[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
35) สุดท้ายก็…เจ็บT_T
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 35
สุดท้ายก็…เจ็บT_T
“พี่ฮยอนซึง ตื่นหรือยัง อ่าว”กีกวังที่เปิดประตูห้องของฮยอนซึงมาก็ถึงกลับอึ้งเมื่อไม่เห็นว่าฮยอนซึงอยู่ในห้อง
แอ๊ดดดด
“มีอะไรเหรอ”กีกวังหันไปมองฮยอนซึงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเล็กน้อย
“พี่ตื่นแล้วเหรอ ผมทำอาหารไว้ให้อยู่บนโต๊ะน่ะ”
“อื้ม เดี๋ยวพี่จะลงไปกิน นายจะไปไหนเหรอ”
“ผมจะไปดูชุดที่จะใส่ไปคืนพรุ่งนี้น่ะ พี่จะไปด้วยกันไหม”
“ไม่อ่า พี่ว่าจะไม่ไปงาน ขอนอนอยู่บ้านดีกว่า”
“ง่า ได้ไงอ่า ไม่เอาๆ ไปด้วยกันเถอะนะ”กีกวังเดินเข้ามาจับแขนของ ฮยอนซึงอย่างอ้อนๆ
“นายก็มีดงอุนแล้วนี่ ไปเถอะ”
“เฮ้อ ได้ไงเนี่ย ตามใจนะ ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกด้วยแล้วกัน ผมไปก่อนนะ หมอนั่นรออยู่หน้าบ้าน แล้วจะกลับค่ำๆนะ อ้อๆ อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ พี่ดูผอมลงไปนิด แล้วจะกลับมาทำข้าวเย็นให้กินนะ”
“ไม่ต้องหรอก พี่จะหากินข้างนอกเอา นายรีบไปเถอะ ปล่อยให้คนอื่นรอนานๆมันไม่ดี”
“ครับผม งั้นผมไปแล้วน๊า”กีกวังยิ้มให้กับฮยอนซึงก่อนจะเดินจากไป ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงบนเตียงของตัวเอง เขายกมือขึ้นจับหน้าผากของตัวเองเล็กน้อย
“จุนฮยอง ทำไมนายถึงใจร้ายจังเลย ทั้งที่ฉันรักนาย แต่ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้ ฮึกๆ”น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาทั้งเสียใจและปวดใจ ไม่ว่าจะรักหรือไม่รักจุนฮยอง ก็ต้องเป็นเขาที่เจ็บปวดและเสียน้ำตา
“ฉันรักนาย ฮืออออ”
“พี่จะไปไหน”จุนฮยองมองคีย์ที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเขาเล็กน้อยอย่างเซ็งๆ
“ไปหาเพื่อน”
“คนไหน ดูจุนหรือดงอุน”
“ดงอุน”
“งั้นผมไปด้วย ผมไม่อยากอยู่บ้าน มันน่าเบื่อ”จุนฮยองถอนหายใจออกมาเบาๆ
“พี่เปลี่ยนใจแล้ว พี่จะอยู่บ้าน นายอยากไปไหนก็ไปได้ตามสบายเลย”คีย์มองหน้าจุนฮยองอย่างไม่พอใจนัก
“อย่าขัดใจผม วันนี้ผมอยากไปเดินเล่นที่ห้าง ซื้อของ พี่ต้องขับรถไปส่งผมแล้วก็พาผมไปกินข้าวด้วย ทำตัวแบบคนรักเขาทำกันน่ะ ตกลงนะ ผมจะไปอาบน้ำ รอผมหน่อยนะ จุ๊บ”คีย์วิ่งไปหอมแก้มจุนฮยองก่อนจะวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง จุนฮยองปาเสื้อที่ถืออยู่ในมือทิ้งอย่างหงุดหงิด เขารู้สึกอึดอัดที่จะต้องทนอยู่กับคีย์แบบนี้
“ให้ตายเถอะ นายเอาซีดีไปเก็บไว้ไหนนะ”จุนฮยองพูดออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่อคืนเขากลับมาแล้วก็หาซีดีแทบไม่ได้นอน แต่ก็หาไม่เจอ
“ฮยอนซึง ฉันคิดถึงนายจังเลย นายจะตื่นหรือยัง จะยังร้องไห้อยู่ไหม ฉันอยากอยู่ข้างๆแล้วนั่งกุมมือนายจัง”จุนฮยองทำหน้าเศร้าก่อนจะเดินไปรอคีย์ที่ห้องรับแขก
“อันนั้นก็สวย ผมเอาด้วยครับ อันโน้นด้วย นั่นก็ด้วย”จุนฮยองที่ถือของพลุงพลังได้แต่มองคีย์ที่เอาแต่ชี้นิ้วเอานั่นเอานี่อย่างอดทน
“พี่ไม่ซื้ออะไรหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะ นายซื้อไปเถอะ”จุนฮยองบอกปัดอย่างเซ็งๆ คีย์หน้าบึ้งไปเล็กน้อย
“พี่ต้องซื้อ เลือกมาฉันจ่ายให้เอง ห้ามขัดใจ”
“คีย์”
“ให้เลือกระหว่างเสื้อตัวนี้กับเสื้อตัวนี้”คีย์ถือเสื้อสองตัวมาให้จุนฮยองเลือก
