รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

 

 

“ขอบคุณค่ะ”  ฟางรับเครื่องดื่มจากแก้ว แล้วหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่จ้องเธอเขม็ง เธอจึงรีบหลบ

สายตา

 

 

 

 

“ฉันอยากให้เธอแกล้งทำเป็นคนรักของฉัน”  ชายหนุ่มพูด หญิงสาวพ่นที่ตนกำลังดื่มน้ำออกมา

 

 

 

 

“”อะไรนะคะ ให้ฉันแกล้งทำตัวเป็นคนรักของคุณ”  หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจ มัน

เหมือนเรื่องตลก เหมือนแนวนิยายโรแมนติกที่มีอยู่เกลื่อนแต่ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีจริงๆ 

 

 

 

 

                    ในตอนแรกที่เธอพบเขา เธอประทับใจและค่อนข้างที่จะหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับ

รูปร่างหน้าตาที่สง่างามระดับขั้นเทพของเขา  แต่พอเธอได้ยินสิ่งที่เขาต้องการที่จะให้เธอทำ  เธอก็

เริ่มหวั่นใจเกรงว่าผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นโรคประสาทหรือไม่ก็ป่วยทางจิตอะไรสักอย่าง  ก็คนดีๆ

ที่ไหนเขาจะคิดทำเรื่องแบบนี้กันล่ะ

 

 

 

 

          ใบหน้าคมจ้องหน้าเธอนิ่ง สวยชะมัด เสียงก็หวานหน้าก็สวยดูดีไปหมดสวยสมกับที่เป็นสาว

ไทย เขาเคยได้ยินมาบ้างว่าสาวไทยสวย อ่อนหวาน น่ารักและพอได้มาเห็นเธอจริงๆ ต้องเป็นผู้

หญิงแบบนี้แหล่ะถึงจะเหมาะสำหรับเป็นคู่ควงของเขาในฐานะคนรัก ความจริงนี่เป็นแผนที่จู่ๆก็ผุดขึ้น

มาในหัวของเขา  ตอนนั้นมารดาบีบบังคับเขาไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรดีจึงใช้วิธีนี้ และที่สำคัญ

แผนการนี้ก็จะผูกมัดเธอให้อยู่กับเขานานๆเสียด้วยสิ แหมยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยแฮะ

 

 

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ  เธอต้องรับหน้าที่สมอ้างเป็นคนรักกำมะลอของฉัน”

 

 

 

 

“แต่ฉันคงทำไม่ได้หรอกค่ะ” ฟางปฏิเสธ

 

 

 

 

“แต่ผมเชื่อว่าคุณทำได้นะครับคุณฟาง  คุณเป็นคนสวย สง่า ยิ่งถ้าได้จับมาแต่งตัว เรียนเรื่อง

มารยาทการเข้าสังคมชั้นสูงหน่อย ผมรับรองครับว่าคุณต้องทำได้ดีมากแน่ๆ” โทโมะช่วยสนับสนุน

อีกคน

 

 

 

 

“ส่วนเรื่องกริยามารยาทการเข้าสังคมคุณฟางไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวแก้วสอนเรื่องพวกนี้ให้กับคุณ

เอง” แก้วเสริม

 

 

 

 

“แต่การโกหกมันคือการทำบาปนะคะ คุณแม่(ของเฟย์)สอนเอาไว้ว่าการโกหกคือสิ่งที่ไม่ดี พระเจ้า

จะไม่มีวันให้อภัยถ้าเราโกหก”ฟางยังคงปฏิเสธ

 

 

 

 

“ถ้าอย่างนั้นเธอไม่เคยได้ยินเรื่องการโกหกสีขาว เป็นการโกหกเพื่อช่วยคน  ตอนนี้ฉันกำลังเดือด

ร้อนเพราะท่านแม่บังคับให้ฉันแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก ฉันยอมไม่ได้ มีแต่เธอเท่านั้นที่ช่วยฉันได้”

เขาอ้อนวอน

 

 

 

 

“แต่ฉัน...”  ร่างบางพยายามจะปฏิเสธ ทำให้ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิดเพราะไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่ง

มาก่อน แต่ตอนนี้กลับถูกผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งกล้าขัดคำสั่ง

 

 

 

 

“แต่เธอต้องทำเพราะนี่คือคำสั่งของฉัน ฉันเป็นผู้มีพระคุณของเธอเพราะฉะนั้นเธอต้องช่วยฉัน  ไม่

อย่างนั้นฉันจะลงโทษเธอเอง” เขาใช้อำนาจ

 

 

 

 

“ลงโทษ” หน้าสวยซีดเผือด ดวงตาตื่นตระหนก ชายหนุ่มลอบยิ้ม

 

 

 

 

“เธอย่าลืมนะฟางว่าฉันเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรเธอก็ได้ตราบที่เธอยังอยู่ที่นี่เพราะฉะนั้นเธอ

จะต้องทำตามคำสั่งฉันโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          กลางดึก..ร่างบางค่อยๆแง้มประตูออกมาช้าๆ สอดสายตาอย่างระแวดระวังเมื่อเห็นทุกอย่าง

เงียบสงบปลอดภัย เธอจึงค่อยๆก้าวออกมา ถึงเวลาที่ต้องหนีแล้ว เพราะถ้าเธอใกล้ชิดกับเขามาก

