[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 27

ฉันเต็มใจ

 

 

 

“อย่าจ้องฉันนานได้ไหม”เสียงของฮยอนซึงทำให้จุนฮยองที่เอาแต่นั่งจ้องฮยอนซึงสะดุ้งนิดหน่อย

 

 

“ก็นายน่ามองนี่”

 

 

“นายชวนฉันมาดูหนังนะ ไม่ใช่มาดูฉัน”ฮยอนซึงพูดทั้งๆที่ตายังจ้องดูหนังอยู่ จุนฮยองอมยิ้มนิดๆก่อนจะมองไปรอบๆ

 

 

“โรงหนังมืดจังเลย”

 

 

“จะให้สว่างได้ยังไงกัน”

 

 

“ฉันจับมือนายนะฮยอนซึง”จุนฮยองไม่รอให้ได้รับอนุญาตก็จับมือของ ฮยอนซึงทันที ฮยอนซึงยิ้มออกมานิดๆ

 

 

“ไม่ดีมั้ง”พูดจบฮยอนซึงก็เขยิบไปนั่งบนตักของจุนฮยอง

 

 

“นายทำอะไรน่ะ”

 

 

“ฉันหนาว กอดหน่อยสิ”จุนฮยองอึ้งไปนิดหน่อย ขณะที่กำลังคิดฮยอนซึงก็จับมือของจุนฮยองมากอดเอวตัวเองเอาไว้

 

 

“หนักไหม”

 

 

“เอ่อ ไม่ๆ นายตัวเบาจะตาย”จุนฮยองตอบเสียงสั่น

 

 

“นายใจเต้นเหรอ”

 

 

“อะอื้ม เพราะนายทำให้ฉันใจเต้น”คำพูดของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงรู้สึกดีนิดๆ ฮยอนซึงเอนหลังพิงกับตัวของจุนฮยอง

 

 

“กอดฉันได้นะ อนุญาต”

 

 

“ก็กำลังกอดอยู่นี่ไง”จุนฮยองกระชับกอดฮยอนซึงแน่น

 

 

“จุ๊บ”ฮยอนซึงจูบเบาๆที่ซอกคอของจุนฮยอง เล่นเอาจุนฮยองถึงกลับหันมามองอย่างไม่เข้าใจ

 

 

“ทำไม ไม่ชอบเหรอ หรือนายชอบแบบนี้”แล้วฮยอนซึงก็จับหน้าของจุนฮยองให้หันมาหาตัวเองก่อนจะก้มลงจูบที่ปากของจุนฮยองเบาๆ

 

 

“แบบนี้ชอบไหม”

 

 

“ฮยอนซึง นายไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ”

 

 

“ห้ามทำไม นายเองก็ต้องการนี่ ฉันมองตานายก็รู้”จุนฮยองนิ่งไปสักพัก

 

 

แค่นี้ฉันก็คลั่งนายจะบ้าอยู่แล้ว นายจะหว่านเสน่ห์ฉันไปอีกทำไมกัน

 

 

ฮยอนซึงกอดคอของจุนฮยองก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่

 

 

“ฉันกอดนายแบบนี้ นั่งบนตักนาย นายชอบไหม”

 

 

“ชอบสิ ฉันชอบและรักทุกอย่างที่เป็นนาย นายทำอะไรฉันก็ชอบหมดนั่นแหละ”ฮยอนซึงยิ้มออกมาบางๆอย่างดีใจที่ได้ยินจุนฮยองพูดอย่างนั้น

 

 

“กลับบ้านกันนะ”

 

 

“เอ๋”

 

 

“เตียงของนาย ฉันจะนอนเปลือยบนนั้น”

 

 

“ฮยอนซึง”

 

 

“ไม่ต้องการเหรอ ฉันเต็มใจนะ”ฮยอนซึงจับมือของจุนฮยองให้มาสัมผัสกับจุดอ่อนไหวของตัวเอง

 

 

“นายจะทำอะไรเนี่ย”

 

 

“แล้วตามมานะ”ฮยอนซึงกระซิบข้างๆหูของจุนฮยองก่อนจะเดินออกจากโรงหนังไป เขาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยที่เห็นว่าจุนฮยองเดินตามเขาออกมาจริงๆ

 

 

ฉันจะทำให้นายติดใจและรุ่มหลงในตัวของฉัน ยงจุนฮยอง

 

 

ฮยอนซึงขึ้นมานั่งรอจุนฮยองในรถ เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นจุนฮยอง

 

 

“ขับเร็วๆล่ะ”ฮยอนซึงพูดก่อนจะยิ้มแล้วก็ซบหน้าลงกับไหล่ของจุนฮยอง เขาออกรถทันที ตลอดทางฮยอนซึงก็คอยลูบไล้ตามตัวของเขาจนทำให้อารมณ์ในตัวเขาเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

