Princess diary บันทึกรักฉบับเจ้าหญิง

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ ป๊อปปี้”ฟางร้องไห้โฮเมื่อป๊อปปี้ถูกพามาส่งที่โรงพยาบาลและยังไม่ออกมาจากห้องผ่าตัดเลย
 
 
 
 
 
“องค์หญิงไม่เป็นไรนะเพคะ คุณป๊อปปี้ถึงมือหมอแล้วนะเพคะ”พ้อยท์พูดแล้วกอดปลอบองค์หญิง
ไว้
 
 
 
 
 
“เรากลัวพ้อยท์ เรากลัวจริงๆ นี่ถ้าเราไม่ดื้อขอป๊อปปี้ออกมานะ ป๊อปปี้คงไม่ต้องเป็นแบบนี้”ฟาง
งอแง
 
 
 
 
 
 
“ถึงวันนี้องค์หญิงจะไม่ออก หรือไม่เกิดเรื่อง ยังไง พวกกบฎก็ออกตามล่าองค์หญิงนะเพคะ”พ้อยท์
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไอ้ป๊อป”กราฟและเขื่อนรีบวิ่งมาหาพ้อยท์และฟางที่ยืนหน้าห้องผ่าตัด
 
 
 
 
“ตอนนี้ทางเราได้ขอกล้องวงจรปิดด้านหน้าสวนมาดูแล้วนะครับว่ามีใครที่ท่าทางน่าสงสัยเข้าออก
สวนนี้รึเปล่า”เขื่อนรีบแจ้งข่าวให้ทุกคนทราบ
 
 
 
 
 
“หมอ น้องผมเป็นยังไงบ้างครับ”กราฟหันไปเห็นหมอเดินออกมาแต่ไฟห้องผ่าตัดยังไม่ดับลง
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก และทางโรงพยาบาลเราบังเอิญว่าขาดกรุ๊ปเลือดBที่เป็นกรุ๊ปของคนไข้สิ
ครับ ญาติคนไข้มีใครเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้ครับ”หมอถาม
 
 
 
 
 
“ทำไงดีๆ จะโทรตามน้าดาวมาจากชานเมืองก็คงไม่ทัน เอาไงดีเนี่ย”เขื่อนกังวล
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวค่ะหมอ คือฟางเคยเรียนมา เค้าบอกว่าเลือดกรุ๊ปOสามารถให้ได้เลือดได้ทุกกรุ๊ปใช่มั้ยคะ ชั้น
เลือดกรุ๊ปOค่ะ พอจะให้แทนได้มั้ยคะ”ฟางรีบพูดเพราะเคยอ่านเจอจากวิชาพยาบาลในวัง
 
 
 
 
 
 
“ได้ครับๆ งั้นเดี๋ยวเชิญคุณไปตรวจที่ห้องตรวจเลือดเลยครับ”หมอพูด ฟางยิ้มอย่างดีใจก่อนจะรีบ
ตามหมอไปแล้วสักพักฟางก็เข้าไปในห้องผ่าตัดเผื่อบริจาคเลือดให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“นายต้องฟื้น นายต้องเป็นอะไรนะป๊อปปี้ ชั้นขอโทษที่พานายมาเจออันตรายแบบนี้”ฟางพูดเบาๆ
เมื่อนอนมองร่างสูงที่ใช้เครื่องช่วยหายใจ นอนอยู่อีกเตียง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ค่อยๆนะเพคะองค์หญิง”เมื่อฟางให้เลือดแก่ป๊อปปี้เสร็จแล้ว พ้อยท์และเขื่อนรีบไปช่วยประคอง
ฟางออกมาก่อนที่ไฟห้องผ่าตัดจะดับลงแล้วบุรุษพยาบาลก็เข็นร่างสูงออกมาไปพักที่ห้องพิเศษที่
จัดเตรียมไว้
 
 
 
 
 
 
“องค์หญิงครับ ไปพักผ่อนที่บ้านพักก่อนเถอะครับ”กราฟพูดเมื่อฟางนั่งเฝ้าป๊อปปี้ที่หลับอยู่ไม่ไป
ไหน
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอา เราจะอยู่เฝ้าป๊อปปี้”ฟางพูดและไม่ยอมลุกไปไหน
 
