ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คิดว่าเป็นคุณนายรึยังไง จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห้ะ”ป๊อปปี้ที่แต่งตัวเสร็จเตรียมตัว

ทำงานในเช้าวันต่อมาก็เขย่าขาฟางเพื่อปลุกให้ตื่น

 

 

 

“ชั้นเจ็บ ลุกไม่ไหว”ฟางที่ตื่นแล้วพบว่าร่างกายเธอเจ็บปวดไปทั้งตัวแถมยังเจ็บที่ท้องน้อยอีก ป๊อปปี้เห็นสภาพฟางที่นอนคุดคู้บนเตียงก็ยิ้มเยาะเพราะเมื่อคืนกว่าที่เขาจะพอก็เช้ามืดวันใหม่เข้าแล้ว

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาสำออยทีชั้นยังลุกไหวเลย เอ รึว่าติดใจแล้วจะอยากได้อีกยกนึงรับยามเช้า”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางลุกขึ้นมาหมายจะด่าป๊อปปี้แต่

ต้องตัวงออย่างเจ็บปวดแต่ก็กัดฝันฝืนนั่งตัวตรง

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน แค่นี้ก็เกินพอแล้ว”ฟางพูดแล้วพยายามจะลงจากเตียงแต่ก็ต้องร้องด้วยความเจ็บ

 

 

 

 

 

 

“เอ้า เอากินซะเธอน่ะ ข้าวอยู่ด้านนอก ให้เวลา30นาทีจัดการตัวเองแล้วก็กินข้าวแล้วลงไปทำงาน

ด้านล่างโรงแรม ไม่งั้น ชั้นเล่นงานเธอแบบเมื่อคืนแน่”ป๊อปปี้โยนยาแก้ปวดให้ฟางแล้วสั่งก่อนจะ

หยิบแว่นที่ใส่เมื่อคืนมาใส่ต่อหน้าฟางแล้วยักคิ้วกวนๆแล้วเดินออกไป

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”ฟางที่หงุดหงิดกับความกวนแบบร้ายๆของป๊อปปี้ก็กำมือทุบลงที่เตียง

อย่างเจ็บใจ เจ็บทั้งตัวและใจที่ต้องมาตกเป็นของคนอย่างป๊อปปี้ ฟางคิดแล้วพลางปาดน้ำตาที่ไหล

ออกมาไม่มีสาเหตุ หมดแล้ว สิ่งที่เธอหวงแหน หมดไปกับเขา คนที่เธอไม่เคยเห็นค่าแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ยังคิดว่าตัวเองเป็นดาราใหญ่อยู่รึไงยะ เลยลงมาสาย เจ้านายบอกว่าให้เวลา30นาทีนะไม่ใช่ชั่วโมงนึง”พิมและ

พวกที่ยืนรอฟางลงมาชั้นล่างเพื่อเตรียมตัวทำงานก็แขวะเมื่อเห็นฟางเดินลงมาช้าๆ

 

 

 

 

 

“ก็คนมันไม่สบายนิ จะทำไม”ฟางโมโหรีบย้อนใส่พิม

 

 

 

 

 

“ก็ยังปากดีเหมือนเดิมนิ ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกไป อย่ามาสำออยที่นี่ไม่มีผู้ชายให้ยั่ว ไปทำงาน”พิมเดินกอดอกมาว่าฟางก่อนจะให้ลูกน้องโยนพวกแปรงขัดห้องน้ำใส่ฟาง ฟางกำมืออย่างโมโหแต่ก็ยอมหยิบมันมาแล้วเดินกะเผลกๆไปที่ห้องน้ำที่พิมสั่งทันทีไม่หนีไปไหน ป๊อปปี้ที่แอบดูฟางอยู่ก็ยิ้มอย่างพอใจ

 

 

 

 

 

 

“หึ่ย เจ้านายก็เลว ลูกน้องก็ร้าย เข้ากันจริงจริ๊ง”ฟางพูดไปขัดห้องน้ำแขกไปแล้วคิดแค้นป๊อปปี้และ

พวกพิมแต่ทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เร็วๆสิยะ ชักช้า”พิมนั่งสั่งฟางที่ถึงขั้นต้องไปช่วยคนขนกระเป๋าลูกค้ากับเด็กขนกระเป๋า เพราะรับคำ

สั่งมาจากป๊อปปี้ที่โทรมาเพิ่มงานให้ฟาง ฟางฮึดฮัดแต่ต้องยอมเพราะเธอมาคิดดูแล้ว รีบๆทำงานใช้

หนี้ให้ป๊อปปี้ให้ครบแล้วจะได้ไปพ้นๆจากที่นี่สักที

 