เมื่อเข้ามาในห้องฮยอนซึงก็ถอดเสื้อนอกของตัวเองออกแล้วทิ้งลงบนพื้น ก่อนจะตามมาด้วยเสื้อข้างในจนเผยให้เห็นผิวขาวๆของฮยอนซึง จุนฮยองเดินเข้ามาในห้องก็มองเสื้อที่ตกอยู่ที่พื้น เขาเดินตามเสื้อไปเรื่อยๆจนเข้าไปในห้องนอนแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นฮยอนซึงนอนเปลือยอยู่บนเตียง

 

 

“ฮยอนซึง”จุนฮยองมองฮยอนซึงตาค้างก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไป

 

 

“ฉันจะทำให้นายมีความสุข ถ้านายต้องการ”จุนฮยองมองใบหน้าของ ฮยอนซึงเล็กน้อย ตอนนี้เขายอมรับว่ามีความต้องการ แต่ในใจก็รู้ดีถึงแผนการของฮยอนซึง เขาจับที่ข้อเท้าของฮยอนซึงเบาๆ

 

 

“ฉันอาบน้ำให้นะ”ฮยอนซึงมองจุนฮยองที่ก้มลงจูบที่เท้าของตัวเองอย่างตกใจ หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นที่เห็นจุนฮยองทำอ่อนโยนกับเขาแบบนั้น เขาหลับตาเพื่อรวบรวมความกล้าขึ้นมาใหม่

 

 

“ตอนนี้นายคงจะร้อน เลยทำตัวแปลกๆแบบนี้ ฉะ…..อุ๊บ!!”ฮยอนซึงพุ่งเข้าจูบปากของจุนฮยองอย่างเร่าร้อน

 

 

ตุบ!!

 

 

ทำให้จุนฮยองที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกลับหงายหลังล้มลงกับเตียง ฮยอนซึงขึ้นนั่งคร่อมตัวของจุนฮยอง แล้วมือของเขาก็ปลดกระดุมเสื้อของจุนฮยองออกทีละเม็ด ฮยอนซึงแหวกเสื้อของจุนฮยองออกแล้วจ้องมองหน้าอกของจุนฮยองก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ

 

 

“นายแน่ใจนะ”จุนฮยองถามฮยอนซึงอย่างจริงจัง ฮยอนซึงมองจุนฮยองด้วยแววตาสับสนเล็กน้อย ใจหนึ่งก็อยากจะทำเพราะต้องการจะทำให้  จุนฮยองเจ็บปวดโดยการเอาตัวเข้าแลก แต่ทำไมอีกความรู้สึกของเขาถึงอยากจะทำเพราะว่าเขาเริ่มมีความรู้สึกต้องการในตัวของจุนฮยอง ฮยอนซึงไม่พูดอะไรก่อนจะปลดกระดุมกางเกงของจุนฮยองออก แล้วก็ถอดกางเกงของเขาออกจนเหลือเพียงกางเกงในเพียงตัวเดียว ฮยอนซึงจับจุดอ่อนไหวของจุนฮยองเบาๆก่อนจะก้มลงจูบ

 

 

“อ่า ฮยอนซึง”ฮยอนซึงไม่ฟังเสียงเรียกของจุนฮยอง เขาจูบไล่ขึ้นไปตามตัวของจุนฮยองแล้วก็เล้าโลมอย่างหนักตรงซอกคอก่อนจะจูบประกบปากอย่างดูดดื่ม จุนฮยองเองก็เล่นตามเกมส์ของฮยอนซึง เขาพลิกตัวขึ้นไปคร่อมฮยอนซึงแทนก่อนจะเปลี่ยนตัวเองมาเป็นฝ่ายรุก

 

 

“อ๊า”ฮยอนซึงครางออกมาเบาๆเพราะรู้สึกเสียวกับการรุกของจุนฮยอง แม้ว่าในใจจะรู้ดี แต่เขาก็รู้สึกดีเป็นอย่างมากกับการได้ฮยอนซึงมาโดยไม่ได้ขืนใจแต่อย่างใด จุนฮยองจูบจุดอ่อนไหวของฮยอนซึงอย่างหนักเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของฮยอนซึงให้เพิ่มมากขึ้น แล้วมันก็ได้ผลเมื่อฮยอนซึงเริ่มหลุดจนถูกกามอารมณ์เข้ามาควบคุมตัวเอง ฮยอนซึงจิกหัวของจุนฮยองเพราะตอนนี้ร่างกายของเขากำลังเกร็งกับสัมผัสที่จุนฮยองมอบให้

 

 