 
 
 
 
“องค์หญิงเพคะ ตอนนี้นายป๊อปปี้ก็ปลอดภัยแล้วนะเพคะ องค์หญิงเองพึ่งบริจาคเลือดช่วยนาย
ป๊อปปี้ องคืหญิงควรจะพักผ่อนมากๆสิเพคะ กลับไปพักกับหม่อมชั้นเถอะเพคะ พรุ่งนี้เช้าเราค่อยมา
เยี่ยมป๊อปปี้กันนะเพคะ”พ้อยท์พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“ใช่ครับ ตอนนี้ป๊อปปี้มันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว องค์หญิงไม่ต้องกังวล คืนนี้ผมจะเฝ้าป๊อปปี้เอง เชิญ
องค์หญิงกับคุณพ้อยท์ไปพักผ่อนที่บ้านพักนะครับแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”เขื่อนบอก ก่อนที่ฟางจะ
ยอมกลับกับพ้อยท์และกราฟไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“Tada! อ๊าฟื้นแล้วจริงๆด้วย นายป๊อปปี้เป็นยังไงบ้าง โดนยิงเจ็บมากมั้ย ผ่าตัดยังเจ็บรึเปล่าแล้วนี่
ฟื้นนายรึยัง เรียกหมอมาดูอาการรึยัง หรือว่าพยาบาลมาเช็ดแล้วรึยัง แล้วนี่10โมงแล้วเค้าเอาอะไร
มาให้ทานบ้างมั้ย”ฟางที่รีบตื่นและทำอาหารมาให้ก็พูดเมื่อเข้ามาในห้องพร้อมกับพ้อยท์และกราฟ
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ องค์หญิง ผมมานอนโรงพยาบาลแค่คืนเดียวไม่ใช่ปีนึง ค่อยๆถามก็ได้”ป๊อปปี้ที่นั่งคุยกับเขื่อน
เหวอเมื่อเจอฟางยิงคำถามรัว
 
 
 
 
 
 
“เอ้าก็เราเป็นห่วงนายนิ นายน่ะถูกยิงเพราะเรา เราก็ลงทุนเข้าครัวทำซุปมาให้”ฟางยิ้มก่อนที่พ้อยท์
จะชูโถซุปสีชมพูสดใสให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“กินได้แน่นะองค์หญิง ตอนนั้นที่องค์เข้าครัวผมเองแทบจะทำแทนอยู่ละ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“นี่ไม่เชื่อเราใช่มั้ย ดี พ้อยท์แกะวุปเราจะป้อนเอง จะได้รู้ว่าอร่อยไม่อร่อย แล้วจะได้ไม่ต้องแอบพ่น
ทิ้งทีหลังด้วย”ฟางสั่งพ้อยท์ให้แกะโถซุป ป๊อปปี้มองพบว่ามันคือต้มฟักใส่ไก่และเห็ดหอมอย่างที่
เขาชอบ
 
 
 
 
 
 
“พี่บอกองค์หญิงเองล่ะว่าแกชอบกิน”กราฟพูด ฟางรีบตักซุปแล้วจ่อที่ปากป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
“เร็วๆ กิน เดี๋ยว นี้”ฟางรีบสั่งป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึงอ้าปากกินซุปนั้น
 
 
 
 
“เป็นยังไงๆ จืดไปมั้ย รึว่าเค็มไป เราน่ะลองทำครั้งแรกมันก็ผิดๆถูก นี่ทำไมนิ่งล่ะบอกเรามานะ”ฟาง
ที่ตื่นเต้นเพราะไม่เคยทำอาหารให้ใครทานนอกจากเสด็จพ่อก็รีบถามป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ องค์หญิง ผมจะตายเพราะองค์หญิงเขย่าเนี่ยล่ะ”ป๊อปปี้สั่นตามที่ฟางเขย่าก็รีบพูด
 
 
 
 
 
