Princess diary บันทึกรักฉบับเจ้าหญิง
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 00.39 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2557 23.57 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20) ผู้ชายขี้อ้อน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ค่อยเดินนะป๊อปปี้ อ๊ะๆ รถเข็นมั้ยๆ”ฟางที่มารับป๊อปปี้ออกจากโรงพยาบาลประคองและรีบถาม
“องค์หญิง ผมถูกยิงที่ท้อง ขาน่ะ เดินได้ครับ”ป๊อปปี้พูดเก็ก ฟางหมั่นไส้รีบชกเข้าที่แผลทันที
“องค์หญิง เดี๋ยวแผลที่เย็บมันแตก”ป๊อปปี้ร้องก่อนจะกุมท้องจนตัวงอ
“เราขอโทษๆ ก็นายนั่นล่ะมาว่าเรา เราก็เลยเผลอ เคยตัวน่ะ”ฟางรีบบอก
“เอาล่ะครับรถมาแล้วเรากลับกันเถอะครับ”เขื่อนพูดเมื่อกราฟขับรถมาจอดหน้าโรงพยาบาล
“ก่อนไปแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวหน่อยดิ หิวว่ะเขื่อน”ป๊อปปี้พูดเมื่อนั่งลงในรถ
“หิวใช่มั้ย งั้นดีเลย แถวนี้ก้ใกล้ห้างที่คุณเฟย์เปิดร้านพอดี วันนี้น่ะเซลล์วันสุดท้ายแล้วด้วย ไปน้าๆ
ๆๆ”ฟางที่ได้ยินว่าป๊อปปี้หิวก็รีบพูดพลางชูไอแพตที่เปิดเพจของร้านเฟย์ที่ประกาศเซลล์วันสุดท้าย
“องค์หญิงเพคะรบกวนคุณป๊อปปี้เค้านะเพคะ คนป่วยต้องพักผ่อนสิเพคะ”พ้อยท์พูด
“พ้อยท์แต่หมวกปีกกว้างสีแดงเลือดนกในเพจบอกเหลือใบสุดท้ายแล้วนะ พ้อยท์ไม่อยากได้
หรอ”ฟางพูด
“เอ่อ เอาล่ะครับ ผมไปกินข้าวที่ห้างก็ได้ ส่วนองคืหญิง ก็ไปที่ร้านเฟย์กับเขื่อนนะครับ แล้วถ้าผม
ทานเสร็จแล้ว ผมจะรีบตามไป”ป๊อปปี้รีบตัดบทเมื่อเห็นฟางและพ้อยท์พูดถึงเสื้อผ้าที่ตัวเองอยาก
ได้ ส่วนเขื่อนเมื่อได้ยินว่าต้องไปร้านเฟย์ก็ชะงัก นิ่งเงียบไม่แสดงความคิดเห็นอะไร
“คุณเฟย์ ฟางยังมาทันช่วงเซลล์ที่ร้ายคุณเฟย์รึเปล่าคะ”ฟางรีบปรี่เข้ามาในร้านแล้วไปถามเฟย์ทันที
“ทันสิคะคุณฟาง แต่ว่าวันนี้วันสุดท้ายแล้วอาจจะไม่ค่อยเจอชุดสวยๆนะคะเพราะมีคนมาสอยไป
หมดแล้ว”เฟย์พูดแล้วเงยหน้ามองเห็นเขื่อนที่อ่านหนังสือพิมพ์ที่โซฟาที่มุมร้านเหมือนเดิม
“งั้นไม่เป็นไรค่า ฟางเชื่อว่าคุณเฟย์น่ะเก่งยังไงต้องmixชุดของฟางให้สวยอยู่แล้ว”ฟางยิ้มกับเฟย์
ก่อนจะไปเลือกชุด ส่วนพ้อยท์ก็ขอให้กราฟช่วยเลือกหมวกให้เธออีกมุม เขื่อนแอบเห็นว่าเฟย์เดิน
ไปอีกทางก็ปิดหนังสือพิมพ์ทันทีแล้วถอนหายใจออก
“อะไรกันเนี่ยคุณ ถ้าอีกนิดนี่ผมว่าเอาราวกับไม้แขวนเสื้อไปเลยมั้ยเนี่ย”ป๊อปปี้ที่ทานข้าวเสร็จแล้ว
