เพียงเงา

 

 

 

 

                                  หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วตามเวลาปกติของทุกวัน ไตรคุณก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้า  เขากวาดสายตาทั่วบ้านเพื่อมองหาน้องชายตัวดีของเขาแต่ก็ไม่เจอ   ไตรคุณเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อจะดูรถ  แต่ก็ปรากฎว่ารถคันของวีรวิทย์จอดอยู่ที่เดิม และรถของกวางก็ยังจอดอยู่ที่เดิมเช่นกัน 

 

 

 

 

               "  ป้าครับ  ไอวีมันยังไม่ลงมาอีกหรอครับ  "  ไตรคุณถามแม่บ้าน ที่กำลังเตรียมโต๊ะอาหารอยู่  หญิงกลางวัยไร้ซึ่งคำตอบ หากแต่สายตาของเธอกลับจ้องมองไปยังบันได จนไตรคุณจำต้องหันมองตาม  

 

 

 

 

 

                  "  กวางง  !!  กวางงง !!! กวางงเกิดอะไรขึ้น !!  "  ไตรคุณวิ่งตามกวาง ที่วิ่งร้องไห้ออกไปจากบ้าน แต่ก็วิ่งไม่ทัน เพราะกวางขึ้นรถและขับออกไปซะก่อน

 

 

 

 

 

                   "  นี้มันเกิดอะไรขึ้น  ทำไมกวางถึงอยู่ในสภาพแบบนั้น  "  ไตรคุณบ่นกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ หากแต่ป้้าแม่บ้านได้ยิน

 

 

 

 

 

                   "  เมื่อคืน เค้าทะเลาะกันค่ะ ทะเลาะกันหนักหน้าดูเลย  "  ป้าพูด   ไตรคุณนิ่งไป ก่อนจะขึ้นบันไดไปหาวีรวิทย์  

 

 

 

 

 

                   "  ไอวี !! ไอวี !!  ตื่นนน !!! "  ไตรคุณเข้ามาในห้องวีรวิทย์ก็อึ้งไป  ข้าวของตกหล่นพื้นกระจัดกระจาย แต่มันอึ้งยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเห็นวีรวิทย์นอนเปลื่อยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่ม  

 

 

 

 

 

                   "  อะไรกันพี่ไตร  "  วีรวิทย์งัวเงียตื่นขึ้นมา  กึ่งหลับกึ่งนอน อารมร์เสียใส่ไตรคุณอีก 

 

 

 

 

                   "  ทำไมทำกับกวางแบบนั้นไอวี   ! "  ไตรคุณพูด  ตอนเขาเห็นกวาง  กวางอยูในชุดที่เสื้อผ้าบางส่วนถูกฉีกขาด  แขนที่รอยช้ำ แถมยัง้องไห้หนักอีก  เดาได้ไม่ยากว่ากวางเจออะไรมา 

 

 

 

 

 

                    "  เค้าอยากมายั่วโมโหผมเอง  "  วีรวิทย์พูดอย่างไม่สำนึก

 

 

 

 

 

                          พลั๊วะ !  พลั๊วะ  พลั๊วะ   ไตรคุณต่อยหน้าวีรวิทย์ไม่หวัง  วันนี้เป็นวันแรกที่เขารู้สึกผิดหวังในตัวน้องชายของเขาคนนี้  

 

 

 

 

 

                      " ชาติชั่วจริงๆ   ไปขอโทษกวางเดี๋ยวนี้  แล้วรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้ด้วย  "  ไตรคุณเสียงเฮี้ยม  วีรวิทย์หน้าเสีย  

 

 

 

 

 

                    "  กวางเค้าโกรธผมอยู่  ไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก  เดี๋ยวจะมีเรื่องกันเปล่าๆ " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

                        พลั๊วะ  !!!  หนัดนี้หนักกว่าครั้งที่แล้ว  วีรวิทย์หน้าคว้ำไปเลย

 

 

 

 

 

 