“งั้นก็เรามาสิว่ารสชาตเป็นยังไง เราน่ะเตรียมซอสมาหมดเลยนะเผื่อจืด”ฟางพูดก่อนที่กราฟจะชู
ตะกร้าใส่เครื่องปรุงรสที่ฟางนำมาจากครัว
 
 
 
 
 
 
“ก็โอเคองค์หญิง แต่คำต่อไป อยากกินฟักอ่ะ”ป๊อปปี้ที่เขินไม่คิดว่าฟางจะทำให้เขาขนาดนี้ก็พูด
เปลี่ยนเรื่องอ้อนฟาง ฟางยิ้มก่อนจะตักต้มฟักป้อนป๊อปปี้คำต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เรารู้นะว่าเขื่อนเองก็กังวลใจเหมือนกับเรา”พ้อยท์พูดขึ้นเมื่อออกมาจากห้องปล่อยให้ป๊อปปี้และ
ฟางอยู่ด้วยกันด้านในห้อง
 
 
 
 
 
“คุณพ้อยท์ ผมกลัว กลัวว่าเพื่อนผมจะคิดอะไรเกินเลยมากกว่าเจ้านายลูกน้อง เวลานั้นมาไอ้ป๊อ
ปมันจะเจ็บที่สุด”เขื่อนกังวลเมื่อเห็นแววตาของป๊อปปี้ที่ยิ้มอ่อนโยนให้ฟางเหมือนกับตอนที่คบเฟย์
ไม่มีผิด
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิคะ เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับKzใต้ เท่ากับพวกเค้าจะต้องกลับสู่โลกแห่งความจริง องค์หญิง
จะต้องมีคู่ครองที่สมกับฐานะขององค์หญิง”พ้อยท์เองที่ดูแลฟางมาก็รู้ดีว่าฟางแครืป๊อปปี้มากก็กังวล
 
 
 
 
 
“งั้นถ้าสุดท้ายพวกเค้าจะต้องกลับสู่โลกแห่งความจริง เวลานี้เราก็ให้พวกเค้าอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด
สิครับ”กราฟพูดขึ้นแล้วมองที่กระจกที่เห็นป๊อปปี้และฟางยิ้มให้กันก่อนจะมองพ้อยท์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม”แก้วลืมตาตื่นมาเพราะถูกแสงแดดส่องกระทบกับหน้า
 
 
 
 
 
“ตื่นแล้วหรอ กินกล้วยมั้ย”โทโมะเห็นแก้วลืมตาตื่นมาก็รีบยื่นกล้วยป่าที่เขาตัดหวีมาให้ แก้วเมื่อ
สบตากับโทโมะก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดง ก่อนจะมองตัวเองพบว่าโทโมะสวมเสื้อเชิ้ตและชั้นใน
ให้แก้วแล้ว แก้วเขินจัดก็พลิกตัวหนี แต่ต้องร้องโอ้ย เพราะเจ็บท้องน้อย
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ค่อยๆหน่อยสิแก้ว อย่าวน ครั้งแรกมันก็เจ็บแบบนี้ล่ะ ครั้งต่อเราสัญญา เราจะไม่รุนแรง”โทโมะ
ประคองแก้วขึ้นนั่งแล้วพูดและยิ้มอย่างเจ้าชู้
 
 
 
 
 
“ไม่เพคะ มันจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วเพคะ”แก้วพูดก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นไปแต่งตัวให้เรียบร้อย
 
 
 
 
 
 
“ทำไม หรือว่าเธอเสียเวอร์จิ้นให้เราแล้วคิดว่าจะไปหาใครอื่นก็ได้เลยคิดจะไปเสนอตัวให้กั้งใช่มั้ย
เราไม่ยอม”โทโมะคว้าแขนแก้วมาแล้วพุดเสียงแข็ง
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่นะเพคะองค์ชาย แต่แก้วไม่เคยคิดจะเอาตัวเข้าแลกกับงาน หน้าที่ของแก้วคือพี่เลี้ยงคอย
ดูแลองค์ชายไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง และในอนาคต องค์ชายจะต้องแต่งงานกับคนที่องค์เหนือหัว
ทรงเลือกไว้คือคุณจินนี่ แล้วนิสัยเพลย์บอยน่ะเพคะ องค์ชายช่วยเลิกด้วย เพื่อเกียรติและชื่อเสียง
ทั้งหมดขององค์ชายเอง และคุณจินนี่จะได้ไม่เสียใจเมื่อแต่งงานไป”แก้วพูดย้ำถึงหน้าที่ตัวเอง
 
