[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
25) SHOCK!!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 25
SHOCK!!!
“ตกลงนายมาฉลองกับฉันแค่เนี๊ยะ”
“ทำไมเหรอ ไม่กินก็ได้นะ เอามาให้เค้า เค้ากินเอง”โยซอบที่กำลังจะดึงถาดไอศกรีมขนาดใหญ่ไปหาตัวก็ถูกกีกวังดึงเอาไว้
“เรื่องอะไรจะยอม ชิส”แล้วกีกวังก็ตักไอศกรีมเข้าปากกินอย่างมีความสุข
“คืนนี้ไม่ไปเลี้ยงกับฉันจริงเหรอ”โยซอบมองหน้ากีกวังเล็กน้อย
“ขอปีนึงนะ ฉันรอวันนี้มานานมากแล้ว ไว้ปีหน้าจะพาไปเที่ยวรอบโลกเลย”
“เว่อร์ไปและ นี่แหละน๊า พอมีแฟนเพื่อนก็เป็นรองทันที”กีกวังตักไอศกรีมเข้าปากอย่างงอนๆ โยซอบหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“แล้วนายล่ะ เมื่อวานไม่เห็นกลับบ้านกับเค้าเลย”
“ง่า อย่ามาแทงข้างหลังสิ ก็ได้ๆ ยอมให้ปีนึง ปีหน้าไม่ยอมแล้วนะถ้ามีแบบนี้อีกฉันจะดักซ้อมดูจุน”
“อิอิ รู้แล้วน่า”
“แล้วนัดหมอนั่นไว้เมื่อไหร่”
“ทุ่มนึง”
“ค่ำเลยนะนั่น กะฉลองเสร็จแล้วปะตึ๊ดปะตี๋ยกันเลยหรือไง”
“บ้าน่ากีกวัง”โยซอบเม้มปากด้วยความอาย หน้าขาวๆก็เริ่มแดงขึ้นมา
“โกหกไม่เก่งเลย บอกด้วยนะว่ารู้สึกยังไง อยากรู้”
“ถ้าอยากรู้ก็ทำกับดงอุนเอาสิ”
โป๊กกกก
กีกวังเอาช้อนไอศกรีมตีหัวโยซอบทันที
“ง่า ขี้โกงนี่นา เค้ายังไม่เห็นอำอะไรนายเลย”
“ก็นายมันซื่อบื้อไงโยซอบ ไม่รู้ตัวหรอกเหรอ”
“เค้าซื่อบื้อตรงไหน ก็แค่ใสสื่อบริสุทธิ์ก็เท่านั้นเอง”
“เหอะๆ เอาเข้าไป งั้นวันนี้ไปเที่ยวกันนะ สองคนก่อนที่นายจะวิ่งไปเสร็จหมอนั่น”
“กีกวังอ่า พูดจาอะไรเนี่ย ไม่ไหวเลยนะ”
“อะไรกัน อายงั้นเหรอ ไม่ไหวเลยนะ อายแบบนี้แล้วจะทำให้หมอนั่นมีความสุขได้ยังไงอ่า”โยซอบนั่งกอดอกอย่างคิดหนักเล็กน้อย
“เค้าก็กำลังกังวลเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง”กีกวังมองหน้าโยซอบเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
“ฉันรู้แล้ว หึหึ”
“เฮ้ย จะดีเหรอกีกวัง เค้าว่าอย่าเลยนะ”กีกวังหันไปมองหน้าโยซอบเล็กน้อย ตอนนี้สองหนุ่มกำลังอยู่หน้าร้านขายซีดี
“ดีสิ ดูเอาไว้ก่อนจะได้ไม่เกร็งไง”โยซอบทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย แล้ว กีกวังก็จูงมือโยซอบเข้าไปในร้านขายซีดี เจ้าของร้านมองทั้งสองคนอย่างรู้ทันในความต้องการ กีกวังทำเป็นเดินไปดูหนังเรื่องอื่นๆเพราะกำลังรวบรวมความกล้าที่จะถามเรื่องซีดีอย่างว่า
“ไม่กล้าแล้วเหรอ”โยซอบกระซิบถามกีกวังเบาๆ
“แฮ่ๆ แปบนึงดิ”กีกวังยกมือเกาหัว ความอายเริ่มแสดงออกมาทีละนิด เจ้าของร้านจ้องทั้งสองคนอย่างไม่วางตา แล้วกีกวังก็จับมือของโยซอบเดินไปที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้กับเจ้าของร้าน
“มีอะไรจะถามงั้นเหรอ”กีกวังพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ว่ามาสิ”กีกวังกลืนน้ำลายลงคอ เขาหันไปมองหน้าของโยซอบเล็กน้อย
“เอ่อ คือ ว่า แบบ อยากได้ เอ่อ”โยซอบสะกิดแขนของกีกวังเบาๆ เจ้าของร้านกระตุกยิ้มนิดๆ
“มีสิ แบบไหนล่ะ”กีกวังมองที่ตัวเองแล้วก็มองไปที่โยซอบ เจ้าของร้ายยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะก้มลงไปหยิบอะไรซักอย่างขึ้นมา
ตุบ!!