เกินไปในไม่ช้าหล่อนจะต้องตกหลุมรักเขาจนหมดใจ เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะทำอย่างไรจะต้องแอบ

รักเขาข้างเดียวงั้นหรอ

 

 

 

 

 

“ขอโทษด้วยนะคะท่านป๊อป ฉันช่วยท่านไม่ได้จริงๆ” ฟางพูดจบก็เดินออกมุ่งหน้าสู่ประตูใหญ่  แต่

ว่า ไฟในห้องสว่างพรึ่บ พร้อมกับเสียงทุ้มๆ

 

 

 

 

“เธอกำลังจะไปไหนฟาง”

 

 

 

 

“ท่านป๊อป” ฟางตกใจแล้วหันขวับมา

 

 

 

 

“ตอบคำถามเธอกำลังจะไปไหน” เสียงห้วนพอกับใบหน้าบึ้งตึง

 

 

 

 

“ฉัน..ฉัน” ฟางพูดไม่ออก

 

 

 

 

“เธอคิดหนีฉันใช่ไหม” ชายหนุ่มพูดก่อนที่จะประชิดตัวแล้วยกร่างบางขึ้นไปวางบนบ่า หญิงสาวร้อง

โวยวายดังลั่น พร้อมกับออกแรงดิ้นรนขัดขืนเต็มที่แต่ก็มิอาจจะหลุดพ้นจากลำขนแกร่งของเขาได้

 

 

 

 

“หยุดดิ้น แล้วหุบปากให้สนิท ไม่อย่างนั้นเธอเจอชุดใหญ่แน่” เขาตวาด ฟางต้องการจะเอาตัวรอด

จึงกัดหลังเขา

 

 

 

 

“โอ้ย” เขาถึงกับสะดุ้ง ปล่อยให้เธอหลุดออกมาเป็นอิสระ แต่ว่าเมื่อร่างบางจะวิ่งไปที่ประตูเธอก็ถูก

มือหนาคว้าหมับที่หัวไหล่พร้อมกับออกแรงกระชากให้หมุนกลับมาก่อนจะประทับรอยจูบ

 

 

 

 

 

“อื้อ” ฟางตาโต ตกใจทั้งทุบทั้งผลักอกแต่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ จนสุดท้ายเธอต้องเป็นฝ่าย

หยุดดิ้นเสียเองปล่อยให้เขาจูบเสียจนพอใจ  และเมื่อเขาผละออกมา

 

 

 

 

 

เพียะ เพียะ

 

 

 

 

 

          ฟางตบหน้าเขาทั้งน้ำตา หน้าเขาสะบัดไปตามแรงตบ ก่อนที่จะหันกลับมาด้วยแววตาตะลึง

นี่เธอไม่ได้เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของเขาเชียวหรือ เธอมองด้วยสายตากระด้างก่อนจะวิ่งไปที่ประตู

แต่ชายหนุ่มก็ไปคว้ามาได้อีก

 

 

 

 

 

“ปล่อยฉันนะ ปล่อย”  ฟางออกแรงดิ้นขัดขืนสุดกำลัง

 

 

 

 

“ฉันไม่ปล่อย เธอจะต้องอยู่ที่นี่กับฉัน”

 

 

 

 

“ไม่ ฉันไม่มีทางที่จะอยู่กับผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างคุณ”

 

 

 

 

“ฉันเห็นแก่ตัวตรงไหน” เขาถาม

 

 

 

 

“คุณจูบฉัน” ฟางตวาดใส่หน้า

 

 

 

 

“ก็แค่จูบใครๆเขาก็ทำกัน” คิ้วหนาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย

 

 

 

 

“ใช่สิใครๆอาจจะทำอย่างนั้น  แต่สำหรับฉันผู้หญิงคือเพศแม่ เป็นผู้ให้กำเนิดไม่ใช่ของเล่นสนุกๆที่

ใครคิดจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” ฟางพูด ชายหนุ่มอึ้งเลย ปกติส่วนใหญ่ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาทุกคนง่าย

และพร้อมตอบสนองไม่เหมือนฟางแม้แต่คนเดียว

 

 

 

 

“ฉันขอโทษ  ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว ก็ไม่รู้นึกว่าเธอจะ...”

 

 

 

 

 

“คิดว่าฉันจะง่ายเหมือนผู้หญิงคนอื่นใช่ไหมล่ะ”ฟางพูดสวนกลับมา

 

 

 

 

“ฉันยอมรับผิดก็ได้ เธอจะลงโทษจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่ฉันอยากจะขอร้องให้เธออยู่ต่ออยู่ช่วยฉัน

ในฐานะผู้มีพระคุณ เธอคงไม่ลืมใช่ไหมว่าฉันเคยช่วยชีวิตเธอไว้”

 

 

 

 

“ก็ได้ฉันยอมช่วยคุณ แต่ทันทีที่คุณหญิงโสภายกเลิกงานแต่งงาน คุณจะต้องคืนอิสระให้กับฉัน ถึง

ตอนนั้นก็ขอให้บุญคุณของเราสิ้นสุดนับแต่นั้น”

 

 

 

 

 

[ฉับ  ฉับ]

เป็นยังไงบ้างรีดเดอร์

สนุกกันบ้างไหม 

เม้นให้กำลังใจบ้างน้าาา

ปล. หลังๆไรท์อัพช้าหน่อยนะ เพราะจะเปิดเรียนแล้ว