เพียงเงา

 
 
                      บริษัท SPS กวางที่นั่งดูเล็บมือตัวเองอยู่ที่โต๊ะรับแขกภายในห้อง วีรวิทย์มั่วแต่นั่งเหม่อลอยถึงแก้ว กวางหันไปมองอย่างสังเกต และเริ่มหงุดหงิดทันทีที่เห็นวีรวิทย์นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
 
 
            "  พี่วี  พี่วีค่ะ  พี่วี !!! " กวางเรียกวีรวิทย์ แต่เขากลับไม่ได้ยิน จนเถอะต้องตะโกนเรียก
 
 
           " อะไรกันกวางนั่งกันอยู่สองคน ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยฮะ " วีรวิทย์อย่ายุ่ง ชักจะเซ็งๆกับกวาง
 
          " ก็พี่วีเอาแต่เหม่อ กางเรียกตั้งสองครั้งแล้วก็ไม่ได้ยิน กวางก็ต้องตะโกนสิค่ะ " กวางพูด
 
         " เอาหละๆ แล้วนี้กวางไม่ไปทำงานหรอ " วีรวิทย์พูด 
 
         "  ไม่อะค่ะ กวางไม่ชอบทำงาน " กวางพูด
 
         " นั่งอยู่เฉยๆแบบนี้ไม่เบื่อหรือไง " วีรวิทย์พูด
 
         " ไม่เบื่อหรอกค่ะ อยู่กับพี่วี กวางไม่มีวันเบื่อ " กวางลุกขึ้นเดินไปหาวีรวิทย์ และโอบกอดชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างยั่วยวน
 
        " งั้นไปนั่งเฉยๆ พี่จะทำงาน " วีรวิทย์หน้าเซ็ง แกะมือกวางออกจากต้นคอของเขา
 
       " นี่ตกลงพี่จะทำงานกับแก้วจริงๆหรอค่ะ " กวางถาม
 
        " อื้ม ว่าแต่กวางรู้จักกับแก้วได้ยังไง " วีรวิทย์ถามอยางจริงจัง กวางเกลียดแก้ว เลยไม่อยากพูดถึง และกลัวว่าวีรวิทย์จะสนใจแก้ว
 
       " ช่างเถอะค่ะ กวางไปชอปปิ้งก่อนนะค่ะ " กวางพูดจบก็หยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไป วีรวิทย์ส่ายหน้ามองกวางอย่างไม่ได้ดั่งใจ
 
 
 
                    วัดแห่งหนึ่ง แก้วที่นั่งอยู่ในรถกับผู้กองไตรคุณ เธอนั่งนิ่ง หน้านิ่ง ไม่ยอมพูดจาอะไร จนผู้กองไตรคุณรู้สึกอึดอัด
 
        " จะมาหาแม่ แล้วทำไมไม่ลงไปหละ นั่งอยู่แบบนี้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ " ผู้กองไตรคุณพูด แก้วหันมายิ้มหวาน พยักหน้ารับแล้วเดินลงไป ยังสุสานของแม่ เธอนั่งลงกับพื้น ใช้มือลูบไปยังรูปของแม่ ก่อนจะร้องไห้ออกมา ผู้กองไตรคุณเดินมองอยู่ห่างๆ
 
       " หนูเหนื่อยเหลือเกิน เมื่อไหร่หนูจะได้ไปอยู่กับแม่ซักที หนูเฝ้ารอวันนั้นมานานเหลือเกินค่ะ ฮึก ฮึก หนูเจออะไรมามากมาย อยู่แค่อยากเล่าให้ใครฟังบ้าง อยู่แค่อยากระบายมันออกไปบ้าง ถ้าแม่อยู่กับหนู อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้  หนูรู้สึกว่าหนูอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ โลกมันกว้างเกินไปสำหรับหนู แม่ช่วยมารับหนูไปอยู่ด้วยได้มั้ยค่ะ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ฮึก ฮึก หนูไม่อยากหนูในโลกนี้อีกแล้ว แม่ช่วยหนูด้วยนะค่ะ ฮึก ฮึก ฮือ " แ้วร้องไห้อย่างไม่อายใคร เธอไม่ทันสังเกตเห็นผู้กองไตรคุณที่แอบมองเธออยู่  ผู้กองถึงกับสะอึกที่เห็นแก้วเป็นได้ขนาดนี้ ผู้หญิงที่เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของเธอ กลับนั่งร้องไห้หน้าหลุดศพแม่อย่างหนัก เธอไม่เจออะไรมา  แก้วเช็ดน้ำตา หยุดร้องห้ แล้วตัดสินใจเดินจากแม่มา ผู้กองไตรคุณที่แอบมองอยู่รีบหามุมหลบ ม่อยากให้แก้วเห็น แก้วเดินมาที่รถก็ไม่เจอผู้กอง
 
