[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 
 
 
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 17
ไม่ต้องการ
 
 
 
 
“โยซอบ”
 
“อ้าว เควิล”โยซอบรีบวิ่งไปหาเควิลที่ยืนรอเขาอยู่ที่หน้าโรงเรียน
 
“แล้วพี่ดูจุนล่ะ”
 
“วันนี้พี่ชายไม่มาน่ะ เข้าโรงเรียนกันเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว”เควิลจับมือโยซอบแล้วก็พาเดินเข้าโรงเรียนไป โยซอบหันมามองด้านหลังเล็กน้อย การมาโรงเรียนแล้วไม่เจอดูจุนทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
 
“นายจะกินอะไร เดี๋ยวฉันไปซื้อให้”
 
“เอ่อ เค้ากินข้าวมาแล้วล่ะ เควิลจะกินอะไรก็กินเถอะ”
 
“ง่า งั้นฉันก็ไม่กินหรอก เพราะกินข้าวมาแล้วเหมือนกัน”
 
“งั้นเหรอ ขึ้นห้องเรียนเถอะนะ เค้าอยากไปนั่งฟังเพลงเล่น”
 
“ได้สิ อิอิ”โยซอบยิ้มให้เควิลบางๆตอนนี้จิตใจของเขากำลังเรียกร้องหาใครบางคนที่ไม่มา
 
“โยซอบ”
 
“หือ”
 
“ฉันขอถามอะไรนายหน่อยได้ไหม”
 
“ว่ามาสิ”
 
“ช่วยเงยหน้าขึ้นมามองฉันหน่อยสิ”
 
“อ่า โทษที พอดีกำลังมันส์”โยซอบปิดหนังสือแล้วก็นั่งจ้องหน้าเควิล
 
“ว่ามาสิ เค้ารอฟังอยู่นะ”
 
“ถ้าเกิดว่า โยชอบใครสักคน โยจะบอกคนๆนั้นหรือเปล่า”โยซอบมองหน้าเควิลนิ่ง
 
“ก็คงต้องบอกแหละมั้ง ไม่งั้นเขาก็จะไม่รู้ว่าเราชอบ”
 
“งั้นเหรอ”โยซอบพยักหน้า
 
“งั้นก็ฟังดีๆนะ”เควิลสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะมองหน้าโยซอบแล้วก็ยิ้มออกมา
 
“ฉันรักนานโยซอบ”เควิลรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดออกไป โยซอบยิ้มออกมาเล็กน้อย
 
“ฉันรู้แล้วน่า”
 
“เอ๋”เควิลถึงกลับงงที่ได้ยินโยซอบพูดอย่างนั้น
 
“นายจะทำหน้างงทำไม ก็เราสองคนเป็นเพื่อนกันก็ต้องรักกันอยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่”รอยยิ้มของเควิลจางหายไปทันที เขาถอนหานใจออกมาเบาๆ
 
“โยซอบ”
 
“อ่า ปวดฉ่องจังเลย”โยซอบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็จะเดินออกจากห้อง
 
“ฉันรักนาย ไม่ได้รักแบบเพื่อนนะโยซอบ”
 
กึก
 
โยซอบหยุดนิ่งไปทันที เขาไม่กล้าที่จะหันไปมองเควิลเพื่อนรักของตัวเองด้วยซ้ำ
 
“ฉันรักนายแบบคนรัก ไม่ใช่เพื่อนกัน ได้ยินไหม”โยซอบกำหมัดแน่น เควิลกำลังทำให้เขารู้สึกลำบากใจ
 
กึก!!
 
