ทาสรักทาสหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นก็บอกชั้นได้มั้ยว่าเมื่อก่อนชั้นเป็นคนยังไง เพราะชั้นไม่รู้จริงๆว่าคุณพูดอะไร”ฟางตะโกนไล่หลัง
ป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้ที่ยังไม่ทันเดินออกไปก็ชะงัก หันขวับมามอง ก่อนจะกระชากแขนฟางลุกขึ้นมาจากแคร่
 
 
 
 
 
“มารยา ทำเป็นไม่รู้ตัวเองแกล้งความจำเสื่อมกะจะให้ชั้นสงสารเธออีกน่ะหรอฟาง ชั้นบอกเลยว่ามัน
จะมีความเมตตาปรานีเธออีกต่อไปแล้ว พอกันที ชั้นให้อภัยเธอมามากพอแล้ว”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟาง
 
 
 
 
 
“ให้อภัย งั้นชั้นขอได้มั้ยคะ คุณช่วยเล่าเรื่องของชั้นได้มั้ย ชั้นจำไม่ได้จริงๆ”ฟางเห็นท่าทีอารมณ์ร้ายของป๊อปปี้ก็ลองเสี่ยงที่จะพูดดีๆด้วยเผื่อป๊อปปี้จะดีกับเธอ
 
 
 
 
 
 
“หึ อยากจะให้ชั้นสาธยายเรื่องราวเลวๆของเธองั้นหรอ หึ ชั้นไม่เล่าให้ฟรีๆหรอกมานี่”ป๊อปปี้ยิ้มนิด
นึงก่อนจะกระชากฟางมาที่ห้องแกเปลือกหอยมุกที่ตอนนี้คนงานกำลังทำโอทีอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนงานทุกคนที่ทำโอที วันนี้ชั้นใจดีให้ทุกวันกลับบ้านไปก่อนได้ ส่วนงานที่เหลือ เอามาให้ยัยนี่
ทำ อ้อ ถ้าใครคิดจะช่วยยัยนี่ล่ะก็ ต้องทำเพิ่มเป็น2เท่า”ป๊อปปี้สั่งคนงานทุกคนก่อนคนงานจะวาง
อุปกรณ์ลงแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน จู่ๆภาพที่ฟางเคยมาทำงานที่ก็ผุดเข้ามาในหัว ฟางกุมขมับ
 
 
 
 
 
“อะไร งานแค่นี่ถึงกับเซเลยรึไง งี้ล่ะนะ ไม่มีผู้ชายมาออดอ้อน รักสบายจนชิน”ป๊อปปี้แขวะ
 
 
 
“ได้ค่ะ ถ้าชั้นทำคุณจะเล่าเรื่องอดีตของชั้นใช่มั้ยคะ”ฟางนิ่งสักพักก่อนจะเดินไปทำงาน ป๊อปปี้แอบทึ่ง
ไม่คิดว่าฟางที่ชอบโวยวายจะยอมทำงานและไม่โต้ตอบเวลาเขาแขวะอะไรเลย
 
 
 
 
 
“ดี อย่าอู้ล่ะ ทำมันให้หมด แกะเปลือกหอยมุกออกมาให้หมดไม่งั้นไม่ต้องนอน”ป๊อปปี้ว่าแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
“ถ้านี่คือกรรมที่ชั้นเคยก่อไว้ชั้นคงต้องก้มหน้ารับกรรมพวกนี้สินะ”ฟางถอนหายใจแล้วนั่งแกะเปลือก
หอยมุกต่อไปโดยที่ไม่ปริปากบ่นสักคำ
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้ำหน่อยมั้ยฟาง”กั้งที่มาพักกับป๊อปปี้ก็เดินเอาน้ำมาให้ฟางที่นั่งทำงานหลังขดหลังแข็ง
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณคือ”ฟางขอบคุณถามกั้ง กั้งชะงักแปลกใจที่ฟางจำเขาไม่ได้
 
 
 
 
“ผมชื่อกั้งไงครับ นี่ฟางจำผมไม่ได้จริงๆหรอ”กั้งถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
 
 
 
 
 
“ค่ะ ชั้นจำอะไรไม่ได้จริงๆนะคะ ชั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณป๊อปทำไมถึงแค้นชั้นนักหนา บอกว่าชั้นชื่อ
ฟาง ด่าว่าชั้นสารพัด ชั้นเลวมากขนาดนั้นเลยหรอคะ”ฟางอัดอั้นรีบระบายออกมาให้กั้งฟัง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟางจำไม่ได้เลยหรอว่าฟางน่ะเป็นคนทิ้งเจ้านายกับคุณตัวเล็กไป”กั้งพูดออกมาตรงๆ
 
