{GOT7} Wolves ♡ เจ้ามนุษย์ สนใจหน่อยสิ (Markbam ft.Woogyu)

 

 

 

 

 

 

Bambam's speaking

 

 

 

 

หลังจากที่ผมกล่าวชื่ออี้เอินทั้งห้องก็เงียบสงัด ....

 

 

 

 

"แล้วแบมรู้ได้ยังไง ?"

 

 

 

 

นั่นดิแบมรู้ได้ยังไง.. อะไรวะเนี่ยยยยยย

 

 

 

 

"เอ่อ.. มันบอกเเบม.."

 

 

 

 

เล่นเอาพี่ซองกยูตาเกือบจะโต  

 

 

 

 

 

เเหมพี่ครับ.. จะให้เเบมพูดไงอะมองตามันเเล้วเสียงมันจะลอยมาหรือมันส่งโทรจิตหาแบมรึไงเล่าพี่ซองกยูกลัวผีจะเเย่บอกไปแบบนี้อี้เอินจะไม่ใช่ผีแต่มาโทรจงโทรจิตใส่แบมได้นี่ก็น่ากลัวพอกันป้ะพี่ช็อคไปแบมจะเอาอะไรกินล่ะหื้มม

 

 

 

 

 

 

"อะไรนะ?!"  

 

 

 

 

 

ผมเลือกที่จะเมินสายตามึนงงของพี่ชายก่อนจะมองไปที่อี้เอินที่นั่งตัวโตอยู่บนโต๊ะอีกครั้งเเล้วนี่ผมจะพูดกับเจ้านี่ยังไงกันล่ะเนี่ยพูดกลับเหรอหรือจะมองกลับ.. เเต่ถ้ามันส่งมาได้ผมก็น่าจะส่งกลับได้สิใช่มั้ย?

 

 

 

 

คิดแบบนั้นเเล้วผมก็คิดในใจว่า "สวัสดี" .. เเล้วตั้งใจจ้องไปในตาคู่สีเข้มอยู่นานมันก็มองตาผมนะต้องเข้าใจแน่ๆเลยเเต่ทำไมอี้เอินถึงไม่ตอบผมสักทีล่ะ

 

 

 

 

 

'นี่.. เจ้าดอกไม้ข้าอ่านความคิดเจ้าไม่ได้หรอกนะสงสัยอะไรก็ถามสิ'

 

 

 

 

 

"เฮือก!"

 

 

 

 

ผมสะดุ้งจนพี่ซองกยูหันมามองเมื่อเสียงเเหบทุ้มลอยวนเข้ามาในหัวผมอีกครั้งถึงจะหลายครั้งแล้วก็ยังตกใจไม่เลิกแล้วอะไรนะเจ้าดอกไม้ ? เเล้วนี่ถ้าเขาพูดออกไปพี่ซองกยูจะไม่ว่าเขาบ้าก่อนรึไงระหว่างที่ผมคิดว่าจะสื่อสารกับอี้เอินยังไงก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะกำลังคุยกับนามูที่อยู่ข้างๆก่อนทั้งสองตัวจะหันกลับมานามูกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วตรงมาทางพวกเราทันทีวินาทีนั้นบอกตรงๆอะคือเห็นหน้ากันหลายปีเเต่เหมือนขาผมมันคิดจะวิ่งหนียังไงไม่รู้ -//-

 

 

 

 

 

"ว่าไงเรา"

 

 

 

"หงิง.."

 

 

 

 

“อ้ะ จะเอาอะไรเนี่ย?”

 

 

 

หมาป่าตัวใหญ่เดินมาเอาหน้าดันพี่ซองกยูน้อยๆพร้อมส่งเสียงออดออ้อนเเบบที่มันชอบทำเเล้วออกเเรงดันต่อให้เขาเดินไปข้างหน้าจนพี่ซองกยูต้องเดินตามมันออกไปข้างนอกห้องทำงานของเขาเองอย่างเสียไม่ได้นี่สรุปเจ้าสองตัวนั้นมันหันไปวางแผนกันสินะ ..แม่ครับเเบมรู้สึกว่าโลกหมุนเร็วเกินไปปปปนี่มันเกิดอะไรขึ้นนน

 

 

 

 

 

'เจ้าดอกไม้..’

 

 

 

 

 

ผมหันหน้าไปมองเจ้าตัวสีขาวทันที

 

 

 

 

‘มาใกล้ๆหน่อยสิ ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก'

 

 

 

 

 

 

นี่ด้วย.. พี่บัวลอยพี่ต้องหมุนโลกให้ช้าลงเเล้วล่ะผมตามไม่ทันจริงๆ..