 

 

 

 

 

“พี่พิม โบว์ว่ามันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ พี่ฟางเค้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆแล้วจะให้ไปขนกระเป๋าแบบ

นั้นมันก็ไม่ไหวสิคะ”โบว์ที่ว่างจากงานตรงล๊อบบี้แล้วเดินไปพูดกับพิม

 

 

 

 

 

 

“ช่วยไม่ได้ ก็ยัยนี่น่ะคงจะทำให้เจ้านายไม่พอใจล่ะสิ ถึงได้ส่งข้อความมาบอกพี่เมื่อกี้ว่า เพิ่มงาน

ให้ยัยนี่ทำงานหนักๆ”พิมพูดแล้วอวดข้อความที่ป๊อปปี้สั่งงานให้โบว์อ่าน โบว์ถอนหายใจมองฟางที่

ต้องขนกระเป๋าใบโตหลายใบจนเหงื่อชุ่มไปทั่วหน้า

 

 

 

 

 

 

“นี่ เธอคิดว่าเธอเป็นคุณนายของที่นี่รึไงยะ ถึงมาชี้นิ้วสั่งชั้นฉอดๆแล้วนั่งสบายแบบนี้น่ะ”ฟางที่ขน

กระเป๋าเสร็จแล้วก็เดินมาว่าพิมที่นั่งดูดน้ำกับพวกสบาย

 

 

 

 

 

 

“หุบปากนังเด็กใหม่ อย่ามาเจ๋อให้มาก นี่น่ะเป็นงานที่เด็กใหม่ไม่มีตำแหน่งตายตัวอย่างเธอต้องทำ

เพราะเป็นอีแค่ลูกหนี้น่ะแค่นี้ยังน้อยไป รึว่าอยากขัดห้องน้ำอีกยะ”พิมว่า

 

 

 

 

 

“แต่เท่าที่ชั้นจำได้เธอน่ะก็เป็นลูกจ้างหมอนั่นไม่ใช่รึไงยะ รึว่าเธอคงจะคิดว่าตัวเองเป็นคุณนายอยู่รึ

ไงยะ นี่ ชั้นน่ะอยู่วงการมานานมองคนออกนะ อย่างเธอนี่คงจะอยากจับนายป๊อปปี้ล่ะสิ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเอานิสัยส่วนตัวของตัวเองมาไล่ว่าคนอื่นแบบนี้สิ”ป๊อปปี้ที่ผ่านมาได้ยินพอดีก็ว่า ฟางหันขวับไปมองก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีเมื่อคืดถึงเรื่องเมื่อคืน

 

 

 

 

 

 

“เจ้านายวันนี้ใส่แว่นสายตาด้วย พิมพึ่งรู้นะคะว่าเจ้านายใส่แว่น”พิมเขินป๊อปปี้ในลุคใหม่ก็พูดจนฟางแอบเบ้ปากใส่

 

 

 

 

 

 

“ถ้างานแค่นี้มันยังทำให้เธอไปเที่ยวระรานคนของชั้นอีกล่ะก็ เที่ยงนี้ไม่ต้องกินข้าว ทำงานมันให้หมดนั่นล่ะ

อ้อ เพื่อถือเป็นค่าช่วยสอนพิม ทำส่วนของพิมแทนด้วยนะ”ป๊อปปี้รู้ดีว่าพิมแอบอู้เพราะต้องการแกล้งฟางแต่เขาก็แกล้งเข้าข้างพิมไปงั้นเพื่อต้องการแกล้งฟาง

 

 

 

 

 

 

“อ้อ ถ้าใครมาช่วยนะ ชั้นตัดเงินเดือนแน่”ป๊อปปี้สั่งทิ้งท้ายบอกโบว์กับกั้งที่พยายามจะเข้ามาช่วยแล้วเดินไป ฟางแทบกระทืบเท้าอย่างแค้นเคือง

 

 

 

 

 

“พี่เฟย์กลับกรุงเทพไปแล้วหรอคะ ค่ะไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแก้วก็เดินเล่นแถวนี้ก็ได้ค่ะไม่เหงาเลย”แก้วที่คุยโทรศัพท์กับเฟย์เลยรู้ว่าเธอกลับกรุงเทพไปแล้วก็ถอนหายใจก่อนจะเดินเล่นรอบๆโรงแรมป๊อปปี้แก้เหงา ก่แนจะชะงักเมื่อเห็นโทโมะกำลังกางแผนที่มองทางอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะจริงๆด้วย มีอะไรให้แก้วช่วยมั้ยคะ”แก้วรีบทัก

 

 

 

 

