เพียงเงา

 

 

                         ช่วงสายของวันใหม่ โทโมะที่นั่งรอทานอาหารเช้าอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เมื่อความอดทนที่มีอยู่เพียงน้อยนิดมันหมดลง ร่างสูงเลยเดินเข้าไปหาคนทำกับข้าวในครัวแต่ก็ไม่เจอ

โทโมะเดินไปเคาะประตูห้องแก้ว แต่ก็ไม่มีการตอบรับเกิดขึ้น ร่างสูงเปิดประตูเข้าไป ก็เจอสาวร่างเล็กนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง

 

 

 

        " เฮ้ย !!! ตื่นได้แล้ว ชั้ลหิว !! " โทโมะ เดินเข้าไปกระชากร่างเล็กให้ลุกขึ้นมา แต่เธอก็ยังนอนไม่ได้สติ 

 

 

        " แก้ว !  แก้ว ! นี่เธอเป็นอะไรไป  แก้ว !!! " เขาเขย่าร่างเล็กอย่างแรงแต่เธอก็ยังไม่ได้สติ โทโมะอุ้มร่างแก้วขึ้นมา แล้วพาไปโรงพยาบาลอย่างเร็ว 

 

 

 

                  โรงพยาบาล หลังจากที่หมอตรวจแก้วจนเรียบร้อยแล้ว ก็ย้ายไปนอนพักฝิ้นที่ห้องคนไข้พิเศษ

 

        " ผู้หญิงคนนี้ใครวะ " หมอถาม

 

        " เออ ช่างเถอะน๊าา ว่าแต่เค้าเป็นอะไร " โทโมะตอบ 

 

       " ถูกทำร้ายมา หรือว่าแกเป็นคนทำร้ายเค้าวะ ไอโมะ ซาดิสเกินไปนะ " หมอพูด

 

       " ไม่ใช่ชั้ล ! " โทโมะคิดไปไกล โกรธแก้วมาก 

 

       " เห้ย ชั้ลพูดเล่น น้องเค้าคงจะไปทะเลาะกับใครมาละมั้ง แต่ก็ปลอดภัยแล้ว ให้ฟังสักวันสองวัน เดี๋ยวก็หาย ว่าแต่ได้ติดต่อญาตเค้าแล้วยัง " หมอพูด

 

        " ไม่มีญาติ " โทโมะพูด แล้วหันไปมองแล้วที่นอนหลับสนิทอยู่ อย่างเคืองๆ

 

        " ดีเลย เดี๋ยวชั้ลเฝ้าไข้ให้เป็นพิเศษเลย คนอะไร น่าตาจิ้มลิ้ม น่ารัก " หมอหันไปมองแล้วยิ้มๆ โทโมะมองหน้าหมออย่างเซ็งๆ 

 

        " ไม่ต้อง เดี๋ยวชั้ลจัดการเอง แกไปทำงานของแกต่อเถอะไป ! " หมอันมองอย่าง งง แล้วเดินออกไปตรวจคนไข้รายอื่นต่อ 

 

        " เธอเป็นคนยังไงกันแน่ !! " โทโมะกระชากแขนแก้ว เขาไม่เข้าใจในตัวเธอ เขาคือคนแรกของเธอ แต่ทำไมเธอถึงชอบไปทำงานกลางคืน และกลับมาในสภาพโทรมขนาดนี้ ยิ่งมอง ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ร่างสูงโยนแขนเล็ก แล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

               ช่วงค่ำของวันเดียวกัน แก้วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเอง นอนอยู่ที่โรงพยาบาล พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามา 

 

 

         " ชั้ลมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ " แก้วพูด แต่ยังมึนๆอยู่ 

 

         " อ่อ คุณไม่สบายนะค่ะ เพื่อนหมอกล้าเป็นคนพาคุณมาส่งที่โรงพยาบาล  " พยาบาลพูด 

 

         " เพื่อนหมอกล้า ??? " แก้วหน้า งง พยาบาลยิ้มและอธิบาย

 