 
 
 
“เข้านาย ตัวเล็ก ใครกัน”ฟางอึ้งและถามกั้ง กั้งมองแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของฟางก็ถอนหายใจ
 
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าทำงานให้เสร็จละกัน ถ้าเสร็จเร็วเดี๋ยวจะพาไปดูอะไร”กั้งพูด ฟางพยักหน้าแล้วยิ้มให้กั้ง อย่างน้อย ที่นี่ก็ไม่ได้มีแต่คนใจร้ายอย่างป๊อปปี้ โชคดีจังที่มีกั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ใครใช้ให้นายไปช่วยยัยนั่นห้ะกั้ง”ป๊อปปี้เดินกลับเข้ามาเห็นกั้งพยายามสอนฟางแกะเปลือกหอย
 
 
 
 
“เจ้านายครับ คือดาวเค้าแกะไม่เป็นจริงๆนะครับ”กั้งพูดและเรียกฟางว่าดาวแทนชื่อเดิม
 
 
 
 
 
“แกะไม่ได้ก้หาวิธีแกะเอง แล้วยัยนี่ชื่อฟางไม่ใช่ชื่อดาว ถ้านายไม่ออกมาชั้นไล่นายออกแน่”ป๊อปปี้
เห็นกั้งเรียกฟางว่าดาวก็ยิ่งโมโหแล้วสั่งกั้งออกมา
 
 
 
 
"ใจร้ายที่สุด"ฟางเห็นกั้งถูกดุก็รีบว่าก่อนจะรีบหลบตาเมื่อสายตาคมหันขวับมามอลหน้าเธอ 
 
 
ปัง
 
 
 
แกรก
 
 
 
 
ทันทีที่กั้งออกมา ป๊อปปี้ก็ปิดประตูเลื่อนแล้วล๊อคกุญแจ
 
 
 
 
“คุณป๊อป คุณมาขังชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ คุณปล่อยชั้นนะ”ฟางได้ยินเสียงก็รีบวิ่งมาที่ประตูพลางทุบโวยวาย
 
 
 
 
“หุบปาก เอาเวลาที่สะดีดสะดิ้ง โวยวายไปทำงานซะ ไม่งั้นชั้นให้เธอนอนที่นี่แน่”ป๊อปปี้ว่าแล้วเดินไป
 
 
 
 
 
“คนไม่มีหัวใจ”ฟางที่ทำอะไรป๊อปปี้ไม่ได้ก็ตะโกนไล่หลังแล้วถอนหายใจก่อนจะหันไปนั่งแกะเปลือกหอยมุกต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้านายครับ จากการที่ผมสังเกตผมว่าฟางเค้าจำพวกเราไม่ได้จริงๆนะครับ”เมื่อเดินออกมาข้างนอกกั้งพยายามช่วยพูดให้ป๊อปปี้เข้าใจ
 
 
 
 
 
“ยัยนั่นมารยามากกว่าน่ะสิ นายน่ะกำลังหลงมารยาของยัยนั่นอยู่นะ”ป๊อปปี้ว่าแล้วเดินหนีเข้าไปในบ้าน
 
 
 
 
 
“ผมว่า ฟางเค้าอาจจะความจำเสื่อมก็ได้นะครับ”กั้งสันนิษฐานและพยายามพูดถึงเหตุผล
 
 
 
 
 
“เหอะ ทำเป็นพูดเหมือนละคร นายลองคิดดู ถ้ายัยนั่นความจำเสื่อมอย่างที่นายว่าจริง แล้วชั้นจ้าง
นักสืบตามหาที่ภูเก็ต ตามหาที่กรุงเทพไปทำไม ทั้งโรงพยาบาลก็ไม่มีประวัติคนไข้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“แต่ผมว่า”กั้งพยายามแย้ง
 
 
 
“นายน่ะ เอาเอกสารไปให้หัวหน้างานหน่อยสิ แล้วก็ไปพักผ่อนได้ละ ส่วนยัยนั่นชั้นดูเอง”ป๊อปปี้
เปลี่ยนเรื่อง กั้งพยักหน้ารับคำแต่ก็ไม่วายแอบมองกลับมาดูป๊อปปี้เพราะกลัวจะทำอะไรฟาง
 
 
 
 
 