เควิลวิ่งมาดักหน้าโยซอบ
 
“ฉันรักนาย คบกับฉันนะ”โยซอบเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เขามองใบหน้าของเควิลอย่างรู้สึกอึดอัด
 
“ไม่ เค้าไม่ได้รักนาย เค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว”โยซอบตัดสินใจพูดตรงๆออกไปเพื่อไม่ให้เป็นการให้ความหวังเควิล มันอาจจะดูโหดร้ายไปนิด แต่เขาจะไม่มีวันรักคนที่ไม่ได้รักเด็ดขาด
 
“ใคร”เควิลถามโยซอบเสียงเข้ม น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขึ้นมา โยซอบต้องรีบหันหน้าหนีเพราะเขาไม่ชอบเห็นน้ำตาของใคร
 
“เค้าขอโทษนะ แต่เรื่องของเค้ากับนาย มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เราเป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว”น้ำตาของเควิลไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
 
“บอกไม่ได้เหรอ”โยซอบพยักหน้าเบาๆ
 
“ฉันเสียใจ นายเห็นไหมโยซอบ ว่านายทำให้ฉันเสียใจแล้วก็เสียน้ำตา”
 
“ขอโทษจริงๆนะ”
 
“รักฉันไม่ได้เหรอ รักฉันไม่ได้จริงๆเหรอ”โยซอบสบตากับเควิล เขาเองก็เสียใจเช่นกันที่ทำให้เควิลต้องเสียใจ
 
“ขอโทษจริงๆเควิล ขอโทษ”
 
“ฮืออออออ”เควิลร้องไห้ออกมาในที่สุด เขามองโยซอบอย่างเจ็บปวดหัวใจ คนที่รักเขาไม่รักเรา มันก็เจ็บแบบนี้นี่เอง
 
“อย่าร้องไห้เลยนะ”
 
“นายมันบ้าโยซอบ คนมันเสียใจจะให้ฉันหัวเราะงั้นเหรอ ฉันเกลียดนาย เกลียดนายที่สุด”
 
พลั่ก!!
 
เควิลผลักโยซอบก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป โยซอบได้แต่มองด้วยความเห็นใจ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อเขาเองก็มีคนที่เขารักแล้วก็ต้องการจะบอกให้คนๆนั้นรู้อยู่แล้ว
 
“เค้าขอโทษจริงๆนะ เควิล”
 
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก”
 
ตุบ!!!
 
ปับ!!!
 
เพล้ง!!!
 
“อ๊ากกกกกกกกกกกก ฮืออออออออออออ”เสียงร้องไห้และกรีดร้องดังไปทั่วห้องของเควิล ข้าวของทุกอย่างกำลังถูกคนที่กำลังเสียใจอย่างหนักทำลายด้วยน้ำมือตัวเอง
 
“อ๊ากกกกกกกกกก”
 
ก๊อกๆๆๆ
 
“เควิล เปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้นะ เควิล”
 
ปัง!!!
 
ดูจุนเคาะประตูเท่าไหร่เควิลก็ไม่ยอมเปิดออกมา มีเพียงเสียงร้องไห้ที่ดังออกมาให้ได้ยิน
 
“เควิล เปิดประตูให้พี่เถอะนะ”
 
“ฮึกๆ ฮืออ”
 
“เควิล!!”เสียงกรีดร้องของเควิลได้เงียบลงไปแล้ว มีเพียงเสียงร้องไห้เบาๆที่ดังให้ได้ยิน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จิตใจของดูจุนสงบลงได้เลย
 
“ฮือออออ”
 
“เควิล เปิดประตูสิ โธ่เว๊ย!!”
 
ปัง!!!
 
ปัง!!!!!!
 
ดูจุนกระแทกประตูเพื่อให้กลอนหลุด
 
ปัง!!!!!!!!!!!!!
 
กึก
 
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง ดูจุนอึ้งกับภาพของน้องชายที่นอนจมกองเลือดอยู่ภายในห้อง
 
“เควิล!!!”ดูจุนรีบวิ่งเข้าไปหาเควิลทันที เขาจับข้อมือข้างซ้ายที่ถูกมีดกรีดจนเลือดไหล มืออีกข้างของเควิลก็ถือมีดเล่มเล็กๆเอาไว้
 
“ฮึกๆ พี่ชาย ฮือออ”
 
“เควิล!!!”ดูจุนรีบอุ้มเควิลพาไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
 
“เควิล”ดูจุนเช็ดน้ำตาออกให้น้องชายที่นอนหลับอยยู่อย่างเบามือ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเควิลถึงเป็นอย่างนี้ หรือว่า
 