         " คุณโทโมะนะค่ะ  " พยาบาลพูดพร้อมปรับสายน้ำเกลือ 

 

         " แล้วชั้ลจะกลับได้เมื่อไหร่ค่ะ " แก้วถาม 

 

         " พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วค่ะ " พยาบาลพูด

 

         " ถ้าจะกลับวันนี้เลยได้มั้ยค่ะ " แก้วพูด 

 

         "จะรีบกลับไปไหนครับ ^^ " หมอหล้าเดินเข้ามาแล้วยิ้มหวานให้แก้ว พยาบาลเดินออกไป 

 

 

         " หมอค่ะ คือพรุ่งนี้ ชั้ลมีงานต้องทำนะค่ะ ชั้ลไม่อยากลางาน อีกอย่างชั้ลก็หยแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมาก " แก้วพูด

 

         " คุณพักผ่อนน้อยเกินไปนะ พรุ่งนี้ค่อยกลับแล้วกัน แล้วก็พักผ่อนให้มากกว่านี้นะครับ " หมอกล้ายิ้ม 

 

        " ค่ะ " แก้วพูด

 

        " แล้วคุณได้ติดต่อใครไปบ้างแล้วยังครับ  "  หมอกล้าถาม

 

 

         " อ่อ ยังค่ะ แต่ชั้ลอยู่คนเดียวได้ค่ะ ไม่เป็นไร " แก้วพูด 

 

         " ไม่ได้หรอกครับ คุณน่าจะให้ใครมานอนเป็นเพื่อนซักคน " หมอกล้าพูด 

 

 

        " ไมเป็นไรจริงๆค่ะ ปกติเวลาชั้ลเข้าโรงพยาบาล ชั้ลก็นอนขอชั้ลคนเดียว " แก้วพูด 

 

        " จริงหรอครับ " หมอกล้าทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ แก้วยิ้มให้แล้วล้มตัวลงนอน เป็นเชิงไล่หมอกล้าเล็กน้อย หมอรู้ตัว เลยลากลับและเดินออกไป แก้วหลับตาลงนอนอย่างโดดเดี่ยวเหมือนทุกครั้งที่เธอเข้าโรงพยาบาล  

 

 

 

                  ทางด้านโทโมะ ที่ลากเลขาสาวมาเข้าบ้าน ทั้งคู่กอดกันเดินเข้ามาในบ้าน ผ่านหน้าห้องแก้ว โทโมะแอบได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแก้วดังขึ้น เขา ให้เลขสาวขึ้นไปรอบนห้อง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้งแก้ว โทรศัพท์ยังดังไม่ขาดสาย โทโมะ หยิบมากดรับสายอย่างถือวิสาสะ 

แต่ไม่พูดอะไร 

 

 

           ( นี่ เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนกลับถึงบ้านกี่โมง แล้วเจ็บแผลหรือเปล่า ) ไตรคุณนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ภายในห้องนอนตัวเอง โทโมะแทบเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง ทั้งโรกธ ทั้งโมโห เ

 

 

 

            ( อ้าวว เงียบไปเฉยเลย หรือว่าละเมอมารับสายฮะ ยังไงก็ทานยา พักผ่อนเยอะๆนะ พี่เป็นห่วง ) ผู้กองไตรคุณยังพูดไปจบ โทโมะก็ตัดสายทิ้งและเขวี้ยงโทรศัพท์จนแตกกระจาย ก่อนจะรีบจ้ำเท้าออกจากห้องไป 

 

 

 

             ภายในห้องของโทโมะ ทั้งคู่บรรเลงเพลงรักกันอย่างหนักหน่วง จนเลขาสาวแทบจะรับไม่ไหว 

 

          "  โอ้ยยย ! พอก่อนค่ะ พอแค่นี้นะค่ะ " เลขาสาวที่หน้าซีดเผือด ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย 

 

         " นี่คุณเป็นอะไรไปค่ะ " เลขาสาวถาม

 

