[FIC BEAST] BAD LOVE...ผู้ชายเลว!

 

 

[FIC BEAST] BAD LOVE…ผู้ชายเลว!

Chapter 16

ปากไม่ตรงกับใจ

 

 

 

 

 

ซา ซา ซา ซา

 

“อิอิ”ฮยอนซึงกำลังว่ายน้ำเล่นอย่างสนุกสนานอยู่เพียงลำพัง ร่างกายของเขาตอนนี้ไม่มีอะไรปิดบังเลยสักชิ้นเดียว ใสเย็นสบายทำให้อารมณ์ของ ฮยอนซึงเบิกบานยิ่งขึ้นไปอีก

 

“อ๊า มีความสุขจังเลย”ฮยอนซึงดำน้ำแล้วก็โผล่ขึ้นมา เขาเล่นตรงที่น้ำไม่ค่อยลึกนักเพราะว่าตัวเขาเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น แต่เพราะน้ำมันใสมากๆเลยอดใจที่อยากจะลงไปเล่นไม่ได้ ฮยอนซึงใช้มือตีน้ำไปมาอย่างมีความสุข โดยไม่ได้สนใจเสื้อผ้าที่ตอนนี้ถูกมือของใครบางคนหยิบไปวางไว้ที่อื่นเรียบร้อยแล้ว

 

“กางเกงในก็ไม่ใส่ ฉันจะถือว่านายตั้งใจยั่วฉันแล้วกันนะ”จุนฮยองแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เขาค่อยๆย่องลงน้ำไปตอนจังหวะที่ฮยอนซึงกำลังหันหลังอยู่ จุนฮยองยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะดำน้ำลงไปช้าๆแล้วก็ดำไปหาฮยอนซึงที่กำลังถูตามลำตัวอยู่อย่างสบายใจ

 

หมับ!!!

 

ฮยอนซึงสะดุ้งเมื่อถูกสัมผัสจากใครบางคน เขาก้มมองมือที่โอบกอดตัวเองอยู่ก่อนจะหันไปเจอกับใบหน้ายิ้มน่ารักของจุนฮยองที่กำลังยิ้มให้เขาอยู่

 

“เมียมาอาบน้ำคนเดียวได้ยังไง มันอันตรายนะ”ฮยอนซึงเบิกตากว้างทันทีก่อนจะพยายามแกะมือของจุนฮยองออก แต่ก็ไม่เป็นผลเลย

 

“เอามือของแกออกไปเดี๋ยวนี้นะ”จุนฮยองไม่พูดอะไร เอาแต่ยิ้มแล้วก็ค่อยๆเลื่อนมือที่โอบกอดฮยอนซึงลงข้างล่างจนตอนนี้มือของเขาหยุดอยู่ที่หน้าท้องของฮยอน

 

“อย่านะ เอามือออกไป”ฮยอนซึงจับมือของจุนฮยองเอาไว้ไม่ให้เลื่อนต่ำลงมากกว่านี้

 

“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า”จุนฮยองกระซิบถามข้างๆหูของฮยอนซึงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

 

“มันเรื่องของฉัน ปล่อยได้แล้ว อึดอัด”จุนฮยองส่ายหน้าเล็กน้อย ตอนนี้เขาสัมผัสได้เป็นอย่างดีว่าฮยอนซึงกำลังตัวสั่น ร่างกายเปลือยเปล่าที่แนบชิดกันทำให้เขาอารมณ์พลุกพล่าน

 

“ยั่ว”จุนฮยองพูดพร้อมกับเลียใบหูของฮยอนซึงเบาๆ เล่นเอาฮยอนซึงสะดุ้งตกใจจนกระทุ้งศอกใส่หน้าท้องของจุนฮยอง แล้วนั่นก็ทำให้เขาหลุดออกจากอ้อมกอดของจุนฮยอง เขาไม่มองจุนฮยองแต่รีบเดินขึ้นฝั่งไป จุนฮยองได้แต่ยืนมองอย่างยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทางของฮยอนซึงดูตกใจกับเสื้อผ้าที่ไม่อยู่เสียแล้ว

 

“มันอยู่ไกล นายต้องขึ้นจากน้ำแล้วเดินไปหยิบ”ฮยอนซึงหันมามองจุนฮยองอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก

 

“นายมันบ้า!!”

