เพียงเงา

 

          

                        ห้องนอนหรูในคฤหาสน์หลังใหญ่ กับร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งร้องไห้อยากหนักตั้งแต่เมื่อรุ่งสาง ดวงตาหวานที่แดงกล่ำ แก้มนวลทั้งสองเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอมองดูข้อมือตัวเองที่เขียวช้ำ เพราะถูกทำร้ายมาเมื่อคืน เธอค่อยๆพยุงร่างของตัวเองขึ้นมาก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาปกคลุมร่างของตัวเองเอาไว้  ก่อนจะลากร่างที่ไหร่เรี่ยวแรงเข้าไปชำระล้างมลทินให้ห้องน้ำ  ผ้าเช็ดตัวถูกปล่อยให้หลุดออกจากร่างเล็ก เหลือเพียงร่างเปล่าที่ยืนมองกระจกใสอยู่ภายในห้องน้ำ เธอยืนมองรอยราคีที่เต็มไปทั่วเรือนร่างของเธอ น้ำตาใสๆก็ไหลรินออกมาไม่หยุด เธอทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างหมดเรี่ยวแรง  

 

 

              ก๊อก ๆๆๆๆ  เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าหอง ทำเอาหญิงสาวที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำถึงกันสะดุ้งโหยก รีบใส่เสื้อผ้าและเดินออกไปอย่างเร็ว

         

            " คะคุณเข้ามาทำไม " แก้ว แทรกตัวชิดฝาฝนังจนแทบจะเข้าไปยืนเป็นเนื้อเดียวกันเมื่อเห็นผู้ชายป่าเถื่อนที่ทำทารุณกับเธอเมื่อคืน นอนเล่นอยู่บนเตียงนรกนั่น

 

            " โดนหนักจนลืมไปเลยหรอว่านี้มันบ้านของชั้ล ชั้ลจะเข้าจะออกห้องไหน มันก็เป็นสิทธิ์ของชั้ล " เขาพูดพลางใช้สายตาสำรวจเรือนร่างของงเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แก้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาปิดร่างของเธอไว้ แม้ไม่พอใจกับการกระทำของเขานัก แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้แม้แต่น้อย 

 

           " ถ้าเลือดบริสุทธิ์นี่มันเป็นของกวาง ชั้ลคงดีใจมาก แต่นี่มันเป็นของเธอ ต้องขอโทษด้วยนะที่ชั้ลไม่รู้สึกอะไรเลย " โทโมะเลื่อนมือหยาบของตัวเองไปสัมผัสกับรอยเปื้อนเลือดที่ผ้าปูที่นอน

 

 

          " ชั้ลรู้อยู่แล้วหละ ว่าคนอย่างนายคงไม่รู้สึกอะไร เพราะนายมันไม่ใช่คน " เธอตอกกลับเข้าไปทั้งน้ำตา ทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ ทั้งแค้นใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ 

 

          " อย่ามาทำปากเก่งกับชั้ลนะ เพราะถ้าชั้ลโกรธ เธอคงจะรู้ดีว่าจะต้องเจอกับอะไร  อ่อ  แล้วไอผาเปื้อนมลทินนี่ก็เอาไปทิ้งด้วยนะ มันเหม็นคาว  " โทโมะลุกขึ้นจากเตียงแล้ว ย่างสามขุมเข้ามาหาแก้วอย่างเร็ว  มือหยาบกระชากแขนเล็กเข้าใกล้ตัวแล้วออกแรงบีบอย่างแรง ก่อนจะผลักร่างเล็กลงไปกองกับพื้น แล้วเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย  แก้วนั่งร้องไห้จนแทบจะขาดใจ 

 

 

               บ้านธนบดินทร์  

 

 

          " พ่อค่ะ หนูไม่อยากอยู่ที่นั้น หนูอยากกลับมาอยู่บ้าน " เธอทรุดลงนั่งข้างเก้าอี้ในห้องทำงานของดิเรกผู้เป็นพ่อ

 

         " ชั้ลไม่มีทางเลือก ชั้ลทำเป็นต้องทำอย่างนั้น แกก็อยู่ๆไปเถอะ มันจะอะไรนักหนา " ดิเรกพูดปัดๆไปอย่างรำคาญ

 