         " ปล่าว ! " เขาตอบอย่างไม่พอใจก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้กับหญิงสาวข้างกาย ภายในใจเขายังรุ้มร้อน โกรธ แค้น แก้วไม่หาย 

 

 

 

                

                       แก้วยังคงนอนอยู่คนเดียวในห้องนอนที่กว้างใหญ่สำหรับเธอ ภาพในอดีตวกวนไปมาจนเธอต้องห้องไห้อีกครั้ง ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เธอปล่อยจนต้องนอนโรงพยาบาล เธอก็มักจะเจอกับความอ้างว้าง โดดเดี๋ยวทุกครั้ง เธอต้องนอนอยู่คนเดียวไม่มีใครมาเฝ้า ไม่มีใครมาดูแล 

 

 

                       ภาพเด็กตอนที่อายุราวสิบขวบ นอนเป็นไข้อยู่เพียงคนเดียวในห้องผู้ป่วยรวม แม่ก็เฝ้าบ่อนการพนัน ผู้เป็นพ่อ ก็ไม่เคยคิดแม้แต่จะมาดูแล แต่ก็ยังดีที่ยังคงจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธอบ้าง เด็กน้อย มองไปยังเตียงผู้ป่วยข้างๆ ที่ญาติพี่น้องมาคอยดูแลอย่างใกล้ชิด กำลังใจของพวกเขาช่างเป็นยาที่ดีต่อผู้ป่วยเหลือเกิน หากแต่เธอไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง เด็กน้อยนอนมองอย่างมีความหวัง แม้ว่าความหวังของเธอจะริบรี่เหลือเกินก็ตาม 

 

            " กินส้มมั้ยลูก " หญิงกลางวัย ยื่นผลส้มมาให้แก้ว แก้วยกมือไหวขอบคุณ แล้วรับมันไว้ 

 

           " ขอบคุณนะค่ะ " 

 

 

           "พ่อกับแม่ไปไหนละลูก " หญิงคนนั้นถาม แก้วไม่รู้จะตอบคำถามเธอผู้นั้นยังไง แต่น้ำตาของแก้ว อาจทำให้เธอเข้าใจคำตอบได้บ้าง หญิงกลางวัยเงียบไปแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที แก้วเช็ดน้ำตาและคุยต่อ 

 

           " อยู่ ป ไหนแล้วลูก " หญิงคนนั้นถาม

 

           " หนูอยู่ ป 4 ค่ะ " แก้วตอบอย่างน่าเอ็นดู ทั้งคูพูดคุยกันจนดึก หญิงคนนั้นคุยกับแก้วจนถึงวันที่แก้วได้กลับบ้าน  เด็กน้อยเกบเสื้อผ้าของตนเองที่ใส่มาตอนเข้าโรงพยาบาลมาเปลี่ยน แล้วกราบลาหญิงกลางวัยคนนั้น 

 

          " หนูกลับก่อนนะค่ะ หนูขอให้คุณป้าหายไวๆนะค่ะ " แก้วยกมือไหว้

 

          " หนูกลับยังไงค่ะ " หญิงคนนั้นถาม 

 

          " หนูนั่งรถเมลล์กลับเอง ค่ะ " แก้วหน้าเศร้า เธอเลยไม่อยากจะถามต่อ แม่จะยังสงสัยว่า พ่อกับแม่จะไม่มารับลูกตัวเองเลยหรือ 

 

 

               แก้วนอนนึกถึงอดีตก็ร้องไห้ไม่หยุด ทำไมชีวิตถึงได้โดดเดี่ยวเดียวดายได้ขนาดนี้ ทำไมโลกมันกว้างสำหรับเธอและดูอ้างว้างมากได้ขนาดนี้ 

 

          " เมื่อไหร่จะสิ้นสุดเวลาของหนูสักทีค่ะแม่ " แก้วพูดเสียงสั่น ก่อนจะหลับตาลง 

 

 

 

                 เช้าวันใหม่ แก้วเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเปิดประตูห้องเพื่อจะกลับบ้าน ก็เจอกับหมอกล้า