 
 
 
 
“แต่เราได้เธอแล้วนะ เธอเป้นของเรา เราจะทอดทิ้งได้ยังไง”โทโมะพูด
 
 
 
 
“ทิ้งได้สิเพคะ หน้าที่อีกอย่างของพี่เลี้ยงคือการทำให้องค์ชายมีความสุข ถ้าเรื่องเมื่อคืนมันทำให้
องค์ชายมีความสุข หม่อมชั้นก็ยอมที่จะสละได้แม้จะเป็นครั้งแรกของหม่อมชั้นก็ตาม”แก้วทำใจแข็ง
แล้วพูด
 
 
 
 
 
“แต่ถ้าเธอไป เราก็ไม่มีความสุข เธอจะทนได้หรอที่เราไม่มีความสุข”โทโมะพูดขึ้นออกมาจาก
ความรู้สึก แก้วอึ้งไม่คิดว่าองค์ชายจะพูดแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“มันก็ตอนนี้เพคะ ตอนนี้องค์ชายกำลังหลงหม่อมชั้น ถ้าเราห่างกันไป องค์ชายจะทำใจได้เอง
เพคะ”แก้วพูดขึ้นแล้วเดินไปที่แม่น้ำ โทโมะรีบวิ่งมารั้งแขนไว้
 
 
 
 
 
“แต่แก้วเราไม่อยากให้เธอไป”โทโมะพูดแล้วกอดแก้วจากด้านหลัง แก้วนิ่งใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ลึกๆเธอเองก็ไม่อยากจากโทโมะไปไหน ทั้งคู่กอดกันเนิ่นนานเหมือนอยากจะหยุดเวลานี้ให้นาน
ที่สุด
 
 
 
 
 
“องค์ชายเพคะ/พี่ชาย”เสียงของกั้งและจินนี่ที่ล่องเรือมาเจอโทโมะและแก้ว ทั้งคู่รีบผละออกจาก
กันทันที
 
 
 
 
 
 
 
“องค์ชายเจ็บตรงไหนมั้ยเพคะ ถูกหินหรือขอนไม้รึเปล่าเพคะ”จินนี่รีบปรี่ไปหาโทโมะแล้วถามด้วย
ความเป็นห่วงมาก
 
 
 
 
 
 
“แก้ว เป็นอะไรมั้ย ให้เราไปหมอมั้ย หน้าซีดเชียว”กั้งรีบถามไถ่อาการแก้วจนโบว์ที่ลงจากเรือมา
เห็นกั้งจับมือแก้วก็ชะงัก ก่อนน้ำตาจะคลอเบ้าแล้ววิ่งกลับขึ้นเรือไปเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
“แก้วไม่เป็นไรเพคะ อย่าลืมสิเพคะ ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก หม่อมชั้นชั้นกับองค์ชายก็ตกน้ำแค่นี้
สบายมาก”แก้วยิ้มก่อนจะหัวเราะกับกั้งทำให้โทโมะมองแก้วตาขวางไม่พอใจ
 
 
 
 
 
“อ่ะๆ จะคุยก็ไปคุยเราเหนียวตัวอยากอาบน้ำแล้ว ร้อน เหนื่อย”โทโมะโวยวายขัดจังหวะแก้วกับกั้ง
ก่อนจะเดินขึ้นเรือไป จินนี่รีบวิ่งตามไปหา แก้วมองแล้วถอนหายใจก่อนจะขึ้นเรือไปพร้อมกับกั้ง
 
 
 
 
ตอนนี้คู่ของป๊อปฟางจะหวานก่อน ส่วนคู่โทโมะแก้วก็มีหวานปนขม หลากหลายรสชาตละกัน555
 
 
ขอบคุณมากจริงๆที่ไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมากนะคะ