ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

"เกิดอะไรขึ้น"เฟย์สะดุ้งตื่นเมื่อเห็นเขื่อนที่กลับเข้ามาแล้วแก้มัดเธอทำสีหน้าเครียด

 

 

"เมื่อกี้ผมเจอฟางกับป๊อปปี้ ถูกพวกหวายมาหาเรื่องก่อนที่ตะเกิดอุบัติเหตุจนฟางต้องเข้าโรงพยาบาลคลอดก่อนกำหนด"เขื่อนบอกด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีทำให้เฟย์ตกใจ

 

 

"นี่นายคงจะแคร์ฟางมากสินะ ใจเย็นๆ อยู่โรงบาลไหนล่ะเดี๋ยวชั้นขับรถไปให้ดีกว่า"เฟย์พูดพลางหยิบกุญแจรถแล้วสตาร์ทโดยให้เขื่อนนั่งข้างๆ

 

 

 

 

 

“คุณหวาย เราไปดูยัยนั่นกันหน่อยเถอะค่ะ ป่านนี้ทั้งแม่ทั้งลูกจะเป็นอะไรบ้างก็ไม่รู้”ทางด้านพิมที่แอบอยู่แล้วเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็รีบออกมาจากที่ซ่อนแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“อะไรกันนี่แกจะย้ายพวกหรอยะ ดี ถ้าเธอไป ชั้นจะไปบอกป๊อปปี้ว่าเธอเป็นคนแจกพวกโปสเตอร์พวกนี้ เธอโดนเด้งออกจากงานแน่”หวายรีบพูดแล้วเยาะเย้ย

 

 

 

 

“นี่ ชั้นว่าเธอเองไปเยี่ยมฟางหน่อยเถอะ นั่นลูกเค้าทั้งคนเลยนะ”พิชชี่พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ไปน่ะไปแน่ จะไปเยี่ยมให้ถึงขอบเตียงเลย”หวายพูดเยาะๆ พิชชี่ส่ายหน้าเพลียๆกับฟาง ส่วนพิม

ถอนหายใจเพราะเธอต้องการแค่จะแกล้งฟางให้อาย แต่เรื่องดันกับตาลปัตรหมดทุกอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ในเช้าวันต่อมาฟางพลิกตัวตื่นขึ้นพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

“ฟื้นแล้วหรอฟาง ค่อยๆลุกนะ”เขื่อนที่นั่งเฝ้าฟางอยู่กับเฟย์เห็นฟางฟื้นก็รีบเข้าไปประคองฟางพร้อมกับเฟย์

 

 

 

 

“ลูก”ฟางที่ลุกขึ้นนังพิงหมอนบนเตียงเอามือลูบท้องตัวเองที่แบนแล้ว

 

 

 

 

“ตอนนี้ตัวเล็กคลอดออกมาแล้วนี่โชคดีมากรู้มั้ยที่ตัวเล็กเค้าได้รับการดูแลเอาใจใส่และได้รับความรักจากพ่อแม่อย่างดี น้องเลยมีสุขภาพดีไม่ต้องเข้าตู้อบ”เฟย์บอกข่าวดีทำให้ฟางน้ำตาไหลออกมาด้วยความดีใจที่แม้จะตลอดออกก่อนกำหนด แต่ลูกเธอก็ยังสุขภาพดี

 

 

 

"แล้วชั้นก็ขอโทษเธอนะที่งันนั้นเผลอผลักเธอ"เฟย์เห็นฟางร้องไห้ก็รีบขอโทษเธอ ฟางยิ้มออกมาแล้วพยักหน้ารับรู้

 

“’งั้นช่วยพาฟางไปดูลูกหน่อยได้มั้ยคะ ฟางอยากเจอหน้าลูก”ฟางพูดขอร้องเขื่อนก่อนที่ทั้งคู่จะพาฟางนั่งรถเข็นแล้วเข็นมาที่ห้องเด็กอ่อนที่กระจกด้านนอกบานใหญ่มีป๊อปปี้ยืนอยู่ก่อนแล้ว

 

 

 

 

“ลูกอยู่ไหนหรอ”ฟางถามป๊อปปี้ที่ยืนมองกระจกกับเขื่อน ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ชี้ไปที่เด็กน้อยที่อยู่ริมสุด

 

 

 

 

 