“อ๊า ฮยอง สะเสียว อ๊า”ฮยอนซึงแทบจะพูดฟังไม่รู้เรื่อง เสียงของฮยอนซึงยิ่งทำให้อารมณ์ของจุนฮยองมีเพิ่มมากขึ้น เขาจับตัวฮยอนซึงให้พลิกแล้วก็จับบั้นท้ายของฮยอนซึงก่อนจะค่อยๆสอดจุดอ่อนไหวเข้าไป

 

 

“อะอื้อ อื้อ อ่าส์”ฮยอนซึงหายใจหอบๆเขารู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ในความเจ็บก็มีความเสียวมากกว่า

 

 

“ไม่ไหวแล้ว ฮยอง”ชื่อที่ฮยอนซึงใช้เรียกจุนฮยองทำให้เขาอมยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักของเขา ครั้งนี้ทำให้ฮยอนซึงแปลกใจไปอย่างมาก มันเต็มไปด้วยความสุข ความอ่อนหวาน ความอ่อนโยน ไม่เหมือนครั้งก่อนๆที่เขาเคยได้รับจากจุนฮยอง

 

 

“อื้อ”ฮยอนซึงกำผ้าปูที่นอนแน่น ความเสียวแพร่ไปทั้งตัว รวมถึงหัวใจของเขาด้วย

 

 

“ฮยอง อื้อ อื้อ”จุนฮยองบรรเลงเพลงรักอย่างเร่าร้อนมากขึ้น เขาเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนเสียงร้องครวญครางของทั้งสองคนดังลั่นไปทั่วห้อง

 

 

“อ๊ากกก เฮ่อๆๆ”ตัวของจุนฮยองและฮยอนซึงต่างกระตุกเป็นจังหวะเดียวกันเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ จุนฮยองแนบหน้าลงกับแผ่นหลังของฮยอนซึงที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ลมหายใจของเขารดที่แผ่นหลังของฮยอนซึง จุนฮยองเอาจุดอ่อนไหวออกจากตัวของฮยอนซึง ทำให้ฮยอนซึงล้มตัวลงนอนลงกับที่นอนอย่างเหนื่อยๆ จุนฮยองจูบที่ซอกคอของฮยอนซึงเบาๆ แล้วก็กอด ฮยอนซึงจากด้านหลัง

 

 

“เจ็บไหม”จุนฮยองถามเสียงแหบ ฮยอนซึงส่ายหน้าเบาๆ จุนฮยองยิ้มออกมาก่อนจะจูบฮยอนซึงเบาๆตามลำตัว เขากำลังปลุกเร้าอารมณ์ของ ฮยอนซึงอีกครั้ง แล้วมันก็ได้ผล ฮยอนซึงหันหน้ามาจูบปากจุนฮยองอย่างต้องการโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าได้เผลอตัวและหัวใจให้กับจุนฮยองเต็มๆ

 

 

“อื้อ อื้อ อื้อ อ๊า อ่าส์”เสียงครางของฮยอนซึงดังขึ้นอีกครั้งเมื่อจุนฮยองเริ่มบรรเลงเพลงรักด้วยท่านอนหันข้าง จุนฮยองกอดเอวของฮยอนซึงแน่นแล้วก็สะบัดสะโพกไปมาอย่างเป็นจังหวะ เท้าของฮยอนซึงเกร็งไปหมด หัวใจของเขาก็เต้นรัวกับสัมผัสอันแสนวิเศษณ์ที่เขากำลังได้

 

 

“ฉันรักนาย ฮยอนซึง อื้อ อ๊า”จุนฮยองกระซิบบอกรักฮยอนซึงเบาๆ ฮยอนซึงหลับตารับฟังด้วยหัวใจ

 

 

“อื้อ เฮ้อๆๆ”แล้วเพลงรักก็เริ่มบรรเลงอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง จนทั้งสองคนสำเร็จความใคร่อีกรอบ ฮยอนซึงหายใจแรงขึ้นกว่าเดิม จุนฮยองลุกขึ้นไปนั่งบนตัวของฮยอนซึงที่กำลังนอนคว่ำอยู่ เขาจูบเบาๆที่ก้นขาวๆของ ฮยอนซึง ก่อนจะค่อยๆสอดจุดอ่อนไหวเข้าไปอีกรอบตามอารมณ์ที่มีไม่สิ้นสุด แล้วคืนนั้นทั้งสองคนก็ร่วมรักกันจนสำเร็จความใคร่ไปจนสว่าง จุนฮยองก้มลงจูบหน้าผากของฮยอนซึงที่ตอนนี้กำลังหลับอย่างหมดแรง เขารู้สึกปวดสะโพกเล็กน้อย เพราะเขาไม่เคยเลยสักครั้งที่อารมณ์ดิบจะมีมากอย่างไม่รู้จักพอแบบนี้ จุนฮยองมองฮยอนซึงอย่างเศร้าๆ

 

 

“ฉันมีความสุขมาก รับรู้ไว้นะ”จุนฮยองพูดแล้วก็จูบเปลือกตาของฮยอนซึง

 

