รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

 
 
 
          กลิ่นยาฉุนๆทำให้ร่างบางค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เธอ
มองเพดานที่เต็มไปด้วยลวดลายสวยงามอย่างงงๆ ก่อนที่จะเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งใบหน้าของหล่อน
คมขำ แต่งกายชุดคลุมสีเข้ม ถือว่าหล่อนหน้าตาดีมากทีเดียว
 
 
 
 
 
 
“ฟื้นแล้วเหรอเจ้าคะ” นางเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่ใบหน้า ฝีปาก และดวงตาเป็นรอยยิ้มของความดีใจ
 
 
 
 
 
“คุณเป็นใครคะ” ฟางเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน และที่
สำคัญที่นี่เธอก็ไม่เคยมา ห้องนี้ดูสวยงามและหรูหรามากมาย ร่างบางนึกสงสัยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้
อย่างไรในเมื่อห้วงสุดท้ายที่จำได้ก่อนจะหมดสติก็คือที่ที่เต็มไปด้วยหิมะ เธอเป็นลมหน้ามืดอยู่ตรง
นั้น
 
 
 
 
 
“ท่านป๊อปผ่านไปแถวนั้นพอดีได้เจอคุณเข้าเลยช่วยไว้ค่ะ” นางตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะ
ประคองฟางให้ลุกขึ้นนั่ง
 
 
 
 
 
“ท่านป๊อป??” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แปลกใจและก็ดีใจที่มีคนช่วยชีวิตเอาไว้
 
 
 
 
 
“ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ” เธอก้มดูเสื้อผ้าก็แปลกใจไม่น้อยที่มันถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าแบบนี้ เป็นชุด
สตรีในแถบนี้นิยมใส่สีสันสวยงาม เบาและพริ้วไหวแต่ก็ช่วยป้องกันหนาวได้ดีทีเดียว
 
 
 
 
 
“แก้วเป็นคนเปลี่ยนให้ค่ะ ท่านป๊อปสั่งให้แก้วเปลี่ยนชุดให้กับคุณค่ะ”
 
 
 
 
 
“ถ้าอย่างนั้นคุณแก้วช่วยพาฉันไปหาท่านป๊อปหน่อยได้ไหม คือฉันอยากจะขอบคุณเขาน่ะที่ช่วย
ชีวิตฉันไว้”
 
 
 
 
 
“ยังไม่ได้หรอกค่ะ แก้วเองก็อยากไป แต่ตอนนี้ท่านป๊อปไม่ได้อยู่ที่นี่”
 
 
 
 
 
“ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วไปไหนเหรอคะ” ฟางเอ่ยถามแม้จะดูเสียมารยาทแต่ก็อยากรู้
 
 
 
 
 
“ท่านป๊อปเดินทางไปที่คฤหาสน์จิระคุณค่ะ คิดว่าพรุ่งนี้เช้าคงจะกลับ” แก้วตอบ
 
 
 
 
 
“...”
 
 
 
 
 
“แก้วว่าคุณคงหิวแล้ว เดี๋ยวแก้วเอาอาหารมาให้นะคะ”
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณแก้ว ฉันจัดการเองได้ไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ” ฟางตกใจรีบปฏิเสธด้วยความ
เกรงใจ
 
 
 
 
 
“ให้แก้วทำเถอะค่ะ แก้วเป็นสาวใช้ของท่านป๊อป ท่านสั่งไว้ว่าถ้าคุณฟื้นเมื่อไรให้แก้วดูแลปรนนิบัติ
คุณให้ดีที่สุดในฐานะแขกคนสำคัญของคุณท่าน”แก้วพูด
 
 
 
 
 
“ค่ะ”  ฟางยิ้มให้
 
 
 
 
 
“เอ้อ แล้วคุณก็ไม่ต้องเรียกแก้วว่าคุณหรอกค่ะ เรียกแก้วเฉยๆก็พอ แก้วไม่ใช่นายเรียกแต่ชื่อเฉยๆ
แก้วจะได้สบายใจ รอสักครู่นะคะเดี๋ยวแก้วมา”
 .
 .
 .
 .
 .
 .
 
