{GOT7} Wolves ♡ เจ้ามนุษย์ สนใจหน่อยสิ (Markbam ft.Woogyu)

CH04

 

 

 

Bambam’s speaking

 

 

 

หลังจากวันนั้นพี่มาร์คก็กลายเป็นสมาชิกของบ้านเราอย่างเป็นทางการครับ.. รวมถึงนามูที่ตอนนี้ไม่ยอมออกจากบ้านจะตัวติดกับพี่ซองกยูไม่ก็พี่มาร์ค.. สังเกตุครับว่าไม่มีชื่อผมอยู่ในนั้น หมาป่าลำเอียงง!! พี่มาร์คนอนห้องผม ที่โซฟาเหมือนเดิมเเหละครับ ส่วนเสื้อผ้าก็เนี่ยเเหละ เเบ่งๆผมกับพี่ซองกยูใส่ไปก่อน พี่ชายผมก็ดูจะเอ็นดูพี่มาร์คไม่น้อย

 

 

 

 

หลังจากวันที่เราตกลงกัน ผมก็ถามพี่ซองกยูว่า "พี่ว่านามูจะเป็นคนได้ป้ะ?" เพราะผมสงสัยว่าพี่ซองกยูจะเดาออก รู้มั้ยครับพี่เเกตอบว่าอะไร ? ..

 

 

 

 

'ตอนที่มาร์คเล่านี่พี่เเทบจะคิดว่านามูเป็นพี่ชายมาร์คอยู่รอมร่อ เเต่มาคิดๆดูเเล้ว พี่ว่าพี่พูดกับมันไม่เคยจะรู้เรื่องสักครั้ง ถ้านามูเป็นเหมือนมาร์ค ก็น่าจะคุยกันรู้เรื่องป้ะวะ? พี่เลยคิดว่าไม่ใช่หรอก เออๆ เเต่พี่ว่ามันก็แปลกนะที่นามูไม่ขู่มาร์คเลยสักนิด หรือเพราะเป็นหมาป่าเหมือนกันวะ?'

 

 

 

 

เออ ดีครับดี พี่ชายแบม..  ผมไม่ได้คิดจริงๆว่าพี่ซองกยูจะเดาไม่ออก เเต่ก็เอาเถอะ นามูคงมีเหตุผลที่จะทำแบบนี้

 

 

 

 

 

เข้าเรื่องครับ!! ประเด็นวันนี้คือว่า ผมจะต้องอยู่บ้านกับพี่มาร์ค'สองคน'ติดต่อกันถึง'สองวัน' เนื่องจากว่าพี่ซองกยูมีวิกฤติโปรเจ็คนรกที่ต้องทำให้เสร็จเพราะฉะนั้นก็จะมีผม พี่มาร์ค และนามูที่ออกไปข้างนอกพร้อมพี่ซองกยูเเละยังไม่กลับเข้ามา เห็นไหมครับ พี่ซองกยูไม่อยู่มันก็ไม่อยู่ -_- ดีงาม..

 

 

 

 

ผมนี่เปลี่ยนประเด็นเก่งจริงเฮ้ย.. (เมื่อไหร่จะเข้าเรื่องวะหื้มมม) คือ!! พี่ซองกยูมอบหมายให้ผมเเละพี่มาร์คทำความสะอาดอพาร์ทเม้นท์ทั้งหลัง เเละภายในกือนพี่ซองกยูกลับมา ไอ่สรรพนามข้าๆเจ้าๆ กับคำพูดโบราณๆเนี่ยต้องหายไปจากปากพี่มาร์คซะ.. อืมมมมม ง่ายๆเนอะ นิดเดียวเเหละ เดี๋ยวก็เสร็จ .. เดี๋ยวก็เสร็จ.. หลอกตัวเองไว้แบม เดี๋ยวดีเอง

 

 

 

 

 

"พี่มาร์คคคคคค!! เเบมบอกให้เดินถอยหลังไงง เวลาถูบ้านอะ!! เเบบนั้นก็ถูเเล้วเหยียบซ้ำเสสส้!!"