        " ผมไปเข้าห้องน้ำมา " ผู้กองไตรคุณที่เดินมาถึง พูดขึ้น
 
         " เสร็จแล้วค่ะ เราไปกันเลยมั้ยค่ะ " แก้วที่ยังตาบวมจากการร้องไห้อยู่เอ่ยถาม  ผู้กองไตรคุณทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
        " ไปซิ แต่ก่นจะไป ผมมีอะไรจะให้แก้วด้วยนะ " ผู้กองไตรคุณพูด
 
        " อะไรหรอค่ะ " แก้วทำหน้างงๆ ผู้กองเดินไปเปิดประตูรถ ให้แก้วขึ้นไป แก้วขึ้นไปนั่งอย่าง งง ทั้งคู่ขับรถออกไป โชว์รูมรถ ผู้กองสั่งให้แก้วลงมา เธอก็เดินลงมาอย่าง งง ทั้งคู่เข้าไปในโชว์รูม
 
        " ผู้กองจะมาซื้อรถหรอค่ะ "  แก้วถาม แต่สายตามองรถบิ๊กไบค์อย่างสนใจมาก 
 
        " อื้ม ช่วยเลือกให้ผมสักคันซิ "  ผู้กองไตรคุณมองแก้วที่เอาแต่สนใจรถ อย่างยิ้มๆ
 
       " คันนี้ค่ะ แก้วว่าคันนี้สวยที่สุดแล้ว " แก้วไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้ารถบิ๊กไบค์คันที่ดำ สวย เท่ เธอยืนชี้รถคันดังกล่าว แล้วหันไปมองผู้กอง 
 
       " งั้นเอาคันนี้ครับ " ผู้กองไตรคุณพูดกับพนังานขาย  ประมาณครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างเรียบร้อย พนักงานยืนกุญแจรถให้กับผู้กองไตรคุณ แล้วผู้กงก็ยื่นมันให้กับแก้ว
 
      " ผมให้คุณ " แก้วหน้าเหวอ 
 
        " คือ " แก้วยังไม่ยอมรับกุญแจ
 
       " เป็นการอำนวยความสะดวงให้แก่สายลับตัวแสบ ถ้าไม่รับไป คุณอาจจะตกงานก็ได้นะ " แก้วหน้าเหวอ ไม่ยอมรับ
 
        " ผมนับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่รับ ผมจะเปิดรับสมัครสายลับคนใหม่ " ผู้กองหน้านิ่งยื่นคำขาด
 
       " งั้นแก้วขอเหตุผลที่แก้วสมควรจะรับสามข้อ " แก้วพูด ผู้กองนิ่งคิดแปบนึงแล้วพยักหน้ารับ 
 
       " 1. มันสะดวงเวลาคุณไปทำงาน ผมไม่ชอบให้คุณนั่งแท็กซี่กลับตอนดึกๆ 2. มันสะดวกแก่การหลบหนี เพราะเวลามีปัญหาทุกครั้งคุณไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใคร 3. ผมให้รถคุณ เพราะผมอยากจะขอเป็นพี่ชายของคุณ ผมยากมีคุณเปนน้องสาวของผม ผมอยากมีน้องสาว " ผู้กองพูด
 