“แผ่นสุดท้าย ของแท้ ไม่มีเซ็นเซอร์ เด็ดสุดยอด”กีกวังและโยซอบก้มลงมองซีดีที่มีรูปผู้ชายสองคนกำลังเปลือยแล้วก็นอนกอดกันอยู่ กีกวังหันไปยิ้มให้โยซอบเล็กน้อยก่อนจะควักเงินจ่ายไป
“ในที่สุดก็ได้มา อิอิ”กีกวังมองดูซีดีอย่างว่าด้วยรอยยิ้ม โยซอบได้เพียงแค่แอบมอง
ตุบ!!!
“ขอโทษนะครับๆ”ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาชนกีกวังทำให้ซีดีที่อยู่ในมือตอนนี้หล่นไปอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้ว
“ไม่เป็นไร”กีกวังพูดเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปมองซีดีที่หล่นอยู่ แต่ทว่า….
“หมาดำ”กลับมีหมาดำตัวหนึ่งยืนมองซีดีอยู่อย่างไม่วางตา หมาดำเงยหน้าขึ้นมามองกีกวังเล็กน้อย ส่วนกีกวังก็เอาแต่จ้องอยู่ที่ซีดี
“แกอย่าเชียวนะ”กีกวังพูดเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆย่อลงไปหยิบแผ่นซีดี
หมับ!!!
“เฮ้ย!!!”แต่ทว่าหมาดำกลับคาบแผ่นซีดีนั้นไปเสียก่อน
“โยซอบตามไปเร็ว”กีกวังกับโยซอบวิ่งตามหมาดำเพื่อจะเอาซีดีคืน
“หยุดวิ่งนะไอ้หมาบ้า หยุดวิ่งงงงงงงง”กีกวังตะโกนจนคนแถวนั้นหันมามองคนกำลังวิ่งไล่หมา
“โยซอบ นายจับมันเอาไว้”
“ได้ๆ”โยซอบพยักหน้าก่อนจะวิ่งอย่างรวดเร็วแล้วก็กระโดดจับหมา
ตุบ!!
“เอ๋งๆ”โยซอบนอนกอดหมาอยู่ที่พื้น กีกวังซึ่งวิ่งมาถึงก็ยิ้มอย่างสะใจ ผู้คนแถวนั้นก็เริ่มมามุงกันด้วยความสนใจ
“เอาของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”กีกวังหยิบแผ่นซีดีที่ตอนนี้หมากำลังคาบอยู่ เขาดึงอย่างแรงแต่ก็ไม่หลุดเพราะหมาดำไม่ยอมปล่อย
“เอามาๆๆ”กีกวังดึง โยซอบนอนจับหมา เอ่อ ภาพแบบนั้น มันทุเรศเกินไปหรือเปล่านะ
“กีกวังเร็วๆสิ เค้าไม่ไหวแล้วนะ”
“เอ๋งๆๆ”
“ปล่อยสิวะไอ้หมาบ้า”ผู้คนที่ยืนมุงเริ่มขำกับหนึ่งหมาสองคนที่กำลังแย่งซีดีเพียงแผ่นเดียว
“ฮ่าๆๆ”
ฟิ้ว ว ววววว
กีกวังหัวเราะที่แย่งซีดีคืนมาได้ แต่ซีดีกลับลอยไปตกอยู่ที่หลังรถคนหนึ่ง
“เอ๋งๆๆ”โยซอบปล่อยมาจนมันวิ่งหนีไป เขารีบลุกขึ้นไปเกาะแขนกีกวัง
“รีบวิ่งไปเอาเร็วโยซอบ”ทั้งสองคนรีบวิ่งผ่าฝูงชนที่มามุงดูเพื่อไปเอาแผ่นซีดี แต่ทว่า….
