รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

 

 

 

          กลิ่นยาฉุนๆทำให้ร่างบางค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เธอ

มองเพดานที่เต็มไปด้วยลวดลายสวยงามอย่างงงๆ ก่อนที่จะเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งใบหน้าของหล่อน

คมขำ แต่งกายชุดคลุมสีเข้ม ถือว่าหล่อนหน้าตาดีมากทีเดียว

 

 

 

 

 

 

“ฟื้นแล้วเหรอเจ้าคะ” นางเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่ใบหน้า ฝีปาก และดวงตาเป็นรอยยิ้มของความดีใจ

 

 

 

 

 

“คุณเป็นใครคะ” ฟางเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน และที่

สำคัญที่นี่เธอก็ไม่เคยมา ห้องนี้ดูสวยงามและหรูหรามากมาย ร่างบางนึกสงสัยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้

อย่างไรในเมื่อห้วงสุดท้ายที่จำได้ก่อนจะหมดสติก็คือที่ที่เต็มไปด้วยหิมะ เธอเป็นลมหน้ามืดอยู่ตรง

นั้น

 

 

 

 

 

“ท่านป๊อปผ่านไปแถวนั้นพอดีได้เจอคุณเข้าเลยช่วยไว้ค่ะ” นางตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะ

ประคองฟางให้ลุกขึ้นนั่ง

 

 

 

 

 

“ท่านป๊อป??” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แปลกใจและก็ดีใจที่มีคนช่วยชีวิตเอาไว้

 

 

 

 

 

“ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ” เธอก้มดูเสื้อผ้าก็แปลกใจไม่น้อยที่มันถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าแบบนี้ เป็นชุด

สตรีในแถบนี้นิยมใส่สีสันสวยงาม เบาและพริ้วไหวแต่ก็ช่วยป้องกันหนาวได้ดีทีเดียว

 

 

 

 

 

“แก้วเป็นคนเปลี่ยนให้ค่ะ ท่านป๊อปสั่งให้แก้วเปลี่ยนชุดให้กับคุณค่ะ”

 

 

 

 

 

“ถ้าอย่างนั้นคุณแก้วช่วยพาฉันไปหาท่านป๊อปหน่อยได้ไหม คือฉันอยากจะขอบคุณเขาน่ะที่ช่วย

ชีวิตฉันไว้”

 

 

 

 

 

“ยังไม่ได้หรอกค่ะ แก้วเองก็อยากไป แต่ตอนนี้ท่านป๊อปไม่ได้อยู่ที่นี่”

 

 

 

 

 

“ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วไปไหนเหรอคะ” ฟางเอ่ยถามแม้จะดูเสียมารยาทแต่ก็อยากรู้

 

 

 

 

 

“ท่านป๊อปเดินทางไปที่คฤหาสน์จิระคุณค่ะ คิดว่าพรุ่งนี้เช้าคงจะกลับ” แก้วตอบ

 

 

 

 

 

“...”

 

 

 

 

 

“แก้วว่าคุณคงหิวแล้ว เดี๋ยวแก้วเอาอาหารมาให้นะคะ”

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณแก้ว ฉันจัดการเองได้ไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ” ฟางตกใจรีบปฏิเสธด้วยความ

เกรงใจ

 

 

 

 

 

“ให้แก้วทำเถอะค่ะ แก้วเป็นสาวใช้ของท่านป๊อป ท่านสั่งไว้ว่าถ้าคุณฟื้นเมื่อไรให้แก้วดูแลปรนนิบัติ

คุณให้ดีที่สุดในฐานะแขกคนสำคัญของคุณท่าน”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ค่ะ”  ฟางยิ้มให้

 

 

 

 

 

“เอ้อ แล้วคุณก็ไม่ต้องเรียกแก้วว่าคุณหรอกค่ะ เรียกแก้วเฉยๆก็พอ แก้วไม่ใช่นายเรียกแต่ชื่อเฉยๆ