 

“บ้าแล้วไง ความสุขส่วนตัว”

 

“โรคจิตชัดๆ”

 

“นายชอบพูดว่าฉันอย่างโน้นอย่างนี้ ทำไมไม่พูดบ้างล่ะว่าฉันเป็นผัวของนาย”คำพูดของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงถึงกลับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เอาเอื้อมมือหยิบก้อนหินที่อยู่ใกล้มือที่สุดและปาใส่หัวของจุนฮยองอย่างรวดเร็ว

 

ปึก!!

 

“โอ๊ย!!”

 

บุ๋มมมม

 

จุนฮยองโดนหินปาโดนหัวจนทำให้เสียหลักแล้วก็จมลงไปใต้น้ำ ฮยอนซึงใช้จังหวะนั้นขึ้นจากน้ำแล้วรีบเดินไปหาเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะใส่มันจนเรียบร้อย

 

“เฮ้อ ไอ้บ้า ชิส”ฮยอนซึงเดินออกมาจากมุมต้นไม้ เขามองไปที่น้ำตกแต่ก็ไม่เห็นจุนฮยองอยู่ ฮยอนซึงมองหาจนทั่วแต่ก็ยังไม่พบ

 

“ฉันรู้ว่าแกแกล้งฉัน”ฮยอนซึงตะโกนเสียงดังเพื่อให้จุนฮยองได้ยิน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“หรือถ้าแกไม่ได้แกล้ง ฉันก็จะปล่อยให้แกตาย เพราะคนชั่วอย่างแกไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ จำเอาไว้!!”ฮยอนซึงกำหมัดแน่นก่อนจะเดินออกจากที่ตรงนั้นไป เขาเดินไปได้สักพักขาก็หยุดเดิน ฮยอนซึงหันไปมองน้ำตกแล้วก็หันไปมองทางออกจากป่า เขายืนหมุนไปหมุนมาอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

 

“ให้ตายเถอะ!!”ฮยอนซึงกระทืบเท้าลงพื้นอย่างแรง ก่อนจะเดินกลับไปที่น้ำตกที่เดิม

 

“แกอยู่ไหน”

 

“ไอ้คนชั่ว แกอยู่ไหน โผล่หัวขึ้นมานะ”ฮยอนซึงเริ่มใจไม่ดีขึ้นมาเรื่อยๆ ถึงเขาจะโกรธแค้นมากเพียงใด แต่ก็ไม่อยากทำให้ใครต้องตายด้วยฝีมือตัวเอง

 

“ฉันบอกให้แกขึ้นมาไง!!”ฮยอนซึงกวาดสายตามองน้ำตาอย่างกังวล แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างของจุนฮยองที่จมอยู่ใต้น้ำ โชคดีที่ตรงนี้น้ำไหลไม่แรงทำให้ร่างของจุนฮยองไม่ได้พัดไปไหน ฮยอนซึงมองอย่างตกใจเมื่อเห็นบริเวณนั้นมีสีอื่นนอกจากสีใสๆของน้ำ

 

“จุนฮยอง!!”ฮยอนซึงเผลอเรียกชื่อขงจุนฮยองออกมา ก่อนจะเดินลงน้ำไปเพื่อจะไปช่วยจุนฮยอง แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดเมื่อน้ำมันเริ่มลึก ฮยอนซึงแตะขาไปข้างหน้าก็พบว่าพื้นไม่เท่ากัน ทำให้เขาเกิดอาการกลัวขึ้นมาเนื่องจากว่ายน้ำไม่เป็น

 

