{GOT7} Wolves ♡ เจ้ามนุษย์ สนใจหน่อยสิ (Markbam ft.Woogyu)

CH05

 

 

 

 

"พี่ได้กลิ่นเเจ็คสันกับเเจบอม"

 

 

 

"!!!!"

 

 

 

 

พี่มาร์คมีทีท่าตกใจมากหลังจากได้ยินชื่อนั้นเเจ็คสัน ? แจบอม ? ทำไมชื่อมีชื่อเหมือนคนเกาหลีกันด้วยเนี่ย ?  .. ครับผมยังยืนอยูที่เดิมโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกไปสักคำ

 

 

 

 

"อี้เอินเจ้าหนีออกมาไม่ได้บอกที่บ้านงั้นหรือ?"

 

 

 

ชายหนุ่มที่เพิ่งปรากฏตัวออกมาเมื่อครู่พูดขึ้น .. นี่นามูจริงๆเหรอ ?

 

 

 

 

"พี่ก็รู้ว่าข้าเบื่อ.. ขืนข้าบอกไปว่าจะออกมาตามหาท่านท่านพ่อก็ต้องรั้งข้าไว้อีก"

 

 

 

 

... ความเงียบบังเกิดอะเกนครับผมยังไม่รู้เรื่องเลยเฮ้ยยงงหมดเเล้วเนี่ยยยผมยืนส่งสายตาใส่บุคคลที่คาดว่าน่าจะเป็นนามูอยู่นาน .. อยู่ๆเขาก็หันกลับมาครับ

 

 

 

 

"..แบมแบม"

 

 

 

 

นั่นไง.. รู้ชื่อด้วยครับพี่น้องผมก็ได้เเต่มองอยู่เเบบนั้นไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปผมคงไม่กลัาตอบว่า "สวัสดีนามู" หรอกครับ

 

 

 

".. ฉันชื่อนอูฮยอนนะนัมอูฮยอนหรืออย่างที่พวกนายเรียกกันว่านามูจะเรียกอะไรก็ตามสบายฉันไม่ถือ"

 

 

 

 

นัมอูฮยอน.. อูฮยอน.. นัมอู.. นามูงืออออออออเเล้วนายเป็นใครเข้ามาบ้านฉันทำไมเป็นอะไรกับพี่มาร์คหนีออกจากบ้านมาทำไมพี่มาร์คตามมาทำไมที่บ้านมีอะไรเกิดขึ้น.. ฯลฯ -..- มีอีกเยอะเเยะที่อยากจะรู้ครับเเต่ที่อยากรู้ที่สุดน่ะ

 

 

 

"....... ใครกำลังมาเหรอ ?"

 

 

 

ทำไมต้องตกใจกันมากมายขนาดนั้นด้วย?

 

 

 

 

พี่มาร์คเดินมาลูบหัวผมเบาๆเหมือนจะบอกให้ผมผ่อนคลายบ่าผมเกร็งไว้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ไม่รู้เหมือนกัน

 

 

 

 

"เจ้าไม่ต้องตกใจไปหรอกเเจ็คสันกับเเจบอมคือเพื่อนเล่นของพวกข้าเองเเต่ในขณะเดียวกันก็คือทหารของท่านพ่อเช่นกันว่ากันตามตรงก็เหมือนพี่เลี้ยงล่ะนะข้าไม่คิดว่าพวกนั้นจะมาในรูปของหมาป่าเช่นข้าสองคนหรอก .. พวกเขาจะไม่ทำอะไรเจ้าไม่ต้องห่วงไปนะ"

 

 

 

สองประโยคสุดท้ายเสียงพี่มาร์คดูน่าไว้ใจเป็นพิเศษนะฟังเเล้วสบายใจ.. หรือผมคิดไปเองวะ ? ผมพยักหน้าเบาๆเเล้วหันไปยิ้มให้อีกคนน้อยๆเเล้วหันไปมองหนุ่มหัวดำที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำเหมือนเดิม

 

 

 

 

"เเล้วทำไมต้องกลับร่างคนก่อนล่ะครับ?"

 

 

 

 

ผมถามออกไปใส่นามู.. เอ่อ.. พี่อูฮยอน? ก็ในเมื่อคนพวกนั้นก็รู้ว่าตัวเขาเป็นยังไงเเล้วจะเเปลงเป็นคนไปเพื่ออะไรหละจริงไหม?