 

 

 

         " จะกลับแล้วหรอครับ " หมอกล้าถาม

 

         " ค่ะ " แก้วตอบ 

 

 

         " แล้วใครมารับครับ  " หมอกล้าถาม แก้วไปตอบแต่ยิ้มน้อยๆให้ แล้วเดินจากไป 

 

 

 

                   บ้านโทโมะ โทโมะ ยังคงนอนอยู่บนเตียงคู่กับเลขาสาว  แก้วลงจากรถแม็กซี่และเดินเข้ามาในบ้าน เธอเดินเข้าไปในห้องของตัวเองก็เจอกับโทรศัพท์มือถือที่แตกกระจายกองอยู่กับพื้น แก้วก้มลงเก็บอย่างใจเย็น เพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นฝีมือใคร เธอเก็บเศษโทรศัพท์มากองไว้แล้วออกไปทำกับข้าวให้โทโมะ    ไม่นานอสูรร้ายก็ลงมาจากชั้นบนพร้อมกับเพื่อนร่วมห้อง 

 

 

 

       " รู้การรู้งานดีหนิ ' มาถึงก็เหน็บแนมทันที แก้วหันไปมองก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นผู้หญิงอีกคนที่ยื่นอยู่ข้างโทโมะ เลขาสาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แก้วยิ้มตอบอย่างเย็น ก่อนจะหันไปจัดเตรียมอาหารต่อ ทั้งคู่รออยู่ที่โต๊ะอาหาร แก้วยกอาหารมาเสริฟให้ 

 

 

 

        " คุณค่ะ ทานข้าวด้วยกันสิค่ะ " เลขาสาวชวน

 

 

 

       " คนใช้ ! จะมาทานข้าวรวมโต๊ะกับเจ้าของบ้านได้ยังไง " โทโมะพูด มองหน้าแก้วอย่างโกรธ แก้วหน้านิ่ง เงียบ ไม่พูดอะไร เลขาสาวก้มหน้า เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไง 

 

 

 

          เพล๊งงง !! ทั้งกับข้าว ทั้งจาน ทั้งแก้วน้ำ ถูกปัดตกกระจายกับพื้น ทั้งเลขา ทั้งแก้ว งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  แต่เจ้ากรรมปัดเสร็จก็เดินจากไปทันที

 

 

 

        " ชะชั้ลกลับก่นนะค่ะ " เลขาลาแก้ว แล้วเดินออกไปทันที แก้วก้มหน้ามงอาหารอย่าหมดอารมณ์ก่อนจะนั่งลงเก็บกวาดมัน 

 

 

 

 

                  สถานีตำรวจ ผู้กองไตรคุณที่นั่งเคร่งเครียดประชุมอยู่กับหมวดปาล์ม และหมวดก้อง 

 

 

 

          "  จะเอายังไงดีวะ ถ้าจะปิดคดีนี้ ก็ต้องจับไอตัวการใหญ่ให้ได้นะลูกพี่ " หมวดปาล์มพูด 

 

 

 

          " ก็ใช่นะสิวะ ไอปาล์ม แต่จะจับไอตัวการเนี่ย มันยากนะเว้ย ยิ่งพวกมันมีสายเป็นตำรวขอยู่ด้วย งานนี้ทำอะไรต้องระวังมากเป็นพิเศษ " มวดก้องพูด 

 

 

 

          " ยากจริงๆ  ทั้งค้ายา ค้าไม้เถื่อน แล้วก็ค้ามนุษย์ " ผู้กองไตรคุณพูด 

 

 

 

          " ครั้งที่แล้ว ผมก็คิดว่าไอสนมันเป็นตัวการใหญ่ ที่ไหนได้ เราโดนหลอก " หมวดก้องพูด 

 

 

 

         " ครั้งนี้ต้องสืบให้แน่ชัดว่าใครเป็นไอ้ตัวการใหญ่ " หมวดปาล์มพูด

 

 

 

