ทาสรักทาสหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม อ๊ะ กรี๊ด”แก้วลืมตาตื่นมาแล้วบิดขี้เกียจในเช้าต่อมาก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าตัวเองใส่แค่เสื้อ
คลุมอาบน้ำ แล้วที่นี่ที่ไหนกัน
 
 
 
 
 
“อะไรคุณ เกิดอะไรขึ้น”โทโมะรีบนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาแค่ผืนเดียวแล้วถามแก้ว
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดด ไอ้โรคจิต”แก้วเห็นโทโมะที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวและหล่นลงต่อหน้าเธอก็กรี๊ดลั่นก่อน
จะปาหมอนและทุกอย่างบนเตียงใส่โทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย คุณ ผมไม่ใช่โรคจิตนะ ยัยไก่แช่เหล้า”โทโมะที่พยายามพูดแต่แก้วไม่หยุดปาข้าวของก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“อะไร ไก่แช่เหล้า นี่คุณว่าชั้นงั้นหรอ”แก้วโวยวาย
 
 
 
 
 
 
“ไก่แช่เหล้าไม่พอคุณนี่เป็นพวกอัลไซเมอร์รึไงถึงได้จำเรื่องราวเมื่อคืนไม่ได้น่ะ”โทโมะพูดปนขำ
 
 
 
 
 
 
“เรื่องเมื่อคืน จริงสิ ทำไมชั้นถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วเสื้อผ้าชั้นไปไหนทำไมชั้นถึงอยู่ในสภพาแบบนี้
อย่าบอกนะว่าคุณปล้ำชั้น คุณนี่มันพวกฉวยโอกาส”แก้วว่าโทโมะจนโทโมะทนไม่ไหวรวบแขนแก้วแล้วขึ้นทับร่าง
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณ ใจเย็นๆ ฟังผมบ้างสิคุณ อย่าพึ่งโวยวาย นี่ผมไม่ได้ปล้ำคุณนะ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
“ปล้ำไม่ปล้ำแต่ท่านี้มันก็ไม่น่าไว้วางใจล่ะน่า”แก้วพูดทำให้โทโมะรีบลุกจากตัวแก้วทันที
 
 
 
 
 
“เอ่อ ขอโทษที นี่คุณผมถามจริงเถอะ คุณจำไม่ได้หรอว่าคุณเมามากแค่ไหน”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“เมา จริงสิ ชั้นไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วดื่มเยอะไปหน่อยน่ะ”แก้วสารภาพ
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าไม่หน่อยนะ เล่นนอนริมฟุตบาทได้ขนาดนั้นน่ะ”โทโมะพูดทำให้แก้วก้มหน้างุดๆด้วยความ
อายก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยกันทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าคุณน่ะเดี๋ยวเอาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นนี่ไปใส่ก่อนละกัน มันเป็นของน้องสาวผมน่ะ ส่วน
เสื้อผ้าคุณผมให้แม่บ้านเอาไปซักแล้วล่ะ เพราะมันเปื้อนอ้วกเละเลย สายๆคงจะได้ล่ะ”โทโมะพูด
ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าตัวเองไปเปลี่ยนข้างนอกห้องแล้วให้แก้วจัดการตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ หือ หอมจัง”แก้วอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกมาก็สูดกลิ่นหอมของข้าวผัดไข่ในกระทะ
 
 
 
 
 
“หอมก็กินเลยนะคุณ กำลังร้อนๆเลย”โทโมะยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะตักข้าวผัดใส่จาน
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ แล้วก็ขอบคุณเรื่องเมื่อคืนด้วยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณนี่แย่เลย ว่าแต่คุณ ชื่อ”แก้วพูด
ขอบคุณโทโมะกับเสื้อผ้าและข้าว รวมถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนจะถามชื่อ
 
 
 
 
“อ่อ ผมชื่อโทโมะครับแล้วคุณล่ะ”โทโมะถามต่อ
 
 
 
 
 
“ชั้นชื่อแก้วค่ะ”แก้วยิ้มหวานให้โทโมะ
 
 
 
 
 
 
“โอเคครับแก้ว เอาล่ะเราทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะเย็นเอา”โทโมะยิ้มก่อนจะลุกไปรินน้ำให้แก้วแล้วนั่งทานข้าวเช้าแบบง่ายๆด้วยกัน
 
 
 
