[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!
เขียนโดย 
doraaung
วันที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.50 น.
แก้ไขเมื่อ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2557 17.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18) ปกป้อง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!
Chapter 18
ปกป้อง
หอมอีกแล้ว ทำไมตัวถึงได้หมอขนาดนี้กันนะ
จุนฮยองนอนมองใบหน้าของฮยอนซึงด้วยรอยยิ้มที่ไม่รู้ตัว
“ฮื้อ”ฮยอนซึงพลิกตัวนอนหงายก่อนจะหาวออกมาแล้วก็ลืมตาขึ้น
“เฮ้อ”ฮยอนซึงขยี้ตาตัวเองเล็กน้อย การกระทำตอนตื่นนอนของฮยอนซึงเล่นเอาหัวใจด้วยน้อยๆของจุนฮยองสั่นไหวด้วยความตื่นเต้นกับการได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น แล้วก็ช่างเป็นภาพที่น่ารักเสียด้วย
“แก!!”ฮยอนซึงรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเมื่อหันไปเจอกับจุนฮยอง
“แกมาได้ยังไง”จุนฮยองยิ้มนิดๆ ใบหน้าของเขายังซีดอยู่เพราะไข้ยังไม่ลด แต่เพราะได้กินยาที่อยู่ในเต้นท์เมื่อคืนก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย แล้วก็เพราะเขาตื่นมากินยาเลยทำให้นอนไม่หลับก็เลยเข้ามานอนในเต้นท์ของฮยอนซึง
“เดินเข้ามา”
“ออกไปเลยนะ!!”
“แล้วถ้าฉันไม่ออกล่ะ”ฮยอนซึงมองจุนฮยอนนิ่ง
“ฉันออกเอง”ฮยอนซึงคลานเพื่อจะออกจากเต้นท์ แต่กลับถูกจุนฮยองจับเท้าเอาไว้
“ปล่อยเท้าฉันนะ”
“ไม่ปล่อย”
“ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้”
ตุบ!!
ฮยอนซึงถีบเข้าที่ท้องของจุนฮยองอย่างแรงจนเขาหงายหลังล้มหัวกระแทกพื้น ทำให้แผลตรงหน้าผากที่ถูกฮยอนซึงปาหินใส่เมื่อวานสะเทือนเล็กน้อยทำให้เลือดซึมออกมา
“โอ๊ย!!”จุนฮยองลุกขึ้นนั่งก่องจะจับที่แผลของตัวเองเบาๆ
“อย่าให้เลือดชั่วๆของแกมาหยดเลอะพื้นที่ของฉันนะ”จุนฮยองมองหน้า ฮยอนซึงอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก สายตาของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงรู้สึกกลัวขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังทำเป็นใจกล้า
“สมน้ำหน้า”ฮยอนซึงแสยะยิ้มเล็กน้อย
พรึ่บ!!
จุนฮยองกระโจนเข้าหาฮยอนซึงจนล้มทับตัวของฮยอนซึงอย่างแรง
“นายทำฉันเจ็บสองครั้งแล้วนะ”จุนฮยองพูดเสียงเข้มอย่างหมดความอดทน มือของเขากดไหล่ของฮยอนซึงเอาไว้
“แล้วไง ให้ฉันฆ่าแกยังได้เลย ปล่อยนะ”ฮยอนซึงพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากจุนฮยอง
“นายพูดคำนี้บ่อยเหลือเกินนะ แล้วมันเคยได้ผลไหม”
กึก
ฮยอนซึงจ้องหน้าจุนฮยองอย่างตกใจ เขากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย
“หึหึ นายต้องชดใช้ที่ทำฉันถึงกลับเลือดออก”
“อื้อๆ”พูดจบจุนฮยองก็จูบปากฮยอนซึงทันที แต่เพราะแรงไม่ค่อยมีเลยไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มากกว่านี้
“เฮ่อๆ แก ไอ้บ้า ฉันเกลียดแก ปล่อยฉันนะ”
ตุบ!!
พรึ่บ!!
ฮยอนซึงออกแรงผลักจุนฮยองจนหลุด เขารีบวิ่งออกจากเต้นท์ทันทีอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย!!”จุนฮยองจับที่แผลของตัวเองเพราะรู้สึกเจ็บขึ้นมา
“ฮยอนซึง!!!”