บรืนนนนนนน
“เฮ้ย!!! หยุดก่อน อย่าเพิ่งไป”รถคันนั้นกลับวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตา โยซอบกับกีกวังจึงวิ่งตามรถคันนั้นไป แต่เพราะเมื่อกี้คงจะออกแรงเยอะไปหน่อย ทำให้ไม่สามารถวิ่งตามรถและหยุดมันได้ รถก็เลยวิ่งจากไปพร้อมกับแผ่นซีดีสุดท้ายที่จากไปด้วย
“เฮ้อออ ซีดี แง๊”กีกวังนั่งยองๆลงอย่างหมดแรง โยซอบมองเพื่อนตัวเองเล็กน้อย
“ไปแล้วอ่า แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย”
“แผ่นสุดท้ายแล้วด้วย อดดูเลย เซ็งๆๆๆ”กีกวังบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
“ซวยจริงๆเลยอ่า”
“นั่นสิ แต่ไม่เป็นไรหรอก อ๊า เค้าต้องไปแล้วนะกีกวัง ต้องกลับไปอาบน้ำใหม่ เหงื่อออกเยอะแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆเลย”
“งั้นเหรอ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ”กีกวังลุกขึ้น
ติ๊ดๆๆ
แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเดินเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน กีกวังยิ้มออกมานิดๆที่ได้เห็นเบอร์คนโทรเข้า
“ฮัลโหล!!”แต่น้ำเสียงนั้นช่างแตกต่างจากสีหน้าตอนนี้เหลือเกิน โยซอบที่แอบมองอยู่ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับอาการของเพื่อน
“มีอะไร”
(รีบมาที่ห้องฉันเดี๋ยวนี้เลย เช่าหนังมาดู มาดูเป็นเพื่อนหน่อย)
“ทำไมฉันจะต้องไปด้วยเล่า วันนี้วันเกิดเพื่อนฉันนะ”ถึงจะพูดเสียงห้วนๆแต่ใบหน้าก็ยังคงยิ้มอย่างอายๆ
(เพราะเมื่อวานนายหลอกฉัน รู้ไหมว่าฉันรีบแทบตาย แต่พอมาก็ไม่เห็นนาย โกหกกันชัดๆ)กีกวังยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้
“ก็อยากให้นายรีบกลับบ้านนี่ ดื่มเยอะๆเดี๋ยวก็เมากลับบ้านไม่ไหว เผลอๆไปสอยหนุ่มที่ไหนกลับบ้านด้วยเดี๋ยวงานจะเข้า”
(งั้นก็รีบมาที่ห้องฉัน ไม่งั้นฉันจะไปหาหนุ่มคนอื่นจริงๆด้วย)
“ก็เอาสิ ไปหาเลย แบร่ๆ”
(ง่า กีกวังอา มาที่ห้องฉันเร็วๆสิ อยากดูหนังกับนาย นะนะนะนะ)ดงอุนถึงกลับต้องใช้ลูกอ้อน
“เออน่า แล้วจะรีบไป แค่นี้นะ”
ติ๊ด
กีกวังกดวางสายแล้วก็ยิ้มจนหน้าแดงพร้อมกับบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย
“แล้วก็มาทำเป็นเก๊ก”โยซอบที่เห็นก็อดที่จะแซวเล่นไม่ได้
“โด่ว ก็ต้องมีบ้างแหละน่า งั้นเดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนนะ แวะไปดูพี่ฮยอนซึงหน่อย หมู่นี้ดูแปลกๆ เห็นหน้าและแววตาทีไรรู้สึกขนลุกพิกล”
“ทำไมเหรอ”
“ไม่รู้สิ ตั้งแต่มีแฟน ก็ดูท่าทางแปลกๆ เออๆ ไปก่อนนะ นายกลับบ้านดีๆล่ะ แล้วก็อย่าลืมด้วย เล่าสู่กันฟัง อิอิ”โยซอบตีแขนของกีกวังเบาๆด้วยความเขินอาย เขาโบกมือลากีกวังก่อนจะเดินทางไปบ้านของตัวเอง
“อ่า ตื่นแต้นจังเลย”โยซอบพูดออกมาอย่างตื่นเต้น เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว โยซอบเดินมาที่หัวเตียงก่อนจะเปิดเอากล่องของขวัญที่อยู่กับเขามาตั้งเก้าปีออกมา
“ต่อไปนี้ จะมีของขวัญอยู่ในนี้แล้วสินะ”โยซอบยิ้มออกมาบางๆเขามองนาฬิกาเล็กน้อยก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วก็เดินทางไปยังห้องของ ดูจุนด้วยความรู้สึกที่ดีใจและมีความสุข
“ตรงนี้โอเคแล้ว เทียน เค้ก พร้อม อ่า เรียบร้อย”ดูจุนยิ้มออกมาเมื่อเขาจัดโต๊ะอาหารสำหรับต้อนรับโยซอบเสร็จ เขามองดูนาฬิกาก็ใกล้จะถึงเวลาที่โยซอบจะมาแล้ว
“อีกครึ่งชั่วโมง โยคงมาตรงเวลาพอดีเป๊ะ”ดูจุนมองดูรอบๆห้องที่ถูกจัดด้วยลูกโป่งฝีมือตัวเอง เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ
ติ๊งหน่องๆ
“เอ๋ ทำไมมาเร็วจัง ยังไม่ถึงเวลาเลยนี่ หรือว่าจะอดใจรอไม่ไหว”ดูจุนตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้กับโยซอบ
แอ๊ดดดดด
กึก
รอยยิ้มของดูจุนหายไปทันทีที่เห็นใบหน้าของคนที่เขาไม่ต้องการอยากจะเจอ
“นายมาทำไม โจวควอน”ดูจุนถามเสียงเรียบ โจวควอนได้แต่มองเขานิ่งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของดูจุนโดยไม่ได้รับอนุญาต
“นายมีนัดเหรอ”
“มันไม่เกี่ยวกับนาย กลับไปซะ ฉันไม่มีอารมณ์อยากจะเจอนายตอนนี้”โจวควอนหันมามองหน้าดูจุนอย่างเศร้าๆ
“นายไม่เคยมีใจให้ฉันจริงๆงั้นเหรอ”
“ออกไปเถอะ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบคำถามนาย”
“ไม่รักฉันบ้างเลยเหรอ”ดูจุนมองหน้าโจวควอนนิ่ง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเซ็งๆ
“จะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง ว่า ไม่!!!”น้ำตาของโจวควอนค่อนๆไหลลงมาอย่างเจ็บปวดใจ
“ดูจุนอา”
พรึ่บ!!