 
"เขื่อน มาทำอะไรที่นี่ ตามหาฟางเจอได้ไง"หลายวันต่อมาฟางที่ลงมาช่วยงานพนักงานข้างล่างถูกเรียกให้ไปหาที่บริเวณสวนหย่อมของโรงแรมร้องอย่างดีใจไม่คิดว่าจะเจอเขื่อนที่นี่
 
 
"เอ่อ พอดีว่าเจ้านายใหม่ฟางเค้าดังจะตาย เลยพอรู้ว่าเค้าพาฟางมาทำงานที่โรงแรม ฟางเป็นไงบ้างดูสิหมองลงไปเยอะเลยนะ"เขื่อนโกหกแกล้งไม่รู้จักป๊อปปี้ก่อนจะถามฟาง
 
"ก็ทำงานทุกวันน่ะ ช่างเถอะแล้วได้ข่าวพี่ฟิล์มมั้ย"ฟางรีบถามถึงพี่ชายทันที
 
"ไม่ต้องห่วงนะพอฟางมาอยู่ที่นี่เค้าก็ไปหางานทำเลยล่ะ จริงสิ วันก่อนบอกว่ามือถือพัง อันนี้เครื่องเก่าเรา พอใช้แก้ขัดไปก่อนได้มั้ย"เขื่อนพูดแล้วหยิบกล่องมือถือเครื่องเก่าของตัวเองที่พมาให้ฟสงยื่นให้ทันที ฟางยิ้มด้วยความดีใจ ที่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนที่ดีเข้ามาในชีวิต
 
 
 
"นี่ป๊อป ถ้านายไม่ได้ตาบอดแล้วไม่ต้องเล่นละครก็ได้มั้ย ชั้นหนัก"เฟย์บ่นอุบใส่ป๊อปปี้ลฝหลังจากที่รู้ความจริงว่าป๊อปปี้ไม่ได้ตาบอดแถมยังใช้ให้เธอเข็นรถเข็นพาเขาลงมาข้างล่างอีก
 
"เอ้า เธอรู้ จงเบรู้ แต่ยัยนั่นกับพนักงานคนอื่นไม่รู้ชั้นต้องเล่นใสมบทบาทหน่อย นั่นยัยนั่นนิ คุยกับใคร เฟย์พาชั้นไปหน่อยสิ"ป๊อปปี้บอกพลันสายตาหันไปเห็นฟางนั่งคุยกับเขื่อนก็รีบสั่งเฟย์ให้ไปใกล้ๆทันที
 
"นี่ให้มาทำงานนะยะไม่ใช่ให้มาพลอดรักกับผู้ชาย อ่ะ นาย"เฟย์รีบเข้ามาว่าฟางทันทีก่อนจะต้องตกใจเมื่อเขื่อนหันมามองหน้าเช่นเดียวกับเขา
 
"ตอนนี้เวลาพักเพื่อนชั้นมาหา จะแวะมาหาเพื่อนไม่ได้รึไง นี่โรงแรมนะไม่ใช่เรือนจำ"ฟางรีบย้อนต่อว่าเฟย์
 
 
"ชั้นเอามือถือมาให้เพื่อนชั้น เพราะได้ข่าวว่า มีหมาบ้าทำมือถือเพื่อนชั้นพัง แต่ก็ดีแล้วที่เห็นสภาพตัวการเป็นแบบนี้"เขื่อนว่าทำให้เฟย์และฟางชะงักที่เขื่อนพูดจาเหมือนสนิทกับป๊อปปี้ 
 
 
"พูดให้มันดีๆนะ ชั้นทำเพราะยัยนี่อู้งาน ยัยนี่เป็นลูกหนี้ชั้นชั้นมีสิทธิ์อะไรก็ได้ เข้าใจมั้ย ไอ้แมวขโมยหวังว่าคงไม่มาแอบทำอะไรชั่วๆลับหลังชั้นเหมือนที่แกทำกับจินนี่นะ"ป๊อปปี้สวนกลับพลางว่าถึงอดีตของเขื่อนยิ่งทำให้2สาวสงสัยมาขึ้น
 
"ชั้นมาก่อนแก ชั้นรักจินนี่มาตั้งนาน แกต่างหากไอ้แมวขโมยชุบมือเปิบ ถ้าจินนี่ไม่เลือกแกจินนี่คงไม่ตาย"เขื่อนเดอนไปขย้ำคอเสื้อป๊อบปี้แล้วว่า
 