“เป็นไงมั่ง”กีกวังถามทั้งๆที่กำลังวาดรูปบนพื้นพนังที่ทาสีเสร็จแล้ว ดงอุนหันมามองกีกวังเล็กน้อย
“อะไรเป็นไง”
“เท้านายมั้ง อิอิ”ดงอุนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“นายคุยกับฉัน แต่ดันไม่มองหน้าฉัน”
“ฉันไม่อยากมอง เดี๋ยวเสียมารยาทน่ะ”
“เอ๋ อะไรของนายอีกเนี่ย”
“เอ๊า ก็เพราะว่าตอนนี้หน้าตานายคงกำลังดูไม่ได้ แล้วถ้าฉันมองหน้านายฉันต้องหลุดขำออกมาแน่ๆเลย ฮี่ๆ”กีกวังพูดอย่างยิ้มๆก่อนจะวาดหางช้าง
“เอาเถอะๆ ว่าแต่นายวาดรูปอะไรเนี่ย”
“ช้างไง ไม่เคยเห็นเหรอ”
“ทำไมช้างนายถึงเป็นลายขาวดำล่ะ”
“อิ๊ ก็แม่ของช้างตัวนี้มันไปได้กับม้าลายไง ถามแปลกๆ”ดงอุนถึงกลับยกมือกุมหัวตัวเอง
“แล้วไอ้นั่นอะไร ทำไมตาช้างมันถึงเป็นสีดำ”
“พอดีตอนนั้นแพนด้าเข้ามาร่วมวงด้วยน่ะ”กีกวังยักคิ้วใส่รูปที่ตัวเองวาด แต่ตอนนี้ดงอุนถึงกลับอ้าปากเหวอไปเรียบร้อยแล้ว
“นายจะหันหน้ามามองฉันก็ได้นะ หัวเราะก็ไม่ว่า ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าพูดอยู่คนเดียว”
“ฮ่าๆๆๆ”เพียงแค่กีกวังหันหน้าไปเท่านั้นแหละ เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฝ่ามือของฮยอนซึงแล้วก็ตาข้างหนึ่งที่บวมเป่งเนื่องจากโดนต่อย
“ขำพอหรือยัง”
“อึ๊ก”กีกวังหยุดขำทันที แต่ก็ยังมีแอบยิ้มนิดๆ
“นายไปทำอะไรให้พี่ฉันไม่พอใจเหรอ ถึงได้โดนขนาดนี้”ดงอุนกลืนน้ำลายเล็กน้อย
“เอ่อ ไม่รู้สิ คงเพราะฉันกำลังจะจูบนายแหละมั้ง”
“เฮ้ พูดจาน่าเกลียดจริงๆเลย ยี๋”กีกวังทำท่าขนลุกจนดงอุนอดยิ้มไม่ได้
“อะไรกัน เมื่อคืนนายไม่ได้ปฏิเสธนี่”
“เฮอะ ใครบอกว่าฉันไม่ได้ปฏิเสธฮะ นี่นายคิดว่าฉันยอมนายงั้นเหรอ”
หึหึ กีกวังเอ๊ย นายนี่จับจุดง่ายจริงๆ แกล้งแหย่ต่อแล้วกัน สนุกดี
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นนายคงจะทำร้ายฉันไปแล้ว ไม่ยืนนิ่งให้ฉันจูบหรอก”
“อี๋ ใครบอกกันเล่า ตอนนั้นฉันเป็นตะคริวเลยขยับไม่ได้ ไม่ได้ยอมนายซักหน่อย”กีกวังกัดปากตัวเองอย่างรู้สึกอาย
“นายยอมฉัน ยอมรับมาเถอะว่าหลงเสน่ห์ของฉันแล้ว”
“แหวะ หลงตัวเอง ถ้าขืนฉันหลงเสน่ห์นายนะ ฉันยอมหลงเสน่ห์ไอ้หมาดำตัวนั้นยังดีกว่าอีก ชิส”กีกวังวางแปรงทาสีลงก่อนจะเดินจากดงอุนไปเนื่องจากรู้สึกว่าหน้าร้อนและอีกไม่นานมันต้องแดงเป็นมะเขือเทศแน่ๆเลย แต่มีหรือคนอย่างดงอุนจะรู้ไม่ทัน
หมับ!!