 

 

 

 

ผมเเว้ดใส่พี่มาร์คที่ถูพื้นอยู่ในห้องนั่งเล่น อพาร์ทเป็นนี้มันสองชั้นครับ มีสองห้องนอน สามห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว ส่วนข้างบนจริงๆมันมีห้องเปล่าวางอยู่ เเต่พี่ซองกยูก็ใช้เป็นห้องเก็บของล่ะ

 

 

 

"..ข้าเดินถอยหลังเเล้วจะมองอะไรเห็นล่ะ?"

 

 

 

 

มันจะไม่เสร็จก็เพราะพี่ต้วนนี่เเหละครับบบ

 

 

 

 

"ก็หันๆมามองดิ คอเเข็งรึไงงงง?!"

 

 

 

 

นี่คือเเค่ถูบ้านนะครับ เดี๋ยวจะต้องซักตากรีดเช็ดปัด วุ้ยยยยย ทำไงเดดดดดด พี่มาร์คนี่ก็ทรมานผมจริงง ตอนนี้เราสองคนก็อยู่ในชุดสบายๆอยู่บ้าน ผูกผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนคนละฝืน พี่มาร์คยังคงตั้งใจถูขณะที่ก็หันไปหันมามองทางข้างหลัง ตลกดีอะครับ เหมือนไก่เลอ.. -//-

 

 

 

 

Mark's speaking

 

 

 

นี่มันอะไรกัน? ทำไมทำงานบ้านของมนุษย์จึงเหนื่อยถึงเพียงนี้.. เจ้าดอกไม้ขึ้นเสียงใส่ข้าทุกครั้งเวลาทำผิด หน้าม้าสีชมพูถูกมัดขึ้นไปดูคล้ายกับน้ำพุ ทำให้เจ้าเด็กนี่เผยใบหน้าออกมามากกว่าเดิม.. น่ารัก ใบหน้าของแบมแบมช่างสดใสเหมือนชื่อดอกไม้ที่ข้ามอบให้ไม่มีผิด

 

 

 

ตอนนี้ข้ากำลังหัดอะไรนะ ซัก..ผ้า..? ใช่ๆ มันเรียกอย่างนี้แหละ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมนุษย์ต้องเอาผงนู่นน้ำยานี่ใส่ลงช่องนู้นช่องนี่ให้มันวุ่นวาย ไว้ข้าลองสอนแบมแบมซักผ้าในลำคลองบ้าง พวกเจ้าคิดว่าดีไหม?

 

 

 

 

อา.. เเล้วไอ้นี่มันใส่ตรงไหนนะ? ข้ายืนมองกล่องที่บรรจุผงอะไรสักอย่างในมือมานานแล้ว เเต่ข้าก็จำไม่ได้ว่าที่แบมแบมพูดให้ฟังก่อนหน้านี้นั้นอะไรเป็นอะไร..

 

 

 

"พี่มาร์ค"

 

 

 

เสียงหวานเอ่ยเรียกทำให้ข้าหันมอง แบมแบมเดินเข้ามาหาข้าเเล้วดึงกล่องไปจากมือ

 

 

"อันนี้ เรียกว่าผงซักฟอก"

 

 

 

"ผงซัก.. ฟ-ฟอก.. ?"

 

 

 

"อือฮึ ทีนี้พี่ดูนี่นะ เจ้านี่คือเครื่องซักผ้า มันจะมีที่ดึงออกมาเเบบนี้ เเล้วพี่ก็จำไว้นะ ว่าผงใส่ช่องใหญ่ ปรับผ้านุ่มใส่ชองเล็ก"

 

 

 

แบมแบมดึงลิ้นชักเล็กๆที่มุมเจ้าเครื่องซักผ้าออกมา เเล้วชี้นู่นชี้นี่ ..ข้าเองก็ดูไม่ทันหรอกนะ

 

 

 

"ผงใส่ช่องใหญ่.. ปรับอะไรนะ?"