 

 

 

"เพราะเป็นคนมันตามกลิ่นยากกว่าไงล่ะที่อี้เอินมาที่นี่ได้เพราะว่าพี่เป็นหมาป่าอยู่ตลอดเวลาเเต่ตอนนี้คงช้าไปเเล้ว .. พวกนั้นมาใกล้ที่นี่เเล้ว"

 

 

 

 

"แล้วสองคนนั้นจะมาพาพวกพี่กลับไปเหรอ?"

 

 

 

พี่อูฮยอนหัวเราะนิดๆอา.. มีลักยิ้มด้วยผมรู้สึกว่าผมคุยกับพี่อูฮยอนเเล้วไม่เกร็งเหมือนพี่มาร์คตอนเเรกๆอาจจะเป็นเพราะพี่อูฮยอนใช้ภาษาไม่เหมือนพี่มาร์คมั้งครับ

 

 

 

 

"พวกนั้นทำอะไรเราสองคนไม่ได้หรอก ..ที่มานี่พี่เองก็ไม่เเน่ใจว่าเจ้าพวกนั้นหนีตามพวกพี่ออกมาหรือว่าโดนสั่งออกมาตามกันเเน่ปิดกลิ่นไว้ก่อนน่าจะดีกว่าไม่ช้าก็เร็วก็ต้องหากันเจอ"

 

 

 

 

"อ่อ.."

 

 

 

 

ไม่รู้จะตอบอะไรไปมากกว่านี้เเล้วจริงๆครับพี่มาร์คก็ยังวางมืออยู่บนหัวผมเเต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนี่เเสดงว่าพี่อูฮยอนก็จะมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเหรอ?

 

 

 

 

"คือ.. พี่จะมาอยู่กับพวกผมด้วยเหรอครับ?"

 

 

 

 

พี่อูฮยอนยิ้มอา.. ทำไมยิ้มเเล้วโลกสดใสจังครับ? -//- พี่น้องนี่เหมือนกันตรงไหนวะเนี่ยคนพี่น่ารักจังง ..ไม่ดิพี่มาร์คก็น่ารัก.. เเต่มันไม่เหมือนกันอ้ะะะ

 

 

 

 

"พี่ก็อยากอยู่เเบบนี้นะ ..เเต่ก็ต้องขอเจ้าของบ้านเขาก่อนเนอะพี่ซองกยูน่ะ.. เอ่อ.. พี่ยังไม่อยากให้พี่ซองกยูรู้เรื่องนี้.. เเบมเเบมจะช่วยอุบไว้ก่อนได้ใช่มั้ย? คือพี่.. "

 

 

 

 

"ได้ครับถ้าพี่ซองกยูรู้เรื่องก็คงตกใจอยู่เหมือนกัน ..เเต่ผมอยากให้พี่ลองบอกดูนะ"

 

 

 

 

ผมยิ้มให้คนน่ารักอีกทีนึงถึงพี่ซองกยูจะตกใจเเต่ผมคิดว่าคงดีกว่าที่จะปิดไปตลอดเเบบนี้พูดคุยกัคนที่เรารักได้ถึงพี่ซองกยูจะเป็นเจ้านายก็เถอะมันดีกว่านั่งอยู่ข้างๆเงียบๆตลอดเวลาไม่ใช่เหรอครับ ? พี่มาร์คเอานิ้วเคาะหน้าผากผมป๊อกๆเหมือนจะเรียก

 

 

 

 

"อะไร?"

 

 

 

 

เงยขึ้นไปก็เจออีกคนที่ทำปากยื่นปากยาว ..บอกว่าห้ามทำ!!

 

 

 

 

"ทำไมทีกับท่านพี่ล่ะยิ้มเอาๆเเล้วทีข้าล่ะหน้าบึ้งตึงไปหมดเจ้านี่สองมาตรฐานสิ้นดี"

 

 

 

 

เอ้าา!! ขี้งอนนนหมาป่าขี้งอนนนใครจะง้อวู้ววววววววววว

 

 

 

 

"อี้เอิน.. เจ้ายังทำตัวปัญญาอ่อนเช่นนี้อีกหรือ? แบมแบมพี่หิวอะมีอะไรกินมั้ย?"

