{GOT7} Wolves ♡ เจ้ามนุษย์ สนใจหน่อยสิ (Markbam ft.Woogyu)

 
 
 
 
 
 
Bambam's speaking
 
 
 
 
หลังจากที่ผมกล่าวชื่ออี้เอินทั้งห้องก็เงียบสงัด ....
 
 
 
 
"แล้วแบมรู้ได้ยังไง ?"
 
 
 
 
นั่นดิแบมรู้ได้ยังไง.. อะไรวะเนี่ยยยยยย
 
 
 
 
"เอ่อ.. มันบอกเเบม.."
 
 
 
 
เล่นเอาพี่ซองกยูตาเกือบจะโต  
 
 
 
 
 
เเหมพี่ครับ.. จะให้เเบมพูดไงอะมองตามันเเล้วเสียงมันจะลอยมาหรือมันส่งโทรจิตหาแบมรึไงเล่าพี่ซองกยูกลัวผีจะเเย่บอกไปแบบนี้อี้เอินจะไม่ใช่ผีแต่มาโทรจงโทรจิตใส่แบมได้นี่ก็น่ากลัวพอกันป้ะพี่ช็อคไปแบมจะเอาอะไรกินล่ะหื้มม
 
 
 
 
 
 
"อะไรนะ?!"  
 
 
 
 
 
ผมเลือกที่จะเมินสายตามึนงงของพี่ชายก่อนจะมองไปที่อี้เอินที่นั่งตัวโตอยู่บนโต๊ะอีกครั้งเเล้วนี่ผมจะพูดกับเจ้านี่ยังไงกันล่ะเนี่ยพูดกลับเหรอหรือจะมองกลับ.. เเต่ถ้ามันส่งมาได้ผมก็น่าจะส่งกลับได้สิใช่มั้ย?
 
 
 
 
คิดแบบนั้นเเล้วผมก็คิดในใจว่า "สวัสดี" .. เเล้วตั้งใจจ้องไปในตาคู่สีเข้มอยู่นานมันก็มองตาผมนะต้องเข้าใจแน่ๆเลยเเต่ทำไมอี้เอินถึงไม่ตอบผมสักทีล่ะ
 
 
 
 
 
'นี่.. เจ้าดอกไม้ข้าอ่านความคิดเจ้าไม่ได้หรอกนะสงสัยอะไรก็ถามสิ'
 
 
 
 
 
"เฮือก!"
 
 
 
 
ผมสะดุ้งจนพี่ซองกยูหันมามองเมื่อเสียงเเหบทุ้มลอยวนเข้ามาในหัวผมอีกครั้งถึงจะหลายครั้งแล้วก็ยังตกใจไม่เลิกแล้วอะไรนะเจ้าดอกไม้ ? เเล้วนี่ถ้าเขาพูดออกไปพี่ซองกยูจะไม่ว่าเขาบ้าก่อนรึไงระหว่างที่ผมคิดว่าจะสื่อสารกับอี้เอินยังไงก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะกำลังคุยกับนามูที่อยู่ข้างๆก่อนทั้งสองตัวจะหันกลับมานามูกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วตรงมาทางพวกเราทันทีวินาทีนั้นบอกตรงๆอะคือเห็นหน้ากันหลายปีเเต่เหมือนขาผมมันคิดจะวิ่งหนียังไงไม่รู้ -//-
 
 
 
 
 
"ว่าไงเรา"
 
 
 
"หงิง.."
 
 
 
 
“อ้ะ จะเอาอะไรเนี่ย?”
 
 
 
หมาป่าตัวใหญ่เดินมาเอาหน้าดันพี่ซองกยูน้อยๆพร้อมส่งเสียงออดออ้อนเเบบที่มันชอบทำเเล้วออกเเรงดันต่อให้เขาเดินไปข้างหน้าจนพี่ซองกยูต้องเดินตามมันออกไปข้างนอกห้องทำงานของเขาเองอย่างเสียไม่ได้นี่สรุปเจ้าสองตัวนั้นมันหันไปวางแผนกันสินะ ..แม่ครับเเบมรู้สึกว่าโลกหมุนเร็วเกินไปปปปนี่มันเกิดอะไรขึ้นนน
 
 
 
 
 
'เจ้าดอกไม้..’
 
 
 
 
 
ผมหันหน้าไปมองเจ้าตัวสีขาวทันที
 
 
 
 
‘มาใกล้ๆหน่อยสิ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก'
 
 
 
 
 
 
นี่ด้วย.. พี่บัวลอยพี่ต้องหมุนโลกให้ช้าลงเเล้วล่ะผมตามไม่ทันจริงๆ..
 