เดินมาตามก็เหวอเมื่อเห็นฟางเหมาเสื้อผ้าที่ร้านเฟย์มาเกือบ20ชุด นี่ยังไม่นับรวมกับเครื่องประดับ
อีกหลายชุด
“ถ้าคุณเฟย์แถมให้เราก็เอาล่ะ นี่ ไม่ต้องมาบ่นเลย มาขนเลย”ฟางตีแขนป๊อปปี้เบาๆก่อนจะสั่ง ชาย
หนุ่มรับคำก่อนจะช่วยกราฟขนถุงเสื้อผ้าโดยไม่บ่น
“นี่ดีกันแล้วสินะคะดูสิ ไม่ทะเลาะกันแล้วเจ้านายลูกน้องคู่นี้”เฟย์พูดเมื่อสังเกตป๊อปปี้และฟาง
“ก็องค์ เอ้ย คุณหนูทำตัวดีเลยไม่อยากดุอ่ะเฟย์ ดีแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดฟางจึงตีป๊อปปี้ไปอีกที
“นี่คำพูดนี้ต้องเป็นของเรามากกว่านะ บ่นมากขนไปเลย เดี๋ยวซื้อน้ำให้”ฟางพูดสั่งป๊อปปี้ก่อนจะเดิน
เคียงคู่ออกจากร้านไป ส่วนกราฟต้องมาเดินอยู่ข้างพ้อยท์แทน
“เหมาะสมจังเลยเนาะเขื่อนว่ามั้ย”เฟย์ที่เห็นเขื่อนเงียบตลอดก็พยายามพูดให้สนิทเหมือนเดิม
“เอ่อ อืม”เขื่อนสะดุ้งเมื่อเฟย์เดินมาตบไหล่ก่อนจะหลบตาเฟย์และห่างจากเฟย์จนเฟย์เสียเซลฟ์
“เราว่าคุณฟางอาจจะเป็นคนที่มาทำให้ป๊อปปี้สดใสอีกครั้งก็ได้นะว่ามั้ย”เฟย์พยายามชวนคุย
“ไม่ได้ ป๊อปปี้กับคุณฟางรักกันไม่ได้ เขื่อนไม่ให้”เขื่อนรีบพูดทันที
“อ๋อ เฟย์ขอโทษละกันนี่เขื่อนคงจะแคร์คุณฟางมากสินะเลยโมโหแบบนี้ ไปเถอะเฟย์ว่าเดี๋ยวเฟย์
ปิดร้านแล้วดีกว่า เห้อ ดีจัง ขายเสื้อผ้าหมดแล้วจะได้ลงคอเล็กชั่นใหม่ได้สักที บายนะเขื่อน”เฟย์
ฝืนยิ้มร่าเริงก่อนจะทำทีไปเดินช่วยพนักงานเก็บของในร้านไม่สนใจเขื่อนอีก เขื่อนนิ่งมองเฟย์สัก
พักก่อนจะเดินออกร้านไป
“เมื่อยมั้ย เดี๋ยวเราช่วยถือให้ก็ได้นะ”ฟางที่ลงบันไดเลื่อนมากับป๊อปปี้ก็ถามชายหนุ่ม
“ไม่ต้องหรอกครับองค์หญิง เพราะผมน่ะแข็งแรงจะตาย แค่นี้จิ๊บๆ”ป๊อปปี้พูด
“แต่พวกที่แข็งแรงก็มีป่วยมีเมื่อยบ้างละน่า คนนะไม่ใช่เครื่องจักร”ฟางย้อนป๊อปปี้
“เอาเป็นว่า คุณคือเจ้านายแล้วผมคือลูกน้อง งานแค่นี้ผมทำได้ครับ”ป๊อปปี้ยิ้มให้ฟางจนต้องยิ้มตาม
“งั้นวันนี้เจ้านายขอสั่งให้เราเป็นเพื่อนกันวันนึง ไม่มีเจ้านาย ไม่มีลูกน้องละกัน”ฟางพูดแล้วยิ้มๆ
“เอ้า พูดเองแล้วนะฟาง”ป๊อปปี้ได้ยินเข้าก็แกล้งฟางทันที
“เอะ ได้ทีเล่นเลยนะๆ”ฟางพูดพร้อมกับง้างหมัดจะแกล้งชกป๊อปปี้ ชายหนุ่มรีบเอี้ยวตัวหลบจนจะเซ
ล้ม ฟางรีบจับมือป๊อปปี้ไว้ ทั้งคู่สบตากันแล้วเบือนหน้ากันไปคนละทางทันที ฟางแอบอมยิ้มก่อนจะ
ทำเป็นเก็กไม่ยิ้มเมื่อหันมา