          " แล้วเราจะเอายังไงต่อดีครับลูกพี่ " หมวดก้องพูด 

 

 

 

          " เราจะให้แก้วช่วยสืบถึงตัวการใหญ่ แต่ตอนรวบตัว จะให้แก้วไปเสี่ยงแบบนั้นไม่ได้แล้ว มันอันตรายเกินไป " ผู้กองไตรคุณพูด

 

 

 

          " พูดยังกับว่า น้องจะเชื่อเรายังงั้นแหละครับ เห็นทุกครั้งก็ฝ่ากฎทุกครั้ง แต่ผู้กองก็ไม่เคยลงโทษอะไร " หมวดปาล์มพูด 

 

 

 

         " แต่งานก็สำเร็จทุกครั้งไม่ใช่หรอวะไอปาล์ม " หมวดก้องพูด

 

 

 

         " มันก็ใช่ แต่ชั้ลเป็นห่วง น้องเค้าเป็นผู้หญิง ยังไงก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้ ยังไงครั้งนี้ต้องเด็ดขาดนะครับผู้กอง ตกลงให้ช่วยงานแค่ไหนก็แค่นั้น " หมวดปาล์มยื่นคำขาด 

 

 

 

         " ชั้ลก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน งานนี้คงจะเป็นงานสุดท้าย ชั้ลจะไม่ให้แก้วทำอะไรเสี่ยงๆอีก " ผู้กองไตรคุณพูด 

 

 

 

        " แต่เรื่องนี้ต้องเก็บไว้เป็นความลับ รู้กันแค่เราเท่านั้นนะ เพราะคนอื่น ชั้ลไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น " ผู้กองไตรคุณพูด ทุกคนพยักหน้ารับ

 

 

 

                   หน้าบริษัท TT & T โทโมะที่เดินหน้านิ่วคิ้วขมวด โดยมีเลขาเดินตามมาติดๆ 

 

 

         " ท่านประธานค่ะ ทำไมไปทำแบบนั้นหละค่ะ ไม่สงสารเค้าบ้างหรอค่ะ " เลขายังไม่หายสงสัยเรื่องที่โทโมะ

 

          " ถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องนี้อีก ชั้ลจะไล่เธอออก !! " โทโมะหันมาตะคอกใส่หน้าเลขา เธอรีบเอามือมาปิดปาก อย่างเร็ว

 

 

 

          " โทรหาบริษัท MMSK บอกว่า ชั้ลต้องการพบด่วน ! " โทโมะหันไปสั่งอีกครั้ง เลขาพยักหน้ารับ 

 

 

 

               ห้องประธานบริษัท TT&T

 

 

 

          " โทรแล้วค่ะ แต่ตัวแทนบริษัทติดธุระกับลูกค้าอีกรายอยู่ค่ะ " เลขาพูดอย่างกลัวๆ 

 

 

 

          " ลูกค้า !! ใครกันวะ !! " แฟ้มเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะถูกปัดลงกับพื้น เลขาสะดุ้งโหยง ทำอะไรไม่ถูก 

 

 

 

          " เอ่ออ  คะคืออ  เอ่อออ " 

 

 

 

          "  ชั้ล ถาม ว่า ใคร !!!!" โทโมะตะหวาดจนคนข้างนอกได้ยิน และเข้ามาแอบฟังกันหน้าห้อง

 

 

 

          " คุณวีรวิทย์ค่ะ " เลขากลั้นหายใจพูดอย่างเร็ว โทโมะขมกรามแน่น

 

 

 

         " โทรไปใหม่ แล้วถามดูว่ามันคุยกันอยู่ร้านไหน ชั้ลจะเข้าไปคุยกับมันด้วย " โทโมะพูด เลขาสาว กลัว

 

 

 

          " แต่... " 

 

 

 

          "  ชั้ลบอกให้โทรไป !!! " เลขารีบออกไปอย่างเร็ว ก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับสถานที่  โทโมะออกไปจากห้องทันที

 

 

 

 

