่วนนายก็แค่เล่นตามเกมส์ อ๊ะ)กีกวังเผลออุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อจู่ๆดงอุนก็จูบที่จุดอ่อนไหวของตัวเอง
“นายเป็นอะไร ร้องทำไม”
(เปล่าๆ นายเข้าใจที่ฉันพูด อ๊ะ ชะใช่ไหม)
“อืมๆ เข้าใจ แบบนี้ค่อยดูเข้าท่าหน่อย”
(โอเค งั้นอย่าให้พลาดล่ะ ฉันเอาใจช่วย เอาชนะตัวเองให้ได้ ฉันเชื่อว่านายทำได้)
“อืมๆ ขอบใจนะ แต่เค้าของอนนายไปก่อน กลับไปแล้วจะหายงอนทันที แค่นี้นะ ดูจุนรออยู่”
(…………..)
“กีกวังๆ นายได้ยินไหม”กีกวังกำลังเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงของตัวเองเล็ดรอดให้โยซอบได้ยิน เท้าของเขาเกร็งไปหมดเพราะตอนนี้ดงอุนกำลังดูดกลืนไอศกรีมของกีกวังอย่างเอร็ดอร่อย
(ยะโย บะบาย)
ตืดๆๆๆ
กีกวังวางสายไปอย่างรวดเร็ว โยซอบได้แต่มองมือถืออย่างงุนงง
“อะไร จู่ๆก็เงียบ เฮ้อ เค้าจะลองทำตามที่นายพูดอีกครั้งก็ได้ กีกวัง อิอิ”แล้วโยซอบก็รีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปหาดูจุนที่รออยู่ข้างล่างทันที
“อ๊า อ๊า ดะดงอุน ไม่เอาแบบนี้ อ๊า”ดงอุนเงยหน้าขึ้นมามองกีกวังที่ตอนนี้กำลังได้อารมณ์สุดๆ แล้วเขาก็จัดการเทะไอศกรีมของกีกวังต่อ
“อือ ดงอุน สะเสียว อ๊า”ดงอุนยิ้มออกมานิดๆก่อนจะจูบหน้าท้องของกีกวังแล้วก็เลื่อนขึ้นจนไปบรรจบที่ริมฝีปาก
“อืม อืม”มือของกีกวังกอดคอของดงอุนไว้แน่น
“นายมันบ้าดงอุน โรคจิตจริงๆเลย”ดงอุนจูบที่เปลือกตาของกีกวัง
“ก็อยากนี่ แต่ตอนนี้หายอยากและ”
“ง่า อะไรกัน”ดงอุนยักไหล่ก่อนจะลุกออกจากตัวของกีกวังง่ายๆ กีกวังรีบคว้าดงอุนไว้อย่างรวดเร็ว
“จะไปดื้อๆแบบนี้ได้ยังไงกัน นายทำผิดต้องได้รับการลงโทษอย่างสาสม”กีกวังพูดจบก็จูบแผ่นหลังของดงอุน
“อะไรกัน เมื่อคืนก็รอบแล้ว ยังจะเอาอีกเหรอ”
“ถามมาได้ ฉันเป็นแบบนี้เพราะนายคนเดียวเลยดงอุน”กีกวังเลื่อนไปจูบตามซอกคอก่อนจะลูบไล้มือที่หน้าอกของดงอุน ดงอุนหันมาหากีกวังแล้วก็จูบปากกีกวังอย่างดูดดื่ม ทั้งสองคนต่างปลุกเร้าอารมณ์ของกันและกัน แล้วทุกอย่างก็เลยเถิดไปอีกรอบด้วยความต้องการและความเต็มใจของทั้งสองคน
“อ๊า นายเบาแรงแล้วนี่ อ๊า”
“ก็ฉันกลัวนายเจ็บนี่ อื้อ”
“ไม่เอา ชอบระแรง เอาแรงๆ”ดงอุนมองกีกวังเล็กน้อย
“นายต่างหากที่โรคจิต กีกวัง”
“อ๊า โอ๊ย จะเจ็บ แต่เอาอีก อ๊าๆ”เสียงร้องของกีกวังดังตลอดเวลานั่นทำให้ดงอุนมีอารมณ์อย่างไม่รู้จบ
“ฉันรักนายจังเลยกีกวัง”
“พูดมากน่า อ๊า แต่ฉันก็รักนาย อิอิ โอ๊ย ซี๊ดดดเลยอ๊ะ อ๊า”แล้วเพลงรักของทั้งสองคนก็ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนกันหนักหนา (ดงอุนเอ๊ย ไหนบอกจะรอคืนงานมหาวิทยาลัยไง นายนี่จริงๆเลย ให้ตายเถอะ)