         " แต่เค้าทำร้ายอยู่ ฮึก ฮึก หนูเหมือนตายทั้งเป็น พ่อจะให้หนูอยู่ต่อไปได้ยังไง ฮือ ฮือ " 

 

         " ชั้ลอุส่าห์ทำให้แกเกิดมา แค่นี้แกช่วยชั้ลไม่ได้หรือไง ไอแก้ว !! " ดิเรกผลักแก้วจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น 

 

         "  เค้าข่มเหงหนู ฮืออ ฮืออ ฮืออ พ่อยังอยากให้หนูไปอยู่ที่นั้นอยู่อีกหรือปล่าว ฮืออ ฮืออ ฮืออ " ดิเรกดูอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ยังดื้อดึงให้แก้วกลับไป

 

         "  ชั้ลจะไปพูดกับมัน ว่าอย่าทำแบบนี้กับแกอีก แกกลับไปได้แล้ว  "  เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง  

 

         "  พ่อไม่เป็นห่วงหนูเลยหรอค่ะ " น้ำตาแห่งความสิ้นหวังไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ทำไมคนที่เป็นพ่อถึงได้ทำกับเธอขนาดนี้ ร่างเล็กเดินออกจากบ้านอย่างไร้เรี่ยวแรง ร้องไห้จนแทบจะขาดใจ เมื่อหวนคิดถึงเรื่องที่เลวร้ายที่สุด 

 

 

                เมื่อวาน  ดิเรกพาแก้ว มาที่บ้านโทโมะ เปิดเผยกับโทโมะว่าแก้วเป็นลูกสาวอีกคนหนึ่งของเขา ทั้งๆที่ก่อนน่านี้ ดิเรกไม่เคยคิดที่จะบอกใครสักคนว่าเขามีลูกสาว ที่ชือว่าแก้ว แต่มาวันนี้เขาเลือกที่จะบอกกับเจ้าหนี้ของเขา แก้วดีใจจนแทบจะร้องไห้ที่พ่อยอมรับ ยอมป่าวประกาศวาตนเป็นลูกสาวของเขา ความคิดต่างๆนาๆที่ผ่านมา ที่เธอเข้าใจว่าผู้เป็นพ่อไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่น้อย มันกลับเลือนลางหายไปจนหมดสิ้น เหลือแต่ความดีใจจนล้นใจที่พ่อเพิ่งมอบให้กับเธอเมื่อครู่นี้  แต่เธอคิดผิด

 

 

           " ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่กวาง " ดิเรกหน้าซีด ก้มหน้านิ่ง แก้วนั่งงไม่เข้าใจที่ทั้งคู่คุยกัน

 

           " เอ่อ คือ " โทโมะโมโหมาก ดวงตาโกรธแค้นที่ถูกหลอก 

 

           "  เอากลับไปซะ ถ้าไม่อยากตายด้วยกันทั้งคู่ "  เขาลุกขึ้นยืนชี้หน้าตระโกนด่าดิเรก อย่างไม่เกรงใจในความอาวุโสกว่าของดิเรก

 

           "  ผมขอร้องละนะคุณธาวิน ตอนนี้กวางยังไม่พร้อม ผมขอไปคุยกับลูกให้รู้เรื่องก่อนนะครับแล้วผมจะพามาแลกตัวกับแก้ว " แก้วหน้าเหวอ งงหนัก

 

           "  ชั้ลไม่ต้องการผู้หญิงคนนี้ !!!! " แก้วน้ำบนโต๊ะ ถูกปัดลงพื้นแตกกระจาย แก้ว ดิเรกสะดุ้งโหยง ทั้งคู่นั่งก้มหน้านิ่ง

 

          " ผมขอร้องเถอะครับ คุณจะทำอะไรก็ได้ผมอนุญาต ขอแค่เลื่อนเวลาให้ผมคุยกับฟางก่อนเถอะนะครับ " ดิเรกน้ำตารินไหลอาบแก้ม แก้วยังนั่งงง ไม่เข้าใจในเหตุการณ์ตรงหน้า

 

          " แล้วถ้าชั้ลจะฆ่าหละ คุณ ดิ เรก ยังอยากจะยกให้ผมอยู่หรือเปล่า " โทโมะพูดอย่างเลือดเย็น เสียงของเขาอาจจะฟังดูเย็นลง แต่มันน่ากลัวกว่าเมื่อครู่ที่ผานมา