                       "   ถ้าไม่รักเค้า  ก็ไม่ควรทำกับเค้าแบบนี้  ไป  ออกไปหาเค้า  ! "  ไตรคุณพูด วีรวิทย์นิ่งไป   วีรวิทย์เดินเข้าไปในห้องน้ำ ผ้าห่มร่วงมากงลงที่พื้น มันเผยให้เห็นถึงคราบเลือดบนผ้าปูที่นอนสีขาว  ไตรคุณมองมันก็อึ้งไป ก่อนจะหันมองวีรวิทย์ที่เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างผิดหวัง 

 

 

 

 

                       ไตรคุณออกจากห้อง มารอวีรวิทย์ข้างล่าง  เขาอึดอัดและรู้สึกผิดที่วีรวิทย์ไปทำเลวร้ายหับกวางไว้  ไตรคุณจึงตัดสินใจโทรหากวาง

 

 

 

 

 

                       "  กวาง  กวางอยู่ที่ไหน  "  ไตรคุณถาม  

 

 

 

 

                       (  ฮึก  มีอะไรรึปล่าวค่ะ พี่ไตร  ฮึก )  กวางพยามกลั้นสะอื้น  

 

 

 

 

                      "  เดี๋ยวพี่จะไปหากวางนะ  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                       (  ไม่ต้องค่ะพี่ไตร  ไม่ต้องมา  กวางอยากอยู่คนเดียว  แค่นี้นะค่ะ )  กวางรีบตัดสายทิ้ง แล้วกดปิดเครื่องทันที  แทนที่จะเป็นวีวิทย์ที่โทรมาหาเธอ แต่กลับเป็นไตรคุณ  นี่วีรวิทย์ไม่คิดจะสนใจเธอบ้างเลยหรอ  กวางจอดรถ แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก 

 

 

 

 

 

 

                                    หน้าบ้านกวาง  ไตรคุณออกคำสั่งให้วีรวิทย์เข้าไปหากวางในบ้าน วีรวิทย์ทำตาม 

 

 

 

 

 

                      "  กวางอยู่บ้านมั้ยครับ  "  วีรวิทยพูด 

 

 

 

 

                       "  ไม่อยู่ค่ะ  คุณหนูยังไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ  "  คนรรับใช้พูด  วีรวิทย์พยักหน้ารับู้แล้วเดินกลับออกมา 

 

 

 

 

 

 

 

                       "  กวางไม่อยู่หรอ "  ไตรคุณถามอย่างเป็นห่วง  วีรวิทย์พยักหน้า  ตอนนี้เขาเริ่มจะเปนห่วงกวางขึ้นมาแล้ว 

 

 

 

 

 

                      "  งั้นไปที่บริษัท  "  ไตรคุณพูดจบก็ออกรถไปที่บริษัทของดิเรก  วีรวิทย์พยามโทรหากวางแต่ก็โทรไปติด เพราะกวางปิดเครื่องไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

                        "  กวางอยู่หรือเปล่าครับ  "  วีรวิทย์เข้าไปในห้องของดิเรก  

 

 

 

 

 

                       "  ไม่อยู่ครับ  กวางไปต่างจังหวัด  "  ดิเรกพูด

 

 

 

 

 

                        "  จังหวัดไหนครับ แล้วไปกี่วัน เมื่อไหร่จะกลับครับ  "  วีรวิทย์ถามรัวๆ 

 

 

 

 

 

                       "  กวางไม่ได้บอกไว้  มีอะไรกันหรือเปล่าครับ  นึกว่ากวางจะไปกับคุณซะอีก "  ดิเรกถามอย่างสงสัย  

 

 

 

 

 

                       "  คือ  เราทะเลาะกันนิดหน่อยครับ  พอดีผมโทรหากวางไม่ติดนะครับ  กวางใช้เบอร์อื่นโทรหาคุณลุงบ้างหรือเปล่าครับ  " วีริทย์พูด 

 

 

 

 

 

                        "  เมื่อกี้กวางส่งข้อความมานะครับ พอโทรกลับไปกวางก็ปิดเครื่องซะแล้ว  "  ดิเรกพุด 

 

 

 