 
 
 
          รถหรูแล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์โทโมะรีบเปิดประตูจากตำแหน่งคนขับวิ่งอ้อมมาเปิด
ประตูให้กับชายหนุ่ม ทันทีที่ร่างใหญ่ก้าวลง  มีนสาวใช้คนสนิทของคุณหญิงโสภาก็รีบเข้ามาหา
 
 
 
 
 
“คุณหญิงโสภารออยู่ที่ห้องทำงานค่ะ” นางรายงานตามที่เจ้านายสั่งทุกอย่าง  ชายหนุ่มตวัดสายตา
มองด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่จะเดินเข้าไปในคฤหาสน์มุ่งตรงไปยังห้องทำงานของมารดาทันที
 
 
 
 
 
          เสียงเคาะประตูทำให้การพูดคุยระหว่างคุณหญิงโสภากับพิมคุณหนูคนงามทายาทเศรษฐี
ตระกูลดังว่าที่ลูกสะใภ้ของท่านต้องชะงักไป  ท่านรู้แล้วว่าลูกชายเดินทางมาถึงแล้วจึงบอกอีกฝ่าย
ว่า
 
 
 
 
 
“เข้ามา”สิ้นคำพูดก็เปิดประตูออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้ามาหา เขาค่อมศีรษะเล็กน้อยเพื่อ
ทำความเคารพ
 
 
 
 
 
“ท่านแม่” ก่อนจะปรายตามองสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆมารดา เธอวางมาดหยิ่งท่าทางถือดี แต่ก็ทำฝืน
ใจทำความเคารพเขาแค่แวบเดียวใบหน้าก็เย่อหยิ่งคืนกลับมาอีกครั้ง แต่ว่าเขาไม่สนใจ
 
 
 
 
 
“ท่านแม่ให้มีนไปดักรอลูกหน้าบ้าน ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือ”  ชายหนุ่มถามมารดา
 
 
 
 
 
“อีกสองสามวันจะมีงานเลี้ยงที่สถานทูต แม่จะให้ลูกกับหนูพิมได้ออกงานพร้อมกัน”  มารดาพูด
หน้านิ่ง
 
 
 
 
 
“คงไม่ได้หรอกครับ” ชายหนุ่มพูดแล้วปรายตาไปที่พิม  ใบหน้าสวยชะงัก สองมือกำแน่นด้วยความ
ไม่พอใจ
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงไม่ได้” น้ำเสียงของมารดาห้วนๆเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว  ชายหนุ่มไม่สะทกสะท้านอะไร
จึงตอบกลับมารดาไป
 
 
 
 
 
“ที่ผมออกงานกับพิมไม่ได้เพราะผมมีผู้หญิงที่จะออกงานควงคู่กับผมแล้ว แล้วเธอก็จะเป็นผู้หญิงที่
ผมจะแต่งงานด้วย”
 
 
 
 
 
“ใคร ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร” ท่านตวาดเสียงสั่นด้วยความโมโห
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้ผมยังเผยให้ท่านแม่รู้ไมได้  แต่รับรองว่าวันงานท่านแม่จะต้องเจอกับเธอแน่  ขอตัวก่อนนะ
ครับผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วต้องการจะพักผ่อน
 .
 .
 .
 .
 .
 
 
 
 
“กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ต่อหน้าฉัน” ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ มีโทโมะเป็น
คนช่วยเช็ดตัวสวมเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ  ประตูห้องก็เปิดมาพร้อมกับร่างสวยใบหน้างามแต่ฉุนเฉียว 
ชายหนุ่มฉุนกึกดวงตาเข้มขึ้นมาจนร่างบางสั่นสะท้านหน้าเสียไปเลยทีเดียว
 
 
 
 
 
“แล้วทำไมฉันจะพูดไม่ได้ เธอเป็นใคร สำคัญมากเลยหรือไงที่ฉันจะต้องรักษาหน้าให้”
 
 
 
 
 