“ป๊อปกับฟางอยากอุ้มน้องมั้ยเดี๋ยวชั้นไปขอนางพยาบาลเอาน้องมาให้อุ้ม”เฟย์พูดก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องของนางพยาบาลที่เฝ้าเด็กเพื่อขอเอาลูกไปให้ป๊อปปี้และฟางดู

 

 

 

 

 

“กำลังฟื้น ออกมาทำไมน่ะเธอ เดี๋ยวค่อยลงมาก็ได้ยังไง พยาบาลก็พาตัวเล็กไปหาอยู่แล้ว”ป๊อปปี้พูดแกมดุ

 

 

 

 

“ก็พอรู้ข่าวว่าลูกสุขภาพดี ไม่ต้องเข้าตู้อบ ชั้นเลยอยากดูหน้าลูก”ฟางพูด ก่อนเฟย์จะมาบอกทุก

คนให้เข้าไปได้ ฟางมาที่ห้องอีกห้องที่มีเปลลูกของเธอกับป๊อปปี้ที่ถูกพยาบาลเอามาไว้แต่แรกแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ไหน ขอพ่อดูหน่อยซิลูก”ป๊อปปี้เดินไปอุ้มลูกที่ยังไม่ลืมตา ตัวเล็กๆยังแดงอยู่ก่อนจะก้มลงหอมแก้ม

 

 

 

 

 

 

 

“นายตั้งชื่อให้ลูกรึยังล่ะป๊อป”ฟางถามป๊อปปี้ที่หอมลูกอยู่

 

 

 

 

 

“ภาวินี จิระคุณ ชื่อเล่นว่าน้องตัวเล็ก เธอว่าไงๆ”ป๊อปปี้ถามความเห็นของฟาง

 

 

 

 

“เอางั้นก็ได้นิ ชื่อของลูก พ่อเป็นคนตั้งให้มันชื่อที่วิเศษอยู่แล้วล่ะ”ฟางพูดแล้วนั่งมองภาพที่ป๊อปปี้

ยืนอุ้มลูกแล้วยิ้มกับลูกก็เผลอยิ้มตาม ก่อนจะหดยิ้มตัวเอง เมื่อรู้ว่าหน้าที่เธอได้จบลงแล้ว

 

 

 

 

“พอชั้นออกจากโรงพยาบาล ชั้นไปจากนายได้เลยใช่มั้ย”ฟางพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องกัน2คนหลังจากที่เขื่อนและเฟย์ขอตัวกลับไปก่อนแล้ว

 

 

 

 

 

“นี่เธอหมายความว่ายังไง”ป๊อปปี้ชะงัก เมื่อขณะพาฟางนั่งลงกับเตียงก็รีบหันมาประจันหน้ากัน

 

 

 

 

 

 

“ก็เราทำสัญญากันไว้ไม่ใช่หรอป๊อป ว่าชั้นติดหนี้นาย แต่ถ้าชั้นมีลูก แล้วไม่ทำแท้ง ยอมอุ้มท้องรอ

จนคลอดออกมา นายก็จะยอมให้ชั้นไปจากนาย ละเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรอีก”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“นี่เธอคงอยากจะออกไปหาผู้ชายคนใหม่มากสินะ”ป๊อปปี้ที่อึ้ง แล้วย้อนนึกถึงวันที่เธอกับฟางทำ

สัญญากันแล้วมาคิดถึงวันนี้ ที่ฟางคลอดแล้ว มันทำให้เขารู้สึกใจหายก่อนจะรีบว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่นาย เลิกว่าชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ต้องมาพาล นี่มันถึงเวลาแล้ว ชั้นกับนายสัญญามันสิ้นสุดลงแล้ว

ถึงเวลาที่ชั้นต้องไป”ฟางพูดแล้วหลบสายตาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ใจร้าย ตัวเล็กพึ่งคลอด ก็จะโร่ทิ้งลูกไปแล้ว ตัวเล็กจะเอานมแม่ที่ไหนกิน เธอนี่มันใจร้ายที่สุด ไม่

สงสารเด็กตัวเล็กๆ แล้วยิ่งคลอดก่อนกำหนดแบบนี้ถึงแม้จะไม่ได้เข้าตู้อบใช่ว่าจะสมบูรณ์เหมือน

เด็กคลอดตามกำหนด น้ำนมแม่น่ะสำคัญมากแค่ไหน รู้บ้างรึเปล่า”ป๊อปปี้หงุดหงิดก็เริ่มโวยวายอ้างโน่นนี่