ดงอุนจับแขนของกีกวังเอาไว้
“เฮ้ ปล่อยฉันนะ จับฉันทำไมเนี่ย”
“เมื่อคืนยังไม่ได้จูบเลย”กีกวังเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เขาพยายามจะแกะมือดงอุนออกแล้วในใจก็ภาวนาอย่าให้ดงอุนยิ้มแบบคืนนั้น แต่คงจะช้าเกินไปเมื่อดงอุนยิ้มออกมา
เฮ้ออ ฉันเกลียดรอยยิ้มนายจริงๆ
กีกวังหันหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อไม่ให้มองใบหน้าของดงอุน
“ไม่อยากได้จูบจากฉันเหรอ ฉันหล่อนะ รวยด้วย ฉลาดอีกต่างหาก”กีกวังแทบจะอ้วกออกมากับคำชมตัวเองของดงอุน
“เฮ้ย!! ปล่อยนะ ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะฉี่แมร่งตรงนี้แหละ”
“เอาสิ อยากเห็นของนายพอดีเลย”
“อ๊ากก ไอ้โรคจิตวิปริต ฮึ่ย!!”กีกวังสะบัดแขนดงอุนจนหลุดแล้วก็วิ่งหนีไป ดงอุนได้แต่ยืนมองแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆแล้วสักพักรอยยิ้มก็หายไปเมื่อเขามองเห็นฮยอนซึง
“ให้ตายเถอะ!!”ดงอุนหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วก็ทำงานของตัวเองต่อ แต่เขาก็ต้องยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อมองเห็นรูปช้างประหลาดที่กีกวังวาดเอาไว้
“เด็กอนุบาลยังวาดสวยกว่านายอีก กีกวัง อิอิ”
“โยซอบ ช่วยไปหาฟืนมาให้พวกพี่หน่อยได้หรือเปล่า”
“เอ๋ เอาฟืนมาทำไมเหรอครับ”
“วันนี้พวกเราจะนั่งรอบกองไฟกันน่ะ ฉลองวันเกิดให้แทมิน”
“อ่อ ได้ฮะ งั้นเดี๋ยวเค้ามานะ”โยซอบยิ้มให้กับรุ่นพี่ที่นั่งพักกันอยู่
“อ้าวดูจุน นายมาก็ดีแล้ว ไปช่วยน้องโยหน่อยสิ”โยซอบหยุดเดินทันทีที่ได้ยินชื่อของดูจุน เขาไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังไปมองดูจุนด้วยซ้ำ
“ช่วยอะไร”
“ไปหาฟืนมาก่อกองไฟน่ะ ฟืนของชาวบ้านหมดแล้ว”
“แฮ่ๆ ไม่ต้องหรอก เค้าไปคนเดียวได้ เรื่องเล็กน่า”โยซอบหันไปยิ้มให้กับรุ่นพี่ทุกคนก่อนจะจบด้วยดูจุน
“เอาไม่เยอะใช่ไหม”
“อื้ม แต่เอามาเผื่อไว้ก็ดีนะ”
“อืม”แล้วดูจุนก็เดินผ่านโยซอบไป
“ยืนอยู่ทำไมล่ะ ไปช่วยดูจุนสิโยซอบ”
“อ่อ ฮะๆ”แล้วโยซอบก็รีบวิ่งตามดูจุนไป
“รุ่นพี่ไม่ต้องลำบากก็ได้นะ เรื่องแค่นี้เค้าทำได้”
“เงียบเถอะน่า”
“แต่ว่า…โอ๊ะ!!”
พรึ่บ!!!
โยซอบเดินไม่ดูเลยทำให้สะดุดกับกิ่งไม้ที่ขวางทางอยู่ แต่โชคดีที่ดูจุนรับเขาไว้ได้ทัน
“เอ่อ ขอบคุณฮะ”โยซอบดันตัวเองออกจากตัวของดูจุน ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาของเขา
“ซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยน”ดูจุนพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้าป่าไป
“รุ่นพี่ตรงนั้นไงฮะ”โยซอบชี้ไปทีกองฟืนที่ชาวบ้านตัดไว้ก่อนแล้ว
“เอาไปหมดนี่เลยหรือเปล่าฮะ”
“นายแบกไปหมดได้งั้นเหรอ”
“เอ่อ ไม่ได้”
“เอาไปเท่าที่เอาไปไหวนั่นแหละ”โยซอบพยักหน้าก่อนจะลงมือเก็บฟืน ตลอดเวลาเขาก็แอบมองดูจุนเป็นระยะๆ วันนี้รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยกับท่าทางของดูจุน
“โอ๊ย!!”