แก้วจะได้สบายใจ รอสักครู่นะคะเดี๋ยวแก้วมา”

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 

 

 

 

          รถหรูแล่นเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์โทโมะรีบเปิดประตูจากตำแหน่งคนขับวิ่งอ้อมมาเปิด

ประตูให้กับชายหนุ่ม ทันทีที่ร่างใหญ่ก้าวลง  มีนสาวใช้คนสนิทของคุณหญิงโสภาก็รีบเข้ามาหา

 

 

 

 

 

“คุณหญิงโสภารออยู่ที่ห้องทำงานค่ะ” นางรายงานตามที่เจ้านายสั่งทุกอย่าง  ชายหนุ่มตวัดสายตา

มองด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่จะเดินเข้าไปในคฤหาสน์มุ่งตรงไปยังห้องทำงานของมารดาทันที

 

 

 

 

 

          เสียงเคาะประตูทำให้การพูดคุยระหว่างคุณหญิงโสภากับพิมคุณหนูคนงามทายาทเศรษฐี

ตระกูลดังว่าที่ลูกสะใภ้ของท่านต้องชะงักไป  ท่านรู้แล้วว่าลูกชายเดินทางมาถึงแล้วจึงบอกอีกฝ่าย

ว่า

 

 

 

 

 

“เข้ามา”สิ้นคำพูดก็เปิดประตูออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้ามาหา เขาค่อมศีรษะเล็กน้อยเพื่อ

ทำความเคารพ

 

 

 

 

 

“ท่านแม่” ก่อนจะปรายตามองสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆมารดา เธอวางมาดหยิ่งท่าทางถือดี แต่ก็ทำฝืน

ใจทำความเคารพเขาแค่แวบเดียวใบหน้าก็เย่อหยิ่งคืนกลับมาอีกครั้ง แต่ว่าเขาไม่สนใจ

 

 

 

 

 

“ท่านแม่ให้มีนไปดักรอลูกหน้าบ้าน ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือ”  ชายหนุ่มถามมารดา

 

 

 

 

 

“อีกสองสามวันจะมีงานเลี้ยงที่สถานทูต แม่จะให้ลูกกับหนูพิมได้ออกงานพร้อมกัน”  มารดาพูด

หน้านิ่ง

 

 

 

 

 

“คงไม่ได้หรอกครับ” ชายหนุ่มพูดแล้วปรายตาไปที่พิม  ใบหน้าสวยชะงัก สองมือกำแน่นด้วยความ

ไม่พอใจ

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงไม่ได้” น้ำเสียงของมารดาห้วนๆเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว  ชายหนุ่มไม่สะทกสะท้านอะไร

จึงตอบกลับมารดาไป

 

 

 

 

 

“ที่ผมออกงานกับพิมไม่ได้เพราะผมมีผู้หญิงที่จะออกงานควงคู่กับผมแล้ว แล้วเธอก็จะเป็นผู้หญิงที่

ผมจะแต่งงานด้วย”

 

 

 

 

 

“ใคร ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร” ท่านตวาดเสียงสั่นด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ผมยังเผยให้ท่านแม่รู้ไมได้  แต่รับรองว่าวันงานท่านแม่จะต้องเจอกับเธอแน่  ขอตัวก่อนนะ

ครับผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วต้องการจะพักผ่อน

 .

 .

 .

 .

 .

 

 

 

 

“กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ต่อหน้าฉัน” ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ มีโทโมะเป็น

คนช่วยเช็ดตัวสวมเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ  ประตูห้องก็เปิดมาพร้อมกับร่างสวยใบหน้างามแต่ฉุนเฉียว 

ชายหนุ่มฉุนกึกดวงตาเข้มขึ้นมาจนร่างบางสั่นสะท้านหน้าเสียไปเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมฉันจะพูดไม่ได้ เธอเป็นใคร สำคัญมากเลยหรือไงที่ฉันจะต้องรักษาหน้าให้”

 

 

 

 

 