แอ๊ดดดด
 
แล้วคนที่ดูจุนกำลังคิดถึงก็มาพอดี ดูจุนหันไปมองโยซอบที่เดินหน้าซีดมองเควิลที่นอนหลับอยู่บนเตียง
 
“เควิล ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
 
“นั่นสิโย บอกพี่มาซิว่าทำไมเควิลถึงทำแบบนี้”ดูจุนมองหน้าโยซอบนิ่ง โยซอบมองหน้าดูจุนอย่างเศร้าๆ
 
“เกิดอะไรขึ้น”โยซอบก้มหน้าหลบสายตาที่มองมาของดูจุน
 
“โยใช่ไหม”
 
“พี่ดูจุน”
 
“วันนี้เควิลรีบออกจากบ้านไปรอโย เพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ เควิลได้บอกโยหรือเปล่า”โยซอบพยักหน้าเบาๆ
 
“แล้วทำไมเควิลถึงกลับมาที่บ้านแล้วทำร้ายตัวเองแบบนี้ล่ะ”ดูจุนขึ้นเสียงใส่โยซอบ
 
“คือ คือเค้า เค้า”โยซอบมองหน้าดูจุนอย่างลำบากใจ
 
“เค้าไม่ได้คิดอย่างที่เควิลคิด ก็เลยทำตามที่เควิลขอไม่ได้ ขอโทษนะ”ดูจุนกำหมัดแน่นอย่างรู้สึกเจ็บ
 
“แล้วโยพูดอะไรกับเควิล ทำไมเขาถึงได้ทำร้ายตัวเองขนาดนี้”
 
“ขอโทษนะฮะ”โยซอบโค้งหัวเพื่อเป็นการขอโทษ ดูจุนได้แต่ข่มใจ
 
“จะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวเควิลตื่นมาเห็นโยแล้วจะแย่”โยซอบมองดูจุนหน้าเศร้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
“ฮืออ”ดูจุนหันไปมองน้องชายที่จู่ๆก็ร้องไห้ออกมา
 
“ทำไม ทำไมไม่รักฉัน ทำไม ฮือออ”
 
“เควิล ไม่เอานะ อย่าร้องไห้สิ”
 
“พี่ชาย”เควิลกอดเอวดูจุนแล้วก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ดูจุนได้แต่ลูบหัวอย่างช่วยอะไรไม่ได้
 
“อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้”
 
“ฮือออออออ”
 
 
 
 
เพราะเรื่องนี้ รุ่นพี่ถึงได้เกลียดเค้า เพียงเพราะเค้าเป็นสาเหตุ แต่รุ่นพี่จะรู้ไหมว่าหัวใจของคนเราน่ะ มันบังคับกันไม่ได้ เพราะถ้ามันบังคับได้ ป่านนี้เค้าคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจรักคนที่ไม่รักเค้าอย่างรุ่นพี่หรอก
 
โยซอบลูบหัวดูจุนเบาๆขณะที่ดูจุนกำลังหลับสนิท เขาแอบมานั่งมองดูจุนอยู่นานแล้ว น้ำตาของเขาก็ไหลไม่หยุด ตลอดเวลาเขารู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นดูจุนคนที่เขารัก แต่ในความสุขนั้นมันกลับแฝงไปด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดที่เขาไม่ต้องการ แต่ก็ได้รับมาและไม่มีทางหนีไปไหนได้ เพียงเพราะหัวใจของเขาอยู่กับคนที่ไร้หัวใจอย่างยุนดูจุน
 
“รุ่นพี่ ฮึก”โยซอบยิ้มบางๆก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงนอนมองใบหน้าของดูจุนยามหลับใหล โยซอบยกมือขึ้นไปสัมผัสใบหน้าของดูจุนอย่างเบามือ
 
“ให้อภัยเค้าไม่ได้เหรอ เค้ารักรุ่นพี่ ทำไมต้องทำร้ายจิตใจของเค้าแบบนี้ด้วย ฮึกๆ”
 
หมับ!!
 
