ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่เธอจะฆ่าชั้นรึไงห้ะ เจ็บนะ”ป๊อปปี้โวยวายเมื่อฟางนวดให้ป๊อปปี้เมื่อป๊อปปี้กลับมาพักที่ห้องพักส่วนตัวชั้นบนสุดของโรงแรมหลังจากออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้น

 

 

 

 

 

“นี่ นายก็อยู่ดีๆสิ นายก็รู้ว่าชั้นเคยนวดใครซะที่ไหนล่ะ”ฟางบ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

“เหอะ รักสบายจนเกินตัวเลยทำอะไรไม่เป็นเลยไม่ว่า”ป๊อปปี้แขวะฟางจึงบีบไหล่ป๊อปปี้อย่างแรง

 

 

 

 

 

“นี่ นอกจากตาจะบอดแล้วอยากแขนหักใช่มั้ยห้ะ”ฟางพูดแล้วบีบคอให้แรงกว่าเดิม

 

 

 

 

 

“แค่กๆ อย่างเธอเนี่ยนะจะทำอะไรชั้นได้ตัวเล็กนิดเดียวมีหรอชั้นจะกลัว”ป๊อปปี้พูดจบทำให้ฟางโมโหมากผลักป๊อปปี้ลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมป๊อปปี้ก่อนจะบีบคอทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ ป๊อปปี้ คุณฟาง ใจเย็นๆก่อน”จงเบ เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเฟย์เห็นทั้งคู่จะทะเลาะกันอีกแล้วต้องตกใจก่อนจะรีบมาห้าม

 

  

 

 

“พี่ป๊อป”แก้วที่ตามเอาข้าวเที่ยงมาให้ป๊อปปี้ก็ตกใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้าทำกล่องข้าวหล่นพื้น

 

 

 

 

 

 

“เสียงแก้ว แก้วอยู่ในห้องนี้หรอ แก้ว อยู่ไหนน่ะ”ป๊อปปี้เมื่อฟางลุกจากตัวก็รีบลุกขึ้นแล้วเรียกแก้ว

 

 

 

"นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอ คิดจะลอบฆ่าป๊อปปี้เพื่อหนีหนี้รึไง"เฟย์รีบว่าใส่ฟาง 

 

"ไม่ต้องลอบฆ่าหรอกเลี้ยงหมาไว้ในปากขนาดนี้ฆ่าตอนนี้เลยยังได้"ฟางพูดจบก็พุ่งตัวเข้าหาป๊อปปี้อีกครั้งก่อนที่เฟย์จะรีบห้าม

 

 

“อย่าลืมสิป๊อปน่ะตาบอดอยู่นะ ใจเย็นๆ”จงเบที่รู้ความรู้สึกของแก้วก็กระซิบบอก

  

 

 

“ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณแก้วเข้าใจนะคะ เพราะนายนี่ปากเสียต่างหากล่ะ ทำให้ฟางโมโห”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ถึงชั้นจะตาบอดชั้นก็เลือกเหมือนกัน ไม่หลงผิดปล้ำเธอแน่นอนยัยม้าดีดกะโหลก”ป๊อปปี้ย้อนฟางฟางง้างมือจะเอาเรื่องอีก เฟย์และจงเบตกใจรีบเข้าไปห้ามทันที

 

 

 

 

“ชั้นว่า นี่ขนาดมาดูแลกันวันแรกนะ นายเปลี่ยนไปเอาพยาบาลพิเศษแทนมั้ย”จงเบถาม

 

 

 

 

 

“ไม่ ยิ่งชั้นรู้ว่ายัยนี่ไม่เคยดูแลใครมาก่อนนะ ชั้นก็ต้องการยัยนี่”ป๊อปปี้พูดทำให้แก้วซึมลงไปทันที

 

 

 

"เดี๋ยวนายได้ตายคามือยัยนี่ก่อนน่ะสิป๊อบ คิดอะไรอยู่ห้ะ เลิกแกล้งกันไปมาเป็นๆสักทีเถอะ"เฟย์ส่ายหน้าให้กับทั้งคู่แล้วว่า 

 

 

“ได้ ถ้านายไม่กลัวจะตายคามือชั้นอ่ะนะ ชั้นก็ยินดีรับข้อเสนอ”ฟางที่รู้ป๊อปปี้ดูถูกตัวเองก็ไม่ยอมแพ้จึงรับที่จะดูแลป๊อปปี้ต่อ จงเบมองฟางและป๊อปปี้ก็นึกห่วงก่อนที่ ทั้งหมดจะนั่งคุยสักพักแล้วเฟย์ขอตัวกลับไป

 

 

 

 

 

 

“เร็วสิ ชักช้าอะไรอยู่ล่ะ หิวแล้ว แอบอู้ไปนอนอยู่รึไงห้ะ”ป๊อปปี้เคาะโต๊ะ ร้องเรียกฟางที่เอาข้าวที่แก้วทำมาให้มาใส่จาน

 

  

 

 

“นี่ จะบ่นมาทำไมนายน่ะ มองไม่เห็นแล้วอยากปากแตกรึไง”ฟางกระแทกวางจานข้าวลงไปตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมองเห็นรึไงห้ะ เธอเป็นนักโทษของชั้นนะ ทำงานให้มันดีๆสิ ถ้าไม่เพราะเธอชั้นก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก”ป๊อปปี้พูดเอามือคลำรอบๆโต๊ะเมื่อทานข้าวไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่ถ้าไม่ติดว่าชั้นเป็นต้นเหตุนะ ชั้นไม่ยอมมาดูแลนายหรอก”ฟางพูดก่อนจะป้อนข้าวให้ป๊อปปี้

โดยที่ป๊อปปี้สั่งโน่น สั่งนี่จนแก้วที่นั่งมองภาพที่ฟางและป๊อปปี้เถียงกัน ฟางป้อนข้าวป๊อปปี้ เช็ดปาก

ให้เมื่อทำข้าวเลอะและเอาน้ำให้ทาน ถ้าไม่เห็นว่าทั้งคู่ทะเลาะกันภาพนี้มันเหมือนคู่รักกันมากกว่า สักพักจงเบขอตัวกลับไปตรวจคนไข้ที่โรงพยาบาลก่อนทิ้งให้อยู่กับทั้งคู่คนเดียว แก้วมองป๊อปปี้ที่มัวเถียงกับฟางไป ทะเลาะกันไปไม่สนใจมาคุยกับเธอแม้แต่น้อย แก้วถอนหายใจมองป๊อปปี้แล้วลุกออกมาที่ประตู

 

  

 

 

“แม้ว่าพี่จะมองเห็น ไม่เห็น แก้วก็ไม่เคยอยู่ในสายตาพี่เลยสินะ”แก้วถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาจากโรงแรมแล้วนั่งแท็กซี่ออกไป

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนลุกขึ้น

 

 

 

 

 

“ก็เอาจานไปล้างน่ะสิ นายถ้าว่างๆก็ไปนอนซะไป๊”ฟางออกปากไล่ป๊อปปี้

"ชั้นเดินไปนอนเองได้ที่ไหนกันเล่ายัยบ้า"ป๊อปปี้รีบว่าทำให้ฟางถอนหายใจค่อยๆประคองพาป๊อปปี้ไปที่ห้องนอนก่อนจะเดินเอาจานไปล้างต่อเมื่อล้างเสร็จก็กลับมาที่โซนห้องนอนต้องร้องกรี๊ดเมื่อเห็นป๊อปปี้ถอดเสื้ออยู่

 

 

 

 

 

 

“จะกรี๊ดทำไม ชั้นร้อนจะอาบน้ำมาก็ดีแล้ว พาไปหน่อย”ป๊อปปี้สั่ง ฟางที่หน้าแดงเพราะต้องประคอง ป๊อปปี้ที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมาที่ห้องน้ำที่เป็นแบบอ่างจากุชซี่มีกุหลาบโปรยอยู่

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด นี่ทำอะไรเกรงใจชั้นหน่อยสิยะ ถอดทำไม ชั้นเป็นผู้หญิงนะ”ฟางร้องกรี๊ดปิดตาแทบไม่ทันเมื่อป๊อปปี้

ถอดผ้าเช็ดตัวออกแล้วหย่อนตัวลงไปในอ่าง

 

 

 

 

 

 

“คนจะอาบน้ำนะจะให้ใส่เสื้อผ้าทำไมล่ะบ้ารึเปล่า นี่ ไหนๆก็เป็นพยาบาลดูแลชั้นแล้ว ถูหลังแล้วก็สระผมให้

ด้วยนะ ชั้นมองไม่เห็น”ป๊อปปี้ออกปากสั่ง ฟางได้แต่ฮึดฮัดแล้วเดินไปหยิบแชมพูและครีมนวดมา

ก่อนจะเอาหัวของป๊อปปี้พิงที่ขอบอ่างแล้วเปิดฝักบัวสระผมให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มหลับตาพริ้มสบาย

 

 

 

 

 

 

“หึ่ย พ่อก็ไม่ใช่ พี่ก็ไม่ใช่ ทำไมชั้นต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้คนอย่างนายด้วยเนี่ย”ฟางบ่นอุบ

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นแบบนี้เพราะใครกันล่ะห้ะ”ป๊อปปี้ว่ากลับ ฟางจึงเถียงไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นแต่ถูกป๊อปปี้รั้งไว้

 

 

 

 

 

 

“จะลุกไปไหน โกนหนวดให้หน่อยสิ เร็วๆ”ป๊อปปี้สั่ง ฟางจึงหยิบครีมโกนหนวดมาทารอบๆคางป๊อปปี้แล้วเอา

มีดโกนโกนหนวดเคราที่เริ่มขึ้นมา ฟางก้มหน้าเข้าไปใกล้ป๊อปปี้มากจนได้ยินเสียงลมหายใจกันและกัน

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

จู่ๆหัวใจของฟางก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมนะ อยู่ดีๆต้องประหม่าแบบนี้ได้นะ

 

 

 

 

“หึ ได้ยินเสียงหัวใจชัดแบบนี้ นี่เธอกำลังหวั่นไหวกับชั้นล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดดักขึ้น

 

 

 

 

“บ้า อย่ามาหลงตัวเองแบบนี้นะ นี่คงใส่ผ้าเช็ดตัวเองได้ล่ะสิ นี่โฟมล้างหน้า แปรงสีฟันชั้นบีบยาให้

แล้ว ชั้นออกไปเตรียมเสื้อผ้าให้ข้างนอกล่ะ”ฟางตกใจรีบวางมีดโกนแล้วพูดก่อนจะเดินหนีออกไป

 

 

 

 

 

“นี่ ไหนๆชั้นก็จะนอนแล้ว ถ้าว่างมากก็ไปช่วยโบว์เค้าทำงานข้างล่างสิ แล้ว1ทุ่มขึ้นมาดูแลชั้นต่อ

เข้าใจมั้ย อ้อ ถ้าหนีนะ เธอน่ะเจอดีแน่”ป๊อปปี้ออกคำสั่งก่อนจะพูดขู่ฟาง

 

 

 

 

 

 

“ดี นอนๆไปเลย ชั้นเองก็เบื่อจะอยู่กับนายแล้ว ชิ”ฟางว่าแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป ซึ่งสวนทางกับจงเบที่กลับมาจากตรวจคนไข้เข้าไปในห้องป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถามจริงเถอะ นายจะแกล้งคุณฟางอีกนานมั้ยเนี่ย ดูท่าทางเค้าก็เทคแคร์นายดีนะ ถ้าไม่นับเรื่อง

ที่พวกนายทะเลาะกันบ่อยๆน่ะ”จงเบถามเมื่อเข้าไปในห้องพบว่าป๊อปปี้กำลังเปิดทีวีดูอยู่

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ ต้องดูความประพฤติยัยนั่นก่อนว่าจะสำนึกผิดได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

เพราะแท้จริงแล้ว เขาเองไม่ได้เป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่เขาขอร้องจงเบให้บอกคนอื่นไปแบบนั้นแทนเพื่อจะดูว่าคนอย่างฟางจะทำยังไงถ้าคนที่เธอเกลียดแสนเกลียดต้องมาตาบอดเพราะช่วยเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพลาๆหน่อยก็ได้แก้ว ดื่มหนักแล้วนะ”เสียงของเพื่อนในกลุ่มแก้วห้ามแก้วเมื่อแก้วมาเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนๆแล้วเอาแต่ดื่มเหล้าไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ อาว ช้าน ยัง ม่าย เมา”แก้วพูดเสียงยานคางแล้วดื่มเหล้าจนหมด ก่อนจะขอตัวลุกไปเข้า