“ป๊อปปี้ เราอยากดูหนัง ไปดูหนังกันนะ”เมื่อลงมาอีกชั้นฟางเป็นโปสเตอร์ภาพยนต์ก็รีบชวน
“ได้สิครับ ฟาง”ป๊อปปี้จะพูดคำว่าองค์หญิงแต่ฟางรีบชี้นิ้วสั่ง ชายหนุ่มจึงต้องเรียกฟางเฉยๆ ก่อนจะ
จูงมือกับฟางเดินกลับไปชั้นบนเพื่อดูหนังด้วยกัน โดยที่พ้อยท์ เขื่อน และกราฟที่ไม่อยากดูหนัง
เลยเลือกไปหาอะไรทานข้างล่างเพื่อรอทั้งคู่แทน
“แค่กๆ”เสียงไอดังมาจากห้องของแก้ว ทำให้พิมที่กำลังจะออกไปทำงานก็ชะงักก่อนจะเปิดประตู
เข้าไปในห้องพบว่าแก้วนอนไออยู่ที่เตียงไม่ลุกออกไปทำงาน
“นี่คงจะคิดว่าสนิทเป็นพี่เลี้ยงขององค์ชายสินะ เลยอยากจะนอนสบายกินบ้านกินเมืองแบบนี้ก็ได้
น่ะ”พิมที่ยังเคืองเรื่องโทโมะอยู่ก็พูดกับแก้วเสียงเย็นชา
“พะ พิมหรอตายล่ะ สายป่านนี้แล้ว เรานี่ไม่ไหวจริงๆเลย”แก้วพลิกตัวแล้วปรือตามองพิมที่ยืนที่
ปลายเตียงก่อนจะพยายามยันตัวเองขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบากตุบ เมื่อยืนได้แก้วต้องล้มลงหมด
สติไป
“แก้ว ชั้นไม่ตลกนะแก้ว แก้ว ฟื้นสิ ใครก็ได้ตามหมอที”พิมที่เห็นแก้วแน่นิ่งพยายามเรียกแต่เมื่อจับ
ตัวพบว่าแก้วตัวร้อนจี๋ก็รีบตะโกนเสียงดังพร้อมกับประคองแก้วไปไว้บนเตียงตามเดิมทำให้กู้ดดี้ที่
เดินผ่านมาก็หยุดหน้าประตูและรู้ว่าแก้วป่วยก็ยิ้มกริ่มก่อนจะรีบเดินไปทันที
“องค์ชายกั้งเพคะ แย่แล้วเพคะ แก้วน้องสาวหม่อมชั้นป่วยเป็นลมหมดสติในห้องเพคะ”กู้ดดี้รีบวิ่ง
ไปหากั้งที่เดินอยู่ที่สวน กั้งได้ยินแล้วรีบวิ่งไปหาแก้วที่ห้องทันที กู้ดดี้บิ้มเยาะก่อนจะรีบไปหาโท
โมะที่ห้องแล้วเป็นตามที่คิด โทโมะแต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังรอแก้วอยู่“ทำไมเป็นเธอล่ะ แล้วแก้ว
ไปไหน”โทโมะรีบถามกู้ดดี้
“องค์ชาย อย่าโกรธน้องสาวหม่อมชั้นเลยนะเพคะ วันนี้น้องแก้วบอกว่าจะไปกับองค์ชายกั้ง เลยให้
หม่อมชั้นมาปรนนิบัติองค์ชายแทนเพคะ”กู้ดดี้รีบโกหกทันที
“อะไรนะ นี่อยากไปกับกั้งขนาดนั้นเลยงั้นหรอ หึ ทำเป็นพูดดีว่าทำตามหน้าที่ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นิ
เอง”โทโมะโมโหทันทีที่กู้ดดี้พูดก่อนจะเดินปึงปังลงไปชั้นล่างหมายไปที่ห้องของแก้ว
“เดี๋ยวพิมไปส่งหมอหลวงเถอะ เดี๋ยวเราดูแก้วแทนเอง”กั้งพูด พิมจึงเดินออกไปส่งหมอหลวง
“ว่าไงคนเก่งสุดท้ายก็ป่วยจนได้ เมื่อวานกลับมาจากล่องเรือแทนที่จะพักๆ”กั้งดุแก้วเพราะเมื่อวาน