โยซอบที่กำลังจะเอามือออกก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ดูจุนจับมือของโยซอบและบีบมือของเขาจนรู้สึกเจ็บ สายตาของดูจุนก็จ้องมองโยซอบนิ่ง
 
“รุ่นพี่”โยซอบมองดูจุนอย่างตกใจ เขาหันไปมองมือที่ดูจุนจับและพยายามจะดึงออกแต่ก็ไม่เป็นผล
 
“เจ็บนะฮะ เค้าเจ็บ”
 
“แค่นี้นายเจ็บ แล้วที่นายทำกับเควิล นายคิดว่าไม่เจ็บงั้นเหรอ”โยซอบเม้มปากแล้วส่ายหน้า
 
“ปล่อยนะฮะ เจ็บ”โยซอบพูดเสียงสั่น แต่ดูจุนกลับบีบมือเขาแน่นมากกว่าเดิม
 
“นายทำให้ครอบครัวของฉันตายทั้งเป็น รู้ตัวบ้างไหมโยซอบ”
 
“ไม่ใช่นะ เค้าไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ฮึก”
 
“ยังจะมีหน้ามาบอกว่า ไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ เพราะนาย เพราะคำพูดไม่คิดของนาย เพราะความงี่เง่าของนายทำให้น้องชายของฉันต้องเสียใจและจากฉันไปอย่างไม่มีวันหวนคืนกลับมา”โยซอบมองดูจุนทั้งน้ำตา เขาพยายามสะบัดมือออกจนหลุดแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง
 
“เค้าผิดงั้นเหรอ ผิดมากใช่ไหมที่เค้ารักรุ่นพี่ มันผิดมากใช่ไหม!!”โยซอบขึ้นเสียงใส่ดูจุนอย่างสุดจะทน เขาเองก็ทนอึดอัดมานานมากแล้วกับการที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนที่ให้เควิลต้องจากไป
 
“ฮึก ผิดมากใช่ไหม ผิดมากรุ่นพี่เลยเกลียดเค้า ทำร้ายจิตใจของเค้า เค้าผิดงั้นเหรอฮะ”
 
ตุบ ตุบ ตุบ
 
โยซอบยกมือทั้งสองข้างทุบลงที่หน้าอกของดูจุนด้วยความเสียใจและน้อยอกน้อยใจ
 
“ฮือ รุ่นพี่ใจร้ายที่สุด ทำให้ต้องทำร้ายเค้าด้วย เค้าทำอะไรผิด ฮือ”โยซอบก้มหน้าร้องไห้อย่างสุดจะทน เขาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่อายสายตาของดูจุนที่มองอยู่
 
“ต้องทำยังไง รุ่นพี่ถึงจะกลับมาเหมือนเดิม กลับมาเป็นพี่ดูจุนคนเดิม ฮือ”
 
“อยากรู้งั้นเหรอ”
 
หมับ!!
 
พรึ่บ!!!
 
ดูจุนจับไหล่โยซอบทั้งสองข้างแล้วก็กดโยซอบให้นอนลง โยซอบมองดูจุนอย่างตกใจ
 
“รุ่นพี่จะทำอะไร ฮึก”
 
“ทำร้ายนายมากกว่าเดิม ให้นายเจ็บปวดมากกว่าที่ฉันและเควิลเจ็บไง”พูดจุบดูจุนก็ก้มลงเพื่อจะจูบปากของโยซอบ แต่โยซอบกลับหันหน้าหลบ
 
“อย่านะ ไม่ อย่าทำแบบนี้”
 
“รักฉันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมปฏิเสธล่ะ”โยซอบส่ายหน้าไปมา
 
“เค้าไม่ต้องการแบบนี้ รุ่นพี่กำลังโมโห เค้าไม่ต้องการอะไรแบบนี้ ปล่อยนะ”โยซอบพยายามดันดูจุนออก แต่ก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิดเดียว
 
“นายไม่ต้องการงั้นเหรอ ดี หึ”แล้วดูจุนก็จับหน้าของโยซอบไว้ก่อนจะก้มลงจูบปากโยซอบ
 
“อื้อ อื้อ อื้อ”โยซอบพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการบุกรุกของดูจุน แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเปล่าประโยชน์จริงๆ
 