“อ้าว คุณแก้ว พอดีว่าผมน่ะมาเที่ยวที่ภูเก็ตครับแต่ว่าวันนี้อยากจะลองตะลอนหาร้านอร่อยๆทานดู

แต่ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี”โทโมะบอกแล้วหัวเราะ ก่อนที่แก้วจะชวนโทโมะขึ้นรถมา

 

 

 

 

 

“โถ วันนั้นเห็นคุณโทโมะมีคอนโด แก้วก็นึกว่าคุณโทโมะมาที่นี่บ่อยแล้วซะอีก”แก้วพูด

 

 

 

 

“นานทีมาที่นี่น่ะครับ ว่าแต่คุณแก้วนี่เป็นคนที่นี่จริงหรอครับ ดูจากผิวแล้วไม่น่าจะใช่”โทโมะพูด

 

 

 

 

“ค่ะ แก้วไม่ใช่คนที่นี่หรอกค่ะ พอดีว่าแก้วย้ายมาที่นี่ตามพี่เขยน่ะค่ะ เค้ารับดูแลแก้วหลังจากที่พี่สาวเสีย”แก้วตอบโทโมะแล้วคิดถึงจินนี่ก็ซึม

 

 

 

“เอ่อ ผมขอโทษที่ถามนะครับ”โทโมะรีบพูด

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณโทโมะเรื่องก็ผ่านมาเดือนกว่าละ เราจะมาจมกับอดีตที่เจ็บปวดทำไมละคะ

ชีวิตเราต้องเดินหน้า ไหนมาให้แก้วดูซิว่าคุณโทโมะอยากไปทานอาหารร้านไหนบ้าง”แก้วพูดแล้วเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

 

 

“ร้านพวกนี้ผมก็เปิดเน็ตดูที่เค้ารีวิวมาอีกทีน่ะครับ แหะๆ”โทโมะตอบ

 

 

 

 

“ว้าว ร้านนี้แก้วเคยไปค่ะ แต่ร้านนี้ไม่เคยกะว่าจะไปเหมือนกัน ร้านนี้ก็เคย งั้นเอางี้มั้ยคะ วันนี้แก้ว

อาสาเป็นไกด์พาคุณโทโมะไปตระเวนกินเอง”แก้วพูดแล้วยิ้มแย้มอย่างร่าเริง

 

 

 

 

 

“ได้เลยคร้าบ คุณไกด์”โทโมะยิ้มก่อนจะออกไปตระเวณหาร้านอาหารสวยๆกับแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ กว่าจะเสร็จ”ฟางที่ขนเอาพวกผ้าขนหนูในโซนสปาขึ้นชั้นก็หอบหายใจเมื่อทำงานเสร็จแล้ว

มองนาฬิกาที่ฝาผนังพบว่าตอนนี้ก็5โมงแล้วก็เดินออกมาพบว่าแม่บ้านบางส่วนก็กลับไปแล้ว จึงเดิน

เลาะไปที่ริมสระก่อนจะขึ้นไปชั้นบนเพราะเข้าใจว่าป๊อปปี้คงออกไปประชุมตามเคย

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

เสียงกระโดดแล้วว่ายน้ำในสระทำให้ฟางหันไปมองร่างสูงที่กำลังว่ายน้ำออกกำลังกายในสระน้ำอยู่

ก็ต้องตกใจเมื่อสังเกตดีๆแล้วพบว่าเขาคือป๊อปปี้ ซาตานร้ายของเธอนั่นเอง ฟางมองป๊อปปี้ที่ว่ายน้ำ

แล้วอึ้งไม่คิดว่าผู้ชายธรรมดาแบบป๊อปปี้จะเปลี่ยนเป็นผู้ชายเพอเฟ็คได้ขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

“นี่มาแอบมองชั้นว่ายน้ำแบบนี้เธอกำลังเคลิ้มกับร่างกายของชั้นรึไง”ป๊อปปี้ขึ้นจากน้ำก็เห็นฟางมอง

ตัวเองเคลิ้มก็รีบเดินมาพูด

 

 

 

 

 

 

“ใครเคลิ้ม เชอะ อย่างนายนะก็ได้แค่เท่านี้ล่ะ”ฟางหน้าแดงแล้วเดินหนีแต่ถูกป๊อปปี้ดึงร่างบางพลิก

กลับมาปะทะกับแผงอกกว้างที่เปลือยเล้าของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“แต่แค่เท่านี้แต่ลีลาชั้นน่ะก็สามารถทำให้เธอครางทั้งคืนมาแล้วนะ จำไม่ได้รึไง”ป๊อปปี้กระซิบข้างหู