 

“ฉันดีใจมาก รับรู้ไว้เด้วย”แล้วจุนฮยองก็ก้มลงจูบที่จมูกของฮยอนซึง

 

 

“ฉันรักนายมาก ขอให้หัวใจของนายได้โปรดจงรับรู้ไว้ด้วย ฮยอนซึง”แล้วจุนฮยองก็ก้มลงจูบปากของฮยอนซึงเบาๆ ตาของเขาเริ่มแดงด้วยความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ หัวใจของเขากำลังเต้นด้วยความเจ็บปวด

 

 

นายทำแบบนี้ อีกไม่นานจะทิ้งฉันไปแล้วใช่ไหม

 

 

จุนฮยองลูบหัวของฮยอนซึงเบาๆอย่างอ่อนโยน เขามองร่างกายของ  ฮยอนซึงที่เต็มไปด้วยรอยจูบแห่งรักที่เขาตั้งใจจะมอบให้ จุนฮยองค่อยๆห่มผ้าให้กับฮยอนซึง แล้วตัวเองก็นอนกอดฮยอนซึงแน่น

 

 

ขอเวลาให้ฉันทำใจหน่อยได้ไหม อีกแค่นิดเดียวก็ยังดี จางฮยอนซึง

 

 

ฮยอนซึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากที่จุนฮยองหลับไปได้สักพัก เขาหันตัวให้นอนมองหน้าของจุนฮยอง ก่อนจะยกมือขึ้นไปแตะจมูกเบาๆและริมฝีปากด้วยเช่นกัน

 

 

อะไรกันนะ ความรู้สึกที่เกิดขึ้น ทำไมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำไมถึงปล่อยตัวกับนายได้มากขนาดนี้ จุนฮยอง ฉันควรจะเกลียดนายไม่ใช่เหรอ

 

 

ฮยอนซึงค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ เนื่องจากเมื่อคืนหนักไปหน่อยทำให้เขาปวดบริเวณสะโพกและบั้นท้ายของตัวเอง ฮยอนซึงค่อยๆลุกออกจากเตียงก่อนจะเดินเก็บเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้เป็นทางแล้วก็รีบใส่มันอย่างรวดเร็ว เขาหันไปมองจุนฮยองที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกครั้ง

 

 

“ฉันจะใจอ่อนกับนายไม่ได้ คนสารเลวจุนฮยอง”ฮยอนซึงสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเดินออกจากห้องของจุนฮยอง ถึงจะว่าจุนฮยองไปอย่างนั้น แต่เขาก็รู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำก็คงจะเลวร้ายไม่ต่างกันกับจุนฮยองที่เคยทำกับตัวเองเอาไว้ แต่ถึงอย่างไรก็อยากจะทำให้จุนฮยองได้สัมผัสกับความเจ็บปวดเสียบ้าง เจ็บอย่างที่เขาเจ็บ ทรมานอย่างที่เขาเคยเป็น ฮยอนซึงนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมาตลอดทางถึงบ้าน เขาเดินเหม่อๆเข้าบ้านของตัวเองอย่างเลื่อนลอย

 

 

“คิดถึงฉันมากขนาดนั้นเชียว”

 

 

กึก

 

 

มือของฮยอนซึงที่กำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของกีกวังดังออกมา ฮยอนซึงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย

 

 

“ฉันเนี่ยนะจะคิดถึงนาย ไม่มีทางซะหรอก”กีกวังยิ้มออกมานิดๆ

 

 

(รู้หรอกน่า อย่ามาโกหกฉันเลยกีกวัง)

 

 

“ไม่ได้โกหกซักหน่อย ฉันจะเอาเวลาไหนไปคิดถึงนายไม่ทราบ”

 

 

(นั่นแน่ๆ จะเอาเวลาไหนงั้นเหรอ ไม่มีหรอก เพราะฉันรู้ว่านายคิดถึงฉันตลอดเวลา)

 

 

“ดงอุน!!! นายบ้าไปแล้วเหรอ บอกว่าไม่ได้คิดถึงก็ไม่ได้คิดถึงสิ”กีกวังลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความเขินอาย ฮยอนซึงที่ได้ยินถึงกลับจะยืนไม่อยู่เมื่อได้ยินชื่อของคนที่เขาไม่ต้องการให้มายุ่งกับน้องชายตัวเอง

 

 

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ ไม่รู้แหละ ฉันจะไปเรียนแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”กีกวังกดวางสายไปทันที

 

 

“ดงอุนบ้า บ้าๆๆ บ้าที่สุดเลย รู้อีกว่าฉันคิดถึงนายตลอดเวลา รู้ได้ไงเนี่ย”

 

 

แอ๊ดดดดด

 

 