 
 
 
ผมขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าไปหาอี้เอินที่อยู่บนโต๊ะหินอ่อนอย่างลังเลก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งลงตรงหน้ามัน
 
 
 
 
"เอ่อ.. นายฟังฉันเข้าใจเหรอ?"
 
 
 
 
 
'นี่ข้าพูดด้วยขนาดนี้เเล้วเจ้ายังคิดว่าไม่เข้าใจงั้นเหรอ? มนุษย์นี่โง่เขลาเบาปัญญาเเบบนี้ทุกคนหรืออย่างไร?'
 
 
 
 
 
อ่าวกรรม.. ไม่ใช่ดิวะเพื่อความเเน่ใจอะเข้าใจป้ะะะะกันพิมุกต์กลายเป็นตัวเเทนชาวโลกไปเรียบร้อยละครับ..
อี้เอินนอนลงกับพื้นหินเย็นก่อนจะช้อนตามองผม จริงๆผมควรจะรู้สึกกลัวนะ เเต่ทำไมบรรยากาศตอนนี้มันทำให้ผมโล่งใจแปลกๆเลยไม่ค่อยรู้สึกเกร็งเท่าไหร่
 
 
 
 
"แค่ถามเพื่อความแน่ใจหรอกน่านายเป็นตัวอะไรกันเเน่เนี่ย?"
 
 
 
 
ณตอนนี้คือไม่เข้าใจจริงๆครับคือรูปร่างแสดงให้เห็นชัดเจนว่าอี้เอินเป็นหมาป่าขาวตัวเขื่องแต่ปมเนี่ยมันอยู่ที่ว่าเจ้านี่มันพูดอ่ะไม่สิฟังผมรู้เรื่องได้ยังไงโทรจิตหาผมได้ยังไงแล้วทำไมเป็นผมไม่ใช่คนอื่นที่มันเลือกจะให้ช่วยอีกเรื่องนึงคือเเล้วทำไมจู่ๆนามูถึงมาโผล่ที่นี่? มันสองตัวมีความสัมพันธ์กันเหรอ? แบบเจ้าสองตัวนี้อาจจะคบกันเเต่นามูหนีออกจากบ้านมาอี้เอินก็เลยออกตามหา.. เเล้วนี่ผมเพ้ออะไรฮ่าาาาาาาาา
 
 
 
 
'ข้าเป็นหมาป่าดูไม่ออกหรือ? มนุษย์นี่โง่สมคำร่ำลือจริงๆ.."
 
 
 
 
 
นั่นไง.. ผมปั้นหน้างอทันทีคำก็โง่สองคำก็โง่โว้ะะะ
 
 
 
 
 
'อย่าทำหน้างอสิเจ้าดอกไม้'
 
 
 
 
 
เสียงของอี้เอินฟังดูพอใจเเปลกๆชอบกลได้ด่าคนโง่เเล้วสนุกเหรอไอ่หมาโรคจิต
 
 
 
 
 
'ไม่เป็นไรถึงเจ้าจะโง่ข้าก็ไม่ได้ถือสาอะไร'
 
 
 
 
 
เว้ยยยบอกว่าไม่ได้โง่! แบมจะไม่ทน!! ผมควรจะคุยกับไอ้หมานี่ต่อไปดีมั้ยคุยเเล้วรู้สึกโดนยัดเยียดคำว่าโง่มาเยอะเหลือเกิ้นน -_-
 
 
 
 
 
 
"จะบอกหรือไม่บอกห้ะะเเล้วเจ้าดอกไม้นี่อะไรบนหน้าฉันมันมีกลีบรึไง? เอะอะก็โง่ๆๆ! โว้ะะ"
 
 
 
 
 
 
ผมเเว้ดมันไปเบาๆเพราะกลัวพี่ซองกยูจะได้ยิน
 
 
 
 
'บอกก็ได้เจ้านี่ใจร้อนจริงๆ'
 
 
 
 
 
 
ผมยู่หน้าใส่มันเสียงเจ้านี่นี่ฟังดูกลั้วหัวเราะอีกเเล้วหมาป่านี่มีงานอดิเรกจับมนุษย์ทำคอมเมดี้รึไง
 
 
 
 
 
"ว่ามา"
 
 
 
 
 
'ข้าเป็นทายาทลำดับที่สองของจ่าฝูงหมาป่าที่ข้ามาอยู่ที่นี่เพราะข้ามาตามหาพี่ชายของข้าที่หนีไปเมื่อสามปีก่อนที่ได้รับบาดเจ็บน่ะเพราะระหว่างทางข้าดันไปเจอกับกลุ่มนายพรานเข้าพวกหน้าบากนั่นมีกันตั้งเกือบสี่สิบคนเห็นจะได้ด้วยความอ่อนเเรงที่ข้าเดินรอนเเรมมาร่วมสองเดือนข้ารอดมาได้ก็ถือว่าโชคดีไม่น้อย'
 
 
 
 
ชีวิตเหมือนนิยายเลยเห้ย.. เเปลว่าเจ้านี่ก็คือประมาณว่าองค์ชายอะดิ!
 