"ขอบใจมากนะเขื่อนเรื่องมือถือ นี่ถึงเวลางานชั้นแล้ว นาย มานี่เลย"ฟางไม่อยากให้ทั้งคู่มีเรื่องกันก็รีบพูดก่อนจะรีบเข็นป๊อปปี้กลับไปที่ห้องทันที
 
 
"ไม่ยักจะรู้นะว่าหนุ่มบาร์โฮสอย่างนายจะรู้จักป๊อปปี้กับจินนี่ด้วย"เมื่อป๊อปปี้และฟางออกไปแล้วเฟย์โพล่งขึ้นมา
 
 
"ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้"เขื่อนถอนหายใจแล้วว่ากลับก่อนจะเดินหนี เฟย์ไม่รอช้ารีบไปขวาง
 
 
"ชั้นอยากรู้เรื่องของนาย ป๊อปปี้ และก็จินนี่ ชั้นอยากรู้เรื่องไหนต้องได้รู้"เฟย์ว่า
 
 
"คุณกับผมไม่ได้สนิทกันพอที่จะคุยเรื่องอดีตของผม ผมขอตัว"เขื่อนตัดบทก่อนที่จะรีบเดินหนีเฟย์ไป ทิ้งให้เฟย์ฮึดฮัดแล้วคิดหาวิธีจัดการกับเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย อยู่ไหนเนี่ย แอบอู้รึไงห้ะ”หลังจากที่ฟางพาป๊อปปี้กลับมาที่ห้องพักแล้วชายหนุ่มแกล้งโวยวายเสียงดังและชะเง้อมองดูว่าฟางหายไปไหน
 
 
 
 
 
“อู้บ้าบออะไรของนายชั้นซักผ้าให้อยู่นะ เนี่ยมือชั้นลอก แล้วก็แดงหมดแล้ว”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
 
“หรอ ชั้นไม่รู้นิ เพราะชั้นไม่เห็นก็นึกว่ารีบแจ้นลงไปหาไอ้เขื่อนของเธอซะอีก”ป๊อปปี้พูดกวนโมโหฟาง
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีใครเป็นของชั้นทั้งนั้นล่ะ นอกจากตาบอดแล้วอยากพิการมั้ยล่ะ”ฟางว่า
 
  
 
 
“ดี ถ้าชั้นพิการชั้นจะแจ้งตำรวจจับเธอ และยกเลิกการต่อรองของพี่เธอที่ว่าจะหาเงินมาใช้หนี้แล้ว ยึดบ้าน ยึดรถ ยึดทุกอย่างของเธอซะ”ป๊อปปี้พูดขู่
 
 
 
 
 
 
"13ล้านมันน้อยกว่าบ้าน รถ แล้วก็ที่ดินครอบครัวชั้นอีก อย่าโลภไปหน่อยเลยหนี้3ล้าน บวกลบค่าเสียหายก็น่าจะแค่4ล้านเองนะ”ฟางว่า
 
 
 
 
“ค่าที่เธอเป็นต้นเหตุชั้นตาบอด ค่าที่พี่เธอเป็นต้นเหตุให้เมียชั้นตาย ถ้านับรวมๆแล้ว มากกว่า13ล้านแน่ อ้อ ถ้าไม่นับค่าแลกเชอร์ที่ชั้นทำให้เธอทุกคาบในเซควิชาที่เราเรียนด้วยกัน ค่ารายงาน ค่าการบ้านแล้วก็ค่าความรู้สึกที่ชั้นเสียไปให้กับนางฟ้าลวงโลกอย่างเธอ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่นายจะมาเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรเนี่ย นี่จะเลิกกัดจิกชั้นสักวันไม่ได้รึไง”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
 
“ก็เพราะว่าแสนดีแล้วมันเป็นเหยื่อของพวกที่ดีแต่เปลือกมันหลอกเอาง่ายๆไงล่ะ ทำไมชั้นต้องดีกับ
เธอด้วยฟาง เธอมีค่าพอให้ชั้นดีด้วยหรอ”ป๊อปปี้พูดอย่างเจ็บแสบจนฟางซึมลงไปกับคำพูดที่ว่า เธอ มีค่าพอด้วยหรอ นั่นสินะ เธอมีค่ารึเปล่าทำไมเธอถึงต้องมาเจออะไรบ้าๆแบบนี้ด้วยนะ ป๊อปปี้เห็นฟางนิ่งเงียบลงไปก็โยนหมอนใส่ฟางไปทีนึง
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่นายมองเห็นแล้วรึไง ปาแม่นโดนชั้นแบบนี้เนี่ย”ฟางโวยวายแล้วถาม ป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะไปรู้หรอว่าเธออยู่ตรงนั้น อ๊ะ โดนด้วย ก็ดีนิ สะใจจัง”ป๊อปปี้แกล้งพูดร้ายๆกลบเกลื่อน
 
