เพียงเงา

 

 

 

                        

                              หลังจากที่รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง วีรวิทย์รีบขับรถออกจากบ้านโทโมะทันที  กวางขับรถตามไปติดๆ   วีรวิทย์ขับรถมาหาไตรคุณ  ก่อนจะเดินเข้าไปหาไตรคุณที่ห้องทำงาน  กวางขับรถตามมา แต่ก็ไม่กล้าเดินตามเข้าไป 

 

 

 

 

 

                       "   พี่ไตร  พี่รู้เรื่องแก้วกับไอโทโมะหรือเปล่าา  "  วีรวิทย์เข้าไปพอเห็นหน้าไตรคุณก็โวยวายใส่ทันที  ไตรคุณทิ้งปากกาก่อนจะเงยมงหน้าวีรวิทย์

 

 

 

 

                        "  ไม่รู้  แล้วใครคือโทโมะ  "  ไตรคุณพูด

 

 

 

 

                        "  ไอโทโมะมันเป็นคู่แข่งของผม  พ่อของแก้วเป็นหนี้มัน 50 ล้าน แก้วให้แก้วไปขัดดอก  "  วีรวิทย์พูด ก็สงสารแก้วจับใจ  ไตรคุณคิดตาม เมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่แก้วเคยเล่าให้ฟังก็พอเดาออก

 

 

 

 

                        "  แล้วตอนนี้หละ เค้าใช้หนี้หมดแล้วใช่มั้ย  "  ไตรคุณพูด เพราะเป็นห่วงแก้วเหมือนกัน  

 

 

 

 

                       "  ใช้อะไรหละพี่  ไอโทโมะมันยกหนี้ให้แก้ว  เค้ารักกัน เค้าจะแต่งงานกันอยู่แล้วว   "  วีรวิทย์พูด  น้ำตาซึม 

 

 

 

 

                       "  เค้ารักกันหรอ  มิน๊าา  พักหลังๆ แก้วมีท่าทีแปลกๆ   " ไตรคุณพูด  วีรวิทย์มองอย่างสงสัย

 

 

 

 

                      "  แปลกยังไงพี่  "  วีรวิทย์ถาม  ไตรคุณไม่ตอบ แต่ที่แปลกคือ  แก้วดูร่าเริง แววตาดูมีความสุข  บางวันก็ทุกข์ ไม่เหมือนแต่ก่อน ที่แววตาของแก้วจะนิ่ง เดาไม่ออก แต่มันมองดูแล้วหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

                       "  ช่างเถอะ  ถ้าเค้ารักกันแกก็ต้องยินดีกับเค้าสิวะ "  ไตรคุณพูด  วีรวิทย์ถอนหายใจยาว

 

 

 

 

 

                      "   เซ็งหวะ แก้วไม่น่ามีคนอื่นเลย  "  วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

                     "  แกก็มีกวางอยู่แล้วหนิ จะไปอะไรกับแก้วอีก  ปล่อยเค้าไป ให้เค้าอยู่กันส่วนเค้า  "  ไตรคุณพูด

 

 

 

 

 

                       "  ผมไม่ได้รักกวาง  ผมรักแก้ว  "  วีรวิทย์พูดเต็มปาก  ไตรคุณส่ายหน้าไปมา

 

 

 

 

                       "  แกว่าแกรักแก้ว  นี่ขนาดแกรู้ว่าแก้วรักคนอื่น จะแต่งงานกับคนอื่น  แกไม่เห็นจะเสียใจเลย  รักประสาอะไรของแกวะ "  ไตรคุณพูด วีรวิทย์นิ่งคิด  ' นั้นสิ  ทำไมเค้าไม่เสียใจ  หรือมันเป็นแค่ความรู้สึกเสียดายเท่านั้น  ' 

 

 

 

 

                         "  เออ ช่างเถอะ  ผมไปก่อนนะ "  พูดไปก็ไม่เข้าไป งั้นไปดีกว่า  วีรวิทย์ลุกออกจากห้องไปแบบเร็วๆ ไตรคุณมองน้องชายตัวเองที่เดิมออกไปก็เอาแต่ส่ายหน้า

 

 

 

 

                         "  ใจตัวเองมันยังไม่รู้เลย  แล้วจะมาปรึกษาคนอื่น  "   หลังจากที่วีรวิทย์ออกไปได้ไม่นาน  ก็มีโทรศัพท์เข้ามาหาไตรคุณ  

 

 

 

 

 

                                แก้ว - โทโมะ  ทั้งคู่ช่วยกันทำอาหารจนเสร็จ ก็ยกออกมาทานที่สวนหย่อมนอกบ้าน 

 