 

 

 

 

พี่อูฮยอนหันไปเเลบลิ้นใส่พี่มาร์คเเล้วเดินมาโอบไหล่ผมกลับไปที่ห้องครัวเเหมมมมชำนาญเชียวทางเนี่ยย! ผมเเอบเหล่กลับไปก็เจอพี่มาร์คยืนกอดอกทำปากขมุบขมิบอยู่คนเดียวครับฮ่าาาาาสมมมมมถ้าพี่อูฮยอนไม่ขัดผมจะตอบไปเเล้วว่า "ก็ทำตัวให้มันน่ายิ้มให้หน่อยสิ!" เอะอะกวนเอะอะเเกล้งเอะอะเต๊าะใครเค้าจะอยากยิ้มให้วู้!

 

 

 

 

 

"มีที่พี่มาร์คกินไว้เมื่อกี๊ครับอยู่บนโต๊ะนู่นน"

 

 

 

ผมโบ้ยไปบนโต๊ะที่มีหมูทอดของพี่มาร์ควางอยู่สองชิ้น

 

 

 

"เเต่ข้ายังไม่อิ่มเลย.. "

 

 

 

พี่มาร์คพูดขึ้นมาเสียงอ่อนๆ .. โถ.. พ่อหลุมดำนี่เหมือนบอกให้ผมทำเพิ่มใช่ป้ะ ? พี่ซองกยูกลับมาผมโดนว่าเเน่ๆมันความผิดเเบมมั้ยครับบบบบฮ่วยยยยยสองพี่น้องหันมามองหน้าผมเเบบวิ้งๆผมเข้าใจเเล้วครับว่า puppy eyes คืออะไร -_- พวกพี่เป็นหมาป่านะโว้ยยยยยเรื่องอะไรผมจะมาโดนด่าฟรีฟ้ะะ

 

 

 

..

 

 

"ไม่เป็นไรอี้เอินเจ้ากินเถอะพี่ไม่เป็นไรพี่ก็เเค่ไม่ได้กินข้าวมาตั้งเเต่ท่านซองกยูออกไปมันก็ผ่านมาเเค่หกเจ็ดชั่วโมง.. เเค่น้ำย่อยกัดกระเพาะพี่คงไม่เป็นอะไรเท่าไหร่เจ้ากินเถอะ"

 

 

พี่มาร์คหันไปหาพี่ชายทันทีก็เเอบรู้สึกเเย่นิดนึง ..เเต่คิดถึงตอนพี่ซองกยูบ่นสิครับโอยยยทั้งวันนี่ไม่จบอะ

 

 

"โธ่ท่านพี่ท่านกินเถอะข้าเองก็ทนได้จะให้ท่านพี่มาทนหิวได้อย่างไรกันข้าก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรมามากเเค่เช็ดบ้านมาตั้งเเต่เช้าเเล้วเท่านั้นเองเเค่นี้ข้าทนได้หรอกท่านกินก่อนเถอะ"

 

 

..

 

 

.

 

 

พี่อูฮยอนยิ้มเศร้าเเล้วลูบผมเเดงเพลิงของน้องชายอย่างเอ็นดู

 

 

"น้องพี่.. พี่ไม่เป็นไ-"

 

 

 

"แบมทำเพิ่มให้ก็ได้!!"

 

 

 

.. เออยอมมมมมฮึ่ยยยยยยยหมาป่าบ้าเอ้ยยยยยยย!!

 

 

 

หลังสองพี่น้องเต็มอิ่มกับมื้อกลางวันเเล้วก็มาช่วยผมเก็บผ้าตากผ้าต่อครับเพราะอยู่อพาร์ตเม้นท์ระเบียงที่ใช้ตากผ้าเลยยู่ชั้นสองพี่มาร์ครอตากอยู่ข้างบนส่วนผมกับพี่อูฮยอนก็ขนผ้าขึ้นไปพอขึ้นไปถึงเท่านั้นล่ะครับ..

 

 

 

 

 

'กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!'

 

 

 

"แบมแบม!!! ช่วยด้วย!!! ท่านพี่!! ช่วยข้าที!!"

 

 

 

 

ผมได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเก่าอันเบิ้มของพี่ซองกยูพอเปิดเข้าไปในห้องที่ติดระเบียงก็เห็นมันนอนกลิ้งเเผดเสียงลั่นอยู่ที่พื้นร่างสูงของชายหนุ่มที่นั่งงอเข่าอยู่ข้างตัวต้นเสียงยกมือปิดหูเเน่นตาสองข้างปิดเเน่นเหมือนกันผมจะขำหรือผมจะสงสารดีกร๊ากกกกกกกกกกกกกกก

 

 

 

โอเคผมคนดีครับ.. ผมวางผ้าเเล้ววิ่งไปปิดนาฬิกาปลุกอันยักษ์ส่วนพี่อูฮยอนก็วิ่งไปกอดพี่มาร์คที่นั่งตกใจอยู่ที่พื้น

 

 

 

 

"โถ่น้องชายข้าเจ้ากลัวสิ่งเล็กน้อยนี่งั้นหรอ?"

 

 

 

พี่อูฮยอนกลั้นขำไปกอดลูบหลังปลอบน้องชายไปพี่มาร์คเบ้ปากตวัดมองพี่ชายตัวเองอย่างงอนๆ ..ใจผมมันสะกิดๆเเปลกๆ.. ความรู้สึหงุดหงิดเล็กๆผุดขึ้นมาในใจผมไม่ได้ซื่อถึงขนาดจะไม่รู้ว่านี่หมายความว่าอะไรเเต่ผมเลือกจะสะบัดความคิดทิ้งไปก่อน

 

 

 

"ตากผ้ากันก่อนเถอะครับทิ้งไว้นานอับหมดเเล้วเนี่ย"

 

 

 

ผมดึงความสนใจของทุกคนกลับมาที่ผ้าเสร็จเเล้วก็ว่างเเล้วครับภาระกิจของผมอีกอย่างคือทำให้พี่มาร์คไม่ใช้คำโบราณๆครับมีพี่อูฮยอนอยู่ก็น่าจะง่ายขึ้นนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ข้าเนี่ยไม่ใช้ได้มั้ยอะกับเเบมพี่จะเเทนตัวเองว่าพี่ก็ได้พี่มาร์คก็ได้ ..ฉันก็ได้ส่วนกับคนอายุมากกว่าพี่ต้องใช้คำว่าผมโอเคมั้ยครับ?"

 

 

 

มันมีคำอื่นอีกเเหละครับเเต่เอาเเค่นี้ให้ได้ผมว่าก็หายอึดอัดไปเยอะ

 

 

"ได้"

 

 

 

"ลองดูสิ"

 

 

 

พี่มาร์คดูลำบากครับไหนบอกว่าพอจะรู้ภาษามนุษย์ไงเล่าอะไรจะลำบากขนาดนั้น

 

 

 

"เจ้าพูดเถอะอี้เอินเดี๋ยวก็ชิน"

 

 

 

พี่อูฮยอนช่วยเสริมอีกเเรง

 

 

 

"พี่.. พี่เอ่อ.. พี่หิวข้าว..?"

 

 

 

ผมงี้กลั้นหัวเราะจนหน้าชาไปหมดเเต่ก็หันไปพยักหน้าครับฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตลกกกกกเหมือนเด็กหัดพูดอะครับพูดเสร็จก็หันมาเอียงคอมองหน้าผมตาเเป๋วเหมือนจะถามว่าถูกรึเปล่าพี่อูฮยอนก็ยิ้มเหมือนเอิ่ม.. เหมือนพ่อที่ภูมิใจเวลาลูกพูดคำเเรก? =_= ครับเฮ้ยเเต่พี่มาร์คคงยังไม่หิวจริงๆใช่มั้ย

 

 

 

 

"พี่คงยังไม่หิวจริงๆใช่ป้ะ ?"

 

 

 

 

"ให้กินก็กินนะ.."

 

 

 

 

พี่มาร์คยิ้มหวานมาหนึ่งทีเอร้ยยยย.. เอร้ยอะไรเเบม.. ผมยิ้มตอบกลับไป

 

 

 

 

"ไม่"

 

 

 

หุบยิ้มทันทีครับ -..- คึคึคึคึคึ

 

 

 

~난니가좋아니가좋아니가좋아너무좋아~~난니가좋아니가좋아니가좋아너무좋아~

 

 

 

โทรศัพท์ผมเองครับผมหยิบออกมาดูก็เห็นว่าจินยองโทรมา

 

 

 

"โหลลลลลครับเเม่"

 

 

 

"อยู่บ้านรึเปล่าอ่ะ?"