       " ข้อ 1 ข้อ 2 เข้าใจค่ะ แต่ข้อสาม แต่บอกเฉยๆก็ได้ เพราะแก้วก็อยากมีพี่ชายเหมือนกัน ไม่ต้องซื้อรถให้ก็ได้ " แก้วพูด
 
       " ผมเน้น ข้อ 1 ข้อ 2 ข้อสามผมเพิ่งคิดเมื่อกี้นี้ " ผู้กองพูดไปก็ขำไป  แก้วขำตาม
 
      " ตกลงแก้วจะรับรึปล่าว " ผู้กองถาม
 
       " รับค่ะ แต่แก้วจะจ่ายเงินเอง " แก้วพูด 
 
       "  อ้าว ก็ผมจะซื้อให้แก้ว  แก้วจะจ่ายเงินเองทำไม " ผู้กองพูด
 
 
        " แก้วเกรงใจ แล้วราคามันก็แพงมากด้วย แก้วซื้อเองดีกว่า " แก้วพูด
 
        " พี่ ! จะซื้อให้แก้ว แล้วแก้วก็จะต้องรับไว้ ไม่งั้นพี่จะไม่คุยกับแก้วอีก " ผู้กองยื่นคำขาด
 
        " ผู้กองค่ะ "แก้วหน้าเสีย ลำบากใจ
 
        " นี่เป็นคำสั่ง " แก้วก้มหน้านิ่ง ไตรคุณจับมือแก้วขึ้นมาแล้วยัดกุญแจใส่ในมือ ก่อนจะเดินออกไปที่รถ แก้วเดินตาม
 
        " คืนนี้เจอกันนะ หวังว่าพี่คงจะเห็นแก้วพร้อมกับรถคันนี้ " ผู้กองไตรคุณพูดจบก็ขึ้นรถไป แก้วเดินไปที่รถบิ๊กไบค์คันนั้น ก่อนจะขับมันออกมาจากโชว์รูม เธอลองขับให้คุ้นเคยกับเครื่องใหม่ แก้วขับอย่างโลดโผน ราวกับนักแข่ง ของขวัญของไตรคุณสร้างความประทับใจให้กับเธอไม่ใช่น้อย
 
 
             
                  บ้านโทโมะ แก้วจอดรถหน้าบ้าน แล้วเดินมาเปิดประตูรั่ว ก่นจะขับบิ๊กไบค์เข้าไปในบ้าน ไปจอดที่ลานจอดรถ 
 
 
          " ไปเอารถคันนี้มาจากไหน " โทโมะที่ยืนแอบมองแก้วตั้งแต่เปิดประตูรั่ว เดินเข้ามาหาทันทีที่แก้วจอดรถ
 
         " ไปซื้อมา " แก้วพูด แต่ไม่มองหน้า 
 
         " ใครซื้อให้ ! " โทโมะพูด
 
        " เค้าซื้อให้ "แก้วพูด ยังไม่มองหน้า
 
        "  เค้าไหน !! " โทโมะพูด
 
         " พี่ซื้อให้ " แก้วพูด ยังไม่มองหน้า
 
        " พี่คนไหน !! " 
 
 
        " นายจะรู้ไปทำไม " แก้วพูด 
 
       " ชั้ลรู้แล้ว คงจะเป็นผู้ชายซื้อให้สินะ แลกกับค่าตัว " โทโมะพูด แก้วหันมาจ้องหน้าเอาเรื่อง แต่ก็ไม่พูดอะไร กลับเดินหนีไปอย่างดื้อๆ 
 
       " หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! หยุด !  ชั้ลบอกให้เธอหยุด !!! " โทโมะเรียกเท่าไหร่แก้วก็ไม่ยอมหยุดเดิน จนเขาต้องเขาไปกระชากแขนเธอให้หันกลับมาคุยกับเขาซึ่งหน้า 
 
        " ชั้ลเจ็บนะ !" แก้วพยามแกะมือของโทโมะออก 
 
         " ชั้ลถามว่ารถคันนี้ได้มาแทนค่าตัวเธอใช่มั้ย ! ! " โทโมะขึ้นเสียงใส่ เขาโกรธจนแทบจะฆ่าเธอให้ตายได้
 