โจวควอนวิ่งเข้าไปกอดดูจุนอย่างรวดเร็วพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“แต่ฉันรักนาย ฉันรักนายมากนะ รักฉันไม่ได้เหรอ”
“โจวควอน ปล่อยฉันนะ”
ตุบ!!!
ดูจุนผลักโจวควอนออกจนทำให้กระเป๋าของโจวควอนหล่นลงพื้น แล้วมือถือก็กระเด็นจนไหลไปอยู่ใต้โซฟา โจวควอนมองหน้าดูจุนอย่างปวดใจที่เขามีเคยมีใจให้กับตัวเองเลย
“นายใจร้ายจังเลยนะ”
“ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว”ดูจุนมองดูนาฬิกา อีกสิบห้านาทีจะหนึ่งทุ่ม การที่โจวควอนยังอยู่ที่นี่นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจ
“มองตาฉัน แล้วพูดได้ไหมว่านายไม่ได้รักฉันเลย”
“ฉันไม่ได้รักนายเลย”ดูจุนพูดออกไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่นั้นน้ำตาของโจวควอนก็ไหลออกมายิ่งกว่าเดิม เขาก้มหน้าลงแล้วค่อยๆเก็บกระเป๋าตัวเอง โจวควอนก้มลงไปเก็บมือถือ แต่เขาก็ต้องพบกับม้วนกระดาษสีขาวที่วางอยู่ โจวควอนหยิบออกมาดูด้วยความสงสัย
“เอามานี่นะ”ดูจุนรีบดึงออกมาทันทีที่เห็นม้วนกระดาษนั้น เขาจำได้ว่านี่คือของโยซอบ แต่โจวควอนกลับไม่ยอมปล่อยให้กับเขา
“ฉันไม่ให้”โจวควอนดึงกลับมาหาตัวเอง แต่ดูจุนก็ดึงเช่นกัน
“อย่าให้ฉันต้องโมโหนะ ปล่อยมือ”
“ไม่ ก็แค่กระดาษแผ่นเดียว นายจะสนใจทำไม”แล้วดูจุนกับโจวควอนก็แย่งกระดาษกัน
แควก!!!!
ดูจุนเบิกตากว้างทันทีที่เห็นว่ากระดาษขาดออกเป็นสองแผ่น เขามองโจวควอนด้วยสายตาแห่งความโกรธ
เพี๊ยะ!!!!
มือหนาๆของดูจุนตบเข้าที่หน้าของโจวควอนอย่างแรงด้วยความโมโหอย่างถึงที่สุด โจวควอนจับแก้มแล้วก็มองหน้าดูจุนทั้งน้ำตา
“ไปให้พ้นหน้าฉัน ไป!!!”ดูจุนออกปากไล่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อจะหยิบกุญแจรถ เขาจะพาโยซอบไปฉลองวันเกิดที่อื่น
พรึ่บ!!!
แต่โวจควอนกลับวิ่งเข้าไปกอดดูจุนจากด้านหลัง
“ขอโทษ ขอโทษ อย่าโกรธฉันเลยนะ”
“หึ ฉันไม่โกรธนายหรอก เพราะฉันจะเกลียดนาย ปล่อยฉันนะโจวควอน ปล่อย!!”ดูจุนแกะมือโจวควอนออกอย่างแรง
“ฮือ ดูจุน ฉันขอโทษ”
“หลบไป ก่อนที่ฉันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้วก็ฆ่านาย”โจวควอนมองดูจุนอย่างอึ้งๆ
แอ๊ดดดด
โยซอบที่เพิ่งมาถึงก็แอบเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างเงียบๆ เขายิ้มออกมาอย่างดีใจกับสิ่งที่ได้เห็นในห้องของดูจุน
“พี่ดูจุน สวยมากเลย”โยซอบมองดูรอบๆห้องด้วยความสุข
“อยู่ไหนนะ”
“ไสหัวออกไป”
“ไม่นะ”
พรึ่บ!!!
