รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

เวลาเดียวกันที่มุมหนึ่งของที่นั่น
 
 
 
‘เขา’ เป็นผู้มีอำนาจมากได้ขี่สกีมุ่งหน้ากลับสู่คฤหาสน์ 
 
 
 
 
         หลังจากที่ไม่ค่อยพอใจเรื่องที่มารดาบังคับให้เขาแต่งงานกับพิม คุณหนูตระกูลดัวผู้หญิงที่
เขาไม่ได้รัก  เขาพยายามอธิบายและปฏิเสธเรื่องการแต่งงานครั้งแล้วครั้งเล่าแต่มารดาเขาก็ไม่ยอม
ฟัง  ท้ายสุดจึงต้องหนีออกมาเพื่อที่จะหาที่คลายความกดดันที่มีอยู่มากมาย และที่นี่คือที่ที่มีสถาน
ที่ทาธรรมชาติที่สวยงาม เมื่อมาอยู่ที่นี่ความเครียดทั้งหมดก็ผ่อนคลายลงไปในพริบตา  พอสบายใจ
เขาก็เดินทางกลับคฤหาสน์พร้อมกับโทโมะอีกครั้ง  ตั้งใจว่าคราวนี้จะยืนกรานหัวชนฝาให้ได้ว่าจะไม่
ยอมแต่ง อยากรู้นักว่าถ้าเขายืนยันแข็งขันขนาดนั้นมารดายังจะให้เขาแต่งงานอีกหรือเปล่า
 
 
 
 
จู่ๆเขาก็หยุดจนโทโมะซึ่งเป็นองครักษ์ของเขาที่กำลังขี่สกีตามมาก็หยุดแล้วถาม
 
 
 
 
“มีอะไรหรือเปล่าท่านป๊อป”
 
 
 
 
“ไม่รู้สิ  เหมือนมีอะไรให้ฉันหยุดอยู่แถวๆนี้” ป๊อปปี้พูดพรางหันซ้ายหันขวาแล้วเจอกับกองหิมะ
ใหญ่กองหนึ่งจึงลงไปดู
 
 
 
 
“ระวังนะครับ แถวนี้มีตัวอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด อย่าเพิ่งเข้ามาครับ เดี๋ยวผมไปดูให้ก่อน”  โท
โมะหยิบปืนสั้นออกมา
 
 
 
 
“ไม่เป็นไร” ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้อย่างหน้าตาเฉย รูปร่างที่ใหญ่โตล่ำสัน โดดเด่นอยู่ท่ามกลาง
หิมะ  ชายหนุ่มกระชากปืนสั้นที่เหน็บอยู่ตรงเอว
 
 
 
 
“ฉันไม่กลัว  ถ้าเจอฉันจะฆ่ามันเอง” ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นที่ค่อนข้างอันตราย แต่ชายหนุ่มก็ยังสัญจร
ไปมาที่นี่เป็นประจำ     
 
 
 
 
    มือหนากระชับปืนสั้นค่อยๆก้าวย่างไปอย่างระวังและมีสติ  ทันใดนั้นเองสายตาคมกริบก็ไปปะทะ
กับสิ่งหนึ่งเข้า  ชายหนุ่มรีบวิ่งไปดู...
 
 
 
ผู้หญิงนี่...เธอนอนหมดสติหายใจรวยรินอยู่ที่ริมทาง เนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยหิมะ ใครกันนะ มา
จากไหนกัน เขาประคองร่างของเธอขึ้นมาก่อนจะใช้ปลายนิ้วเขี่ยปอยผมที่คลุมหน้าก่อนดวงตาจะ
เบิกกว้าง
 
 
 
 
“สวยเหลือเกิน” เขาตะลึงงันเหมือนถูกมนต์สะกดอย่างจัง
 
 
 
 
“มีอะไรหรือเปล่าท่านป๊อป” โทโมะเห็นเจ้านายนิ่งไปจึงรีบวิ่งเข้ามาหา
 
 
 
 
“มีผู้หญิงหมดสติอยู่ตรงนี้โทโมะ” เขาตะโกนกลับไป  โทโมะแปลกใจรีบก้าวเท้าเข้ามา
 
 
 
 
“จริงด้วย มีผู้หญิงหมดสติอยู่ตรงนี้จริงๆ  ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าครับ” โทโมะสบตากับชายหนุ่มก่อน
จะเอ่ยถาม
 
 
 
 
“มี...ยังหายใจอยู่แต่ถ้าปล่อยเอาไว้นา ย่อมไม่ดีแน่”  เขาพูด ดวงตาจ้องไปที่หน้างาม อ่อนโยนลง
เกิดความห่วงใยอย่างน่าประหลาด
 
 
 
 
“ฉันจะต้องพาเธอกลับไปให้เร็วที่สุด”
 
 
 
 

ฉับ
ไรท์ตัดอีกแล้วค่ะ ท่านรีด
สนุกไหม เม้นให้ด้วยน้ะ
[สั้นอีกแล้ว ขออภัย]