“ตัวไหนก็เอามาเถอะ”
“พี่ต้องเลือก”จุนฮยองมองหน้าคีย์ก่อนจะมองเสื้อสีขาวกับดำสองตัวสลับกันไปมา
“สีดำ”คีย์ยักคิ้วเล็กน้อย
“เอาตัวนี้ด้วย นี่บัตร”คีย์ยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานก่อนจะหันมายิ้มให้กับจุนฮยอง
“กินข้าวร้านไหนดีเอ่ย”
“กลับบ้านเถอะ”
“แต่ผมหิวข้าวนี่ กินกันก่อนนะ”
“พี่บอกให้กลับก็กลับ เดี๋ยวให้แม่บ้านทำกับข้าวให้ทาน”
“ก็ได้ ถ้าพี่จะกินข้าวกับผม”จุนฮยองมองหน้าคีย์เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างจำใจ เขาจับมือคีย์แล้วก็ลากไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เพียงแค่จุนฮยองเดินไป ฮยอนซึงที่เดินดูของหน้าเศร้าๆก็เดินมาตรงที่จุนฮยองยืนอยู่เมื่อสักครู่ จุนฮยองหันไปมองฮยอนซึงเล็กน้อย
นายดูไม่ดีเลยนะ ไม่สบายหรือเปล่า ได้โปรดกลับบ้านเถอะนะ ถ้าเกิดนายเป็นอะไรไป ฉันคงจะเสียใจ
“พี่มองหาใครเหรอ”
“อ๋อ เปล่าหรอก ลิฟท์มาแล้ว”คีย์มองหน้าจุนฮยองอย่างสงสัย แต่ก็เลิกเอะใจเพราะคิดไปก็เปล่าประโยชน์
“สนใจเสื้อตัวไหนหรือเปล่าคะ”พนักงานสาวถามฮยอนซึงที่ยืนมองเสื้อสีดำตัวเดียวกับจุนฮยองนิ่ง
“ทำไมเสื้อตัวนี้มันดูหม่นหมองจังเลย”
“คะ”พนักงานมองหน้าฮยอนซึงอย่างงงๆก่อนจะหันไปมองเสื้อสีดำซึ่งมีลายผู้ชายร้องไห้อยู่ข้างหน้า
“เอาให้ผมตัวนึงครับ”ฮยอนซึงพูดทั้งๆที่สายตาเอาแต่จับจ้องไปที่ซื้อ พนักงานพยักหน้าเบาๆก่อนจะนำเสื้อไปใส่ถุง
“ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”ฮยอนซึงมองหน้าพนักงานเล็กน้อยก่อนจะเดินดูของอย่างอื่นอย่างเซ็งๆและไร้อารมณ์ เพราะในหัวของเขาตอนนี้คิดถึงแต่จุนฮยอง
“ฉันไม่เข้าใจนายเลยจุนฮยอง ไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ”ฮยอนซึงกำหมัดตัวเองแน่น เขาไม่ชอบอะไรที่อึดอัดแบบนี้เอาเสียเลย
“ฉันจะต้องคุยกับนายให้รู้เรื่อง เป็นไงเป็นกัน”ฮยอนซึงสูดลมหายใจเพื่อรวบรวมแรงใจก่อนจะมุ่งหน้าไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเอง
“เอาแบบนี้แหละ ใส่แบบนี้กันเถอะนะดงอุน”ดงอุนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาค่อยๆหันไปมองใบหน้าของกีกวังที่เอาแต่ยิ้มไม่หุบเมื่อเจอชุดที่ถูกใจ
“นายคิดดีแล้วเหรอ”
“ดีแล้วสิ ฉันอยากใส่คู่กับนาย ใส่กันเถอะนะ”กีกวังหันมายิ้มแล้วส่งสายตาอ้อนมาที่ดงอุน
ให้ตายเถอะ ใส่ไปอายเขาตายเลย กีกวัง นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ยอมใส่เด็ดขาด
“ตกลงแล้วนะดงอุน เอาชุดนนี้ครับ สองชุดเลย ส่วนเงิน เก็บที่เขาได้”ดงอุนอ้าปากเหวอเมื่อกีกวังพูดเองเออเองซะเสร็จหมด แถมเงินยังลอยออกจากกระเป๋าของตัวเองอีกต่างหาก
“คืนพรุ่งนี้ทุกคนจะต้องสนใจเราแน่นอน ดีเหมือนกัน คนอื่นๆจะได้รู้ว่านายมีเจ้าของแล้ว ซึ่งก็คือฉัน เนอะดงอุน”กีกวังควงแขนดงอุนพร้อมกับซบหัวลงที่ไหล่ ดงอุนได้แต่มองชุดที่กำลังถูกนำใส่ถุงอย่างเหนื่อยใจ
กีกวัง คืนพรุ่งนี้ นายได้เจ็บตัวแน่
“ว๊า นี่เพิ่งบ่ายกว่าๆเองอ๊ะ ยังไม่อยากกลับบ้านเลย ไปไหนกันดีดงอุน” กีกวังหันไปถามความคิดเห็นของดงอุน
“นายอยากไปไหนล่ะ ฉันตามใจนายอยู่แล้ว”
“อ๊ะ จริงเหรอเนี่ย อืม ไปไหนดีน๊า”กีกวังทำท่าครุ่นคิด สายตาของเขาก็มองไปรอบๆแล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง กีกวังยิ้มออกมาทันทีเมื่อคิดออก
“ยิ้มแบบนี้ทำไมกัน”
“ดงอุน ไปกันเถอะ”