โจวควอนกอดดูจุนแน่นจนเขาเสียหลักล้มลงไปนอนบนเตียงแล้วก็มีโจวควอนนอนทับร่างของเขาอยู่
กึก
น้ำตาของโยซอบไหลออกมาด้วยความตกใจกับภาพที่เห็น กล่องของขวัญหล่นลงกับพื้นทันที
“พะพี่”โยซอบตัวสั่นเมื่อเห็นว่าโจวควอนกำลังก้มหน้าลงไปเพื่อจะจูบดูจุน เขาหันหลังหนีเพราะไม่อยากเห็นภาพที่สะเทือนจิตใจ โยซอบจับมือของตัวเองเพื่อให้หยุดสั่น แต่ทว่ากลับไม่ได้ผล ตอนนี้ทั้งตัวและหัวใจของเขากำลังสั่นไปหมด
กึก
แล้วโยซอบก็ต้องเบิกตากว้างแทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นภาพวาดของเขาที่วาดให้กับดูจุนในวันเกิดถูกฉีกขาด โยซอบยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา น้ำตาของเขาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ผลั่ก!!
ตุบ!!
ดูจุนผลักโจวควอนออกอย่างรวดเร็ว เขามองโจวควอนตาขวางอย่างไม่พอใจ มือของดูจุนจับที่หัวของตัวเองเล็กน้อยเพราะไปกระแทกเข้ากับกล่องไม้ที่วางอยู่บนเตียง
“ดูจุน”
“ออกไปได้แล้ว!!!”ดูจุนตะหวาดเสียงดังอย่างน่ากลัว โจวควอนร้องไห้ออกมาก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
“เจ็บจัง อ่า”ดูจุนส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาก็เป็นเวลาทุ่มสิบนาที
“ทำไมโยยังไม่มาอีกนะ”เขาเดินออกไปนอกห้องนอนเพื่อจะไปตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง เขามองไปที่กระดาษของโยซอบก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดดู ดูจุนยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นรูปภาพของตัวเอง
“โยเก่งนี่”ดูจุนส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะมองหาเทปใสเพื่อจะมาติดรูปให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม
กึก
แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญที่เขาให้โยซอบไว้เมื่อเก้าปีที่แล้ว ภาพหลุดออกจากมือของดูจุน เขาเดินไปหยิบกล่องขึ้นมาดูอย่างสงสัย
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ หรือว่า….”หัวใจของดูจุนแทบจะหยุดเต้น เขารีบวิ่งออกจากห้องของตัวเองทันที
“ฮืออออออออ”โยซอบเดินอย่างอ่อนแรงมาตามถนน น้ำตาของเขายังคงไหลไม่หยุด ภาพเมื่อสักครู่ที่เห็นยังคงตอกย้ำอย่างชัดเจน
“ฮืออออ โอ๊ะ”โยซอบยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเองเพราะรู้สึกปวดขึ้นมา
“โอ๊ยยยย”เขาร้องออกมาด้วยความทรมานเนื่องจากเจ็บมากกว่าเดิม
“ฮือออออ”
ตุบ!!!
โยซอบนั่งลงข้างถนนอย่างหมดแรง น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด
“ฮือออออออ”
“นี่!!! นายไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะเรียกฉันอย่างนั้น”
“น่ารำคาญจริงๆ ทำไมถึงได้เป็นตัวน่ารำคาญอย่างนี้นะ”
“ขืนยังตามฉันมาอีก ฉันจะเกลียดนาย”
“นายน่ะคือตัวน่ารำคาญ”
“พูดอีกแค่คำเดียว เอาตัวน่ารำคาญของนายออกไปจากห้องของฉัน”
คำพูดต่างๆของดูจุนกำลังไหลกลับเข้ามาในความคิดของโยซอบ นั่งยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดและความเสียใจที่อยู่กับเขามานาน
“โอ๊ยยย อ๊ากกก”โยซอบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมหัวอย่างทรมาน
“แค่เอาของขวัญมาให้”
“สุขสันต์วันเกิดนะฮะ รุ่นพี่ยุนดูจุนที่รัก”
“เค้าไม่น้อยใจอะไรเลย ไม่เสียใจ ไม่รู้สึกอะไร เพื่อดูจุนแล้ว เค้าจะไม่ท้อแท้”
ตุบ!!!!
โยซอบล้มลงไปนอนกับพื้นอย่างสุดจะทนกับความเจ็บปวดต่อหน้าต่อตาของดูจุนที่วิ่งมาเห็นพอดี
“โยซอบ!!!!”ดูจุนวิ่งเท้าเปล่าเข้ามาหาโยซอบอย่างรวดเร็ว
“โยๆ ได้ยินพี่ไหมโย”โยซอบมองหน้าดูจุนอย่างอ่อนแรง ใบหน้าของดูจุนค่อยๆเลือนรางลงเต็มที
“โยๆๆ มองพี่สิโย เป็นอะไร โย”โยซอบยิ้มออกมาบางๆ
“แต่ฉันเกลียดนาย”
“ฉันเกลียดคนอย่างนาย เกลียดคนน่ารำคาญ เกลียดคนพูดไม่รู้เรื่อง เกลียดพวกที่ไม่ยอมรับความจริง แล้วนายก็คือคนประเภทนั้นยังโยซอบ!!”