 

 

 

"อือฮึ"

 

 

 

ผมเเอบเห็นพี่มาร์คส่งสายตากับพี่อูฮยอนเล็กๆท่าทางดูเเปลกๆกันอีกเเล้วมีอะไรรึเปล่านะ?

 

 

 

"เปิดประตูให้หน่อยอยู่หน้าบ้าน"

 

 

 

-ตี๊ด-

 

 

 

เป็นอันจบบทสนทนาครับ.. ตายยยยยยยยยยยยยยยอธิบายยังไงดีครับ ? ฮรืออออออออวววววว T_____T

 

 

 

"ผมจะบอกเพื่อนว่าพวกพี่เป็นเพื่อนพี่ซองกยูนะเพื่อนผมมา.. พี่ต้องทำตัวเนียนๆนะ!"

 

 

 

สั่งเรียบร้อยเเล้วผมก็เเจ้นไปเปิดประตูให้อีกคนโดยที่ไม่ได้ฟังคำถามหรือ!!คำค้าน!!ของคนที่เหลือเเม้เเต่น้อย

 

 

 

 

'พรึ่บ'

 

 

 

"รอนานมะ-มั้ย.. เอ่อจินยองนี่ใครเหรอ?"

 

 

 

ผมถามอีกคนเบาๆหลังปรายตาไปเห็นผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคนนึงสูงๆผมสีเเปลกๆสีทองๆเทาๆอะครับตาเล็กๆเหมือนพี่ซองกยู.. โอเคใหญ่กว่านิดนึงจมูกโด่งคมเเต่รวมๆเเล้วหล่อทีเดียวครับ.. อีกคนใส่หมวกเเก๊ปสีดำตาโตๆ.. หน้าคล้ายๆไดโนเสาร์นิดๆที่สำคัญครับสองคนนี้เเต่งตัวสีดำทั้งคู่เลยเหอะ

 

 

 

"อ๋อสองคนนี้มาเดินวนไปวนมาอยู่เเถวนี้เหมือนจะหลงทางฉันเลยเข้าไปถามดูเขาบอกว่าจะมาบ้านพี่ซองกยูเพื่อนพี่นายเหรอเเบมเเบม?"

 

 

 

...... จุด....... นี่ใครครับ.. เพื่อนพี่ซองกยูผมจำได้เเต่พี่มยองซูคนหล่อทะลุโลกพี่ซองยอลเด็กประถมบ้ากาแฟพี่ซองจงคนสวยชะนีหนาวพี่โฮวอนลิงโลดโฉดซ่าเเล้วก็พี่ดงอูนางฟ้าบ้าอย่างน่ารัก -//- ชื่อทั้งหมดนี้คิดมาเพื่อช่วยผมจำครับ.... เเต่สองคนนี้ไม่คุ้นเลย

 

 

 

"เอ่อ.. เข้ามาก่อนละกันครับ"

 

 

 

ผมเปิดทางให้อีกสามคนเข้ามาเเล้วกลับไปยังห้องนั่งเล่นที่ผมอยู่เมื่อกี๊ในหัวก็คิดคำเเก้ตัวไม่หยุดเลยครับจะว่าไปผมไม่ได้ถามชื่อสองคนนั้นนี่นาถามมาอาจจะคุ้นก็ได้นะเดี๋ยวนั่งเเล้วค่อยถามละกันผมเดินนำเข้าไปก็เห็นพี่มาร์คกับพี่อูฮยอนไปนั่งโซฟายาวตัวเดียวกันเเล้ว

 

 

 

"นัมอูฮยอน!!"//"ต้วนอี้เอิน!!"

 

 

 

 

เฮ้ย!!

 

 

 

 

"อิมเเจบอม!!//เเจ็คสันหวัง!!"

 

 

 

 

..

 

 

.

 

 

ผมว่านะ.. ชิบเเล้วครับ.. ชิบตัวเป้งงงงงงๆเลยครับชัดเเล้วครับชัดเเล้ววววเเต่ผมช้าไป!!

 

 

 

_______________________________________________________

 

คอมพลีททททททททททท เป็นยังไงกันบ้าง พี่ต้วนน่ารักเน้อออ-//- 
ตอนหน้าจะเริ่มมีอูกยู อิปู่บีก็จะเริ่มเตาะเเตะน้องเนียร์นะคะนะ 55555555
ฝากไว้ด้วยนะค้าาาา :D