       " เออ !!! " แก้วเองก็สุดทนกับการที่ต้องถูกเขารังแก 
 
       " นี่เธอเป็นนางบำเรอของชั้ลนะ จะไปให้คนอื่นเอาฟรีๆแบบนี้ได้ไง " โทโมะพูด แก้วน้ำตาร่วงเปาะ 
 
       " จะฟรีได้ยังไง ได้รถมาตั้ง 1 คัน " แก้วพูดเสียงสั่น 
 
       " แต่ชั้ลไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร !! " โทโมะโกรธ
 
      " นั้นมันเรื่องของนาย " แก้วพูด
 
       " อย่าทำให้ชั้ลโมโหไปมากกว่านี้นะแก้ว ไม่งั้นเธออาจจะเจ็บตัวมากกว่าที่เคยผ่านมา " โทโมะกัดฟันกรอด โมโหจนถึงขีดสุด แก้วจ้องหน้านิ่งขมกรามแน่นทั้งโกรธ ทั้งโมโหที่เขาดูถูกเธอ 
 
       " มานี้เลยมา !!! " ร่างเล็กปลิวไปตามแรงกระชากของโทโมะ แก้วร้องไห้อ้อนวอนทันทีที่รู้ชะตากรรมของตนเอง เธอถูกกระชากพาเขาไปในห้องนอนของเขา ก่อนจะถูกผลักลงไปกองอยู่กับพื้นห้อง
 
       " ถ้าพูดกับแบบธรรมดาแล้วไม่รู้เรื่อง ก็คงต้องนอนคุยกันบนเตียงจนกว่าจะรู้เรื่อง " โทโมะเดินเข้าไปหาแก้วที่กระถดหนีห่างจากเขา  เธอมองไปตรงประตูหน้าต่างที่เปิดโล่งอยู่ แล้วตัดสินกระโดดขึ้นไปยืนอยู่ที่ขอบหน้าต่าง
 
      " ถ้าเข้ามาชั้ลจะกระโดด " เธอยืนคำขาด โทโมะถึงกับหน้าซีนกับความใจเด็ดของเธอ
 
 
 
      " ลงมาเดี๋ยวนี้ !!! " โทโมะพูด
 
      " ชั้ลไม่ลง ถ้าเขามาชั้ลกระโดดแน่ " แก้วพูด 
 
     " ลงมา ชั้ลสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ " โทโมะพูด 
 
     " ไปหยิบมีดมาให้ชั้ล " แก้วพูด 
 
      " เธอจะทำอะไร " โทโมะพูดพลาง เดินเข้าไปอย่างช้าๆ 
 
        " อย่าเข้ามานะ !!  กรี๊ดดด   " ร่างเล็กร่วงจากขอบหน้ต่าง แต่โชคดีที่โทโมะจับข้อมือเธอไว้ใจ ทั้งสองใจหายวาบด้วยกันทั้งคู่ 
 
       " เล่นบ้าอะไรวะ !! " โทโมะพยามดึงตัวแก้วให้ขึ้นมา  
 
       " ตัวหนักเป็นบ้าเลย  " โทโมะพยามดึงร่างเธอขึ้นมา แก้วหลับตานิ่งเพราะใจหนึ่งก็อยากตกลงไป ไม่อยากอยู่บนโลกต่อไปอีกแล้ว
 
 
       " ขึ้นมา ! " แต่โทโมะกลับพาตัวแก้วขึ้นมาได้สำเร็จ  
 
 
 
      " ไม่รู้จะช่วยขึ้นมาทำไม ตกลงไปก็ดีอยู่แล้ว " แก้วพรึมพรำ โทโมะได้ยินแต่ไม่พูดอะไร  แก้วจะุลุกออกไป แต่ถูกกระชากร่างจนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ 
 
 
      " จะไปไหน ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ " ใบหน้าหล่อเริ่มซุกไซร้ตามซอกคอของแก้ว ไม่นานร่างเล็กก็ถูกอุ้มไปว่างไว้บนเตียงนุ่ม 
 