 
 
 
 
"เเล้วนี่นายเจอพี่ชายเเล้วเหรอ?"
 
 
 
 
อี้เอินหันมองผมตรงๆอีกครั้ง
 
 
 
 
'.. ข้าว่าเจ้าคงโง่จริงๆ'
 
 
 
 
 
บ้ะะะะะะะะะอะไรของหมาป่าฟระะะโรงเรียนไม่มีสอนหรอกนะประวัติศาสตร์หมาป่าจะไปตรัสรู้ยังไงง่าเจ้านี่มีพี่น้องเป็นใคร?!
 
 
 
 
 
'อย่าน้อยใจไปเลยดอกไม้ของข้า'
 
 
 
 
เสียงนุ่มเชียว.. ไม่ใช่! ดอกไม้ของข้งของข้าไรเล่าาาา
 
 
 
 
 
'ที่เจ้าเรียกนามูนั่นเเหละคือพี่ชายที่ข้าตามหา'
 
 
 
 
 
"..ห้ะะะะ!"
 
 
 
 
 
อิ่มจุดละครับ.. พูดถึงเเต่นามูก็อยู่ที่นี่มานานนะก่อนผมจะมาอยู่ที่นี่อีก ตอนที่ผมย้ายเข้ามาเเรกๆมันก็ขู่ผมเเทบเเย่ ผมเองก็เเทบช็อคเหมือนกัน พอพี่ซองกยูบอกให้มันเงียบเท่านั้นล่ะ หลังจากนั้นมันก็ไม่ขู่ผมอีกเลย ออกจะเล่นกับผมด้วยซ้ำ เเต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เลี้ยงอะไรไม่เลี้ยงดันเลี้ยงหมาป่า ตัวใหญ่อีกต่างหาก ถึงจะเล็กกว่าตัวนี้ก็เถอะ พี่ซองกยูบอกว่ามีช่วงนึงตอนนั้นประมาณปีหนึ่ง พี่ซองกยูจะรู้สึกว่ามีคนตามตลอดเวลาเดินกลับบ้านคนเดียว จนรู้สึกกังวล จนวันนึงก็รู้ว่าเป็นผู้ชายสามสี่คนที่.. เอาเป็นว่ามีจุดประสงค์ไม่ดีครับ เเต่ก็ได้เจ้านามูนี่ล่ะ ที่อยู่ดีๆก็โผล่มาช่วยเขาไว้ในตอนที่คนพวกนั้นลงมือ หลังจากวันนั้นพี่ซองกยูก็เลยเลี้ยงนามูเอาไว้ ..เเปลว่านามูก็ฟังพี่ซองกยูกับผมรู้เรื่องทุกอย่างเหมือนกันสินะ
 
 
 
 
 
..แล้วทำไมนามูไม่เห็นจะพูดกับผมเหมือนเจ้านี่เลยล่ะ
 
 
 
 
'เเล้วที่ข้าเรียกเจ้าว่าดอกไม้น่ะ..'
 
 
 
 
หื้ม..
 
 
 
 
'.. เพราะข้าคิดว่าเจ้าน่ารัก'
 
 
 
 
 
ผมหันควับไปยังอี้เอินทันทีเเววตาที่เคยสงบนิ่งเเลดูซุกซนขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ หางเป็นพวงขาวเเกว่งไปมาเล็กน้อย เขาว่าหมาเเกว่งหาเเปลว่ามันอารมณ์ดี.. ไอ่ตัวนี่มันอะไร มันเต๊่าะผมมม มันนนนนนอะไรดีเนี่ย จะให้ผมเชื่อเหรอ อยู่ดีๆก็มีหมาป่าตัวยักษ์ที่บอกให้พามาทำเเผลพอตื่นมายังมาบอกผมน่ารัก ผมอาจจะฝันไป.. ว่าเเล้วก็ยกมือตบหน้าตัวเองเล็กๆ ผมรู้สึกคือเเปลว่าไม่ได้ฝันสินะ..
 