 

 

 

 

 

“ก็จะให้ทำยังไง เราตกลงกันแล้วถึงเวลาชั้นต้องไปสิ ส่วนเรื่องนมลูก ชั้นจะแวะมาให้นมตัวเล็ก

บ่อยๆละกัน”ฟางพูดแล้วแต่ไม่กล้ามองหน้าป๊อปปี้เช่นกัน เพราะเธอเองก็ไม่ใช่อยากไป แต่ทำไง

ได้ เธอต้องไป

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหน ทำงานอะไร”ป๊อปปี้ถามต่อ

 

 

 

 

“ไม่รู้เลย คงหางานใหม่ แล้วตามหาพี่ฟิล์ม อาจจะต้องไปถามที่พิชชี่”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ถ้าไปหาไอ้พิชชี่ให้มันไถตังค์อีก พอเลย เลิกคิดไปได้เลย เรื่องของฟิล์มชั้นจัดการเอง

ตอนนี้พักฟื้นตัวให้หาย หางานทำให้ได้แล้วดูแลลูกดีๆเถอะน่า”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“หมายความว่ายังไงของนาย”ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

“ก็หมายความว่าถ้าเธออยากหางานใหม่ นี่ไง ไม่ต้องทำงานที่โรงแรม มาดูแลลูกแทน แล้วถ้าชั้น

หาฟิล์มเจอแล้วเธออยากจะไปก็ไป เอาเป็นชั้นจ้างเธอละกัน มาดูแลตัวเล็ก เดือนละแสน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“หา ดะ เดือนละแสน นายจะบ้าไปแล้วหรอ”ฟางอึ้งกับข้อเสนอใหม่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“รึว่าน้อยไป เดือนละ2แสนมั้ยล่ะ ขอแค่เธอรับหน้าที่นี้ รึว่าไม่พอ 3แสนมั้ย”ป๊อปปี้เพิ่มค่าตัวเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

“พอๆ ก็ได้ๆ ชั้นยอมแล้วๆ ตกลง”ฟางรีบห้ามป๊อปปี้ แล้วก้มหน้าโดยไม่รู้ว่าป๊อปปี้แอบยิ้มอยู่

 

 

 

 

 

"หวังว่าเรื่องทุกอย่างจะลงเอยด้วยดีนะ ป๊อปปี้จะได้มีคนใหม่เข้ามาแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่สักที"เฟย์พูดระหว่างนั่งรถออกมากับเขื่อน

 

 

"เมื่อก่อนไม่ชอบฟางเดี๋ยวนี้ดีด้วยแล้วหรอ"เขื่อนเห็นท่าทีของเฟย์ที่อ่อนลง

 

"ก็เท่าที่เห็นยัยนั่นไม่ได้ร้ายอย่างที่ใส่ร้ายและอีกอย่าง เพื่อนของชั้นก็มีความสุขขึ้นตั้งเยอะ บางทีมันอาจจะทำให้ป๊อปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งที่ดีก็ได้ ชั้นเป็นเพื่อนหมอนั่นมาแต่เด็ก แค่ให้เพื่อนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งชั้นก็ต้องยินดีสิ"เฟย์พูดตามตรงจนเขื่อนอดยิ้มชื่นชมเฟย์ไม่ได้

 

 

"และอีกอย่างเรื่องจินนี่มันก็ผ่านไปนานแล้วนะ ป๊อปยังเริ่มต้นใหม่ไปแล้ว นายไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่กับใครมั่งหรอ"เฟย์พูดต่อ

 

"เรื่องของผมมันอาจจะต้องทำใจอีกนานผมยังไม่พร้อมเปิดใจใหม่กับมคร คนที่ตายไปคือลูกกับเมียผมนะ"เขื่อนพูดแล้วเศร้าลงไป ทำให้เฟย์ซึมลงไป ไม่ส่าเธอจะร้ายรึดีเท่าไหร่เขื่อนก็ไม่เคยลืมจินนี่ไปจากใจก่อนจะทำทีกดมือถือเข้าigของโทโมะแล้วแปลกใจ ที่กลายเป็นว่าจากที่แก้วไปเที่ยวญี่ปุ่นกับโทโมะแล้วอัพรูปคู่กันตลอด แต่แบ้วแก้วกลับลบรูปโทโทะออกไปจนหมดและโทโมะเองไปถ่ายรูปคู่กับสาวคนหนึ่งไม่ใช่แก้ว คู่นี้เกิดอะไรขึ้นนะ