“ท่าน ลืมไปแล้วหรือว่าฉันเป็นคู่หมั้นของท่าน”  นางกัดฟันกรอด สองมือกำแน่น
 
 
 
 
 
“ก็แค่คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่ตกลงกันไว้  ฉันไม่ถือว่าเป็นคู่หมั้นโดยสมบูรณ์หรอกนะ  ผู้หญิงที่จะเกิดมา
เป็นคู่ฉันได้ก็คือผู้หญิงที่ฉันเลือกที่จะรักด้วยตัวเอง  ไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่เป็นคนเลือกให้”
 
 
 
 
 
“ท่านป๊อป” เธอตวาดอย่างโกรธจัดแต่ร่างสูงไม่สนใจ
 
 
 
 
 
“รู้อย่างนี้แล้ว ก็รีบเปลี่ยนใจจากฉันแล้วหันไปหาผู้ชายที่รักที่พร้อมจะดูแลเธอด้วยความเต็มใจดี
กว่านะพิม  เธอเองก็ยังสาวยังสวยยังมีโอกาสเปิดหาคนดีๆได้อีกตั้งหลายคน”
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาสอนฉันหรอกน่า คนอย่างพิมอยากได้อะไรก็ต้องได้โดยเฉพาะท่าน ท่านจะต้องแต่งงาน
กับฉันคนเดียวเท่านั้น”พูดจบนางก็สะบัดหน้าไป
 
 
 
 
 
“อารมณ์ของผู้หญิงนี่น่ากลัวนะครับท่านป๊อป”  โทโมะมองตามพิมไปอย่างอึ้งๆ แล้วพูด
 
 
 
 
 
“ก็แค่ธรรมดาแค่อย่าไปตามเกมส์ อย่าไปตามอารมณ์ แค่นี้พวกเขาก็ทำอะไรเราไม่ได้
แล้ว  แต่ว่านายเถอะได้โทรหาแฟนของนายตามที่ฉันสั่งหรือเปล่า”
 
 
 
 
 
“ครับ ผมติดต่อแก้วแล้ว  แจ้งว่าผู้หญิงคนนั้นรู้สึกตัวแล้วครับ ผมเลยกำชับให้แก้วดูแลเธอให้ดี
เพราะเธอเป็นแขกคนสำคัญของท่านป๊อป”
 
 
 
 
 
          เมื่อชายหนุ่มได้เห็นหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ก็ปรากฏยิ้มออกมา สวย สวยมาก ไม่
เคยเห็นที่ไหนมาก่อน แน่นอนว่าเขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาพัวพัน แถมยังหลากหลายเชื้อ
ชาติ แต่ผู้หญิงทุกคนก็ไม่ได้สวยแบบตราตรึงประทับใจเท่าผู้หญิงคนนี้  เธอมีหลายๆอย่างที่คนอื่น
ไม่มี ซึ่งไม่รู้ว่ามันคืออะไร  แต่ที่แน่ๆเขารู้ได้ทันทีว่า เขาตกหลุมรักหล่อนตั้งแต่แรกพบเสียแล้ว
 
 
 
 
 
 
“ท่านป๊อปชอบผู้หญิงคนนี้เหรอครับ” โทโมะถาม
 
 
 
 
 
“พูดบ้าๆ ฉันหรือจะสนใจผู้หญิงคนนี้ นายลืมไปแล้วเหรอว่าคนอย่างฉันมีผู้หญิงสาวสวยมากมาแวะ
เวียนเข้ามาเอาอกเอาใจ แล้วทำไมฉันจะต้องตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ด้วยเล่า  สิ่งเดียวที่ฉันคิดอยู่
ตอนนี้คือฉันช่วยชีวิตเธอไว้ เพราะฉะนั้น เธอจะต้องตอบแทนพระคุณ”
 
 
 
 
 

 
ฉับ
ไรท์ตัดอีกแล้วค่ะรีดเดอร์
อยากบอกว่าเหนื่อยมากกก   [เช็ดเหงื่อๆ]
เม้นต์ให้กำลังใจกันบ้างน้าาา