[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 
 
 
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 26
มีแค่…หัวใจ
 
 
 
ได้โปรดเถอะโย อย่าทำร้ายพี่เลยนะ
 
 
น้ำตาของดูจุนไหลลงมาเป็นสาย เขากุมมือของโยซอบไว้อย่างแน่น ในใจก็เอาแต่ภาวนาขออย่าให้โยซอบเป็นอะไรมาก
 
 
“อย่าลืมพี่นะ ได้โปรด ฮึกๆ”ลูกผู้ชายอย่าง ยุนดูจุน ผู้ไม่เคยเสียน้ำตาให้กับอะไร กำลังนั่งร้องไห้อยู่อย่างเจ็บปวดและทรมานหัวใจเพียงเพราะคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่
 
 
“ได้โปรดนะ อย่าลืมพี่ ไม่อยากได้ของขวัญแล้วเหรอ ไม่อยากได้แล้วใช่ไหม ฮือ”ดูจุนก้มหน้าร้องไห้แทบขาดใจ ตอนนี้เขากำลังกลัว กลัวว่าคนที่ตัวเองรักมากที่สุดตื่นมาแล้วจะลืมเขาไป
 
 
“โยของพี่ อย่าทำร้ายพี่นะ ได้โปรด ขอร้อง เห็นใจพี่ด้วย ฮือ”ดูจุนยังคงนั่งร้องไห้ไม่ยอมปล่อยมือจากโยซอบไปไหน หวังเพียงเสียงเรียกร้องของเขาจะส่งไปถึงโยซอบผู้ซึ่งกำลังหลับใหลอยู่บ้าง ดูจุนร้องไห้อยู่นานจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
 
 
“อื้อ”เสียงครางของโยซอบดังออกมาเบาๆทำให้ดูจุนที่หลับอยู่รู้สึกตัว
 
 
“โย!!”ดูจุนเบิกตากว้างทันทีที่เห็นว่าโยซอบลืมตาขึ้นมา โยซอบหันมามองหน้าดูจุนก่อนจะยิ้มให้บางๆ
 
 
“โย ฟื้นแล้วเหรอ”ดูจุนยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าโยซอบยิ้มให้
 
 
“พี่อยู่กับเค้าตลอดเลยเหรอ”
 
 
“ใช่ พี่อยู่กับโยตลอดแล้วก็จะอยู่ตลอดไปด้วย”ดูจุนกอดโยซอบด้วยความดีใจ
 
 
“รักเค้ามากสิท่า ร้องไห้ใหญ่เลย”
 
 
“ใช่ พี่รักโยมาก ได้ยินไหม พี่รักโย”โยซอบยิ้มกว้างออกมา
 
 
“แล้วไหนล่ะของขวัญที่จะให้”ดูจุนยิ้มที่มุมปากนิดๆ
 
 
“หัวใจของพี่”ดูจุนกุมมือที่หัวใจของตัวเอง ก่อนจะนำไปวางไว้ที่หน้าอกของโยซอบ
“พี่รักโยแล้วก็จะรักและอยู่กับโยตลอดไป ของขวัญที่จะให้เป็นเพียงแค่หัวใจดวงน้อยๆของพี่ โยจะรับมันไว้ได้ไหม”น้ำตาของโยซอบไหลออกมาอย่างซึ้งใจ โยซอบค่อยๆลุกขึ้นแล้วจับแก้มของดูจุน
 
 
“รับได้อยู่แล้ว เค้าปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้หรอก”
 
 
“กล่องใบนั้น เก็บหัวใจของพี่ไว้นะ”
 
 
“ไม่เอา เค้าจะเก็บไว้ที่นี่ ที่นี่แล้วก็ที่นี่”โยซอบส่ายหน้าก่อนจะชี้ไปที่สมองของตัวเอง ดวงตาแล้วก็จบด้วยหัวใจ
 