 

 

 

 

ผมขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าไปหาอี้เอินที่อยู่บนโต๊ะหินอ่อนอย่างลังเลก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งลงตรงหน้ามัน

 

 

 

 

"เอ่อ.. นายฟังฉันเข้าใจเหรอ?"

 

 

 

 

 

'นี่ข้าพูดด้วยขนาดนี้เเล้วเจ้ายังคิดว่าไม่เข้าใจงั้นเหรอ? มนุษย์นี่โง่เขลาเบาปัญญาเเบบนี้ทุกคนหรืออย่างไร?'

 

 

 

 

 

อ่าวกรรม.. ไม่ใช่ดิวะเพื่อความเเน่ใจอะเข้าใจป้ะะะะกันพิมุกต์กลายเป็นตัวเเทนชาวโลกไปเรียบร้อยละครับ..

อี้เอินนอนลงกับพื้นหินเย็นก่อนจะช้อนตามองผม จริงๆผมควรจะรู้สึกกลัวนะ เเต่ทำไมบรรยากาศตอนนี้มันทำให้ผมโล่งใจแปลกๆเลยไม่ค่อยรู้สึกเกร็งเท่าไหร่

 

 

 

 

"แค่ถามเพื่อความแน่ใจหรอกน่านายเป็นตัวอะไรกันเเน่เนี่ย?"

 

 

 

 

ณตอนนี้คือไม่เข้าใจจริงๆครับคือรูปร่างแสดงให้เห็นชัดเจนว่าอี้เอินเป็นหมาป่าขาวตัวเขื่องแต่ปมเนี่ยมันอยู่ที่ว่าเจ้านี่มันพูดอ่ะไม่สิฟังผมรู้เรื่องได้ยังไงโทรจิตหาผมได้ยังไงแล้วทำไมเป็นผมไม่ใช่คนอื่นที่มันเลือกจะให้ช่วยอีกเรื่องนึงคือเเล้วทำไมจู่ๆนามูถึงมาโผล่ที่นี่? มันสองตัวมีความสัมพันธ์กันเหรอ? แบบเจ้าสองตัวนี้อาจจะคบกันเเต่นามูหนีออกจากบ้านมาอี้เอินก็เลยออกตามหา.. เเล้วนี่ผมเพ้ออะไรฮ่าาาาาาาาา

 

 

 

 

'ข้าเป็นหมาป่าดูไม่ออกหรือ? มนุษย์นี่โง่สมคำร่ำลือจริงๆ.."

 

 

 

 

 

นั่นไง.. ผมปั้นหน้างอทันทีคำก็โง่สองคำก็โง่โว้ะะะ

 

 

 

 

 

'อย่าทำหน้างอสิเจ้าดอกไม้'

 

 

 

 

 

เสียงของอี้เอินฟังดูพอใจเเปลกๆชอบกลได้ด่าคนโง่เเล้วสนุกเหรอไอ่หมาโรคจิต

 

 

 

 

 

'ไม่เป็นไรถึงเจ้าจะโง่ข้าก็ไม่ได้ถือสาอะไร'

 

 

 

 

 

เว้ยยยบอกว่าไม่ได้โง่! แบมจะไม่ทน!! ผมควรจะคุยกับไอ้หมานี่ต่อไปดีมั้ยคุยเเล้วรู้สึกโดนยัดเยียดคำว่าโง่มาเยอะเหลือเกิ้นน -_-

 

 

 

 

 

 

"จะบอกหรือไม่บอกห้ะะเเล้วเจ้าดอกไม้นี่อะไรบนหน้าฉันมันมีกลีบรึไง? เอะอะก็โง่ๆๆ! โว้ะะ"

 

 

 

 

 

 

ผมเเว้ดมันไปเบาๆเพราะกลัวพี่ซองกยูจะได้ยิน

 

 

 

 

'บอกก็ได้เจ้านี่ใจร้อนจริงๆ'

 

 

 

 

 

 

ผมยู่หน้าใส่มันเสียงเจ้านี่นี่ฟังดูกลั้วหัวเราะอีกเเล้วหมาป่านี่มีงานอดิเรกจับมนุษย์ทำคอมเมดี้รึไง

 

 

 

 

 

"ว่ามา"

 

 

 

 

 

'ข้าเป็นทายาทลำดับที่สองของจ่าฝูงหมาป่าที่ข้ามาอยู่ที่นี่เพราะข้ามาตามหาพี่ชายของข้าที่หนีไปเมื่อสามปีก่อนที่ได้รับบาดเจ็บน่ะเพราะระหว่างทางข้าดันไปเจอกับกลุ่มนายพรานเข้าพวกหน้าบากนั่นมีกันตั้งเกือบสี่สิบคนเห็นจะได้ด้วยความอ่อนเเรงที่ข้าเดินรอนเเรมมาร่วมสองเดือนข้ารอดมาได้ก็ถือว่าโชคดีไม่น้อย'

 

 

 

 

ชีวิตเหมือนนิยายเลยเห้ย.. เเปลว่าเจ้านี่ก็คือประมาณว่าองค์ชายอะดิ!