 

 

 

 

ใบหน้าหวานนั้นเหมือนจะพยายามอดกลั้นไม่หัวเราะ ปากสีชมพูที่เม้มเเน่นเเเต่กลับยกมุมทั้งสองข้าขึ้น บวกกับดวงตาที่สดใสนั่น ..ตรึงใจข้าไปหมด มันเป็นไปได้อย่างไรที่มนุษย์ที่เป็นชายจะน่าเอ็นดูได้เพียงนี้

 

 

 

"ปรับ-ผ้า-นุ่ม น้ำยาปรับผ้านุ่ม เจ้านี่จะเพิ่มกลิ่นกับทำให้ผ้าไม่เเข็ง ส่วนผงซักฟอกก็คือทำความสะอาด"

 

 

 

ข้าเพียงเเต่พยักหน้ารับ เเล้วรับผงซักฟอกกับน้ำยาที่ว่านั่นกลับมา แบมแบมเดินกลับไปถูบ้านที่เหมือนข้าจะทำไม่สำเร็จเมื่อครู่.. ก็ข้าทำไม่ได้นี่ เดินถอยหลังไปมาก็ชนนู่นชนนี่อยู่เรื่อย พวกเจ้านั่นเเหละที่วางของเกะกะมากมาย โต๊ะตู้เตียงน่ะจะมีอะไรกันมากมาย

 

 

 

 

คิดเเล้วข้าก็ดึงเจ้าลิ้นชักเมื่อครู่ออกมา เเล้วใส่ลงไปตามที่เเบมเเบมบอก ว่าเเต่มันต้องใส่เท่าไหร่กันล่ะ ข้าหันไปมองผ้าที่จะต้องซัก ถ้าเยอะเเบบนี้ข้าคงต้องใส่ไอ้นี่เยอะๆสินะ เสร็จเเล้วก็ใส่ผ้า ใช่ๆ ข้านี่ก็ใช้ได้.. งานบ้านมนุษย์จะยากเย็นเเค่ไหนกันเชียว ไม่เกินความสามารถข้าหรอกน่า

 

 

 

 

 

Bambam's speaking

 

 

 

เหนื่อยอ้ะ.. ปกติผมทำนิดเดียว นอกนั้นพี่ซองกยูทำหมด ทำเองเเล้วรู้สึกรักพี่ชายขึ้นมาทันที .. -_- ผมเป็นน้องที่ดี ผมรู้ๆ คึคึ

 

 

 

ผมปัดกวาดเรียบร้อยเเล้ว เพิ่งะถูบ้านเสร็จครับเลยเดินไปด้านหลังที่พี่มาร์คควรจะซักผ้าอยู่ระหว่างที่รอพื้นเเห้งเออ.. จะว่าไปผมก็ลืมบอกว่าห้ามใส่เยอะเกินนี่หว่า

 

 

 

 

'กุกกักๆๆๆ'

 

 

 

 

เสียงอะไรวะ?

 

 

 

 

ผมเริ่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อไปให้ถึงหลังบ้าน.. พอไปถึงก็เห็นพี่มาร์คยืนห่างจากเครื่องซักผ้าประมาณห้าเมตรได้

พอหัวเริ่มจะประเมินสถานการณ์ได้เท่านั้นล่ะครับ

 

 

 

 

"พี่มาาาาาร์คคคคคค พี่ใส่ผงซักฟอกไปเท่าไหร่เนี่ยยยยย?!"

 

 

 

 

ผมมองเครื่องซักผ้าที่ดิ้นขลุกๆอย่าน่าหวั่น ก่อนจะเดินกล้าๆกลัวไปดึงปลั๊กเครื่องออกจนตัวเครื่องมันค่อยๆหยุดสั่นไปเอง ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะปรายตามองคนผิดที่ตอนนี้ตัวเหลือประมาณสองนิ้ว..  ผมก็ผิดเเหละครับที่ไม่ได้บอกเขาไว้

 

 

 

 

"ขะ.. ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้นี่.."