 
“จะเก็บไว้กับเค้า มีเพียงเค้าที่สัมผัสได้”ดูจุนยิ้มออกมาด้วยความตื้นตันในความรักที่โยซอบมีให้
 
 
“พี่รักโยมากนะ”
 
 
“เค้าก็รักพี่ดูจุนมาก มากที่สุดและไม่เหลือพื้นที่หัวใจให้กับใครที่ไหนอีกแล้ว”ดูจุนโน้มหน้าเข้าไปจูบปากโยซอบอย่างอ่อนโยน
 
 
“อยู่กับพี่นะโย พี่จะทำให้โยมีความสุขที่สุด”โยซอบมองหน้าดูจุนนิ่ง ก่อนจะส่ายหน้า
 
 
“ไม่ได้หรอก เค้าต้องไปแล้ว”
 
 
“ไป โยจะไปไหน”
 
 
“เค้าก็ไม่รู้ แต่เค้าอยู่กับพี่ดูจุนไม่ได้แล้ว”
 
 
“โยพูดอะไร หมายความว่ายังไง”
 
 
“ความทรงจำที่เจ็บปวด น้ำตาที่เสียไป ความทรมานหัวใจ จะพาเค้าไปไหนก็ไม่รู้ พวกนั้นบอกว่า พี่ดูจุนทำให้เค้าเสียใจ”
 
 
“โยพูดอะไร พี่ไม่เข้าใจ”โยซอบยิ้มออกมาบางๆทั้งน้ำตา
 
 
“ฮึกๆ เค้าไม่อยากไปเลย แต่เค้าก็ต้องไป เค้าเสียใจนะพี่ดูจุน เค้าเสียใจที่ทำตามสัญญาไม่ได้”น้ำตาของดูจุนไหลออกมาด้วยความเสียใจ เขารีบจับมือของโยซอบเอาไว้ แต่ทว่า ตัวของโยซอบค่อยๆจางลงเรื่อยๆ
 
 
“โย อย่านะ ได้โปรด ทำไมพี่จับโยไม่ได้ โยเป็นอะไร”ดูจุนพยายามคว้าร่างของโยซอบเอาไว้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ แล้วร่างของโยซอบก็หายไปต่อหน้าต่อตา
 
 
“โย โย โยซอบ!!!!”
 
 
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”ดูจุนร้องเสียงดังลั่น เหงื่อเต็มหน้าของเขาไปหมด เสียงลมหายใจก็ดังอย่างหอบๆ เขากลืนน้ำลายเล็กน้อยกับฝันที่ทำร้ายจิตใจของเขาเหลือเกิน
 
 
กึก
 
 
แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อคนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงตอนนี้ไม่อยู่เสียแล้ว
 
 
“โย โย โยอยู่ไหน ไม่นะ”ดูจุนลุกขึ้นมองหาโยซอบทั่วห้องทั้งน้ำตา
 
 
“ไม่จริงใช่ไหม มันไม่จริงใช่ไหม ฮึก”ดูจุนแทบจะยืนไม่อยู่เลยทีเดียว น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด ภาพความฝันเมื่อสักครู่กำลังทำร้ายจิตใจของเขาอย่างหนัก
 
 
“ยะโย ฮึก ฮือออออ”
 
 
ตุบ!!!
 
 
ดูจุนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ความเสียใจกำลังถามโถมเข้าสู่หัวใจของเขา
 
 
“ฮืออออ มันไม่จริง ฉันกำลังฝันไป ได้โปรด ปลุกฉันที ฮือออออ”
 
 
พรึ่บ!!!
 
 
“เฮือก!!!”ดูจุนถึงกลับสะดุ้งเมื่อมีมือของใครบางคนมาจับที่ไหล่ของเขา ดูจุนค่อยๆหันไปมองอย่างช้าๆ เขาแทบจะลืมหายใจเมื่อเห็นคนที่นั่งยิ้มให้กับตัวเองอยู่ ดูจุนยกมือสั่นๆของเขาขึ้นไปสัมผัสมือของโยซอบ เขาใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยที่สามารถจับต้องโยซอบได้ ไม่เหมือนในฝัน
 
 
“อย่าร้องไห้นะ”โยซอบพูดเสียงใสก่อนจะยิ้มให้กับดูจุน
 
 
พรึ่บ!!!
 
