{GOT7} Wolves ♡ เจ้ามนุษย์ สนใจหน่อยสิ (Markbam ft.Woogyu)

^

ก่อนตอนหนึ่งอย่าลืมอ่านบทนำก่อนนะคะ

Bambam's part





เห้ย.. เมื่อกี๊เสียงใครวะ? แบมแบมมองไปรอบๆอย่างฉงน จนกลับมามองที่หมาป่าตัวเขื่องที่เเววตาเรื่มจะอ่อนลง แต่ตาสีมหาสุมทรยังคงมองมาที่เขาอย่างไม่ย่อท้อ




'เร็วเถอะ ข้าขอร้อง.. '



'!!!!'




แบม แบมเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงต่ำก้องขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ตาโตจ้องค้างไปที่หมาป่าตัวเดินก่อนจะตั้งสติตัวเองให้ดี แล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน




'พรึ่บ'


"อ้ะ!"




ก่อนแบมๆจะได้ทำอะไร เจ้าตัวนี้ก็ทรุดลงไปแล้ว



"ทำไงดีวะเนี่ย เอากลับไปพี่ซองกยูจะว่ารึเปล่านะ"


ซองกยูคือญาติของแบมแบมที่เจ้าตัวกำลังอาศัยอยู่ด้วย ถึงจะรู้ว่าคนเป็นพี่น่ะรักหมา แต่ถ้าหมาป่าล่ะ..
เเต่พี่ซองกยูก็เลี้ยงนามูอยู่นี่นา.. มือเรียวหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาพี่ชายทันที ไม่ทันไรอีกฝ่ายก็กดรับเหมือนกำลังรอสายเขาอยู่พอดี



"แบม นี่จะตีหนึ่งแล้วนะ งานอะไรมากมาย ให้พี่ไปรับมั้ย? แล้วนี่ยังอยู่กันกี่คน มีผู้ใหญ่อยู่รึเปล่า จะเสร็จกี่โมงเนี่ย?"


"เป็นชุดเลยนะ ฮ่าๆ แบมจะถึงแล้วฮะ แต่คือ.. พี่มาหาแบมหน่อยได้มั้ยครับ?


"มีอะไรรึเปล่าแบม?"


".. คือ.. มันมี.. โอ้ยย พี่ครับคือ.. แบมอธิบายไม่ถูก แบมอยู่ตรงพุ่มไม้ พี่ออกจากบ้านมาแล้วเลี้ยวขวานะ มาหาแบมนะครับ น้าาาาาาาา"



พี่ ซองกยูในตอนนี้ต้องยืนขมวดคิ้วจนตาเป็นขีดอยู่แน่ๆ เสียงกุกกักๆที่มาจากอีกฝั่งถือเป็นลางดีเพราะเเปลว่าอีกคนกำลังจะเตรียมตัว เดินออกมาหาเขา




"รอแป๊ปนึงนะ พี่กำลังไป"




พูด จบก็ตัดสายไป ไม่กี่อึดใจแบมแบมก็เห็นพี่ชายผมสีคาราเมลอยู่ไม่ไกล คนเป็นพี่หยุดชะงักเล็กๆเมื่อเห็นหมาป่าตัวใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นอิฐ เย็นเฉียบ




"แบม.. นี่มันหมาป่า.. "





"แบมอธิบายไม่ถูกจริงๆนะ ..พี่ทำแผลให้มันได้มั้ยครับ?"




ซองกยูเดินวนไปที่แผลของเจ้าตัวใหญ่ เเล้วเหมือนจะยืนไตร่ตรองอะไรอยู่คนเดียว จนแบมแบมที่รออยู่ต้องลุ้นตามอยู่สักพัก




"แบมช่วยพี่แบกมันกลับหน่อยนะ ดูท่าเเผลจะไม่ใช่เล่นๆ เริ่มอักเสบแล้วด้วย"




คนน้องได้ยินก็ใจชื้น ก่อนจะรีบเข้าไปช่วยอีกคนที่พยายามยกหมาป่าตัวนี้ขึ้นอย่างทุลักทุเล





.



.


"เอากาละมังใส่น้ำกรองมา น้ำเกลืออยู่บนชั้นตรงนั้น เตรียมให้พี่ที"



ซองกยูเริ่มสั่งการทันทีที่พวกเขาแบกเจ้ายักษ์นี่มาถึงบ้าน




นี่มันพันธ์ไหนกันนะ ทำไมถึงตัวใหญ่ขนาดนี้ ตาเรียวเล็กยืนคิดเล็กน้อยก่อนจะเริ่มจัดการกับแผลเหวอะหวะตรงหน้า




"แผลเหมือนโดนอะไรฟันมาเลยว่ะแบม"




คุณหมอเปรยขึ้นทำเอาคนเป็นน้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย เจ้าตัวนี้ไปเจออะไรมานะ เเล้ว.. ตกลงที่พูดกับเขานี่ใช่หมาป่าตัวนี้หรือเปล่านะ
แบมแบมเลือกที่จะยังไม่เล่าเรื่องนี้ออกไป เเล้วเป็นลูกมือให้พี่ชายไปเงียบๆ





"แบมแบม กรรไกรมาดิ้"





"ร้อยด้ายไว้ให้พี่หน่อย"





"แบมตัดด้ายที เบาๆนะ"





"เตรียมสำลีกับผ้าก๊อตให้พี่หน่อย จะเสร็จแล้วล่ะ"





"เสร็จแล้วล่ะ"



ซองกยูถอดถุงมือยางออกเเล้วมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ ไม่เสียชื่อนักศีกษาแพทย์ปีสี่จริงๆ




แบมแบมถอนหายใจอย่างโล่งอก




อา.. มันช่างยาวนาน.. ใครจะรู้ว่าทำแผลหมามันยุ่งยากขนาดนี้วะเนี่ย!




แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็มีเสียงดังขึ้นที่หน้าประตูเสียก่อน




"ปัง!.. เเครกก!! ปัง! ปัง!"


.



.



'ปัง!!'




ซองกยูตัดสินใจเดินไปส่องดูที่ตาเเมวก็ต้องขมวดคิ้วกับภาพที่เห็น หมาป่าใหญ่สีขาวเเซมเทากำลังกระเเทกประตูของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย




"นามู?"



เห็น เป็นแบบนั้นก็เปิดประตูทันที หมาป่าตัวใหญ่อีกตัวเเทรกตัวเข้ามาในบ้านทันทีที่ประตูไม้เเง้มออก นามูคือหมาป่าที่อยู่เเถวนี้มาหลายปี แล้วก็ดูจะชอบซองกยูเอามากๆ ถึงจะตัวเล็กกว่าเจ้าตัวที่นอนเจ็บอยู่บนโต๊ะของเขาอยู่หน่อยเเละดูน่ากลัว บ้าง แต่เจ้าตัวนี้ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร เเต่เวลาฝนตกทีไร นามูจะชอบมาขอเข้าบ้านทุกที และด้วยความที่รักหมา เขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร




"เห้ยย!! นามู!"





เเบม แบมแทบจะสะดุดนามูคว่ำเมื่ออีกตัวพรวดพราดเข้ามา เด็กหนุ่มยิ่งงงเข้าไปอีกเมื่อเห็นนามูปีนเก้าอี้ขึ้นไปมองดูหมาป่าตัวใหญ่ กว่าด้วยท่าทีร้อนรน ใบหน้าเรียวเข้าคลอเคลียอีกตัวทันที หมาป่าสีเทาส่งเสียงหงิงๆคล้ายจะเรียกให้อีกตัวตื่นขึ้นมา ..ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นเร็วไปหน่อย






.. เพราะมนุษย์สองคนก็ยังเงิบอยู่





"พี่ซองกยู.. นี่มันอะไร.."





"แล้วพี่จะรู้ได้ไงวะ.."





สองพี่น้องยืนมองหมาป่าสองตัวด้วยท่าทีฉงนไม่แพ้กัน จนกระทั่งอีกหมาป่าสีขาวตัวเขื่องนั่นเริ่มจะขยับจริงๆ



"เห้ยพี่.. แบมว่ามันคุยกันจริงๆอะ.."




คนตัวเล็กกระซิบซองกยูอย่าระเเวดระวังเหมือนว่าไม่อยากจะขัดบรรยากาศของอีกสองชีวิต




ตา สีน้ำเงินลึกลืมขึ้นช้าๆอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นทันทีเเต่ก็ต้องล้มลงเมื่อแผลฉกรรจ์ที่เพิ่งจะถูหกพยาบาลไป เมื่อคู่แฝดฤิทธ์เตือนเจ้าตัวใหญ่ว่ามันกำลังเจ็บอยู่



"เฮ้ๆ อย่าขยับเเรงสิ เดี๋ยวก็หลุดหรอก"



ด้วย ความเป็นหมอทำให้ซองกยูเข้าใกล้หมาป่าสีขาวทันทีโดยไม่ได้ระวัง ใบหน้าดุดันหันมาเเยกเขี้ยวขู่คนไม่คุ้นเคยทันที ทำเอาซองกยูตกใจจนถอยกรูด เเต่ก็หยุดลงเมื่อนามูเอาจมูกชื้นกระเเทกเบาๆราวกับจะปราม เสียงน่ากลัวจึงหยุดลง เหลือเเต่เเววตาระเเวงระวังที่ส่งมาให้เช่นเดิม ก่อนจะเบนสายตาจากซองกยูมาหาแบมแบมที่กำลังสับสนเเววตาดุดันกลับอ่อนลงทันที ที่สบกับตากลมโต




แบมควรจะตกใจอะไรก่อนดี? หมาป่าคุยกัน..




'ขอบใจนะ ..เจ้ามนุษย์'






หรือหมาป่าคุยกับเเบม!!!!





'เรียกข้าว่าอี้เอินสิ'



.

.

.


อี้เอิน..


เเบมงง..


หรือว่าบ้านพี่ซองกยู่จะสร้างทับรังหมาป่านะ..




"พี่ซองกยู.. "




คนเป็นพี่ถูกดึงออกจากภวังค์ความคิดก่อนจะขานตอบน้องชาย




"ห.. ห้ะ?"







 (100%)




ท้อล์กกกกกกกทอล์กก

มาลงเเล้วนะค้า ตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้
มีคนติดตามก็คอมเม้นท์ให้เห็นนิดนึงนะค้าา -..-
ติชมตามสบายเลยนะครัชชช