 

 

 

"อ่อ.. ผมก็ไม่ได้บอกเหมือนกัน ว่าต้องใส่เท่าไหร่ ช่างมันเถอะเนอะ"

 

 

 

 

ผมบอกปัดเเล้วหันไปยิ้มให้ ..หน้าเเดงอะไรอะตัววว พี่มาร์คหน้าเเดงพี่มาร์คหน้าเเดงแแอร๊ยยยยยย โวยวายในใจเป็นอย่างเดียวล่ะะะ ผมเปิดดูที่ใส่เเฟ้บกับน้ำยาก็ประจักษ์ครับ ว่าทำไมมันถึงแดดิ้นเเบบเมื่อกี๊ นี่เทหมดเลยรึเปล่าวะเนี่ย? ผมตักส่วนที่เยอะเกินไปออกเเล้วดันกลับเข้าไป กดปุ่มให้มันทำงานตามปกติ เดี๋ยวทิ้งให้มันซักไป เเล้วคอยกลับมาเอาผ้าตอนบ่ายครับ

 

 

 

"อืม.. แบมแบม?"

 

 

 

"หื้อ?"

 

 

 

 

"..หิว"

 

 

 

 

..จ่ะ นอกจากจะอยู่โดยช่วยพังบ้านเเล้ว ก็ยังทำอะไรกินเองไม่ได้ครับ ผมต้องหาอะไรให้กินตลอด มีวันนึงพี่เเกปลุกผมตอนประมาณตีสามเศษๆ ผมนี่เเทบจะกระโดดเตะหลังจากมองเวลา เเต่หน้าลูกหมาตาใสๆนี่เเบมเเพ้จริงอะ ._. ก็เลยจำใจลุกขึ้นมาต้มรามยอนให้ ตอนได้กินนะ .. พี่มาร์คน่ารักมากครับไม่อยากจะยอมรับ อยู่กันมาอาทิตย์นึง ทำให้ผมคิดว่าเขาเป็นคนน่ารักนะ ขี้ง้อ เเต่ก็ขี้งอน ไม่เหมือนองค์ชายที่ไหนเลยสักนิด

 

 

 

"อยากกินอะไรอะ?"

 

 

 

 

"..อยากกินเนื้อ"

 

 

 

ผมหันขวับไปหาทันที เป็นหมาป่าเเล้วพูดว่าอยากกินเนื้อมันก็น่ากลัวสิครับโถ่ววววว .. เกิดวันดีคืนดีหิวจัดขย้ำผมทำยังไงล่ะ..

 

 

 

"ข้าหมายถึง.. ข้ากินเเต่รามยอนมาหลายมื้อเเล้ว.. เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นหมาป่า ข้า.. เอ่อ.. ล่าสัตว์"

 

 

 

 

เออว่ะ ผมเองก็ลืมไปเหมือนกันว่าหมาป่าเองก็ต้องล่า คุณคิดสภาพพี่มาร์คตอนกินเนื้อสดๆดิ.. นี่มันนนน ปอปชัดๆ -_-

 

 

 

 

"เนื้อ.. สุกได้มั้ย?"

 

 

 

พี่มาร์คลังเลนิดๆก่อนจะพยักหน้า ผมเลยเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาของสดมาทำกับข้าว ให้ทายว่าผมจะทำอะไร คึคึ

 

 

 

เวลาผมเข้าครัว อีกคนจะเข้ามานั่งรอที่โต๊ะกินข้าวอย่างกระตือรือล้นเเล้วก็คอยมองๆ บางครั้งก็เขาถามนะว่าให้ช่วยมั้ย เเต่ผมก็บอกให้เขาช่วยอยู่เฉยๆนั่นล่ะครับ ตอนนี้ผมจะทำหมูผัด.. อะไรดี ? กิมจิ ? กระเทียม ? พริกไทย ? รสชาติออกมาไม่ถูกปากทำยังไงล่ะเนี่ย ทอดง่ายกว่าป้ะ ?