 

 

 

 

 

"เเล้วนี่นายเจอพี่ชายเเล้วเหรอ?"

 

 

 

 

อี้เอินหันมองผมตรงๆอีกครั้ง

 

 

 

 

'.. ข้าว่าเจ้าคงโง่จริงๆ'

 

 

 

 

 

บ้ะะะะะะะะะอะไรของหมาป่าฟระะะโรงเรียนไม่มีสอนหรอกนะประวัติศาสตร์หมาป่าจะไปตรัสรู้ยังไงง่าเจ้านี่มีพี่น้องเป็นใคร?!

 

 

 

 

 

'อย่าน้อยใจไปเลยดอกไม้ของข้า'

 

 

 

 

เสียงนุ่มเชียว.. ไม่ใช่! ดอกไม้ของข้งของข้าไรเล่าาาา

 

 

 

 

 

'ที่เจ้าเรียกนามูนั่นเเหละคือพี่ชายที่ข้าตามหา'

 

 

 

 

 

"..ห้ะะะะ!"

 

 

 

 

 

อิ่มจุดละครับ.. พูดถึงเเต่นามูก็อยู่ที่นี่มานานนะก่อนผมจะมาอยู่ที่นี่อีก ตอนที่ผมย้ายเข้ามาเเรกๆมันก็ขู่ผมเเทบเเย่ ผมเองก็เเทบช็อคเหมือนกัน พอพี่ซองกยูบอกให้มันเงียบเท่านั้นล่ะ หลังจากนั้นมันก็ไม่ขู่ผมอีกเลย ออกจะเล่นกับผมด้วยซ้ำ เเต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เลี้ยงอะไรไม่เลี้ยงดันเลี้ยงหมาป่า ตัวใหญ่อีกต่างหาก ถึงจะเล็กกว่าตัวนี้ก็เถอะ พี่ซองกยูบอกว่ามีช่วงนึงตอนนั้นประมาณปีหนึ่ง พี่ซองกยูจะรู้สึกว่ามีคนตามตลอดเวลาเดินกลับบ้านคนเดียว จนรู้สึกกังวล จนวันนึงก็รู้ว่าเป็นผู้ชายสามสี่คนที่.. เอาเป็นว่ามีจุดประสงค์ไม่ดีครับ เเต่ก็ได้เจ้านามูนี่ล่ะ ที่อยู่ดีๆก็โผล่มาช่วยเขาไว้ในตอนที่คนพวกนั้นลงมือ หลังจากวันนั้นพี่ซองกยูก็เลยเลี้ยงนามูเอาไว้ ..เเปลว่านามูก็ฟังพี่ซองกยูกับผมรู้เรื่องทุกอย่างเหมือนกันสินะ

 

 

 

 

 

..แล้วทำไมนามูไม่เห็นจะพูดกับผมเหมือนเจ้านี่เลยล่ะ

 

 

 

 

'เเล้วที่ข้าเรียกเจ้าว่าดอกไม้น่ะ..'

 

 

 

 

หื้ม..

 

 

 

 

'.. เพราะข้าคิดว่าเจ้าน่ารัก'

 

 

 

 

 

ผมหันควับไปยังอี้เอินทันทีเเววตาที่เคยสงบนิ่งเเลดูซุกซนขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ หางเป็นพวงขาวเเกว่งไปมาเล็กน้อย เขาว่าหมาเเกว่งหาเเปลว่ามันอารมณ์ดี.. ไอ่ตัวนี่มันอะไร มันเต๊่าะผมมม มันนนนนนอะไรดีเนี่ย จะให้ผมเชื่อเหรอ อยู่ดีๆก็มีหมาป่าตัวยักษ์ที่บอกให้พามาทำเเผลพอตื่นมายังมาบอกผมน่ารัก ผมอาจจะฝันไป.. ว่าเเล้วก็ยกมือตบหน้าตัวเองเล็กๆ ผมรู้สึกคือเเปลว่าไม่ได้ฝันสินะ..