 

 

 

 

                        "  วันนี้ทำไมทุกอย่างมันอร่อยไปหมด " โทโมะพูดไปก็กินไป  สีหน้าแววตาเค้าดูความสุขมากจริงๆ  แก้วเองก็ไม่ตางกัน 

 

 

 

 

                        "  ชงเองกินเอง  มีด้วยหรอ "  แก้วแซว

 

 

 

 

                         "  ก็จ๋าของเค้าทำกับข้าวอร่อยจริงๆหนิ  "  

 

 

 

 

                          "  อร่อยก้กินเยอะๆ นะ "  แก้วพูดพลางตักแกงจืด ให้โทโมะ 

 

 

 

 

                           "  เค้าอยากอยู่กับจ๋าแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยนะ  "  โทโมะพูดจากใจจริง  แก้วนิ่งไป ทั้งคู่สบตากันนิ่ง

 

 

 

 

                           "  เค้าก็อยากอยู่กับจ๋าแบบนี้ตลอดไปเหมือนกัน  "  แก้วพุด แม้ในใจจะกลัวว่าต้องจากกันก็ตาม  

 

 

 

 

                                 โทโมะลุกจากเก้าอี้ เดินมาหยุดตรงหน้าแก้ว ก่นจะคุกเข่าลง  แก้วมองโทโมะที่นั่งคุกเข้าตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ  หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ   นี่เค้ากำลังจะทำอะไร

 

 

 

 

                           "  จ๋าา  มาเป็นภรรยา มาเป็นแม่ของลูกเค้านะ " เขาพูดเสียงหวานก่อนพร้อมเปิดกล่องแหวน ยื่นให้แก้ว  แก้วน้ำตาไหลพราก 

 

 

 

 

                           "  จ๋าาาา    T T "  แก้วลงไปกอดโทโมะที่นั่งคุกเข้าอยู่  

 

 

 

 

                          "  ไม่เห็นตอบเลย  ไหนหละ  จะมาเป็นภรรยาเค้าได้มั้ย  "  โทโมะพูด แก้วผละกอดออก ก่อนจะมองหน้าโทโมะ  น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง  เธอพยักหน้าก่อนจะยิ้มหวานออกมา  ทันทีที่แก้วตอบรับ โทโมะดึงมือซ้ายของหญิงสาวมาสวมแหวนอย่างเร็ว 

 

 

 

 

                          "  ดีใจที่สุดเลย  " ก่อนจะคว้าร่างบางมากอดไว้แน่น   ทั้งคู่กอดกันแน่น

 

 

 

 

                          "  เดี๋ยวเค้าจะไปขอจ๋าจากพ่อจ๋านะ  "  โทโมะพูด เขาน้ำตาซึมด้วยความดีใจ แก้วได้แต่พยักหน้า เพราะเธอดีใจจนพูดอะไรไม่ออก

 

 

 

 

                                แต่ความสุขมันก็ดับสิ้นลง เมื่อมีคนโทรมาหาแก้ว  แก้วหยิบมือถือมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของบอม แก้วมองหน้าโทโมะ โทโมะมองแก้วอย่างสงสัย

 

 

 

 

 

                          "   จ๋าา  เดี๋ยวเค้ามานะ  "  แก้วเบี่งตัวออกไปคุยโทรศัพท์อีกที่หนึ่ง โทโมะมองอย่างสงสัย  แก้วยังมีความลับอะไรอยู่อีก  ทำไมถึงคุยตรงนี้ไม่ได้  

 

 

 

 

 

 

 

                          "  อา  แก้วเองค่ะ "  แก้วพูดเสียงเบา  สายตายังมองว่าโทโมะตามมาหรือเปล่า  

 

 

 

 

                          ( อามีเรื่องจะคุยด้วย  ออกมาหาอาหน่อย ตอนนี้ผู้กองไตรคุณอยู่กับอาแล้ว )  บอมพูด  

 

 

 

 

 

                          "  ได้ค่ะ  แก้วจะไปเดี๋ยวนี้  "  หลังจากนัดสถานที่เสร็จ  แก้วก็วางสายแล้วเดิินไปหาโทโมะ 

 

 

 

 

                          "  จ๋า  เค้ามีธุระด่วน เค้าต้องไปก่อนนะ "  แก้วพูด  เธอเห็นแววตาที่มีคำถามของคนตรงหน้าก็อดสงสารไม่ได้  แต่เรื่องนี้เธอบอกเค้าไม่ได้จริงๆ 

 

 

 

 