หลังจากกลับมาจากบ้านพักริมเขาของครอบครัวจินนี่ แก้วก็เข้าไปช่วยพวกองค์รักษ์จัดเตรียมงาน
เทศกาลของKzเหนือซะดึกดื่นไม่ยอมพักผ่อน
“ก็หม่อมชั้นเป็นลูกน้อง เป็นเพียงแค่บ่าวไพร่ คนใช้ธรรมดาๆ จะให้พักผ่อนสบายๆไม่ได้หรอก
เพคะ”แก้วยิ้มตอบกั้ง กั้งเห็นความดื้อรั้นและรับผิดชอบในหน้าที่ของแก้วก็อดไม่ได้ที่จะขยี้ผมแก้ว
อย่างหมั่นไส้
“คนอะไร ดื้อเหลือเกิน ถ้าเป็นพี่เป็นน้องเราเนี่ยนะ เราจะจับตีก้นซะให้เข็ดเลย”กั้งพูดก่อนทั้งคู่จะ
หัวเราะด้วยกันออกมา ทำให้แก้วยิ้มออกมาได้แม้จะป่วยก็ตาม
“มีความสุขกันจริงๆเลยนะ เนี่ยกล้ามากเลยนะ ถึงกับหลอกล่อให้องค์ชายลงมาหาสาวใช้ธรรม
ดาๆ”โทโมะได้ยินเสียงหัวเราะของแก้วและกั้งในห้องนอนแก้วก็เดือดจัดก่อนจะเปิดประตูมาว่า
“พี่ชาย พอดีว่าแก้วป่วย ชายเลยมาดูแลแก้ว”กั้งพยายามอธิบายให้โทโมะฟัง
“กั้งเสด็จพ่อเรียกหาน่ะ บอกว่าวันนี้จะให้ไปออกงานกับน้องโบว์ คู่หมั้นจริงๆของนาย ไปซะสิ”โท
โมะพูดเชิงไล่กั้ง ชายหนุ่มจึงเดินออกไป เมื่ออยู่ด้วยกัน2คนแก้วรู้ทันทีว่าโทโมะอารมณ์เสียก็พลิก
ตัวอีกทาง
“โอ้ย แก้วเจ็บนะเพคะองค์ชาย”แก้วร้องเมื่อโทโมะกระชากแก้วมานั่ง
“เอ้าเจ็บเป็นด้วยหรอ เราก็นึกว่าเธอด้านพอที่จะแย่งคู่หมั้นของน้องโบว์”โทโมะพูด
“แก้วไม่ได้แย่งใครนะเพคะ”แก้วพูด
“ไม่ต้องมาโกหก ถ้าบริสุทธ์ใจกันจริงๆจะมาคุยกันในห้องทำไมล่ะ รึว่าอยากจะเป็นของกั้งอีกคน นี่
เป็นของเราไม่พองั้นรึไงห้ะ ทำตัวเหมือนพวกนางโลม”โทโมะดูถูกแก้วจึงตบหน้าโทโมะทันที
“ดี ชอบใช้ความรุนแรงงั้นหรอ นี่จะเป็นบทลงโทษของเธอละกัน”โทโมะพูดก็ดันแก้วลงนอนก็จะ
ปลุกปล้ำ
“อย่านะเพคะ ไม่น้า”แก้วร้องก่อนจะเป็นลม โทโมะตกใจเป็นจังหวะเดียวที่พิมเข้ามาในห้อง
“องค์ชายพิมว่าจะไปบอกอยู่เหมือนกันเพคะว่าแก้วป่วยลุกไม่ไหวไปรับใช้องค์ชายไม่ได้”พิมพูด
แม้จะน้อยใจที่โทโมะสนใจแก้วจนไม่มาหาเธอ แต่นี่คือคนป่วย เธอเลยต้องทำตามหน้าที่
“ถ้าแก้วป่วยวันนี้เราให้พิมดุแลแก้วดีๆละกัน”โทโมะนิ่งรู้แล้วสึกผิดกับแก้วก่อนจะสั่งพิมแล้วเดินออกไป
"ขอโทษ"โทโมะมองหน้าประตูที่ปิดเมื่อกี้แล้วพูดก่อนจะเดินกลับไปเรียนวิชาของกษัตริย์ โดยไม่
หนีอีกแล้ว เพื่อให้แก้วฟื้นมาจะได้ไม่เหนื่อย
ขอขอบคุณรีดเดอร์ที่ยังติดตามฟิคของไรเตอร์นะคะ ขอบคุณจริงๆที่ยังติดตาม จะ
พยายามกลับมาอัพบ่อยๆนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