 
ดูจุนโผเข้ากอดโยซอบอย่างรวดเร็ว
 
 
“ฮึกๆ โย โยจริงๆด้วย ใช่โยจริงๆด้วย”โยซอบมึนงงกับการกระทำของดูจุนเล็กน้อย เขาผลักดูจุนออกแล้วมองหน้าอย่างงงๆ
 
 
“กอดเค้าทำไม”โยซอบยิ้มที่มุมปากนิดๆ
 
 
“อิอิ แล้วทำไมต้องร้องไห้ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ รู้จักกันเหรอ”
 
 
กึก
 
 
ดูจุนช็อคตาค้างกับประโยคที่ได้ยินจากปากของโยซอบ น้ำตาของเขาไหลลงมาด้วยความเสียใจอย่างหนัก โยซอบเอียงคอมองใบหน้าของดูจุนอย่างยิ้มๆ
 
 
“อย่าร้องไห้สิ”โยซอบยกมือเช็ดน้ำตาให้กับดูจุอย่างเบามือ ดูจุนค่อยๆยกมือขึ้นไปจับมือของโยซอบ
 
 
“โยซอบ”ดูจุนแทบจะไม่อยากหายใจต่ออีก น้ำตาของเขาไหลลงมาไม่ขาดสาย
 
 
“ได้โปรด อย่าทำแบบนี้ อย่าทำร้ายพี่แบบนี้ โยซอบ ฮือออ”
 
 
พรึ่บ!!!
 
 
ดูจุนกอดโยซอบอีกครั้งพร้อมกับร้องไห้แทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน โยซอบเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาบางๆ
 
 
“ขอบคุณนะฮะ”
 
 
“ฮึก”ดูจุนสะอื้นแล้วก็มองหน้าโยซอบที่กำลังยิ้มให้กับเขาอยู่
 
 
“ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ ไม่ทิ้งเค้าไปไหน ขอบคุณที่พูดเตือนสติเค้า พี่ดูจุน”
 
 
“แกล้งพี่เหรอโย”
 
 
“อิอิ แฮ่ๆ ก็บะ….อุ๊บ!!!”ดูจุนไม่ฟังอะไร เขาจูบปากของโยซอบอย่างรวดเร็ว
 
 
“อื้อๆๆ”ตอนแรกโยซอบพยายามดิ้นขัดขืน แต่สักพักก็ปล่อยเลยตามเลย
 
 
“เด็กบ้า รู้ไหมว่าพี่เสียใจแค่ไหน”
 
 
“ขอโทษฮะ เค้าผิดไปแล้ว”
 
 
“โยไม่ได้ลืมพี่ใช่ไหม”
 
 
“พี่พูดอะไร ทำไมเค้าต้องลืมพี่ด้วยล่ะ”
 
 
“ก็พี่ทำให้โยเสียใจ”โยซอบมองดูจุนอย่างมึนงง
 
 
“ทำตอนไหน ตั้งแต่รู้จักกันมาพี่ไม่เคยทำให้เค้าเสียใจเลยนะ”
 
 
กึก
 
 
ดูจุนถึงกลับอึ้งไปทันทีที่ได้ยินโยซอบพูดอย่างนั้น เขามองใบหน้าของโยซอบที่กำลังยิ้มให้เขาอยู่ แต่แววตาของเขากลับไม่มีวี่แววของการล้อเล่นอยู่เลย
 
 
“โย พี่ทำร้ายโยมาเยอะ ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ”
 