ตุบ!!
“รุ่นพี่”โยซอบทิ้งฟืนแล้วรีบวิ่งไปหาดูจุนทันที
“เลือด!!”โยซอบล้วงมือหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองในกระเป๋ากางเกงก่อนจะจับมือของดูจุนที่ถูกไม้บาดมาซับเลือดเบาๆ
“คงเจ็บน่าดูเลย”โยซอบมองมือของดูจุนด้วยสายตาที่เป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ดูจุนมองโยซอบที่กำลังซับเลือดให้ตัวเองอยู่นิ่ง
โยซอบ….
“อ่า รุ่นพี่ใช้ผ้าเช็ดหน้ากดไว้นะฮะ ส่วนฟืนเดี๋ยวเค้ายกไปเอง”โยซอบเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ ก่อนจะก้มเก็บฟืนที่ตัวเองทำตกเมื่อกี้
อะไรกัน ทำไม ทั้งๆที่ฉันใจร้ายกับนายขนาดนั้น แล้วทำไมถึงยังเป็นห่วงฉันอยู่ได้ ทำไมถึงยังดีกับฉัน ทำไมกันโยซอบ
“กลับไปที่หมู่บ้านต้องเอายาทานะฮะ เดี๋ยวจะติดเชื้อ กลับกันเถอะฮะ แค่นี้ก็คงจะพอ”โยซอบหันไปมองดูจุนที่เอาแต่ยืนนิ่ง แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง
“โยซอบ คือ…”
“รุ่นพี่!!!”
ตุบ!!!
ฉึก!!!
โยซอบมองหน้าดูจุนด้วยความเจ็บปวด เขากำลังกอดดูจุนแน่น แล้วก็ค่อยๆอ่อนแรงลง
“โยซอบ!!”ดูจุนดูตกใจกับสีหน้าของโยซอบเป็นอย่างมาก
ซู่ ซู่
สายตาของดูจุนเหลือบไปเห็นงูที่เลื้อยหลบไป เพียงเท่านั้นเขาก็แทบจะช็อค
ตุบ!!
โยซอบลงไปนั่งลงกับพื้นเพราะไม่มีแรงจะยืน
“โยซอบๆๆ”ดูจุนฉีกเสื้อของตัวเองจนขาดแล้วก็มัดขาของโยซอบไว้
“รุ่นพี่…เจ็บ”โยซอบมองดูจุนไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
“หันหน้าไปทางอื่นโยซอบ”โยซอบส่ายหน้า
“รุ่นพี่”
“โธ่เว๊ย!!!”ดูจุนตัดสินใจดูดพิษของงูออกให้กับโยซอบ
“อื้อ เจ็บ”
ถุย!!
“อย่าหลับนะโย อย่าหลับนะ”
“รุ่นพี่”
พรึ่บ!!!
ดูจุนรีบอุ้มโยซอบแล้วพาออกจากป่าไปทันที โยซอบได้แต่มองใบหน้าของดูจุนอย่างเลือนราง
“อย่าหลับนะโย อย่าหลับ”โยซอบยิ้มออกมาบางๆก่อนที่ตาจะค่อยๆปิดลง
“เอารถออก!!!”ดูจุนตะโกนเสียงดังลั่น ทุกคนต่างพากันตกใจ
“ไปโรงพยาบาลด่วน!!”ดูจุนอุ้มโยซอบขึ้นรถ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นอ่า”กีกวังถามขึ้นเมื่อเห็นทุกคนสีหน้าดูตกใจ
“โยซอบ ถูกงูกัดน่ะ”
“ฮะ อะไรนะ!!”กีกวังตะโกนออกมาอย่างตกใจ ความรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนวิ่งเข้าสู่หัวใจอย่างรวดเร็ว
“โยซอบ แล้วเป็นอะไรมากไหม”
“ไม่รู้สิ ดูจุนพาไปโรงพยาบาลแล้ว”
“โธ่ โยซอบ”กีกวังพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“มีใครเห็นพี่ฮยอนซึงไหม”
“ไม่นะ”
“งั้นถ้าใครเห็นช่วยบอกพี่ฉันด้วยนะว่า ฉันไปเยี่ยมโยซอบที่โรงพยาบาล”
กึก
กีกวังที่กำลังจะวิ่งไปก็ต้องหยุดเนื่องจากดงอุนมายืนขวางหน้าเอาไว้
“นายจะไปไหน”
“หลบไป ฉันจะไปหาโยซอบ”