 

 

                        "  ครับ  ขอบคุณมากครับ  "  วีรวิทย์เป็นห่วงกวางจับใจ

 

 

 

 

 

 

 

                          "  เป็นไง  เจอกวางมั้ย  " ไตรคุณถาม

 

 

 

 

 

                        "  กวางไปต่างจังหวัด  "  วีรวิทย์ตอบ   ไตรคุณยิ่งหนักใจ 

 

 

 

 

 

                       "  จังหวัดไหนรู้มั้ย  "  ไตรคุณถาม  วีรวิทย์ส่ายหน้าไปมา  รู้สึกใจหายแปลกๆ 

 

 

 

 

 

 

                                  ทางด้านแก้วกับโทโมะ  วันนี้ทั้งคู่นั่งรถออกไปทานอาหารเช้ากันนอกบ้าน

 

 

 

 

 

                     "  วันนี้เป็นอะไร  ทำไมชวนเค้ามาทานข้าวข้างนอก  "  หลังจากสั่งอาหารกันเรียบร้อยแล้ว โทโมะก็ถามขึ้น  เพราะปกติแก้วจะชอบทานข้าวที่บ้าน

 

 

 

 

 

                     "  ก็อยากเปี่ยนบรรยากาศบ้างง  " แก้วพูดพลางซบที่บ่าของโทโมะ 

 

 

 

 

 

                     " แหนะ  มีซบด้วยย  เดี๋ยวนี้ทำตัวหวานขึ้นเยอะเลยน๊าาา  "  โทโมะลูบผมแก้วอย่างเบามือ  

 

 

 

 

 

                        "  จ๋าไม่ชอบหรอ ที่เค้าทำแบบนี้  " แก้วทำเป็นงอล

 

 

 

 

 

                       "  ชอบสิ ชอบมากด้วย  อยากให้ทำแบบนี้ทุกวันเลยนะ  "  คำตอบของโทโมะ ไม่ใช่มีเฉพาะคำพูดเท่านั้น   แต่ดวงตาของเขามันทำให้เธอรับรู้ถึงความจริงใจที่มี และรับรู้ว่าเขาชอบมากแค่ไหนกับสิ่งที่เธอทำ 

 

 

 

              

                        '  เค้าก็อยากทำแบบนี้ทุกวันเหมือนกัน   '  แม้ปากจะยิ้ม  แต่ดวงตาของแก้วมันเศร้าลง  แม้ว่าครั้งนี้ที่เธอพาเขามามันจะเป็นแค่แผนการณ์ของเธอ  แต่เธอก็อยากให้เขารู้เอาไว้ ว่าเธออยากจะทำแบบนี้กับเขามากที่สุด 

 

 

 

 

 

                        "  อาหารมาแล้ววว   ข้าวต้มกุ้งของจ๋าา   ข้าวต้มปลาของเค้า   "  โทโมะหยิบถ้วยข้าวต้มกุ้งให้แก้ว ก่อนจะหยิบของตัวเอง  

 

 

 

 

 

                        "  จ๋าา  อย่ารีบกินสิ  มันร้อนนะ  "  ด้วยความอร่อยของข้าวต้มปลา  โทโมะ รีบซดจนลืมเป่า  เขาได้แต่รีบกลืนข้าวต้มลงคออย่างเร็วว  

 

 

 

 

 

                         "  สงสัยคงต้องป้อนให้เค้าแล้วหละมั้ง  "  โทโมะเลื่อนมานั่งข้าๆแก้ว  ก่อนจะผลักถ้วยของตัวเองให้มาอยู่ตรงหน้าแก้ว  

 

 

 

 

 

                         "  อ้อนเหมือนเด็กไปได้  "  แก้วเขิล แต่ก็ยอมทำตามใจโทโมะ  ตั้งข้าวต้มปลามาเป่า แล้วป้อนให้กับเขา  

 

 

 

 

                         " ข้าวต้มที่นี่  หว๊านหวาน  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                          "  ใส่น้ำปลาเพิ่มมั้ย  "  เขาต้องการเล่นมุข  หากแต่เธอรับมุขเขาไม่ทัน  