 
“ฮ่าๆ พี่ตลกจัง พี่ไม่เคยทำร้ายเค้าเลยสักครั้ง มีแต่ทำให้เค้ามีความสุข เท่าที่จำได้ น้ำตาสักหยดของเค้าก็ไม่เคยไหลเพราะพี่เลยนะ อย่ามาอำกันเล่นสิ นั่นแน่ หรือว่าจะลองใจกันเล่น ชิชะ งั้นก็ไม่ได้ผลหรอก เพราะว่าเค้ารักพี่จะตาย อิอิ”โยซอบจับแก้มดูจุนเล่นอย่างมีความสุข ดูจุนไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่โยซอบพูดเท่าไหร่
 
 
“งั้นเหรอ ก็ดีแล้ว”
 
 
“ว่าแต่ทำไมเค้ามาอยู่นี่ล่ะ เค้าจำได้ว่าไปถึงห้องของพี่แล้วนะ ทำไมพอลืมตาขึ้นมาถึงมานอนที่โรงพยาบาล”โยซอบกระพริบตาอย่างไม่เข้าใจ เขามองดูนาฬิกาเล็กน้อย
 
 
“อ๊า อีกครึ่งชั่วโมงเที่ยงคืนแล้ว แย่จังเลยอ่า”โยซอบทำหน้าเศร้าใจนิดๆ
 
 
“ไปฉลองวันเกิดกัน นะนะนะ”โยซอบออกอาการอ้อนดูจุนอย่างน่ารัก
 
 
“เอ่อ โยยังไม่แข็งแรง ไว้พรุ่งนี้ดีกว่าเนอะ”
 
 
“ง่า ทำไมต้องพรุ่งนี้ล่ะ วันนี้เลยสิ เค้าไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนะ เค้าจำได้นะว่าไปที่ห้องของพี่แล้ว มีเค้กด้วยอ่า อยากกินๆ กลับบ้านนะ”ดูจุนมองหน้าโยซอบเล็กน้อย ตอนนี้เขาเองก็กำลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ดีใจมากที่สุดที่โยซอบไม่ได้ลืมตัวเอง
 
 
แล้วโยลืมอะไร ตอนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่า….
 
 
ดูจุนมองหน้าโยซอบที่กำลังยิ้มให้ตัวเองอยู่
 
 
“ทำตอนไหน ตั้งแต่รู้จักกันมาพี่ไม่เคยทำให้เค้าเสียใจเลยนะ”
 
 
“ฮ่าๆ พี่ตลกจัง พี่ไม่เคยทำร้ายเค้าเลยสักครั้ง มีแต่ทำให้เค้ามีความสุข เท่าที่จำได้ น้ำตาสักหยดของเค้าก็ไม่เคยไหลเพราะพี่เลยนะ อย่ามาอำกันเล่นสิ นั่นแน่ หรือว่าจะลองใจกันเล่น ชิชะ งั้นก็ไม่ได้ผลหรอก เพราะว่าเค้ารักพี่จะตาย อิอิ”
 
 
คำพูดของโยซอบนั่นทำให้ดูจุนเอะใจขึ้นมาได้
 
 
อย่าบอกนะว่า คิดถึงเรื่องร้ายๆที่ผ่านมา แล้วก็เกิดลืมเรื่องร้ายๆพวกนั้นทั้งหมด
 
 
“กลับบ้านๆนะนะนะ”
 
 
“อย่าดื้อนะ นอนที่นี่ซักคืน รอหมอมาตรวจพรุ่งนี้ก่อน”ดูจุนไม่กล้าที่จะพาโยซอบกลับบ้านตอนนี้ เพราะเขากลัวว่าโยซอบจะเป็นอะไรไปอีก
 
 
“ง่า ใจร้ายจังเลย ก็ได้ๆ เค้านอนที่นี่ก่อนก็ได้”แล้วโยซอบก็เดินงอนขึ้นไปนอนบนเตียง แถมยังหันหลังให้กับดูจุนอีกต่างหาก
 