 

         " ก็ผมไม่มีทางเลือกแล้วนิครับ ก็ต้องแล้วแต่ความเมตตาของคุณธาวิน " ดิเรกก้มหน้านิ่ง

        " แล้วถ้าจำนวนหนี้ยังเหลือเท่าเดิมหละ คุณ ดิ เรก ยังอยากจะยกใหอยู่รึเปล่า " ดิเรกพยักหน้านิ่ง  

 

        " ออกไปได้แล้ว แล้วถ้าอีกหนึ่งเดือนยังพากวางมาไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้เป็นศพ " ดิเรกพยักหน้ารับ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที 

 

       " พ่อค่ะ รอหนูด้วยสิ  พ่อค่ะ !! " แก้วปล่อยโฮทันทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังถุกผู้เป็นพ่อทิ้งไว้

 

 
       " หลุดแสดงละครตบตาชั้ลได้แล้วสาวน้อย " มือหยาบคว้าแขนเล็กของเธอเอาไว้ 

 

       " ปล่อยชั้ลเถอะนะ พ่อชั้ลรออยู่ข้างนอก ชั้ลจะกลับไปหาพ่อ ฮืออ ฮืออ ฮืออ "

 

        "  5555  หยุดเรียกมันว่าพ่อได้แล้ว ละครเรื่องนี้มันจบลงแล้ว อย่าพยามร้องไห้เรียกความสงสารไปหน่อยเลย "

 

       "  นี่นายพูดอะไรของนายชั้ลไม่เข้าใจ  แล้วก็ปล่อยชั้ลได้แล้ว ชั้ล เจ็บ " เธอพยามแกะมือหนาของเขา แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ มืออีกข้างก็เขาจับแขนเล็กอีกข้างเอาไว้ 

 

       "  ไอดิเรกมันคงไปจ้างเธอมาตบตาชั้ล ให้เธอเล่นละครเป็นลูกสาวของมัน สินะ ชั้ลไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ "

 

 

       "  ชั้ลเป็นลูกของคุณพ่อจริงๆ ชั้ลไม่ได้เล่นละครอย่างที่นายเข้าใจ " เธออธิบายทั้งน้ำตา  ทั้งกลัว ทั้งน้อยใจพ่อตัวเอง

 

       "  5555  พ่อที่ไหนมันจะกล้าทำกับลูกตัวเองแบบนี้ฮะ ! นี่ขนาดชั้ลบอกว่าจะฆ่าเธอมันยังยอมให้เธออยู่กับชั้ลต่อไปเลย มันจะเป็นพ่อของเธอได้ยังไง " หัวใจเหมือนถูกแทงจนฉีกขาดไม่มีชิ้นดี นี่พ่อทำกับเธอแบบนี้จริงๆหรอ 

 

        " ไม่จริงๆ นะนายคงเข้าใจอะไรผิด พ่อไม่มีวันทำกับชั้ลแบบนั้นแน่ ชั้ลจะไปคุยกับพ่อ ปล่อยชั้ล ปล่อย !! " เธอร้องไห้คร่ำครวญจนเหมือนคนบ้า ทั้งร้องไห้ ทั้งอาละวาดใส่เขา 

 

       "  หยุด !!!  หยุดเล่นละครได้แล้ว ชั้ลไปสืบประวัติมันมาหมดแล้ว มันมีลูกสาวแค่สองคนเท่านั้น คือ กวางกับกาญจน์  แล้วชั้ลก็เห็นหน้าผู้หญิงทั้งสองคนนั้นแล้ว ซึ่งไม่ใช่เธอ " 

 

       "  ไม่จริงหรอก พ่อจะทำแบบนี้กับชั้ลทำไม พ่อรักชั้ล พ่อไม่ทำแบบนี้หรอก พ่อไม่มีวันทิ้งชั้ลหรอก " เธอทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร 

 

       "  นี่ !!! หยุดร้องไห้เล่นละครตบตาชั้ลได้แล้ว ไม่มีพ่อคนไหนมันทิ้งลูกตัวเอง ยอมให้ลูกตัวเองตายหรอกนะ  เธอหลอกชั้ลไม่ได้หรอก  หยุดร้อง ชั้ลบอกให้หยุดร้อง !!!! " ร่างเล็กถูกกระชากขึ้นมาอย่างแรงก่อนที่เขาจะเขย่าร่างเธออย่างแรง เพื่อระบายความโกรธแค้น ที่เขาไม่ได้ตัวกวางมา 

 

      " ไม่จริง ๆ ! นายโกหก ! นายโกหก พ่อไม่ทำแบบนี้ พ่อไม่มีวันทำแบบนี้ !! พ่อไม่มีวันทำแบบนี้ !! " เธอเหมือนคนบ้าที่พูดจาไม่รู้เรื่อง โทโมะเองก็สุดทน ร่างเล็กจนกระชากขึ้นไปบนห้องนอนก่อนจะถูกโยนขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงนุ่ม

 

      "  เชิญแสดงละครต่อไปเลยนะ  เพราะชั้ลไม่เคยสนใจในหยดน้ำตาของผู้หญิมารยาอย่างเธอ "



      "  อย่า !!  อย่า !! อย่าทำแบบนี้ ช่วยด้วย !! ใครก็ได้ช่วยชั้ลด้วย  ฮืออ ฮืออ ฮืออ ช่วยชั้ลด้วย ช่วยด้วย ฮืออ ฮืออ  ฮือออ " เขาเริ่มซุกไซร้ซอกคอของเธออย่างกระหาย มือทั้งสองของเธอถูกรวบชูไว้เหนือศีรษะ  แก้วดิ้นอย่างสุดแรงแต่ก็รู้แรงของเขาไม่ได้ มือหยาบกระชากเสื้อบางจนขาดลุ่ย เผยให้เห็นถึงอกอิ่มที่ซ่อนตัวอยู่ในบลาตัวจิ๋ว  

 

       " ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย !!  อย่าทำแบบนี้กับชั้ลเลยนะ ช่วยชั้ลไปเถอะ อย่าทำแบบนี้เลยนะ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ " บลาจิ๋วถูกกระชากออกอย่างแรง มือหยาบของชายหนุ่มทั้งบีบทั้งเค้นเต้าคู่สวย เขาเลื่อนจูบไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงเต้าคู่สวยและดื่มด่ำกับมันจนสาแกใจ 

 

       "  หยุดเดี๋ยวนี้นะ !! ฮืออ ฮืออ ฮืออ ชั้ลบอกให้หยุดไง  !! หยุดซิ !! ฮืออ ฮืออ ฮือ " เสียงร้องไห้โวยวายและแรงดิ้นของเธอที่มันเหลืออยู่เพียงน้อยนิด มันยิ่งทำให้เขาอยากจะเอาชนะเธอมากขึ้น  กางเกงขาสั้นของหญิงสาวถูกปลดและกระชากออกอย่างเร็ว ไม่นานกางเกงชั้นในก็ถูกกระชากปลิวตามออกไป ขาเรียวถูกแยกออกจากกัน โดยที่เจ้าของพยามขัดขืนจนสุดแรงกำลัง เธอร้องไห้โฮ ทั้งกลัว ทั้งโกรธ กับสิ่งที่เขากระทำ ร่างเล็กสั่นระริกเมื่อชายหนุ่มใช้ลิ้นสัมผัสกับจุดสงวนของเธอ เธอกัดแขนตัวเองจนเลือดซิบเพราะไม่อยากปล่อยตัวเองให้ไปตามความต้องการของร่างกายที่เขาพยายามปลุกมันขึ้นมา 

 

       " อย่าคิดจะเอาชนะชั้ลด้วยวิธีนี้เลย เพราะเกมส์นี้ชั้ลเท่านั้นที่ต้องเป็นผู้ชาย " ชายหนุ่มดึงแขนเล็กออกจากปากของเธอเอง  ขาเรียวถูกจับแยกออกจากกันอีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะใช้ส่วนกลางของร่างกายเขาทำร้ายจุดสงวนของเธออย่างทารุณ

 