“นายจะบ้าเหรอ จะไปยังไง”
“เดินไง ฉันจะเดินไป”
“นายบ้าไปแล้วเหรอกีกวัง จากที่นี่กว่าจะถึงตัวเมืองมันไกลนะ”กีกวังมองหน้าดงอุนนิ่ง
“ไกลแค่ไหนก็จะไป ฉันเป็นห่วงโยซอบ หลบ!!”กีกวังผลักดงอุนให้พ้นทาง แต่ดงอุนกลับรั้งแขนเอาไว้
“นี่ ฉันเป็นห่วงโยซอบนะ”
“ฉันรู้ แต่ขี่ไอ้นั่นไปดีกว่า”ดงอุนชี้ไปที่มอไซด์แก่ๆคันหนึ่งที่จอดอยู่
“จะบ้าเหรอ ฉันขี่ไม่เป็น”
“แล้วใครบอกว่าฉันจะให้นายขี่”ดงอุนยิ้มออกมาเล็กน้อย นั่นทำให้กีกวังถึงกลับยิ้มตามออกมา
“ฮยอนซึง ไปทำกับข้าวแทนป้าหน่อยสิ พอดีป้าเขาไม่ค่อยสบายอ่า”ดงแฮเดินมาเรียกฮยอนซึงที่กำลังทาสีโต๊ะเรียนอยู่
“อ้าวเหรอ เอ้อ แล้วเมื่อกี้มีเรื่องอะไรกันอ่า เห็นวุ่นวายกันใหญ่เชียว”
“พอดีโยซอบถูกงูกัดน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ไปโรงพยาบาลแล้ว”ฮยอนซึงที่กำลังจะตกใจก็ใจชื้นขึ้นมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“งั้นเหรอ ค่อยยังชั่ว งั้นฉันไปทำกับข้าวก่อนนะ”แล้วฮยอนซึงก็เดินไปยังบ้านผู้ดูแลหมู่บ้านเพื่อจะทำอาหารให้กับทุกคนได้กินกัน
“แอ่กๆ”ฮยอนซึงสำลักกลิ่นกับข้าวเล็กน้อย แล้วเขาก็ลงมือทำอาหาร โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังยืนมองอยู่ด้านหลัง จุนฮยองยิ้มออกมาอีกจนได้ ทุกครั้งที่ได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นจากฮยอนซึง เขาก็มักจะมีความสุขแปลกๆเสมอ
“หอมจัง”
“เฮือก!!”ฮยอนซึงสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลัง
“เอามือแกออกจากตัวของฉันนะ”
“ทำไม ทำไม่ได้เหรอ นายเป็นเมียฉันแล้วนะ”จุนฮยองพูดพร้อมกับหอมที่ซอกคอของฮยอนซึงเบาๆ
“ปล่อยนะ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่”จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะยอมปล่อยฮยอนซึง
“ฉันหิวข้าวแล้ว เสร็จหรือยัง”
“อยากกินก็หากินนเองสิ มาบอกฉันทำไม”
“ฉันไม่สบายอยู่นะ เพราะนายทำให้ฉันเจ็บตัว แล้วเมื่อเช้ายังมาถีบฉันอีก”ฮยอนซึงเหล่มองจุนฮยองเล็กน้อยก่อนจะทำเป็นไม่สนใจและลงมือทำกับข้าวต่อ
“ถ้านายไม่หาให้ฉันกิน ฉันคงต้องกินนายเป็นอาหารแล้วล่ะ”
เพล้ง!!
ทัพพีตกจากมือของฮยอนซึงทันที จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ก็กินของที่ทำเสร็จแล้วไปสิ มือไม้ก็มี”ฮยอนซึงสูดลมหายใจก่อนจะตั้งสติแล้วก็ทำกับข้าวต่อจนเสร็จโดยที่มีจุนฮยองนั่งมองอย่างเงียบๆ
“นายทำเสร็จแล้ว งั้นก็ทำให้ฉันกินด้วยสิ หิว ยังไม่ได้กินยาเลย”ฮยอนซึงมองจุนฮยองอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ก่อนจะยักไหล่แล้วเดินออกจากห้องครัวไปอย่างไม่สนใจ แต่จุนฮยองก็เดินตามออกไปติดๆ
หมับ!!!