 

 

 

พี่มาร์คมองผมที่ก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เย็นยิ้มๆ เขาเป็นคนที่มีความสุขด้วยอะไรซักอย่าวเกี่ยวกับการกินครับ ถ้าคิดว่าเจ้าชายหมาป่าจะน่ากลัว สุขุม ลึกลับอะไร ขอบอกว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงเเค่มุมหนึ่งของต้วนอี้เอินครับ -0- นอกนั้นเหรอ .. ตะกละ กินจุ ขี้เต๊าะ ขี้เซา ซุ่มซ่าม ขี้เกรงใจ ขี้งอน ขี้อ้อน เเถมยังหน้ามึนด้วย

 

 

 

"เเบมเเบม.. "

 

 

 

ผมหันไปมองต้นเสียงที่ยังคงนั่งตาเเป๋วมองผม

 

 

 

"....หิว"

 

 

 

 

ห้ามทำปากยื่นนนน หยุดดดดดด

 

 

 

"รู้เเล้วๆ"

 

 

 

ผมตัดสินใจหยิบหมูที่เป็นชิ้นออกมากับเเป้งเกล็ดขนมปังมาวางไว้บนเค้าน์เตอร์ เเล้วหันไปเตรียมน้ำมันกับเตาให้พร้อม พี่มาร์คเดินไปหยิบกระทะมายื่นให้ผม ท่าทางจะหิวจัดจริงๆ เเฮะ

 

 

 

"พี่มาร์คไปนั่งก่อน เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่"

 

 

 

 

"...หิวอะ"

 

 

 

 

หมาป่าบ้าอะไรน่ารักน่าชังขนาดนี้ครับหื้ม? ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆนะ ขี้อ้อนไปรึเปล่า หัวใจเเบมอ่อนแอนะคร้าบบ

 

 

 

"รู้เเล้ววววว นั่งรอตรงนั้นนะ เเบมจะรีบทำ"

 

 

 

พี่มาร์คพยักหน้าเเล้วเดินไปนั่งตามที่บอก ผมก็รีบจัดการชุบหมูหลายๆชิ้น.. ผมบอกเเล้วครับว่าพี่มาร์คน่ะกินเยอะ ผมเลยทำเผื่อไว้สี่ห้าชิ้น โยนลงน้ำมันที่เดือดปุดๆอยู่ในกระทะ ก่อนจะเดินไปตักข้าวมาชามนึงใหญ่ๆเเล้วกลับมาคอยระวังไม่ให้หมูไหม้ หมูกินไม่สุกก็ไม่ได้นะครับ พยาธิเยอะ

 

 

 

ทำเสร็จก็ยกไปวางครับ เจ้าตัวเขาหยิบจานหยิบช้อนส้อมเรียบร้อยเเล้ว หยิบเผื่อผมด้วย ทันทีที่ผมวางจาน พี่มาร์คก็จิ้มหมูเข้าปากทันที ถึงมันจะร้อนก็เหอะ

 

 

 

"อร่อย.."

 

 

 

เสียงทุ้มเอ่ยชม เเล้วยิ้มตาหยีให้ผม ผมก็นั่งมองเขากินไป รู้สึกอิ่มอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ ..อิ่มใจอะนะ

 

 

 

"เจ้ายิ้มอะไรน่ะ?"

 

 

 

พี่มาร์คละสายตาจากหมูเเล้วมามองผมที่นั่งยิ้มอยู่ ..ตอบอะไรเดดดดดดดด?

 

 

 

"ก็.. พ-พี่มาร์คบอกว่าอร่อย"

 

 

 

ยิ่งยิ้มเลย เสียงสะดุดเพื่อใคร T^T ขายหน้าชริงเชียว

 

 

 

"ขอบใจนะ"

 

 

 

ไปอีกหนึ่งดอกครับ ..หน้าร้อนอะ -//////-

 

 

 

"อือฮึ.. "

 

 

 

เเล้วผมก็นึกอะไรขึ้นได้ ผมยังไม่ได้ถามพี่มาร์คเรื่องนามูเลย

 

 

"พี่มาร์ค.."