“ไปไหน”
“ตามมาเถอะน่า เร็วๆ”กีกวังจับมือดงอุนก่อนจะพาเขาข้ามถนนไปยังอีกฟาก ทั้งสองคนมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านร้านหนึ่งซึ่งดูน่ากลัวและวังเวงยังไงชอบกล
“ร้านอะไรเนี่ย”กีกวังยิ้มออกมาก่อนจะชี้ให้ดงอุนดูป้ายที่ติดอยู่
“แม่นยำดั่งตาเห็น หมอตาทิพย์ เฮ้ย!!! หมอดูนี่ นายพาฉันมาทำไมกีกวัง”
“อ๊ะ หมอดูก็ต้องมาดูหมอ เข้าไปกันเถอะ”
“ไม่ๆ ไม่เข้าหรอก ทำไมจะต้องดูด้วยเล่า”
“ดูเถอะน่า สนุกๆไม่ได้คิดมากอะไร ฉันก็แค่อยากจะรู้ก็เท่านั้นเอง ไปเถอะนะ”กีกวังลากดงอุนเข้าไปข้างใน แต่ดงอุนกลับไม่ยอมเข้า
“ฉันว่าอย่าเลย หมอดูมันไม่แม่นหรอก นายจะดูไปทำไมกัน งมงายน่า”
“ก็ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากให้หมอดูทำนายอะไรให้บางอย่าง”
“เรื่องอะไร”
“เข้าไปก่อนแล้วนายจะรู้เอง”แล้วกีกวังก็จัดการลากดงอุนเข้าไปข้างในได้จนสำเร็จ พอเข้ามานั่งบรรยากาศก็น่ากลัวขึ้นมาทันที ดงอุนมองหน้าผู้หญิงที่แต่งตัวแปลกๆที่นั่งจ้องมองเขากับกีกวังสลับกันไปมา
“เป็นแฟนกัน”กีกวังหันไปมองหน้าดงอุนเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า
“มีเรื่องอะไรอยากจะถามไหม”เสียงแม่หมอฟังดูน่าเกรงขามจนกีกวังถึงกลับพูดไม่ออก
“เอ่อ คือ คือว่า”
“เดี๋ยวก็ต้องห่างกัน เพราะปัญหาที่เขาเคยทำเอาไว้”
กึก
กีกวังอึ้งไปทันทีที่แม่หมอพูดออกมา เขายังไม่ได้ถามเลยนะ กีกวังหันไปมองหน้าดงอุนที่มองแม่หมออย่างตกใจ
“รู้ได้ไงว่าจะถาม”
“ฉันเป็นหมอดูนะ อย่าลืมสิ”
“แล้วที่พูดหมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่พูด อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าจะคบกันนานไหม”แม่หมอยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“แล้วเรื่องที่บอกล่ะ ปัญหาอะไร”
“พ่อหนุ่มคงไม่อยากให้ฉันพูดใช่ไหม”แม่หมอหันไปสบตากับดงอุน
“เขาไม่อยากให้ฉันพูด ฉันก็จะไม่พูด มีเรื่องอะไรจะถามอีกไหม”กีกวังตอนนี้รู้สึกใจสั่นเล็กน้อย
“ที่ห่างกัน มันหมายความว่ายังไง”
“หึ”แม่หมอแสยะยิ้มเล็กน้อย
“เจ็บปวด ทรมานหัวใจและน้ำตา”
“ช่วยพูดให้ชัดเจนหน่อยไม่ได้เหรอ ผมไม่เข้าใจ”
“แค่นี้แหละ ชัดแล้ว”กีกวังมองหน้าแม่หมออย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าดงอุน
“เฮ้อ ดงอุนไปเถอะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย อย่างที่นายพูดไว้นั่นแหละ งมงาย”กีกวังจับมือของดงอุนก่อนจะเดินออกไป
“หึ มันยังไม่ถึงเวลาที่นายสองคนจะได้อยู่ด้วยกันหรอก”แม่หมอพูดออกมาเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆ
“หมดสนุกเลยอ๊ะ”กีกวังบ่นออกมาหลังจากที่เดินตามถนนมาเรื่อยๆ
“นายเป็นอะไร หน้าซีดจังเลย”กีกวังหันไปถามดงอุนที่เอาแต่เดินอย่างเงียบๆ
“นายเชื่อที่แม่หมอพูดไหม”กีกวังกระพริบตาปริบๆ ใจหนึ่งก็อยากจะเชื่อ แต่อีกใจก็ไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่หรอก ฉันเชื่อว่าทุกอย่างอยู่ที่เราสองคนมากกว่า ขอเพียงแค่เราจริงใจต่อกัน ก็จะไม่มีอะไรมาทำร้ายเราสองคนได้”กีกวังพูดอย่างหนักแน่น ดงอุนยิ้มออกมาบางๆ
“แต่เดี๋ยวนะ เรื่องที่แม่หมอพูดอ่า เกี่ยวกับนาย มันอะไรเหรอ จริงหรือเปล่า”รอยยิ้มของดงอุนจางหายไปทันที เขามองหน้ากีกวังอย่างเศร้าๆ ใจหนึ่งก็ไม่อยากมีความลับอะไรต่อกีกวัง แต่อีกใจก็กลัว กลัวว่าถ้ากีกวังรู้แล้วเขาจะรับไม่ได้ อกอย่างฮยอนซึงก็ไม่อยากให้พูดถึง ดงอุนค่อยๆยิ้มขึ้นมาใหม่ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“จริงที่ไหนกัน”