กีกวังเดินบ่นขณะเปิดประตู ฮยอนซึงรีบวิ่งไปหลบข้างบ้านของตัวเองอย่างรวดเร็ว

 

 

“ว๊า วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งจังเลย อิอิ”แล้วกีกวังก็เดินทางไปยังมหาวิทยาลัย ฮยอนซึงก้าวออกมาแล้วมองแผ่นหลังของกีกวัง

 

 

“ซอดงอุน นายจะไม่ยอมเลิกใช่ไหม ได้ คราวนี้นายต้องเลิกยุ่งกับน้องของฉันแน่”ฮยอนซึงพูดด้วยความรู้สึกโกรธที่มีเพิ่มมากขึ้นเมื่อดงอุนไม่เชื่อฟังเขา ไม่ทำตามที่เขาบอก

 

 

ปี๊ดๆๆ

 

 

กีกวังแทบจะกระโดดหลบรถที่วิ่งมาจอดข้างๆไม่ทัน กระจกรถถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของความกวนบาทาของดงอุน

 

 

“ขึ้นรถเร็ว”

 

 

“ไม่เอา ไม่ขึ้น”

 

 

“บอกให้ขึ้นก็ขึ้นมาสิ ฉันรู้วิธีกำจัดหน้าอกและกล้ามแขนของนายจริงๆแล้วนะ”

 

 

“โฮะ!!!”กีกวังตาโตขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เขายิ้มออกมานิดๆก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถของดงอุนอย่างง่ายดาย

 

 

“นายรู้จริงๆเหรอ ต้องทำยังไงอ่า”ดงอุนยิ้มและยักคิ้วก่อนจะขับรถออกไป

 

 

“บ้านใครอ่าดงอุน”กีกวังหันไปมถามอย่างสงสัย

 

 

“บ้านฉันเอง”

 

 

“แล้วนายพาฉันมาทำไม”

 

 

“มาทำให้นายดูไม่แมนไง”

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

ดงอุนอุ้มกีกวังขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว

 

 

“เฮ้ ทำอะไรอ่า ปล่อยฉันนะ”กีกวังพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล ดงอุนรีบพากีกวังเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

 

 

ตุบ!!!

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

ดงอุนวางกีกวังลงบนเตียงแล้วก็จับแขนทั้งสองข้างของกีกวังเอาไว้

 

 

“นายทำบ้าอะไรเนี่ย”ดงอุนยิ้มออกมานิดๆก่อนจะปล่อยแขนของกีกวัง

 

 

“เฮ้อ หมดอารมณ์เลย นายถามอะไรซื่อบื้ออีกแล้ว”ดงอุนนั่งมองหน้ากีกวังอย่างงอนๆ

 

 

“อย่าบอกนะว่านายพาฉันมาเพื่อทำอย่างนั้นกับฉันน่ะ”

 

 

“อย่าตบฉันนะ”กีกวังอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

 

 

“นายบ้าไปแล้วเหรอ”

 

 

“ง่า นิดนึง พอดีขับรถมาแล้วเห็นหมามันอ่ะจึ๋ยๆกัน แล้วเกิดอารมณ์ พอขับรถมาอีกสักพักแล้วเห็นนายเข้าก็เลย”

 

 

ตุบ!!!

 

 

กีกวังถีบดงอุนจนตกเตียง

 

 

“ไอ้บ้า นายเกิดอารมณ์เพราะหมา วิปริตจริงๆ ทุเรศที่สิ้นดี”

 

 

ตุบ!!!

 

 

แล้วกีกวังก็ปาหมอนใส่ดงอุนอีกครั้ง

 

 

“ผิดไปแล้วครับ ขอโทษ”ดงอุนทำสีหน้ารู้สึกผิดเต็มที่ นั่นทำให้กีกวังถึงกลับต้องถอนหายใจออกมา

 

 

“นายนี่จริงๆเลยดงอุน โรคจิต!!”

 

 

“ง่า รู้น่า แต่ทำไงได้อ่า ก็มันเกิดมาแล้วนี่”ดงอุนก้มหน้ามองลงพื้นอย่างเศร้าๆ กีกวังเห็นอย่างนั้นก็เกิดอาการเห็นใจ เขายิ้มออกมานิดๆ

 

 

“ยั่วฉันสิ”

 

 

“หือ”ดงอุนเงยหน้าขึ้นมามองกีกวังอย่างตกใจ

 

 

“นายว่าอะไรนะ”

 

 

“ยั่วฉันไง ยั่วให้ฉันอยาก ถ้านายทำได้ ฉันจะยอมเป็นของนาย”ดงอุนกระพริบตาปริบๆอย่างไม่อยากจะเชื่อ

 

 