“ว้าวววว วู้ววววววว สวยจังเลย ยะฮู้วววววววว”โยซอบยืนกางแขนรับลมอยู่ที่หัวเรือ ดูจุนมองอย่างยิ้มๆก่อนจะเดินไปสวมกอดโยซอบ
“โรส ฉันรักเธอ”ดูจุนซบหน้าลงที่ไหล่ของโยซอบ โยซอบยิ้มออกมาเล็กน้อย
“แต่ฉันรักเธอมากกว่านะแจ๊ค รักเธอมากจริงๆ”
“โรส ฉันก็รักเธอมาก มากจริงๆ”
“อิอิ พี่ก็ เล่นอะไรเนี่ย”โยซอบหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับดูจุน ดูจุนกอดเอวของโยซอบไว้แน่น
“ก็โยอยากมายืนตรงนี้ทำไมล่ะ”
“ง๊า เค้าไม่ใช่โรสนะ เค้าคือยังโยซอบ”
“อิอิ พี่ก็ไม่ใช่แจ๊ค พี่คือ ยุนดูจุนของยังโยซอบ จุ๊บ”ดูจุนจูบปากโยซอบเบาๆ
“เค้าก็เป็นยังโยซอบที่รักยุนดูจุน ไม่ใช่โรสที่รักแจ๊ค ฮ่าๆๆ นี่เราพูดอะไรกันเนี่ย”
“เราก็กำลังบอกรักกันอยู่ไง เด็กดื้อ”ดูจุนยกมือยีหัวโยซอบเล่นอย่างสนุก
“ตกปลากันดีกว่า เดี๋ยวพี่จอดเรือแปบนึง”ดูจุนจับหน้าโยซอบส่ายไปส่ายมาด้วยสองมือก่อนจะเดินไปหยุดเรือเมื่อมาถึงที่สำหรับตกปลา
“จับได้แล้วปล่อยนะฮะ เค้าสงสาร”
“เง้อ แล้วจะมาตกทำไมกัน”
“ก็อยากมานั่งเรือเล่นเฉยๆนี่นา”
“โยสงสาร แต่โยก็ชอบกินปลา”
“ง่า แต่ถึงเค้าจะกิน เค้าก็ไม่ได้ฆ่ามันเองกับมือน๊า”ดูจุนยิ้มแล้วก็ส่ายหัวเล็กน้อย
“ว่าแล้วโยต้องเป็นแบบนี้ พี่เลยเตรียมไอ้นี่มา นี่”ดูจุนหยิบถังที่มีปลาปลอมอยู่เต็มถังโชว์ให้โยซอบดู
“อ๊า พี่ดูจุนน่ารักที่สุดเลย แล้วเราจะตกยังไง”
“จะยากอะไร ก็ใช้เบ็ดนี่ตกไง”แล้วดูจุนก็โชว์เบ็ดของเล่นที่ใช้สำหรับตกปลาปลอมขึ้นมา
“มาแล้วๆ เย้ๆ ปลาติดเบ็ดแล้ว ฮ่าๆ เค้าเก่งไหม”โยซอบหันไปถามดูจุนที่นั่งมองอยู่
“ติดแม่เหล็กต่างหากเล่า”
“ง่า ยังไงก็ยังตกได้ เอาอีกดีกว่า”แล้วโยซอบก็หย่อนเบ็ดของเล่นลงไปในน้ำ
“มีความสุขใช่ไหม”
“มากๆเลยแหละ แง๊ ลอยมาทางนี้สิเจ้าปลาแดง”ดูจุนโอบไหล่โยซอบแล้วก็ดึงเข้าหาตัว
“คืนนี้เราสองคนกินข้าวที่เรือกันดีกว่า บรรยากาศดีๆแบบนี้ โยคงจะชอบ”โยซอบมองปลาที่กำลังจะติดเบ็ดอย่างสนใจ แต่หูของเขาก็ฟังคำที่ดูจุนพูด ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“แล้วเราจะกินอะไรฮะ”
“พี่เตรียมไว้แล้ว สำหรับคืนนี้ เราจะนอนกลางทะเลกัน”
“ว้าว เยี่ยมไปเลย ปลาติดเบ็ดอีกแล้ว”โยซอบหันไปยิ้มให้กับดูจุนก้อนจะโชว์ปลาที่ตกได้ให้ดูจุนดู เขายักคิ้วก่อนจะสนใจปลาปลอมต่อไป
สนใจพี่หน่อยได้ไหมเนี่ย ยังโย เฮ้ออ คืนนี้ นายเสร็จพี่แน่ บรรยากาศเป็นใจแบบนี้ เยี่ยมไปเลย ไม่มีทางรอด อิอิ
อ่า เยี่ยมไปเลย คืนนี้แหละ เค้าจะต้องตกเป็นของพี่ให้ได้ แค่ผ่านมันให้ได้ แค่ครั้งเดียวเองยังโย ว่าแต่ พี่ดูจุนจะเอาไวท์หรือเครื่องดื่มติดเรือมาหรือเปล่าน๊า
ให้ดื่มเหล่านิดๆหน่อยๆ แล้วก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่ทำให้โยกลัว หวังว่าจะได้ผลนะ
ดื่มนิดๆ แค่จิบเดียว แล้วก็ยั่วหน่อยๆ หลังจากนั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่ดูจุน อ๊า มันจะรู้สึกยังไงนะ อยากให้ถึงคืนนี้เร็วๆจัง เมื่อไหร่จะมืดเนี่ย
ทั้งดูจุนแล้วก็โยซอบต่างพากันนั่งอมยิ้มกับความคิดของตัวเอง
“ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ห่วงหรือไงกัน”คีย์ที่นั่งเงียบๆอยู่ในบ้านมืดๆพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ไม่ได้ห่วง พี่มีเรื่องจะคุยกับนาย”
“จะฝืนเรียกตัวเองว่าพี่ทำไมกัน”
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย”คีย์กำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ เขารู้สึกเหมือนกับหัวใจกำลังจะแตกสลาย
พี่ใจร้ายจังลยนะ พี่จุนฮยอง
“ผมไม่เปลี่ยนใจหรอก พี่ทำร้ายหัวใจของผม ผมก็จะทำร้ายหัวใจของพี่เช่นกัน”
“คีย์!!!”
“อย่ามาพูดให้เสียเวลาเลย ผมเจ็บไปแล้ว ความรู้สึกเสียไปแล้ว ผมไม่มีวันเปลี่ยนใจ พี่จะต้องเสียใจ”
“นี่เหรอ ความรักของนาย”จุนฮยองพูดออกมาอย่างเศร้าๆ
“นี่น่ะเหรอที่นายบอกกับตัวเองว่า มันคือรัก”
“พี่พูดอะไร”
“เพราะฉันรักฮยอนซึง ฉันถึงไม่อยากทำให้เขาต้องเสียใจและเสียหาย ถึงได้ยอมทำตามที่นายบอก ถึงแม้มันจะเป็นการฝืนใจ แต่ฉันก็ยอม ยอมเพื่อคนที่ฉันรัก แม้ตัวเองจะต้องเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม แต่ขอเพียงแค่ แค่ให้ฉันได้ปกป้องคนที่ฉันรัก ฉันก็ยินดีที่จะทำมันโดยไม่ลังเลใจ”คีย์นั่งฟังอย่างเจ็บปวดใจ
“นายดูความรักของฉันสิ แล้วนายลองมองดูความรักของนาย”จุนฮยองเดินไปเปิดไฟ ทำให้เขามองเห็นคีย์ที่นั่งอยู่บนโซฟา
“ถ้านายรู้จักคำว่ารักจริงๆ นายคงจะมีความสุขกว่านี้นะ คีย์”คีย์เงยหน้าขึ้นมองจุนฮยองทั้งน้ำตา
“ผมเสียใจ ผมไม่มีวันยอมให้พี่ได้อยู่กับมันอย่างมีความสุขหรอก”
“นายคิดเหรอ ถ้าเกิดนายทำจริงๆแล้วฉันกับฮยอนซึงจะไม่มีความสุข”จุนฮยองมองคีย์นิ่ง
“พูดไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าสินะ งั้นก็ตามใจนาย อยากทำอะไรก็เชิญ อยู่กับคำว่ารักงี่เง่าของนายไปเถอะ แต่จำเอาไว้ ว่าฉันจะปกป้องคนที่ฉันรักให้ถึงที่สุด แล้วก็จะรักเขาให้มากขึ้นกว่าเดิม รักของฉัน มันคือรัก ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว”จุนฮยองสบตากับคีย์ก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองไป
ฮยอนซึง ฉันขอโทษ ฉันหยุดเขาไว้ไม่ได้ แต่ฉันจะไม่มีวันทิ้งนาย ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ฉันก็จะรักและปกป้องนาย
“พี่มันโง่ พี่จุนฮยอง ฉันไม่ยอม!!!”
--------------
10-11-2014
#ฟิคแบดเลิฟ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมานะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