“แน่นะ ไม่ใช่นายแอบซ่อนใครเอาไว้หรอกนะ”
“บ้าน่า ฉันจะซ่อนใครที่ไหนได้ ก็มีแต่นายเท่านั้นแหละ”กีกวังพอได้ยินคำพูดของดงอุนก็ถึงกลับหน้าแดงขึ้นมา
“นายอายอีกแล้วเหรอกีกวัง”
“บ้า อายที่ไหนกันเล่า เห็นไหมว่าแดดเปรี้ยงขนาดนี้”
“เอ๋ ใช่เร๊อะ”ดงอุนมองหน้ากีกวังอย่างยิ้มๆ กีกวังได้แต่อายหลบไม่กล้าสบตาด้วย
“ไม่เอาแล่ว ไม่คุยกับนายแล้ว”กีกวังตีแขนดงอุนเบาๆก่อนจะเดินไป ดงอุนจึงรีบเดินตามแล้วจับมือของกีกวังเอาไว้
“คืนนี้นายอยากกินไอศกรีมไหม”
“ทะลึ่ง ไม่เอา ไม่อยากกิน”
“ทำไมอ๊ะ แต่ฉันอยากให้นายกินนี่นา”กีกวังหยุดเดินแล้วมองหน้าดงอุน อย่างอายๆ
“ก็บอกว่าไม่อยากกินไงเล่า ไอศกรีมของนาย ไม่เอาด้วยหรอก”
“เฮอะ กีกวังนายนี่คิดแต่เรื่องอย่างนั้นหรือไงกัน”
“เอ๋”กีกวังมองดงอุนหน้างง
“นี่นายคิดว่าฉันหมายถึงไอศกรีมนี่เหรอ”ดงอุนพูดแล้วก็ก้มมองจุดอ่อนไหวของตัวเอง แล้วเขาก็หัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ นายทะลึ่งกว่าฉันอีกอ๊ะ ฮ่าๆๆ”กีกวังก้มหน้ามองพื้นอย่างอายๆ
“ฉันหมายถึงไอศกรีมจริงๆ ซื้อมาไว้ที่ห้องเพียบเลย แต่เอ๊ะ ถ้าหากนายอยากกินของฉัน มันก็ได้นะ เอาเลยไหม”
“ดงอุนบ้า บ้าที่สุดเลยอ๊ะ บ้าๆๆๆ”แล้วกีกวังก็เดินงอนไปอย่างรวดเร็ว
“กีกวังอา รอฉันด้วย ขอโทษคร๊าบบบ ผมผิดไปแล้ว กีกวังอา”ดงอุนรีบวิ่งไปง้อกีกวังทันทีอย่างรวดเร็ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”
ตูมมมมมมมมมมมม
โยซอบวิ่งอย่างรวดเร็วด้วยกางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียวแล้วก็กระโดดลงน้ำทันทีหนีดูจุนที่กำลังเดินตามมา
“โย กระโดดลงไปแบบนั้นได้ยังไงกัน ขึ้นมาให้พี่ตรวจดูความเรียบร้อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“แฮ่ๆ”โยซอบโผล่แต่หน้าขึ้นมาจากน้ำ เขามองร่างของดูจุนที่อยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียว ร่างกายของดูจุนดูแข็งแรงมาก มากเสียจนอยากจะสัมผัส
ก่อนอื่นเลย นายต้องบิ้วอารมณ์หื่นในตัวเองเยอะ อยากโน่น อยากนี้ให้มากๆ ค่อยๆสะสมความรู้สึกไปทีละนิด
โยซอบมองแผ่นอกของดูจุนด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม จนดูจุนเห็นแล้วถึงกลับอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“น่ารักว่ะ”
“ใช่ๆ ขาวชิบ”ดูจุนขมวดคิ้วเข้าหากัน เขามองไปยังชายหนุ่มสองคนที่กำลังนั่งมองโยซอบที่แช่อยู่ในน้ำ
“โย มาหาพี่หน่อย”ดูจุนเรียกโยซอบแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ยิน ดูจุนจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลงน้ำเดินไปหาโยซอบ
“พี่ดูจุน พี่ทำอะไร กอดเค้าทำไม”โยซอบสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อจู่ๆดูจุนก็กอดตัวเองแน่น
“อยู่นิ่งๆ”
“อะไรวะ มีแฟนแล้วซะงั้น เซ็งจริงๆเลย”ดูจุนยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อชายสองคนเลิกมองโยซอบแล้วเดินจากไปแต่เขาไม่รู้เลยว่าการที่เขาทำแบบนี้ทำให้ต่อมความรู้สึกบางอย่างของโยซอบเริ่มทำงาน
กีกวัง มันได้ผลตั้งแต่ขั้นแรกเลยเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ
โยซอบหลับตาปี๋เพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
พรึ่บ!!!
แต่ในขณะที่โยซอบกำลังสนใจแต่เรื่องที่กีกวังบอก ดูจุนก็จัดการสวมเสื้อให้โยซอบทันที
“พี่ทำอะไร ใส่เสื้อให้เค้าทำไม”
“เดี๋ยวโยดำ ไม่เอา ใส่เสื้อไว้แบบนี้แหละ ไม่ชอบมีคนมอง หึง หวง”โยซอบกระพริบตาปริบๆอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มแล้วยกมือเกาหัวแก้อาย
“ว่ายน้ำแข่งกันไหม”
“พี่จะว่ายสู้เค้าได้ยังไงกัน”ดูจุนมองหน้าโยซอบนิ่ง
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ พี่เริ่มว่ายน้ำตั้งแต่พี่เคยจมน้ำตอนเด็กๆแล้ว”
“อะไรกัน พี่เคยจมน้ำด้วยเหรอ”
“เคยสิ ตอนนั้นพี่ยังเด็กน่ะ แต่ก็ยังดีที่มีคนมาช่วยเอาไว้ได้ ไม่งั้นพี่ไม่มายืนอยู่กับโยตรงนี้หรอก”ดูจุนวางมือบนหัวโยซอบแล้วก็โยกไปมาเบาๆ
“ง่า ไหนพี่บอกเค้าว่าว่ายน้ำไม่เป็นไง โกหกกันนี่”
“ถ้าพี่ไม่โกหก แล้วโยจะสอนพี่ว่ายน้ำเหรอ”โยซอบยิ้มอย่างอายๆเมื่อนึกถึงอดีตของเขากับดูจุน
“เพราะพี่รู้ว่าโยว่ายน้ำเก่งก็เลยใช้เรื่องนี้ไปทำความรู้จักกับโย”
“ง่า นี่เค้าสอนคนที่ว่ายน้ำเป็นเหรอเนี่ย”
“อิอิ”ดูจุนหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“เอ แต่จะว่าไป ตอนที่เค้ามาดูบ้านครั้งที่นี่ครั้งแรก เค้าก็เคยช่วยคนๆหนึ่งจากการจมน้ำเหมือนกันนะ”
“โยนี่นะ อิอิ แล้วโยช่วยใครไว้ล่ะ”
“เอ่อ ไม่รู้สิ เค้าก็ยังเด็กอ่า แล้ววันนั้นก็รีบด้วย โชคดีที่เด็กคนนั้นไม่ได้กินน้ำเข้าไป แค่สลบเฉยๆ พอช่วยขึ้นมาได้ ยังไม่ทันจะทำอะไรแม่ของเค้าก็เรียก โชคดีนะที่มันคนเดินผ่านมาเค้าก็เลยให้เด็กคนนั้นช่วยปลุกเด็กที่จมน้ำ”โยซอบเล่าอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ดูจุนก็พยักหน้าตามก่อนจะยิ้มตามโยซอบ
“ว้าว แฟนพี่นี่ดีที่หนึ่งเลยจริงๆ”
“อะไรกัน เราเป็นแฟนกันตอนไหนไม่ทราบ”
“เอ๊า นี่เราไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกเหรอเนี่ย”โยซอบส่ายหน้าไปมา ดูจุนเบ้ปากเล็กน้อย
“งั้น…”
บุ๋มมมมมม
จุ๊บ!!!