       " ชั้ลเจ็บ ! ชั้ลเจ็บ พอได้แล้ว สงสารชั้ลเถอะนะ ฮืออ ฮืออ ฮืออ พอได้แล้ว ฮืออ ฮือออ ฮือออ " เธอแทบจะขาดใจตาย เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ  หมดหนทางที่จะสู้ หมดสิ้นทุกอย่าง หมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนต่อไป ปล่อยให้เขาทำไปจนสาแกใจของเขาเอง เธอนอนร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจตาย แต่โทโมะกลับมองแค่เป็นละครฉากหนึ่ง เขาบรรเลงเพลงรักที่แสนจะป่าเถื่อนใกับเธอตลดทั้งคืน จนร่างเล็กแน่นิ่งไร้สติหลับไป เขาถึงได้ยอมหยุดมัน ก่อนจะหยุดมองคราบเลือดที่ไหลเลอะผ้าปูที่นอน โทโมะมองหน้าแก้วที่หลับสนิท แล้วเก็บเสื้อผ้าเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

         "  ไปไหนมา  " เสียงทุ้มยังมาจากข้างหลัง แก้วหลุดออกจากพะวง หันมองรอบๆ ก็พบมาตัวเองอยู่ในบ้านของโทโมะแล้ว เธอหันกลับไปมองเจ้าของเสียง

 

 

 

        "  ชั้ลกลับไปที่บ้านมา " แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด 

 

        "  แล้วใครสั่งให้เธอไป " โทโมะมองอย่างไม่รู้สึกอะไรกับน้ำตาที่มันนองเต็มใบหน้าของแก้ว 

 

       " ชั้ลแค่อยากกลับบ้าน  แต่หลังจากนี้ชั้ลคงไม่กลับไปแล้วหละ นายมีอะไรจะใช้ชั้ลรึเปล่า " เธอมองอย่างเขาอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไร้ความรู้สึก 

 

 

       " ไปทำอาหารเย็น " เขาออกคำสั่งก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา  แก้วเข้าครัวไปทำกับข้าวจนเสร็จแล้วเตรียมตั้งโต๊ะให้โทโมะอย่างเรียบร้อย 

 

 

 
       " ชั้ลคงต้องทำงานทุกอย่างในบ้านหลังนี้สินะ " โทโมะยักคิ้ว ก่อนจะลงมือทานข้าว

 

       " ชั้ลทำงานเสร็จจะออกไปนอนข้างนอกนะ แล้วจะกลับมาให้ทันทำอาหารเช้าให้นาย " เสียงเรียบเฉยให้ความรู้สึก เหมือนคนไร้หัวใจ เหมือนเธอพยายามจะปลงทุกอย่าง 

 

       " เธอต้องนอนที่นี้  เพื่อชั้ลจะเรียกใช้งานตอนกลางคืน " แก้วมองหน้าเขาทั้งน้ำตา เธอไม่อยากเจอกับสิ่งเลวร้ายเหมือนเมื่อคืนอีก 

 

       "  อย่าทำแบบเมื่อคืนอีกเลยนะ ชั้ลขอร้อง " เธอคุกเข่าอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา

 

       "  เธอไม่มีสิทธิ์ขอร้องอะไรทั้งนั้น เธอ ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง หยุดร้องไห้ แล้วออกไปห่างๆชั้ล " เขาไม่แม้แต่จะรู้สึกสงสารเธอเลย

 

       "  ไม่มีสิทธิ์แม้จะเป็นเจ้าของชีวิตของตัวเอง " เธอพูดอย่างเฉยชา ก่อนจะเดินออกมาห่างๆ 

 

       " ชั้ลกินเสร็จแล้ว เอาไปเก็บ " แก้วเดินไปเก็บจานข้าว และล้างจนเสร็จเรียบร้อย เธอเินออกมาก็หยุดชะงัก เมื่อเห็นโทโมะ ยืนมองเธออยู่ 

 

 

       " ขึ้นไปข้างบน กับ ชั้ล " เขาเดินนำหน้าไป แก้วทรุดตัวนั่งร้องไห้อย่างเงียบๆ ไม่นานก็ลุกขึ้นเดินตามไป  เธอหยุดอยู่ที่ห้องโถงชั้ลสอง ไม่กล้าเดินไปไหน 

 

 

       " เข้ามาในห้อง  " โทโมะเปิดประตูออกมาเรียก เธอเดินเข้าไป อย่างช้าๆ แต่กลับถูกเขาฉุดกระชากเข้าไปอย่างแรง แล้วปิดประตูอย่างเร็ว  บทเพลงรักเริ่มต้นอีกครั้ง ทั้งร้อนแรงและป่าเถื่อน เพราะมันเป็นไม่เป็นบทเพลงแห่งความรัก ทุกอย่างเพื่อชำระแค้นและล้างหนี้เท่านั้น เธอทั้งกล่ำกลืน ทั้งร้องไห้ ทั้งเสียใจ  แต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อรองอะไรสักอย่าง ไม่มีสิทธิ์อะไรเลยจริงๆ  