 

 

 

 

                          "  จ๋าาา  เค้ากำลังเล่นมุขใส่จ๋าอยู่นะ "  โทโมะเหมือนตัวเองหน้าแตก  

 

 

 

 

 

                         "  เอ้าาา  ก็เค้าไม่รู้หนิ  เล่นใหม่มั้ย เค้าจะได้รับมุขทัน  ^^  "   แก้วขำ  

 

 

 

 

                         "  ไม่เอาแล้ว ไม่เล่น แล้ว กินต่อดีกว่า  "พูดจบก็อ้าปากรอแก้วป้อนข้าวให้  

 

 

 

 

 

 

                                     อีกมุมหนึ่งของร้าน  มีรถเบนซ์คันสีดำ คันหนึ่ง  จอดอยู่ห่างๆ ภายในรถมีผู้ชายอยู่ 3 คน ผู้ชายทั้งสาม จ้องมองมายังโต๊ะที่แก้วและโทโมะนั่งอย่างไม่ละสายตา 

 

 

 

 

 

                       "  ผู้ชายคนนั้น น่าจะติดเธองอมแงมเลยนะครับนาย  "  ชายที่นั่งข้างคนขับพูดขึ้น

 

 

 

 

 

                      " เธอคงจะมีทีเด็ดมันใจผู้ชายหละมั้ง  "  คนที่นั่งเบาะหลังพูดขึ้น  เขาไม่ใช่ใครที่ไหน  เขาคือทรงกรด คนที่อยากได้ตัวแก้ว 

 

 

 

 

 

                       "  จะเอายังไงต่อครับนาย  จะให้ผมไปจับตัวเธอมาเลยมั้ยครับ " ชายที่นั่งข้างคนขับพูดขึ้น  

 

 

 

 

 

                        "  ไม่ต้อง  เดี๋ยวชั้ลจัดการเอง  "  ทรงกรดพูดจบก็ลดกระจกลง เผื่อให้เห็นหน้าแก้มจัดเจนขึ้น  แก้วที่รู้อยู่แก้วว่าทรงกรดมองอยู่  ก็รีบซบอกโทโมะ แล้วปายตามองทรงกรดที่มองมาที่เธออย่างยั่วยวน

 

 

 

 

 

                        "  จ๋าา  ทำไมวันนี้อ้อนเค้าแปลกๆ "  โทโมะพูด เมื่อเห็นแก้วซบอกเขาอยู่นานแล้ว

 

 

 

 

 

                        "  ก็เค้าอยากซบนิ  ไม่รู้ว่าเค้าจะได้ซบจ๋าอีกนานเท่าไหร่  "  แก้วพูดจากใจจริง  

 

 

 

 

                       "  อย่าพูดแบบนี้ให้เค้าได้ยินดีนะ  จ๋าต้องอยู่ซบอกเค้าแบบนี้ตลอดไป  "  โทโมะรู้สึกใจหายกับคำพุดของแก้ว  

 

 

 

                      '  เค้าก็อยากซบอกจ๋าแบบนี้ตลอดไปเหมือนกัน  ' เธออยากจะพูดออกไป แต่เธอทำได้แค่ยิ้มบางๆ พร้อมน้ำตาที่เอ่อนองเต็มดวงตา

 

 

 

 

 

                     "  เค้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ  "  แก้วพูด  โทโมะพยักหน้า เธอเดินไปที่หลังร้าน  

 

 

 

 

                             ภายในรถ  ทรงกรด เมื่อเห็นแก้วเดินไปหลังร้าน ก็รีบเปิดประตูลงจากรถเดินตามไปทันที   แก้วที่แอบซุ้มมองทรงกรดอยู่ที่หลังร้าน  เมื่อเห็นทรงกรดเดินตามมา  ก็เริ่มจัดฉากให้เข้าแผนการณ์ที่บอมวางไว้

 

 

 

 

 