 
 
 
‘เจ้าไม่ได้ฝันไปสักหน่อย.. ทำเหมือนข้าไม่มีตัวตนนี่มันน่าน้อยใจนัก’
 
 
 
 
แม่ครับ.. แบมโดนหมาป่าเต๊าะะะะะะะะะ!! เเบบไม่ได้ฝันด้วย เเล้วอะไร เป็นหมาป่ามีมาน้อยจงน้อยใจ?
 
 
 
 
 
"เป็นหมาป่ามาชมมนุษย์น่ารักได้ด้วยเหรอ?"
 
 
 
 
 
เเลัวทำไมหน้าต้องร้อนล่ะเเบมแบม.. เเบมสติเว้ยหมาป่าเต๊าะหน่อยทำหน้าร้อนหยุดนะเว้ยหยุดดด
 
 
 
 
 
'ถ้าข้าเป็นคนก็เอ่ยชมเจ้าได้ตลอดงั้นสิ?'
 
 
 
 
ถามอะไรแปลกๆ ก็หมาชมคนนี่มันแปลกมั้ยล่ะ คนชมคนมันก็ไม่แปลกนี่
 
 
 
 
"จะรู้เหรอ.. นายเป็นหมาป่าไม่ใช่คนสักหน่อย"
 
 
 
 
'หึหึ..'
 
 
 
 
หึไรของมัน.. อี้เอินค่อยๆลุกขึ้นอย่างระวังเเผลเเล้วพาตัวเองลงมายืนที่พื้นช้าๆตาคมของมันหันมาข้องผมอีกที
 
 
 
 
 
'ข้าจะทำให้ดู.. '
 
 
 
 
 
ชั่ววินาทีที่ผมละสายตาจากอี้เอินไปที่อื่นเพื่อจะสงบสติอารมณ์ว่าไอ้หมาป่านี่มันพล่อามอะไรออกมาบ้าง..
 
 
 
 
 
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก!'"
 
 
 
 
 
หันมาที่เจ้านี่อีกทีปากผมก็อ้าตามเเรงโน้มถ่วงก่อนขาผมจะส่งตัวผมจากเก้าอี้ลงพื้น..
 
 
 
 
 
หมาป่าตัวใหญ่ถูกเเทนที่ด้วยมนุษย์หน้าตาดีคนหนึ่งดวงตาสีมหาสมุทรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มจมูกโด่งเป็นสันปากบางสีชมพูดูน่าลองสัมผัสสักครั้งใบหน้ายังคงความคมไว้ไม่เปลี่ยนผมสีเเดงเพลิงขับให้สีผิวขาวยิ่งดูสว่างมากขึ้น.. ผ้าพันเเผลที่พันต้นขาด้านขวาอยู่บ่งบอกว่านี่คือเจ้าหมาป่าเมื่อครู่จริงๆร่างกายกำยำถูกบดบังไว้ด้วยผ้าคลุมผืนหนึ่งของพี่ซองกยูที่เคยวางอยู่บนโต๊ะ
 
 
 
 
ไม่อ้อมค้อมอะ ..หล่อออออออครับเเม่ค้าบบ แบมแบมเเย่เเล้วค้าบบบบบบ นอกจากหล่อเเล้วยังโป๊ด้วยอะเเม่! กรี๊ดดดดดด #ผิด!
 
 
 
 
 
อี้เอินตวัดตาคมมองผมที่ตอนนี้ปากใกล้จะถึงพื้นเเล้วริมฝีปากคู่สวยที่ผมเผลอชมไปเมื่อกี๊กระตุกยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไสั
 
 
 
 
..เเต่หล่อมากนะ
 
 
 
 
"ไม่ได้กลับร่างนี้นาน  แต่ก็รู้สึกดีนะ"
 
 
 
 
 
ร่างสูงของเขาขยับไปมาเหมือนไม่คุ้นชินผมได้แต่นั่งเอ๋ออยู่ที่เดิมนี่มันทไวไลท์เรอะะะ?! เดี๋ยวๆ อย่าขยับมากเดี๋ยวเปิดหมด -//- อี้เอินขยับยุกยิกอยู่ใต้ผ้าผืนบาง.. เซะซี่จุง.. อรั้ยยยยยยยยยยยยยยย อะไรเเบมเเบมอะไรรรรร
 
 
 
 
 
"เอา.. มองทำไมนักหนา ข้าก็อายเป็นนะ.. ตอนนี้ล่ะข้าชมได้หรือยัง?"
 