ดูจุนดึงโยซอบลงใต้น้ำพร้อมกับจูบโยซอบทั้งๆที่อยู่ในน้ำ
“แอ่กๆ พี่ทำอะไรเนี่ย”โยซอบมองหน้าดูจุนเมื่อโผล่ขึ้นมาจากน้ำ
“ต่อไปนี้พี่กับโยอยู่ในฐานะคนรัก ห้ามปฏิเสธเพราะโยไม่มีสิทธิ์”แก้มของโยซอบแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความอาย
“ใครจะไปปฏิเสธกัน มีแต่จะสนองต่างหากเล่า จุ๊บ”แล้วโยซอบก็กอดคอจูบปากดูจุนอย่างดูดดื่ม ดูจุนตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด กลับกัน เขายกมือกอดเอวของโยซอบก่อนจะแลกจูบกับโยซอบกลางสระน้ำโดยไม่เกรงใจสายตาผู้คนที่มองมาแม้แต่น้อย
“อ่า หวานจังเลย”ดูจุนถอนจูบออกก่อนจะจูบที่จมูกของโยซอบเบาๆ
ต่อมา นายก็ต้องเป็นฝ่ายรุกบ้างเพื่อให้หมอนั่นมีอารมณ์ รุกๆๆ ให้มันชิน จะได้เคยชินและจะได้ไม่กลัว
โยซอบรู้สึกพอใจเล็กน้อยกับคำบอกกล่าวของกีกวัง
คืนนี้ต้องทำอย่างนั้นด้วยเหรอ ไม่อยากเลยอ่า แตะทีไร เละทุกที
โยซอบทำหน้าเครียดจนดูจุนอดที่จะสงสัยไม่ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าโย หน้าเครียดเชียว”
“เอ่อ เปล่าหรอกฮะ พี่ดูจุน คืนนี้ไปเที่ยวผับกันไหม”
“เอ๋ ผับเหรอ นึกคึกอะไรถึงอยากไปเนี่ย”
“น่านะ ไปเที่ยวผับกันเถอะ นะนะนะนะ”โยซอบเกิดอาการอ้อนขึ้นมา แล้วมีหรือดูจุนจะปฏิเสธ
“ก็ได้ๆ แต่ต้องแต่งตัวมิดชิดแล้วก็อยู่ใกล้พี่ตลอดด้วยนะ ไม่อยากให้ใครมามอง หวง”
“อ๊ะ ได้สิ อิอิ พี่ก็เหมือนกัน ห้ามห่างจากเค้า หวง”ดูจุนยิ้มออกมาก่อนจะบีบจมูกโยซอบเบาๆ
“งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ”
“ครับผม”
ตึงๆๆ แต่นๆๆ แต๊นๆๆๆ
โยซอบดูท่าจะร่าเริงมากเมื่อก้าวเข้ามาในผับที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แถวยังเต็มไปด้วยคนต่างชาติด้วย
“พี่จองห้องไว้แล้ว ไปนั่งในห้องกันเถอะ”
“อ่า ได้ฮะๆ”ดูจุนจับมือของโยซอบเดินผ่านผู้คนไป
“อ่า ในนี้เงียบจังเลย”
“ไม่ดีหรือไง ได้อยู่กันตามลำพัง”
“ดีสิ แบบนี้แหละดีแล้ว อิอิ”โยซอบเอียงคอยิ้มให้กับดูจุน
“โยจะดื่มน้ำอะไร ผลไม้หรือว่านม”
“เอ่อ เอาอะไรก็ได้ที่ดื่มแล้วเมา”
“เอ๋”
“แฮ่ๆ เค้าแค่อยากลองน่ะ”โยซอบยิ้มเจื่อนๆให้กับดูจุน ดูจุนมองโยซอบเล็กน้อยก่อนจะสั่งเครื่องเดิมไป
“เอ่อ เดี๋ยวนะครับ ขอทั้งหมดนี่ที่นึง”โยซอบยื่นกระดาษรายการที่ถูกเขียนด้วยลายมือของกีกวังให้กับพนักงาน
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ”
“โยสั่งอะไรไปอ่า”
“เอ่อ เค้าอยากลองพวกนี้น่ะ แฮ่ๆ”
ถ้านายกลัวมากๆ ก่อนจะทำอะไรก็ดื่มเหล้าย้อมซะ จะได้ไม่มีสติ ฉันเคยดื่มอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนเจอกับดงอุนใหม่ๆ หมอนั่นเล่าเหตุการณ์คืนนั้นให้ฉันฟัง เอาอย่างนี้ เดี๋ยวฉันจะจดให้ว่ามีอะไรบ้าง อ่า นายเอาตามนี้เลยนะ คืนนั้นรู้สึกฉันจะดื่มเจ้าพากนี้ไปเลยเกือบจะเสียตัวให้กับดงอุน
โยซอบนั่งนึกถึงคำพูดของกีกวังที่บอกเอาไว้ ก่อนจะยิ้มออกมา โดยเขาไม่รู้เลยว่า คืนนั้นกีกวังมันโดนยาเลิฟ ไม่ใช่เพราะแอลกอฮอล์ สักพักเครื่องดื่มก็ถูกนำมาวางเรียงบนโต๊ะจนเต็ม ดูจุนมองของเหล่านั้นอย่างอึ้งๆ
“โย จะดีเหรอ มันแรงมากเลยนะ”โยซอบมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“ดีสิฮะ อิอิ”พูดจบโยซอบก็ยกแก้วกระดกเข้าปากอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแค่แก้วเดียว เขากลับดื่มทุกแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะ ดูจุนได้แต่นั่งอึ้งตาค้าง ก่อนจะรีบดึงแก้วออกจากมือของโยซอบ
“โย พอเถอะๆ ไม่ให้ดื่มแล้ว”
“แฮ่ๆ”คนที่ดื่มไม่เก่งอย่างโยซอบ เพียงแค่แก้วเดียวก็ทำให้เมาได้แล้ว โยซอบมองหน้าดูจุนเล็กน้อย
“ห่วงเค้างั้นเหรอ”
“ใช่ พี่ห่วงโย เป็นไงมั่งเนี่ย หน้าแดงเชียว”โยซอบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆดูจุน
บิ้วอารมณ์ๆ สัมผัสๆ จับจ้องๆ
คำพูดของกีกวังกำลังวกวนอยู่ในหัวของเขา โยซอบจับที่ขาของดูจุนก่อนจะลูบไปมา