“นายพูดจริงนะ ตอนนี้ฉันกำลังมีอารมณ์หื่นอยู่ ถ้าพูดเล่น ข่มขืนจริงๆด้วย”กีกวังเม้มปากกลั้นเสียงหัวเราะแทบจะไม่อยู่กับคำพูดตรงไปตรงมาของดงอุน

 

 

“ได้ ถ้าฉันโกหก ฉันจะยอมให้นายข่มขืน”ดงอุนลุกขึ้นแล้วก็ยิ้มออกมา กีกวังส่ายหน้านิดๆ

 

 

“ทำสิ รอดูอยู่”

 

 

“แล้วนายจะรู้ว่าฉันลีลาเด็ดแค่ไหน กีกวัง”ดงอุนแสยะยิ้มนิดๆก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของตัวเองออกเผยให้เห็นกล้ามน้อยๆของเขาที่ดูยังไงก็สู้  กีกวังไม่ได้ ดงอุนโยนเสื้อใส่กีกวัง ก่อนจะหยิบรีโมทเปิดเพลงจังหวะยั่วยวน แล้วก็จิกตามองกีกวังไม่กระพริบ ดงอุนเริ่มโยกไปตามจังหวะเพลงอย่างเซ็กซี่ เขาโยกสะโพกอย่างช้าๆพร้อมกับกัดปากแล้วก็ส่งเสียงครางออกมาเบาๆอย่างเซ็กซี่

 

 

“อื้อ อื้อ อ่าส์”

 

 

 กีกวังถึงกลับขนลุกที่ได้เห็นและได้ยินอะไรแบบนี้ ดงอุนมองกีกวังก่อนจะยิ้มที่มุมปากแล้วก็ค่อยๆถอดกางเกงออก กีกวังเริ่มขนลุกมากขึ้นกว่าเดิม เขารู้สึกเสียวซ่านนิดๆจนต้องกอดตัวเองเพื่อระงับอาการ มือและเท้าต่างเริ่มเกร็ง ตอนนี้ดงอุนมีเพียงกางเกงในตัวเดียวเท่านั้น ดงอุนเดินขึ้นไปบนเตียง แล้วก็ไปโยกเอวอยู่ใกล้ๆกับใบหน้าของกีกวัง จุดอ่อนไหวของดงอุนทำให้กีกวังถึงกลับลอบกลืนน้ำลาย

 

 

โอ้ววว ใหญ่กว่าของฉันอีกเอ๊ะ หรือจะเล็กกว่านะ

 

 

กีกวังส่ายหน้านิดๆตอนนี้เขาเริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้วดงอุนก็จับมือของกีกวังให้ไปลูบไล้ตามร่างกายของเขา มือของกีกวังสั่นเล็กน้อย

 

 

“อ่า”ดงอุนส่งเสียงครางออกมาเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของกีกวัง มืออาชีพอย่างเขา ยังไงกีกวังก็ไม่รอดแน่วันนี้

 

 

“เป็นไง ฉันเจ๋งไหม”ดงอุนยิ้มแล้วก็ถามกีกวังซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะช็อคไปเรียบร้อยแล้ว

 

 

“นายไม่มีอารมณ์เลยเหรอกีกวัง”กีกวังไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้เขากำลังตัวสั่นไปหมด เขาเงยหน้าไปมองดงอุนเล็กน้อย

 

 

“สัญญาได้ไหม”

 

 

“หือ อะไรเหรอ”

 

 

“ว่านายจะไม่ทิ้งฉันไปไหน ไม่ทำให้ฉันเสียใจ ฉันกลัว กลัวว้านายได้ในสิ่งที่นายต้องการแล้ว นายจะไม่เหลียวแลฉัน เหมือนกับคนอื่นๆ”ดงอุนมองหน้ากีกวังนิ่ง เขาค่อยๆนั่งลงแล้วก็จับใบหน้าของกีกวังอย่างอ่อนโยนด้วยมือทั้งสองข้าง

 

 

“ที่แท้นายกังวลเรื่องนี้เองเหรอ”กีกวังพยักหน้าเบาๆ ดงอุนยิ้มออกมานิดๆก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากของกีกวัง

 

 

“ฉันคงไม่กล้าสัญญากับนายหรอกนะ”

 

 

กึก

 

 

กีกวังผลักดงอุนออกจากตัวเองอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ดงอุนหัวเราะออกมาเบาๆ

 

 

“สัญญาก็แค่ลมปาก”

 

 

“ดงอุน”

 

 

“ฉันไม่สัญญา แต่ฉันจะทำ ทำให้นายได้รู้ว่าฉันจริงใจและจริงจังกับนายมากแค่ไหนกีกวัง”จากตอนแรกที่น้ำตากำลังจะไหลเพราะความผิดหวัง ตอนนี้มันกลับไหลเพราะความซาบซึ้งออกมาแทน

 

 

“นายบ้าที่สุดเลยดงอุน บ้าๆๆ”กีกวังร้องไห้ออกมาทั้งๆที่หัวเราะอยู่ ดงอุน รีบกอดกีกวังเพื่อปลอบใจ

 

 

“ใช่ ฉันบ้า บ้าเพราะนาย ฉันบ้ารักนายกีกวัง”กีกวังยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองดงอุน

 

 

พรึ่บ!!!