 
 
       "  ปล่อยนะ ปล่อย ชั้ลบอกให้ปล่อย ปล่อย !! " แก้วดิ้นหนี แต่ก็สู้แรงของโทโมะไม่ได้ ทางด้านโทโมะเองก็ต้านความต้องการของตัวเองไม่ไหว ปล่อยให้ใจทำไปตามความต้องการของตัวเอง โดยที่ไม่คิดถึงควมรู้สึกของอีกฝ่ายแต่อย่างใด
 
 
 
       " ปล่อยซิ ฮึก ฮึก ชั้ลบอกให้ปล่อยไง ฮืออ  ฮืออ ฮืออ " เธอได้แต่นอนร้องไห้ เพราะสู้จนหมดแรง ท่อนบนของทั้งคู่เปลือยปล่าว มือหน้าของเขา บีบเค้นอกคู่สวยของเธอ ก่อนจะใช้ปากสัมผัสกับมันอย่างดูดดื่ม 
 
 
             กริ๊งงง  กริ๊งงงง  กริ๊งงงง เสียงโทรศัพท์มือถือของโทโมะดังขึ้นต่อเนื่อง เขาลุกขึ้นมารับโทรศัพท์อย่าหงุดหงิด 
 
 
 
          " จะโทรมาทำไมตอนนี้วะ !! " แก้วได้จังหวะ รีบหยิบเสื้อ แล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที โทโมะได้แต่มองตามตาขวาง แต่ก็พูดอะไรไม่ได้  เขารีบพูดจนจบ รีบวางสายแล้วรีบออกจากห้องตามหาแก้ว โทโมะ เดินตามจนทั่วบ้าน แต่ก็ไม่เจอ เลยเดินมาที่ลานจอดรถ 
 
 
 
         " หายไปทั้งคนทั้งรถ  กลับมาเมื่อไหร่จะจัดให้หนักเลย " โทโมะหัวเสีย 
 
 
 
                           หน้าบ้านธนบดินทร์ แก้วที่อยู่ในชุดกางเกงเดฟ เสื้อหนังสีดำ ยืนมองดูเป็นพ่อจากนอกประตูรั่ว เธอทั้งคิดถึงทั้งอยากเห็นหน้า ทั้งอยากกอด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ มองไปด้วย ร้องไห้ไปด้วย 
 
       " พ่อจะคิดถึงหนู เหมือนที่หนูคิดถึงพ่อรึเปล่าค่ะ " เธอพูด ก่อนจะหันหลังกลับไปที่รถ 
 
 
       " ผู้กอง แก้วพร้อมแล้วค่ะ "  แก้วโทรศัพท์หาผู้กองไตรคุณ แล้วรีบซิ่งรถออกไปทันที 
 
 
 
                    หน้าโกดังร้างในเวลากลางคืน  แก้วจาดรถไว้ใต้รถไม้ใหญ่ในป่า แล้ววิ่งเข้ามาหาผู้กองไตรคุณกับพวกที่แอบซ่อนตัวอยู่ 
 
 
         " แน่ใจนะแก้วว่ามันมาส่งยากันที่นี้ " ผู้กองไตรคุณพูด ตามองตรงไปที่โกดังร้าง
 
 
         " แน่ใจค่ะ แก้วได้ข้อมูลมาจากมือขวาของหัวหน้าแก๊งเลย " แก้วพูด ตามองตรงไปที่โกดังร้าง 
 
         " เที่ยงคืนแล้ว นั้นไงมันขับรถมาแล้ว " ผู้กองก้มดูนาฬกาข้อมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นแสงไฟรถส่องมาจากไกล
 
         " ทุกคนระวังตัวนะ แก้วอยู่กับพี่ ใส่ไอโม่งได้แล้ว ทุกคนพร้อมนะ แยกย้ายได้ " ผู้กองไตรคุณออกคำสั่ง ทุกคนปฏิบัติตามแยกย้ายกันไปตามที่ได้วางแผนไว้ 
 