โยซอบค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ ความรู้สึกหวาดกลัวกับคำพูดที่ได้ยินกำลังวิ่งเข้าสู่หัวใจ
เจ็บจัง….
“โยซอบ!!!!”ดูจุนแทบจะเป็นบ้าเมื่อจู่ๆโยซอบก็สลบไป เขารีบอุ้มโยซอบแล้วนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที
“จะไปไหนอีกกีกวัง”ฮยอนซึงถามขึ้นเมื่อเห็นกีกวังเดินอารมณ์ดีลงมา
“อ่า วันนี้วันเกิดโยซอบน่ะ”กีกวังยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความจริง เขาไม่อยากจะบอกว่าจะไปหาดองอุน เพราะกลัวจะโดนห้าม
ขอโทษนะพี่ฮยอนซึง แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงไม่ชอบดงอุน ขอโทษที่ต้องโกหกนะฮะ
“งั้นเหรอ งั้นพี่ฝากนี่ไปให้โยซอบด้วยนะ”ฮยอนซึงหยิบกล่องของขวัญเล็กๆส่งให้กีกวัง
“แล้วก็ฝากบอกด้วยว่า สุขสันต์วันเกิด”
“อ่าฮะ”
“ขอบคุณที่ช่วยสอนพี่ว่ายน้ำด้วย”
“ง่า แต่ก็ไม่เห็นว่าพี่จะว่ายเป็นนี่”ฮยอนซึงกัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจที่ถูกกีกวังย้อน
“ขอโทษครับ”กีกวังรีบวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายตัวเองทันที
“จริงๆเลยเรา”
“แฮ่ๆ ผมผิดไปแล้ว ถ้าไงจะให้โยซอบมาช่วยสอนใหม่ก็ได้นะ หมอนั่นว่ายน้ำเก่ง แถมยังเคยช่วยคนไว้อีกด้วย”
“เอ๋ จริงเหรอเนี่ย แล้วใครล่ะ”
“หมอนั่นไม่ได้บอกอ่า”
“งั้นเหรอ รีบๆไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนจะรอนาน”
“งั้นผมไปก่อนนะ ดึกๆอาจจะกลับ แล้วเจอกัน รักพี่นะครับ จุ๊บ!”กีกวังหอมแก้มฮยอนซึงก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไป
“เฮ้อ ขอโทษจริงๆนะครับพี่”พอกีกวังเดินออกไป ก็มีรถของจุนฮยองขับมาจอดหน้าบ้านทันที
ติ๊งหน่องๆๆๆ
กีกวังกดกริ่งรัวเมื่อมาถึงห้องของดงอุน
แอ๊ดดดดดด
กีกวังถลึงตามองดงอุนอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเหงื่อเต็มตัวไปหมด
“นายทำอะไรอยู่อ่า”
“เฮ่อๆ ออกกำ เฮ่อๆ ลำกาย โอยย”ดงอุนเดินเข้าไปนั่งบนโซฟา กีกวังได้แต่มองอย่างอึ้งๆ
“ทำไมเหงื่อนายถึงเยอะจังเลย”
“ขออาบน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้วร้อน”แล้วดงอุนก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที
“เฮ้ ปล่อยฉันไว้คนเดียวเนี่ยนะ”กีกวังกอดอกอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เขามองไปที่กองซีดีที่วางอยู่
“ไหนดูซิ มีหนังอะไรบ้าง”กีกวังลื้อซีดีออกมาดู เขาไม่ค่อยชอบหนังพวกนี้เท่าไหร่นัก แต่แล้วเขาก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นซีดีแผ่นหนึ่งที่เขาเพิ่งจะทำมันจากไปกับรถคันหนึ่งเมื่อช่วงบ่ายๆ
“ให้ตายเถอะ”กีกวังยิ้มออกมาอย่ารู้สึกดีใจนิดๆ เขาเดินไปที่ห้องน้ำก่อนจะเคาะประตูเบาๆ
“นายอาบน้ำนานหรือเปล่า”ดงอุนยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อกีกวังติดกับ
“ประมาณชั่วโมงนึง นายอย่าเพิ่งหนีกลับนะ”กีกวังยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“ได้ๆ งั้นฉันจะนั่งเล่นรอนะ อิอิ”แล้วกีกวังก็เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เขาไม่รอช้ารีบเปิดซีดีอย่างว่าดูทันที