 

 

 

 

‘เจ้าไม่ได้ฝันไปสักหน่อย.. ทำเหมือนข้าไม่มีตัวตนนี่มันน่าน้อยใจนัก’

 

 

 

 

แม่ครับ.. แบมโดนหมาป่าเต๊าะะะะะะะะะ!! เเบบไม่ได้ฝันด้วย เเล้วอะไร เป็นหมาป่ามีมาน้อยจงน้อยใจ?

 

 

 

 

 

"เป็นหมาป่ามาชมมนุษย์น่ารักได้ด้วยเหรอ?"

 

 

 

 

 

เเลัวทำไมหน้าต้องร้อนล่ะเเบมแบม.. เเบมสติเว้ยหมาป่าเต๊าะหน่อยทำหน้าร้อนหยุดนะเว้ยหยุดดด

 

 

 

 

 

'ถ้าข้าเป็นคนก็เอ่ยชมเจ้าได้ตลอดงั้นสิ?'

 

 

 

 

ถามอะไรแปลกๆ ก็หมาชมคนนี่มันแปลกมั้ยล่ะ คนชมคนมันก็ไม่แปลกนี่

 

 

 

 

"จะรู้เหรอ.. นายเป็นหมาป่าไม่ใช่คนสักหน่อย"

 

 

 

 

'หึหึ..'

 

 

 

 

หึไรของมัน.. อี้เอินค่อยๆลุกขึ้นอย่างระวังเเผลเเล้วพาตัวเองลงมายืนที่พื้นช้าๆตาคมของมันหันมาข้องผมอีกที

 

 

 

 

 

'ข้าจะทำให้ดู.. '

 

 

 

 

 

ชั่ววินาทีที่ผมละสายตาจากอี้เอินไปที่อื่นเพื่อจะสงบสติอารมณ์ว่าไอ้หมาป่านี่มันพล่อามอะไรออกมาบ้าง..

 

 

 

 

 

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก!'"

 

 

 

 

 

หันมาที่เจ้านี่อีกทีปากผมก็อ้าตามเเรงโน้มถ่วงก่อนขาผมจะส่งตัวผมจากเก้าอี้ลงพื้น..

 

 

 

 

 

หมาป่าตัวใหญ่ถูกเเทนที่ด้วยมนุษย์หน้าตาดีคนหนึ่งดวงตาสีมหาสมุทรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มจมูกโด่งเป็นสันปากบางสีชมพูดูน่าลองสัมผัสสักครั้งใบหน้ายังคงความคมไว้ไม่เปลี่ยนผมสีเเดงเพลิงขับให้สีผิวขาวยิ่งดูสว่างมากขึ้น.. ผ้าพันเเผลที่พันต้นขาด้านขวาอยู่บ่งบอกว่านี่คือเจ้าหมาป่าเมื่อครู่จริงๆร่างกายกำยำถูกบดบังไว้ด้วยผ้าคลุมผืนหนึ่งของพี่ซองกยูที่เคยวางอยู่บนโต๊ะ

 

 

 

 

ไม่อ้อมค้อมอะ ..หล่อออออออครับเเม่ค้าบบ แบมแบมเเย่เเล้วค้าบบบบบบ นอกจากหล่อเเล้วยังโป๊ด้วยอะเเม่! กรี๊ดดดดดด #ผิด!

 

 

 

 

 

อี้เอินตวัดตาคมมองผมที่ตอนนี้ปากใกล้จะถึงพื้นเเล้วริมฝีปากคู่สวยที่ผมเผลอชมไปเมื่อกี๊กระตุกยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไสั

 

 

 

 

..เเต่หล่อมากนะ

 

 

 

 

"ไม่ได้กลับร่างนี้นาน  แต่ก็รู้สึกดีนะ"

 

 

 

 

 

ร่างสูงของเขาขยับไปมาเหมือนไม่คุ้นชินผมได้แต่นั่งเอ๋ออยู่ที่เดิมนี่มันทไวไลท์เรอะะะ?! เดี๋ยวๆ อย่าขยับมากเดี๋ยวเปิดหมด -//- อี้เอินขยับยุกยิกอยู่ใต้ผ้าผืนบาง.. เซะซี่จุง.. อรั้ยยยยยยยยยยยยยยย อะไรเเบมเเบมอะไรรรรร

 

 

 

 

 

"เอา.. มองทำไมนักหนา ข้าก็อายเป็นนะ.. ตอนนี้ล่ะข้าชมได้หรือยัง?"