 

 

ตุบ!!!

 

 

กีกวังออกแรงผลักดงอุนจนล้มลงไปนอนบนเตียง

 

 

“ดูลีลาฉันบ้างนะ”แล้วกีกวังก็ยั่วดงอุนอย่างที่ดงอุนทำกับกีกวังตอนแรก เล่นเอาดงอุนถึงกลับแทบจะลืมหายใจไปเลยทีเดียว หัวใจของดงอุนเต้นเร็วขึ้นๆด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ความรักของเขา เขากำลังจะได้เป็นทุกอย่างของกีกวัง กีกวังจะเป็นคนของเขาเต็มตัว กีกวังก้มลงจูบปากของ   ดงอุน แล้วทั้งสองคนก็เริ่มมีอารมณ์ซึ่งกันและกันก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักครั้งแรกของกีกวัง แต่นับไม่ถ้วนของดงอุน

 

 

“อื้อ จะเจ็บ”

 

 

“ขอโทษ งั้นฉันจะไปช้าๆนะ”กีกวังพยักหน้าทั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดแล้วก็ความรัก ตอนนี้เขาก็ได้รู้ซึ้งแล้วถึงความรู้สึกที่อยากรู้มานาน

 

 

“อื้อ อ๊า ดะดงอุน”

 

 

“ขอโทษจ้าๆ”กีกวังยิ้มทั้งๆที่สีหน้าเขาเจ็บปวด แต่เขาก็รู้สึกมีความสุขในเวลาเดียวกัน แปลกจังเลยที่คนเรารู้สึกอะไรได้หลายๆอย่างในเวลาเดียวกันแบบนี้

 

 

“อ๊า ดงอุน เจ็บน๊า”

 

 

“อ่า กีกวัง ขอโต้ดดดดดดด อ๊าส์”แล้วเพลงรักของทั้งสองคนก็เป็นไปอย่างไม่ราบรื่นเท่าไหร่นัก ด้วยความที่ดงอุนต้องการกีกวังมากทำให้เขารุนแรงกับกีกวังนิดหน่อย แต่ก็ถูกกีกวังปรามให้อยู่ในโอวาทได้อย่างง่ายดาย

 

 

“อื้อ อื้อ”

 

 

ซนดงอุน มีความสุขจัง

 

 

“ฉันรักนายดงอุน”

 

 

“อ่า ฉันก็รักนายกีกวัง รักมาก ที่รัก อื้อ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมวันนี้นายดูดีแปลกๆจังเลยกีกวัง”โยซอบถามขึ้นเมื่อเห็นกีกวังดูมีชีวิตชีวาขึ้น

 

 

“อ่า เปล่านี่ ว่าแต่นายเถอะ เป็นไงบ้างวันเกิด”

 

 

“อิอิ ก็มีความสุขไง”

 

 

“ใช่มะ ถึงแม้จะเจ็บก็เถอะ”โยซอบมองหน้ากีกวังอย่างงงๆ

 

 

“เจ็บ ไม่เห็นเจ็บนี่”

 

 

“ง่า ไม่เจ็บได้ยังไง ฉันเจ็บจะตาย แต่ก็มีความสุข”โยซอบยิ่งมึนงงกับคำพูดของกีกวังเข้าไปใหญ่

 

 

เจ็บอะไร ไม่เห็นจะเจ็บเลย มีแต่ความสุข แปลกจัง

 

 

“โยจ๋า”เสียงหวานๆของดูจุนดังมาแต่ไกล

 

 

“หวัดดีจ้ารุ่นพี่ดูจุน”ดูจุนแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองที่ได้ยินกีกวังพูด

 

 

“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ”

 

 

“แหมๆ สงสัยจะแก่แล้ว หูเลยไม่ค่อยดี ตั้งใจฟังนะ หวัดดีจ้ารุ่นพี่ดูจุน อิอิ”กีกวังพูดแล้วก็เอียงคอยิ้มให้กับดูจุน ดูจุนถึงกลับกระพริบตาปริบๆอย่างไม่อยากจะเชื่อ

 

 

“แปลกจังเลยนะนาย”

 

 

“อิอิ ไม่เห็นแปลกเลย ทำไมอารมณ์ดีจังเลยเนี่ย ฮ่าๆ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ”กีกวังนั่งหัวเราะยังกับคนบ้า

 

 

“โย”

 

 

“เค้าก็ไม่รู้ พูดแต่อะไรเจ็บๆ งงไปหมดแล้วอ่า ปล่อยไว้แบบนี้เถอะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”ดูจุนมองกีกวังอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินจากไปปล่อยให้กีกวังนั่งยิ้มและหัวเราะอยู่เพียงลำพัง

 

 

ติ๊ดๆ

 

 

“ดงอุน อิอิ”กีกวังเปิดข้อความอ่านอย่างรวดเร็ว

 

 

….วันนี้ไปไม่ได้ ติดงานด่วน ขอโทษนะ…..