“เยี่ยมจริงๆเลย ขอชมหน่อยนะ ไม่ได้หื่นหรอก แต่แค่อยากรู้ อิอิ”กีกวังนั่งอมยิ้มดูซีดีอย่างตื่นเต้น เขาเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆเมื่อซีดีเริ่มเล่น กีกวังหลับตาปี๋แต่ก็แอบดูนิดๆ เขาได้แต่นั่งดูตาค้างแถมปากก็ยังค้าง โดยไม่ทันสังเกตเลยว่าดงอุนนั้นกำลังยืนยิ้มมองกีกวังอยู่
นายไม่รอดแน่กีกวัง ฉันจะทำให้นายติดใจ อิอิ
ดงอุนค่อยๆย่องไปข้างหลังของกีกวัง
“อี๋ เจ็บไหมนั่น”จู่ๆกีกวังก็พูดออกมาเมื่อสองหนุ่มในซีดีกำลังบรรเลงเพลงรักกันอย่างเร่าร้อน พร้อมกับเสียงร้องครางออกมาเป็นระยะๆ
“เจ็บแล้วจะทำทำไมวะ”ดงอุนที่กำลังจะกอดกีกวังถึงกลับชะงัก เขาเกาหัวตัวเองเล็กน้อย
“อยากรู้ไหมล่ะ”
กึก
“เฮือก!!!”กีกวังสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงของดงอุน เขารีบหารีโมทปิดทีวีแต่ก็หาไม่เจอ เพราะว่าดงอุนโยนมันไปไว้ที่อื่นแล้ว
“อ่า มันไม่ดีแฮะ”กีกวังที่กำลังจะคลานไปปิดทีวีก็ต้องถูกดงอุนคว้าเอวเอาไว้
“อ๊า ปล่อยฉันนะดงอุน”กีกวังพยายามดิ้นให้หลุดอกจากอ้อมกอดของ ดงอุน แต่ก็ดูท่าจะไม่เป็นผลเอาซะเลย
“นายอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ลองดูสิ”กีกวังแทบอยากจะเอาหัวโขกกับกำแพงให้สลบเพื่อหลบหนีความอาย
“ฮ่าๆ ฉันอยากรู้ก็จริง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องลองนี่ ฮ่าๆ”กีกวังพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับดงอุน แล้วเขาก็แทบจะช็อคที่ได้เห็นดงอุนในรูปแบบเซ็กซี่สุดๆเท่าที่เคยเห็นมา
“ทำไมไม่เช็ดตัวให้แห้ง แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อ แล้ว….”กีกวังมองไปด้านล่างก็เห็นว่าดงอุนไม่ได้ใส่อะไรเลย
“อ๊ากกก โรคจิต”กีกวังรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองทันที
“อะไรกัน ของนายก็มี ทำเป็นอาย”
“บ้าไปแล้วดงอุน นายบ้าจริงๆเลย”กีกวังเปิดมือออกแล้วก็สบตากับดงอุนที่มองมาอย่างเจ้าเล่ห์
“ฉันขอถามหน่อย ต้องตอบตามความจริงนะ”กีกวังมองดงอุนอย่างระแวงก่อนจะพยักหน้า
“นายรักฉัน”
หงึกๆ
“นายอยากมีอะไรกับฉัน”กีกวังถึงกลับอึ้งที่ดงอุนถามออกมาซะตรงเลยทีเดียว
“อยากรู้ความรู้สึก ใช่ไหม”กีกวังกระแอมออกมาเบาๆ เขามองทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“สอนให้เอาไหม”
“นายต้องบ้าแน่ๆเลยดงอุน ฮ่าๆๆ”กีกวังแกล้งทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน ดงอุนส่ายหน้านิดๆ
“งั้นฉันจะรอวันที่นายพร้อมก็แล้วกันนะ กีกวัง จุ๊บ”ดงอุนพูดแล้วก็จูบที่หน้าผากของกีกวังเบาๆก่อนจะยิ้มให้
“อ๊า อ่า อ๊า สุดยอด อ๊า”กีกวังถึงกลับขนลุกทันทีที่ได้ยินเสียงครางจากซีดี
“อ๊า อ๊า อ๊า แรงๆ แรงอีก อ๊า”
พรึ่บ!!!
ดงอุนยกมือขึ้นปิดหูของกีกวังที่ตอนนี้กำลังอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เขายิ้มนิดๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมทแล้วก็ปิดซีดีลงก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากหูของกีกวัง
“ไม่ต้องอยากดูหรอก อยากรู้มากนักก็ถามฉันได้ ฉันคือผู้เชี่ยวชาญ”กีกวังเบะปากอย่างหมั่นไส้
“รีบๆไปใส่เสื้อผ้าเลย”
“ครับผม”แล้วดงอุนก็ลุกขึ้นด้วยร่างเปลือยต่อหน้าต่อตาของกีกวัง
อ๊ากกกกกกก ฉันจะบ้าตายกับนายจริงๆ ซนดงอุน!!!!
“ฮยอนซึง ฉันมาแล้ว”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อได้ยินเสียงหวานๆของจุนฮยอง
“ขอนอนด้วยนะ ไฟที่ห้องดับ”
พรึ่บ!!