ฟางแล้วพูด ฟางหน้าแดงแล้วรีบผลักป๊อปปี้ออกห่างตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“ว้ายๆ”ฟางที่หนีป๊อปปี้แต่ดันสะดุดขาตัวเองล้มลงสระน้ำทันที

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

“แค่กๆ”ฟางตะกายอยู่ในน้ำแล้วรีบขึ้น โชคดีที่นี่คือสระน้ำไม่เหมือนทะเลครั้งก่อนทำให้ฟางขึ้นจากน้ำได้ทันเพราะตรงที่ตกไปคือโซนไม่ลึก

 

 

 

 

 

 

 

 

“555555 ดูตัวเข้าสิ อย่างกับลูกหมาตกน้ำ”ป๊อปปี้ที่สวมผ้าคลุมอาบน้ำแล้วหัวเราะเยาะฟางก่อน

จะโยนผ้าขนหนูใส่หน้าฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางที่พยายามหนีป๊อปปี้แต่ผ้าถุงที่ใส่ดันหล่นจะหลุดก็รีบคว้าไว้ได้ทัน

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอกำลังจะอ่อยชั้นเพื่อให้ชั้นติดกับเธอ นี่กะจะลดหนี้ตัวเองใช่มั้ย”ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางขึ้นมาก่อน

ผ้าถุงจะหลุดก็รีบว่า

 

 

 

 

 

“ไอ้บ้าคิดมาได้ไง ไอ้ลามก”ฟางว่าแล้วหน้าแดงก็ทุบอกกว้างป๊อปปี้รัว

 

 

 

 

 

 

 

 “นี่หยุดนะ อ๋อ ลืมไปว่าเธอชอบใช้ความรุนแรง สงสัยชอบแบบเมื่อคืนเลยมาลงตอนนี้ ได้นะเดี๋ยวชั้นจะ

จัดให้เธออีกรอบละกันในฐานะที่เธอทำงานดี”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วอุ้มฟางขึ้นลิฟท์ไป

 

 

 

 

 

“ไม่น้า ชั้นไม่ต้องการ อ๊าย”ฟางหน้าแดงก็รีบร้องโวยวายแต่สุดท้ายก็ถูกป๊อปปี้ลากเข้าห้องอยู่ดี

 

 

 

 

"นี่มันอะไรกัน ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นมาช่วยเล่นดนตรีในร้านนี้ ชั้นเป็นแค่หุ้นส่วนชั้นมีอีกร้านต้องดูแลนะ จะให้มารับแขกได้ไง"เขื่อนบ่นอุบเมื่อรู้จากปูเป้เพื่อนที่บาร์โฮสว่ามีลูกค้าต้องการให้เขาไปดูแล

 

"ชั้นก็บอกนางแล้ว แต่นางคนนี้เป็นVIP นางบอกว่าถ้าไม่ใช่นาย พรุ่งนี้ก็เตรียมย้ายร้านหนีไปได้เลย เพราะนางจะไปคุยกับเจ้าของที่ที่เราเช่านี่อ่ะแก ไปเถอะนะ"ปูเป้พูดขอร้องเขื่อนทำให้ชายหนุ่มยอมไปคุยกับลูกค้าVIp

 

"นี่คุณเองหรอที่ขู่เพื่อนผม"เมื่อเข้ามาในห้องเขื่อนต้องตกใจเมื่อเห็นเฟย์รออยู่ก็จะเดินหนี

 

 

"เอาสิ อยากจะให้ที่นี่เจ๊งไปเลยก็ได้ เพราะชั้นสามารถทำให้ที่นี่กลายเป็นของชั้นได้อยู่แล้ว"เฟย์ขู่

 

 

"คนรวยนี่ดีเนาะอยากได้อะไรก็ต้องได้ นิสัยเหมือนกันไม่มีผิด"เขื่อนว่า

 

 

"ชั้นบอกแล้วว่าชั้นอยากได้ อยากรู้อะไรก็ได้ ต้องรู้ เอาล่ะชั้นจ่ายปูเป้ไปไม่อั้นแล้วนะ ทีนี้นายจะดูแลชั้นได้รึยังล่ะ"เฟย์ว่า

 

"อยากรู้เรื่องผม ต่อให้มีเงินมาจ้างฝห้ผมดูแลผมก็ไม่บอก"เขื่อนว่า

 

"ใครว่าชั้นจ้างนางในฐานะชั้นเป็นลูกค้า ชั้นจ้างนายมาเป็นแฟนชั่วคราวของชั้นต่างหากล่ะ จะไม่รับก็ได้นะแต่ชั้นเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นจริงๆ"เฟย์ทำให้เขื่อนได้แต่งุดงิดและยอมเฟย์ในที่สุด