 

 

รอยยิ้มของกีกวังจางหายไปทันที เขาเศร้าเล็กน้อย แต่แล้วก็ยิ้มขึ้นมาใหม่ด้วยการมองโลกในแง่ดี

 

 

“สงสัยงานจะเยอะ ไม่เป็นไร วันพรุ่งนี้ก็ยังมี อิอิ”แล้วกีกวังก็ยิ้มเดินทางกลับบ้านอย่างมีความสุขเช่นเคย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ดงอุนถอนหายใจออกมาเบาๆ เขารู้สึกเศร้าที่ต้องโกหกกีกวังไปอย่างนั้น

 

 

“นายมีอะไรงั้นเหรอ”ดงอุนหันไปมองหน้าฮยอนซึงที่ยืนยิ้มอยู่

 

 

“เรื่องเดิม”

 

 

“ฉันทำให้ไม่ได้ ขอโทษนะ ฉันรักกีกวัง”

 

 

“ทำไม่ได้ก็ต้องทำ คนอย่างนายมันไม่เคยรักใครจริงหรอก”

 

 

“แต่ฉันรักกีกวัง ได้ยินไหมว่าฉันรักน้องชายของนาย”

 

 

“ได้ยิน แต่ไม่รับฟังและไม่รับรู้ ขอพูดอีกครั้ง ออกไปจากชีวิตของกีกวังซะ”ฮยอนซึงจ้องตาดงอุนอย่างไม่เกรงกลัว

 

 

“ฉันไม่ไป ฉันรักกีกวัง ฉันจะไม่มีวันไปจากเขาเด็ดขาด”ดงอุนเองก็จ้อง ฮยอนซึงอย่างละสายตาเช่นกัน

 

 

“แกแน่ใจนะ”

 

 

“ฉันรักกีกวัง รักเขามาก ได้โปรด อย่าทำแบบนี้เลยฮยอนซึง”ฮยอนซึงแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

 

“ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”ฮยอนซึงพูดออกมาเสียงเรียบ

 

 

“ถ้าโดดลงไปก็คงต้องตายลูกเดียว”ดงอุนเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

 

 

“นายไม่ทำหรอก ใครๆก็รักชีวิตของตัวเองทั้งนั้น”

 

 

“หึ ใช่ ใครๆก็รักชีวิตของตัวเอง แต่คนอย่างฉัน รักน้องมากกว่าอะไรทั้งสิ้น”

 

 

“ฮยอนซึง”

 

 

“ฉันไม่เคยพูดเล่น คนอย่างแกไม่มีวันทำให้น้องของฉันมีความสุขได้หรอก”

 

 

“นายรู้ได้ยังไงกัน นายจะมารู้ได้ยังไงกัน”ดงอุนตะคอกเสียงดังใส่ฮยอนซึง

 

 

“หึ ซองมินเพื่อนรักของฉัน เคยเสียใจเพราะคำพูดงี่เง่าของแกมาแล้ว”

 

 

กึก

 

 

ดงอุนชะงักที่ได้ยินชื่อของซองมิน ใบหน้าและน้ำตาของซองมินในวันนั้นแวบเข้ามาตอกย้ำความจริงให้ดงอุนต้องเจ็บปวด

 

 

“ถึงแม้หมอนั่นจะยังทำตัวเหมือนเดิม แต่ก็ต้องร้องไห้ทุกวัน เพราะคำพูดหลอกลวงของแก”

 

 

“แต่กีกวังไม่เหมือนซองมิน ฉันรักกีกวังจริงๆ”

 

 

“ขอพูดอีกครั้ง จะไปจากน้องของฉันไหม”

 

 

“ไม่ ฉันไม่มีวันไปจากกีกวัง ฉันไม่มีวันทำให้กีกวังเสียใจ รับรู้เอาไว้ซะ ฉันรักกีกวัง!!!”ดงอุนเสียงดังลั่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจและจริงจัง แล้วเขาก็หันหลังเดินจากไป

 

 

ตู้มมมมมมมมม

 

 

 

------------------

22-09-2014

ตอนนั้นที่กำลังเขียนตอนนี้ไม่รู้คิดอะไรอยู่ NC ถึงมาเต็มขนาดนี้ แฮ่ๆ

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ดวฟๆ

#ฟิคแบดเลิฟ