                         "  ธุระอะไรหรอ  เค้าไปด้วยได้มั้ย  "  โทโมะสายตาอ้อนวอน 

 

 

 

 

                         "  ไม่มีอะไรหรอก  จ๋ารอเค้าอยู่ที่นี่นะ  เค้าไปไม่นาน   จ๋าเชื่อใจเค้านะ "  แก้วพูด โทโมะพยักหน้า

 

 

 

 

                          "  อย่าไปนานนะ  "  เสียงอ้อนวอนของเขา มันทำให้เธอไม่อยากแม้แต่จะก้าวเดินออกไป  แต่มันเป็นหน้าที่ที่เธอต้องทำ   โทโมะมองแก้วที่เดินออกไปสายตาละห้อย  

 

 

 

 

 

                               บ้านของบอม  ไตรคุณ บอม มารออยู่นานแล้ว  

 

 

 

 

 

                          "  มันไม่เสี่ยงเกินไปหน่อยหรอ  ผมกลัวว่าแก้วจะเป็นอันตราย  "  ไตรคุณสีหน้าหนักใจ

 

 

 

 

                         "  ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้  แต่เชื่อใจผมเถออะ ผมไม่ยอมให้หลานสาวของผมเป็นอันตรายแน่นอน "  บอมพูด 

 

 

 

 

                          "  ผมไว้ใจคุณ  แต่ผมไม่ไว้ใจไอทรงกรด  มันเป็นตัวอันตราย  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                          "  ใช่  มันเป็นตัวอันตราย  แต่มันไม่ใช่คนที่ชอบข่มเหงผู้หญิง  ผมรู้จักมันดี "  บอมพูด

 

 

 

 

                         " แต่ .....  "  ไตรคุณยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                         "  เชื่อผมเถอะ จะจัดการกับไอทรงกรด มีแค่วิธีนี้วิธีเดียว  "บอมพูด 

 

 

 

 

                         "  ถ้าคุณมั่นใจว่าแก้วจะปลอดภัย ผมก็โอเค  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

 

 

 

                        "  อาบอม  พี่ไตร สวัสดีค่ะ  "  ก้วที่เพิ่งเข้ามาเอ่ยทักทั้งสองที่นั่งคุยกันอยู่  ทั้งสองหันมารับไหว้แก้ว  

 

 

 

 

                        "  นั่งก่อน "  บอมเรียกแก้วให้เข้ามานั่ง แก้วเดินเข้ามานั่งร่วมวง  ทั้งสามคุยเรื่องแผนการกำจัดทรงกรดกันอย่างเคร่งเครียด  

 

 

 

 

 

 

                               ทางด้านวีรวิทย์ ก็ขับรถไปนั่งดื่มจนเมา  ก็กับบ้าน โดยมีกวางที่ตามอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ 

 

 

 

 

                          "  พี่รักแก้วมากขนาดนี้เลยหรอ  "  กวางพูดทั้งน้ำตา  เมื่อเห็นกับสภาพของวีรวิทย์  แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสาเหตุที่เมามันเพราะแก้วหรือเพราะกวาง กวางขับรถตามวีรวิทย์ ที่ขับรถปาดหน้าคนนู้นคนนี้ไปทั่ว   กวางมองวีรวิทย์อย่างไม่ละสายตา  เธอเป็นห่วงเขามาก 

 

 

 

 

 

                               หน้าบ้านวีรวิทย์  ประตูรั้วถูกเปิดออกกว้าง วีรวิทย์ขับรถเข้าไป  กวางขับตามไปติดๆ  

 

 

 

 

 

                          "   อ้าววว  นี้ตามมาทำไม  "  วีรวิทย์ที่อยูในอการเมา พอเห็นกวางก็โวยวายใส่

 

 

 

                        

                         "  ก็มาดูหน้าคนขี้แพ้ไง  "  กวาง แม้จะเป็นห่วง แต่ด้วยความโกรธ ก็พูดจาแทงใจดำวีรวิทย์

 

 

 

 

 

                         "   กลับไป   "  วีรวิทย์พูด แล้วเดินเข้าไปในบ้าน กวางเดินตามเข้าไป หมายจะหาเรื่องให้เขาเสียใจเล่นๆ  

 

 

 

 

                        "  กวางแค่อยากมาเล่าเรื่องแก้วให้พี่ฟัง  "   กวางพูดหน้าตาระรื่น 

 

 

 

 

                       "  ชั้ลไม่อยากฟัง ออกไป  !! "   วีรวิทย์ตะคอก ใส่  กวางยิ่งสะใจ 

 

 

 

 