 
“งอนเหรอ”
 
 
“งอนคืออะไรไม่รู้จัก”ดูจุนยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเดินไปหาโยซอบแล้วก็ขึ้นนอนบนเตียงพร้อมกับกอดโยซอบหลวมๆ
 
 
“กอดเค้าทำไม ลงไปนอนข้างล่างเลยนะ”โยซอบพูดทั้งๆที่ไม่หันหน้ามามองดูจุน
 
 
“หันหน้ามาหน่อยสิ”
 
 
“ไม่เอา เค้าอยากมองท้องฟ้า”
 
 
“จะให้ของขวัญ ไม่เอาเหรอ”โยซอบเม้มปากเข้าหากันนิดหน่อย แล้วเขาก็ลงจากเตียงยืนมองหน้าดูจุนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้
 
 
“ไม่ได้ป่วยจะขึ้นไปนอนทำไม”
 
 
“ใครบอกว่าพี่ไม่ได้ป่วย”
 
 
“ป่วยอะไรก็เห็นว่าสบายดี”
 
 
“พี่กำลังป่วยนะ ยิ้มรักษาหน่อยสิ”
 
 
“บ้า ป่วยอะไรต้องยิ้มรักษา อยากหายก็กินยาสิ”แล้วโยซอบก็เดินออกไปนอกระเบียงเพื่อหลบหนีความอายที่กำลังก่อตัวขึ้น ดูจุนไม่รอช้ารีบเดินไปสวมกอดโยซอบจากด้านหลังทันที
 
 
“อิจฉาท้องฟ้าจังเลย”
 
 
“จะอิจฉาทำไม บ้าไปแล้วเหรอ”
 
 
“ไม่ได้บ้า แต่เป็นเพราะโยสนใจท้องฟ้ามากกว่าของขวัญที่พี่จะให้ไง พี่เลยอิจฉา”โยซอบหันหน้ามามองดูจุนอย่างงงๆ
 
 
“คนบ้าอะไร อิจฉาแม้กระทั่งท้องฟ้ายามค่ำคืน”
 
 
“อิอิ ก็คนบ้าที่รักโยยังไงล่ะ”
 
 
กึก
 
 
โยซอยเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินคำบอกรักของดูจุน
 
 
“พี่รักโย รักมาโดยตลอดและรักโยมากที่สุด”ดูจุนโน้มหน้าลงไปจูบปากของโยซอบเบาๆ
 
 
“ของขวัญที่จะให้ก็คือหัวใจของพี่ โยอยากได้หรือเปล่า”
 
 
“พี่ดูจุน”โยซอบยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแห่งความดีใจ
 
 
“จริงเหรอฮะ เค้าไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เมื่อกี้พี่พูดว่ารักเค้า เค้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”
 
 
“โยกับพี่ไม่ได้ฝันไป นี่คือเรื่องจริง พี่จะรักโยตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต มั่นคงและซื่อสัตย์ รักโยตลอดกาล”ดูจุนสบตากับโยซอบอย่างจริงใจ ทั้งสองคนยิ้มให้กันก่อนจะโผเข้ากอดกันแน่น
 
 
“เค้าก็รักพี่ รักพี่มากที่สุดและจะรักตลอดไป ตลอดกาล ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน หัวใจของเค้าก็มอบให้กับพี่เพียงคนเดียว เค้ารักพี่ดูจุน”โยซอบ กอดดูจุนแน่น หัวใจของทั้งสองคนต่างเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
 
 
ต่อไปนี้ จะไม่มีอะไรพรากเราสองคนจากกันได้อีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว ความเสียใจ ความเจ็บปวดและน้ำตา จะเพียงแค่เพียงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่จะอยู่กับเราสองคนไปจนวันตาย
 
 
“รักนะครับ”ดูจุนพูดเสียงนุ่มก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากของโยซอบ
 
 
 
---------------
28-08-2014
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