“พี่ดูจุ๋น”แล้วโยซอบก็ค่อยๆขึ้นไปนั่งบนตักของดูจุน เล่นเอาดูจุนถึงกลับสะดุ้งอย่างตกใจ
“จูบเค้าหน่อยสิ จูบๆๆ จุ๊บๆๆ”โยซอบกอดคอของดูจุนไว้หลวมๆ
“โย พี่ว่าโยเมานะ กลับบ้านเถอะนะ”
“กลับก็ได้ แต่จูบก่อนนะ”ไม่รอให้ได้คำตอบ โยซอบก็จูบปากของดูจุนอย่างรวดเร็ว
“อื้อๆ แอ่กๆ”โยซอบถอนจูบออก แล้วก็ใช้นิ้วชี้ลูบที่ปากของดูจุนเบาๆ โยซอบค่อยๆลูบไล้บริเวณหน้าอกก่อนจะต่ำลงเรื่อยๆจนไปสัมผัสกับมังกรน้อยของดูจุน โยซอบขยำมันเบาๆจนความรู้สึกของดูจุนเริ่มมี ดูจุนผลัก โยซอบให้นอนลงบนโซฟา แล้วก็พุ่งเข้าจูบโยซอบทันที
“อื้อๆ”ดูจุนไซร้ไปตามซอกคอของโยซอบอย่างกระหาย
“พี่ดูจุน อื้อ อย่าหยุดนะ ทำให้ อื้อ จบ”ดูจุนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของโยซอบออก
“แน่ใจนะ”
“อื้อ เค้ายังมีสติ เค้าต้องการ”โยซอบกับดูจุสบตากัน ดูจุนยิ้มออกมาก่อนจะจูบปากโยซอบเบาๆ แล้วก็จัดการปลุกเร้าอารมณ์ของโยซอบให้มีมากกว่าเดิม
“อื้อ อื้อ อื้อ”โยซอบครางออกมาอย่างมีความสุข แต่แล้วหน้าของเขาก็เริ่มเครียด โยซอบยกมือขึ้นปิดปากของตัวเอง
“อึ๊ก”โยซอบรีบผลักดูจุนออกเพราะเขารู้สึกคลื่นไส้
“โยเป็นอะไร”ดูจุนมองหน้าโยซอบอย่างมึนงง
“คือ คือ”ดูจจุนจับแก้มของโยซอบ ก่อนจะพุ่งเข้าจูบที่แก้มของโยซอบ
“อย่า พะพี่”
“ไหนบอกว่ายอมแล้วไง มาต่อให้จบเถอะนะ พี่ต้องการโยใจจะขาดแล้ว” ดูจุนกดโยซอบให้นอนลงเช่นเดิม โยซอบไม่กล้าที่จะขัดขืนเพราะเข้าใจอารมณ์และความรู้สึกของดูจุนดี แต่ทว่าอาการของโยซอบเริ่มจะหนัก หน้าเริ่มซีด สายตาเริ่มพล่า เนื่องจากเหล้าออกฤทธิ์
ผลั่ก!!!
ตุบ!!!
“อ้วกกกกกกกกกกก”โยซอบผลักดูจุนออกแล้วก็ลงจากโซฟาก่อนจะอ้วกออกมาอย่างสุดจะทน
“โยซอบ”ดูจุนรีบเข้าไปลูบหลังโยซอบเบาๆ
“อ้วกกกกกกก แอ่กๆ เฮ่อๆ”โยซอบแทบจะหมดแรง เขาหันไปมองหน้าดูจุนเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
“โยซอบ”
“แฮ่ๆ”
พรึ่บ!!!
แล้วโยซอบก็หลับคาอ้อมแขนของดูจุนไปทันที ดูจุนได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“บอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ เป็นไงล่ะ ไม่เชื่อพี่ ให้ตายเถอะ”ดูจุนถอนหายใจออกมา ก่อนจะอุ้มโยซอบแล้วแบกกลับที่พัก อารมณ์ที่มีในตอนแรกสลายไปทันที เนื่องจากรู้สึกสงสารโยซอบขึ้นมา
“ทำเพื่อพี่ไม่ห่วงตัวเองเลยนะ โยซอบเอ๊ย ไปเอาวิธีแบบนี้จากใครมาเนี่ย โยคงไม่ได้คิดเองหรอกนะ”ดูจุนพูดขึ้นเมื่อจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับโยซอบเล็กน้อย เขาลูบหัวโยซอบเบาๆ
“เดี๋ยวพี่จะค่อยๆสอนโยเอง โดยไม่ต้องพึ่งแอลกอฮอล์แบบนี้ แล้วโยก็จะตกเป็นของพี่ทั้งตัวและหัวใจ คนดี”ดูจุนก้มลงจูบหน้าผากของโยซอบเบาๆ
“พี่คิดเอาไว้หมดแล้วว่าจะทำยังไงกับอาการของโย อิอิ”ดูจุนยิ้มออกมานิดๆก่อนจะนอนมองใบหน้าของโยซอบอย่างเงียบๆ
“คนดีของพี่ ขอบคุณมากนะครับ”
แอ๊ดดดดดดดดดดดดด
กึก
คีย์อึ้งนิดหน่อยที่เห็นว่าใครยืนอยู่เมื่อเปิดประตูบ้านออกมา เขามองหน้า ฮยอนซึงด้วยสายตายิ้มเยาะ
“ใครจุดธูปเรียกแกมาเนี่ย”
“จุนฮยองอยู่ไหน”
“เกี่ยวอะไรกับแก ไสหัวเน่าๆของแกกลับบ้านไปเลย”
“แกพูดอะไร”
“ชิส ก็ตอนนี้แกกำลังเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครเอาอยู่ไม่ใช่หรือไง”ฮยอนซึงได้แต่กำหมัดแน่น
“หลบไป ฉันจะไปหาจุนฮยอง”ฮยอนซึงจะเดินเข้าบ้านแต่ก็ถูกคีย์ผลักออกมา
“บ้านฉัน แกไม่มีสิทธิ์”
“ฉันบอกให้หลบไป”
“หึ ถึงแกจะเข้าไป พี่จุนฮยองก็ไม่อยากเจอแกหรอก”
“ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง หลบไป”ฮยอนซึงดันคีย์แล้วพาตัวเองเข้าบ้านเดินหาจุนฮยองทันที
“จุนฮยอง นายอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”ฮยอนซึงตะโกนหาจุนฮยองลั่นบ้าน
“นี่ หยุดแหกปากได้แล้ว”คีย์เดินมาจับแขนของฮยอนซึง แต่ก็ถูกสะบัด
“จุนฮยอง นายอยู่ไหน ออกมาหาฉันนะ จุนฮยองๆ”
“ฉันบอกให้หยุดแหกปากไงเล่า”
เพี๊ยะ!!!