 

 

"หืม ?"

 

 

"นามู.. ก็เป็นคนได้ใช่มั้ย ?"

 

 

"..อืม ทำอย่างที่ข้าทำได้ทุกอย่าง จริงๆตอนนี้ท่านพี่ก็อยู่เเค่หน้าบ้าน รอคนร-.. เจ้านายกลับมาเท่านั้นเเหละมไม่ได้ไปไหนไกล"

 

 

 

คนอะไรนะ? ผมไม่ได้เดินออกนอกบ้านตั้งเเต่ไปส่งพี่ซองกยูเมื่อเช้าก็รู้เเค่ว่าเมื่อเช้าตอนเข้าบ้านนามูไม่ได้ตามเข้ามาเท่านั้นล่ะครับ

 

 

"เเบม.. ทำไมพี่ของพี่มาร์คถึงหนีมาที่นี่ล่ะ?"

 

 

 

ผมกำลังจะพูดว่าผมอยากเห็นนามูในร่างคนบ้าง เเต่ก็กลัวว่าจะตรงเกินไปหน่อย พี่มาร์คกำลังจะอ้าปากตอบครับ เเต่ก็มีมารผจญซะก่อน

 

 

 

เเครกกกก ปัง.. ปัง!

 

 

 

ผมเดินไปส่องก็เห็นนามูนี่เเหละครับกำลังนั่งเขี่ยๆเอาหัวชนประตู ก็เลยเปิดให้มันเข้ามา มันเองก็วิ่งตัวปลิวไปหาพี่มาร์คครับ ไม่ได้สนใจผมสักนิด -.- ใช่สิ..

 

 

 

ผมมาที่ห้องครัวพี่มาร์คก็ไม่อยู่เเล้ว เหลือเเต่นามูที่นั่งตัวใหญ่อยู่ที่พื้นกระเบื้อง เเป๊ปเดียวพี่มาร์คก็กลับเข้ามา ในมือถือชุดนอนที่เขาใส่เมื่อคืน พลางยื่นไปให้นามูที่คาบมันไว้ในปากเเล้ววิ่งไปในห้องน้ำ

 

 

 

....... เกิดอะไรขึ้น ? ผมพลาดอะไรไป ?

 

 

 

"อี้เอิน!!"

 

 

 

 

เสียงไม่คุ้นลอยออกมาจากห้องน้ำที่นามูเพิ่งเข้าไป.. เฮ้ย.. อย่าบอกนะ..

 

 

 

"อะไร?"

 

 

 

พี่มาร์คขานตอบ

 

 

... เเล้วประตูห้องน้ำก็เปิดออกครับ

 

 

 

ชายร่างโปร่งไม่สูงไม่เตี้ยตัวพอๆกับผม ผมดำสนิท ใบหน้าคม ตาเรียว จมูกโด่งตรง ปากเต็ม มีกรามที่ชัดเจนเป็นเอกลักษณ์ ผิวออกจะเเทนนิดๆ อยู่ในเสื้อยืดสีดำกับกางเกงขาสั้นที่พี่มาร์คใส่นอนตอนกลางคืน

 

 

 

 

ใบหน้านั้นดูเคร่งเครียดเหมือนกำลังครุ่นคิด พี่มาร์คเองก็มองอยู่เหมือนกัน ส่วนผมน่ะเหรอ.. ตอนนี้เหมือนไร้ตัวตนครับ.. ผมเลือกจะเงียบไว้ก่อนเพราะมันดูไม่ใช่เวลาที่ผมควรจะถามเเทรกออกไป

 

 

 

 

".. ข้าได้กลิ่นเเจ็คสันกับเเจบอม"

 

 

______________________________________________________

 

100% completed อ่านเเล้วอย่าลืมคอมเม้นท์กันเป็นกำลังใจน้า T_T