                        ที่บ้านริมทะเล แก้วที่เดินดูบ้านกับวีรวิทย์ แก้วจนรายละเอียดเกี่ยวกับตัวบ้าน เพื่อมาออกแบบการตกแต่งภายใน และ บริเวณบ้าน แต่วีรวิทย์เอาแต่มองหน้าเธอแล้วยิ้มอย่างมีความสุข 

 

 

 

           " บ้านหลังนี้สวยมากเลยนะค่ะ ทำเลที่ตั้งดีมาก อากาศถ่ายเทดี " แก้วพูดไปก็จดงานไป

 

 

 

          " ครับ สวยมาก สวยแบบที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน " วีรวิทย์เอาแต่มองหน้าแก้ว

 

 

 

          " คุณว่าอะไรนะค่ะ " แก้วชะงักถาม เพราะได้ยินไม่ค่อยชัด 

 

 

 

          " บ้านสวยครับ สวยมาก แต่ถ้าคุณตกแต่งภายในคงจะสวยและน่าอยู่กว่านี้ " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

          " เดี๋ยวชั้ลจะออกแบบให้ตามที่คุณต้องการนะค่ะ ^^  " แก้วยิ้มหวานแล้วเดินต่อไป วีรวิทย์เดินตามไป เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

 

 

 

          " คุณว่าดอกแก้วหอมมั้ยครับ " วีรวิทย์พูด

 

 

 

           " หอมนะค่ะ " แก้วพูดแต่ไม่ได้คิดอะไร 

 

 

           " ช่วยจัดสวนหย่อมให้เป็นสวนแก้วได้มั้ยครับ " แก้วตะหงิดๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร

 

 

 

          " ได้ซิค่ะ ^^ " แก้วยิ้มหวาน

 

 

 

          " มาคุยงานกับไกลจังเลยนะครับ คุณวีรวิทย์ " โทโมะที่เพิ่งมาถึง เดินเข้ามาหาเรื่องวีรวิทย์ แต่ไม่ทันได้เห็นแก้ว 

 

 

 

         " ไอโทโมะ ! "  ทันทีที่วีรวิทย์เรียกโทโมะ แก้วก็หันไปมอง ทั้งคู่สบตากันนิ่ง อึ้งกันไปพักใหญ่

 

 

         " นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง !! " แล้วเขาก็ตะหวาดใส่เธอ วีรวิทย์ไม่พอใจ แก้วเฉยๆ

 

 

         " เค้าเป็นคนของบริษัท MMSK แล้วตอนนี้เค้าก็ทำงานให้ชั้ลอยู่ " วีรวิทย์ออกโรงปกป้อง

 

 

 

         " ทำไมชั้ลไม่เคยรู้เรื่องนี้ " โทโมะพูด 

 

 

 

          " แก มันไม่เคยรู้อะไร ตั้งหน้าตั้งตาแต่จะแก้แค้นชั้ล ลงทุนติดต่อกับบริษัท MMSK เพื่อให้ชั้ลถอนสัญญาสินะ  แผนตื้นๆของแก มันทำอะไรชั้ลไม่ได้หรอก ไอ โท โมะ " วีรวิทย์กวนประสาท โทโมะยิ่งอารมร์ขึ้น 

 

 

 

          " ชั้ลขอตัวกลับก่อนนะค่ะ " แก้วจะเดินหนี แต่วีรวิทย์จับมือไว้ โทโมะมองตาเป็นมัน ก่อนจะกันมามองแก้วอย่างเคือง แก้วหลบตา

 

 

 

          " เดี๋ยวผมไปส่ง ! " วีรวิทย์พูด ก็กระชากแก้วให้เดินตามไปทันที โทโมะทั้โรกธ ทั้งเสียหน้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แม้ในใจโกรธและแค้น จนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว 

 

 

 

          " ชั้ลจะลงโทษกับความผิดครั้งนี้อย่างสาสม  แก้ว ! " โทโมะมองตามหลังคนทั้งสองที่เดินไป