“ตอนอยู่ด้วยกันก็แทบตีกันตาย กลับมาคราวนี้ไม่ฆ่าหมกเกาะเลยหรอ”กั้งพูดกับตัวเองเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หาว ตายล่ะจะ5ทุ่มแล้วหรอ มิน่าถึงได้ง่วง”ฟางสัปหงกแกะเปลือกหอยมุกไปหาวไปก็หันไปมองนาฬิกา
 
 
 
 
ปัง
 
 
เสียงปลดล๊อคกลอนออกมาอย่างแรง ป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมกับจ้องฟางไม่วางตา
 
 
 
 
 
“เอ่อ มีอะไรอีกรึเปล่า”ฟางเกร็งไม่กล้าสบตาป๊อปปี้ก่อนจะก้มหน้าถาม
 
 
 
 
 
“เห็นว่าง่วงนิ เก็บของซะสิ รึจะไม่กลับ”ป๊อปปี้ว่า ฟางยิ้มดีใจรีบเก็บของแล้วเดินตามป๊อปปี้มา
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ใช่ทางที่เราเดินมาตอนเช้านี่คะ”ฟางเดินตามป๊อปปี้มาตรงชายหาดที่น้ำเริ่มขึ้นแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
ตู้ม
 
 
 
ยังไม่ทันที่ฟางจะถามอะไรต่อ ป๊อปปี้ก็จับฟางเหวี่ยงลงไปในน้ำทะเลที่ตื้น
 
 
 
 
 
“คุณทำบ้าอะไรของคุณ ชั้นเจ็บนะ”ฟางร้องเมื่อมือไปทิ่มกับเศษเปลือกหอย
 
 
 
 
 
“พอดีว่าจะนอนไม่ได้เพราะชั้นทำของหล่นไปแถวนี้ หาให้หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดกวนๆ
 
 
 
 
 
“ของ อะไรกัน ทำไมคุณไม่เรียกใช้คนงานคนอื่นล่ะคะ”ฟางมองหน้าป๊อปปี้ด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
“เงียบ เธอนั่นล่ะที่ต้องทำเพราะเธอคือลูกน้องของชั้นเหมือนกัน อยู่ที่นี่ทำงานเป็นทาสให้ชั้น ให้
มันสมกับความเลวที่เธอทำกับชั้น”ป๊อปปี้ว่า ฟางอึ้งมองผู้ชายตรงหน้า ทำไมเค้าร้ายกาจเหลือเกินนะ
 
 
 
 
 
 
“ได้ค่ะ ชั้นจะหาของให้คุณ งั้นคุณบอกชั้นมาก่อนได้มั้ยว่าชั้นทำเลวอะไรให้คุณ ทำไมคุณถึงร้าย
กับชั้นแบบนี้”ฟางลุกขึ้นพลางจ้องหน้าป๊อปปี้เพื่อถาม
 
 
 
 
 
 
“หึ ทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ รีบๆหาของให้ชั้น เดี๋ยวชั้นจะบอกเธอ เร็วๆ นาฬิกาของชั้นชั้นซื้อมาแพง
นะ”ป๊อปปี้โวยวายเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ฟางนิ่งสักพักก่อนจะถอนหายใจแล้วควานหานาฬิกาในน้ำทะเล
ตื้น บรรยากาศตอนนี้มือแล้ว ทำให้ฟางมองหาไม่ถนัด ต้องใช้มือสัมผัส
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดๆๆ”เมื่อฟางไปจับโดนอะไรบางอย่างใต้น้ำก็ร้องกรี๊ดเสียงดัง
 
 
 
 
 
“อะไร เป็นอะไรของเธอ”ป๊อปปี้ตกใจรีบวิ่งมาหาฟางแล้วถาม ฟางเมื่อป๊อปปี้อยู่ใกล้ก็จับชายเสื้อป๊อปปี้แน่น
 
“อะไรไม่รู้ หยุบหยับตรงนั้น”ฟางหลับตาปี๋แล้วชี้ไปที่บริเวณที่เอามือโดน
 
 
 