“จุนฮยอง ได้ยินฉันไหม”ฮยอนซึงพยายามเอื้อมมือเพื่อจะดึงจุนฮยองเข้ามา แต่ก็ไม่สามารถ มือและขาของเขาเริ่มสั่นมากขึ้นด้วยความกลัวทั้งกลัวที่จะจมน้ำและกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นอะไรไป

 

“นี่ ได้ยินเสียงฉันมั๊ย ไอ้บ้า!!”ฮยอนซึงใช้มือตีน้ำอย่างขัดใจที่ตัวเองไม่มีความกล้ามากพอที่จะฝ่าฝืนความกลัวตัวเอง

 

“ไอ้คนชั่ว ไอ้คนเลว ไอ้คนไร้หัวใจ แกตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”ฮยอนซึงเม้มปากเข้าหากัน เขาหลับตานิ่งก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเดินไปนิด ขาของเขายังคงสั่นด้วยความกลัวเต็มหัวใจ ฮยอนซึงกลั้นใจก่อนจะก้าวเท้าออกไปจนทำให้ร่างของเขาจมลงใต้น้ำ ฮยอนซึงพยายามตีขาเพื่อไม่ให้ตัวเองจมน้ำอย่างที่โยซอบเคยสอนเอาไว้

 

“เฮ่อๆๆ”ฮยอนซึงพยายามเอื้อมมือไปดึงแขนของจุนฮยอง

 

หมับ!!

 

เขากลั้นใจสุดชีวิตเพื่อจะพาตัวเองกลับมายืนที่เดิม ที่ๆขาของเขายืนถึง

 

“เฮ่อๆ”ปากของฮยอนซึงสั่นและหน้าของเขาก็ซีด ความกลัวกำลังทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของเขา เขาค่อยๆลากจุนฮยองเข้าฝั่ง

 

ตุบ!!!

 

ฮยอนซึงดึงร่างเปลือยเปล่าของจุนฮยองขึ้นมาบนบกอย่างยากลำบาก

 

“แกๆๆ”ฮยอนซึงเขย่าตัวของจุนฮยองเบาๆ แต่ร่างของจุนฮยองก็ยังคงนอนนิ่ง ฮยอนซึงเลยรีบแนบหน้าลงที่หน้าอกของจุนฮยองเพื่อฟังเสียงเต้นของหัวใจ

 

“ยังหายใจอยู่นี่”ฮยอนซึงรีบปั๊มหัวใจของจุนฮยองทันที

 

อึก อึก อึก อึก

 

“ตื่นสิ”

 

อึก อึก อึก อึก

 

ฮยอนซึงปั๊มเท่าไหร่จุนฮยองก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น เขามองใบหน้าของจุนฮยองเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือปิดจมูกแล้วก็จับคางของจุนฮยองให้อ้าปาก แล้วก็ทำการผายปอดเพื่อช่วยชีวิตของจุนฮยอง

 

“เฮ่อๆ อุ๊บ”ฮยอนซึงปล่อยลมเข้าปากของจุนฮยองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา น้ำตาของเขาเริ่มไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิด

 

“ตื่นสิ ตื่นสิ ได้โปรด อุ๊บ”ฮยอนซึงผายปอดอีกครั้ง

 

“แอ่กๆๆ”แล้วก็ได้ผล จุนฮยองสำลักน้ำออกมา เพียงเท่านั้นฮยอนซึงก็ถึงกลับยิ้มได้

 

“ฟื้นแล้ว”จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงเล็กน้อย ใบหน้าที่ดูตกใจของฮยอนซึงทำให้เขายิ้มออกมาบางๆ

 

“นาย ช่วยฉันเหรอ”จุนฮยองถามเสียงแหบ ฮยอนซึงมองหน้าเขาเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้น

 