 

 

 

 

 

อี้้เอินมองมาที่ผมอย่างพออกพอใจในปฏิกิริยาเขากอดอกมองผมอย่างไม่ลดละเเต่สภาพเหมือนสาวน้อยจะไปอาบน้ำ -_-ยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไรพี่ซองกยูก็เปิดประตูเข้ามาซะก่อนเออเมื่อกี๊ผมว้ากซะดัง T^Tลืมพี่ซองกยูไปเลย

 

 

 

 

บันไซละแบม.. อธิบายยังไงดีวะ

 

 

 

 

 

“แบมแบมมีอะไร..”

 

 

 

 

 

ยังไม่ทันจะถามผมจบพี่ซองกยูก็ปรายตาไปเห็นอี้เอินที่ยืนเก๊กอยู่ซะก่อน ผมเห็นพี่ชายหรี่ตามองอีกชีวิตหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมา

ก่อนจะหลบให้นามูเดินเข้ามา ผมแอบเห็นนามูชะงักเล็กๆเมื่อตามันปรายไปเจอเข้ากับร่างของอี้เอิน ผมเริ่มจะเชื่อที่เขาพูดขึ้นมาอีกนิด เพราะถ้าเป็นคนเเปลกหน้าล่ะก็นามูคงขู่จะขย้ำเเล้ว เเต่นี่มันเเค่นั่งลงข้างๆพี่ซองกยูอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นใคร”

 

 

 

 

“อี้เอิน .. ต้วนอี้เอิน ขอบใจที่ทำแผลให้นะ เจ้ามนุษย์”

 

 

 

 

อี้เอินตอบเเบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ปัดโธ่ววววววววววววววว อย่าเพิ่งไปตอบเเบบนั้นสิวะะ

 

 

 

 

 

“ว่าไงนะ?!”

 

 

 

 

พี่ซองกยูถามเสียงดัง.. เเล้วหันมาทางผมเหทมือนจะขอคำอธิบาย

 

 

 

 

 

“เเบมก็ไม่เเน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น.. เเต่ว่านี่คือหมาป่าที่พี่เพิ่งจะทำแผลให้ไปเมื่อกี๊ ”

 

 

 

 

“เเต่นี่มันคนชัดๆนะเเบมจะบอกว่าอยู่ดีๆหมาป่าตัวนั้นก็กลายเป็นคนเหรอ ?”

 

 

 

 

 

เเหม.. ถูกครับ

 

 

 

 

 

ผมพยักหน้าหงึกหงักสองสามทีให้พี่ซองกยู ตาที่ตี่อยู่เเล้วเเทบจะหายไปเมื่ออีกคนขมวดคิ้ว ปกติผมคงนั่งหัวเราะ เผอิญว่าผมกำลังคิดว่าผมควรจะบอกว่าใช่ดีรึเปล่า เเต่มันผิดคาดมากนะ เพราะตอนเเรกผมคิดว่าพี่ซองกยูจะตกใจกลัวซะอีก เเต่พี่เเกเเค่เดินไปนั่งที่โซฟา นามูก็ตามไปหมอบอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

 

นามู.. เป็นพี่ชายของอี้เอิน อี้เอินเป็นทายาทลำดับที่สอง.. เห้ยเดี๋ยว.. เเปลว่านามูก็เป็นทายาทลำดับที่หนึ่งสิ!! =[]=

 

 

 

 

 

เฮ้ยยย ผมเลี้ยงเจ้าชายอะะะะะะ

 

 

 

 

 

ระหว่างที่ผมก็พี่ซองกยูเงียบ ก็เหมือนว่าอี้เอินจะส่งสายตาคุยกับนามูอีกเเล้ว ผมเองก็ยังนั่งค้างอยู่ถ้าเดิม

 

 

 

 

 

“จริงๆข้าก็พอจะรู้ภาษามนุษย์นะ .. หมายถึงภาษาที่พวกเจ้าใช้พูดกันน่ะ”

 

 

 

 

อี้เอินทำลายความเงียบลง ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดเเล้วพูดต่อ ตาสีเข้มมองมาที่ผม

 

 

 

 

 

“ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง เเต่ตอนนี้ขอเสื้อผ้าใส่หน่อยได้รึเปล่า?”

 

 

 

(100%) completed
_________________________________________________________

 

 

 

มาต่อเเล้วเน่อออ เร็วมั้ย >< ฮริฮริ ตอนนี้มันงงๆมั้ย? =[]=
เป็นยังไงบ้างช่วยคอมเม้นท์บอก ติชมด้วยนะค้า จะได้ตามไปปรับปรุงให้มันดีขึ้น
ชอบก็โหวตบ้างให้คะเเนนบ้างเป็นกำลังใจกันน้าา ขอบคุณค่า ~