 

 

       " ใส่เสื้อผ้า แล้วออกไปได้แล้ว " เขาเล่นเพลงรักจนจบเพลงก็ไล่เธอกลับห้องอย่างไม่ใยดี ห้องของเธออยู่ชั้นล่าง ซึ่งมันเป็นห้องของคนใช้  เธอรีบสวมใส่เสื้อผ้า และลากร่างที่ไร้เรี่ยวแรงกลับเข้าห้อง ทันทีที่ปิดประตูห้ง ร่างเล็กร่างลงกลับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก  จนหลับไป

 

 

               เช้าตรู่ของวันใหม่ แก้วลุกขึ้นแต่เช้า เพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับโทโมะ  ดวงตาบวมเป่งเพราะร้องไห้ทั้งคืน  เธอจัดเตรียมอาหารเช้า และจัดโต๊ะอาหารจนเสร็จ แล้วกลับเข้าหองไปอาบน้ำแต่งตัว ไปทำงาน

 

 

 

        "  จะไปไหน "  โทโมะที่นั่งทานข้าวอยู่เอ่ยถามเมื่อเห็นแก้วเดินออกมาจากห้อง และตรงเข้ามาหาตน

 

 

        "  ไปทำงานค่ะ เดี๋ยวชั้ลจะเก็บจานให้ก่อนถึงจะออกไป " 

 

 

        "  รู้หน้าทีดีหนิ " เขาแสยะยิ้ม ก่อนจะหยุดทานข้าว  และเดินออกจากบ้านไป  แก้วเก็บจานจนเสร็จ แล้วก็ออกไปทำงาน

 

 

         

                 บริษัท MMSK  ภายในห้องประธานบริษัท

 

         "  แก้ว เป็นอะไรไป ทำไมหน้าตาดูไม่สดชื่นเลย " สันติ ประธานบริษัทเอ่ยถาม เพราะผิดสังเกตุ ปกติแก้วก็เป็นคนยิ้มน้อยอยู่แล้ว แต่มาวันนี้กลับไม่ยิ้มเลย

 

         "  ไม่มีอะไรค่ะ แก้วแค่ปวดหัวนิดหน่อย " เธอฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยเพื่อเขาหัวหน้าสบายใจ ก่อนจะเก็บแฟ้มเอกสารมาทำงานต่อยังโต๊ะประจำของเธอ ดวงตาดูเศร้าหมองเหมือนเบื่อโลกทั้งใบ 

 

 

 

                ช่วงค่ำของวันเดียวกัน แก้วรีบกับบ้านมาทำอาหารเย็นและจัดโต๊ะเตรียมไว้ให้จนเสร็จ โทโมะที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินลงมาจากชั้ลสอง แก้วรอจนเขาทานเสร็จก็เก็บจานไปล้างและรีบเดินเข้าห้องทันที เขามองเธออยากขัดใจ แล้วเดินไปนั่งดูทีวีที่โซฟาต่อ ไม่นานแล้ว็ออกจากห้องมาด้วยชุดทะมัดทะแมง ด้วยกางเกงขาเดฟสีดำแวว เสื้อกล้ามรัดรูปสีขาว เสื้อหนังสีดำปกคลุมทับ รวมผมมัดสูง กับร้องเท้าหนัง ราวกับจะไปออกศึกที่ไหน 

 

         " จะไปไหน !!! "  โทโมะตะโกนลั่น รีบเดินเข้ามาหาแก้วทันที 

 

         " ชั้ลจะออกไปทำธุระข้างนอก ไม่นาน " เธอมองหน้าเขาและตอบอย่างเรียบเฉย เหมือนไม่มีเรียวแรงแม้แต่จะพูด

 

         " ไม่มีปากหรือไง จะไปไหนก็ต้องบอก อย่าทำตัวข้ามหัวชั้ลไปมาแบบนี้ ชั้ลไม่ชอบ  "  โทโมะขึ้นเสียงใส่ 

 