                      "  ไม่อยากรู้หรอ ว่าก่อนที่มันจะรักไอโทโมะ มันโดนโทโมะทำอะไรมาบ้าง  "   กวางยังไม่เลิก 

 

 

 

                          วีรวิทย์เดินขึ้นบันได ขึ้นไปบนห้อง

 

 

 

 

                   "  หยุดพูดแล้วกลับไปได้แล้ว  "  วีรวิทย์พยามใจเย็น  แม้จะโกรธกวางมาก  ที่เห็นความทุกข์ของแก้วน้องสาวของตัวเองเป็นเรื่องสนุก

  

 

 

 

 

                  "  รู้มั้ยว่ามันโดนโทโมะปู่ยี่ปู่ย้ำจนเละ  แต่ก็นะ  โดนบ่อยๆสงสัยจะติดใจ "  กวางยังไม่เลิกราวี  วีรวิทย์เดินเข้าไปในห้อง  กวางที่ต้องการเอาชนะ ต้องการความสะใจ จนลืมไปว่าตอนนี้ตนกำลังเดินตามวีรวิทย์เข้าไปในห้อง

 

 

 

 

                      " ไม่สงสารแก้วบ้างเลยหรอ  ถึงได้าเล่าเรื่องแบบนี้ให้คนอื่นเค้าฟัง  "  วีรวิทย์พูด  เขาไม่เข้าใจในความคิดของกวาง ทำไมกวางต้องเกลียดแก้วขนาดนั้น 

 

 

 

 

                       "   ไม่อะ  มันน่าสะใจมากกว่า   "    กวางพูด  วีรวิทย์มองกวางอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง  

 

 

 

   

                      "  คงไม่รู้สินะ เวลาที่ผู้หญิงโดนผู้ชายข่มเฟง แล้วมันรู้สึกยังไง  "  วีรวิทย์ลุกขึ้นเดินเข้ามาหากวาง  กวางหน้าเสีย รีบเดินถอยหนี 

 

 

 

 

                       "  พี่จะทำอะไร  "   กวางเริ่มกลัว    

 

 

 

 

                      "   ก็เห็นกวางเอาแต่สะใจ เวลาที่แก้วเค้าโดนกระทำ พี่ก็แค่อยากให้กวางเห็นใจแก้วสักหน่อย โดนเหมือนแก้ว จะได้เข้าใจหัวอกของแก้วบ้าง   "  วีรวิทย์  เดินเข้าไปหากวาง มือของเขาปลดกระดุมเสื้อของตัวเองอย่างช้าๆ

 

 

 

 

 

                      "    กวางจะกลับบ้านแล้ว    "    กวางจะเดินไปที่ประตู  แต่วีรวิทย์เดินถึงก่อน เข้าล็อคก่อนประตู แล้วหันมามองกวาง

 

 

 

 

                       "  กวางกลัวหรอ   "  วีรวิทย์ถาม  กวางหน้าซีดเผือด  เธอกลัวเหมือนที่เขาว่าจริงๆ ที่เธอพูด ที่เธอทำลงไป แค่ต้องการให้วีริทย์เจ็บ  แค่ความสะใจก็เท่านั้น 

 

 

 

 

                      "  อย่าทำแบบนี้นะ   "   กวางถอยจนชิดฝา  วีรวิทย์ดึงร่างบางเข้ามากอด 

 

 

 

 

                       "   ทำไม  กลัวอะไร เห็นเมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลย   "  วีรวิทย์พูด พ้อมกับดันกวางให้ลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปคร่อมทันที

 

 

 

 

                        " หยุดเดี๋ยวนี้นะพี่วี  กวางบอกให้หยุด  !! "  เธอเริ่มกลัวมากขึ้น เมื่อมือของวีรวิทย์เริ่มลูบไล้ทั่วเรื่อนร่างของเธอ 

 

 

 

 

                        "   จะร้องไห้ทำไมกวาง  กลัวอะไรนักหนา  กวางไม่อยากรู้หรอ ว่าแก้วเค้าโดนโทโมะทำออะไรมาบ้าง  "  วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

                       "  กวางไม่อยากรู้  ฮืออ ฮืออ ฮือออ  " กวางพุดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                          "   ไม่เป็นไรหรอกน๊าา  ถ้ากวางโดนบ่อยๆ กวางอาจจะติดใจก็ได้นะ  เหมือนที่กวางคิดว่าแก้วเป็นแบบนั้นไง "  วีรวิทย์พูด  เขาแค่อยากจะสั่งสอนคนใจดำอยางกวาง

 

 

 

 

 