 
               เริ่มมีการส่งยาบ้า โดยทั้งสองผ่านยืนเจรจาอยู่กลางโกดังร้าง ตำรวจทุกนายยืนตามพิกัดที่ได้ตกลงกันไว้ แต่หัวหน้าแก๊งไหวตัวทัน 
 
 
         " ไอเชี่ยเอ้ย ใครพาตำรวจมาด้วยวะ !!! "  มีการยิงปะทะกันระหว่างแก๊งค้ายากับตำรวจ 
 
         " หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจำด้ล้อมไว้หมดแล้ว มอบตัวซะ " แก๊งค้ายากระจายกันไปคนละทิศคนละทาง  ผู้กองไตรคุณวิ่งตามหัวหน้าแก๊งไป แก้วตามไปด้วย 
 
         " ไอสัน !!! " ผู้กองตะโกนเรียก สันชัยหันหลังกลับมาอย่างโอหัง ก่อนจะกระหน่ะยิงใส่ผู้กองไตรคุณ แต่ผูกองหลบทัน 
 
          พลั๊วะ ! พลั๊วะ !  แก้วที่วิ่งไปล้อมหลัง เตะ สันชัยเกอบล้มทั้งยืน
 
 
          " ทรามนักนะมึง " เกิดการต่อสู้ระหว่างแก้วกับสันชัย ทั้งคู่แลกหมัดกันโดยทีสันชัยไม่รู้วาแก้วเป็นผู้หญิง สันชัยชกไปที่ท้องของเธอ
 
 
          " โอ้ยย ! " ร่างเล็กลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น สันชัยเอะใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของแก้ว
 
 
 
          " เสียงเหมือนผู้หญิงเลยหวะ " สันชัยจะเดินเข้ามากระชากหมวกไอโม่งออก แต่ผู้กองไตรคุณเข้ามาช่วยไว้ทัน ทั้งคู่แลกหมันกัน แต่ผู้กองไตรคุณชั้นเชิงดีกว่า จัดการสันชัยได้สำเร็จ ผู้ค้ายารายใหญ่ถูกจับขึ้นรถตำรวจไป 
 
 
          " ผู้กองผมไปก่อนนะ แล้วเจอกัน แก้วพี่ไปก่อนนะ  " หมวดปาล์มที่เพิ่งจะเก็บพยานหลักฐานเสร็จเดินมาหาผู้กองไตรคุณกับแก้วที่เดินคุยกันอยู่ แก้วและผู้กองยิ้มรับ
 
 
          "เดี๊ยวชั้ลตามไป  " ผู้กองพูด  หมวดปาล์มรับคำแล้วเดินจากไป ผู้กองหันมาคุยกับแก้ว
 
 
         " หน้าสวยๆของคนสวยๆ ช้ำไปหมดเลยเนอะ 5555  " ผู้กองมองหน้าแก้วที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการต่อสู้
 
 
         " ยังจุกทีท้องอยู่เลย คนอะไรหมัดหนักชะมัด " แก้วลูบหน้าท้อง
 
 
        " ทำเกินหน้าที่ตลอด นี่ดีนะ มันไม่มีปืน ที่จริงคงได้หามส่งโรงพยาบาลกันมั้งละว๊างานนี้ " ผู้กองไตรคุณพูด
 
 
 
       " ก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าเวลาถูกยิงมันเป็นยังไง " แก้วพูดหน้าตาเฉย ผู้กองหมันไส้เขกหัวให้ทีนึง แก้วยิ้มขำๆ 
 
 
        " เกือบตีสามแล้ว กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง "ผู้กองพูด
 
 
       " แก้วเอาไอเสือมา ไม่ต้องไปส่งค่ะ " แก้วพูด 
 
 
      " ไอเสือคืออะไร " ผู้กองงง
 
 
      " ก็รถที่ผู้กองซื้อให้ไง " 
 
 
 
      " อ่อ 555 นั้นนะหรอไอเสือ เสือดำสินะ 5555  เออนิ ต่ไปให้เรียกว่าพี่ไตรนะ จะได้ดูสนิทกัน " ผู้กองพูด
 