 

         " อื้อ ขอโทษด้วย ชั้ลแค่ชินกับการอยู่คนเดียวไปหน่อย " แก้วเดินซึมออกไป เขายังยืนงงกับสิ่งที่เธอพูดอยู่ เธอขับรถออกไปอย่างเร็ว

 

 

 

                        ผับหรูกลางใจเมืองใหญ่ แก้วเดินตรงไปที่โต๊ะๆหนึ่งที่มีชายสามคนนั่งอยู่

 

 

          " พร้อมแล้วใช่มั้ย ระวังตัวให้ดี  เริ่มงานได้เลย " แก้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมา และเดินออกมาอย่างเร็ว  ตอนนี้เธออยู่ในชุด เซ็กซี่โชว์หลังขาวนวล กระโปรงสั้น ปล่อยผมสยายและแต่งหน้าจัดจ้าน เหมือนคนละคน เดินออกมาอย่างมั่นใจ แล้วหันไม่ส่งสัญญากับชายทั้งสามอีกครั้งก่อนจะเดินตรงไปหาเป้าหมาย  

 

 

          "  สวัสดีค่ะเสี่ย " แก้วยกมือไหว้อย่างอ้อนน้อม ก้มตัวลงต่ำ จงใจจะเผยให้เห็นถึงเนินอกอิ่มของเธอ  เสี่ยเฮงตาค้าง ปากหว รีบถึงแก้วเข้ามานั่งข้างๆ 

 

          " หนูชื่ออะไรค่ะ กระซิบบอกเสี่ยหน่อยสิค่ะ " แก้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูแล้วกระซิบบอกเสี่ยอย่างยั่วยวน

 

           " หนู ชื่อ ดาวประดับค่ะ " เธอแกล้งเอาจมูกตัวเองชนกับใบหูของเสี่ยเฮงอย่างจงใจ

 

          " หนูมีแฟนแล้วยังค่ะ " เสี่ยเฮงเริ่มเลื่อนมือมาสัมผัสกับต้นแขนขวของแก้ว 

 

          " ยังโสดสนิทเลยค่ะเสี่ย " เธอยังคงยั่ยวนไม่เลิก จนเสี่ยเฮงทนไม่ไหว 

 

          " ไปเป็นดาวประดับในห้องเสี่ยดีกว่านะหนูนะ " เสี่ยเฮงลุกขึ้นลากมือแก้วให้เดินตามออกไป

 

          "  จะดีหรอค่ะเสี่ย " เธอบีบมือเสี่ยเฮง ลูบไล้ขึ้นมาตามต้นแขนแล้วเดินตามเสี่ยเฮงออกไป  ทั้งคู่นั่งรถกันจนมาถึงโรงแรมหรู เสี่ยเฮงลากแก้วขึ้นไปบนโรงแรม แก้วเหลือบมองไปยังนอกโรงแรม เมื่อเห็นพรรคพวกตามมาก็ยอมขึ้นไปแต่โดยดี  ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างเล็กถูกผลักขึ้นเตียงอย่างแรงก่นจะร่างท้วมของเสี่ยเฮงจะขึ้นมาคร่อมไว้ 

 

         "  ใจเย็นๆก่อนสิค่ะเสี่ย ขอดาวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ จะได้ตัวหอมๆ " ดาวยังคงลูบไล้ตามต้นแขนเสี่ยอย่างยั่วยวน แต่ภายในใจกลัวจนแทบจะขาดใจ 

 

        "  เสี่ยทนรอไม่ไหวอีกแล้ว ยอมเสี่ยเถอะนะหนูดาว " เสี่ยเฮงเรื่อยซุกไซรซอกคอ แก้วสะดุ้งเฮือกรีบผลักออกอย่างเร็ว 

 

        " เสี่ยค่ะ ขอ.. "  เพลี๊ยะ  มือหนาของเสี่ยเฮงฟาดลงบนแก้มนวลจนแทบสงบ แก้วชาไปทั้งหน้าพยามลุกหนีเสี่ยเฮง แล้วเธอก็ถูกชกเข้าหน้าท้องอย่างจัง จนนอนแน่นิ่งไป เสื้อผ้าถูกกระชากออก เสี่ยเฮงหัวเราะลั่นเหมือนคนบ้า แล้วเริ่มซุกไซร้ซอกคอแก้ว