                           "  รักมันขนาดที่ต้องมาทำร้ายกวางเพื่อแก้แค้นแทนมันเลยหรอ " กวางพูด  เธอร้องไห้หนักขึ้น 

 

 

 

 

                            "  ใช่  รักมาก  "  วีรวิทย์พูด  กวางทนฟังไม่ไหว สะบัดมือตัวเองจนหลุดแล้วกระหน่ำตบหน้าวีรวิทย์   

 

 

 

 

                           "  ไอคนหลายใจ  ไอผู้ชายชั่ว  ฮืออ ฮืออ ฮือออ "  กวางยังตบตีไม่เลิก วีรวิทย์เหลืออด จับแขนเล็กชูขึ้นเหนือหัว ก่อนจะลงโทษเธออย่างสาสม   ความเลวร้ายที่เขามอบให้กับเธอ มันทำให้เธอทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ  คนที่เธอรักมาก ทำไมถึงได้ทำร้ายเธอแบบนี้

 

 

 

 

 

                           "  ชั้ลเจ็บบ  ชั้ลเจ็บบบบ  ฮือออ ฮือออ ฮือออ  พอได้แล้ววว  พอสักที  ฮืออ ฮือออ ฮือออ "  กวางร้องจนสุดแรง ให้วีรวิทย์หยุดทำร้ายเธอสักที  แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังเสียงเธอเลย  บทรักที่แสนป่าเถื่อนของเขายังคงบรรเลงต่อไปจนถึงที่หมาย  ด้วยความที่เธอยังไม่พร้อม และความรุนแรงป่าเถื่อนของวีรวิทย์มันทำให้ สวนสงวนของเธอมีเลือดไหลออกมา  กวางสลบไป วีรวิทย์ถึงได้หยุดกระทำ  

 

 

 

 

 

                               ไตรคุณที่เพิ่งจะคุยธุระเสร็จ ก็กลับมาบ้าน  เขาเห็นรถวีรวิทย์จอดอยู่ พร้อมกับรถอีกคันที่ไม่อยู่ว่าเป็นของใคร

 

 

 

 

                       "  ป้านวล  ไอวีไปไหนแล้วรถคันนั้นเป็นของใคร  "  ไตรคุณถามคนรับใช้

 

 

 

 

                       "  เอ่อ  รถผู้หญิงของคุณวีค่ะ  ตอนนี้คุณวีอยู่ในห้อง  "  ป้านวลพูด

 

 

 

 

                        "  ไอวีเอาผู้หญิงมานอนในบ้านหรอ  "  ไตรคุณแทบจะไม่เชื่อ  เพราะวีรวิทย์ไม่ใช่คนแบบนี้  น้องชายเขาไม่ใช่คนมั่วผู้หญิงขนาดที่เอามานอนที่บ้าน  คนรับใช้ยิ้มเจื่อนๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 ทางด้านแก้ว หลังจากที่รับรู้แผนการทั้งหมดก็เริ่มคิดหนัก ถึงความสัมพันของตัวเองกับโทโมะ แก้วกับมาที่บ้านอย่างเหม่อลอย โทโมะที่นั่งรอแก้วอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นแก้วเข้าในบ้านก็รีบลุกไปหา

 

 

 

                          "   จ๋าาา  "  โทโมะเดินเข้ามากอดแก้ว เขาคิดถึงเธอมาก แม้เธอจะห่างจากเขาไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง  แก้วเองก็เช่นกัน  ทั้งคู่กอดกันไว้แน่น  

 

 

 

 

 

                            "  จ๋าาา  ฮือออ ฮือออ ฮืออ  เค้ารักจ๋าานะ   รักมากกนะ  ฮือออ ฮืออ ฮืออ  "  แก้วเครียด  มันกลัวไปหมด  กลัวโทโมะจะไม่เข้าใจ  กลัวความรักของเธอกับเขาต้องยุติลง กลัวไม่หมดทุกอย่าง

 

 

 

                           "  เค้าก็รักจ๋าานะ  รักมาก  จ๋าอย่าร้องนะ  เค้าอยู่ตรงนี้แล้วว  "  โทโมะกอดปลอบแก้วอย่างอ่อนโยน  มือหนาลูบผมหญิงสาวอย่างเบามือ 

 

 

 

 

                           "  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จ๋าต้องเชื่อใจเค้า  จ๋าต้องรักเค้าเหือนเดิมนะ "  แก้วเงยมองหน้าโทโมะ สายตาวิงวรรอคำตอบ  น้ำตายังไหลไม่ขาดสาย  โทโมะพยักหน้ารับคำ แม้ในใจมันจะมีแต่ข้อสงสัยก็ตาม