 
 
 
 
อี้้เอินมองมาที่ผมอย่างพออกพอใจในปฏิกิริยาเขากอดอกมองผมอย่างไม่ลดละเเต่สภาพเหมือนสาวน้อยจะไปอาบน้ำ -_-ยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไรพี่ซองกยูก็เปิดประตูเข้ามาซะก่อนเออเมื่อกี๊ผมว้ากซะดัง T^Tลืมพี่ซองกยูไปเลย
 
 
 
 
บันไซละแบม.. อธิบายยังไงดีวะ
 
 
 
 
 
“แบมแบมมีอะไร..”
 
 
 
 
 
ยังไม่ทันจะถามผมจบพี่ซองกยูก็ปรายตาไปเห็นอี้เอินที่ยืนเก๊กอยู่ซะก่อน ผมเห็นพี่ชายหรี่ตามองอีกชีวิตหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมา
ก่อนจะหลบให้นามูเดินเข้ามา ผมแอบเห็นนามูชะงักเล็กๆเมื่อตามันปรายไปเจอเข้ากับร่างของอี้เอิน ผมเริ่มจะเชื่อที่เขาพูดขึ้นมาอีกนิด เพราะถ้าเป็นคนเเปลกหน้าล่ะก็นามูคงขู่จะขย้ำเเล้ว เเต่นี่มันเเค่นั่งลงข้างๆพี่ซองกยูอย่างเงียบๆ
 
 
 
 
 
 
“นายเป็นใคร”
 
 
 
 
“อี้เอิน .. ต้วนอี้เอิน ขอบใจที่ทำแผลให้นะ เจ้ามนุษย์”
 
 
 
 
อี้เอินตอบเเบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ปัดโธ่ววววววววววววววว อย่าเพิ่งไปตอบเเบบนั้นสิวะะ
 
 
 
 
 
“ว่าไงนะ?!”
 
 
 
 
พี่ซองกยูถามเสียงดัง.. เเล้วหันมาทางผมเหทมือนจะขอคำอธิบาย
 
 
 
 
 
“เเบมก็ไม่เเน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น.. เเต่ว่านี่คือหมาป่าที่พี่เพิ่งจะทำแผลให้ไปเมื่อกี๊ ”
 
 
 
 
“เเต่นี่มันคนชัดๆนะเเบมจะบอกว่าอยู่ดีๆหมาป่าตัวนั้นก็กลายเป็นคนเหรอ ?”
 
 
 
 
 
เเหม.. ถูกครับ
 
 
 
 
 
ผมพยักหน้าหงึกหงักสองสามทีให้พี่ซองกยู ตาที่ตี่อยู่เเล้วเเทบจะหายไปเมื่ออีกคนขมวดคิ้ว ปกติผมคงนั่งหัวเราะ เผอิญว่าผมกำลังคิดว่าผมควรจะบอกว่าใช่ดีรึเปล่า เเต่มันผิดคาดมากนะ เพราะตอนเเรกผมคิดว่าพี่ซองกยูจะตกใจกลัวซะอีก เเต่พี่เเกเเค่เดินไปนั่งที่โซฟา นามูก็ตามไปหมอบอยู่ข้างๆ
 
 
 
 
 
 
นามู.. เป็นพี่ชายของอี้เอิน อี้เอินเป็นทายาทลำดับที่สอง.. เห้ยเดี๋ยว.. เเปลว่านามูก็เป็นทายาทลำดับที่หนึ่งสิ!! =[]=
 
 
 
 
 
เฮ้ยยย ผมเลี้ยงเจ้าชายอะะะะะะ
 
 
 
 
 
ระหว่างที่ผมก็พี่ซองกยูเงียบ ก็เหมือนว่าอี้เอินจะส่งสายตาคุยกับนามูอีกเเล้ว ผมเองก็ยังนั่งค้างอยู่ถ้าเดิม
 
 
 
 
 
“จริงๆข้าก็พอจะรู้ภาษามนุษย์นะ .. หมายถึงภาษาที่พวกเจ้าใช้พูดกันน่ะ”
 
 
 
 
อี้เอินทำลายความเงียบลง ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดเเล้วพูดต่อ ตาสีเข้มมองมาที่ผม
 
 
 
 
 
“ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง เเต่ตอนนี้ขอเสื้อผ้าใส่หน่อยได้รึเปล่า?”
 
 
 
(100%) completed_________________________________________________________
 
 
 
มาต่อเเล้วเน่อออ เร็วมั้ย >< ฮริฮริ ตอนนี้มันงงๆมั้ย? =[]= เป็นยังไงบ้างช่วยคอมเม้นท์บอก ติชมด้วยนะค้า จะได้ตามไปปรับปรุงให้มันดีขึ้นชอบก็โหวตบ้างให้คะเเนนบ้างเป็นกำลังใจกันน้าา ขอบคุณค่า ~