“ฟื้นก็ดีแล้ว นึกว่าฉันจะต้องโดนข้อหาฆ่าคนโดยเจตนา”ฮยอนซึงเดินกลับเข้าไปในหมู่บ้านโดยไม่สนใจร่างเปลือยของจุนฮยองที่นอนหมดแรงหายใจอ่อนๆอยู่ จุนฮยองพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น ใบหน้าของเขาซีดอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฮยอนซึง”กีกวังวิ่งไปกอดฮยอนซึงทันทีที่เห็นพี่ชายตัวเอง ดงอุนซึ่งมองอยู่ก็เอะใจเล็กน้อย

 

“ทำไมตัวเปียกแบบนี้ล่ะ”

 

“พี่ต้องถามเรามากกว่า ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”

 

“พูดแล้วมันจะยาว อ๊ะ รถตู้มาแล้ว ไปเอาของก่อนนะ”กีกวังยิ้มให้กับ ฮยอนซึงก่อนจะวิ่งไปที่รถตู้ที่เพิ่งขับเข้ามา เขามองน้องชายตัวเองเล็กน้อยก่อนจะหันไปสบตากับดงอุนด้วยสีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตรนัก ฮยอนซึงเดินผ่านดงอุนไปโดยไม่สนใจ ดงอุนมองตามฮยอนนซึงก่อนจะหันไปมองกีกวังที่กำลังแบกกระเป๋าลงจากรถ เขาส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปช่วย

 

“ฉันช่วย”

 

“ไม่ต้องเลย มีแรงยกเองได้”

 

“ฉันรู้น่า”ดงอุนพูดจบก็กระชากกระเป๋ามาจากมือของกีกวังก่อนจะเดินเอาไปไว้ตรงที่นักศึกษากางเต้นท์นอนกัน กีกวังได้แต่ยืนมองอย่างมึนงง แต่ก็รู้สึกดี เขาเลยยกกระเป๋าของโยซอบตามไป

 

“นายเอาเต้นท์มาใช่ไหม”ดงอุนหันมาถามกีกวังที่เดินมาถึง

 

“อื้อ”

 

“อยู่ไหน”

 

“นั่นไง”ดงอุนมองเล็กน้อยก่อนจะหยิบเต้นท์ขึ้นมากางออก

 

“นายจะทำอะไรน่ะ ฉันทำเองได้”

 

“อยู่เฉยๆเถอะน่า”ดงอุนไม่ฟังเสียงโวยวายของกีกวัง เขากางเต้นท์ให้กีกวังจนเรียบร้อย

 

“ยกของเข้าไปเองนะ”แล้วดงอุนก็เดินจากไป กีกวังได้แต่ยืนเกาหัวอย่างมึนงงกับท่าทางแปลกๆของดงอุน

 

“อะไรวะ”กีกวังส่ายหน้าก่อนจะเก็บกระเป๋าเข้าเต้นท์ วันนี้ต้องยอมรับว่าดงอุนดีกับเขามากจริงๆ ดีกับทุกเรื่อง แล้วเพราะอย่างนี้คงไม่ผิดใช่ไหมที่คนอย่างกีกวังจะแอบรู้สึกดีกับคนๆนี้ขึ้นมานิดนึง

 

แล้วนักศึกษาทุกคนก็ต่างพากันทำงานกันต่อจนตกเย็น ทุกคนแยกย้ายกันไปอาบน้ำและทุกธุระส่วนตัวก่อนจะพากันเข้านอนด้วยความเหนื่อยล้า

 

“เฮ้อออ”ฮยอนซึงถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อมาอยู่หน้าเต้นท์ของตัวเอง เขาแอบมองจุนฮยองที่นอนอยู่ในเต้นท์เล็กน้อย หลังจากกลับมาจุนฮยองก็ไม่ได้ออกมาจากเต้นท์เลย

 

“ชิส สมควรแล้วล่ะ”ฮยอนซึงไม่สนใจ แล้วก็เข้าเต้นท์ตัวเองก่อนจะจัดการกับที่นอนแล้วก็ล้มตัวลงนอน ผ่านไปเนิ่นนาน แทนที่จะหลับก็หลับไม่ลง เพราะมีเรื่องเข้ามารบกวนจิตใจของตัวเอง