จุนฮยองเดินเข้าไปกอดฮยอนซึงที่นั่งดูทีวีอยู่ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนตัก
“ใครอนุญาต”
“หัวใจของนาย”ฮยอนซึงรู้สึกอายเล็กน้อยกับคำพูดของจุนฮยอง แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร
“เลี่ยนดีจริงๆเลย”
“อิอิ ทำไงได้ หน้านายหวาน ฉันก็เลยต้องพูดอะไรที่เข้ากับหน้าของนายหน่อย”ฮยอนซึงได้แต่แสยะยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวของจุนฮยองเบาๆ
“นายอาบน้ำมาหรือยัง”
“ทำไม นายจะอาบให้ฉันเหรอ”
“ต้องการหรือเปล่าล่ะ”
“อ๊า เอาๆอาบให้ฉันนะ”จุนฮยองดีใจยังกับเด็กๆ ฮยอนซึงอดที่จะแอบขำไม่ได้
ซา ซา ซา
ฮยอนซึงเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ แล้วก็ให้จุนฮยองที่ตอนนี้อยู่ในร่างเปลือยลงไปในอ่าง
“นายไม่อายแล้วเหรอ”จุนฮยองถามอย่างสงสัย
“จะอายทำไม เห็นมาหมดแล้ว”
“งั้นนายก็ถอดแล้วลงมาอาบด้วยกันสิ”
กึก
ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองนิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วก็ลุกไปยืนอยู่ต่อหน้าของจุนฮยอง เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกอย่างช้าๆด้วยท่าทางที่ยั่ว จุนฮยองให้หลงสุดๆ จุนฮยองมองฮยอนซึงอย่างอึ้งๆ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อฮยอนซึงถอดกางเกงออกเหลือเพียงกางเกงในเพียงตัวเดียว ฮยอนซึงยิ้มออกมานิดๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆจุนฮยอง
“อยากถอดไหม”จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงนิ่ง เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วก็เดินออกจากอ่าง ก่อนจะค่อยๆถอดกางเกงในของฮยอนซึงออกอย่างช้าๆ แล้วในที่สุดฮยอนซึงก็อยู่ในร่างเปลือยเช่นเดียวกับจุนฮยอง
“นายเปลี่ยนไปนะ”
“นายรักฉันไม่ใช่เหรอ”ฮยอนซึงกอดคอของจุนฮยองก่อนจะจูบลงเบาๆที่หน้าอก
“คนรักกัน ทำไมจะต้องปกปิดกัน”ฮยอนซึงเลื่อนขึ้นไปจูบที่ซอกคอของจุนฮยอง
“หรือนายไม่กล้า”ฮยอนซึงเหลือบมองตาจุนฮยองก่อนจะจูบหนักๆลงที่ปากของเขา แล้วจุนฮยองก็กอดเอวของฮยอนซึงก่อนที่ทั้งสองคนจะยืนแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม
“อ่า อื้อ”ฮยอนซึงครางออกมาเบาๆ ตอนนี้ความรู้สึกเกร็งในช่วงแรกค่อยๆจางหายลงไป เขาดึงจุนฮยองเขามากอดแนบชิดด้วยความรู้สึกที่ต้องการเป็นครั้งแรก ส่วนจุนฮยองนั้นก็รู้สึกดีและตื่นเต้นไปกับสัมผัสใหม่ๆที่เขาไม่เคยได้รับจากฮยอนซึง สัมผัสที่ฮยอนซึงให้ด้วยความเต็มใจ
“อ่า อาบน้ำดีกว่า”ฮยอนซึงถอนจูบออกจากปากของจุนฮยองที่ตอนนี้กำลังหลับตาเคลิ้มอยู่
“ไม่ต่อแล้วเหรอ”
“นายน่ะ หื่นเกินไปแล้ว น้ำอาบเถอะ ฉันจะถูหลังให้”ฮยอนซึงค่อยๆดันจุนฮยองให้นั่งลงในอ่าง ก่อนจะลูบน้ำตามตัวของจุนฮยองแล้วก็นั่งถูหลังและตัวให้ จุนฮยองมองฮยอนซึงอย่างไม่วางสายตา เขายิ้มออกมาอย่างภูมิใจและดีใจที่ความรักที่รวดเร็วดั่งสายฟ้าแลบของเขากำลังเต็มไปด้วยความสุข ความสุขที่เขาไม่อยากให้จากเขาไป
“ขอบคุณนะ ฮยอนซึง”
“อื้ม”
“ฉันบอกได้ไหมว่า ฉันตกหลุมรักนายเต็มๆเลย”
“ได้สิ”
“ฉันรักนายนะ”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆด้วยความรู้สึกดีใจปนกับความรู้สึกไม่เชื่อใจ
“เร็วไปหน่อย แต่ฉันต้องพูด เพราะกลัวจะไม่มีโอกาส”จุนฮยองหลบตาลงมองมือในน้ำตัวเองอย่างเศร้าๆ
รู้ว่าหลอก แต่ก็เต็มใจ ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ชิดกับนาย จางฮยอนซึง
--------------
27-08-2014
ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้อังนะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