ขาของจุนฮยองที่กำลังเดินลงมาจากบันไดแทบจะหมดแรงเมื่อเห็นเต็มสองตาว่าคีย์ตบหน้าฮยอนซึง
“เป็นไง โดนตบบ้าง รู้สึกยังไง”ฮยอนซึงมองหน้าคีย์นิ่ง
“ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียว”
เพี๊ยะ!!!
แล้วฮยอนซึงก็ตบหน้าคีย์กลับอย่างแรง พร้อมกับผลักคีย์จนล้มแล้วนั่งคร่อมก่อนจะตบหน้าคีย์ด้วยความโมโหและอัดอั้นตันใจ
“ปล่อยนะ ปล่อย”คีย์พยายามจะผลักฮยอนซึงออก แต่ก็ไม่เป็นผล สายตาของเขามองไปเห็นจุนฮยองยืนมองอยู่ก็ไม่รอช้ารีบเรียกทันที
“พี่จุนฮยอง”
กึก
ตุบ!!!
ฮยอนซึงที่ตกใจกับชื่อของจุนฮยองก็ถูกคีย์ผลักจนล้ม คีย์รีบวิ่งไปหาจุน ฮยองทันที
“พี่จุนฮยอง มันตบหน้าผม พี่ต้องจัดการนะ”
“จุนฮยอง นายมาแล้วเหรอ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ฮยอนซึงจะเดินไปหาจุนฮยองแต่ก็ต้องหยุดเดินทันที
“เราเลิกกันแล้ว ไม่เข้าใจหรือไง”จุนฮยองพูดออกมาเสียงเรียบ คีย์ที่ยืนเกาะแขนจุนฮยองอยู่ก็ถึงกลับยิ้มเยาะอย่างสะใจ
“ไม่เข้าใจ จนกว่านายจะบอกเหตุผลที่แท้จริงมา”
“ฉันพูดไปหมดแล้ว”
“แต่ฉันไม่เชื่อ”ทั้งสองคนจ้องตากันนิ่ง
“นั่นมันก็เรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“จุนฮยอง คุยกันดีๆไม่ได้เหรอ”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูด กลับบ้านนายไปซะ”
“ฉันไม่กลับ บอกมานะว่าทำไมนายถึงเปลี่ยนไป”จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงนิ่ง เขาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกระตุกตัวของคีย์เข้ามาแล้วก็จูบคีย์ต่อหน้าต่อตาของฮยอนซึง
กึก
น้ำตาของฮยอนซึงไหลออกมาทันทีพร้อมกับความเจ็บปวดที่วิ่งเข้าหัวใจ เขาได้แต่กำหมัดแน่น เขารีบพาตัวเองหันหลังไม่ให้เห็นภาพบาดตาบาดใจของคนที่ตัวเองรัก
“ฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษนะที่รบกวน”ฮยอนซึงเช็ดน้ำตาออกก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับหัวใจที่อ่อนล้าเต็มที่ จุนฮยองมองแผ่นหลังของ ฮยอนซึงอย่างเจ็บปวดเช่นกัน
“ทำไมไม่จูบโชว์จริงๆเลยล่ะ”จุนฮยองหันไปมองหน้าคีย์นิ่ง
“คงจบแล้วนะ”จุนฮยองเดินขึ้นบันได้ไป แต่คีย์กลับรั้งแขนเอาไว้
“คืนนี้ผมจะนอนด้วย”
“พี่อยากนอนคนเดียว”
“ผมบอกว่าจะนอนด้วย”คีย์จ้องตาขู่จุนฮยอง เขาสะบัดมือออกอย่างเซ็งๆ
“ก็เรื่องของนาย”
“พี่ต้องมีอะไรกับฉัน”
กึก
จุนฮยองหันไปมองหน้าคีย์อย่างตกใจ
---------------------
10-11-2014
#ฟิคแบดเลิฟ
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังเสมอมานะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