“อื้อ”โยซอบกำหมัดแน่นอย่างเจ็บปวด ถึงแม้ว่าเขาจะรักดูจุนมากแค่ไหน แต่เขาก็อยากให้ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความรัก ไม่ใช่ด้วยความโกรธแบบนี้ เขาไม่ต้องการแบบนี้
 
“อื้อ”ดูจุนเลื่อนลงจูบที่คอของโยซอบ
 
“ฮึก ฮึก ฮึก”เสียงสะอื้นและร่างกายที่นอนนิ่งไม่ขัดขืนของโยซอบทำให้ดูจุนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง โยซอบกำลังร้องไห้แล้วก็มองเขาอยู่ด้วยแววตาที่เจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
 
“ถ้าทำแล้ว อภัยได้ไหม”โยซอบพูดเสียงแหบแห้ง ดูจุนอึ้งไปทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เขาถอยออกจากตัวของโยซอบ กลายเป็นโยซอบที่เข้าหาแทน
 
“อภัยได้ไหม”โยซอบค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ดูจุนก่อนจะใช้มือลูบหน้าของเขาเบาๆ ดูจุนมองโยซอบอย่างทำอะไรไม่ถูก
 
“นะ”โยซอบใช้มือทั้งสองข้างจับใบหน้าของดูจุนก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปอย่างช้าๆ โยซอบเอียงคอนิดหน่อยเพื่อจะจูบที่ริมฝีปากของดูจุน
 
“ไสหัวออกไป”
 
กึก
 
น้ำตาของโยซอบไหลออกมา เสียงสะอื้นก็เริ่มขึ้นมาใหม่ ดูจุนปัดมือโยซอบและผลักเขาจนหงายหลัง
 
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”ดูจุนพูดเสียงเรียบ โยซอบได้แต่เม้มปากอย่างเจ็บปวด เขายกมือเช็ดน้ำตาก่อนจะคลานออกจากเต้นท์ของดูจุนไป เพียงแค่โยซอบออกไป น้ำตาของดูจุนก็ไหลออกมา
 
“เควิล พี่จะทำยังไงดี”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เธอเห็น….ว่าเป็นฉัน หรือเธอไม่เห็นมัน….อยู่เลย
บางครั้ง…ละเลย เหมือนดั่งว่าไม่เคย….มีตัวตน
 
“ฮึกๆ”โยซอบกลับมานอนที่เต้นท์ก็เอาแต่สะอื้นไห้เบาๆ กีกวังเหล่มองเพื่อนเล็กน้อย ก่อนจะหันไปนอนกอดโยซอบจากด้านหลังเพื่อเป็นการปลอบใจ
 
ขอร้องเธอมองฉันที นี่คือสิ่งที่มี…มีจิตใจ…….
 
“ฮึกๆ”โยซอบได้แต่เก็บเสียงร้องไห้แล้วก็ปล่อยเพียงน้ำตาให้ไหลออกมา  กีกวังกอดโยซอบแน่นโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เพราะเขาเองตอนนี้ก็รู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ นอนคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ไม่เข้าใจทำไมฮยอนซึงต้องไปทำร้ายดงอุนแบบนั้น
 
อย่าทำแบบนี้เลย แบบนี้เลย เหมือนฉันไม่เคย….มีความหมาย
เธอไม่เคยสนใจไม่เคยเห็น ก็เป็นแค่เพียง….อากาศ….แค่….ลม…..ที่พัดไม่มี…..ตัวตน
 
“กีกวัง”โยซอบหันหน้ามาแล้วก็กอดกีกวังเช่นกัน เขาแนบหน้ากับแผ่นอกของกีกวัง แล้วก็ปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างทรมานใจในค่ำคืนที่หนาวเย็น
 
ในบางครั้งต้องเคลื่อนไหว เรียกร้องให้เธอสนใจกลายเป็น…..สายลม
ไปพัดเธอ ไปพัดใจ เธอบอกว่าเย็นสบายแต่ไม่เคย….มองเห็น
 
“ร้องไห้ออกมาให้พอโยซอบ เสียใจให้ถึงที่สุด แล้วก็เลิกเสียที”
 