 
“เหอะๆ อีแค่สาหร่ายทะเลทำเป็นกลัว อย่ามามารยาแถวนี้ ไปหาต่อเดี๋ยวนี้ ไม่รู้โดนน้ำซัดไปไหน
แล้วเนี่ย”ป๊อปปี้เห็นสาหร่ายทะเลเกยขึ้นฝั่งก็ว่าและไล่ฟาง ฟางนิ่วหน้าก่อนจะเดินไปงมหานาฬิกา
ต่อ ป๊อปปี้มองฟางที่ก้มเอามือคลำหาของก็แอบขำ ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเอานาฬิกาข้อ
มือตัวเองออกมา พลันสายตาหันไปเห็นชายเสื้อที่ฟางขยำเมื่อกี้มันมีเลือด
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะๆ ไม่ต้องหาแล้ว ชั้นเจอแล้ว ลุกมาเร็ว”ป๊อปปี้รีบตะโกนเรียก ฟางขึ้นมาพบว่าป๊อปปี้เอานาฬิกา
ข้อมือกลับมาใส่โดยที่นาฬืกาข้อมือไม่ได้เปียกน้ำหรือเปื้อนทรายเลยสักนิด
 
 
 
 
 
“นี่คุณหลอกชั้น”ฟางอ้าปากเหวอแล้วพูด
 
 
 
“แล้วไง”ป๊อปปี้ตอบกวนๆแล้วเดินหนี
 
 
 
 
“รีบอาบน้ำซะ วันแรกอนุโลมให้คนงานตักน้ำมาใส่ตุ่มให้เธอแต่วันต่อไปเธอต้องทำเอง”ป๊อปปี้ว่า
เมื่อเดินมากับฟางที่กระท่อมฟางมองไปที่เพิงห้องน้ำข้างๆที่มีประตูเล็กๆเปิดเห็นตุ่มน้ำ
 
 
 
 
 
“ดีนะที่ยังเอาตะเกียงมาให้”ฟางจำเป็นต้องนุ่งผ้าถุงมาอายน้ำแล้วมองตะเกียงก่อนจะอาบน้ำ แล้ว
ต้องร้องออกมาด้วยความแสบเมื่อมือขวาโดนเปลือกหอยบาดจนเลือดออกเมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
 
“ว้าย นี่คุณมาทำอะไรตรงนี้”ฟางที่อาบน้ำเสร็จต้องร้องเมื่อป๊อปปี้นั่งอยู่ที่แคร่ที่นอนแล้วจ้อง
ฟางไม่วางตา ฟางหน้าแดงเมื่อถูกจ้องรีบเอามือปิดผ้าถุงที่สวมอยู่
 
 
 
 
“เหอะ ถ้าคิดว่าชั้นพิศวาสจะทำอะไรเธอแบบเมื่อเช้าล่ะก็ คิดผิดแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้ววางกล่องพยาบาลแล้วออกไปนั่งตรงแคร่ด้านนอก
 
 
 
 
 
“ทำไมยังไม่ไปนอนอีกคะ”ฟางที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาเจอป๊อปปี้ก็ถาม
 
 
 
 
 
“ทำแผลไงยัยเซ่อ”ป๊อปปี้พูดห้วนๆก่อนจะดึงฟางมานั่งข้างๆก่อนจะเอาแอลกอฮอล์มาล้างแผล
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ แสบ”ฟางร้องแล้วหลับตาปี๋เมื่อป๊อปปี้ใส่ยาแดง ป๊อปปี้เหล่มองฟางที่ไม่ร้องกรี๊ดเหมือนเมื่อก่อน
 
 
 
 
“เดี๋ยวนี้ไม่โวยวายดีนี่ สงสัยไอ้แฟนหมอคงจะสอนมาดีสิท่า”ป๊อปปี้ก็ยังอดแขวะฟางไม่ได้เมื่อทำแผลเสร็จ
 
 
 
 
“แล้วแต่จะคิดเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะ”ฟางถอนหายใจก่อนจะพูด ป๊อปปี้มองหน้าฟางนิดนึง
 
 
 
 
 
“รีบนอน พรุ่งนี้ต้องออกไปทำงานแต่เช้า จำไว้”ป๊อปปี้สั่งแล้วเดินไป
 
 
 
 
 
“ชั้นคือต้นเหตุที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้จริงหรอคะ”ฟางพูดไล่หลังป๊อปปี้ไปเบาๆกับตัวเอง
 
 
 
 
 
ภายใต้มุมร้ายๆของพระเอกแต่เค้าก็มีมุมห่วงนางเอกนะ แม้จะปากแข็งก็ตาม
 
 
ช่วงนี้ไรเตอร์ไปทำธุระบ่อย อาจจะไม่ค่อยอัพเยอะๆนะ จะพยายามวันละ2ตอน ถ้าว่างนะ
 
อย่าพึ่งหายน้าาาา