 

 

 

 

 

หลายวันต่อมา

 

หลังจากฟางและลูกออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ขณะนั่งรถกลับกัน ฟางก็ถูกป๊อปปี้สั่งให้เก็บของตัวเองที่โรงแรมไปที่บ้านใหม่ของพวกเขา

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ขา”หวายที่เห็นป๊อปปี้เดินนำเข้ามาก็รีบปรี่เข้าไปหาป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

“หวาย เอ่อ วันนี้ผมไม่ค่อยว่างนะครับ”ป๊อปปี้ตอบเลี่ยงๆเพราะไม่อยากให้หวายและฟางเปิดศึกใส่

กัน หวายหันขวับไปเจอฟางที่เดินมากำลังอุ้มลูกน้อยอยู่

 

 

 

 

 

“แหมๆ นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก ทำไมไม่ไปๆพ้นๆป๊อปซักที ยัยปลิงดูดเลือด”หวายว่า

 

 

 

 

“ชั้นก็ต้องมีหน้าที่ดูแลลูกของป๊อป อุ๊ป ไม่สิ ลูกของเรา จะไปไหนได้ละคะคุณหวาย”ฟางเริ่มกวนประสาท

 

 

 

 

 

“กล้ามากนะยะที่ใช้คำว่าเรากับป๊อปน่ะ”หวายโวยวาย

 

 

 

 

“คุณเองก็กล้าเหมือนกันล่ะค่ะที่มาทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ทั้งๆที่ผู้ชายเค้าก็อยู่เฉยๆ”ฟางย้อน

 

 

 

 

“นี่อยากมีเรื่องต้อนรับกลับออกมาจากโรงพยาบาลใช่ม้ะ”หวายง้างมือจะตบ

 

 

 

 

“เอา เซ้ คิดว่าชั้นกลัวรึไง”ฟางว่ากลับ

 

 

 

 

“แง้ๆ”ก่อนที่หวายและฟางจะมีเรื่องตัวเล็กที่ฟางกำลังอุ้มอยู่ก็ร้องไห้ออกมาจนป๊อปปี้รีบเข้าไปอุ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“หวาย ผมขอล่ะนะ เลิกยุ่งเลิกแล้วต่อกันเถอะตอนนี้ผมเหนื่อย ผมอยากจะอยู่กับลูก ฟางขึ้นไปเก็บ

ของ เดี๋ยวชั้นไปรอที่รถ”ป๊อปปี้พูดตัดบทแล้วอุ้มลูกไป ฟางยิ้มเยาะหวายก่อนจะรีบไปเก็บของ

 

 

 

 

“ทีหลังอย่าไปไล่อาละวาดที่ไหนอีกเข้าใจมั้ย ว่าเธอน่ะเป็นแม่คนแล้ว”ป๊อปปี้บ่นยาวเหยียดเมื่อมา

ถึงที่บ้านแล้วเอาตัวเล็กนอนลงเปล

 

 

 

 

 

“ค่า คุณพ่อ ขี้บ่นจัง”ฟางพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

“พ่อบ่น แม่เองก็เลิกดื้อด้วยสิ”ป๊อปปี้ที่เออ ออรับมุกก็พูด ฟางใจเต้นแล้วมองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“พอคลอดลูกแล้วอย่าลืมไปรักษาสิวด้วยล่ะ”ป๊อปปี้พูดเปลี่ยนเรื่อง ฟางหน้าแดง ฟาดเข้าให้ทีนึง

 

 

 

 

 

“หลบไปเลยย่ะ ชั้นจะให้นมลูก ห้ามมอง”ฟางโวยวายเมื่อป๊อปปี้นั่งข้างก็รีบไล่และหันหลังใส่เมื่อตัว

เองจะให้นมลูกและป๊อปปี้จะมอง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่มีวันที่จะยกป๊อปปี้ให้ใคร ไม่มีวัน”หวายที่ส่องกล้องทางไกลแอบดูพวกฟางก็พูดอย่างแค้นเคือง

 

 

 

 

 

สุดท้ายพระเอกก็ไม่ยอมปล่อยนางเอกไปจริงๆ 5555 นางเอกก็ใช่ย่อย กลับมาร้ายเหมือนเดิมละ

 

แต่บอกเลย ว่ามีเรื่องไม่คาดฝันแน่ๆ