“ปวดใจที่สุด ฮือออออ”
 
อย่าทำแบบนี้เลย แบบนี้เลย เหมือนฉันไม่เคย….มีความหมาย
เธอไม่เคยสนใจไม่เคยเห็น ก็เป็นแค่เพียง….อากาศ….แค่….ลม…..ที่พัดไม่มี…..ตัวตน
ต้องให้ฉันเต้นแร้งเต้นกาหรือบ้าบอ เพื่อขอให้เธอมองมา
ให้เธอรู้ว่าฉันยังมี….คุณค่า เหลียวหันมามองกัน…..สักครั้ง
อย่าทำแบบนี้เลย แบบนี้เลย เหมือนฉันไม่เคย….มีความหมาย
เธอไม่เคยสนใจไม่เคยเห็น ก็เป็นแค่เพียง….อากาศ….แค่….ลม…..ที่พัดไม่มี…..ตัวตน
 
เป็นเพียงแค่….อากาศ….สินะ เพราะเป็นอากาศ รุ่นพี่ถึงมองไม่เห็น พี่ดูจุน เค้าอยากให้เราสองคนกลับไปเป็นเหมือนเดิม มีโอกาสบ้างไหม เพียงแค่เศษเสี้ยวของโอกาสก็ยังดี ขอเพียงแค่พี่ยิ้มให้กับเค้า โยซอบคนนี้ของพี่เหมือนเดิม
 
ตาของโยซอบค่อยๆปิดและหลับลงไปในที่สุด
 
อยากจำ จนลมหายใจสุดท้าย…….
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ต๋อม
 
ต๋อมม
 
ต๋อมมม
 
ต๋อมมมม
 
“เฮ้อ”ดงอุนถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อย ตอนนี้หัวสมองเขาเต็มไปด้วยเรื่องของฮยอนซึงและกีกวัง
 
“แล้วจะคิดมากทำไมวะ”
 
ต๋อม
 
ดงอุนโยนหินลงน้ำอีกครั้ง เขานั่งอยู่ที่นี่นานมากแล้ว นานจนทุกคนพากันหลับหมดเหลือเพียงแต่เขากับเงาของพระจันทร์ในน้ำที่ยังนั่งจ้องมองกันอยู่
 
“พระจันทร์ พระจันทร์ เฮ้ออ ออกไปจากหัวของฉันได้ไหม เจ้ากีกวัง!!”
 
ตู้มมมมมม
 
คราวนี้ดงอุนยกหินก้อนใหญ่โยนลงน้ำอย่างหงุดหงิด เขารู้สึกสับสนกับตัวเองเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่ตอนแรกก็ไม่ได้อะไรกับกีกวังมากนัก เพียงแค่จะทำให้กีกวังเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆที่หลงเสน่ห์เขาจมโงหัวไม่ขึ้น ความอวดดี ความไม่สนใจเขาของกีกวังทำให้เขารู้สึกอยากจะเอาชนะ แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้รู้สึกเจ็บแปลกๆนะ
 
“ทำไมต้องเป็นน้องของฮยอนซึงด้วยนะ”
 
ตู้มมมม
 
ดงอุนโยนหินก้อนใหญ่ลงน้ำอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วเอนตัวลงนอนเอามือก่ายหน้าผากมองพระจันทร์ที่ส่องแสงสว่างอยู่บนท้องฟ้าอันมืดมิด
 
“แล้วจะกังวลใจทำไม ไม่ได้ชอบหมอนั่นซักหน่อย เฮ้อออ”
 
ออกไปจากสมองของฉันนะ กีกวัง!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ”ฮยอนซึงขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมาถูกตัว แต่เพราะความง่วงเลยทำให้เขาไม่ได้สนใจนัก จุนฮยองกอดฮยอนซึงอย่างหลวมๆเพื่อไม่ให้เขารู้สึกอึดอัดอะไร ก่อนจะจูบเบาๆที่หัวไหล่ แล้วก็แนบหน้าลงกับแผ่นหลังของฮยอนซึง ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง
 
 
 
-----------------
19-07-2014
ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันตลอดมานะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