ห้องน้ำแล้วเอากระเป๋า และมือถือไว้กับเพื่อนที่โต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

“ห้อง น้ามๆ อยู่ หนาย ทำไม ประตูเยอะแยะ จาง”แก้วพูดแล้วเดินออกมาจากประตูผับ เดินโซเซ

ออกมาที่ลานจอดรถของผับ

 

 

 

 

 

 

 

“น้องสาว เมาแล้ว พี่ดูแลมั้ยจ้ะ”เสียงของชาย2คนพูดแล้วมองแก้วที่เมาแถมแต่งตัวใส่สั้นไม่ระวัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่ง ดูแลตัวเอง ด้าย”แก้วว่าก่อนจะปัดมือที่ผู้ชายคนนั้นมาจับ ก่อนจะเดินหนีไป แต่

ผู้ชาย2คนไม่เลิกละก็เดินตามแล้วรวบตัวแก้วไว้

 

 

 

 

 

“เมาแล้วมาให้พี่ดูแลดีกว่านะจ้ะ”ชายทั้ง2พูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยช้าน นี่แน่ะๆ”แก้วที่แม้จะเมาแต่ก็ยังรู้ว่าชายทั้ง2คนนี้คิดไม่ดีกับเธอแน่ๆก็ใช้ส้นสูงเหยียบ

เท้าทั้งคู่อย่างแรง ก่อนจะวิ่งหนีไปกลางถนน

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด”แก้วร้องสุดเสียงเมื่อมีรถพุ่งเข้ามาจะชนก่อนจะเป็นล้มลงไปซึ่งทันกับรถคันนั้นจอดพอดี

ชาย2คนที่จะตามแก้วมาเห็นแก้วจะถูกรถชนก็รีบวิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

“คุณๆ เป็นอะไรรึเปล่าคุณ”โทโมะลงจากรถมาแล้วรีบถามแก้วที่นั่งลงอยู่กับพื้นไม่ขยับ

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ พี่ป๊อปทำไมไม่สนใจแก้วเลย ฮือๆ”แก้วที่เมาแล้วเริ่มเพ้อถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันร้องไห้ออก

มาจนโทโมะเหวอทันที เพราะเขานั้นไม่ได้ชนเธอ ทำไมถึงร้องไห้แบบนี้ล่ะ

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆนะคุณ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย เอางี้ คุณใจเย็นๆตั้งสติ แล้วบอกผมได้มั้ยว่าบ้านคุณอยู่

ที่ไหน เผื่อผมจะไปส่ง”โทโมะพยายามเรียกสติแก้วที่ร้องไห้ฟูมฟายพูดไม่รู้เรื่องอยู่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ พี่ป๊อป ฮืออ อุ๊บ อ้วกกกก”แก้วที่ร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดก็เริ่มขย้อนแล้วอ้วกออกมาใส่เสื้อ

ของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“อือ หือ คุณ มานี่เลยๆ”โทโมะตกใจรีบพาแก้วไปนั่งที่ริมฟุตบาทแล้วจอดรถเข้าข้างๆก่อนจะถอด

เสื้อเชิ้ตเปื้อนอ้วกตัวเองออกเหลือแต่เสื้อกล้ามหยิบขวดน้ำมาให้แก้วบ้วนปาก

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ตรงนั้นนอนไม่ได้”โทโมะตกใจเมื่อเห็นแก้วที่เมาหมดสภาพล้มตัวนอนริมฟุตบาทก็รีบไปห้าม

แต่ช้าไป แก้วหลับไปเพราะฤทธิ์เหล้า

 

 

 

 

 

“เอาไงดีวะเนี่ย”โทโมะประคองแก้วที่หลับไม่ได้สติแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

ใครที่คิดว่าป๊อปปี้แกล้งตาบอด คิดถูกนะจ้ะ 5555 

 

 

ส่วนใครที่รอโทโมะเมื่อไหร่จะเจอแก้ว ตอนนี้เจอละจ้า