 

 

         โครมมม !!! ประตูหน้าห้องถูกกระแทกพังออกมา พร้อมกับผู้ชายสามคนที่แก้วเข้าไปคุยด้วยเข้ามา 

 

 

         "  ผู้กองไปดูแก้วก่อน แล้วทางนี้ผมจัดการเอง "  ผู้ชายสองคนวิ่งตามเสี่ยเฮงไป เหลือเพียงผู้กองไตรคุณที่เข้ามาปลุกแก้วจนตื่น 

 

        "  ผู้กอง จับมันได้หรือเปล่า " แก้วที่ยังจุกหน้าท้องอยู่พยมเปล่งเสียงพูดออกมา

 

        "  หมวดปาล์ม กับหมวดก้องกำลังตามไปอยู่ คราวหลังคุณห้ามทำอะไรแบบนี้อีก มันเสี่ยงเกินไป " แก้วฝืนยิ้มพยักหน้ารับคำ

 

       "  ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน ดึกมากแล้ว พ่อคุณจะเป็นห่วง " แก้วรับเสื้อจากมือผู้กอง แล้วพยุงร่างตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไป เธอคิดถึงพ่ออีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดขอผู้กอง  แต่เธอก็สลัดมันทิ้งไม่อยากนึกถึงอดีตอีก 

 

      " น้องแก้วทำงานนี้ตั้งแต่อายุ13 ปี นี้ก็ 23 แล้ว เป็นผู้หญิงอีกด้วย กลับบ้านก็ดึก แถมงานก็เสี่ยง ถ้าเป็นผมนะ ผมจะไม่ยอมให้ลูกสาวคนสวยมาทำงานแบบนี้เด็ดขาด " หมวดปาล์มพูด ผู้กองส่ายหน้า หมวดปาล์มก้มหน้านิ่งเดินออกจากห้องไป 

 

       " แก้วเสร็จแล้วค่ะ แต่ผู้กงไม่ต้องไปส่งแก้วนะค่ะ แก้วกลับแล้วนะค่ะ สวัสดีค่ะ " แก้วรีบเดินออกไปอย่างเร็ว

 

 

       " แก้ว !! เดี๋ยวสิแก้ว !! แก้ว !! " ผู้กองพยายามเดินตามเธอไป แต่ก็ไร้วี่แวว 

 

 

         

                  ทางด้านโทโมะ นั่งคงนั่งดูทีวี อยู่ในห้องนั่งเล่น อย่างหงุดหงิด ค่อยหันหน้าไปมองทางประตูเหมือนรอการกลับมาของใครสักคน ไม่นานรถของแก้วก็ขับเข้ามา

 

 

 

         " ไปทำอะไรมา " แก้วที่ยังคงมีอาการจุกที่ท้อง ทั้งมึนหัว เพราะเหนื่อยจากการทำงาน ทั้งเจ็บหน้าที่ถูกเสี่ยเฮงฟาดใส่อย่างเจ็บแรง เธอสะบัดหน้าเรียกสติ พยามตอบคำถามโทโมะ 

 

 

         " ไปทำงานมา ชั้ลเหนื่อย ขอตัวไปนอนก่อนนะ " แก้วตาลาย มึนหัว ไม่มีแรงแทบจะล้มทั้งยืน

 

 

         "  แต่เธอยังมีงานต้องทำ " ร่างสูงเดินเข้ามาหาแก้วอย่างเร็ว ก่อนจะคว้าร่างของเธอไปกอดและเริ่มซุกไซร้ซอกคอของเธอ ร่างเล็กตัวอ่อนยวบทรุดตัวลง เขายังคงกระทำต่อไป ตาหวานเริ่มหลับตาลงจนหลับสนิท มือเรียวที่พยามจะผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัวกลับไร้เรี่ยวแรงลง

 

 

         "  เธอ ! เป็นอะไรไป  แก้ว!  แก้ว ! " โทโมะเขย่าร่างเล็ก ในอ้อมกอด และนิ่งไปครู่นึงเมื่อเห็นรอยช้ำ และรอยนิ้วมือที่ใบหน้าของเธอ  โทโมะอุ้มร่างเล็กขึ้นไปไว้ในห้องนอนของเธอ แล้วเดินกลับออกมา  ก่อนจะขึ้นไปนอน