 
      "  โอเคค่ะผู้กอง " แก้วลืมตัว
 
 
      " อ้าวว " 
 
     " อ่อ โอเคค่ะ พี่ไตร ^^ "
 
         " ดีมาก กลับบ้านได้แล้ว ขับรถดีๆนะ ถึงแล้วโทรมาแจ้งให้ทราบด้วยนะครับ ไอน้อง " ู้กองขยี้หัวแก้วอย่างหมั่นใส้ ทั้งคู่แยกย้ายกันกลับบ้าน
 
 
     
                ทางด้านโทโมะที่นั่งรอ เพื่อจะลงโทษแก้ว รอจนเผลอหลับไป แต่พอได้ยินเสียงรถขับมาจอดก็สะดุ้งตื่นทันที  ไม่นานแก้วก็เดินเข้ามาในบ้าน โทโมะลุกขึ้นจะเดินไปด่าแก้ว แต่พอเห็นหน้าแก้วที่มีแต่รอยช้ำ ก็ถึงกับอึ้งไป 
 
       " ไปทำอะไรมา ทำไมกลับมาในสภาพนี้ " โทโมะถาม พร้อมเดินเข้าไปหา 
 
      " ไปทำงานมา " แก้วพูดไม่ค่อยถนัด เพราะเจ็บปาก 
 
 
     " งานอะไรของเธอ แต่งตัวก็ดูพิกล กลับก็มีรอยช้ำบนหน้า " โทโมะมองดูแก้วจนทั่วร่าง จนมาสะดุดตาที่แขนของเธอ 
 
 
       " แล้วนี้แขนไปโดนอะไรมา ทำไมมันช้ำแบบนี้ " โทโมะจับแขนแก้วมาดู แก้วนิ่งไม่พูดอะไรเพราะเพลียสุดๆ โทโมะ จับแขนอีกข้างมาดูก็เจอรอยช้ำอีก 
 
 
 
      " ชั้ลถามว่าไม่ทำอะไรมาทำไมกลับมาในสภาพแบบนี้ !! " เขาโมโห แต่เธอไม่ตอบ ร่างเล็กถูกเขย่าเล็กน้อย เพื่อคาดคั้นคำตอบ แต่เธอกลับนิ่ง และเริ่มอ้อนตัวลง เพราะทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ทั้งง่วง โทโมะรับร่างเล็กที่อ่อนตัวลงและค่อยๆปิดตา 
 
 
     " ชั้ลยังคุยกับเธอไม่รู้เรื่องเลยนะ ตื่นขึ้นมาคุยกับชั้ลก่อน  แก้ว ! " โทโมะเขย่าร่างเธอ แต่แก้วไม่รู้สึกอะไร นอนหายใจสม่ำเสมอ เพราะหลับสนิทในอ้อมกอดของเขา
 
 
      " หลับง่ายอะไรขนาดนี้วะ " โทโมะอุ้มร่างเล็กไปไว้ในห้องของเธอ ในระหว่างที่ว่างร่างของแก้วที่หลับสนิทไว้บนเตียง เสื้อแจ็คเก็ตหนังของแก้วเปิดขึ้นมาเผยให้เห็นถึงหน้าท้องแบนราบที่มีรอยช้ำอยู่ โทโมะโกรธคิดไปในทางไม่ดี เขาถอดเสื้อหนังของแก้วออก เสื้อแต่เสื้อกล้ามสีขาว ก่อนจะดึงเสื้อกล้าวสีขาวขึ้น เพื่อดูรอยช้ำที่หน้าท้องของเธอ
 
 
      "  นี่เธอไปรับแขกมาหรอ " โทโมะกระชากร่างแก้วขึ้นมาเพราะความโมโห แก้วงัวเงียผลักเขาออก แต่ไม่แรงมาก ก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนที่เดิน 
 
 
      " ผู้หญิงมักมาก " โทโมะหันหน้ามาด่าแก้ว ก่อนจะเดินออกไป ทั้งโกรธ ทั้งหงุดหงิด ทั้งอารมณ์เสีย