“ปล่อยมือฉันนะ”
“ไม่ปล่อย ก็บอกแล้วว่าหิวข้าว”
“ก็ไปทำกินเองสิ”ฮยอนซึงขึ้นเสียงใส่
“นายไม่ทำให้ฉันกินงั้นเหรอ”
“ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำให้แกกิน”ฮยอนซึงพยายามจะแกะมือจุนฮยองออก แต่แล้วเขาก็ถูกจุนฮยองอุ้มพาดบ่าทันที
“บ้านนี้มีเตียง กินนายตอนนี้คงจะอร่อยน่าดูเลย กำลังหิว”
“นี่ ปล่อยนะ ไอ้บ้า ปล่อยฉันลง”ฮยอนซึงทุบแผ่นหลังของจุนฮยองไปหลายที แต่ก็ไม่ได้ทำให้จุนฮยองที่กำลังอุ่มเขาอยู่หยุดเดินเลยสักนิด
ตุบ!!
หมับ!!!
จุนฮยองวางฮยอนซึงลงบนเตียงแล้วก็นั่งคร่อมฮยอนซึงทันที
“นายจะบ้าไปแล้วเหรอ”
“ฉันหิว หิวมากด้วย”พูดจบจุนฮยองก็จูบปิดปากของฮยอนซึงทันที อารมณ์ของเขาถูกสะสมไว้หลายวัน แล้วตอนนี้มันก็ชักจะเก็บไม่อยู่ ยิ่ง ฮยอนซึงดื้อกับเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากมากเท่านั้น
“อื้อๆๆ”ฮยอนซึงพยายามดิ้น แต่เขาถูกจุนฮยองล็อคตัวไว้แน่น มือของจุนฮยอนก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของฮยอนซึง
“ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ เฮือก!!”ฮยอนซึงสะดุ้งอย่างแรงเมื่อถูกสัมผัสที่จุดอ่อนไหว
“ฮึกๆ”น้ำตาของเขาเริ่มเอ่อล้นขึ้นมา ความอ่อนแอ ความหวาดกลัว ภาพทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกำลังวกกลับเข้ามาในสมองของเขา ทำให้ความกลัวเริ่มเข้ามาวิ่งเล่นในหัวใจ ตัวของฮยอนซึงเริ่มสั่น
“อีกแล้ว ทำไมนายชอบเป็นแบบนี้จัง”จุนฮยองหยุดลวนลามฮยอนซึง เขามองใบหน้าของฮยอนซึงที่กำลังซีดเพราะความกลัว
“ปล่อยฉันนะ”ฮยอนซึงพูดเสียงสั่น จุนฮยองจ้องหน้าฮยอนซึงนิ่ง เขาเองก็กำลังข่มอารมณ์เช่นกัน เพราะไม่อยากได้ฮยอนซึงด้วยการทำร้าย แต่อยากได้ด้วยการยินยอม จุนฮยองเลื่อนขึ้นไปจูบหน้าผากฮยอนซึงเบาๆ
“ฉันอิ่มแล้วก็ได้”จุนฮยองผละตัวออกห่างจากฮยอนซึงด้วยความเสียดาย เขามองร่างกายของฮยอนซึงก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น ทุกครั้งที่ได้สัมผัส ทุกครั้งที่ได้มอง ความต้องการก็จะเกิดขึ้นมาทันที
“แกมันเลว ยังไงแกก็ยังเลว ฮึก”ฮยอนซึงลุกออกจากเตียง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าจุนฮยองอย่างโกรธแค้นน้ำตาของฮยอนซึงไหลลงมา นั่นทำให้จุนฮยองถึงกลับเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ใช่ ฉันเลว ถ้าขืนนายยังไม่ไป เสื้อผ้านายคงไปอยู่ที่พื้นแทน”จุนฮยองขู่เสียงแข็ง ฮยอนซึงไม่รอช้าเขารีบวิ่งออกจากห้องนอนไปทันที
“ให้ตายเถอะ!!”
---------------
19-07-2014
ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันเสมอมานะคะ
#ฟิคแบดเลิฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