 

“โอ๊ย!! ให้ตายเถอะ!!”ฮยอนซึงลุกขึ้นมาก่อนจะเอื้อมมือหยิบกล่องยาที่เขาเตรียมมาในกระเป๋าแล้วก็ขวดน้ำ เขาหงุดหงิดตัวเองเล็กน้อยที่ชอบเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย

 

“ชิส นอนขดเป็นงูเลย”ฮยอนซึงค่อยๆคลานเข้าไปในเต้นท์ก่อนจะวางยาและน้ำไว้ข้างๆ

 

“เอายามาให้ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ถ้าเกิดแกเป็นอะไรไป ฉันคงจะอยู่ไม่เป็นสุข เพราะว่าฉันคือต้นเหตุ”ฮยอนซึงบ่นเล็กน้อยก่อนจะออกจากเต้นท์ของจุนฮยองไป

 

“อื้อ หนาว”

 

กึก

 

เสียงละเมอออกมาเบาๆของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงหันไปมองเล็กน้อย เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบผ้าห่มแล้วก็คลุมให้กับจุนฮยอง

 

“อย่าตายเป็นพอ”ฮยอนซึงมองจุนฮยองก่อนจะเดินออกจากเต้นท์ไป เขาเงยหน้ามองพระจันทร์เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

 

“อากาศดีแบบนี้ พระจันทร์สวยแบบนี้ แม่น้ำคงจะสวยในยามค่ำคืน”ฮยอนซึงยิ้มออกมาก่อนจะไปเดินเล่นเพื่อความสบายใจของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ออ”ดงอุนแกล้งถอนหายใจเสียงดังเมื่อเดินมานั่งที่ก้อนหินริมแม่น้ำที่มีใครอีกคนกำลังแหงนหน้ามองพระจันทร์ดวงโตอยู่

 

“อยากขึ้นไปอยู่บนนั้นหรือไง”กีกวังหันหน้ามามองดงอุนเล็กน้อย

 

“เสียบรรยากาศอีกและ”ดงอุนยิ้มออกมาบางๆกับท่าทางไม่ค่อยพอใจของกีกวัง

 

“มาทำอะไรที่นี่ ดึกแล้วนะทำไมไม่ไปนอน”

 

“โยซอบไม่อยู่ เลยยังไม่อยากนอน”

 

“หมอนั่นไปไหน”

 

“โยซอบมันโง่ ก็คงไปหาเรื่องโง่ให้ตัวเองร้องไห้เล่นๆมั้ง”ถึงกีกวังจะพูดอย่างนั้น แต่แววตาของเขาก็แอบซ่อนความเศร้าเอาไว้นิดๆ

 

“เฮ้ นายจะมานั่งใกล้ฉันทำไม ที่ก็มีตั้งเยอะ”

 

“ตรงนี้หินมันสูงดี”

 

“ประสาทจริงๆเลย”

 

“ประสาทอีกและ”กีกวังส่ายหน้าเล็กน้อย สายตาของเขาก็ยังจับจ้องอยู่ที่พระจันทร์อยู่

 

“นายชอบมองพระจันทร์เหรอ”

 

“เปล่าอ่า”

 

“บ้าน่า ก็เห็นๆอยู่ว่านายกำลังมอง”

 

“ใช่ ฉันกำลังมอง”

 

“เอ๊า งั้นก็แสดงว่า นายชอบมองพระจันทร์”

 

“ไม่ได้ชอบมอง แต่แค่มองเฉยๆ”ดงอุนทำหน้ามึนงงกับคำพูดของกีกวัง

 

ทำใจซะเถอะ คุยกับนายเหมือนคุยกับมนุษย์ต่างด้าว เฮ้ออ

 

“โอเคๆ ไม่ชอบมองก็ไม่ชอบมอง”

 