“ท่าน ลืมไปแล้วหรือว่าฉันเป็นคู่หมั้นของท่าน”  นางกัดฟันกรอด สองมือกำแน่น

 

 

 

 

 

“ก็แค่คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่ตกลงกันไว้  ฉันไม่ถือว่าเป็นคู่หมั้นโดยสมบูรณ์หรอกนะ  ผู้หญิงที่จะเกิดมา

เป็นคู่ฉันได้ก็คือผู้หญิงที่ฉันเลือกที่จะรักด้วยตัวเอง  ไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่เป็นคนเลือกให้”

 

 

 

 

 

“ท่านป๊อป” เธอตวาดอย่างโกรธจัดแต่ร่างสูงไม่สนใจ

 

 

 

 

 

“รู้อย่างนี้แล้ว ก็รีบเปลี่ยนใจจากฉันแล้วหันไปหาผู้ชายที่รักที่พร้อมจะดูแลเธอด้วยความเต็มใจดี

กว่านะพิม  เธอเองก็ยังสาวยังสวยยังมีโอกาสเปิดหาคนดีๆได้อีกตั้งหลายคน”

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาสอนฉันหรอกน่า คนอย่างพิมอยากได้อะไรก็ต้องได้โดยเฉพาะท่าน ท่านจะต้องแต่งงาน

กับฉันคนเดียวเท่านั้น”พูดจบนางก็สะบัดหน้าไป

 

 

 

 

 

“อารมณ์ของผู้หญิงนี่น่ากลัวนะครับท่านป๊อป”  โทโมะมองตามพิมไปอย่างอึ้งๆ แล้วพูด

 

 

 

 

 

“ก็แค่ธรรมดาแค่อย่าไปตามเกมส์ อย่าไปตามอารมณ์ แค่นี้พวกเขาก็ทำอะไรเราไม่ได้

แล้ว  แต่ว่านายเถอะได้โทรหาแฟนของนายตามที่ฉันสั่งหรือเปล่า”

 

 

 

 

 

“ครับ ผมติดต่อแก้วแล้ว  แจ้งว่าผู้หญิงคนนั้นรู้สึกตัวแล้วครับ ผมเลยกำชับให้แก้วดูแลเธอให้ดี

เพราะเธอเป็นแขกคนสำคัญของท่านป๊อป”

 

 

 

 

 

          เมื่อชายหนุ่มได้เห็นหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ก็ปรากฏยิ้มออกมา สวย สวยมาก ไม่

เคยเห็นที่ไหนมาก่อน แน่นอนว่าเขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาพัวพัน แถมยังหลากหลายเชื้อ

ชาติ แต่ผู้หญิงทุกคนก็ไม่ได้สวยแบบตราตรึงประทับใจเท่าผู้หญิงคนนี้  เธอมีหลายๆอย่างที่คนอื่น

ไม่มี ซึ่งไม่รู้ว่ามันคืออะไร  แต่ที่แน่ๆเขารู้ได้ทันทีว่า เขาตกหลุมรักหล่อนตั้งแต่แรกพบเสียแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ท่านป๊อปชอบผู้หญิงคนนี้เหรอครับ” โทโมะถาม

 

 

 

 

 

“พูดบ้าๆ ฉันหรือจะสนใจผู้หญิงคนนี้ นายลืมไปแล้วเหรอว่าคนอย่างฉันมีผู้หญิงสาวสวยมากมาแวะ

เวียนเข้ามาเอาอกเอาใจ แล้วทำไมฉันจะต้องตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ด้วยเล่า  สิ่งเดียวที่ฉันคิดอยู่

ตอนนี้คือฉันช่วยชีวิตเธอไว้ เพราะฉะนั้น เธอจะต้องตอบแทนพระคุณ”

 

 

 

 

 

 

ฉับ

ไรท์ตัดอีกแล้วค่ะรีดเดอร์

อยากบอกว่าเหนื่อยมากกก   [เช็ดเหงื่อๆ]

เม้นต์ให้กำลังใจกันบ้างน้าาา