 
 
 
 
“หนอย ถึงแม้ชั้นจะเป็นลูกหนี้นายนะ แต่ชั้นก็ผู้หญิงนะยะ อย่างนายมันต้องโดน เตรียมตัวตายตามเมียนายไปซะ”ฟางโมโหป๊อปปี้ก่อนจะกระโดขึ้นเตียงแล้วเอาหมอนฟาดๆป๊อปปี้คืน ป๊อปปี้ชะงัก
แววตาโกรธจัดเมื่อได้ยินฟางพูดถึงจินนี่
 
 
 
 
 
“ว้าย”ฟางที่คร่อมร่างป๊อปปี้เอาหมอนฟาดก็ถูกป๊อปปี้พลิกตัวมาขึ้นคร่อมแทน
 
 
 
 
 
 
“ยัยตัวแสบ นี่ไม่ยอมสำนึกผิดใช่มั้ย ยัยนางมาร้าย”ป๊อปปี้ว่าแล้วล๊อคมือฟางตรึงติดเตียงนุ่ม
 
 
 
 
 
“นี่ นายมองเห็นแล้วหรอ นายจะทำอะไรชั้น”ฟางตกใจดิ้นไปมาแล้วพูด
 
 
 
 
“ชั้นพยายามแกล้งเป็นคนป่วยเพื่อจะดูนิสัย สุดท้าย พวกปีศาจร้าย ต่อให้คนมาป่วยตายต่อหน้าก็ยัง
เป็นปีศาจร้ายอยู่ดี”ป๊อปปี้ที่โกรธฟางมากเมื่อถูกฟางพูดเรื่องจินนี่มาให้เจ็บปวดอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“นายโกหกชั้น ไอ้เลว”ฟางตะโกนว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“หลอกลวง โกหก ทำไม ชั้นก็แค่หลอกเหมือนเธอเคยหลอกชั้นไง ทำไม พอเจอกับตัวเองก็รับไม่
ได้รึยังไง ห้ะ จำเอาไว้ แค่นี้มันยังน้อยไปกับปีศาจร้ายอย่างเธอ ”ป๊อปปี้ตะคอกกลับก่อนจะถูกฟางถีบลงเตียงไป
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ด ปล่อยชั้นนะ”ฟางที่วิ่งลงจากเตียงแต่ถูกป๊อปปี้กระชากขาลากขึ้นเตียงอีกครั้ง
 
 
 
 
“หึ ดีก็แล้ว ร้ายก็แล้ว คนอย่างเธอก็ไม่มีท่าทีจะสึกนึกสินะ เห็นทีชั้นคงจะต้องใช้วิธีของชั้นแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะคร่อมแก้วไว้อีกครั้ง แล้วถอดเข็มขัดตัวเอง มัดมือฟางไว้เหนือหัว
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด จะทำบ้าอะไรของนายน่ะป๊อปปี้ ปล่อยนะ”ฟางดิ้นไปมา ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะกระชากเสื้อแม่บ้านโรงแรมของฟางขาดออกจากกันเผยให้เห็นบราลูกไม้สีครีม ฟางกรีดร้องและพยายามดิ้นแต่ป๊อปปี้ไม่หยุดแค่นั้น กระชากผ้าถุงที่เข้าชุดนั้นหลุดแล้วโยนไปที่มุมห้อง
 
 
 
 
 
“อย่าทำแบบนี้ป๊อปปี้ นายไม่ได้รักชั้น ถ้านายทำแบบนี้จินนี่เค้าจะเสียใจนะ”ฟางพยายามพูดแต่เมื่อป๊อปปี้ได้ยินยิ่งโมโห กระชากบราฟางขาดคามือโดยไม่สนใจว่าฟางจะเจ็บเท่าไหร่
 