“อิอิ ใครบอกกันล่ะ ชอบที่สุดเลยแหละ”กีกวังหันมามองหน้าดงอุนแล้วก็ยิ้มอย่างสะใจ

 

“นายนี่มัน….”กีกวังยักคิ้วใส่ก่อนจะแลบลิ้นให้

 

“ไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองน่ารัก ฮี่ๆ”

 

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ”

 

“เอ๋”รอยยิ้มของกีกวังหุบลงทันที เขาเพียงแค่จะแกล้งดงอุนเท่านั้นก็เลยพูดจาหลงตัวเองให้ดูน่าหมั่นไส้

 

“ทำไม ก็นายน่ารักจริงๆนี่”ดงอุนสบตากับกีกวัง ใบหน้าของกีกวังเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ จนเขารู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองกำลังร้อนก็เลยแกล้งทำเป็นเนียนเงยหน้ามองพระจันทร์ต่อ

 

“ฮ่าๆ นี่นายอายงั้นเหรอ”

 

“อายเอยอะไรเล่า”

 

“ก็หน้านายแดง”กีกวังรีบยกมือทั้งสองข้างมาปิดบังใบหน้าของตัวเอง

 

“ฮ้าวว ง่วงจังเลย”แล้วกีกวังก็รีบลุกก่อนจะกระโดดลงจาหินอย่างรวดเร็ว

 

“จะไปไหนอ๊ะ”

 

“นอนดิ”ดงอุนรีบลงจากหินแล้ววิ่งไปดักหน้ากีกวังเอาไว้

 

มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่ลับตาคนแบบนี้ทั้งที จะปล่อยไปเฉยๆได้ยังไงล่ะ

 

“หลบไปสิ ง่วงแล้ว”

 

“ไม่หลบ”ดงอุนจ้องตากีกวังอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเดินเข้าไปหากีกวังอย่างช้าๆ ส่วนกีกวังก็ถอยหนี

 

“เดินเข้ามาทำไม ฉันไม่ชอบเดินถอยหลังแบบนี้นะ”

 

“ถ้าไม่ชอบก็แค่หยุดเดิน”กีกวังทำหน้างงเล็กน้อย แต่เขาก็หยุดเดินอย่างที่ดงอุนพูดจริงๆ

 

“เออ จริงด้วยแฮะ”ดงอุนใช้จังหวะตอนที่กีกวังกำลังซื่อบื้ออยู่นั้นกอดเอวของกีกวังอย่างรวดเร็ว

 

“เฮ้ย!! นายทำบ้าอะไรเนี่ย จับฉันทำไม”กีกวังดูจะตกอกตกใจเป็นอย่างมากกับการกระทำของดงอุน

 

“ไม่ได้จับ แบบนี้เขาเรียกว่าโอบเอว”

 

“เออๆนั่นแหละ ปล่อยฉันนะอึดอัด”กีกวังพยายามดันดงอุนออก แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นเลย ดงอุนยิ้มกว้างออกมาอย่างถูกใจ แล้วก็คงเป็นโชคร้ายหรือว่าจะโชคดีของกีกวังกันแน่ที่ดันเผลอไปมองรอยยิ้มของ ดงอุนเข้า กีกวังเบิกตากว้างก่อนจะยิ้มอย่างเคลิบเคลิ้มกับรอยยิ้มอันแสนน่ารักของดงอุน เมื่อดงอุนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม แล้วก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้กีกวังเรื่อยๆ เรื่อยๆ แต่คราวนี้ก็คงจะเป็นโชคร้ายของดงอุนอย่างเคยที่กีกวังดันเป็นคนสติดีไปนิด

 

“อีกแล้วนะนาย”ดงอุนชะงักไปทันทีทั้งๆที่ตอนนี้ปลายจมูกของเขากับกีกวังแตะกันแล้ว ดงอุนสบตากับกีกวังเล็กน้อย แล้วก็ค่อยๆเอียงหน้าเพื่อจะประทับจูบบนริมฝีปากของกีกวัง