                     "   ว้าย !! ขอโทษนะค่ะ ชั้ลไม่ทันระวัง  "  แก้วแกลงทำเป็นลื่นล้มให้ทรงกรดมารับไว้ และมันก็เป็นตามแผน  เขามารับร่างบางไว้ทันจริงๆ 

 

 

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรครับ " ทรงกรดยังคงโอบเอวแก้วอยู่  แต่ได้ดันให้แก้วยื่นตรงแก้ว 

 

 

 

 

 

                    "  คุณ  "  แก้วตั้งใจจะถามชื่อ 

 

 

 

 

                    "  ผมชื่อทรงกรดครับ  "  ทรงกรดพูด แต่มือยังโอบเอวบางอยู่

 

 

 

 

                     "  ชั้ลตั้งหลักยืนได้แล้วนะค่ะ "  แก้วพูด ทรงกรดยิ้มเจ้าเล่ห์ 

 

 

 

 

                      "  แต่ผมยังอยากโอบเอวคุณอยู่อีกนิครับ  อยากโอบให้แน่นกว่าเดิมด้วย  "  ทรงกรดไม่ใช่แค่พูด  แต่เขาทำด้วย ร่างบางถูกแขนแกร่งรั้งเข้ามาจนชิดร่างของเขา  แก้วแม้จะกลัว แต่ก็จำต้องทำตามหน้าที่ของสายลับ  เมื่อทุกอย่างมันเป็นไปตามแผน เธอก็ปล่อยเลยตามเลย  เล่นละครให้มันถึงที่สุด 

 

 

 

 

                       "  โอบแบบนี้  ไม่กลัวผู้ชายของชั้ลมาเห็นหรอค่ะ  "  แก้วลูบอกทรงกรดอย่างยั่วยวน

 

 

 

 

                      "  ไม่กลัวหรอกของครับ  ถ้าผมอยากได้ผมก็ต้องได้  "  ทรงกรดกระซิบข้างหูแก้ว  พลางผลักแก้วจนชนกำแพง

 

 

 

 

                      "  อยากได้มากขนาดนั้นเลยหรอค่ะ "  แก้วยังยั่วไม่เลิก 

 

 

 

 

 

 

 

                       "  จ๋าาา  เสร็จแล้วยังง  "  โทโมะที่เห็นแก้วหายไปนานก็นึกเป็นห่วงเดินตามเข้ามา  แก้วเมื่อได้ยินเสียงโทโมะ  ก็ตกใจรีบผละทรงกรดให้ออกห่าง

 

 

 

 

 

                       "  ถ้าอยากได้ ชั้ลจะมารอที่นี้เที่ยงตรงนะค่ะ  "  แก้วหันไปพูดกับทรงกรด ก่อนจะเดินออกไปหาโทโมะ 

 

 

 

 

 

                        "  ร้ายจริงๆ  "  ทรงกรดมองแก้วที่เดินออกไป  เขาพอใจในตัวเธอไม่น้อย  

 

 

 

 

 

                        "  ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง  "  โทโมะถามอย่างเห็นห่วง  แก้วเห็นสายตาโทโมะก็รู้สึกผิดทันที  แต่ก็จำเป็นต้องโกหกเขาอีกตามเคย 

 

 

 

 

 

 

                        "  เมื่อกี้คนเยอะ   "  แก้วพูดแล้วนั่งลงข้างๆโทโมะ 

 

 

 

 

 

                         "  อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า  "  โทโมะถาม 

 

 

 

 

 

                        "  ไม่แล้วหละ เค้าอิ่มแล้ว  จ๋าหละอยากกินอะไรอกหรือปล่าวว "แก้วถาม  โทโมะส่ายหน้า

 

 

 

 

                        "  งั้นไปที่บริษัทเลยนะ  "  โทโมะพูด แก้วพยักหน้า  โทโมะเรียกพนักงานมาเกบตังค์ เสร็จแล้วก็เดินไปขึ้รถ  ก่อนที่แก้วจะขึ้นรถ แก้วหันมามองทรงกรดที่จ้องมองเธออยู่  แก้วยิ้มยั่วใส่เขาก่นจะขึ้นรถไป