 
"รู้เอาไว้ซะวันนั้นเมียชั้นไม่ได้ตายแค่คนเดียวล฿กของชั้นที่อยู่ในท้องเค้าก็ตายด้วย ยัยม้าพยศอย่างเธอต้องเจอบทเรียน"ป๊อปปี้พูดจบก่อนจะก้มลงดูดเม้มอกสวยของฟางอย่างหื่นกระหายและป่าเถื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเจ็บนะ ปล่อยชั้นน”ฟางร้องออกมาจนน้ำตาเล็ดเมื่อป๊อปปี้กัดตีตราไว้ตามตัว
 
 
 
 
 
“ทำไม อ๋อ ลืมไป ว่าไอ้ผู้ชายคนอื่นๆของเธอมันคงจะอ่อนโยนกับเธอสินะ งั้นก็ลองรสชาตที่ป่าเถื่อนจากชั้นหน่อยแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดอย่างร้ายกาจก่อนจะก้มลงที่หว่างขาแล้วกระชากชั้นในออกมาจากเรียวขาก่อนจะฉีกขาของฟางที่หนีบติดกันไว้ออกอย่างแรงแล้วดูดเม้มที่ร่องกลีบกุหลาบนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ยะ อย่า”ฟางที่ร้องเสียวกับสัมผัสที่ได้รับก็พยายามขอร้อง และข่มสติตัวเองไม่ให้เตลิดแต่
สุดท้ายกลับต้องร้องครางกับสัมผัสที่ได้รับจากป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มเยาะเมื่อเห็นว่าร่างกายฟางพร้อม
แล้วก็จัดการถอดเสื้อตัวเองออกมาจนร่างกายเปลือยเปล่าเหมือนฟาง
 
 
 
 
 
“ไม่นะ อย่าทำแบบนี้เลย”ฟางพยายามขอร้อง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คงจะเอามาจากบทละครนางเอกผู้น่าสงสารอีกล่ะสิท่า บอกเลยว่าชั้นไม่หลงกลเธออีกแล้วฟางในเมื่อเธอมันร้ายกาจ แถมพยศไม่มีสิ้นสุด ชั้นนี่ล่ะที่จะเป็นคนปราบเธอเอง”ป๊อปปี้พูดก่อจะฉีกขาฟางออกอย่างแรงแล้วกระแทกแกนกลางเข้าไปจนมิดด้าม ฟางตาโต ดิ้นใต้ร่างป๊อปปี้ด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดดด เอาออกไป มันเจ็บ ฮือๆ”ฟางถึงกับร้องไห้ออกมา ไม่คิดว่าครั้งแรกที่เธอฝันถึงว่าจะมอบให้คนที่ดีที่สุดต้องมาจบให้กับคนที่เคยหลอกใช้ เคยดูถูกเขาแบบป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“โอ๋ อะไรกัน เธอยังเวอร์จิ้นงั้นหรอ 5555งานนี้ก็สนุกสิ ช่างเป็นการแก้แค้นที่หอมหวานจริงๆ”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างสะใจก่อนจะรับรู้ว่าภายในของฟางเริ่มขยายรับกับแกนกลางของเขาก็ เริ่มกระแทกสะโพกเข้าไปในตัวฟางอย่างไม่เกรงใจว่าฟางจะเจ็บปวดแค่ไหน
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด หยุดนะ เอาออกไป ชั้นเกลียดนาย”ฟางดิ้นไปมากับสัมผัสที่ป่าเถื่อนนี้ ร้องไห้ว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ ด่าอีกสิ ด่าเลย ยิ่งเธอด่าชั้น ชั้นก็จะทำเธอให้แรงกว่านี้”ป๊อปปี้พูดและหอบหายใจก่อนจะ
กระแทกสะโพกเร็วและแรงขึ้นจนฟางที่นอนใต้ร่างสั่นไปตามแรงกระแทกจนน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ชั้นเกลียดนาย นายมันชั่ว เลว นะ อื้อ”ฟางที่ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บใจเริ่มว่าป๊อปปี้ จึงถูก
ป๊อปปี้ก้มบดจูบอย่างร้อนแรงเพื่อให้ฟางเงียบเสียง
 
 
 
 
 