 

ตึกๆๆๆ

 

ถึงตอนนี้กีกวังยังคงมีสติอยู่ครบถ้วน แต่เขากลับไม่สามารถปฏิเสธการกระทำของดงอุนได้ ตัวของกีกวังเริ่มจะไม่มีแรงยืน ดงอุนซึ่งผ่านประสบการณ์มาเยอะก็ได้ออกแรงกอดกีกวังเข้ามาชิดกับตัวเพื่อพยุงเอาไว้ ปากของดงอุนแตะที่ปากของกีกวังอย่างเบาๆ

 

หมับ!!!

 

ตุบ!!!

 

“โอ๊ย!!”กีกวังสะดุ้งอย่างตกใจ ใบหน้าของดงอุนไม่ได้อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว มีเพียงแต่ความว่างเปล่า

 

เพี๊ยะ!!!

 

เพี๊ยะ!!!

 

กีกวังเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นฮยอนซึงนั่งคร่อมแล้วก็ตบหน้าดงอุนไม่ยั้ง

 

“พี่ฮยอนซึง!!!”กีกวังรีบไปดึงฮยอนซึงออก แต่ก็ถูกฮยอนซึงสะบัดจนกีกวังล้มลงกับพื้น

 

ตุบ!!!

 

อั่ก!!!

 

ฮยอนซึงต่อยเข้าที่ตาของดงอุนอย่างแรง แล้วก็ตบหน้าดงอุนไม่ยั้ง ส่วน ดงอุนนั้นก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร นอกจากใช้มือป้องกันเอาไว้

 

เพี๊ยะ!!

 

“นายทำบ้าอะไรเนี่ย”

 

“แก ไอ้สารเลว!!”

 

“พี่ฮยอนซึง หยุดนะ!!”กีกวังออกแรงใช้มือทั้งสองข้างดึงตัวฮยอนซึงให้ออกจากดงอุน

 

“ปล่อยพี่นะกีกวัง ปล่อยพี่ พี่จะฆ่ามัน!!”

 

“พี่ฮยอนซึง!!”

 

“แก กล้าดียังไงมายุ่งกับน้องของฉัน ไอ้ชั่ว ไอ้เลว”

 

กึก

 

คำพูดของฮยอนซึงเล่นเอาดงอุนที่นอนอยู่กับพื้นถึงกลับอึ้งไปในทันที

 

“พี่ฮยอนซึง เขาไม่ได้ทำอะไรผมนะ”ฮยอนซึงหันหน้าไปมองกีกวังเล็กน้อย

 

“จะไม่ได้ทำได้ยังไง พี่เห็นกับตา”ฮยอนซึงหันไปมองดงอุนด้วยแววตาที่เกลียดชัง

 

“แก ไอ้สารเลว ถ้าขืนมายุ่งกับน้องชองฉันอีก ฉันฆ่าแกแน่”

 

“พี่ฮยอนซึง”

 

“กีกวัง ไปนอนได้แล้ว”ฮยอนซึงจับแขนของกีกวังก่อนจะลากออกไป กีกวังหันมามองดงอุนอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเขาต้องทำร้ายดงอุน ขนาดนั้น แล้วทำไมต้องเรียกว่า ไอ้คนสารเลวด้วย

 

ดงอุนจับหน้าตัวเองก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมา เขามองสองพี่น้องที่เดินจากไปนิ่ง

 

“น้องชายนาย กีกวังคือน้องชองนายงั้นเหรอ”ดงอุนรู้สึกเหมือนมีคนเอามีดมากรีดหัวใจของเขา เขาเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองเช่นกัน มันรู้สึกเหมือนกัวใจจะวายและว่างเปล่า

 

“กีกวัง ฮยอนซึง กีกวัง”

 

 

 

--------------

19-07-2014

ขอบคุณที่ติดตามและอยู่ด้วยกันตลอดมานะคะ

#ฟิคแบดเลิฟ