 
“เลว”ฟางน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเมื่อผละออกจากรสจูบที่ป่าเถื่อนก็ด่าป๊อปปี้ต่อ จนป๊อปปี้โมโห แก้เข็ดขัดที่มัดฟางไว้ แล้วพลิกร่างบางหันหลังคุกเข่าก่อนจะกระแทกแกนกลางเข้าไปใหม่และเร็วจน
เสียงเนื้อที่กระทบกันดังจนฟางได้ยิน ฟางที่ได้ยินเสียงนั้นก็หน้าแดงจัดก่อนจะหลับตาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ ทำไม หลับทำไมล่ะ หืม”ป๊อปปี้โน้มตัวไปกระซิบข้างหูฟางยิ่งงทำให้ฟางขนลุกซู่ ป๊อปปี้
เห็นฟางที่ขนลุก เลิ่กลั่กไม่เคยก็ยิ้มก่อนจะพลิกฟางมาอย่างแรงอีกครั้งให้อยู่ใต้ร่างโดยที่ร่างกาย
ส่วนล่างยังไม่หลุดออกจากกัน แล้วเอาขาฟางพาดบ่าตัวเองแล้วกระหน่ำสะโพกไม่ยั้ง
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะๆ พอได้แล้ว หยุดนะ”ฟางเอามือจิกผ้าปูแล้วพูดพร้อมกับเผลอครางออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“แน่ใจอยากให้ชั้นหยุดแน่หรอ ก็ข้างในของเธอมันต้องการมากขนาดนั้น”ป๊อปปี้พูดและไม่หยุด
กระแทกและกระแทกให้เร็วขึ้นเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ด/อ๊า”ป๊อปปี้และฟางร้องออกมาพร้อมกันก่อนที่ป๊อปปี้จะก้มลงนอนฟุบอกสวยของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ออกไป ไอ้เลว นายข่มขืนชั้น ทำไมชั้นต้องมาเจอคนชั่วๆแบบนายด้วย”ฟางที่ได้สติแล้วผลักป๊อปปี้ออกจากร่างเธอ ก่อนจะนอนหันหลังแล้วปาดน้ำตาแห่งความเจ็บใจที่ต้องเสียครั้งแรกที่เฝ้าหวงแหนให้ป๊อปปี้ไป ป๊อปปี้มองร่างบางที่ร้องไห้ก็แอบสงสารแต่อดโมโหไม่ได้กับท่าทีจอหอง ก่อนจะนุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วลุกขึ้นไปแขวนป้ายหน้าห้องของเขาว่าห้ามรบกวน แล้วใส่กลอนแล้วเดินไปหยิบแว่นตาในลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วสวมเดินเข้ามากระชากฟางหันกลับมาประจันหน้ากับตัวเอง
 
 
 
 
 
 
“นายต้องการอะไรจากชั้นอีก”ฟางปาดน้ำตาปนตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้หยิบแว่นสมัยเรียนกลับมาสวมอีกครั้งในตอนแรกแล้วตั้งสติก่อนจะว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“เธอคิดว่าเธอจะหยุดชั้นได้หรอ อย่าลืมสิว่าเธอติดหนี้ชั้น และยังมีโทษความผิดอยู่ แค่นี้ยังน้อยไปที่ชั้นจะให้อภัย”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟางจนฟางน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“จุ๊ๆ ไม่เอาสิ อย่าร้องไห้แบบนี้สิ มันไม่สนุกเลยนะที่นางฟ้าแสนสวยต้องมาร้องไห้แบบนี้”ป๊อปปี้พูดพร้อมกับยิ้มสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 “แต่นายข่มขืนชั้นไปแล้ว นายจะเอาอะไรจากชั้นอีก ฆ่าชั้นไปเลยสิ ไอ้ชั่ว”ฟางว่าป๊อปปี้อีกครั้งแล้วเบือนหน้าหนี
 
 
 
 
 
 
 
 “หลบหน้าทำไม มองหน้าชั้น มองมันสิ ว่าไอ้แว่นคนนี้ไง ที่เธอเคยหลอกใช้มัน ไอ้แว่นโง่ๆที่เธอ ดูถูก มองสิ แล้วเธอจะได้รับรู้ว่าไอ้แว่นคนนี้ล่ะที่สามารถเด็ดปีกนางฟ้าลวงโลกของเธอตกลงมาจมดินแล้ว 555”ป๊อปปี้พูดแล้วหัวเราะอย่างสะใจก่อนจะดึงผ้าห่มฟางออกมาแล้วเริ่มเกมส์แค้นอีกครั้งโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของฟางเลย
 
 
 
 
 
 
ถ้าคิดว่าพระเอกนางเอกของเรากำลังจะดีกัน บอกเลยว่ายาก แล้วยิ่งเป็นแบบนี้ด้วยนะ